Ik ben Patrick
Ik ben een man en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde militair..
Ik ben geboren op 21/01/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen en internet.
In mei 2012 nog 142kg, nu 85kg, en de joggingmicrobe heeft mij te pakken.
Verhaal van een 'nieuwe' jogger Ervaring van een beginnende loper geboren in 1960.
21-03-2015
Studentenmarathon Leuven
De kniepijn (bij het nemen van trappen)
is er nog altijd en in principe zou rust waarschijnlijk de beste
genezing zijn, maar ...
Normaal gezien zou ik op woensdagavond
starten op de halve marathon tijdens de Studentenmarathon in Leuven.
Op weg naar de inschrijving hiervoor, op eerste verdieping van gebouw
De Naeyer op de KUL voelde ik de trappen heel duidelijk. Dan toch
maar beslist om te gaan voor de 10 Km loop.
Start op de atletiekpiste om daarna
twee rondjes van 5 km af te werken op een zo goed als vlak parcours,
half onverhard, half verhard. Een mooi rondje, dat wel.
De 5 en 10 km starten tesamen, vijftien
minuten na de start van de halve marathon. Heel veel deelnemers (140
voor de 5 km, 300 voor de 10 km, 200 voor de halve marathon) voor een
woensdagavond wedstrijd. Natuurlijk het merendeel studenten.
Ook de organsisatie verliep prima (op
één minpunt na dan) met een ruime eindbevoorrading en uitslagen
diezelfde avond. Helaas was er wel iets misgelopen met de
tijdsopneming want bij een deel van de deelnemers (waaronder mezelf)
klopte de tijd aan geen kanten (dit werd 's anderendaags wel (deels)
gecorrigeerd maar toch bleven er nog klachten over ook mijn tijd
bleef toch 30s verschillend van de tijd gemeten met mijn Garmin).
De eerste 7 kilometer bleef ik een
rustig duurtempo aanhouden zodat ik de knie goed 'in het oog' kon
houden. Gezien ik er geen last van had, dan maar de laatste drie
kilometer het tempo een stuk opgetrokken zonder evenwel echt voluit
te gaan.
De knie bezorgde me geen last, wel een
vervelend gevoel dat er iets is, maar dat is het dan ook. Het is
echt pas bij het nemen van trappen dat ik er last van heb. Misschien
de volgende twee dagen toch maar het lopen schrappen en dan zien wat
het zaterdag in Vilvoorde zal geven.
Als één van de eersten ingeschreven
voor de Antwerp Urban Trail en uiteindelijk toch in wave 4 ingedeeld
worden. Hier laat de organisatie toch duidelijk een steekje vallen.
Uiteindelijk zou het mij toch niet veel uitmaken want na de jogging
in Waterloo op zaterdag had ik zowiezo beslist om het in Antwerpen
rustig aan te doen om daarna 's namiddags in de zetel te kruipen.
Om 08:00 uur de trein op naar Antwerpen
(30 min), te voet van Antwerpen Centraal naar Park Spoor Noord (15
min), borstnummer en T-shirt afhalen en een stickertje gaan halen
voor wave 2, sporttas afgeven en we waren klaar om tegen 09:20 uur te
vertrekken. De laatsten van wave 1 waren pas de startbox uit toen
het startschot al gegeven werd voor wave 2 die ik ergens achteraan
het eerste kwart aanvatte.
Het was koud ... het regende bovendien
ook lichtjes (eerder motregen) toen ik na zo'n 5 minuten de startlijn
kon overschrijden.
Mij direct een rustig tempo opleggend
(10 km/) werd ik direct langs alle kanten voorbij gelopen door lopers
die er blijkbaar zo snel mogelijk vanaf wilden zijn.
De eerste bezienswaardigheid op de
omloop na de eerste kilometer was al direct de attractie waar de
organisatie mee uitpakte bij de voorstelling van het parcours: de
premetrotunnel. Natuurlijk geraak je maar in die tunnel na een
afdaling van verschillende trappen (zo'n 150 tal schat ik). Hier
moest er natuurlijk aangeschoven worden maar dat is eigen aan zo'n
organisatie en niet te vermijden.
Ik voelde wel onmiddellijk dat ik de
trappen vandaag maar best heel rustig aanpakte want terwijl ik al
lopend geen last had van de knie voelde ik deze wel heel nadrukkelijk
op de trappen.
Zo'n 500m lang was deze tunnel. In
feite niets speciaals maar toch wel een unieke belevenis. Eén groot
voordeel: mijn koude handen konden hier opwarmen want in de tunnel
was het stukken aangenamer lopen dan buiten in de kille lucht. Op
het einde van de tunnel terug aanschuiven en de nodige trappen naar
omhoog deze keer.
Na zowat 4 km werd het Centraal Station
bereikt. In tegenstelling tot vorig jaar werd deze keer een andere
ingang en omloop genomen. Deze leek me trouwens beter, zeker de
lange passage langs perron 1. Natuurlijk moet je in een station wel
een paar keer trappen op en af lopen.
Na de doortocht door het Stadspark, de
Botanisch Tuin, een café, het Paleis op de Meir werd het Stadshuis
bereikt. Trappen op, voorbij het bureel van de burgemeester en terug
trappen naar omlaag. Nu werd richting MAS gelopen met onderweg nog
een aantal toeristische trekpleisters en versmallingen waar het een
paar keer aanschuiven was. In het MAS zelf trappen op naar de eerste
verdieping en dan trapjes naar omlaag om richting aankomst te lopen.
Al bij al een leuke ervaring maar het
nieuwtje van een eerste maal is er toch af. Mij toch minder
geamuseerd dan de vorige Urban Trails maar dat zal ook wel aan de
knie gelegen hebben die zich toch nadrukkelijk liet voelen op de
trappen.
Onmiddellijk na mijn aankomst mijn
ontbijt geschonken door Delhaize gaan ophalen (een sinaasappel, een
granenkoek en een chocoladebroodje met een tas koffie). Mijn
sportzak gaan halen, warmere kleren aangetrokken, ontbijt opetend
onderweg naar het station, trein op, trein af, auto in en tegen 12:30
uur stonden we thuis al onder een warme, deugddoende douche.
De volgende dagen zullen we het maar
rustig aan doen zodat de knie volledig tot rust kan komen.
Gezien de
meeste teamleden van het KC-Team naar Barcelona waren afgezakt, Karen
haar zinnen gezet had op de Vijverrun op zondag, bleef ik een beetje
verweesd achter op zaterdag ;)
Waar naartoe ? De Blaarmeersentrail in
Gent zag er heel aantrekkelijk uit maar toen ik zag dat de 18 km
bestond uit ZES rondjes van 3 km was mijn goesting al rap over.
