Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
23-06-2015
Natuurloop Herentals-Tielen
De laatste wedstrijd van dit weekend
was ook de zwaarste en dit om verschillende redenen:
Derde wedstrijd op drie dagen
De langste van de drie: vrijdag 16
km, zaterdag 10 km, zondag 21 km
Het zwaarste parcours van de drie
Last van overbelasting van de
achillespees
Afspraak dus in Tielen tegen 12:00 uur
om gezamenlijk naar het station te wandelen om daar om 12:20 uur
allemaal de trein richting Herentals te nemen. Tien minuutjes later
aankomst in Herentals, een kwartiertje wandelen (of joggen) naar de
startplaats en dan om 13:00 uur start van de 14 km wedstrijd en 20
minuutjes later de start van de halve marathon, waarvoor ik mij had
aangemeld.
Er wordt gelopen van Herentals naar
Tielen door voornamelijk de bossen. Buiten de aanloopstrook van een
goede kilometer, de aankomststrook van een goede kilometer en één
strook tussenin van een goede kilometer is al de rest van het
parcours onverhard. Veel boswegen, veel zandwegen en heel veel
heuveltjes (sommige zelfs serieus pittig).
De kinesiologytape die op zaterdag in
Geel werd aangebracht, had duidelijk een positief effect want de
overbelaste achillespees bezorgde me voor de start echt geen last
meer (wat natuurlijk niet betekent dat de overbelasting verdwenen
is).
Met volle moed en een doel om er een
tempoloop tegen 5:40 min/km van te maken, begon ik er dan ook aan.
Vorig jaar had ik hier de 14 km gelopen tegen een gemiddelde van 5:55
min/km.
De eerste drie kilometer verliepen nog
volledig volgens plan. In kilometer vier zat dan de eerste serieuze
helling (op een zanderige strook) en het tempo viel hier toch wel
serieus terug. Bovendien recupereerde ik niet zo snel als gewoonlijk
van deze helling en ik besefte dan ook dat de conditie vandaag toch
niet meer zo goed was na de inspanningen van de voorbije dagen.
Tijdens de daaropvolgende afdaling misstapte ik me dan ook nog eens
met een pijnlijke scheut in mijn al zo met zorgen toebedeelde
rechtervoet. Nu was het helemaal over en uit met het voorziene
tempo. Zou ik deze wedstrijd nog wel kunnen uitlopen ?
Gelukkig trok de pijn geleidelijk wel
weg en kon ik dus mijn strijd verder zetten met een nieuw doel. Er
een extensieve duurloop van te maken. Maar naarmate de kilometers
vorderden, zakte ook mijn tempo (dramatisch). Sommige kilometers had
ik zelfs moeite om af te leggen in minder dan 7 minuten. Mijn
hartslag bleef dan wel in mijn LSD zone maar ik had niet de kracht om
te versnellen. Zowel mentaal als fysisch was het blijkbaar toch op.
De laatste kilometers was het dan ook
gewoon kwestie van te blijven lopen. Tijd, tempo, hartslag nog het
minste van mijn zorgen. Blijven lopen en de aankomst halen, dat was
nog het enige wat mij bezig hield.
Na een toch wel teleurstellende 2uur 20
minuten kon ik eindelijk onder de aankomstboog doorlopen. Gemiddeld
tempo: 6:44 min/km, gemiddelde hartslag 134 (juist binnen LSD zone).
Misschien de volgende dagen toch wel de
nodige rust nemen en volgend weekend een iets minder zwaar programma
afwerken dan wat nu gepland staat. Mijn marathonvoorbereiding begint
dus niet op een ideale basis maar eerst moet die achillespees
overbelasting aangepakt worden.
Dwars door Geel was nog een nieuweling
op mijn programma. Een echte typische stratenloop in het centrum van
een stad. Vertrekken en aankomen op de markt in Geel, voor één of
twee rondjes van 5,3 km.
Meer dan een duurloop mocht het voor
mij niet worden (voorbereiding marathon, weet je wel). De bedoeling
was dus om twee rondjes af te leggen in duurloopzone (hartslag
beneden 134). Bovendien had ik na Bevel een beetje last van de
achillespees (overbelasting). Het 100% stratenparcours is hiervoor
natuurlijk ook niet ideaal. Maar wat stond er daar op het
marktplein: een tentje waar je nadien massage kon krijgen en reclame
voor een kinesistenpraktijk in Beerzel (buurgemeente van Schriek).
Dus voor de start toch eens informeren hoe veilig het was om te lopen
met een overbelaste achillespees. De aanwezige kinesist stelde me
direct voor om een kinesiologie tape te leggen wat de pees zou
ontlasten. Verder raadde hij me aan om toch de nodige rust te nemen
en een paar spierversterkende oefeningen te doen.
Achteraan postgevat bij de start en
gedurende gans de wedstrijd zowat een tempo tussen 5:50 en 6:00
min/km. Enkel tijdens de laatste kilometer een paar versnellingen
ingebouwd. De hartslag bleef mooi onder controle waardoor ik deze
wedstrijd dus kon afsluiten binnen de vooropgestelde doelen. De tape
op de achillespees deed inderdaad 'wonderen' want de pijn was veel
minder voelbaar.
's Anderendaags (deze morgen dus,
terwijl ik dit schrijf) voelde de achillespees bijna normaal aan. Ik
had de tape dan ook gans de nacht laten zitten en zal deze ook straks
tijdens de wedstrijd Herentals-Tielen laten zitten. Deze avond dan
eens kijken hoe ik binnen mijn marathonschema toch de nodige
hersteltijd kan inbouwen.
Oh ja, toch nog iets over de
organisatie in Geel zelf: een goede organisatie dat wel, maar voor 7
Euro inschrijvingsgeld krijg je bij aankomst helaas niets (buiten een
bekertje water). OK, bij je borstnummer kreeg je een waardebon van
10 Euro voor SafeID. Maar hoeveel van de deelnemers zouden die echt
gebruiken ?
