Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
10-05-2015
Dwars door de Abdij - Tongerlo
Gaan we voor 1, 2 of 3 rondjes Dwars
door de Abdij ? Dat was de vraag die mij door het hoofd bleef spelen
vrijdagavond en dit zelfs tot bij de inschrijvingstafel. Eén rondje
van 4 km is echt de moeite niet dus bleven er maar twee opties over.
Uiteindelijk toch maar gehouden op twee rondjes gezien er 's
anderendaags een halve marathon op het programma stond.
Bovendien zijn rondjes lopen niet echt
aan mij besteed (zoals ik hier al meermaals heb laten weten).
De omloop is wel mooi: vertrek op de
atletiekpiste, door de Abdij van Tongerlo (kasseien), langs de abdij
(grindweg) naar de openbare weg (fietspad) om dan door het bos terug
naar de aankomst op de atletiekpiste te lopen.
Heel diep wou ik zeker niet gaan. Mijn
volgende doelstelling ligt namelijk minder dan een week weg: de
Abdijentocht (van Tongerlo naar Averbode). Alles tot daar is maar
training.
Relatief snel vertrokken in Tongerlo
voelde ik al direct dat het niet goed zat. Lag het aan het feit dat
ik deze week nog niet gelopen had (een beetje loopmoe en het zware
winderige, natte weer bevorderde dat gevoel alleen maar) of lag het
aan het feit dat het voor het eerst sinds een paar weken weer warm
was (want vrijdagavond was een warme, relatief windstille avond). Ik
wist het toen nog niet. Uiteindelijk heel blij dat ik maar twee
rondjes moest afleggen.
Eens thuis begon het: niezen. De ene
niesbui na de andere en 's nacht liggen woelen (eerst te warm, dan te
koud) en nog een verstopte neus erboven op. Verkouden dus.
Nog eens een jogging waar ik geen tijd
verlies om er naartoe te gaan. De eerste organisatie van de Grote
Prijs Burgemeester Paul Dams in Tremelo, op amper 5 km van mijn deur.
Twee mogelijkheden: de 5 km wedstrijd
(2 rondjes) of de 10 km wedstrijd (4 rondjes). Normaal gezien ben ik
niet zo'n voorstander van rondjeslopen maar hier mij toch maar
ingeschreven voor de 10 km. Juist voor de start van de 5 km (om
15:00 uur) liep ik Karen tegen het lijf en we beslisten dan maar om
samen eventjes los te lopen door achteraan bij de 5 km lopers aan te
sluiten en één rondje mee te lopen. Het nuttige aan het aangename
koppelen want zo wisten we ook wat we van het parcours mochten
verwachten.
Een vlakke omloop dus. De eerste 1200
m verhard, dan een 180° bocht die er glad bij lag door de regen, dan
een kilometertje onverhard (voornamelijk gras met een smal pad in) om
dan te eindigen met 300 m verhard.
De start van de 10 km vond plaats om
15:45 uur onder een lichte regen. De eerste kilometers zou ik stevig
doorlopen, om dan afwisselend rustig en terug snel te lopen. Dat was
het plan.
De eerste vier kilometers verliepen
vlot en heel snel. Toen ik even dacht van misschien toch maar te
blijven gaan en misschien mijn PR op de 10 km aan te vallen, besliste
mijn lichaam er anders over. Stekende pijn in de milt en het tempo
moest vanzelf rustiger worden dus. Het volgende anderhalf rondje
werd dus aan iets rustiger tempo afgewerkt en op een bepaald moment
kwam Karen mij zelfs terug voorbij (zij had gisteren nog een
obstakelrun van 12 km gewonnen bij de vrouwen). Even dacht ik om bij
haar aan te pikken maar een nog steeds opspelende milt wou niet
meewerken.
Juist voor we de laatste kilometer
aanvatten, bleek ik gerecupereerd te zijn en kon ik het tempo terug
serieus opdrijven om in de laatste paar honderd meter terug bij Karen
te komen. Eventjes gedacht om via een tussenspurtje haar het
nakijken te geven maar dan won de gentleman in mij het.
Dus één seconde na haar ook de
aankomststreep over.
We beslisten dan maar om na onze
opwarmingsronde ook nog een herstelrondje toe te voegen. Dus vandaag
in totaal toch 15 km op de teller.
De jogging in Tremelo is zeker een
mooie aanwinst op de kalender. Een mooi rondje en een perfecte
organisatie met heel veel mooie prijzen (twee daarvan waren trouwens
voor KC-teamleden, Karen en Johan).
Amper drie en half uur na de aankomst
in Oud-Heverlee stond ik al terug aan de start van een volgende
wedstrijd in Langdorp bij Aarschot, de Demerjogging. Keuze uit een 5
of 10 km. Vorig jaar was de 10 km wedstrijd gewoon 2 rondjes van 5
maar dit jaar had men het parcours aangepast en volledig ten goede
moet gezegd.
De 5 km wedstrijd speelt zich nog
altijd af op het oude parcours van vorig jaar: vertrek aan het
bruggetje over de Demer (dicht bij de kerk) om dan langs de
(onverharde, grindweg) oever van de Demer te lopen tot de
eerstvolgende voetgangersbrug, brugje over en terug langs de andere
kant van de oever (onverhard, aangestampte aarde) om aan te komen
waar men vertrokken is.
De 10 km wedstrijd start op het
weggetje aan het bruggetje en loopt bergopwaarts naar het centrum van
Langdorp, door het centrum en dan linksaf de Bosberg op (een stevige
kuitenbijter), zo'n goede 2 km door het bos waarvan het merendeel
stijgend om dan langs veld- en een binnenweg naar de oever van de
Demer te lopen tot we bij het bruggetje terug zijn waarna nog het
parcours van de 5 km gevolgd wordt. Iedereen was het er over eens
dat dit parcours stukken interessanter en uitdagender was dan
tweemaal het rondje van de 5 km te moeten doen. Houden dus zo, zou
ik zeggen.
Deze 10 km beschouwde ik gewoon als
uitlopen na de inspanningen van de namiddag. Gezien Karen en Johan
er ook zo over dachten en Karen haar hond Lucy bij had, besloten we
het tempo van Lucy te volgen. Een aangename manier om de spieren los
te lopen.
