Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
07-06-2015
Langdonkenloop in Varenwinkel
Vrijdagavond, tweede wedstrijd in het
Herselts Joggingcriterium: de Langdonkenloop in Varenwinkel. Ik had
mij op voorhand ingeschreven voor de 10 km wedstrijd (3 grote ronden)
die om 20 uur zou starten. Het weerbericht was echter onheispellend:
door de drukkende hitte (meer dan 30°) zou er in de loop van de
avond een onweer losbreken: veel zware regen, donder, bliksem en
hagel.
Ter plaatse het zekere voor het
onzekere genomen en mij ook maar ingeschreven voor de 5 km loop (1
kleine ronde en 1 grote ronde). Het parcours zelf is volledig
onverhard, een groot deel door het bos, afwisselende ondergrond en
hier en daar heel oneffen en dus gevaarlijk om de voeten om te slaan.
Initieel van plan om de 5 km loop
rustig aan te pakken maar na de 1e kilometer toch maar blijven
doorgaan om uiteindelijk toch een gemiddelde van bijna 12 per uur te
halen. Ach, een goede intervaltraining dus. Het weer was nog altijd
droog en warm.
Een kwartier voor de start van de 10 km
wedstrijd begon het echter serieus te waaien (voorbode van wat nog
moest komen). De onweerswolken begonnen zich ook te melden. Nu,
zolang het droog bleef of niet overdreven was, zou ik toch de start
nemen.
Enkele minuten voor de start openden de
hemelssluizen echter: zware hevige regenbuien, donder en bliksem.
Terwijl ik aan de start stond, daalde de temperatuur ook
spectaculair. Ik kreeg het er zelfs koud van (ik had dan natuurlijk
ook al een 5 km wedstrijd erop zitten). Op het moment van het
startsignaal zag ik zo goed als niets meer door mijn bril. Ik liep
de startlijn over en besliste onmiddellijk ermee te stoppen. In de
eerste bocht draaide ik rechtsaf richting mijn auto. Nee, sorry,
maar in dit weer wou ik mij niet in het bos wagen. Niet alleen het
bliksemgevaar maar ook het heel slechte zicht zouden een te groot
risico zijn. Dus, geen 10 km wedstrijd meer voor mij maar snel een
droog ritje richting huiswaarts.
Zondag, tijd voor de laatste wedstrijd
van het weekend meteen ook de zwaarste: de 20 Km door Brussel.
Na vorig jaar had ik gezegd: deze laat ik in het vervolg aan mij
voorbijgaan. Veel te druk, een geduw en getrek van je welste,
niet echt de leukste ervaring dus.
Toen ik een tweetal maand geleden mijn
planning opmaakte vond ik echter niet echt een alternatief op deze
zondag. Toch bleef ik met het gevoel zitten dat ik deze beter liet
voor wat het was.
Een FB-vriendin van mij, Elisabeth
Dehandschutter, met wie ik ondertussen al een paar wedstrijdjes had
samen gelopen, vroeg mij echter of ik geen zin had om samen met haar
te lopen. Zij wou graag een tijd onder 1u50 lopen maar zocht iemand
die het tempo kon aangeven voor haar.
Als ze mij dit zo mooi vragen dan kan
ik daar natuurlijk moeilijk aan weerstaan. Bovendien gaf het mij de
gelegenheid om deze wedstrijd zonder al teveel stress aan te vatten
omdat ik zo niet aan 100% zou moeten lopen. Het moet echter gezegd
zijnde dat ik er niet helemaal gerust in was: geen specifieke
voorbereiding, de afgelopen weken al een paar serieuze inspanningen
gedaan (zowel wat betrof afstand als wat betrof snelheid) en het
parcours in Brussel is nu eenmaal niet het gemakkelijkste.
's Morgens vroeg (06:50u) afgesproken
met Karen Claes in Rotselaar om samen de trein naar Brussel te nemen
om zo op ons gemak en op tijd ons te kunnen voorbereiden. Karen zou
de wedstrijd lopen tvv Unicef. Gezien zij de laatste tijd een beetje
sukkelt met lichte blessures ging ze deze rustig aan doen. Initieel
misschien met ons meelopen maar uiteindelijk zou ze toch haar eigen
tempo lopen om zo niets te forceren, waardoor ik als enige haas voor
Elisabeth overbleef.
Gestart in startbox 3 wisten we dat het
gans de wedstrijd wel weer een gewriemel zou worden om tragere lopers
in te halen. Vanaf de eerste meters was het de bedoeling aan om
ongeveer een tempo van 5:25 min/km te lopen om zo een beetje reserve
op te bouwen tegen het einde (wanneer de beklimming van de
Tervurenlaan eraan kwam). Elisabeth die regelmatig te snel start,
hield zich vandaag duidelijk aan mijn tempo en als ik dacht dat ze
toch iets te snel probeerde te gaan, dan riep ik haar wel toe van dit
niet te doen. De kilometers bergaf namen we iets sneller en de
stijgende kilometers ietsje trager maar we bleven continue mooi op
schema (met zelfs een gestaag groeiende reserve). De vraag was
alleen: hoelang kon Elisabeth dit tempo volhouden. Toen ze ruim over
halfweg echter nog steeds kon blijven praten, zag ik het wel zitten.
Vanaf kilometer 17 kwam de beklimming
van de Tervurenlaan eraan (zo'n anderhalve kilometer die toch serieus
in de kuiten kruipt). Gezien onze ruime reserve (al iets meer dan
twee minuten) wist ik dat een tijd onder 1u50 (haar doel) ons niet
meer kon ontsnappen. De beklimming toch aan stevig tempo
(5:45min/km) blijven afwerken. Op het einde van de beklimming hoorde
ik haar wel een paar keer vragen waar de top bleef maar ze bleef toch
mooi in mijn spoor volgen.
De laatste anderhalve kilometer ging
terug licht bergaf en konden we het gas vol open draaien (voor zover
dit mogelijk was met zoveel lopers op een smallere strook) om
uiteindelijk na 1u47min23s de aankomst te bereiken. Beiden heel
tevreden met dit mooie resultaat en voor Elisabeth een verbetering
van haar PR op deze afstand met meer dan 6 minuten. Schitterend dus.
Bovendien had ik mij weer (gedeeltelijk) kunnen verzoenen met deze
drukke wedstrijd.
