Zondag, tijd voor de laatste wedstrijd van het weekend … meteen ook de zwaarste: de 20 Km door Brussel. Na vorig jaar had ik gezegd: deze laat ik in het vervolg aan mij voorbijgaan. Veel te druk, een geduw en getrek van je welste, … niet echt de leukste ervaring dus.

Toen ik een tweetal maand geleden mijn planning opmaakte vond ik echter niet echt een alternatief op deze zondag. Toch bleef ik met het gevoel zitten dat ik deze beter liet voor wat het was.

Een FB-vriendin van mij, Elisabeth Dehandschutter, met wie ik ondertussen al een paar wedstrijdjes had samen gelopen, vroeg mij echter of ik geen zin had om samen met haar te lopen. Zij wou graag een tijd onder 1u50 lopen maar zocht iemand die het tempo kon aangeven voor haar.

Als ze mij dit zo mooi vragen dan kan ik daar natuurlijk moeilijk aan weerstaan. Bovendien gaf het mij de gelegenheid om deze wedstrijd zonder al teveel stress aan te vatten omdat ik zo niet aan 100% zou moeten lopen. Het moet echter gezegd zijnde dat ik er niet helemaal gerust in was: geen specifieke voorbereiding, de afgelopen weken al een paar serieuze inspanningen gedaan (zowel wat betrof afstand als wat betrof snelheid) en het parcours in Brussel is nu eenmaal niet het gemakkelijkste.

's Morgens vroeg (06:50u) afgesproken met Karen Claes in Rotselaar om samen de trein naar Brussel te nemen om zo op ons gemak en op tijd ons te kunnen voorbereiden. Karen zou de wedstrijd lopen tvv Unicef. Gezien zij de laatste tijd een beetje sukkelt met lichte blessures ging ze deze rustig aan doen. Initieel misschien met ons meelopen maar uiteindelijk zou ze toch haar eigen tempo lopen om zo niets te forceren, waardoor ik als enige haas voor Elisabeth overbleef.

Gestart in startbox 3 wisten we dat het gans de wedstrijd wel weer een gewriemel zou worden om tragere lopers in te halen. Vanaf de eerste meters was het de bedoeling aan om ongeveer een tempo van 5:25 min/km te lopen om zo een beetje reserve op te bouwen tegen het einde (wanneer de beklimming van de Tervurenlaan eraan kwam). Elisabeth die regelmatig te snel start, hield zich vandaag duidelijk aan mijn tempo en als ik dacht dat ze toch iets te snel probeerde te gaan, dan riep ik haar wel toe van dit niet te doen. De kilometers bergaf namen we iets sneller en de stijgende kilometers ietsje trager maar we bleven continue mooi op schema (met zelfs een gestaag groeiende reserve). De vraag was alleen: hoelang kon Elisabeth dit tempo volhouden. Toen ze ruim over halfweg echter nog steeds kon blijven praten, zag ik het wel zitten.

Vanaf kilometer 17 kwam de beklimming van de Tervurenlaan eraan (zo'n anderhalve kilometer die toch serieus in de kuiten kruipt). Gezien onze ruime reserve (al iets meer dan twee minuten) wist ik dat een tijd onder 1u50 (haar doel) ons niet meer kon ontsnappen. De beklimming toch aan stevig tempo (5:45min/km) blijven afwerken. Op het einde van de beklimming hoorde ik haar wel een paar keer vragen waar de top bleef maar ze bleef toch mooi in mijn spoor volgen.

De laatste anderhalve kilometer ging terug licht bergaf en konden we het gas vol open draaien (voor zover dit mogelijk was met zoveel lopers op een smallere strook) om uiteindelijk na 1u47min23s de aankomst te bereiken. Beiden heel tevreden met dit mooie resultaat en voor Elisabeth een verbetering van haar PR op deze afstand met meer dan 6 minuten. Schitterend dus. Bovendien had ik mij weer (gedeeltelijk) kunnen verzoenen met deze drukke wedstrijd.

Na de aankomst en nog een beetje napraten terug Karen opgezocht die haar wedstrijd prima verteerd had. Een aantal vriendinnen van haar die de 20 Km al wandelend aflegden waren nog onderweg (laatste kilometers). Om onze spieren een beetje los te werken, besloten Karen en ikzelf hen tegemoet te wandelen om zo samen met hen de laatste kilometer af te werken.

En zo kwam het dat we als één van de eersten op de site aanwezig waren 's morgens vroeg en als één van de laatsten er terug vertrokken, maar wel allen tevreden.