Bleven nog over: de IKSO-run in Denderleeuw of de 13 yrds in Waterloo
(Challenge BW). Na lang twijfelen dan toch maar gekozen voor
Waterloo. De omloop daar zag er op kaart tenminste uitdagender uit
dan deze in Denderleeuw en het was toch ook zo'n 20 km dichterbij.
Ruim op tijd kwam ik in Waterloo aan en
dat was maar best ook want de auto parkeren moest op zo'n 800m van de
inschrijvingsstand (waar ook start en aankomst zich bevond). De
inschrijvingen, start en aankomst vonden plaats in en aan de
Scandinavion School of Brussels, die aan het eind van een lange
doodlopende dreef ligt. Dus de auto geparkeerd aan de Waterloo
Hockey Club en dan de dreef naar beneden naar de inschrijvingen.
Nadien terug naar de auto om mijn overtollig gerief achter te laten
en terug naar beneden voor de start. Een goede opwarming dus :)
Er was maar één wedstrijd: 12,6 km.
Na de start met bijna 900 deelnemers moesten we dus direct de dreef
(verharde weg) naar boven (lichtjes omhoog) tot voorbij de Hockey
Club waar we het bos indoken. Een (heel) smalle strook van
anderhalve kilometer (waar inhalen niet kon) die vlakbij en langs de
Ring van Brussel loopt (je ziet de auto's echt op zo'n tiental meter
naast je passeren). Daarna wordt het gelukkig breder. We passeren
het oude Koninklijk Kasteel van Argenteuil en lopen verder door het
bos naar het domein van het Kasteel van Terhulpen. Dit stuk bos is
serieus heuvelachtig: een steile klim met daaropvolgende afdaling.
Zo word er een rondje van zo'n 6 km gemaakt in het bos van Soignies,
gelukkig goed beloopbaar, ook dankzij het droge weer van de vorige
dagen. Uiteindelijk belanden we terug aan het domein van Argenteuil
om zo terug via de smalle bosstrook langs RO (Ring Brussel) op de
dreef naar de Scandinavian School te lopen.
Een mooi parcours, zowat 70% onverhard,
licht golvend met een tweetal pittige klimmetjes maar dankzij het
droge weer goed beloopbaar. Van andere deelnemers hoorde ik dat het
parcours in het bos er al anders (veel veel meer modder) had
bijgelegen.
De 12,72 km (op mijn Garmin) zou ik
uiteindelijk afwerken aan een gemiddelde van 11,5 km/u. Best wel
tevreden zeker gezien ik op zo'n 3 km van de aankomst last begon te
krijgen van de knie. Niets ergs, maar toch af en toe wel eens
schrikken en twijfels veroorzakend in het hoofd. Zien hoe dit de
komende dagen zal evolueren.
Mijn besluit staat inmiddels vast om op
zondag enkel de Urban Trail in Antwerpen te lopen op een toeristisch
tempo (kwestie van de knie en de spieren een beetje te sparen).
Na de 'uitstap' naar Francorchamps
stond op zondagmorgen de Flitsrun in Averbode geprogrammeerd. Een
organisatie van de Demarsin-lopers, waaronder mijn KC-teamgenoten
Johan, Rudy en Wendy. Daar konden we dus niet afwezig blijven.
Gezien de spieren nog redelijk stram
waren van de dag voordien leek het mij wijselijk om hier zowel de
kilometers als de snelheid te beperken. Het zouden dus 2 rondjes van
4km worden aan een rustig tempo. Karen zou zich wel aan de 12 km
wagen, weliswaar ook tegen een rustig tempo (maar dat rustig bij haar
durft soms nogal eens over te hellen naar snel).
Het mooie parcours: vlak, aanloopstrook
van een goede kilometer op de weg, daarna iets meer dan een kilometer
in het bos, nog een paar honderd meter op de weg en terug een goede
kilometer in het bos. Rondjes van 4 kilometer dus.
Mogelijkheid om 1 rondje te lopen
(start om 10 uur), twee of drie rondjes (start om 12 uur).
Bij de start zette ik mij achteraan in
het pak, kwestie van zeker niet te snel te vertrekken en kwestie van
mij aan mijn voornemens te houden. Na een paar honderd meter zag ik
voor mij Karen lopen. Eventjes iets versnellen en ik was erbij. Ze
bleek duidelijk ook niet van zinnens om voluit te gaan na gisteren
zodat ik in haar buurt kon blijven gedurende de twee rondjes.
Gelukkig was het zonnetje, nog meer dan
gisteren, van de partij. Een prachtige lentedag en veel volk op de
Flitsrun. Iets voor het einde van mijn tweede rondje overtuigde
Karen mij om er toch ook maar een derde rondje bij te nemen zodat ze
niet alleen zou moeten verder lopen. Snel de aankomstlijn van de 8
km overschrijden dus, mijn barcode laten inscannen zodat ik in de
uitslag van de 8 km zou voorkomen en mij wringend tussen de
uitblazende lopers terug naar de loopstrook van de 12 km ernaast
begeven om na een kort tussenspurtje terug bij Karen aan te pikken.
Uiteindelijk zouden we de 12 kilometer
ongeveer met een gemiddelde van ongeveer 10,2 km/u afwerken. Meer
moest dat niet zijn ... de vastzittende spieren van 's morgens waren
hierbij nu ook losgewerkt.
Veel tijd had ik dit keer niet na de
aankomst want familiale verplichtingen. De Flitsrun bleek weeral
eens een voltreffer te zijn: mooie omloop, mooi weer, goede
organisatie en heel veel bekenden tegen het lijf gelopen.
PS. Veel foto's te vinden op de site van de Flitsrun zelf: http://www.joggingdemarsin.vermaelenprojects.net/flitsrun.html
Het eerste lenteweekend kwam eraan. De
vooruitzichten waren prima. Op het F1-circuit van Francorchamps was
alle sneeuw op de piste verdwenen ... tijd dus voor het KC-Team om
eens daar naar toe te trekken.
Helaas kunnen we ons (nog) geen
F1-bolide veroorloven maar loopschoenen hebben we des te meer. Dus
hadden Karen, Johan, Rudy en mezelf zich ingeschreven voor de
Spa-Francorchamps Run (Halve Marathon). Gezien het circuit 7 km lang
is, stonden er dus 3 zware rondjes op ons te wachten. Voor zij die
iets lichtere kost wilden, was het ook mogelijk om 1 of 2 rondjes te
lopen.
Plaats genoeg om te parkeren en ook het
afhalen van de borstnummers verliep vlotjes. Jammer dat er niet echt
deftige omkleedruimtes voorzien waren (alhoewel de mogelijkheden
daartoe wel ruim aanwezig zijn). Gelukkig was de cafetaria wel open
en het buffet zag er heel aantrekkelijk uit ... maar eerst moest er
natuurlijk gelopen worden.