Na de aankomst en nog een beetje
napraten terug Karen opgezocht die haar wedstrijd prima verteerd had.
Een aantal vriendinnen van haar die de 20 Km al wandelend aflegden
waren nog onderweg (laatste kilometers). Om onze spieren een beetje
los te werken, besloten Karen en ikzelf hen tegemoet te wandelen om
zo samen met hen de laatste kilometer af te werken.
En zo kwam het dat we als één van de
eersten op de site aanwezig waren 's morgens vroeg en als één van
de laatsten er terug vertrokken, maar wel allen tevreden.
Tweede wedstrijd van het weekend was
ook al een bekende: de Vorsdonkloop in Gelrode. Niet echt een omloop
waar je warm van wordt: een rondje van 4,3 km, 50% verhard, 30 %
grindweg en 20% bosweg. Keuze uit één, twee of drie rondjes. Wel een leuke sfeer aan het oud stationnetje met een pannenkoekentent en een hamburgertent. Na de joggings is er ook nog altijd een optreden van een lokaal beroemde groep. Sfeer gegarandeerd dus.
Net zoals gisteren in Herselt terug
voor de kortste afstand geopteerd. Ook dit keer met de bedoeling er
een tempoloopje (op het gevoel) van te maken.
Alle afstanden
vertrekken samen aan de overkant van de spoorweg om gedurende meer
dan 1 kilometer de spoorweg te volgen. Eén lang recht stuk dus. Na de eerste kilometer toch eens
even controleren of ik goed in het tempo zat en tot mijn verbazing liep ik aan
12 km/u. Ja, dat was nu ook niet de bedoeling.
De tweede kilometer verliep al even
vlot en nog steeds had ik het gevoel dat ik relatief langzaam aan het
lopen was. Nu had ik natuurlijk geen keuze meer en dus de twee
volgende kilometers dan blijven doorlopen aan dit heel strak tempo. De strook in
het bos was wel vervelend want door de regen van de voormiddag lagen
er grote plassen en was het zigzaggen om deze te vermijden.
Uiteindelijk toch fris en met een
mooi gemiddelde van meer dan 12 km/u de aankomststreep bereikt.
Hopelijk wreekt dit 'tempoloopje' zich niet morgen tijdens de 20 Km
van Brussel.
Onmiddellijk na de aankomst terug naar
huis getrokken met een mooi gevulde goodie-bag. Dit keer geen tijd
(of goesting) voor een pannekoek of iets anders.
Mijn eerste wedstrijd van drie dit
weekend, tevens ook de eerste wedstrijd uit het Herselts
Joggingcriterium. Hier vorig jaar ook al gelopen: rondjes van 2,5
km, volledig onverhard en golvend. Niet echt een vlot lopende omloop
maar ook geen waar je je kapot op loopt.
Start van de 5 km om 19:15 uur en van
de 10 km om 20:00 uur. Ik had geopteerd voor de kortste afstand.
Niet om door te lopen maar om er een tempotraining van te maken.
Voor de start begon het stevig te
regenen maar eens we vertrokken waren viel dit al bij al nog goed
mee. Ook van de stevige wind hadden we in het bos niet echt veel
last.
Wat ik wel vergeten was: 100m na de
start moest er achter een schuilhokje doorgelopen worden. Zo smal
dat hier maar een tweetal personen naast elkaar konden lopen (op een
strookje van 10m). Dit veroorzaakte natuurlijk een enorme opstopping
(zeker voor zij die achteraan gestart waren, zoals mezelf). Hierdoor
was mijn eerste kilometer ook opmerkelijk trager dan al de rest.
Tijdens het verder vervolg van de
wedstrijd kon ik er toch een goed tempo inhouden (zowel bergop als
bergaf) waardoor ik tevreden over de aankomststreep kwam.
Pinkstermaandag. Tijd om nog eens een
trail te lopen en wat voor één.
30 Km, 900 hoogtemeters. Dat begint al
serieus te tellen. Vertrek en aankomst op de Citadel van Namer in
een prachtdecor. De hoogtemeters waren vooral terug te vinden op 11
hellingen, waarvan er zeker drie minstens een kilometer lang waren.
Zware kost voor mij.
Voor de rest alles wat een trail te
bieden heeft: prachtige boswegen (de meeste uitstekend beloopbaar),
veel single tracks, prachtige vergezichten, mooie dorpjes en een paar
technische afdalingen.
Jammer genoeg maakte ik ergens
halverwege kennis met de harde ondergrond. Op een vlak stuk dan nog,
single tracks, bleef mijn voet achter een verdoken tak haperen en er
was geen houden meer aan kwak, hard tegen de grond. De
rechterknie goed geschaafd en pijnlijk, de rechterelleboog al even
erg beschadigd. Gelukkig geen schade die mij tot opgeven zou
dwingen. Verder lopen was geen probleem alhoewel ik wel voelde dat
vanaf dat moment alles toch veel moeilijker ging
De beklimmingen waren net iets
zwaarder, het tempo op de vlakke stukken vlotte niet meer echt
Zo'n drie kilometer voor de aankomst
hadden de organisatoren nog een extraatje in petto. De beklimming
van Tienne des Biches, amper 400 meter lang, maar wel goed voor 70
hoogtemeters. Voor deze helling was een apart klassement voorzien.
Tijdsopname aan het begin van de beklimming en tijdsopname op de top.
Voor mij zat er alleszins geen toptijd in want bij het begin van de
beklimming begin stappen tot helemaal boven. En ik was zeker niet de
enigste (er waren nog 59 lopers die trager waren op dit stuk dan
mezelf) ongelooflijk dat er mensen zijn die dit tegen een stevig
tempo kunnen oplopen.
Eénmaal boven zou je dan denken, oef,
we zijn er maar dan stond nog de eindbeklimming op het menu: de
Citadel. Meer dan één kilometer aan een stuk bergop om dan
eindelijk na bijna 30 km en bijna vier uur later de streep te zien.
Joepie.
Volgens de officiële uitslag ben ik
als 268e op 297 over de streep gelopen :D Op de beklimming van
Tienne des Biches ben ik als 228e op 297 geëindigd (en dit zonder
één stap te lopen ).