Vorig jaar in Oud-Heverlee nog de
weergoden moeten trotseren (gietende regen, donder, bliksem en hagel)
maar dit jaar kregen we het gezelschap van een mooi warm
lentezonnetje.
Gekozen voor de langste wedstrijd dit
keer (16 km, 2 rondjes van 8) naast de andere twee mogelijkheden (5km
en 8 km). De omloop is volledig onverhard, golvend en uitgetekend in
het Heverleebos. Een heel mooie omloop waar ondanks het golvende
parcours toch een mooi tempo kan aangehouden worden. Vergelijk het
een beetje met een mountainbike parcours met redelijk wat op en af en
enkele afdalingen met een hoge bult in het midden en diepe geulen aan
de zijkanten.
Gezien ik achteraan vertrokken was, was
het na de start toch even drummen toen het smaller werd. Zoals
voorzien deed ik relatief rustig aan op het mooie parcours. Na een
drietal kilometer was het tijd voor een eerste versnelling en nadien
zouden er af en toe zo nog een paar volgen. Ik kon er zonder
problemen een stevig tempo in houden. Op het einde van de eerste
ronde vervoegden we de (tragere) lopers die de 5 km wedstrijd liepen
en dus via een shortcut op het einde nog een kleine kilometer met ons
meegingen tot aan de aankomst waar wij verder konden voor een tweede
ronde. Al bij al vlogen de kilometers vlotjes en snel voorbij.
Na Antwerpen was dit een mooie training
zonder hiervoor 100% voluit te gaan. Mijn lichaam voelt zich er
trouwens niet echt goed bij als ik elke week alles uit de kast haal.
Het is dus een kwestie van te zien welke wedstrijden aan 100% gelopen
kunnen worden en welke we moeten aanpakken als een intensieve
duurloop.
Zondag, 26 april 2015 haat
liefde verhouding. De wedstrijd die ik in feite wel graag loop maar
aan de andere kant voor zoveel andere redenen ook een beetje haat
Positieve punten voor mij:
absoluut de beste sfeer die je in België kan beleven op een
loopwedstrijd, massa's toeschouwers die je aanmoedigen over het
ganse parcours, het parcours door Antwerpen is uitdagend maar niet
heel zwaar, lopen tussen duizenden anderen heeft wel iets
Negatieve punten: één van de
wedstrijden waar ik absoluut een goede tijd wil neerzetten maar waar
dit tot nu toe nooit lukte, vorig jaar zelfs de man met de hamer
tegengekomen na een 10-tal kilometer, de vele (sorry tragere)
deelnemers die in de weg lopen omdat ze absoluut vooraan willen
vertrekken, de vriendengroepen die absoluut naast elkaar willen
lopen en zo soms het ganse baanvak innemen lopen tussen
duizenden anderen heeft soms wel eens nadelen ...
Dit jaar had ik mij dan ook de
afgelopen week zeer rustig gehouden, daar kon het al niet aan liggen.
Om ook de stressfactor van de dag zelf weg te nemen had ik zelfs
mijn borstnummer al gaan afhalen op zaterdag, wat kan een mens dus
nog meer doen
Op zondagmiddag afgesproken met Nicolle
Mertens om samen de trein naar Antwerpen te nemen: trein om 12:40 uur
in Heist op den Berg, aankomst Centraal 13:10 uur dan tram 5 naar
Linkeroever. Eerst een tweetal trams laten passeren (echt te vol) om
ons tenslotte toch een plaatsje te kunnen veroveren op de derde tram.
Tien minuutjes als sardientjes onderweg en tegen 14:00 uur waren we
op Linkeroever. Start om 15:00 uur, tijd genoeg dus gezien we onze
nummers al hadden en al zeker voor Nicolle die nog een uur later
dan mezelf startte.
Na een korte opwarming van zo'n tien
minuutjes dan tegen 14:30 uur afgezakt naar de startbox die al goed
vol zat. Juist voor het binnengaan nog Patrick Verbinnen (buurman en
collega Bergloper) tegen het lijf gelopen en ons samen toch iets meer
naar voren in de startbox begeven tot we Danny (nog een Bergloper
tegen kwamen) zowat halverwege de startbox.
In principe kon ik dus niet veel last
hebben van tragere lopers hier want in feite zat ik zelfs iets te
ver naar voren. Startschot om 15:00 uur en een paar minuutjes later
waren wij ook de startbox uit.
Ik had lang getwijfeld aan welk tempo
ik zou starten zeker gezien mijn ervaringen van vorig jaar.
Toch maar beslist om niet te snel van
stapel te lopen de eerste twee kilometers toch nog rond de 5:05
min gedraaid (wat ik te snel vond) en dus de volgende kilometers iets
rustiger aan (ook al door de beklimming naar en uit de
Kennedy-tunnel). Het tempo zat goed en ik kon vlot doorlopen hoe
lang zou dat echter duren in het hoofdje ging er toch wel iet om.
Zowat halverweg, op de Scheldekaaien,
voelde ik mij nog altijd prima en daarna kwam de strook met de
kasseien waar ik vorig jaar dus een klop gekregen had dit jaar
bleef deze uit en bleef ik mijn tempo van rond de 5:20 min vlot
behouden. Het ging zelfs zo vlot dat ik nu maar besliste om terug
sneller te gaan. We zouden wel zien wat er zou van komen
In de afdaling in de Waaslandtunnel (de
konijnenpijp) gaf ik het volle pond wordt door velen afgeraden
omdat je dat dan bij de beklimming bekoopt, maar ik voelde me prima.
Tijdens de beklimming uit de tunnel verloor ik maar weinig aan
snelheid ik bleef me fris voelen en kon die kilometer met de
beklimming toch tegen 11 km/u (5:30 min) afwerken hoera. Nu kon
er niets meer mis gaan.
De laatste kilometer nog eens het volle
pond gegeven om uiteindelijk na 1u22min55s over de meet te lopen.
Heel heel tevreden met mijn tijd en absoluut nog niet ten einde adem.
Misschien had er zelfs iets meer ingezeten had ik mijn tempo van de
eerste kilometers niet laten zakken maar dat zijn vijgen na
pasen.
Mij rustig kunnen omkleden om tenslotte
Nicolle op te wachten bij haar aankomst. Ook zij had haar tijd die
ze in gedachten had kunnen waarmaken en was dus zeer gelukkig.