Zo'n 220 lopers zouden zich wagen aan
de halve marathon. Vertrek vanuit de paddock om 12:30 uur. Bij het
verlaten van de paddock direct de haarspeldbocht (La Source) wat voor
lopers geen probleem is natuurlijk waarna een korte afdaling volgt om
dan direct aan het zwaarste stuk van het parcours te beginnen: de
beklimming van de Raidillon. Lang is deze beklimming helemaal niet
maar er moet wel 50m hoogteverschil op heel korte tijd overwonnen
worden en ... daarmee is de kous niet af. Daarna volgt een
beklimming (de Kemmel) van ongeveer 1 tot 1,5 km weliswaar met een
gevoelig minder stijgingspercentage dan de Raidillon maar toch
stijgend genoeg om veel lopers hier naar adem te doen happen. Op dit
lang stijgend stuk zouden er veel kapot gaan tijdens de volgende
rondes.
Eens de haarspeldbochten van Les Combes
gepasseerd, konden we beginnen aan een mooie lange afdaling van bijna
2,5 km (dalend van 470m naar 373m). Tijdens deze afdaling zou ik
veel lopers inhalen en bovendien kunnen recupereren van de inspanning
tijdens de voorgaande beklimming. Ideaal dus, want het einde van het
rondje was nog 2km verwijderd. Eerst moest er weer een (gelukkig
iets minder zware) beklimming afgewerkt worden (Blanchimont)
vooraleer de aankomstlijn voor de eerste keer kon overschreden
worden.
Gezien de zwaarte van het parcours had
ik mij voorgenomen om rustig te vertrekken en de nodige reserves in
te bouwen in mijn eerste rondje. Daarna zou ik wel zien hoe het zou
lopen. En ... dit bleek een prima taktiek te zijn.
Het eerste rondje legde ik af in bijna
40 min 30s. Het tweede rondje (met nog altijd reserve inbouwend op
de zware beklimming in het begin) in 39 min 10s. Het derde rondje,
helemaal voluit gaand nu, tenslotte in 37 min 46s. Tijdens dit
laatste rondje zou ik zeker nog 50 lopers voorbij hollen, zowel in de
beklimmingen als in de afdalingen. Echt een heel zalig gevoel.
En als kers op de taart bleek mijn
eindtijd (1u57min25s) toch nog ruim onder de 2 uur te zijn.
Na mijn teamgenoten terug gevonden te
hebben, besloten we ons aan het buffet in de cafetaria te wagen ...
dit bleek een voltreffer te zijn. Heel lekkere vislasagne, sappige
kip, lekkere groente- en pastaschotels en alles a volonté.
Tegen 17 uur was het tijd om naar huis
te gaan ... want buiten KC-Team was er niemand meer in de cafetaria
:)
Een mooie, weliswaar vermoeiende,
ervaring op een zonnige dag ... meer moet dat niet zijn.
Na het sportieve uitstapje naar de
Olmense Zoo in de voormiddag was ik juist op tijd in Grasheide om mij
in te schrijven en naar de start van de 5 km te trekken. De
wedstrijd over 10 km liet ik dit keer aan mij voorbij gaan. Er
stonden genoeg kilometers op mijn teller dit weekend.
De bedoeling was om deze 5 km toch
voluit te gaan. De zon was nog altijd van de partij maar de wind
jammer genoeg ook. Ik voelde wel dat de wedstrijd van Lier de dag
voordien en de 10 km 'herstelloop' van de voormiddag nog in de benen
zaten, maar we zouden wel zien waar we geraakten.
Katrien Kinnaert, die ik van FB kende,
maar met wie ik nog niet in het echt kennis had gemaakt, zag mij bij
de inschrijving en stelde voor mij te hazen (tegen 11 km/u). Heel
vriendelijk van haar maar ik zou toch proberen de snelheid iets hoger
te houden.
Er moesten net als de vorige jaren twee
rondjes van 2,6 km afgelegd worden op een voor 50% verhard en 50%
onverhard parcours. Onmiddellijk bij de start probeerde ik het tempo
hoog te houden. De strakke tegenwind maakte het soms wel heel zwaar
maar al bij al lukte het mij vrij goed om het voorziene tempo te
behouden. Enkel in de laatste kilometer moest ik toch serieus op
mijn tanden bijten. Het beste was er toen duidelijk af.
Na 25'27 bereikte ik de aankomst,
slechts 20 sec trager dan vorig jaar. Gezien de reeds gelopen
kilometers en de strakke wind toch wel een heel goede prestatie. Dus
weeral heel tevreden.
Een drukke zondag was het: in de
voormiddag loslopen op de ZooRun in Olmen en 's namiddags nog eens
voluit gaan op de Volksloop in Grasheide (als ik op tijd terug was
van Olmen tenminste).
De ZooRun werd voor het eerst
georganiseerd. Start en aankomst lagen in de Olmense Zoo en het
parcours (5, 10 of 15 km) was uitgetekend in de bossen rond de zoo.
Het was een recreatieve jogging met vrije start tussen 08:30 en 11:00
uur.
Samen met een paar teamleden van
KC-Team hadden we om 10 uur afgesproken in de cafetaria van de
Olmense Zoo waar ook de inschrijvingen plaatsvonden. Het was er al
zeer druk. Zo'n 1000 lopers zouden in totaal deelnemen aan deze eerste editie wat een groot succes is.
In Lier (op zaterdag) hadden we nog
afgesproken om de 15 km te lopen in een rustig tempo. Karen daagde
echter op met Lucy en zou het bij 10 km houden. Rudy, die al een uur
vroeger aanwezig was en al samen met Johan Aerts de 5 km had gedaan,
zou samen met Johan (Vermaelen) en Wesley Van de Gaar van WRL de 15
km lopen. Oei, hun tempo zou voor mij veel te hoog liggen en alleen de 15 km lopen zag ik niet echt zitten en dus besliste ik maar om de 10 km samen met Karen en Lucy te lopen. Zo was ik er
zeker van dat wij niet te snel gingen gaan en ik niet volledig kapot
ging zitten voor de Volksloop in Grasheide 's namiddags.
De omloop lag er op bepaalde plaatsen
serieus nat (en slijkerig) bij wat natuurlijk onvermijdbaar was met
de regen die de afgelopen dagen en nacht nog gevallen was. Gelukkig scheen er nu wel een mooi zonnetje, de wind was wel weer van de partij maar klagen konden we echt niet. Het was wel een mooie omloop met af en toe
single tracks maar altijd goed beloopbaar. De laatste paar honderd
meter liepen door de zoo zelf. Heel speciaal en veel sfeer.
De tijd speelde hier absoluut geen rol.
Het was voor ons een prima herstelloop na de wedstrijd in Lier de
dag voordien. Nadien was er nog een beetje tijd om
eens door de zoo te wandelen. Tegen 13 uur besliste ik dan om
richting Grasheide te trekken terwijl de anderen nog verder de zoo
verkenden.