En nu recupereren en nog eens
recupereren want zondag staat de 20 Km van Brussel op het
programma. Ik ga hier zelf niet voor een besttijd maar heb een
vriendin beloofd om haas te spelen opdat zij een toptijd zou kunnen
lopen. Haar beoogde eindtijd is onder 1u50 te eindigen. Dit zou
voor mij normaal gezien geen probleem mogen zijn als de benen
tenminste tegen dan gerecupereerd zijn.
Na mijn maagproblemen in de Averegten
Jogging op vrijdagavond ging ik in principe deelnemen aan de
Sinksenjogging in Kasterlee. Maar een autorit van 45 min en dan
heuveltjes op en heuveltjes af leken mij niet de manier om goed te
herstellen, dus was het tijd voor het alternatief: de
St-Guibertusjogging in Itegem.
Twee jaar terug had ik hier ook
deelgenomen. Een ultrasnel, volledig vlak en verharde omloop.
Rondjes lopen in de dorpskern van Itegem. Meer was er niet aan.
Bovendien op een goede 10 min rijden ideaal dus.
De 3 km wedstrijd vond plaats om 14:45
uur en de 6, 11 en 16 km starten om 15:20 uur. Gezien ik me terug
goed voelde, kon ik hier nogmaals mijn snelheid testen dus.
Ingeschreven voor zowel de 3 als de 6
km dus. De 3 km was één middelgrote ronde, terwijl de 6 km een
kleine en een grote ronde was.
Heel snel gestart en een eerste km die
juist misschien iets te snel was waardoor ik de tweede km toch iets
moest recupereren om dan terug voluit te kunnen gaan. Uiteindelijk
toch een gemiddelde gehaald van 4:22 min/km. Op deze afstand is dit
trouwens een besttijd voor mij. Dus heel tevreden.
De 6 km zou ik dan volmaken met mijn
compagnon van de dag voordien, Wendy. Zij ging voor de 11 km (1
kleine en 2 grote rondes). Vlotjes hielden we een gemiddelde aan van
iets meer dan 11 km/u (hetzelfde tempo als op de Averegten Jogging
maar dit keer zonder problemen voor mij).
Zondag wordt een rustdag om dan op
maandag naar Namen af te zakken voor een trail van 30 km en bijna
1000 hoogtemeters.
Ook een jaarlijkse traditie: de
Averegten Jogging. Een parcours zonder geheimen gezien ik hier
regelmatig een paar rondjes kom lopen. Dit jaar was de omloop iets
anders uitgetekend dan de vorige jaren maar grosso modo komt het op
hetzelfde neer: half op verharde weg, half op 'onverharde' weg in het
provinciaal domein de Averegten.
Het was ook al weer een tijdje geleden
maar de zon was erbij en de temperaturen lagen een paar graden hoger
dan de vorige dagen (of is het zelfs al weken).
Naar jaarlijkse gewoonte veel volk op
deze jogging. De start van de 5,2 km (1 ronde) werd gegeven om 19:45
uur, waarna het de beurt was aan de 11 km (2 rondes met klein lusje)
en de 16 km (3 rondes).
Zelf had ik gekozen voor de 11 km
wedstrijd. De bedoeling was om een tempo van ongeveer 11 km/u aan te
houden en dit in het gezelschap van Wendy Vermaelen.
Het was mijn eerste loopje van deze
week en ik had me de voorbije dagen niet echt als een atleet
gedragen. Vanaf de tweede ronde begon dit liederlijke leven dan ook
zijn tol te eisen last van de maag. Ook Wendy merkte het en
vroeg zelfs of het niet beter was om het tempo iets te laten zakken.
Nee, nee, dat kon ik niet maken.
Uiteindelijk toch heelhuids (en met
alles nog in de maag) de aankomst bereikt. Een warme douche later
was ik klaar om met het bijna voltallige KC-Team de verjaardag te
vieren van Karen. Onze jongste (Lucy, onze viervoetig teamlid niet
meegerekend) werd er namelijk 28 die dag. Proficiat Karen.
Op zondag stond er nog eens een
nieuweling op de agenda. In Linden werd voor de eerste maal de
Bosloop georganiseerd. Keuze uit een omloop van 4 km, 7 km of 13 km
(deze laatste is in feite 2 rondjes van de 7 km, zonder de
aanloopstrook).
Alhoewel ik de dag voordien genoeg
hellingen gezien had in de trail in Oeudeghien had ik hier besloten
om toch maar voor de lange afstand te gaan. Gezien ik al
verschillende joggings in deze streek gelopen had (Wezemaal,
Holsbeek) wist ik dat het ook hier een pittige omloop zou worden.
Een mooie, bosrijke omloop op voor ¾
onverharde ondergrond met een golvend parcours met een paar pittige
klimmetjes en afdalingen erin.
De start van de 7 en 13 km werd met een
half uur vertraagd omdat er blijkbaar enkele vandalen de linten die
het parcours afbakenen op een aantal plaatsen hadden verwijderd.
Om 16:00 konden we met zo'n 300 lopers
dan toch starten. Al bij de eerste helling voelde ik de benen
protesteren. Vandaag moest en zou het dus trager moeten. Bovendien
was het zonnetje weer van de partij en was het heimelijk warm.
Elke helling was dan ook afzien. Het
duurde tot voorbij het 10 km punt vooraleer ik eindelijk een beetje
in het tempo geraakte.
Uiteindelijk zou deze 13 km wedstrijd
toch 168 hoogtemeters tellen, wat niet mals is.
Een eerste organisatie met zeker een
mooie toekomst voor zich. Nog een paar kleine minpuntjes weg te
werken tegen volgend jaar en dit kan uitgroeien tot een blijver op de
kalender.
Volgend (verlengd) weekend kondigt zich
weer tamelijk zwaar aan. Het zullen deze week dus enkel
hersteltrainingen worden.
Enkele weken terug postte Karen een
berichtje op onze teamsite: Wie gaat er mee op 16 mei naar een
trail gevolgd door barbecue (door haar aangeboden tgv haar komende
verjaardag) ?
Direct mijn programma bekeken en ja, er
was die dag nog een gaatje vrij. En had het niet moeten zijn, dan
hadden we wel een gaatje gemaakt natuurlijk.
