Wat zou het worden in Scherpenheuvel, de dag na het WC-debacle in Winksele ? Moest ik misschien eerst eens langs de kathedraal passeren om een kaarsje aan te steken ?

De Schoonderbukenjogging is een nieuweling op de kalender. Eerste organisatie en dus niemand die goed wist waaraan we ons mochten verwachten. Er waren drie wedstrijden: de 2,7 km (1 rondje), de 5,5 km (2 rondjes) en de 11 km (4 rondjes). Ik had mij een paar weken terug al ingeschreven voor de 11 km wedstrijd dus dat was al beslist.

Gezien ik ruim te vroeg was, besliste ik ter plaatse om ook nog de 2,7 km wedstrijd mee te nemen. Deze vertrok, samen met de 5,5 km wedstrijd om 15 uur, drie kwartier voor het vertrek van de 11 km. Zo kon ik nog eens testen op pure snelheid en daarna de 11 km wedstrijd gebruiken om rustig uit te lopen.

Een eerste verkenning van de omloop deed me al direct de wenkbrauwen fronsen. Serieus pittig, wel zo goed als 100% verhard (op een korte strook na) maar direct na de start een oplopende strook van zo'n 600m, dan een korte afdaling, waarna een vlak stuk volgde van zo'n 500m. Dan terug naar boven, zo'n strook van 250 à 300 m, gevolgd door een korte afdaling (onverharde strook) om dan de bocht naar de aankomst te nemen (nog zo'n 300 m oplopend). Dat was dus één rondje …

Gelukkig was de wind een stuk minder strak dan de dag voordien in Winksele maar nu was de zon weer in overvloed aanwezig wat de temperatuur voor de toeschouwers heel aangenaam maakte maar voor de lopers was het al aan de warme kant.

De bedoeling was om mijn eerste wedstrijd (2,7 km) gewoon voluit te gaan, niet te letten op wat mijn Garmin aan gaf en te zien waar we zouden stranden. Van bij de start zette ik mij in het spoor van Liesbeth Vanneste van de Woestijnroutelopers. Zij loopt bij de vrouwen regelmatig op het podium. Ik wist wel dat ik haar niet lang zou kunnen volgen, maar we konden maar proberen.

Blijkbaar waren mijn benen (en de rest ook) veel veel beter dan de dag voordien. Ik kon Liesbeth gedurende zo'n 2 km volgen. De voorlaatste strook bergop moest ik lossen maar heel ver achterop geraakte ik niet. Ik bleef haar altijd voor mij in het zicht houden. Nog een laatste spurtje bergop naar de aankomst die ik twee plaatsen na Liesbeth bereikte. Een mooie 13e plaats algemeen (1e plaats in mijn leeftijdscategorie) zou later blijken. Bovendien een heel mooie tijd. Mijn snelste tempo op deze afstand tot nu toe en dit op een niet vlak parcours. Lekker gelopen noemen ze dat.

De 11 km zou ik samen met Cynthia Verschueren, ook van de Woestijnroutelopers, afleggen. Onderweg regelmatig een praatje slaande volgden de rondjes elkaar op … één rondje, twee rondjes … maar wie stond daar langs de weg … de Rudy Sol, die ging toch ook de 11 km rustig uitlopen ?

Awel Rudy, geen goesting … een woord en Rudy voegde zich bij ons … derde rondje met zijn drieën was ondertussen ook ten einde. Dan besliste Rudy zijn wraak te nemen en begon stilletjesaan het tempo op te voeren … Cynthia zette zich scherper en pikte aan … knal, daar ging mijn rustig uitlopen. Ik volgde dus ook maar. Het laatste rondje bleek uiteindelijk het snelste te zijn van de vier rondjes, maar dat wist ik al onderweg want af en toe moest ik toch serieus bijpikkelen om het spoor niet kwijt te geraken.

Bij de aanwezigheidstombola viel ik dan ook nog eens in de prijzen. De zondag was dus absoluut een topdag vergeleken met de zaterdag … zo mogen er nog volgen.