Indien er volgend jaar een tweede
uitgave komt dan ben ik er zeker terug bij. Een absolute aanrader.
Ingeschreven voor de 25km op de North C
Trail in Koksijde maar gans de week aan het twijfelen. De laatste
weken heel veel kilometers gemaakt ... beetje vermoeid ... de
weersverwachtingen melden heel veel wind ... twijfels.
Donderdag dan maar beslist om mijn
startnummer door te verkopen ... gelukkig kandidaten genoeg. Ik had
echt geen zin om ten eerste 180 km alleen in de auto naar Koksijde te
rijden om daar dan een paar uur tegen de wind te zwoegen en continue
zand te moeten eten om daarna nog eens 180 km terug te moeten keren.
Nee, dit keer liet ik deze kelk aan mij voorbijgaan.
Als alternatief gekozen voor de 10 km
in Lier, zo kon ik de kilometers deze week beperken (op zondag nog 15
km in Olmen en 5 km in Grasheide, waardoor mijn weektotaal op zo'n 57
km komt te staan).
In Lier was het zonnetje van de partij.
Toch al een tijdje geleden dat we konden genieten van dat beestje.
Jammer genoeg blies er een serieuze wind.
Ik had beslist om hier eens door te
lopen om te zien hoe het gesteld was met mijn conditie. Doel: onder
de 50 minuten zou fantastisch zijn (zeker met deze strakke wind die
in het tweede wedstrijdgedeelte op kop blies). Van in de start kon
ik mij tempo van juist onder de 5' per km aanhouden. Alles verliep
vlotjes buiten dat ik al snel geïsoleerd kwam te zitten. Het
groepje voor mij liep iets te snel (misschien had ik er toch moeten
bijblijven maar ik had schrik om mezelf op te blazen) terwijl het
groepje achter mij iets te traag ging. Hierdoor kwam ik in het
tweede wedstrijddeel helemaal alleen te zitten toen de wind pal op
kop blies. De gemiddeldes kregen dan ook een deuk(je). Toch direct
zo'n 10 à 15 sec per km trager.
Gelukkig kon ik de laatste kilometers
hiervan nog een beetje goed maken zodat ik uiteindelijk eindigde in
49'33. Helemaal tevreden en in mijn binnenste voelde ik weet ik dat
er waarschijnlijk nog iets meer had ingezeten had ik mij niet laten
uitzakken.
Het was voor mij ook mijn allereerste
wedstrijd in het truitje van de Heistse Berglopers. Toch ook wel een
speciaal gevoel ... zeker als je onderweg een paar collega Berglopers
kunt inhalen :)
Na het klimwerk op de trails van de
vorige weken was het dit weekend weer eens tijd om de vlakke wegen op
te zoeken. Op aanraden van sommige van mijn KC-teamgenoten was ik
samen met Johan, Wendy, Rudy en Roland afgezakt naar Watervliet voor
de 27 km Leopoldsloop. Karen die zich te vermoeid voelde, had
wijselijk afgehaakt.
Vorig jaar kregen alle deelnemers aan
de 27 km twee kilo neuzekes (cuberdons) cadeau. Alleen al daarvoor
zou een mens een extra inspanning leveren, nietwaar.
Over het parcours kunnen we kort zijn:
vlak en saai. Start in Watervliet om 14 uur en de eerste 5 km op
verharde weg richting Leopoldskanaal. Na die eerste 5 km loopt de
rest van het parcours langs het Leopoldskanaal. Eerst ongeveer 2,5
km onverhard met vele putten (door de regen goed gevuld met water) en
rond de putten modderig. Hier en daar dus goed opletten om niet uit
te glijden. Na die onverharde strook die het tempo toch doet dalen
volgen nog ongeveer 6 km op verharde weg waarna gewoon rechtsomkeer
gemaakt wordt en langs dezelfde weg terug richting start/aankomst
gelopen wordt.
Toch één positief punt: de met
momenten stevige wind blies op kop tijdens de heenrit. Het moment
dus om zich bij een groepje aan te sluiten. Samen met Roland, die in
volle voorbereiding op de marathon in Barcelona zit, hadden we
beslist om een tempo van ongeveer 10,5 à 11 km/u aan te houden. Al
snel vonden we een relatief grote groep die dit blijkbaar ook van
plan was. Na de onverharde strook langs het kanaal splitste de groep
zich echter. In eerste instantie gingen we mee met het snelste deel
van de groep maar al snel zagen we dat deze toch iets te snel gingen.
Tijd dus om ons terug te laten uitzakken naar het volgende groepje.
Met de wind in de rug tijdens de
terugweg viel het groepje al snel uiteen. We pikten telkens aan bij
de snelste loper om zo het tempo goed hoog te houden. Na de laatste
bevoorrading op 5 km van de aankomst besliste ik om het tempo nog
iets op te drijven (om de verloren tijd op de onverharde stroken)
goed te maken. Al snel bleef ik alleen over en kon zo nog een aantal
lopers inhalen om uiteindelijk na 2u28min04s te eindigen of bijna 11
km/u gemiddeld.
Absoluut heel tevreden met mijn
prestatie.
Oh ja, nog een minpuntje: dit jaar geen
neuzekes maar wel een rozijnenbrood. Jammer.
Wat kan een mens zoal doen tijdens het
Valentijnweekend ? Deelnemen aan de Trail de z'Amoureux in Hoei
natuurlijk (volgend jaar misschien toch maar een beetje langer
nadenken).
Samen met Johan, Rudy en Karen van het
KC-Team zakten we zondagmorgen dus maar af naar Hoei voor de trail
aldaar. Rudy (de slimste van ons) had gekozen voor de 19 km. Johan,
Karen en mezelf hadden geopteerd voor de langste afstand (29 km).
Bij aankomst bleek de organisatie
eventjes amateuristisch. Bij de vraag waar de toiletten waren,
vielen ze bijna letterlijk uit de lucht. Les WC ? Quelqu'un sait ou
sont les WC ? Niemand dus. Bizar.
Gelukkig was de plaatselijke Panos (op
10 m van de tent van de organisatie) open en konden we daar wel
gebruik maken van de toiletten (mits een koffietje te nuttigen en
voor de Rudy een broodje met bouletten of zoiets).
Aan de start van de 29 km stonden zo'n
kleine 100 deelnemers. Oei, oei, oei, wat zagen die er allemaal heel
professioneel uit. Het zou een helse opgave worden om hier de
laatste plaats te vermijden ...