Rond 11:30 uur pikte Johan, met zijn
nieuwe wagen, ons (Karen, Rudy en mezelf) dus op in Rotselaar. Na
een korte tussenstop in Leuven om daar nog Roland op te laden, waren
we met zijn vijven onderweg naar Oeudeghien (deelgemeente van Ath in
de provincie Henegouwen) waar om 13:45 uur de start gegeven werd van
de Trail l'Enfer des Collines (25 km).
Gezien Vondelmolen (peperkoek) één
van de sponsors was van dit evenement en zij ons al eens hadden
gesponsord, kregen we de inschrijvingsticketten gratis wat natuurlijk
graag meegenomen was. In ruil zouden wij onderweg wel een beetje
reclame maken :)
De trail zelf was zeker niet één van
de moeilijkste: 'slechts' een goede 400 hoogtemeters, altijd goed
beloopbaar en relatief veel asfalt (voor een trail dan). Prima
georganiseerd want heel goed afgepijld en nooit echt twijfels gehad
over de te volgen weg. Bovendien heel veel seingevers onderweg. Op
zich dus wel een mooie omloop door de bossen en dorpjes in de
omgeving.
Slechts een tweetal moeilijke passages:
één heel glibberige korte (heel korte) beklimming waar ik
natuurlijk uitgleed en vast kwam te zitten met één voet in de
modder en op een bepaald moment een grote plas water waar je wel
langs kon lopen maar waar Rudy (op aandringen van Karen) zou door
lopen. Helaas voor hem bleek deze plas alsmaar dieper en dieper te
worden zodat hij halverwege (wijselijk) besliste om rechtsomkeer te
maken maar op dat moment bleef vastzitten in de onderliggende modder
waardoor hij één van zijn loopschoenen verloor. Gelukkig kon hij
deze nog terugvinden want anders mocht hij op zijn sokken verder
lopen.
Bij een trail maakt de eindtijd zelden
iets uit (voor ons toch) waardoor we deze meestal aan een 'rustiger'
tempo afwerken. De opeenvolgingen van hellingen, moeilijke passages,
single tracks en afdalingen zorgen er automatisch voor dat je op het
einde toch vermoeid aan de aankomst komt.
Na een deugdoende (koude) douche
installeerden we ons voor de barbecue. Twee stukken vlees, groentjes
en een bakje frieten. Niet echt van hoogstaande kwaliteit maar het
heeft ons absoluut gesmaakt.
Met een mand vol leuke herinneringen
konden we zo de terugweg aanvatten. In Rotselaar dan nog gestopt
voor een laat ijsje om dan tegen 21:30 uur terug thuis te komen. Een
leuke teamervaring die absoluut voor herhaling vatbaar is. Misschien
slagen we er ooit wel in om al de teamleden eens samen te krijgen.
Een knap filmpje van onze uitspattingen is te zien via https://www.youtube.com/watch?v=5hWrI-drj0M
Sinds ik aan het lopen gegaan ben,
staat de Abdijentocht al elk jaar op mijn kalender. Dit jaar dus al
voor de derde keer aan de start. Gezien het ene jaar gelopen wordt
van Averbode naar Tongerlo en het andere jaar van Tongerlo naar
Averbode stond ik nu dus voor de tweede keer aan de start in
Tongerlo.
Deze richting (Tongerlo-Averbode) is
ook iets zwaarder dan de andere richting (meer 'bergop') en een 200m
langer.
Ik herinnerde mij van 2 jaar terug dat
de organisatie met de pendelbussen tussen Averbode en Tongerlo toen
slecht georganiseerd was en daarom was ik al ruim op tijd vertrokken.
De auto geparkeerd op de ruime parking aan de aankomst in Domein de
Vijvers te Averbode en dan direct richting pendelbus. Dit jaar
echter een perfecte organisatie. Dranghekkens zorgden voor een sluis
en zo geraakte iedereen vlot op de bus. Minder dan een half uur
later stond ik al in Tongerlo.
Aan de bushalte had ik Sandra Nijs
gespot en op de bus deelden we onze ervaringen en doelstellingen. Ik
had mij een scherp doel gesteld: eindigen onder 1u20.
Met nog anderhalf uur te gaan tot de
start nestelde ik mij in Tongerlo op het zonnige terras. Emiel Luyts
was ook van de partij. Nog steeds een beetje last van de voet maar
op dit zo goed als onverharde parcours zou dit hem minder last mogen
bezorgen (wat later ook duidelijk bleek uit zijn goede uitslag).
Ruim op tijd begaf ik mij naar de
startbox waar ik teamgenoot Chris Hellebaut aantrof. We stonden
relatief vooraan en zo zou ik alvast niet veel last mogen ondervinden
van tragere lopers (en ik zou er zelf wel voor zorgen dat de snellere
lopers achter mij geen last hadden om mij voorbij te geraken).
Iets na 15 uur (de jaarlijkse 5 minuten
vertraging bij de start waren er ook dit jaar) gaf één van de
Norbertijnen van de abdij in Tongerlo het startschot.
Na een paar kilometer besefte ik al dat
ik te snel van start gegaan was. Zo vooraan plaatsnemen is niet
altijd de beste taktiek. Tussen kilometer 6 en 9 kreeg ik dan ook
een klein klopje en moest ik toch even recupereren waardoor het tempo
iets te traag uit viel.
Uiteindelijk zou ik Averbode bereiken
na 1u22min40sec (997e op ruim 2600 lopers). Toch een dikke 2 min
boven mijn doeltijd maar bij het bepalen van deze had ik er geen
rekening mee gehouden dat de editie Tongerlo-Averbode iets langer is
dan de omgekeerde richting.
Uiteindelijk ben ik toch heel tevreden
met mijn tijd. Na mijn dipje iets voor halfweg was ik er toch weer
in geslaagd het tempo op te pikken om uiteindelijk nog goed te
eindigen. Bovendien weet ik nu met absolute zekerheid dat ik geen
snelle starter ben. Beter de eerste kilometers ietsje trager om
daarna het tempo op te drijven. Dat ligt mij duidelijk beter. Het
zal ook wel met de leeftijd te maken hebben zeker.
Wat zou het worden in Scherpenheuvel,
de dag na het WC-debacle in Winksele ? Moest ik misschien eerst eens
langs de kathedraal passeren om een kaarsje aan te steken ?