Nog 12 weken en we staan (hopelijk) gezond en fit aan de start van de IFF Marathon in Nieuwpoort om dan (ook weer hopelijk) in minder dan 4 uur aan de aankomst in Ieper te geraken. De voorbereiding hierop is dit weekend dus begonnen. Gezien ik graag wedstrijden loop en gezien ik de wedstrijdkilometers nodig heb om het record van de Berglopers te breken, blijf ik echter wel veel wedstrijden lopen. De meeste kon ik in mijn voorbereidingsschema inpassen als hetzij tempoloop, hetzij interval. Sommige zullen als LSD worden afgewerkt. De Vuelta van Bevel paste als tempoloop (marathontempo 5:40 min/km) hierin perfect. Bovendien dacht ik een volledig onverharde omloop onder de voeten geschoven te krijgen, dus dat was een extra pluspunt, maar ... helaas. Vorig jaar werd deze natuurloop nog gelopen van Herenthout over Bevel naar Berlaar. Een prachtige organisatie met een heel mooi (onverhard) parcours. Dit jaar had men echter gekozen voor lokale rondjes (1, 2 of 3 rondjes, resp. 5,4 km, 7.7 km of 10 mijl). Ik had mij ingeschreven voor 3 rondjes. Vertrek aan de sporthal in Bevel om daarna via een verharde strook openbare weg van 1,5 km tot aan de oevers van de Nete. Op de onverharde oever wordt er dan zo'n 2.5 km afgelegd om dan via een verharde weg van zo'n 500m naar een bosstrook(je) te lopen. Een paar honderd meter door het bos (smalle paadjes) om tenslotte via onverharde binnenwegen terug aan de sporthal uit te komen. In totaal dus ongeveer 2 km verharde weg en 3.4 km onverhard per ronde. Een mooi rondje, dat wel, maar toch helemaal niet te vergelijken met de natuurloop van vorig jaar. De organisatie van KTT daarentegen is en blijft tip top in orde. Helemaal niets op aan te merken (enkel jammer misschien dat er geen foto's genomen werden). Vertrokken aan marathontempo dus en naarmate de wedstrijd vorderde, voelde ik me beter en beter worden. Tijdens het laatste rondje moest ik mij continue inhouden om niet sneller te gaan lopen. Uiteindelijk gefinisht in een gemiddeld tempo van 5:35 min/km. Een eerste perfecte training dus.
Wezemaal is de thuisbasis van onze
teamcaptain, Karen Claes. Jaarlijks wordt er hier ook een zware
loopwedstrijd op en rond de Wijngaardberg georganiseerd. Natuurlijk
kunnen we daar niet wegblijven.
Ik had mij op voorhand ingeschreven
voor zowel de 3 km (2 rondjes in de dorpskern) als voor de 10 km
(eerst terug 2 rondjes in de dorpskern om daarna de onverharde paden
van de wijngaardberg op te zoeken).
Nog een jaarlijkse gewoonte in
Wezemaal: warm weer. Temperaturen van boven de 20°, veel zon en bij
momenten ook nog een strakke wind. Initieel zouden Karen en mezelf
voluit gaan op de 3 Km om zo onze PR te verbeteren maar gezien de
temperaturen, de kleine ongemakken (pijntjes) waarmee we beiden
sukkelen, beslisten we om er toch maar een relatief rustig loopje van
te maken. Ook de 10 km zouden we rustig aanpakken, tijdens de tweede
plaatselijke ronde vooraleer de Wijngaardberg op te gaan, even snel
Lucy oppikken (Karen woont dan ook langs het parcours) om zo samen
met de hond nog een 7-tal kilometer bergop bergaf te lopen.
Maar eerst dus de 3 km wedstrijd.
Helemaal achteraan vertrokken, de eerste 750m lichtjes bergop aan een
tempo van ongeveer 11 km/u (helemaal volgens plan dus) daarna
volgt een strookje licht bergaf en Karen begon het tempo op te
drijven. Dus ik maar volgen (op korte afstand). Tweede kilometer
afgelegd in 4:40 min (helemaal niet volgens plan dus). En ook de
derde kilometer zou aan dit tempo afgelegd worden. Aan de aankomst
waren we beiden verrast dat we, zonder echt 100% voluit te zijn
gegaan, toch een heel strak gemiddelde tempo haalden van bijna 13
km/u (Karen zelfs iets meer). Misschien hadden we toch beter gegaan
voor onze PR, maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen.
De 10 kilometer wedstrijd verliep dan
wel volgens plan. Hoogstwaarschijnlijk dankzij Lucy. Want zonder de
hond had Karen vast en zeker ook harder gelopen ik niet, want op
mijn bobijntje zat niet meer zoveel draad. Toch nog altijd een
gemiddelde van 10 km/u gehaald en heel tevreden daar mee. Zeker
gezien de verschrikkelijke warmte tussen de wijnstokken en de drie
zware beklimmingen die ons werden voorgeschoteld.
Na afloop kennis gemaakt met de lokale
douchegewoontes: gescheiden omkleedruimte maar douches in één en
dezelfde douchewagen waardoor mannen en vrouwen halfnaakt tussen
elkaar stonden. Hmm, maar best niet teveel reklame hierover maken
want anders komen er dubbel zoveel lopers af naar hier.
Na de douche had Karen ons bij haar
thuis uitgenodigd voor een drankje(s) en hapjes. Lekker nagenieten
bij een goed glas en een deugdoend stukje taart en hapjes. Bedankt
Karen, heel leuk en gezellig.
Derde wedstrijd uit het Herselts
Joggingcriterium. Dit keer een vlakke wedstrijd in Blauberg. De
omloop is ongeveer 50% verhard, een stuk grindweg, een stuk op gras,
een strook bosweg en ook nog een strook zandweg een beetje van
alles dus.
Keuze uit een 6 km wedstrijd (2 rondjes
van 3 km) of een 9,9 km (één klein rondje van 900m en 3 ronden van
3 km). Start van de 6 km om 19:15 uur en de 10 km om 20:00 uur.
Mooi de tijd dus om deel te nemen aan allebei de wedstrijden.
Blijkbaar trekt het Herstelts
Joggingcriterium dit jaar de hitte (en bijhorende onweersbuien aan)
want na vorige week in heel zwoel weer te moeten lopen (en donder en
bliksem) was het dit keer weer van dat. Temperaturen tot boven de
30° en een mogelijk aangekondigd onweer (dat gelukkig niet boven
Herselt zou losbarsten).
Bij de start was ik blijkbaar nog niet
goed wakker want terwijl ik dacht achteraan te staan, stond ik voor
de eerste lopers (daarom dat iedereen met zijn gezicht naar mij stond
dus). Toen ik dat besefte probeerde ik nog vlug iets naar achter te
gaan maar op dat moment klonk het startschot. Nog juist de reflex
mij om te draaien, helemaal naar de zijkant te springen en te
beginnen lopen. Juist op tijd om niet onder de voet gelopen te
worden van een aanstormende losgeslagen kudde.
Al van bij de eerste kilometers in de
eerste wedstrijd voelde ik dat het een zware dobber zou worden.
Iedereen klaagde over het zwoele weer en de benen protesteerden bij
elke poging tot tempoversnelling. Kwestie dus van rustig te blijven
en er een goede training van te maken.