Al onmiddellijk na de start kregen we
een voorproefje wat ons gedurende de ganse trail te wachten zou
staan: een lange, uiterst steile beklimming gevolgd door een al even
steile afdaling. Bij de volgende beklimmingen en afdalingen zou daar
bovendien nog modder bijkomen zodat het regelmatig naar boven
klauteren was op handen en voeten en afdalen op de poep.
Na amper 10 km zat ik er al duidelijk
door ... misschien toch maar de afslag naar de 19 km nemen ?
Na ongeveer 14 km kwam ik Karen tegen
(Johan was dan al lang gaan vliegen en zou één uur voor ons
aankomen). Karen vloekte al even hard als ik op de vele
aartsmoeilijke beklimmingen en afdalingen. Bij het naderen van de
splitsing op km 16 tussen 19 (rechts) en 29 km (links) vroeg ik haar:
Links of rechts hopend op een antwoord rechts. Helaas links
hoorde ik haar roepen. Shit ...
In onze buurt liepen nog een paar 29 km
deelnemers maar toen wij links gingen waren we wel plots helemaal
alleen op de wereld ... en dit zou zo blijven voor de rest van de
trail. Gelukkig hadden we mekaar om op te peppen ... en nodig was
het. Het werden nog 13 aartsmoeilijke en heel heel zware kilometers
tot de aankomst. Bewijs ervan vind je in onze kilometertijden
hieronder.
Bovendien kregen we op een bepaald
moment zelfs rare blikken van een wandelaarster en een
autobestuurster toen ze Karen het bos zagen inlopen kort gevolgd door
mezelf. Ai, dacht ik nog, subiet stuurt die nog de politie op mijn
kap ...
Toen we uiteindelijk in het dal het
kasteel van Ben-Ahin zagen opdagen, wisten we dat we aan de laatste
twee kilometers konden beginnen. De aankomst was naderbij. Johan en
Rudy stonden ons zo'n goede 500m voor de aankomst al op te wachten.
De vorige deelnemer aan de 29 km was ondertussen al een kwartier
geleden gepasseerd ... ja, die laatste plaats hé.
Uiteindelijk na iets meer dan vier en
een half uur bereikten we doodmoe de aankomst. De organisatie was
juist van plan om de douchetent dicht te doen. Gelukkig waren we dus
hiervoor nog juist op tijd binnen. Het moet gezegd de douches waren
prima ... lekker warm water en een gloeiende kachel in de tent ... en
helemaal alleen voor mij. Tot plots de Rudy binnenkwam en mij
aanmaande om mij te haasten want Karen stond te wachten ... De tent
van de vrouwen bleek wel al afgesloten te zijn ... Met toch een
beetje pijn in het hart haastte ik mij dan maar zodat Karen ook nog
van een aangename douche zou kunnen genieten.
Juist toen zij de douchetent terug
buitenkwam, liepen er nog een paar deelnemers over de aankomstlijn
... ha, de laatste plaatsen zouden dan toch niet voor ons zijn :)
In de tent van de organisatie dan nog
een lekkere spaghetti bolognèse gegeten om daarna terug naar huis te
keren.
Besluit: een heel heel zware trail.
Geen toiletten maar wel een heel goede douche en de afpijling was al
bij al goed (want niet verloren gelopen) al moesten we toch wel goed
opletten ... maar met twee was dit ook gemakkelijker dan alleen.
Bedankt Karen om die laatste 13 km
samen met mij af te leggen want anders had ik waarschijnlijk heel de
tijd gewandeld ... en om op twee kilometer van het einde nog de
luciditeit te hebben om te stoppen voor een prachtig foto van de
Maasvallei.
Net als vorig jaar stond de
Winterjogging in het BLOSO-domein van Hofstade ook dit jaar weer op
mijn programma. Dichtbij huis, een mooie volledig onverharde omloop,
ruime parking in de nabijheid ... meer moet het niet zijn.
De recreatieve kilometers van de
voormiddag waren tegen de start van de 10 km in Hofstade (twee ronden
van 5 km) al volledig verteerd. Vorig jaar had ik hier nog voluit
gelopen om aan te komen na 51:24 min (voor 9,82 km).
Dit jaar was de omloop iets anders
uitgetekend en zouden we bij aankomst 10,02 km afgelegd hebben (200 m
meer dus). De bedoeling is om pas vanaf eind april voluit te gaan en
ondertussen de conditie en de snelheid rustig op te bouwen ... dit
jaar zou ik het hier dus houden op een (doorgedreven) tempoloop van
ongeveer 5:20 min/km. Het was ook de bedoeling om pas na elke
kilometer mijn klok te bekijken en ondertussen op het gevoel te
lopen.
De omloop zelf lag er mooi beloopbaar
bij en het blijft natuurlijk een prachtig domein in Hofstade. Ideaal
voor joggers.
Al na de eerste kilometers had ik door
dat mijn benen super waren. Zonder voluit te moeten gaan bleef ik de
kilometers ruim onder mijn vooropgesteld schema afmalen. Op geen
enkel moment kreeg ik het zwaar of had ik moeite met het tempo ...
uiteindelijk na 51:43 min aan de aankomst (gemiddelde van 5:09
min/km). Een sneller tempo dus dan vorig jaar toen ik wel voluit was
gegaan. Toch wel heel onverwacht voor mij dat ik zo vroeg op het
jaar al zo'n tempo kan aanhouden zonder te moeten forceren.
Natuurlijk heb ik wel aan een heleboel kilometers gelopen dit jaar en
ook de verschillende trails zullen ook wel hun rol hierbij spelen.
Hopelijk blijft de conditie zo
evolueren en kunnen we eind april een top tijd neerzetten op de 10
Miles in Antwerpen.
Ach ja, bijna vergeten ... in de loop
van de week heb ik mij ook lid gemaakt van de Heistse Berglopers.
Volgende dinsdagavond eens afzakken naar de groepstraining en binnen
een paar weken dan mijn eerste wedstrijd in het truitje van de
Berglopers afwerken. Zo blijven we voor primeurs zorgen hé ... :)
Om mijn kilometeraantal deze week te
halen moest ik op zondag er nog ongeveer 20 op de teller zien te
krijgen. Tijd dus om zich in te schrijven voor twee 'wedstrijden'.
In de voormiddag naar het Rivierenhof
in Deurne alweer de Valentijnsrun plaatsvond. In feite is dit geen
wedstrijd maar een recreatieve jogging. Bovendien gratis en op de
aanwezigheidstombola nadien nog kans op een paar mooie prijzen (die
helaas niet voor mij bestemd waren).
Er worden geen borstnummers uitgedeeld
en dus ook geen uitslag opgemaakt. De omloop in het Rivierenhof is
volledig onverhard en bijna 10 km lang. Onderweg heb je wel twee
verkortingen naar de aankomst: één zodat je aan 3 km komt en een
andere om er een 5-tal rond te maken.
Mijn bedoeling was om er een rustig
tempoloopje van te maken (zoiets van rond de 5:40 min/km).