De Schoonderbukenjogging is een
nieuweling op de kalender. Eerste organisatie en dus niemand die
goed wist waaraan we ons mochten verwachten. Er waren drie
wedstrijden: de 2,7 km (1 rondje), de 5,5 km (2 rondjes) en de 11 km
(4 rondjes). Ik had mij een paar weken terug al ingeschreven voor de
11 km wedstrijd dus dat was al beslist.
Gezien ik ruim te vroeg was, besliste
ik ter plaatse om ook nog de 2,7 km wedstrijd mee te nemen. Deze
vertrok, samen met de 5,5 km wedstrijd om 15 uur, drie kwartier voor
het vertrek van de 11 km. Zo kon ik nog eens testen op pure snelheid
en daarna de 11 km wedstrijd gebruiken om rustig uit te lopen.
Een eerste verkenning van de omloop
deed me al direct de wenkbrauwen fronsen. Serieus pittig, wel zo
goed als 100% verhard (op een korte strook na) maar direct na de
start een oplopende strook van zo'n 600m, dan een korte afdaling,
waarna een vlak stuk volgde van zo'n 500m. Dan terug naar boven,
zo'n strook van 250 à 300 m, gevolgd door een korte afdaling
(onverharde strook) om dan de bocht naar de aankomst te nemen (nog
zo'n 300 m oplopend). Dat was dus één rondje
Gelukkig was de wind een stuk minder
strak dan de dag voordien in Winksele maar nu was de zon weer in
overvloed aanwezig wat de temperatuur voor de toeschouwers heel
aangenaam maakte maar voor de lopers was het al aan de warme kant.
De bedoeling was om mijn eerste
wedstrijd (2,7 km) gewoon voluit te gaan, niet te letten op wat mijn
Garmin aan gaf en te zien waar we zouden stranden. Van bij de start
zette ik mij in het spoor van Liesbeth Vanneste van de
Woestijnroutelopers. Zij loopt bij de vrouwen regelmatig op het
podium. Ik wist wel dat ik haar niet lang zou kunnen volgen, maar we
konden maar proberen.
Blijkbaar waren mijn benen (en de rest
ook) veel veel beter dan de dag voordien. Ik kon Liesbeth gedurende
zo'n 2 km volgen. De voorlaatste strook bergop moest ik lossen maar
heel ver achterop geraakte ik niet. Ik bleef haar altijd voor mij in
het zicht houden. Nog een laatste spurtje bergop naar de aankomst
die ik twee plaatsen na Liesbeth bereikte. Een mooie 13e plaats
algemeen (1e plaats in mijn leeftijdscategorie) zou later blijken.
Bovendien een heel mooie tijd. Mijn snelste tempo op deze afstand
tot nu toe en dit op een niet vlak parcours. Lekker gelopen noemen
ze dat.
De 11 km zou ik samen met Cynthia
Verschueren, ook van de Woestijnroutelopers, afleggen. Onderweg
regelmatig een praatje slaande volgden de rondjes elkaar op één
rondje, twee rondjes maar wie stond daar langs de weg de Rudy
Sol, die ging toch ook de 11 km rustig uitlopen ?
Awel Rudy, geen goesting een woord
en Rudy voegde zich bij ons derde rondje met zijn drieën was
ondertussen ook ten einde. Dan besliste Rudy zijn wraak te nemen en
begon stilletjesaan het tempo op te voeren Cynthia zette zich
scherper en pikte aan knal, daar ging mijn rustig uitlopen. Ik
volgde dus ook maar. Het laatste rondje bleek uiteindelijk het
snelste te zijn van de vier rondjes, maar dat wist ik al onderweg
want af en toe moest ik toch serieus bijpikkelen om het spoor niet
kwijt te geraken.
Bij de aanwezigheidstombola viel ik dan
ook nog eens in de prijzen. De zondag was dus absoluut een topdag
vergeleken met de zaterdag zo mogen er nog volgen.
Lentejogging en Halve Marathon Ivo Van Damme - Winksele
Na een slechte nacht (verkouden en veel
liggen woelen) toch maar naar Winksele afgezakt om daar de halve
marathon te lopen. Eerlijk gezegd, ik zag het niet zitten. Niet
alleen de benen voelden vermoeid aan maar gans het lichaam zat nog in
slaapmodus. Misschien moest ik maar vragen om mijn voorinschrijving
te wijzigen naar een kortere afstand
In Winksele bestond de mogelijkheid om
1, 2, 3 of 4 ronden van 5,1 km af te leggen. Keuze genoeg dus.
Bovendien viel het weer echt niet mee: heel veel wind en een paar
dreigende donderwolken.
Het rondje zelf dan: de start vind
plaats in de nabijheid van de sporthal De Warnot waarna er door het
dorp gelopen wordt om dan een eerste lichte onverharde strook bergop
te nemen. Hierop volgt een (lange) verharde strook langs de
spoorweg. Hier zat de strakke wind bovendien pal op kop. Na terug
een passage door de dorpskern werd er op het 4 km punt terug aan de
sporthal gepasseerd. Voor we de aankomst bereiken moet er echter nog
een pittige lus van een goede kilometer onverharde weg gemaakt
worden. Eerst pittig bergop om dan een naar beneden te lopen tot aan
de aankomst. Een mooie omloop met ongeveer 35% onverharde wegen.
De halve marathon bestond dus uit
viermaal dit rondje. Pittig dus en helemaal al geen wandeling in
park, zeker niet met die strakke wind.
Uiteindelijk toch maar van start gegaan
voor 4 rondjes maar na het eerste rondje (dat nog relatief vlot ging)
voelde ik de darmen in werking schieten. Ook dat nog
bevorderlijk voor het tempo was dit al helemaal niet. Zelfs de vele
aanmoedigingen onderweg konden niet vermijden dat ik alsmaar verder
achteren afzakte.
Na 9 km, bij de passage aan de sporthal
vooraleer we de lus voor de aankomst zouden nemen, dook ik dan maar
(snel) de sporthal in op zoek naar een toilet. Een paar minuutjes
later kon ik mijn weg verder zetten.