Tijd om terug te keren de file bij
het metrostation was zooooo lang dat we maar besloten om te voet naar
het Centraal Station te gaan. Zo konden onze spieren ook al een
beetje loskomen
Tegen 20 u tevreden terug in Heist en
op naar volgend jaar dan maar.
Net als vorig jaar ook dit keer in
Betekom gekozen voor de 6,5 km (andere mogelijkheden: 3,5 km 11
km of 10 mijl). In voorbereiding van de Antwerp 10 Miles overmogen
leek deze afstand mij het meest geschikt.
In tegenstelling tot vorig jaar dit
keer echter mijn tempo serieus aangepast. Terwijl ik hier vorig jaar
nog doorliep (en dit nadien in Antwerpen moest bekomen), hield ik het
dit keer heel rustig. Achteraan vertrekken en ook lang daar
gebleven. Iets over halverwege dan eens één kilometer iets meer
snelheid gemaakt om dan de laatste kilometer het terug heel rustig te
doen. Als het dit keer in Antwerpen weer tegenvalt dan zal het
alleszins niet aan deze wedstrijd liggen.
Voor de start nog tijd genoeg om een
babbeltje te slaan met Karen, vooraleer zij dit weekend de marathon
gaat lopen in Dusseldorf (samen met Rudy, Johan en Hans) en met Sarah
Minart en Vicky Liekens die nadien de eerste en tweede plaats zouden
behalen in de 11 km wedstrijd. Proficiat dames.
Een nieuwe wedstrijd op de kalender en
direct een voltreffer van formaat. Zo'n 4000 deelnemers verdeeld
over een 400 tal aan de 5 km en 3600 aan de 10 km. Geen rondjes maar
een omloop van 10 km dat stond de meesten van ons te wachten in een
zonovergoten Brussel.
Ik had mij op voorhand al een gedacht
kunnen maken van wat ons zou te wachten staan want grote delen van
dit parcours zitten ook in de 10 Km Gaston Roelants die ik al
tweemaal gelopen heb.
Start van de 5 km om 14:30 uur en de 10
km om 15:00 uur.
Start op de piste van de Memorial Van
Damme (Koning Boudewijnstadion) dat maak je ook al niet elke dag
mee natuurlijk. Na een halve ronde op de piste wordt het stadion
verlaten en worden het Park van Laken en Ossegempark ons verder
speelterrein. De volledige omloop speelt zich namelijk af in en rond
beide parken continue op en neer en niet zo'n klein beetje. Echt
een paar serieuze kuitenbijters erin verwerkt. Een interval parcours
dus. Tenslotte ook nog een unieke aankomst in een weinig
verlichte Heizel 12 paleis vol met opzwepende muziek.
Heel de wedstrijd zou ik op het gevoel
lopen eens geen blikken werpen op mijn Garmin en zien waar we
zouden uitkomen. Het viel heel goed mee 899e plaats op bijna
3500 aankomsten.
Bovendien had ik ook nooit het gevoel
van TE snel te gaan alhoewel ik op dit parcours toch ook niet
veel sneller had gekund.
Een heel goede training in het
vooruitzicht van de 10 Miles volgende zondag. Dit parcours was
bovendien veel zwaarder dan wat ons in Antwerpen te wachten staat
(daar is het natuurlijk wel 6 km langer). Ach dromen we zien
uiteindelijk volgende week wel.
Hoe twee wedstrijden in dezelfde stad
met dezelfde startplaats toch een totaal verschillende sfeer kunnen
oproepen ? Dwars door Mechelen, elk jaar in september, ademt sfeer
en gezelligheid uit. Een massa toeschouwers en een even grote massa
deelnemers.
De 10 Km van Mechelen, elk jaar in
april, bijna geen toeschouwers en amper een paar honderd deelnemers.
Totaal gebrek aan sfeer. Jammer.
Net als vorig jaar was ik toch één
van (weinige) deelnemers. Niet om een PR te lopen maar gewoon om een
10 km training af te werken in een wedstrijdsfeer.
Het parcours is identiek als dat van de
vorige jaren: start op de atletiekpiste van de Nekker, langs de Dijle
tot Mechelen Broek waar een lokaal rondje gelopen wordt om dan terug
langs de andere kant van de Dijle naar de atletiekpiste voor de
aankomst. Alles verhard en niets om echt wild van te worden dus.
Bij de start stond er een strakke wind
maar gelukkig bleek die langs de Dijle zijwaarts te blazen zodat we
deze nooit echt op kop kregen. Enkel tijdens het lokale rondje
halverwege zat er zo'n stuk in maar dat viel al bij al best mee.
Helemaal achteraan vertrokken om
tijdens de eerste helft een rustig tempo aan te houden. Eens op het
lokale rondje lichtjes versnellen en dan de laatste twee kilometer de
gashendel open. Dat is in het kort mijn wedstrijdverslag.
Alles verliep prima en het ziet er
voorlopig nog altijd goed uit voor volgende week. Nog snel de
trappen op naar de cafetaria om mijn deelnameprijs (een grote fles
Carolus bier) in ontvangst te nemen en hop we zijn weg naar huis,
want morgen staat er nog een 10 km op het programma, dit keer in
Brussel.
Wat herinner ik mij nog van de Run with
Wolves van vorig jaar ? Een race naar de spoorwegovergang en direct
daarna een 'dodelijke' beklimming. Dat is het ongeveer. Ik wou toen
ook absoluut voor het passeren van de trein de overgang gepasseerd
zijn (waardoor ik deze eerste 4.5 km voluit gegaan was) en enkele
honderden meters na die spoorwegovergang was er de beklimming van de
Bosberg. Na die beklimming moest ik zodanig recupereren dat ik mij
verder niet veel meer herinner van de omloop (buiten dat het
onverhard en mooi was).
Dit jaar zou ik het anders aanpakken.
Zowiezo was voluit gaan uit den boze één week voor de Antwerp 10
Miles. Dus achteraan vertrekken, we zien wel waar we uitkomen aan de
spoorweg, beetje genieten onderweg en op het einde de benen nog eens
testen dat was zowat mijn wedstrijdplan voor dit jaar.