Na de 6km wedstrijd een tiental minuten
herstellen om dan de start te nemen van de tweede wedstrijd. Dit
keer wel helemaal achteraan gestart met de bedoeling om het heel heel
rustig te houden. Al na het eerste korte rondje van 900m liep ik,
samen met Cindy, in laatste positie. De anders 'tragere' lopers
hadden dit keer blijkbaar allemaal voor de 6km wedstrijd gekozen want
zelfs met ons tempo van iets meer dan 10 km/u bleven we op de laatste
plaats hangen.
Bij aanvang van de laatste ronde
versnelde Cindy (zij wou een snelle laatste ronde lopen) en ik volgde
haar dan maar. Al vlug haalden we een loper in en deze probeerde bij
ons aan te pikken maar na een paar honderd meter zag hij het
nutteloze van zijn poging in. Tot mijn verbazing moest ik echter
iets verder Cindy ook laten gaan de benen wilden echt niet meer
mee.
Uiteindelijk zou ik nog één
bijkomende loper inhalen.
Na de wedstrijd nog een uurtje staan
nakeuvelen met de rest van het KC-Team en afspraken gemaakt voor de
thuiswedstrijd van Karen op zondag (Jeezekesloop in Wezemaal).
Derde wedstrijd van het weekend en
meteen ook de zwaarste: de Halve Marathon in Nijlen. Voor mij de
allereerste keer dat ik hier deelnam.
Start om 14 uur, samen met de lopers
van de 5 en 10 km. De omloop (rondjes van iets meer dan 5 km) is
volledig vlak en verhard. Via de openbare wegen, veel in open
vlaktes wordt vanuit het centrum in Nijlen rondjes afgewerkt.
Voor de start nog een paar collega
Berglopers tegen het lijf gelopen. Ideaal dus om een groepsfotootje
te maken.
Het was warm zondag. De zon scheen
voluit en het zou een zware dobber worden. Bovendien speelde de wind
in de open vlaktes ook nog een (negatieve) rol. Gelukkig was er
onderweg meer dan voldoende bevoorrading, hetzij opgezet door de
organisatie, hetzij door lokale bewoners.
De bedoeling was om er een tempoloopje
van te maken: iets rond mijn marathontempo (5:40 min/km) om zo in
iets minder dan 2 uur de aankomst te bereiken.
Op het einde van het eerste rondje
voelde ik dat het niet voor vandaag zou worden. De benen voelden
redelijk vermoeid aan door de inspanningen van de voorbije dagen maar
vast en zeker ook door de warmte. Bovendien had ik in de loop van de
voorbije nacht een paar keer het toilet mogen opzoeken (diarhee).
Dankzij een Immodium kon ik toch de start nemen maar een positieve
invloed op mijn conditie van de dag had dit duidelijk niet gehad.
De rest van de kilometers zou ik dan
ook afmalen (met zware benen) tegen een iets trager gemiddelde om na
2 uur en bijna 3 minuten de halve marathon vol te maken. Het kan
niet iedere dag prijs zijn hé.
De drukkende hitte overdag en het
onweer 's avond hadden 's anderendaags in Geel voor een warme
zomerdag gezorgd maar toch stukken minder warm dan de dag voordien.
Een goede 20°. Nu voor een loopwedstrijd was dit al meer dan
genoeg.
Ik had lang getwijfeld tussen de
Pallieterjogging in Lier of de Kermisjogging in Geel-Punt. Gezien ik
al tweemaal in Lier gelopen had, wou ik wel eens zien wat er dus in
Geel te beleven viel.
Hier was er keuze tussen een 5 km, 10
km, 15 km of 20 km wedstrijd. Allemaal samen starten voor
respectievelijk 1, 2 , 3 of 4 rondjes. Niets speciaals: een vlak en
snelle omloop, grotendeels verhard (openbare weg) met een tweetal
stukken van een paar honderd meter die men als onverhard zou kunnen
bestempelen. Een wedstrijd die start en aankomt in de dorpskern van
Geel-Punt waar vier kermisattracties zorgen voor de kermissfeer.
Verder veel lange rechte stukken tussen de velden.
Een beperkt aantal deelnemers ook, het
merendeel voor de 5 of 10 km (122 deelnemers aan de 5 km en 81 voor
de 10 km). Slechts enkelingen die zich wagen aan meer dan 2 rondjes
(voor de 15 km kwamen er 17 deelnemers opdagen en slechts 10 waagden
zich aan 4 rondjes). Ook ik had hier gekozen voor 2 rondjes want
helemaal geen zin om helemaal alleen te lopen na 10 km.
Ik zou er een tempoloop van maken aan
iets boven mijn (hopelijk) marathontempo. Als ik in september de
marathon in minder dan vier uur wil lopen dan moet ik een tempo van
5:40 min/km kunnen aanhouden. Tijd dus om dit tempo te trainen en
hopelijk uit te kunnen bouwen tot 42 km.
In Geel-Punt was ik van plan om de 10
km af te leggen tegen 5:30 min/km.
De organisatie zou men simpel kunnen
noemen, zonder negatief te willen zijn echter, want alles was prima
geregeld: slechts één toilet, manuele tijdsopname, geen goodie-bag
(enkel een glas water en een appel bij de aankomst), wel twee
waterbevoorradingen per ronde (wat met de warmte zeker welkom was).
Na de wedstrijden wel een aanwezigheidstombola waar ik echter niets
over kan zeggen gezien ik niet gebleven ben.
Zoals ik van plan was, heb ik ook
gelopen. Elk rondje in quasi hetzelfde tempo om uiteindelijk met een
gemiddelde van 11 km/u te eindigen. Mooie tempotraining dus, zeker
gezien het warme weer.
Vrijdagavond, tweede wedstrijd in het
Herselts Joggingcriterium: de Langdonkenloop in Varenwinkel. Ik had
mij op voorhand ingeschreven voor de 10 km wedstrijd (3 grote ronden)
die om 20 uur zou starten. Het weerbericht was echter onheispellend:
door de drukkende hitte (meer dan 30°) zou er in de loop van de
avond een onweer losbreken: veel zware regen, donder, bliksem en
hagel.
Ter plaatse het zekere voor het
onzekere genomen en mij ook maar ingeschreven voor de 5 km loop (1
kleine ronde en 1 grote ronde). Het parcours zelf is volledig
onverhard, een groot deel door het bos, afwisselende ondergrond en
hier en daar heel oneffen en dus gevaarlijk om de voeten om te slaan.