Een rondje verder, op het einde van de
derde ronde dus, weer van hetzelfde de sporthal binnen, WC op en
af en beginnen aan het vierde rondje. Door mijn passage in de
sporthal was ik ondertussen zelfs achter de fietsers terecht gekomen
die de laatste loper vergezelden. De seingevers waren dan ook
verwondert dat er na de fietsers alsnog een enkeling kwam afgelopen.
Gelukkig had die laatste passage op het toilet van de sporthal een
heilzaam effect want ik slaagde erin om eindelijk mijn tempo goed op
te drijven. Al snel kon ik zo de fietsers en de laatsten voorbij
lopen. De laatste kilometer, met de zware lus bergop, was het
bobijntje echter wel volledig op. Blij aan de aankomst dat het erop
zat en dat ik toch had volgehouden. Mijn tijd who cares.
Uiteindelijk was ik er nog in geslaagd 5 lopers achter mij te laten
en bleek mijn laatste rondje ook het snelste te zijn.
In fijn gezelschap nog de
aanwezigheidstombola uitgezeten maar zelf niet in de prijzen.
Hopelijk brengt de nacht beterschap
want op zondag gaan we voor de eerste editie van de
Schoonderbukenjogging in Scherpenheuvel (wel heel rustig).
Gaan we voor 1, 2 of 3 rondjes Dwars
door de Abdij ? Dat was de vraag die mij door het hoofd bleef spelen
vrijdagavond en dit zelfs tot bij de inschrijvingstafel. Eén rondje
van 4 km is echt de moeite niet dus bleven er maar twee opties over.
Uiteindelijk toch maar gehouden op twee rondjes gezien er 's
anderendaags een halve marathon op het programma stond.
Bovendien zijn rondjes lopen niet echt
aan mij besteed (zoals ik hier al meermaals heb laten weten).
De omloop is wel mooi: vertrek op de
atletiekpiste, door de Abdij van Tongerlo (kasseien), langs de abdij
(grindweg) naar de openbare weg (fietspad) om dan door het bos terug
naar de aankomst op de atletiekpiste te lopen.
Heel diep wou ik zeker niet gaan. Mijn
volgende doelstelling ligt namelijk minder dan een week weg: de
Abdijentocht (van Tongerlo naar Averbode). Alles tot daar is maar
training.
Relatief snel vertrokken in Tongerlo
voelde ik al direct dat het niet goed zat. Lag het aan het feit dat
ik deze week nog niet gelopen had (een beetje loopmoe en het zware
winderige, natte weer bevorderde dat gevoel alleen maar) of lag het
aan het feit dat het voor het eerst sinds een paar weken weer warm
was (want vrijdagavond was een warme, relatief windstille avond). Ik
wist het toen nog niet. Uiteindelijk heel blij dat ik maar twee
rondjes moest afleggen.
Eens thuis begon het: niezen. De ene
niesbui na de andere en 's nacht liggen woelen (eerst te warm, dan te
koud) en nog een verstopte neus erboven op. Verkouden dus.
Nog eens een jogging waar ik geen tijd
verlies om er naartoe te gaan. De eerste organisatie van de Grote
Prijs Burgemeester Paul Dams in Tremelo, op amper 5 km van mijn deur.
Twee mogelijkheden: de 5 km wedstrijd
(2 rondjes) of de 10 km wedstrijd (4 rondjes). Normaal gezien ben ik
niet zo'n voorstander van rondjeslopen maar hier mij toch maar
ingeschreven voor de 10 km. Juist voor de start van de 5 km (om
15:00 uur) liep ik Karen tegen het lijf en we beslisten dan maar om
samen eventjes los te lopen door achteraan bij de 5 km lopers aan te
sluiten en één rondje mee te lopen. Het nuttige aan het aangename
koppelen want zo wisten we ook wat we van het parcours mochten
verwachten.
Een vlakke omloop dus. De eerste 1200
m verhard, dan een 180° bocht die er glad bij lag door de regen, dan
een kilometertje onverhard (voornamelijk gras met een smal pad in) om
dan te eindigen met 300 m verhard.
De start van de 10 km vond plaats om
15:45 uur onder een lichte regen. De eerste kilometers zou ik stevig
doorlopen, om dan afwisselend rustig en terug snel te lopen. Dat was
het plan.
De eerste vier kilometers verliepen
vlot en heel snel. Toen ik even dacht van misschien toch maar te
blijven gaan en misschien mijn PR op de 10 km aan te vallen, besliste
mijn lichaam er anders over. Stekende pijn in de milt en het tempo
moest vanzelf rustiger worden dus. Het volgende anderhalf rondje
werd dus aan iets rustiger tempo afgewerkt en op een bepaald moment
kwam Karen mij zelfs terug voorbij (zij had gisteren nog een
obstakelrun van 12 km gewonnen bij de vrouwen). Even dacht ik om bij
haar aan te pikken maar een nog steeds opspelende milt wou niet
meewerken.
Juist voor we de laatste kilometer
aanvatten, bleek ik gerecupereerd te zijn en kon ik het tempo terug
serieus opdrijven om in de laatste paar honderd meter terug bij Karen
te komen. Eventjes gedacht om via een tussenspurtje haar het
nakijken te geven maar dan won de gentleman in mij het.
Dus één seconde na haar ook de
aankomststreep over.
We beslisten dan maar om na onze
opwarmingsronde ook nog een herstelrondje toe te voegen. Dus vandaag
in totaal toch 15 km op de teller.
De jogging in Tremelo is zeker een
mooie aanwinst op de kalender. Een mooi rondje en een perfecte
organisatie met heel veel mooie prijzen (twee daarvan waren trouwens
voor KC-teamleden, Karen en Johan).
Amper drie en half uur na de aankomst
in Oud-Heverlee stond ik al terug aan de start van een volgende
wedstrijd in Langdorp bij Aarschot, de Demerjogging. Keuze uit een 5
of 10 km. Vorig jaar was de 10 km wedstrijd gewoon 2 rondjes van 5
maar dit jaar had men het parcours aangepast en volledig ten goede
moet gezegd.
De 5 km wedstrijd speelt zich nog
altijd af op het oude parcours van vorig jaar: vertrek aan het
bruggetje over de Demer (dicht bij de kerk) om dan langs de
(onverharde, grindweg) oever van de Demer te lopen tot de
eerstvolgende voetgangersbrug, brugje over en terug langs de andere
kant van de oever (onverhard, aangestampte aarde) om aan te komen
waar men vertrokken is.