In tegenstelling tot vorig jaar werd de
start gegeven op het voetbalveld. Door achteraan te vertrekken, kwam
ik al direct in de file terecht na de start but who cares. Een
heel rustige eerste kilometer (6:21 min) door een paar keer file en
dan het bos in. Nu had ik tenminste de tijd om rond te kijken en het
parcours echt in mij op te nemen. Ik passeerde dan ook plaatsen die
ik mij totaal niet meer herinnerde van vorig jaar :)
Tegen dat ik aan de spoorwegovergang
was, was de trein al gepasseerd. Met dit keer nog voldoende jus in
de benen kon ik de beklimming van de Bosberg aanvatten. Een pittige
heuvel uit twee delen want als je denkt dat je boven bent, volgt
eerst nog een kort stukje vals plat om dan terug stevig naar boven te
gaan.
Op geen enkel moment voelde ik dat ik
boven mijn tempo ging integendeel. Regelmatig op de klok kijken
dat ik niet onbewust te snel ging dat was het.
Run with Wolves is echt wel een mooie
wedstrijd. Op een paar verharde stroken na, mooie boswegen (ook
tamelijk veel smalle, heb ik dit keer gemerkt), een paar mooie
landwegen en zelfs een paar (echt niet veel) kasseien. Echt de
moeite waard om hier eens te komen deelnemen.
De laatste kilometers was het dan ook
tijd om de benen echt eens te testen en dit viel na 10 kilometer nog
goed mee. Vlotjes onder de 5:00 min/km slecht kan ik dat niet
noemen.
Tevreden dus aan de aankomst. Nog twee
wedstrijden tijdens het weekend (10 km van Mechelen en 10 km van
Brussel) op het programma. Morgen al in Mechelen (rustig duurloopje,
meer maak ik er niet van) om dan in Brussel er nog een tempoloopje
van te maken.
Ook de nieuwe organisaties verdienen
een steuntje in de rug,dus gingen we vandaag maar eens kijken hoe het
eraan toe gaat in de Grote Prijs van Willebroek. Een jogging die
voor de tweede maal georganiseerd werd en loopt over één of twee
rondjes van 5 km (in werkelijkheid zouden het echter bijna 5,7 km
zijn).
Al bij mijn aankomst aan de sporthal in
Willebroek was het duidelijk dat het hier om een kleine organisatie
ging. Een tweetal tenten, één die dienst deed voor de drankbar en
ééntje voor de inschrijvingen. Gelukkig was ik ruim op tijd want
bij de inschrijvingen was het al aanschuiven. Misschien toch beter
om een tweede stand te voorzien, zeker als men werkt met
voorinschrijvingen. Nu moesten zij die reeds ingeschreven waren
aanschuiven met de anderen wat tot onnodig tijdsverlies lijdt.
Mijn normale portie koffie voor een
wedstrijd moest ik deze keer ook missen want enkel frisdranken en
bier verkrijgbaar aan de kleine dranktent.
Gelukkig hadden ze het zonnetje
gereserveerd en kon ik aan één van de tafeltjes plaatsnemen. Wat
als het geregend had ? Wat alles was buiten de sporthal aan de rand
van de atletiekpiste georganiseerd.
Het parcours is vlak en 100% verhard en
loopt door het centrum van Willebroek. Dit was perfect
georganiseerd. Een echte stratenloop dus en in principe een snelle
omloop.
Gezien ik op 14 dagen voor de Antwerp
10 Miles zit, had ik beslist om vanaf nu niet meer voluit te gaan in
een wedstrijd. Elke wedstrijd tot 26 april zal dus een tempoloop
worden en dit keer hou ik me er aan.
De 5 en 10 km starten tesamen (zo'n 200
lopers schat ik). Eerst een rondje op de atletiekpiste waarna het
stad ingedoken wordt. Aankomst terug op de piste.
Elk rondje liep ik in ongeveer 5'20
zonder mij te forceren. Toch één verrassing onderweg: een strakke
wind die op bepaalde stroken serieus op kop blies. Een goede
training.
Aan de aankomst was er evenwel geen
water voorzien. We kregen wel een bonnetje voor een Herbalife
drankje maar dat was het dan ook. Toch ook wel een minpuntje, vind
ik persoonlijk.
Geen goodie-bag hier en ook geen
aanwezigheidstombola. Tijd om dus terug naar huis terug te keren na
een geslaagd weekend. Op naar volgende week.
Tweede manche uit het Aarschots
Joggingcriterium: de Gijmeljogging in Langdorp. Net als vorig jaar
keuze uit één of twee rondjes van iets meer dan 5,2 km op een
vlakke en snelle omloop.
Vorig jaar was ik achteraan vertrokken
en bij het verlaten van het voetbalveld in de file terecht gekomen.
Dit jaar in het midden van het pak maar toch nog altijd een kleine
file vooraleer iedereen door het poortje geraakte. Er zijn dan ook
veel lopers aanwezig en zowel de 5 als 10 km starten samen.
Eens het poortje door komt men echter
op de (verharde) wegen terecht en kan het gas opengedraaid worden.
Initieel was het mijn bedoeling om er een rustig tempoloopje van te
maken (zowat rond 11 km/u) maar toen ik Wendy Vermaelen voor mij uit
zag lopen, besliste ik er naar toe te lopen om een kort babbeltje te
slaan. Gezien Wendy bezig was aan de kilometers af te malen tegen 12
km/u moest ik dus wel volgen. Gelukkig bleek ik niet echt een
probleem te hebben om dit tempo aan te houden. Enkel de vierde
kilometer verliep iets trager maar dat was te wijten aan de smalle
doorgang door het bos en veld waar inhalen zo goed als onmogelijk was
(dit zijn trouwens ook de enige onverharde stroken op de omloop, maar
toch goed beloopbaar). Gezien ook de 5 km lopers nog in het pak
zaten en er dus nog veel volk samenliep, ging het tempo hier dus wel
iets omlaag.
De tweede ronde bleef ik het tempo van
12 km/u gewoon aanhouden en deze keer zou de doorgang door bos en
velden geen vertraging veroorzaken.
Vorig jaar had ik hier al een PR
gelopen op de 10 km en ook dit jaar zou ik mijn snelste tijd van dit
jaar verwezenlijken. Een PR zat er evenwel niet in, maar ik had ook
niet het gevoel dat ik echt tot het uiterste geweest was. Mijn
gemiddelde hartslag zat dan ook nog een stukje onder mijn omslagpunt
dus in theorie had ik een iets sneller tempo ook moeten kunnen
volhouden.
Dit jaar liggen mijn doelen echter niet
op PR's breken maar meer op de langere afstanden.
