Na een slechte nacht (verkouden en veel liggen woelen) toch maar naar Winksele afgezakt om daar de halve marathon te lopen. Eerlijk gezegd, ik zag het niet zitten. Niet alleen de benen voelden vermoeid aan maar gans het lichaam zat nog in slaapmodus. Misschien moest ik maar vragen om mijn voorinschrijving te wijzigen naar een kortere afstand …

In Winksele bestond de mogelijkheid om 1, 2, 3 of 4 ronden van 5,1 km af te leggen. Keuze genoeg dus. Bovendien viel het weer echt niet mee: heel veel wind en een paar dreigende donderwolken.

Het rondje zelf dan: de start vind plaats in de nabijheid van de sporthal De Warnot waarna er door het dorp gelopen wordt om dan een eerste lichte onverharde strook bergop te nemen. Hierop volgt een (lange) verharde strook langs de spoorweg. Hier zat de strakke wind bovendien pal op kop. Na terug een passage door de dorpskern werd er op het 4 km punt terug aan de sporthal gepasseerd. Voor we de aankomst bereiken moet er echter nog een pittige lus van een goede kilometer onverharde weg gemaakt worden. Eerst pittig bergop om dan een naar beneden te lopen tot aan de aankomst. Een mooie omloop met ongeveer 35% onverharde wegen.

De halve marathon bestond dus uit viermaal dit rondje. Pittig dus en helemaal al geen wandeling in park, zeker niet met die strakke wind.

Uiteindelijk toch maar van start gegaan voor 4 rondjes maar na het eerste rondje (dat nog relatief vlot ging) voelde ik de darmen in werking schieten. Ook dat nog … bevorderlijk voor het tempo was dit al helemaal niet. Zelfs de vele aanmoedigingen onderweg konden niet vermijden dat ik alsmaar verder achteren afzakte.

Na 9 km, bij de passage aan de sporthal vooraleer we de lus voor de aankomst zouden nemen, dook ik dan maar (snel) de sporthal in op zoek naar een toilet. Een paar minuutjes later kon ik mijn weg verder zetten.

Een rondje verder, op het einde van de derde ronde dus, weer van hetzelfde … de sporthal binnen, WC op en af en beginnen aan het vierde rondje. Door mijn passage in de sporthal was ik ondertussen zelfs achter de fietsers terecht gekomen die de laatste loper vergezelden. De seingevers waren dan ook verwondert dat er na de fietsers alsnog een enkeling kwam afgelopen. Gelukkig had die laatste passage op het toilet van de sporthal een heilzaam effect want ik slaagde erin om eindelijk mijn tempo goed op te drijven. Al snel kon ik zo de fietsers en de laatsten voorbij lopen. De laatste kilometer, met de zware lus bergop, was het bobijntje echter wel volledig op. Blij aan de aankomst dat het erop zat en … dat ik toch had volgehouden. Mijn tijd … who cares. Uiteindelijk was ik er nog in geslaagd 5 lopers achter mij te laten en bleek mijn laatste rondje ook het snelste te zijn.

In fijn gezelschap nog de aanwezigheidstombola uitgezeten maar zelf niet in de prijzen.

Hopelijk brengt de nacht beterschap want op zondag gaan we voor de eerste editie van de Schoonderbukenjogging in Scherpenheuvel (wel heel rustig).