De 10 km wedstrijd start op het
weggetje aan het bruggetje en loopt bergopwaarts naar het centrum van
Langdorp, door het centrum en dan linksaf de Bosberg op (een stevige
kuitenbijter), zo'n goede 2 km door het bos waarvan het merendeel
stijgend om dan langs veld- en een binnenweg naar de oever van de
Demer te lopen tot we bij het bruggetje terug zijn waarna nog het
parcours van de 5 km gevolgd wordt. Iedereen was het er over eens
dat dit parcours stukken interessanter en uitdagender was dan
tweemaal het rondje van de 5 km te moeten doen. Houden dus zo, zou
ik zeggen.
Deze 10 km beschouwde ik gewoon als
uitlopen na de inspanningen van de namiddag. Gezien Karen en Johan
er ook zo over dachten en Karen haar hond Lucy bij had, besloten we
het tempo van Lucy te volgen. Een aangename manier om de spieren los
te lopen.
Vorig jaar in Oud-Heverlee nog de
weergoden moeten trotseren (gietende regen, donder, bliksem en hagel)
maar dit jaar kregen we het gezelschap van een mooi warm
lentezonnetje.
Gekozen voor de langste wedstrijd dit
keer (16 km, 2 rondjes van 8) naast de andere twee mogelijkheden (5km
en 8 km). De omloop is volledig onverhard, golvend en uitgetekend in
het Heverleebos. Een heel mooie omloop waar ondanks het golvende
parcours toch een mooi tempo kan aangehouden worden. Vergelijk het
een beetje met een mountainbike parcours met redelijk wat op en af en
enkele afdalingen met een hoge bult in het midden en diepe geulen aan
de zijkanten.
Gezien ik achteraan vertrokken was, was
het na de start toch even drummen toen het smaller werd. Zoals
voorzien deed ik relatief rustig aan op het mooie parcours. Na een
drietal kilometer was het tijd voor een eerste versnelling en nadien
zouden er af en toe zo nog een paar volgen. Ik kon er zonder
problemen een stevig tempo in houden. Op het einde van de eerste
ronde vervoegden we de (tragere) lopers die de 5 km wedstrijd liepen
en dus via een shortcut op het einde nog een kleine kilometer met ons
meegingen tot aan de aankomst waar wij verder konden voor een tweede
ronde. Al bij al vlogen de kilometers vlotjes en snel voorbij.
Na Antwerpen was dit een mooie training
zonder hiervoor 100% voluit te gaan. Mijn lichaam voelt zich er
trouwens niet echt goed bij als ik elke week alles uit de kast haal.
Het is dus een kwestie van te zien welke wedstrijden aan 100% gelopen
kunnen worden en welke we moeten aanpakken als een intensieve
duurloop.
Zondag, 26 april 2015 haat
liefde verhouding. De wedstrijd die ik in feite wel graag loop maar
aan de andere kant voor zoveel andere redenen ook een beetje haat
Positieve punten voor mij:
absoluut de beste sfeer die je in België kan beleven op een
loopwedstrijd, massa's toeschouwers die je aanmoedigen over het
ganse parcours, het parcours door Antwerpen is uitdagend maar niet
heel zwaar, lopen tussen duizenden anderen heeft wel iets
Negatieve punten: één van de
wedstrijden waar ik absoluut een goede tijd wil neerzetten maar waar
dit tot nu toe nooit lukte, vorig jaar zelfs de man met de hamer
tegengekomen na een 10-tal kilometer, de vele (sorry tragere)
deelnemers die in de weg lopen omdat ze absoluut vooraan willen
vertrekken, de vriendengroepen die absoluut naast elkaar willen
lopen en zo soms het ganse baanvak innemen lopen tussen
duizenden anderen heeft soms wel eens nadelen ...
Dit jaar had ik mij dan ook de
afgelopen week zeer rustig gehouden, daar kon het al niet aan liggen.
Om ook de stressfactor van de dag zelf weg te nemen had ik zelfs
mijn borstnummer al gaan afhalen op zaterdag, wat kan een mens dus
nog meer doen
Op zondagmiddag afgesproken met Nicolle
Mertens om samen de trein naar Antwerpen te nemen: trein om 12:40 uur
in Heist op den Berg, aankomst Centraal 13:10 uur dan tram 5 naar
Linkeroever. Eerst een tweetal trams laten passeren (echt te vol) om
ons tenslotte toch een plaatsje te kunnen veroveren op de derde tram.
Tien minuutjes als sardientjes onderweg en tegen 14:00 uur waren we
op Linkeroever. Start om 15:00 uur, tijd genoeg dus gezien we onze
nummers al hadden en al zeker voor Nicolle die nog een uur later
dan mezelf startte.
Na een korte opwarming van zo'n tien
minuutjes dan tegen 14:30 uur afgezakt naar de startbox die al goed
vol zat. Juist voor het binnengaan nog Patrick Verbinnen (buurman en
collega Bergloper) tegen het lijf gelopen en ons samen toch iets meer
naar voren in de startbox begeven tot we Danny (nog een Bergloper
tegen kwamen) zowat halverwege de startbox.
In principe kon ik dus niet veel last
hebben van tragere lopers hier want in feite zat ik zelfs iets te
ver naar voren. Startschot om 15:00 uur en een paar minuutjes later
waren wij ook de startbox uit.
Ik had lang getwijfeld aan welk tempo
ik zou starten zeker gezien mijn ervaringen van vorig jaar.
Toch maar beslist om niet te snel van
stapel te lopen de eerste twee kilometers toch nog rond de 5:05
min gedraaid (wat ik te snel vond) en dus de volgende kilometers iets
rustiger aan (ook al door de beklimming naar en uit de
Kennedy-tunnel). Het tempo zat goed en ik kon vlot doorlopen hoe
lang zou dat echter duren in het hoofdje ging er toch wel iet om.
Zowat halverweg, op de Scheldekaaien,
voelde ik mij nog altijd prima en daarna kwam de strook met de
kasseien waar ik vorig jaar dus een klop gekregen had dit jaar
bleef deze uit en bleef ik mijn tempo van rond de 5:20 min vlot
behouden. Het ging zelfs zo vlot dat ik nu maar besliste om terug
sneller te gaan. We zouden wel zien wat er zou van komen
In de afdaling in de Waaslandtunnel (de
konijnenpijp) gaf ik het volle pond wordt door velen afgeraden
omdat je dat dan bij de beklimming bekoopt, maar ik voelde me prima.