Het was dus weer een succesvolle
Gijmeljogging met veel volk en voor het eerst dit jaar ook aangenaam
loopweer (korte mouwen en korte broek).
Als afsluiter van het lange paasweekend
kon mijn laatste wedstrijd wel tellen: de Trail Les Crètes d'Orées
in Engis.
Op paasmaandag staan er verschillende
wedstrijden op de kalender. Keuze genoeg dus voor iedereen. De
leden van het KC-Team waren dan ook verspreid aan de slag.
Toen Karen voorstelde om naar de trail
in Engis te trekken, was ik direct akkoord. Trails lopen kan heel
ontspannend zijn en is een goede training in snelheid, uithouding en
balans. Bovendien heb je nooit het gevoel dat je een 'uitslag' moet
lopen.
Het was wel vroeg opstaan. Om 06:20
uur liep de wekker af, snel onder de douche, een tweetal sandwiches
naar binnen spelen en de auto in om Karen in Rotselaar op te pikken
om zo door te rijden naar Engis (in de buurt van Huy). Rond 08:20
waren we ter plaatse. Plaats genoeg om dichtbij de start te parkeren
en ons naar de inschrijvingen te begeven. Veel volk was er nog niet
aanwezig in de turnzaal van de gemeenteschool. Toch wel bizar. Rudy
daagde plots ook op ... te laat opgestaan om naar zijn voorziene
wedstrijd te trekken en dan toch maar besloten om nog snel naar Engis
te rijden om ook aan de start te verschijnen.
Vorig jaar kwamen er 40 lopers aan de
start van de langste afstand (32 km) en zo'n 180 kwamen er opdagen
voor de 18 km trail. Wij gingen voor de langste afstand en toen we
beseften dat de 18 km trail pas anderhalf uur later van start zou
gaan, was het natuurlijk logisch dat deze nog niet aanwezig waren.
Uiteindelijk zouden we toch met een man of vijftig à zestig om 09:00
uur de start nemen voor 32 km trailplezier.
Het droge weer van de afgelopen dagen
had het parcours zeker en vast deugd gedaan want de vele boswegen
lagen er heel goed bij. Eindelijk eens een trail waar we niet
overvloedig in de modder zouden moeten ploeteren.
Deze trail bleek bovendien prima
georganiseerd te zijn. Een mooie goed beloopbare omloop met een
vijftal heel zware beklimmingen van meer dan 15% stijgingspercentage
waaronder één klauterpartij over rotsen. Een paar steile
afdalingen die voorzichtig genomen moesten worden maar voor de rest
mooie golvende wegen, bospaadjes, single tracks en ook één passage
door het water.
Karen en ik hadden besloten om samen te
blijven gedurende de wedstrijd en de eerste 10 km waren voorbij voor
we er erg in hadden. De volgende 10 km gingen zelfs nog sneller
(deze bevatten dan ook meer afdalingen). Rond km 22 vervoegden we
dan het parcours van de 18 km trail en gezien deze dus anderhalf uur
later van start gegaan waren, kwamen we tussen deze traillopers en
loopsters terecht wat het heel aangenaam maakte omdat je zo terug
meer volk voor en achter je had.
Helaas begon Karen na 25 km last van de
maag te krijgen en moesten we voor de laatste 6 km het tempo laten
zakken. De laatste twee kilometer van de trail liepen bergafwaarts
maar toch moesten we het rustig blijven houden omdat de maagproblemen
ook invloed hadden op de ademhaling.
Erg was het allemaal niet en het rustig
uitlopen zorgde er ook voor dat we nog relatief fris de aankomst
bereikten.
Na de aankomst bleken vijf collega's
van de Speelhofrunners deelgenomen te hebben aan de 18 km trail en
konden we in de turnzaal bij een goed glas verbroederen.
Vandaag de keuze moeten maken tussen
twee joggings waar ik nog nooit aan deelgenomen heb: de Dijkrun in
Niel of de Kastelenjogging in Zandhoven. Beiden ongeveer zo'n 30 km
van mijn deur, dus daar al geen verschil.
Na het bestuderen van het parcours
geopteerd voor de Kastelenjogging. Een tocht van 10 km over
asfaltbanen, wat kasseien, bospaadjes en grindweggetjes, een stuk
grasland en ook nog een stuk langs de oevers van het Albertkanaal.
Achtereenvolgens passeren we het Kasteel Hovorst, het Kasteel Montens
en tenslotte het Kasteel Hof van Liere. Een mooie omloop met voor
iedereen wat wils en zo goed als vlak.
Iets minder dan 300 deelnemers vatten
om 15 uur de wedstrijd aan. Gezien ik maandag een loodzware trail
over 32 km in de Ardennen op mijn programma staan heb, besloot ik om
er een strak tempoloopje van te maken (5:10 à 5:15 per km). De
benen voelden goed aan, de wind was al stukken minder dan de vorige
dagen, het was droog en er scheen zelfs af en toe een heel licht
zonnetje.
Naarmate de wedstrijd vorderde dreef ik
het tempo ook ongemerkt een beetje op om tenslotte de laatste
kilometers toch maar voluit te gaan.
Na 50 min 36sec bereikte ik de
aankomst. Uiteindelijk zelfs een beetje ontgoocheld dat ik niet van
in het begin voluit gegaan was. Dan zat een tijd onder de 50 min er
heel zeker in, maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.
Na de aankomst toch een bizarre kronkel
in de organisatie. De deelnemersprijzen konden pas vanaf 17 uur
afgehaald worden, terwijl de meeste lopers toch al om 16 uur binnen
waren. Het gaf je natuurlijk zo genoeg tijd om rustig te douchen.
Vanuit een commercieel oogpunt (de cafetaria doen draaien) is dat
misschien wel een goede zaak maar dan moet men ook consequent zijn.
De stand met de deelnemersprijzen was al vanaf 16:15 uur klaar en
bemand met twee personen. Toen enkelen probeerden toch al hun prijs
in ontvangst te nemen, werden ze vriendelijk gevraagd te wachten tot
17 uur. Maar enkele minuten later konden er plots wel een aantal
mensen hun prijs in ontvangst nemen en zo volgden er er nog een paar.
Toen de mensen die al die tijd stonden wachten ook probeerden hun
prijs te krijgen, werden ze terug gevraagd te wachten tot 17 uur.
Bizar.