Initieel van plan om de 5 km loop
rustig aan te pakken maar na de 1e kilometer toch maar blijven
doorgaan om uiteindelijk toch een gemiddelde van bijna 12 per uur te
halen. Ach, een goede intervaltraining dus. Het weer was nog altijd
droog en warm.
Een kwartier voor de start van de 10 km
wedstrijd begon het echter serieus te waaien (voorbode van wat nog
moest komen). De onweerswolken begonnen zich ook te melden. Nu,
zolang het droog bleef of niet overdreven was, zou ik toch de start
nemen.
Enkele minuten voor de start openden de
hemelssluizen echter: zware hevige regenbuien, donder en bliksem.
Terwijl ik aan de start stond, daalde de temperatuur ook
spectaculair. Ik kreeg het er zelfs koud van (ik had dan natuurlijk
ook al een 5 km wedstrijd erop zitten). Op het moment van het
startsignaal zag ik zo goed als niets meer door mijn bril. Ik liep
de startlijn over en besliste onmiddellijk ermee te stoppen. In de
eerste bocht draaide ik rechtsaf richting mijn auto. Nee, sorry,
maar in dit weer wou ik mij niet in het bos wagen. Niet alleen het
bliksemgevaar maar ook het heel slechte zicht zouden een te groot
risico zijn. Dus, geen 10 km wedstrijd meer voor mij maar snel een
droog ritje richting huiswaarts.
Zondag, tijd voor de laatste wedstrijd
van het weekend meteen ook de zwaarste: de 20 Km door Brussel.
Na vorig jaar had ik gezegd: deze laat ik in het vervolg aan mij
voorbijgaan. Veel te druk, een geduw en getrek van je welste,
niet echt de leukste ervaring dus.
Toen ik een tweetal maand geleden mijn
planning opmaakte vond ik echter niet echt een alternatief op deze
zondag. Toch bleef ik met het gevoel zitten dat ik deze beter liet
voor wat het was.
Een FB-vriendin van mij, Elisabeth
Dehandschutter, met wie ik ondertussen al een paar wedstrijdjes had
samen gelopen, vroeg mij echter of ik geen zin had om samen met haar
te lopen. Zij wou graag een tijd onder 1u50 lopen maar zocht iemand
die het tempo kon aangeven voor haar.
Als ze mij dit zo mooi vragen dan kan
ik daar natuurlijk moeilijk aan weerstaan. Bovendien gaf het mij de
gelegenheid om deze wedstrijd zonder al teveel stress aan te vatten
omdat ik zo niet aan 100% zou moeten lopen. Het moet echter gezegd
zijnde dat ik er niet helemaal gerust in was: geen specifieke
voorbereiding, de afgelopen weken al een paar serieuze inspanningen
gedaan (zowel wat betrof afstand als wat betrof snelheid) en het
parcours in Brussel is nu eenmaal niet het gemakkelijkste.
's Morgens vroeg (06:50u) afgesproken
met Karen Claes in Rotselaar om samen de trein naar Brussel te nemen
om zo op ons gemak en op tijd ons te kunnen voorbereiden. Karen zou
de wedstrijd lopen tvv Unicef. Gezien zij de laatste tijd een beetje
sukkelt met lichte blessures ging ze deze rustig aan doen. Initieel
misschien met ons meelopen maar uiteindelijk zou ze toch haar eigen
tempo lopen om zo niets te forceren, waardoor ik als enige haas voor
Elisabeth overbleef.
Gestart in startbox 3 wisten we dat het
gans de wedstrijd wel weer een gewriemel zou worden om tragere lopers
in te halen. Vanaf de eerste meters was het de bedoeling aan om
ongeveer een tempo van 5:25 min/km te lopen om zo een beetje reserve
op te bouwen tegen het einde (wanneer de beklimming van de
Tervurenlaan eraan kwam). Elisabeth die regelmatig te snel start,
hield zich vandaag duidelijk aan mijn tempo en als ik dacht dat ze
toch iets te snel probeerde te gaan, dan riep ik haar wel toe van dit
niet te doen. De kilometers bergaf namen we iets sneller en de
stijgende kilometers ietsje trager maar we bleven continue mooi op
schema (met zelfs een gestaag groeiende reserve). De vraag was
alleen: hoelang kon Elisabeth dit tempo volhouden. Toen ze ruim over
halfweg echter nog steeds kon blijven praten, zag ik het wel zitten.
Vanaf kilometer 17 kwam de beklimming
van de Tervurenlaan eraan (zo'n anderhalve kilometer die toch serieus
in de kuiten kruipt). Gezien onze ruime reserve (al iets meer dan
twee minuten) wist ik dat een tijd onder 1u50 (haar doel) ons niet
meer kon ontsnappen. De beklimming toch aan stevig tempo
(5:45min/km) blijven afwerken. Op het einde van de beklimming hoorde
ik haar wel een paar keer vragen waar de top bleef maar ze bleef toch
mooi in mijn spoor volgen.
De laatste anderhalve kilometer ging
terug licht bergaf en konden we het gas vol open draaien (voor zover
dit mogelijk was met zoveel lopers op een smallere strook) om
uiteindelijk na 1u47min23s de aankomst te bereiken. Beiden heel
tevreden met dit mooie resultaat en voor Elisabeth een verbetering
van haar PR op deze afstand met meer dan 6 minuten. Schitterend dus.
Bovendien had ik mij weer (gedeeltelijk) kunnen verzoenen met deze
drukke wedstrijd.
Na de aankomst en nog een beetje
napraten terug Karen opgezocht die haar wedstrijd prima verteerd had.
Een aantal vriendinnen van haar die de 20 Km al wandelend aflegden
waren nog onderweg (laatste kilometers). Om onze spieren een beetje
los te werken, besloten Karen en ikzelf hen tegemoet te wandelen om
zo samen met hen de laatste kilometer af te werken.
En zo kwam het dat we als één van de
eersten op de site aanwezig waren 's morgens vroeg en als één van
de laatsten er terug vertrokken, maar wel allen tevreden.
Tweede wedstrijd van het weekend was
ook al een bekende: de Vorsdonkloop in Gelrode. Niet echt een omloop
waar je warm van wordt: een rondje van 4,3 km, 50% verhard, 30 %
grindweg en 20% bosweg. Keuze uit één, twee of drie rondjes. Wel een leuke sfeer aan het oud stationnetje met een pannenkoekentent en een hamburgertent. Na de joggings is er ook nog altijd een optreden van een lokaal beroemde groep. Sfeer gegarandeerd dus.
Net zoals gisteren in Herselt terug
voor de kortste afstand geopteerd. Ook dit keer met de bedoeling er
een tempoloopje (op het gevoel) van te maken.