Voor de start had ik kennis kunnen
maken met Manu Verbinnen, die ik tot nu toe enkel via FB kende. We
zouden de loop samen doen en zo konden we rustig verder blijven
praten.
Heel veel deelnemers waren verkleed
volgens het Valentijnsthema. Er waren dan ook mooie prijzen voor de
ludiekste, mooist verklede vrouw, man, koppel en groep.
Gezien we achteraan vertrokken waren
(800 deelnemers) en het duidelijk om een recreatieve bedoening ging,
was het niet zo eenvoudig om mijn vooropgesteld tempo te halen. Het
continue praten was hier ook niet bevorderlijk voor (maar wel heel aangenaam). Continu inhalen
van, het moet gezegd, mooi verklede Valentijntjes en het kronkelende,
het moet ook gezegd, mooie parcours in het Rivierenhof deed ons
tenslotte afklokken op een gemiddelde van 10 km/uur. Juist achter ons plaatste Bart De Wever nog een spurtje om ons in te halen ... maar helaas
Misschien niet wat ik verwacht had maar
het gevoel zat goed. Na een warme douche, het middagmaal en de
aanwezigheidstombola was het tijd om naar Hofstade te trekken voor de
Winterjogging in de namiddag.
Het was terug eens tijd voor een
première ... mijn eerste wedstrijd in het buitenland. Zondag dus
samen met Karen, Johan, Rudy en Hans van het KC-Team naar Landgraaf
in Nederland getrokken voor de Hivernales Trail.
Met uitzondering van Johan, die
gekozen had voor de 19 km, hadden wij ons ingeschreven voor de lange
trail (30 km).
Na de studie van het parcours op kaart
gingen we ervan uit dat het een doenbaar parcours was met een drietal
zware stukken: na een goede kilometer de trap op (zo'n 500 stuks
wel), iets voor halverwege een zware beklimming waar je je omhoog
moet trekken via een koord en zo'n 4 km voor het einde nog een zware
beklimming. De rest leek golvend.
In de loop van de wedstrijd zouden we
snel ontdekken dat we ons serieus vergist hadden.
Gelukkig bleef het weer droog en ook de
aangekondigde sneeuw was niet aanwezig (misschien wel jammer).
De aanloop naar de trap verliep rustig
en de beklimming van de trap zelf pakte ik heel rustig aan. Ik had
helemaal geen zin de motor al na twee kilometer op te blazen. Eens
boven zakten we af naar een bosje en hier werden een aantal lussen op
en neer gemaakt. Heel zware beklimmingen en even zware afdalingen op
single track paden. Het was drie kilometer aan een stuk vloeken.
Helemaal niet wat we verwacht hadden.
Ook daarna bleef het parcours continue
op en neer gaan. De stukken afdaling waar je dan zou kunnen
recupereren waren zo steil dat je in feite meer moest afremmen dan
iets anders.
De zware beklimming langs de touwen
bleken er uiteindelijk twee te zijn want eens boven moesten we direct
terug naar beneden en dan onmiddellijk langs een koord terug naar
boven. En zo ging het maar door. De stukken die dan vlot moesten
beloopbaar zijn lagen er heel zwaar bij. Serieus dikke modder en zo
glibberig dat lopen bij onmogelijk was.
De laatste heel steile beklimming was
bovendien zo glibberig dat zelfs op handen en voeten het zo goed als
bijna onmogelijk was om boven te geraken.
Een heel heel zware dobber werd het
dus. Een loodzware omloop die serieus in de kuiten kroop.
Rudy had na twee kilometer zijn voet
omgeslagen en noodgedwongen moeten opgeven maar de rest van het team
beet door tot het bittere einde.
Eens de douche genomen konden we
eindelijk een beetje beginnen te recupereren van wat nog lang in ons
geheugen zal blijven: een zware trail in het 'vlakke' Nederland.
Ik had mij op voorhand ingeschreven
voor de volgende manche van de Natuurlopen Lier (zaterdag 24 januari
2015). 's Morgens toch even lichte paniek want de sneeuw viel met
bakken uit de lucht. Gelukkig had buienradar het dit keer voor het
rechte eind want vanaf 09:30 uur trok de lucht open en bleef het
droog.
De wegen lagen er goed bij en het was
dus geen probleem om in Lier te geraken. De vraag was: hoe zou het
parcours van de 10 km er bijliggen ?
Naarmate ik Lier naderde, zag ik echter
dat het hier veel minder had gesneeuwd dan bij ons. Het groene gras
was zelfs nog overvloedig zichtbaar terwijl er bij ons toch een laag
sneeuw overlag. Het zag er dus goed uit en tijdens de wedstrijd zou
dit ook blijken. Geen enkel probleem met de sneeuw. Alle verharde
wegen lagen er sneeuwvrij bij. Enkel twee heel korte onverharde
stroken lagen er modderig bij maar dit was helemaal geen probleem.
Ondertussen zijn we meer gewend.
De bedoeling was om er een tempoloopje
van te maken. De eerste kilometer was dit geen probleem. Door de
vele deelnemers en de smalle loopstrook (langs de oevers van de Nete)
was inhalen heel heel moeilijk en gezien ik ruim achteraan gestart
was, duurde het toch even vooraleer er enigszins schot in de loop
kwam. Vanaf kilometer twee liep het echter vlot maar de strakke
tegenwind speelde mij toch parten. Dus nestelde ik mij maar in het
dichtsbijzijnde groepje om eens te proberen beschutting te zoeken.
Normaal is dit helemaal niet mijn ding ... ik loop nu eenmaal liever
alleen, maar ... het liep vlot, zelfs heel vlot. Het tempo lag ook
een stuk hoger dan ik initieel in gedachten had maar gezien de wind
bleef ik toch maar in het groepje.
Naarmate de wedstrijd vorderde bleef er
van mijn initieel doel om er een rustig tempoloopje van te maken niet
veel meer over ... het werd eerder een stevige tempoloop.
De volledige omloop speelt zich
grotendeels af op beide oevers van de Nete met de aankomst op de
atletiekpiste van het Netestadion.
Na 51:34 min bereikte ik dan ook de
aankomst, ofwel een gemiddeld tempo van 5:10 min/km. Gezien de trage
eerste kilometer toch een serieus gemiddelde. Bovendien zat mijn
gemiddelde hartslag nog juist in de zone van tempotraining. Dus meer
dan tevreden en blij dat ik het groepje gevolgd had. Misschien moet
ik dat toch maar eens meer proberen ... profiteren van een groepje om
zo de wind toch een beetje voor te zijn.
Aflossingswedstrijden zijn altijd iets
speciaals, zeker als je weet dat je niet de snelste bent van de
groep. Een extra inspanning zit er dan wel meestal ook in.