Natuurlijk gaf het uitdelen van de
deelnemersprijzen aan 'vrienden' en aan anderen niet direct
aanleiding tot discussie. Jammer, maar hier schoot de organisatie,
mijns insziens, toch tekort.
Ofwel begin je er direct aan voor
iedereen ofwel laat je iedereen een uur wachten, maar hierop
uitzonderingen toestaan is om problemen vragen.
April is de maand waarin veel
joggingcriteriums hun start nemen, zo ook het Aarschots
Joggingcriterium. Bijna elke vrijdagavond staat er één of andere
wedstrijd op het programma.
De kop werd als naar gewoonte afgebeten
door de Appelbloesemjogging in Gelrode. Een leuke, heel pittige
jogging waar altijd heel veel deelnemers opdagen om hetzij 4, 8 of
12,8 km heuvels te bedwingen.
Deze eerste wedstrijd binnen het
criterium wordt als recreatief beschouwd en hierdoor worden er ook
geen uitslagen opgemaakt.
Vorig jaar had ik hier de langste
afstand gekozen en kwam ik de aankomst over toen het al donker was
(dat kan gebeuren als de start maar om 19 uur is natuurlijk). Dit
jaar koos ik dus wijselijk voor de iets kortere 8 km wedstrijd.
Niet alleen het lopen in het donker maar ook de overvloedige regen
van de voorbije week deden me daartoe besluiten. De omloop zou er
zwaar bijliggen met veel modder.
De wedstrijd over 8 km verloopt
ongeveer over de helft verhard en de helft onverharde wegen, wat het
dus iets gemakkelijkers maakt. Gezamelijke start met de lopers van
de 12,8 km en na zo'n 6 km wedstrijd splitsen deze zich af voor een
bijkomende lus van bijna 5 km over onverharde en zeer heuvelachtige
zand- en boswegen.
Vorig jaar liep ik hier 5:47 per km
(wel over 12,8 km dus) en herinner ik mij dat ik bij de aankomst
stikkapot zat. Dit jaar 5:34 per km (over 8 km) en nog heel fris bij
de aankomst. Op geen enkel moment ook maar iets geforceerd maar het
zwaarste deel zit hem natuurlijk in die bijkomende lus die de 12,8 km
lopers erbij nemen.
Gelukkig bleef het tijdens deze
wedstrijd droog. Als nu de temperaturen in de komende dagen ook nog
iets willen stijgen dan kunnen we echt gaan genieten van de lente.
De weersvoorspellingen voor zondag
waren allesbehalve: veel wind en veel regen vooral in de namiddag.
Gelukkig vond de 1ste 50 Tinten Groen
Natuurloop in Heverlee tijdens de voormiddag plaats. Deze jogging
ten voordele van Levensloop van de Stichting Tegen Kanker werd dus
voor de eerste maal georganiseerd en leek mij de ideale
uitloopwedstrijd na de inspanningen van zaterdag in Reet.
Bovendien zou ik niet alleen moeten
lopen want Karen daagde na haar inspanningen in de Crêtes de Spa ook
op om samen met haar Groenendaler Lucy ook de spieren los te lopen.
Keuze uit een 5 km en een 10 km omloop.
De start van beide wedstrijden werd samen om 10 uur gegeven. Na
zowat 2,5 km splitste de 10 km wedstrijd zich af voor een bijkomende
lus van 5 km om dan terug het parcours van de 5 km te vervoegen tot
aan de aankomst. De omloop was zo goed als vlak en onverhard.
Redelijk tot zeer goed beloopbaar met uitzondering van één strook
van een paar honderd meter die er heel glibberig bij lag en waar het
serieus opletten was om niet te vallen.
Achteraan vertrokken bleven we de
eerste kilometer ook hangen omdat voorbij steken niet mogelijk was.
Eens de omloop iets breder werd, was Lucy niet meer in te houden en
begonnen we één voor één de lopers voorbij te steken. Een
Groenendaler maakt dan ook gemakkelijk de weg vrij voor ons :)
Halverwege begon Lucy het tempo toch te
laten zakken en bleven we op onze plaats hangen. Heel de 'wedstrijd'
door bleef het licht regenen en kregen we een reeds redelijk
opkomende wind te verwerken.
Na zowat een uur bereikten we de
aankomst. De spieren waren ondertussen goed losgelopen. Snel onze
goodie bag gaan afhalen en direct terug naar huis (want de vrouw had
de auto nodig).
In de namiddag stonden er nog een
aantal mogelijk interessante wedstrijden geprogrammeerd maar het zou
dit keer zonder mij worden. Lekker in de zetel uitrusten terwijl
anderen regen en wind mochten trotseren.
Een ganse week de loopschoenen aan de
kant laten staan. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost maar
uiteindelijk is het mij toch gelukt ... en de kniepijn is gelukkig
volledig verdwenen.
In principe zou ik op zaterdag
deelnemen aan de Crêtes de Spa (21 km) maar ik wou het lot toch maar
niet tarten en de pas herstelde knie alweer direct zwaar belasten,
dus werd het maar de Lentejogging in Reet.
Initieel geopteerd daar voor de 14 km
wedstrijd maar toen bleek dat dit zou betekenen vijf rondjes lopen
van 2,8 km dan toch maar een alternatief ter plaatse gezocht en
gevonden.
Om 14:30 uur startte de wedstrijd over
3 km (1 rondje) en 6 km (2 rondjes), terwijl om 15:15 uur er ook nog
een wedstrijd was over 9 km (3 rondjes) en 14 km (5 rondjes). Dus
ingeschreven voor eerst de 3 km (2,8 in werkelijkheid) en daarna voor
de 9 km (8,6 in werkelijkheid).
De omloop: bijna volledig verhard op
een kleine strook gras en aardeweg na, bijna zo goed als vlak op twee
licht oplopende stroken van een honderd meter na en veel bochten.
Niet echt een omloop waarbij je gaat dromen dus.
Het weer: veel wind maar gelukkig
tijdens de wedstrijden droog weer.
De 3 km wedstrijd was voor mij dus
ideaal om eens mijn snelheid te testen. Een weekje rust en dit jaar
nog niet echt 100% voluit gegaan en dus was het afwachten wat dit zou
geven. Wel ... fantastisch gevoel. Een gemiddelde snelheid van
13,67 km/u ... nog nooit zo snel gelopen.