Alle afstanden
vertrekken samen aan de overkant van de spoorweg om gedurende meer
dan 1 kilometer de spoorweg te volgen. Eén lang recht stuk dus. Na de eerste kilometer toch eens
even controleren of ik goed in het tempo zat en tot mijn verbazing liep ik aan
12 km/u. Ja, dat was nu ook niet de bedoeling.
De tweede kilometer verliep al even
vlot en nog steeds had ik het gevoel dat ik relatief langzaam aan het
lopen was. Nu had ik natuurlijk geen keuze meer en dus de twee
volgende kilometers dan blijven doorlopen aan dit heel strak tempo. De strook in
het bos was wel vervelend want door de regen van de voormiddag lagen
er grote plassen en was het zigzaggen om deze te vermijden.
Uiteindelijk toch fris en met een
mooi gemiddelde van meer dan 12 km/u de aankomststreep bereikt.
Hopelijk wreekt dit 'tempoloopje' zich niet morgen tijdens de 20 Km
van Brussel.
Onmiddellijk na de aankomst terug naar
huis getrokken met een mooi gevulde goodie-bag. Dit keer geen tijd
(of goesting) voor een pannekoek of iets anders.
Mijn eerste wedstrijd van drie dit
weekend, tevens ook de eerste wedstrijd uit het Herselts
Joggingcriterium. Hier vorig jaar ook al gelopen: rondjes van 2,5
km, volledig onverhard en golvend. Niet echt een vlot lopende omloop
maar ook geen waar je je kapot op loopt.
Start van de 5 km om 19:15 uur en van
de 10 km om 20:00 uur. Ik had geopteerd voor de kortste afstand.
Niet om door te lopen maar om er een tempotraining van te maken.
Voor de start begon het stevig te
regenen maar eens we vertrokken waren viel dit al bij al nog goed
mee. Ook van de stevige wind hadden we in het bos niet echt veel
last.
Wat ik wel vergeten was: 100m na de
start moest er achter een schuilhokje doorgelopen worden. Zo smal
dat hier maar een tweetal personen naast elkaar konden lopen (op een
strookje van 10m). Dit veroorzaakte natuurlijk een enorme opstopping
(zeker voor zij die achteraan gestart waren, zoals mezelf). Hierdoor
was mijn eerste kilometer ook opmerkelijk trager dan al de rest.
Tijdens het verder vervolg van de
wedstrijd kon ik er toch een goed tempo inhouden (zowel bergop als
bergaf) waardoor ik tevreden over de aankomststreep kwam.
Pinkstermaandag. Tijd om nog eens een
trail te lopen en wat voor één.
30 Km, 900 hoogtemeters. Dat begint al
serieus te tellen. Vertrek en aankomst op de Citadel van Namer in
een prachtdecor. De hoogtemeters waren vooral terug te vinden op 11
hellingen, waarvan er zeker drie minstens een kilometer lang waren.
Zware kost voor mij.
Voor de rest alles wat een trail te
bieden heeft: prachtige boswegen (de meeste uitstekend beloopbaar),
veel single tracks, prachtige vergezichten, mooie dorpjes en een paar
technische afdalingen.
Jammer genoeg maakte ik ergens
halverwege kennis met de harde ondergrond. Op een vlak stuk dan nog,
single tracks, bleef mijn voet achter een verdoken tak haperen en er
was geen houden meer aan kwak, hard tegen de grond. De
rechterknie goed geschaafd en pijnlijk, de rechterelleboog al even
erg beschadigd. Gelukkig geen schade die mij tot opgeven zou
dwingen. Verder lopen was geen probleem alhoewel ik wel voelde dat
vanaf dat moment alles toch veel moeilijker ging
De beklimmingen waren net iets
zwaarder, het tempo op de vlakke stukken vlotte niet meer echt
Zo'n drie kilometer voor de aankomst
hadden de organisatoren nog een extraatje in petto. De beklimming
van Tienne des Biches, amper 400 meter lang, maar wel goed voor 70
hoogtemeters. Voor deze helling was een apart klassement voorzien.
Tijdsopname aan het begin van de beklimming en tijdsopname op de top.
Voor mij zat er alleszins geen toptijd in want bij het begin van de
beklimming begin stappen tot helemaal boven. En ik was zeker niet de
enigste (er waren nog 59 lopers die trager waren op dit stuk dan
mezelf) ongelooflijk dat er mensen zijn die dit tegen een stevig
tempo kunnen oplopen.
Eénmaal boven zou je dan denken, oef,
we zijn er maar dan stond nog de eindbeklimming op het menu: de
Citadel. Meer dan één kilometer aan een stuk bergop om dan
eindelijk na bijna 30 km en bijna vier uur later de streep te zien.
Joepie.
Volgens de officiële uitslag ben ik
als 268e op 297 over de streep gelopen :D Op de beklimming van
Tienne des Biches ben ik als 228e op 297 geëindigd (en dit zonder
één stap te lopen ).
En nu recupereren en nog eens
recupereren want zondag staat de 20 Km van Brussel op het
programma. Ik ga hier zelf niet voor een besttijd maar heb een
vriendin beloofd om haas te spelen opdat zij een toptijd zou kunnen
lopen. Haar beoogde eindtijd is onder 1u50 te eindigen. Dit zou
voor mij normaal gezien geen probleem mogen zijn als de benen
tenminste tegen dan gerecupereerd zijn.
Na mijn maagproblemen in de Averegten
Jogging op vrijdagavond ging ik in principe deelnemen aan de
Sinksenjogging in Kasterlee. Maar een autorit van 45 min en dan
heuveltjes op en heuveltjes af leken mij niet de manier om goed te
herstellen, dus was het tijd voor het alternatief: de
St-Guibertusjogging in Itegem.
Twee jaar terug had ik hier ook
deelgenomen. Een ultrasnel, volledig vlak en verharde omloop.
Rondjes lopen in de dorpskern van Itegem. Meer was er niet aan.
Bovendien op een goede 10 min rijden ideaal dus.
De 3 km wedstrijd vond plaats om 14:45
uur en de 6, 11 en 16 km starten om 15:20 uur. Gezien ik me terug
goed voelde, kon ik hier nogmaals mijn snelheid testen dus.
Ingeschreven voor zowel de 3 als de 6
km dus. De 3 km was één middelgrote ronde, terwijl de 6 km een
kleine en een grote ronde was.
Heel snel gestart en een eerste km die
juist misschien iets te snel was waardoor ik de tweede km toch iets
moest recupereren om dan terug voluit te kunnen gaan. Uiteindelijk
toch een gemiddelde gehaald van 4:22 min/km. Op deze afstand is dit
trouwens een besttijd voor mij. Dus heel tevreden.