Zaterdag voor de eerste maal 'Les
Rélais Givrés' in Neder-Over-Heembeek gelopen. Elk team bestaat
uit vijf lopers, waaronder minstens één vrouw en minstens één
veteraan (ouder dan 45). Elke loper loopt eerst individueel twee
rondjes (8 km) waarna de stok wordt doorgegeven aan de volgende.
Nadat alle vijf lopers hun 8 km hebben afgewerkt, loopt het ganse
team samen nog eens één rondje van 4 km. In totaal worden dus 44
km gelopen en elke loper loopt 12 km in totaal (8 + 4).
Er zijn verschillende categorieën
afhankelijk van het soort team dat je vormt (joggingclubs, bedrijven,
scholen, triatleten en anderen).
Samen met Wendy, Karen, Johan, Roland
en mezelf hadden we ons ingeschreven voor deze wedstrijd. Niemand
van ons had hier al eens gelopen en we wisten dus niet wat voor
omloop ons zou voorgeschoteld worden.
Het rondje kan meer dan uitdagend
genoemd worden: een korte aanloopstrook op asfalt, dan een technische
passage in het bos (veel keren en draaien), waarna een passage op
grindweg langs het sportterrein en terug een asfaltweg op die serieus
omhoog ging. Na de afdaling wordt opnieuw het bos opgezocht (door de
overvloedige regen lag het hier echt glibberig). Dit keer een veel
langere passage in het bos met terug een langoplopende beklimming en
een zeer glibberige afdaling waar zelfs twee boomstronken
overschreden moesten worden. Via een laatste asfaltstrook (fietspad)
worden de laatste honderden meters van het rondje aangevat. Deze
laatste honderden meters lopen lichtjes omhoog maar kruipen toch
serieus in de benen ook al omdat het weeral op bosweg te doen is.
Serieus pittig.
Uiteindelijk wisten we beslag te leggen
op een zeer mooie 9e plaats in onze categorie waarin in totaal 39
ploegen gestart waren. In de algemene rangschikking eindigden wij
113e op een totaal van 287 ploegen (waarvan het merendeel
joggingclubs waren en dus konden putten uit een groot aantal sterke
lopers).
Zondag 11 januari, mijn eerste trail van het nieuwe jaar.
Afspraak in Olne in het Land van Herve. Samen met drie teamgenoten
afgesproken om naar Olne af te zakken om daar deel te nemen aan de
jaarlijkse trail(marathon).
Le Trèfle à 4 Feuilles (Klavertje Vier) wordt georganiseerd naar
de geest van 'lopen voor het plezier'. Er is geen podiumceremonie en
iedereen (eerste tot laatste) ontvangt dezelfde prijs (T-shirt). Er
wordt ons een parcours à la carte voorgelegd: vier lussen van
12-11-10-9 km om zo tot een totale afstand te komen van 12-23-33-42
km. In functie van je conditie en je goesting kan je tijdens de
wedstrijd beslissen om ofwel te stoppen na de eerste lus, tweede of
derde lus of om de totale afstand te lopen (vier lussen).
Na de zware regenval van de afgelopen dagen was het droge weer op
zondag meer dan welkom. Er stond wel een strakke wind en de
temperatuur bedroeg niet meer dan 5°. De Trèfle à 4 Feuilles
wordt gelopen op deels asfaltwegen maar voornamelijk aardewegen,
meestal dan nog smalle holle wegen (vol slijk en water die naar
beneden stroomt). Daarom is het natuurlijk ook een trail en geen
stratenloop.
Door de zware regen van de voorbije dagen lag de omloop van de
eerste lus (12 km) er zwaar bij: drassige weidegronden (zelfs twee
maal een prikkeldraad moeten overschrijden), smalle holle wegen
omgetoverd in stromende riviertjes die ofwel moesten opgeklauterd
worden ofwel in dalende lijn genomen moesten worden, heuvelachtige
asfaltwegen die welkom waren om te recupereren, klauterpartijen
bezaaid met kleine rotsjes, ... alles wordt ons voor de voeten gelegd
tijdens deze lus.
De tweede lus (11 km) loopt enigszins vlotter. Ook hier zijn er
natuurlijk de prachtige en overmijdelijke holle weggetjes en
glibberige aarde- en boswegen. Maar de meeste asfaltwegen lopen wel
in dalende lijn waardoor er toch een redelijk 'hoge' gemiddelde
snelheid gehaald kan worden. Bovendien zijn er na de eerste lus al
een hoop deelnemers gestopt waardoor de onvermijdelijke opstoppingen
tijdens de eerste lus hier bijna niet meer voorkomen.
Hoe de derde en vierde lus er uitziet moet ik helaas schuldig
blijven. Want 23 km was voor mij voldoende. Na de tweede lus liep
ik dus goedgemuts en heel tevreden de aankomstzone binnen.
Misschien gaan we volgend jaar wel voor het volle Klavertje Vier.
PS. Eén van mijn teamgenoten, Hans Geyskens, kon er maar niet
genoeg van krijgen en liep de vier lussen (een trailmarathon dus).
Sterke prestatie, Hans.
Mijn eerste wedstrijd van het nieuwe jaar is ook weeral achter de rug: het werd de Nieuwjaarsrun op Linkeroever. Keuze uit 1 rondje (5 km) of 2 rondjes (10 km) op een vlak parcours waarvan ongeveer 3 km op straat en 2 km op goed beloopbare bospaden. Een mooi rondje dat wel, met vertrek aan Plaasj Kaffee aan het Sint Annekesstrand via verharde wegen naar het bosje aan de Schelde waarna de Scheldedijk werd opgezocht voor de laatste kilometer met aankomst terug aan Plaasj Kaffee. Positieve bemerking: meer dan plaats genoeg om te parkeren :) - Negatief puntje: geen douches. De start van de 5 km vond plaats om 14 uur terwijl de 10 km een uurtje later van start ging. Samen met een paar leden van KC-Team had ik mij ingeschreven voor de 10 km. In januari en februari is het de bedoeling om de conditie op te bouwen, dus het volle pond geven is op dit moment geen goed idee. Ik had een tempoloopje gepland dat vlotjes verliep. Na de wedstrijd nog een beetje blijven plakken in Plaasj Kaffee met de teamleden waarna het tijd werd om terug naar huis te gaan. Een goeie opener van het nieuwe loopjaar dus.
2014 zit er bijna op ... hoog tijd dus
om eens een overzicht te maken.
In totaal 206 keer de loopschoenen
aangetrokken dit jaar voor een totaal van 2300 km. Een serieuze
stijging ten opzichte van 2013 (een verdubbeling zelfs). In totaal
ook deelgenomen aan 74 wedstrijden (waaronder 2 trails).
Wat waren de memorabele momenten van
het afgelopen jaar ?