Daarna was het tijd om haas te spelen
voor drie collega Berglopers (Eric Van de Putte, Toon Livens en Guy
Pauwels). De bedoeling was om ongeveer een tempo van 5:30 min aan te
houden over de 3 rondjes (11 km/u). Elk rondje legden we ongeveer in
dit tempo af en de laatste kilometer dan toch even versneld om
uiteindelijk met ons vijven over de aankomst te lopen in een
gemiddelde van 5:22 min/km. Iedereen heel tevreden.
Ook nog een mooi gevulde goodiebag
mogen ontvangen maar voor mij geen tijd om te blijven voor de
aanwezigheidstombola.
Morgenvroeg afzakken naar Heverlee om
aldaar 10 km in het bos te lopen op de Natuurloop. De
weersvoorspellingen zien er alvast 'prachtig' uit: veel wind en veel
regen.
De midwinterjogging in Kiewit (Hasselt)
stond initieel gepland op 25 januari. Maar de weergoden beslisten er
anders over: door de ruime sneeuwval en gladde wegen die morgen
hadden de organisatoren geen andere optie dan de wedstrijd te
annuleren (en te verplaatsen dus naar afgelopen zondag).
Er werd een 5km en een 10 km wedstrijd
georganiseerd. De 5 km wedstrijd startte om 13:30 uur en de 10 km om
14:30 uur. Samen met Johan en Karen beslisten we dan maar om deel te
nemen aan beide wedstrijden: de 5 om eens voluit te gaan en de 10
daarna om 'rustig' uit te lopen.
Aan de start van de 5 km verschenen
iets minder dan 100 lopers. Een mooi rondje rond en deels op het
domein van Bokrijk, langs de kinderboerderij, op zo goed als vlakke
en bijna 100% verharde wegen leende zich tot een snelle wedstrijd.
Enig minpuntje: de koude temperatuur en de nijdige wind.
Een heel snelle tijd zou er voor mij
zowiezo niet inzitten gezien mijn zware wedstrijd van daags voordien
in Vilvoorde. Gezien Karen de Crazy Run (obstakelrun) van Bouillon
in haar benen had, beslisten we om samen te blijven en proberen een
tijd te halen van rond de 12 km/u. Dat zou al een heel mooi
resultaat zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Met nog een eindspurtje op
het laatst konden we pronken met gemiddelde van 12,2 km/u over de
5,20 km. Heel tevreden waren we hiermee.
Nu hadden we nog een half uurtje voor
de start van de 10 km die we ook samen zouden afleggen op een
'rustig' tempo. Na eventjes buiten gestaan te hebben, zochten we in
afwachting van de start toch maar de warmte van de cafetaria op want
de ijzige wind blies dwars door ons heen. We waren trouwens niet de
enigen want nog geen 5 minuten later doken ook Johan en Rudy op om
van de warmte binnen te genieten tot de start van de 10 km.
De omloop van de 10 km volgde
grotendeels hetzelfde parcours als de 5 km met dat verschil dat er na
3 km een bijkomende lus van 5 km langs en door het domein van Bokrijk
werd gemaakt (ook hier vlak en verhard).
De eerste kilometers legden Karen en
ikzelf af aan iets minder dan 10 km/u. Zelfs nog even stoppend om
een paar foto's van Karen met een zwaan te maken om daarna terug aan
te zetten, het tempo iets opdrijvend en zo de lopers die ons hadden
voorbijgestoken toen we foto's aan het maken waren terug inhalend.
Ja, loopwedstrijden kunnen ook recreatief zijn.
Uiteindelijk legden we de bijna 10 km
af in minder dan één uur aan een gemiddelde van 10,2 km/u.
Na een weldoende douche nog een beetje
nakeuvelen in de cafetaria, twee ruim gevulde goodie bags in
ontvangst mogen nemen om daarna met Johan als chauffeur terug naar
huis. Een sportieve aangename zondagnamiddag in de benen.
Oh ja, de knie speelde mij geen parten
(het was dan ook vlak). Volgende week de knie volledig rust gunnen,
dus in de week niet lopen, enkel fitness en hopelijk zijn we volgend
weekend van dat nare gevoel af. In principe zou ik volgende zaterdag
de Crêtes de Spa lopen samen met een aantal andere KC-teamgenoten
maar ik denk dat ik hiervan wijselijk maar zal afzien (gezien het
loodzware parcours) en een iets vlakkere wedstrijd zal uitkiezen. We
zien nog wel.
De eerste officiële lentedag konden we
inlopen tijdens de Parkloop in Vilvoorde. Wat is er mooier dan onder
een heerlijk warm lentezonnetje te gaan lopen in het park ? Helaas
... in Vilvoorde liet de zon het regelmatig afweten en kregen we,
gelukkig voor de start toen we nog in de cafetaria zaten, zelfs een
regenvlaagje over ons heen. Een strakke felle wind zou ons wel
vergezellen tijdens de wedstrijd.
Keuze uit een 6 km (één rondje) en
een 12 km (twee rondjes) op een golvend, toch wel pittig, parcours.
Bijna volledig onverhard op een strook van zo'n 500m na bij het
passeren van de VTM-gebouwen (Medialaan). De eerste 3 km van elk
rondje waren meestal stijgend (met hier en daar wel een vlakke strook
of een kleine afdaling) terwijl de laatste 3 km vooral vlak en
afdalend waren.
Gezamelijke start (76 deelnemers voor
één rondje en 182 voor twee rondjes) op de atletiekpiste waarna het
parcours uitgetekend was in het Domein 3 Fonteinen. Mooie
loopomgeving.
Eerlijk gezegd had ik hier meer volk
verwacht. Het was ook de eerste wedstrijd uit het nieuwe
Loopcriterium Vlaams-Brabant (opvolger van het Scott2Run Criterium).
Het leuke aan een beperkt deelnemersveld is dan weer dat je
gemakkelijk parking dichtbij kunt vinden, alhoewel hier geen gebrek
aan parking is.
De wedstrijd zelf toch aangevat met de
nodige bedenkingen want de knie blijft me parten spelen. Niet dat
deze pijn doet ofzo, maar tijdens de beklimmingen voel ik toch dat ik
geen kracht kan zetten. Als ik te fel afduw dan voel ik toch een
kort steekje. Tijdens de vlakke stroken en afdalingen heb ik er
helemaal geen last van. Natuurlijk zorgt dat ervoor dat ik op mijn
tempo toch serieus moet inboeten tijdens de beklimmingen.