De 6 km zou ik dan volmaken met mijn
compagnon van de dag voordien, Wendy. Zij ging voor de 11 km (1
kleine en 2 grote rondes). Vlotjes hielden we een gemiddelde aan van
iets meer dan 11 km/u (hetzelfde tempo als op de Averegten Jogging
maar dit keer zonder problemen voor mij).
Zondag wordt een rustdag om dan op
maandag naar Namen af te zakken voor een trail van 30 km en bijna
1000 hoogtemeters.
Ook een jaarlijkse traditie: de
Averegten Jogging. Een parcours zonder geheimen gezien ik hier
regelmatig een paar rondjes kom lopen. Dit jaar was de omloop iets
anders uitgetekend dan de vorige jaren maar grosso modo komt het op
hetzelfde neer: half op verharde weg, half op 'onverharde' weg in het
provinciaal domein de Averegten.
Het was ook al weer een tijdje geleden
maar de zon was erbij en de temperaturen lagen een paar graden hoger
dan de vorige dagen (of is het zelfs al weken).
Naar jaarlijkse gewoonte veel volk op
deze jogging. De start van de 5,2 km (1 ronde) werd gegeven om 19:45
uur, waarna het de beurt was aan de 11 km (2 rondes met klein lusje)
en de 16 km (3 rondes).
Zelf had ik gekozen voor de 11 km
wedstrijd. De bedoeling was om een tempo van ongeveer 11 km/u aan te
houden en dit in het gezelschap van Wendy Vermaelen.
Het was mijn eerste loopje van deze
week en ik had me de voorbije dagen niet echt als een atleet
gedragen. Vanaf de tweede ronde begon dit liederlijke leven dan ook
zijn tol te eisen last van de maag. Ook Wendy merkte het en
vroeg zelfs of het niet beter was om het tempo iets te laten zakken.
Nee, nee, dat kon ik niet maken.
Uiteindelijk toch heelhuids (en met
alles nog in de maag) de aankomst bereikt. Een warme douche later
was ik klaar om met het bijna voltallige KC-Team de verjaardag te
vieren van Karen. Onze jongste (Lucy, onze viervoetig teamlid niet
meegerekend) werd er namelijk 28 die dag. Proficiat Karen.
Op zondag stond er nog eens een
nieuweling op de agenda. In Linden werd voor de eerste maal de
Bosloop georganiseerd. Keuze uit een omloop van 4 km, 7 km of 13 km
(deze laatste is in feite 2 rondjes van de 7 km, zonder de
aanloopstrook).
Alhoewel ik de dag voordien genoeg
hellingen gezien had in de trail in Oeudeghien had ik hier besloten
om toch maar voor de lange afstand te gaan. Gezien ik al
verschillende joggings in deze streek gelopen had (Wezemaal,
Holsbeek) wist ik dat het ook hier een pittige omloop zou worden.
Een mooie, bosrijke omloop op voor ¾
onverharde ondergrond met een golvend parcours met een paar pittige
klimmetjes en afdalingen erin.
De start van de 7 en 13 km werd met een
half uur vertraagd omdat er blijkbaar enkele vandalen de linten die
het parcours afbakenen op een aantal plaatsen hadden verwijderd.
Om 16:00 konden we met zo'n 300 lopers
dan toch starten. Al bij de eerste helling voelde ik de benen
protesteren. Vandaag moest en zou het dus trager moeten. Bovendien
was het zonnetje weer van de partij en was het heimelijk warm.
Elke helling was dan ook afzien. Het
duurde tot voorbij het 10 km punt vooraleer ik eindelijk een beetje
in het tempo geraakte.
Uiteindelijk zou deze 13 km wedstrijd
toch 168 hoogtemeters tellen, wat niet mals is.
Een eerste organisatie met zeker een
mooie toekomst voor zich. Nog een paar kleine minpuntjes weg te
werken tegen volgend jaar en dit kan uitgroeien tot een blijver op de
kalender.
Volgend (verlengd) weekend kondigt zich
weer tamelijk zwaar aan. Het zullen deze week dus enkel
hersteltrainingen worden.
Enkele weken terug postte Karen een
berichtje op onze teamsite: Wie gaat er mee op 16 mei naar een
trail gevolgd door barbecue (door haar aangeboden tgv haar komende
verjaardag) ?
Direct mijn programma bekeken en ja, er
was die dag nog een gaatje vrij. En had het niet moeten zijn, dan
hadden we wel een gaatje gemaakt natuurlijk.
Rond 11:30 uur pikte Johan, met zijn
nieuwe wagen, ons (Karen, Rudy en mezelf) dus op in Rotselaar. Na
een korte tussenstop in Leuven om daar nog Roland op te laden, waren
we met zijn vijven onderweg naar Oeudeghien (deelgemeente van Ath in
de provincie Henegouwen) waar om 13:45 uur de start gegeven werd van
de Trail l'Enfer des Collines (25 km).
Gezien Vondelmolen (peperkoek) één
van de sponsors was van dit evenement en zij ons al eens hadden
gesponsord, kregen we de inschrijvingsticketten gratis wat natuurlijk
graag meegenomen was. In ruil zouden wij onderweg wel een beetje
reclame maken :)
De trail zelf was zeker niet één van
de moeilijkste: 'slechts' een goede 400 hoogtemeters, altijd goed
beloopbaar en relatief veel asfalt (voor een trail dan). Prima
georganiseerd want heel goed afgepijld en nooit echt twijfels gehad
over de te volgen weg. Bovendien heel veel seingevers onderweg. Op
zich dus wel een mooie omloop door de bossen en dorpjes in de
omgeving.
Slechts een tweetal moeilijke passages:
één heel glibberige korte (heel korte) beklimming waar ik
natuurlijk uitgleed en vast kwam te zitten met één voet in de
modder en op een bepaald moment een grote plas water waar je wel
langs kon lopen maar waar Rudy (op aandringen van Karen) zou door
lopen. Helaas voor hem bleek deze plas alsmaar dieper en dieper te
worden zodat hij halverwege (wijselijk) besliste om rechtsomkeer te
maken maar op dat moment bleef vastzitten in de onderliggende modder
waardoor hij één van zijn loopschoenen verloor. Gelukkig kon hij
deze nog terugvinden want anders mocht hij op zijn sokken verder
lopen.
Bij een trail maakt de eindtijd zelden
iets uit (voor ons toch) waardoor we deze meestal aan een 'rustiger'
tempo afwerken. De opeenvolgingen van hellingen, moeilijke passages,
single tracks en afdalingen zorgen er automatisch voor dat je op het
einde toch vermoeid aan de aankomst komt.
