|
Berlijn/
mei 2012/2
White Field
Een witte
zaal met witte doeken. Mijn eerste reactie: zut, het is weer van je dat!.
Toch loop ik naar binnen. Ik kijk en dan is er iets wat erom vraagt, ik kijk
terug en terug. Langzaam geeft het zich prijs, heel langzaam is ook mijn
stappen en mijn kijken geworden, traan over mijn wang en dan nog en nog één. Alles lijkt te stromen nu, het kijken
mijn tranen mijn gedachten. Dit is een wonderbaarlijke tentoonstelling.
Aquarellen met vage grijstinten onder het wit, landschappen, menselijke
bezigheden,landbouw,
. Het beweegt zich als van nature en ik beweeg mee. Ik
blijf en ik verstil, het stil en toch zo vol van beweging.
Hoe lang
weet ik niet, maar mijn dagen zijn goed, ik kan weer tegen wat, dit moemnt van
ontmoeting is een rustplaats voor altijd.
|