Al bij al de wedstrijd toch met een
redelijk gemiddelde (iets boven de 11 km/u) kunnen afsluiten waarmee
ik gezien de omstandigheden (last van de knie, pittig parcours en
stevige wind) toch best tevreden mag zijn. En het allervoornaamste:
ik heb me geamuseerd.
De kniepijn (bij het nemen van trappen)
is er nog altijd en in principe zou rust waarschijnlijk de beste
genezing zijn, maar ...
Normaal gezien zou ik op woensdagavond
starten op de halve marathon tijdens de Studentenmarathon in Leuven.
Op weg naar de inschrijving hiervoor, op eerste verdieping van gebouw
De Naeyer op de KUL voelde ik de trappen heel duidelijk. Dan toch
maar beslist om te gaan voor de 10 Km loop.
Start op de atletiekpiste om daarna
twee rondjes van 5 km af te werken op een zo goed als vlak parcours,
half onverhard, half verhard. Een mooi rondje, dat wel.
De 5 en 10 km starten tesamen, vijftien
minuten na de start van de halve marathon. Heel veel deelnemers (140
voor de 5 km, 300 voor de 10 km, 200 voor de halve marathon) voor een
woensdagavond wedstrijd. Natuurlijk het merendeel studenten.
Ook de organsisatie verliep prima (op
één minpunt na dan) met een ruime eindbevoorrading en uitslagen
diezelfde avond. Helaas was er wel iets misgelopen met de
tijdsopneming want bij een deel van de deelnemers (waaronder mezelf)
klopte de tijd aan geen kanten (dit werd 's anderendaags wel (deels)
gecorrigeerd maar toch bleven er nog klachten over ook mijn tijd
bleef toch 30s verschillend van de tijd gemeten met mijn Garmin).
De eerste 7 kilometer bleef ik een
rustig duurtempo aanhouden zodat ik de knie goed 'in het oog' kon
houden. Gezien ik er geen last van had, dan maar de laatste drie
kilometer het tempo een stuk opgetrokken zonder evenwel echt voluit
te gaan.
De knie bezorgde me geen last, wel een
vervelend gevoel dat er iets is, maar dat is het dan ook. Het is
echt pas bij het nemen van trappen dat ik er last van heb. Misschien
de volgende twee dagen toch maar het lopen schrappen en dan zien wat
het zaterdag in Vilvoorde zal geven.
Als één van de eersten ingeschreven
voor de Antwerp Urban Trail en uiteindelijk toch in wave 4 ingedeeld
worden. Hier laat de organisatie toch duidelijk een steekje vallen.
Uiteindelijk zou het mij toch niet veel uitmaken want na de jogging
in Waterloo op zaterdag had ik zowiezo beslist om het in Antwerpen
rustig aan te doen om daarna 's namiddags in de zetel te kruipen.
Om 08:00 uur de trein op naar Antwerpen
(30 min), te voet van Antwerpen Centraal naar Park Spoor Noord (15
min), borstnummer en T-shirt afhalen en een stickertje gaan halen
voor wave 2, sporttas afgeven en we waren klaar om tegen 09:20 uur te
vertrekken. De laatsten van wave 1 waren pas de startbox uit toen
het startschot al gegeven werd voor wave 2 die ik ergens achteraan
het eerste kwart aanvatte.
Het was koud ... het regende bovendien
ook lichtjes (eerder motregen) toen ik na zo'n 5 minuten de startlijn
kon overschrijden.
Mij direct een rustig tempo opleggend
(10 km/) werd ik direct langs alle kanten voorbij gelopen door lopers
die er blijkbaar zo snel mogelijk vanaf wilden zijn.
De eerste bezienswaardigheid op de
omloop na de eerste kilometer was al direct de attractie waar de
organisatie mee uitpakte bij de voorstelling van het parcours: de
premetrotunnel. Natuurlijk geraak je maar in die tunnel na een
afdaling van verschillende trappen (zo'n 150 tal schat ik). Hier
moest er natuurlijk aangeschoven worden maar dat is eigen aan zo'n
organisatie en niet te vermijden.
Ik voelde wel onmiddellijk dat ik de
trappen vandaag maar best heel rustig aanpakte want terwijl ik al
lopend geen last had van de knie voelde ik deze wel heel nadrukkelijk
op de trappen.
Zo'n 500m lang was deze tunnel. In
feite niets speciaals maar toch wel een unieke belevenis. Eén groot
voordeel: mijn koude handen konden hier opwarmen want in de tunnel
was het stukken aangenamer lopen dan buiten in de kille lucht. Op
het einde van de tunnel terug aanschuiven en de nodige trappen naar
omhoog deze keer.
Na zowat 4 km werd het Centraal Station
bereikt. In tegenstelling tot vorig jaar werd deze keer een andere
ingang en omloop genomen. Deze leek me trouwens beter, zeker de
lange passage langs perron 1. Natuurlijk moet je in een station wel
een paar keer trappen op en af lopen.
Na de doortocht door het Stadspark, de
Botanisch Tuin, een café, het Paleis op de Meir werd het Stadshuis
bereikt. Trappen op, voorbij het bureel van de burgemeester en terug
trappen naar omlaag. Nu werd richting MAS gelopen met onderweg nog
een aantal toeristische trekpleisters en versmallingen waar het een
paar keer aanschuiven was. In het MAS zelf trappen op naar de eerste
verdieping en dan trapjes naar omlaag om richting aankomst te lopen.
Al bij al een leuke ervaring maar het
nieuwtje van een eerste maal is er toch af. Mij toch minder
geamuseerd dan de vorige Urban Trails maar dat zal ook wel aan de
knie gelegen hebben die zich toch nadrukkelijk liet voelen op de
trappen.
Onmiddellijk na mijn aankomst mijn
ontbijt geschonken door Delhaize gaan ophalen (een sinaasappel, een
granenkoek en een chocoladebroodje met een tas koffie). Mijn
sportzak gaan halen, warmere kleren aangetrokken, ontbijt opetend
onderweg naar het station, trein op, trein af, auto in en tegen 12:30
uur stonden we thuis al onder een warme, deugddoende douche.
De volgende dagen zullen we het maar
rustig aan doen zodat de knie volledig tot rust kan komen.