Na een deugdoende (koude) douche
installeerden we ons voor de barbecue. Twee stukken vlees, groentjes
en een bakje frieten. Niet echt van hoogstaande kwaliteit maar het
heeft ons absoluut gesmaakt.
Met een mand vol leuke herinneringen
konden we zo de terugweg aanvatten. In Rotselaar dan nog gestopt
voor een laat ijsje om dan tegen 21:30 uur terug thuis te komen. Een
leuke teamervaring die absoluut voor herhaling vatbaar is. Misschien
slagen we er ooit wel in om al de teamleden eens samen te krijgen.
Een knap filmpje van onze uitspattingen is te zien via https://www.youtube.com/watch?v=5hWrI-drj0M
Sinds ik aan het lopen gegaan ben,
staat de Abdijentocht al elk jaar op mijn kalender. Dit jaar dus al
voor de derde keer aan de start. Gezien het ene jaar gelopen wordt
van Averbode naar Tongerlo en het andere jaar van Tongerlo naar
Averbode stond ik nu dus voor de tweede keer aan de start in
Tongerlo.
Deze richting (Tongerlo-Averbode) is
ook iets zwaarder dan de andere richting (meer 'bergop') en een 200m
langer.
Ik herinnerde mij van 2 jaar terug dat
de organisatie met de pendelbussen tussen Averbode en Tongerlo toen
slecht georganiseerd was en daarom was ik al ruim op tijd vertrokken.
De auto geparkeerd op de ruime parking aan de aankomst in Domein de
Vijvers te Averbode en dan direct richting pendelbus. Dit jaar
echter een perfecte organisatie. Dranghekkens zorgden voor een sluis
en zo geraakte iedereen vlot op de bus. Minder dan een half uur
later stond ik al in Tongerlo.
Aan de bushalte had ik Sandra Nijs
gespot en op de bus deelden we onze ervaringen en doelstellingen. Ik
had mij een scherp doel gesteld: eindigen onder 1u20.
Met nog anderhalf uur te gaan tot de
start nestelde ik mij in Tongerlo op het zonnige terras. Emiel Luyts
was ook van de partij. Nog steeds een beetje last van de voet maar
op dit zo goed als onverharde parcours zou dit hem minder last mogen
bezorgen (wat later ook duidelijk bleek uit zijn goede uitslag).
Ruim op tijd begaf ik mij naar de
startbox waar ik teamgenoot Chris Hellebaut aantrof. We stonden
relatief vooraan en zo zou ik alvast niet veel last mogen ondervinden
van tragere lopers (en ik zou er zelf wel voor zorgen dat de snellere
lopers achter mij geen last hadden om mij voorbij te geraken).
Iets na 15 uur (de jaarlijkse 5 minuten
vertraging bij de start waren er ook dit jaar) gaf één van de
Norbertijnen van de abdij in Tongerlo het startschot.
Na een paar kilometer besefte ik al dat
ik te snel van start gegaan was. Zo vooraan plaatsnemen is niet
altijd de beste taktiek. Tussen kilometer 6 en 9 kreeg ik dan ook
een klein klopje en moest ik toch even recupereren waardoor het tempo
iets te traag uit viel.
Uiteindelijk zou ik Averbode bereiken
na 1u22min40sec (997e op ruim 2600 lopers). Toch een dikke 2 min
boven mijn doeltijd maar bij het bepalen van deze had ik er geen
rekening mee gehouden dat de editie Tongerlo-Averbode iets langer is
dan de omgekeerde richting.
Uiteindelijk ben ik toch heel tevreden
met mijn tijd. Na mijn dipje iets voor halfweg was ik er toch weer
in geslaagd het tempo op te pikken om uiteindelijk nog goed te
eindigen. Bovendien weet ik nu met absolute zekerheid dat ik geen
snelle starter ben. Beter de eerste kilometers ietsje trager om
daarna het tempo op te drijven. Dat ligt mij duidelijk beter. Het
zal ook wel met de leeftijd te maken hebben zeker.
Wat zou het worden in Scherpenheuvel,
de dag na het WC-debacle in Winksele ? Moest ik misschien eerst eens
langs de kathedraal passeren om een kaarsje aan te steken ?
De Schoonderbukenjogging is een
nieuweling op de kalender. Eerste organisatie en dus niemand die
goed wist waaraan we ons mochten verwachten. Er waren drie
wedstrijden: de 2,7 km (1 rondje), de 5,5 km (2 rondjes) en de 11 km
(4 rondjes). Ik had mij een paar weken terug al ingeschreven voor de
11 km wedstrijd dus dat was al beslist.
Gezien ik ruim te vroeg was, besliste
ik ter plaatse om ook nog de 2,7 km wedstrijd mee te nemen. Deze
vertrok, samen met de 5,5 km wedstrijd om 15 uur, drie kwartier voor
het vertrek van de 11 km. Zo kon ik nog eens testen op pure snelheid
en daarna de 11 km wedstrijd gebruiken om rustig uit te lopen.
Een eerste verkenning van de omloop
deed me al direct de wenkbrauwen fronsen. Serieus pittig, wel zo
goed als 100% verhard (op een korte strook na) maar direct na de
start een oplopende strook van zo'n 600m, dan een korte afdaling,
waarna een vlak stuk volgde van zo'n 500m. Dan terug naar boven,
zo'n strook van 250 à 300 m, gevolgd door een korte afdaling
(onverharde strook) om dan de bocht naar de aankomst te nemen (nog
zo'n 300 m oplopend). Dat was dus één rondje
Gelukkig was de wind een stuk minder
strak dan de dag voordien in Winksele maar nu was de zon weer in
overvloed aanwezig wat de temperatuur voor de toeschouwers heel
aangenaam maakte maar voor de lopers was het al aan de warme kant.
De bedoeling was om mijn eerste
wedstrijd (2,7 km) gewoon voluit te gaan, niet te letten op wat mijn
Garmin aan gaf en te zien waar we zouden stranden. Van bij de start
zette ik mij in het spoor van Liesbeth Vanneste van de
Woestijnroutelopers. Zij loopt bij de vrouwen regelmatig op het
podium. Ik wist wel dat ik haar niet lang zou kunnen volgen, maar we
konden maar proberen.
Blijkbaar waren mijn benen (en de rest
ook) veel veel beter dan de dag voordien. Ik kon Liesbeth gedurende
zo'n 2 km volgen. De voorlaatste strook bergop moest ik lossen maar
heel ver achterop geraakte ik niet. Ik bleef haar altijd voor mij in
het zicht houden. Nog een laatste spurtje bergop naar de aankomst
die ik twee plaatsen na Liesbeth bereikte. Een mooie 13e plaats
algemeen (1e plaats in mijn leeftijdscategorie) zou later blijken.