Het lopen van nieuwe persoonlijke
records op alle afstanden en een fantastische Heist Loopt.
Natuurlijk het succesvol afronden
van mijn eerste officiële halve-marathon (Brussel, oktober 2014) en
mijn allereerste volledige marathon (Kasterlee, november 2014)
Mijn deelname aan mijn eerste
semi-trail (EcoTrail in Brussel) en een eerste echte trail
(Kluisbergen)
Het KC-Team en de 12-uren jogging
in Westerlo
De vele, vele nieuwe mensen die ik
door het joggen heb mogen leren kennen ... om niemand te vergeten
zal ik ook niemand opnoemen want het waren er veel, heel veel.
Waren er ook tegenvallers ?
Echt klagen mogen we natuurlijk
niet want gespaard gebleven van blessures
Het tegenvallend resultaat in de
10 Miles van Antwerpen: goed voorbereid maar deelname aan een
wedstrijd de dag voordien bleek geen goed idee te zijn. Halverwege
waren de meeste krachten dan ook op en was het afzien tot aan de
aankomst.
De Santa Run in Antwerpen is niet
mijn ding, wegens te weinig loopwedstrijd.
Wat zijn de doelen voor 2015 ?
Zoals iedereen natuurlijk eerst en
vooral blessurevrij blijven. Het wordt dus blijven werken aan de
core-spieren in de fitness.
De 10 Miles van Antwerpen
herkansing (april 2015)
Waarschijnlijk de IFF-marathon
(Nieuwpoort-Ieper) met de bedoeling van deze onder de 4 uur uit te
lopen (september 2015)
Wedstrijden in teamverband waarvan
de eerste al op 17 januari gepland staat (Les Rélais Givrés in
Neder-Over-Heembeek)
Kennismaken met nog meer
sportievelingen ... dus als je mij ziet, kom goedendag zeggen en een
babbeltje slaan.
Mijn beste wensen aan iedereen voor
2015. Mogen jullie allemaal een gezond en uiterst sportief jaar
beleven.
Na een, voor mij, tegenvallende Santa
Run afgelopen weekend was het vrijdagavond uitkijken naar de Manneken
Pis Corrida in Brussel. Een stratenloop door het historisch centrum
van Brussel over 4 of 8 km (1 of 2 rondjes). Benieuwd hoe deze
avondloop mij zou bevallen.
Met de trein afgezakt naar Brussel.
Ruim op tijd want om 6 uur was ik al ter plaatse terwijl de start
maar om 20:15 uur gepland stond. Een massa volk in Brussel en dus
wurmde ik er mij maar tussen om ook te gaan genieten van de bekende
plaatsen. Het licht- en klankspektakel op de Grote Markt kon mij wel
bekoren.
De start van de Manneken Pis Corrida
vond plaats aan de Horta Gallerij op het Spanjeplein (dichtbij het
Centraal Station). Daarna wordt onder meer door de
Koninginnegallerij gelopen, over de Grote Markt en voorbij
Manneken-Pis.
Ook de Nieuwstraat, De Munt, het Martelarenplein en een passage
langs de kathedraal van Sint-Michiels en Sint-Goedele waren in het
parcours opgenomen. De aankomst is opnieuw op het Spanjeplein. Hier
en daar zat er toch wel een pittig strookje bergop in zodat het
parcours toch wel uitdagend was. Absoluut de moeite waard om te
doen.
Voor mij persoonlijk echter valt het niet mee om te lopen in het
donkerte. Na de Santa Run blijkt dit nogmaals. Ik loop veel liever
met daglicht. Het zou dus wel eens mijn laatste avondloop (als het
donker is) kunnen geweest zijn.
Alhoewel het de bedoeling was om op zondag nog deel te nemen aan
de Eindejaarscorrida in Leuven en daar de 4 km te lopen, heb ik
besloten om deze toch maar te laten schieten. Hierdoor zitten al
mijn wedstrijden voor 2014 er op. De eerstvolgende in 2015 is in
principe op 17 januari Les Rélais Givrés in Neder-Over-Heembeek.
Een ploegenwedstrijd over 44 km (5 lopers die eerst individueel 8 km
moeten afleggen waarna de ganse ploeg samen daarna nog 4 km moeten
afleggen).
De komende drie weken staan dan ook in het teken van herstel. De
nog niet volledig verdwenen verkoudheid volledig proberen te
neutraliseren, de extra kerstkilootjes er terug af werken en, doordat
ik de voorbije twee weken bijna niet gelopen heb (enkel de reeds
beschreven wedstrijden), de conditie terug een beetje opbouwen.
Net als vorig jaar was ik ook dit jaar van de partij op de 10 Km Gaston Roelants in Brussel. Een heel mooi maar enorm pittige omloop. Twee rondjes van 5 Km door het Park van Laken in de omgeving van het Atomium. Vertrokken naar Brussel zonder al teveel hoop op een goede tijd want de laatste naweeën van mijn zware verkoudheid zaten nog in mijn lichaam. Af en toe nog een hoestbui is niet echt bevorderlijk voor een goede prestatie. Aan het Koning Boudewijnstadion kwam ik mijn ondertussen runningmate Elisabeth tegen die samen met een vriendin (Ann) ook afgezakt was naar Brussel. Ann zou de 5 km lopen en Elisabeth had zich gemeld voor de 10 Km. Haar eerste deelname hier in Brussel en ook zij had niet veel goede hoop op een goede tijd want net terug uit blessure. Zij had een tijd onder de 55 min vooropgesteld maar na een korte kennismaking met de heuveltjes hier had zij dit gecorrigeerd naar binnen het uur. We besloten om de 10 Km samen uit te lopen kwestie van elkaar te motiveren en op te jutten en toch maar te proberen om onder de 55 min te blijven. Tijdens de eerste ronde hielden we er een mooi tempo in en maakten we kennis met de soms toch wel heel nijdige heuvels. Veel vlakke stroken zaten er niet in op dit parcours, continue op en neer. Elisabeth zag het duidelijk zitten op het eind van de eerste ronde en ze begon zelfs al te dromen van een negatieve split. Dat betekende dus nog een tandje bijschakelen voor de tweede ronde. Vanaf kilometer zes begon ik toch meer en meer last te krijgen van mijn ademhaling. De verkoudheid, weet je wel ... Gelukkig kon ik het tempo nog wel aan. Onder ons beiden zorgden we ervoor dat het tempo goed strak bleef en dat we elke kilometer sneller aflegden dan in de eerste ronde. Op het einde plaatste Elisabeth zelfs nog een spurtje die ik aan mij liet voorbij passeren ... Na 52'24 liep zij over de streep gevolgd door mezelf op een achttal seconden. Een heel mooie tijd en absoluut tevreden konden we beiden huiswaarts keren.
 "Laughing"){kind=icon}