Tijdens de beklimming uit de tunnel verloor ik maar weinig aan
snelheid ik bleef me fris voelen en kon die kilometer met de
beklimming toch tegen 11 km/u (5:30 min) afwerken hoera. Nu kon
er niets meer mis gaan.
De laatste kilometer nog eens het volle
pond gegeven om uiteindelijk na 1u22min55s over de meet te lopen.
Heel heel tevreden met mijn tijd en absoluut nog niet ten einde adem.
Misschien had er zelfs iets meer ingezeten had ik mijn tempo van de
eerste kilometers niet laten zakken maar dat zijn vijgen na
pasen.
Mij rustig kunnen omkleden om tenslotte
Nicolle op te wachten bij haar aankomst. Ook zij had haar tijd die
ze in gedachten had kunnen waarmaken en was dus zeer gelukkig.
Tijd om terug te keren de file bij
het metrostation was zooooo lang dat we maar besloten om te voet naar
het Centraal Station te gaan. Zo konden onze spieren ook al een
beetje loskomen
Tegen 20 u tevreden terug in Heist en
op naar volgend jaar dan maar.
Net als vorig jaar ook dit keer in
Betekom gekozen voor de 6,5 km (andere mogelijkheden: 3,5 km 11
km of 10 mijl). In voorbereiding van de Antwerp 10 Miles overmogen
leek deze afstand mij het meest geschikt.
In tegenstelling tot vorig jaar dit
keer echter mijn tempo serieus aangepast. Terwijl ik hier vorig jaar
nog doorliep (en dit nadien in Antwerpen moest bekomen), hield ik het
dit keer heel rustig. Achteraan vertrekken en ook lang daar
gebleven. Iets over halverwege dan eens één kilometer iets meer
snelheid gemaakt om dan de laatste kilometer het terug heel rustig te
doen. Als het dit keer in Antwerpen weer tegenvalt dan zal het
alleszins niet aan deze wedstrijd liggen.
Voor de start nog tijd genoeg om een
babbeltje te slaan met Karen, vooraleer zij dit weekend de marathon
gaat lopen in Dusseldorf (samen met Rudy, Johan en Hans) en met Sarah
Minart en Vicky Liekens die nadien de eerste en tweede plaats zouden
behalen in de 11 km wedstrijd. Proficiat dames.
Een nieuwe wedstrijd op de kalender en
direct een voltreffer van formaat. Zo'n 4000 deelnemers verdeeld
over een 400 tal aan de 5 km en 3600 aan de 10 km. Geen rondjes maar
een omloop van 10 km dat stond de meesten van ons te wachten in een
zonovergoten Brussel.
Ik had mij op voorhand al een gedacht
kunnen maken van wat ons zou te wachten staan want grote delen van
dit parcours zitten ook in de 10 Km Gaston Roelants die ik al
tweemaal gelopen heb.
Start van de 5 km om 14:30 uur en de 10
km om 15:00 uur.
Start op de piste van de Memorial Van
Damme (Koning Boudewijnstadion) dat maak je ook al niet elke dag
mee natuurlijk. Na een halve ronde op de piste wordt het stadion
verlaten en worden het Park van Laken en Ossegempark ons verder
speelterrein. De volledige omloop speelt zich namelijk af in en rond
beide parken continue op en neer en niet zo'n klein beetje. Echt
een paar serieuze kuitenbijters erin verwerkt. Een interval parcours
dus. Tenslotte ook nog een unieke aankomst in een weinig
verlichte Heizel 12 paleis vol met opzwepende muziek.
Heel de wedstrijd zou ik op het gevoel
lopen eens geen blikken werpen op mijn Garmin en zien waar we
zouden uitkomen. Het viel heel goed mee 899e plaats op bijna
3500 aankomsten.
Bovendien had ik ook nooit het gevoel
van TE snel te gaan alhoewel ik op dit parcours toch ook niet
veel sneller had gekund.
Een heel goede training in het
vooruitzicht van de 10 Miles volgende zondag. Dit parcours was
bovendien veel zwaarder dan wat ons in Antwerpen te wachten staat
(daar is het natuurlijk wel 6 km langer). Ach dromen we zien
uiteindelijk volgende week wel.
Hoe twee wedstrijden in dezelfde stad
met dezelfde startplaats toch een totaal verschillende sfeer kunnen
oproepen ? Dwars door Mechelen, elk jaar in september, ademt sfeer
en gezelligheid uit. Een massa toeschouwers en een even grote massa
deelnemers.
De 10 Km van Mechelen, elk jaar in
april, bijna geen toeschouwers en amper een paar honderd deelnemers.
Totaal gebrek aan sfeer. Jammer.
Net als vorig jaar was ik toch één
van (weinige) deelnemers. Niet om een PR te lopen maar gewoon om een
10 km training af te werken in een wedstrijdsfeer.
Het parcours is identiek als dat van de
vorige jaren: start op de atletiekpiste van de Nekker, langs de Dijle
tot Mechelen Broek waar een lokaal rondje gelopen wordt om dan terug
langs de andere kant van de Dijle naar de atletiekpiste voor de
aankomst. Alles verhard en niets om echt wild van te worden dus.
Bij de start stond er een strakke wind
maar gelukkig bleek die langs de Dijle zijwaarts te blazen zodat we
deze nooit echt op kop kregen. Enkel tijdens het lokale rondje
halverwege zat er zo'n stuk in maar dat viel al bij al best mee.
Helemaal achteraan vertrokken om
tijdens de eerste helft een rustig tempo aan te houden. Eens op het
lokale rondje lichtjes versnellen en dan de laatste twee kilometer de
gashendel open. Dat is in het kort mijn wedstrijdverslag.
Alles verliep prima en het ziet er
voorlopig nog altijd goed uit voor volgende week. Nog snel de
trappen op naar de cafetaria om mijn deelnameprijs (een grote fles
Carolus bier) in ontvangst te nemen en hop we zijn weg naar huis,
want morgen staat er nog een 10 km op het programma, dit keer in
Brussel.