Bovendien een heel mooie tijd. Mijn snelste tempo op deze afstand
tot nu toe en dit op een niet vlak parcours. Lekker gelopen noemen
ze dat.
De 11 km zou ik samen met Cynthia
Verschueren, ook van de Woestijnroutelopers, afleggen. Onderweg
regelmatig een praatje slaande volgden de rondjes elkaar op één
rondje, twee rondjes maar wie stond daar langs de weg de Rudy
Sol, die ging toch ook de 11 km rustig uitlopen ?
Awel Rudy, geen goesting een woord
en Rudy voegde zich bij ons derde rondje met zijn drieën was
ondertussen ook ten einde. Dan besliste Rudy zijn wraak te nemen en
begon stilletjesaan het tempo op te voeren Cynthia zette zich
scherper en pikte aan knal, daar ging mijn rustig uitlopen. Ik
volgde dus ook maar. Het laatste rondje bleek uiteindelijk het
snelste te zijn van de vier rondjes, maar dat wist ik al onderweg
want af en toe moest ik toch serieus bijpikkelen om het spoor niet
kwijt te geraken.
Bij de aanwezigheidstombola viel ik dan
ook nog eens in de prijzen. De zondag was dus absoluut een topdag
vergeleken met de zaterdag zo mogen er nog volgen.
Lentejogging en Halve Marathon Ivo Van Damme - Winksele
Na een slechte nacht (verkouden en veel
liggen woelen) toch maar naar Winksele afgezakt om daar de halve
marathon te lopen. Eerlijk gezegd, ik zag het niet zitten. Niet
alleen de benen voelden vermoeid aan maar gans het lichaam zat nog in
slaapmodus. Misschien moest ik maar vragen om mijn voorinschrijving
te wijzigen naar een kortere afstand
In Winksele bestond de mogelijkheid om
1, 2, 3 of 4 ronden van 5,1 km af te leggen. Keuze genoeg dus.
Bovendien viel het weer echt niet mee: heel veel wind en een paar
dreigende donderwolken.
Het rondje zelf dan: de start vind
plaats in de nabijheid van de sporthal De Warnot waarna er door het
dorp gelopen wordt om dan een eerste lichte onverharde strook bergop
te nemen. Hierop volgt een (lange) verharde strook langs de
spoorweg. Hier zat de strakke wind bovendien pal op kop. Na terug
een passage door de dorpskern werd er op het 4 km punt terug aan de
sporthal gepasseerd. Voor we de aankomst bereiken moet er echter nog
een pittige lus van een goede kilometer onverharde weg gemaakt
worden. Eerst pittig bergop om dan een naar beneden te lopen tot aan
de aankomst. Een mooie omloop met ongeveer 35% onverharde wegen.
De halve marathon bestond dus uit
viermaal dit rondje. Pittig dus en helemaal al geen wandeling in
park, zeker niet met die strakke wind.
Uiteindelijk toch maar van start gegaan
voor 4 rondjes maar na het eerste rondje (dat nog relatief vlot ging)
voelde ik de darmen in werking schieten. Ook dat nog
bevorderlijk voor het tempo was dit al helemaal niet. Zelfs de vele
aanmoedigingen onderweg konden niet vermijden dat ik alsmaar verder
achteren afzakte.
Na 9 km, bij de passage aan de sporthal
vooraleer we de lus voor de aankomst zouden nemen, dook ik dan maar
(snel) de sporthal in op zoek naar een toilet. Een paar minuutjes
later kon ik mijn weg verder zetten.
Een rondje verder, op het einde van de
derde ronde dus, weer van hetzelfde de sporthal binnen, WC op en
af en beginnen aan het vierde rondje. Door mijn passage in de
sporthal was ik ondertussen zelfs achter de fietsers terecht gekomen
die de laatste loper vergezelden. De seingevers waren dan ook
verwondert dat er na de fietsers alsnog een enkeling kwam afgelopen.
Gelukkig had die laatste passage op het toilet van de sporthal een
heilzaam effect want ik slaagde erin om eindelijk mijn tempo goed op
te drijven. Al snel kon ik zo de fietsers en de laatsten voorbij
lopen. De laatste kilometer, met de zware lus bergop, was het
bobijntje echter wel volledig op. Blij aan de aankomst dat het erop
zat en dat ik toch had volgehouden. Mijn tijd who cares.
Uiteindelijk was ik er nog in geslaagd 5 lopers achter mij te laten
en bleek mijn laatste rondje ook het snelste te zijn.
In fijn gezelschap nog de
aanwezigheidstombola uitgezeten maar zelf niet in de prijzen.
Hopelijk brengt de nacht beterschap
want op zondag gaan we voor de eerste editie van de
Schoonderbukenjogging in Scherpenheuvel (wel heel rustig).
Gaan we voor 1, 2 of 3 rondjes Dwars
door de Abdij ? Dat was de vraag die mij door het hoofd bleef spelen
vrijdagavond en dit zelfs tot bij de inschrijvingstafel. Eén rondje
van 4 km is echt de moeite niet dus bleven er maar twee opties over.
Uiteindelijk toch maar gehouden op twee rondjes gezien er 's
anderendaags een halve marathon op het programma stond.
Bovendien zijn rondjes lopen niet echt
aan mij besteed (zoals ik hier al meermaals heb laten weten).
De omloop is wel mooi: vertrek op de
atletiekpiste, door de Abdij van Tongerlo (kasseien), langs de abdij
(grindweg) naar de openbare weg (fietspad) om dan door het bos terug
naar de aankomst op de atletiekpiste te lopen.
Heel diep wou ik zeker niet gaan. Mijn
volgende doelstelling ligt namelijk minder dan een week weg: de
Abdijentocht (van Tongerlo naar Averbode). Alles tot daar is maar
training.
Relatief snel vertrokken in Tongerlo
voelde ik al direct dat het niet goed zat. Lag het aan het feit dat
ik deze week nog niet gelopen had (een beetje loopmoe en het zware
winderige, natte weer bevorderde dat gevoel alleen maar) of lag het
aan het feit dat het voor het eerst sinds een paar weken weer warm
was (want vrijdagavond was een warme, relatief windstille avond). Ik
wist het toen nog niet. Uiteindelijk heel blij dat ik maar twee
rondjes moest afleggen.
Eens thuis begon het: niezen. De ene
niesbui na de andere en 's nacht liggen woelen (eerst te warm, dan te
koud) en nog een verstopte neus erboven op. Verkouden dus.
