wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
11-12-2011
Overdracht.........kunst..........tot het ophoud!
Kunst is niet het bestaan van het werk zelf maar de overdracht die het pleegt. Een gebeuren op zich dat zich afspeelt tussen mensen en hun gedachten. Het kan individueel, dat is dan ego gericht en lijkt me niet zo interessant, tenzij het enig inzicht in het eigen functioneren verschaft! Interessanter lijkt mij als het deelt met meer, zonder afbreuk te doen aan zijn authenticiteit, moeilijker ook. Een oorspronkelijk en in wezen individuele kronkel universeler en dus deelbaarder maken is niet simpel maar in deze noodzaak! Deelbaar of mededeelbaar daar zijn we enkel schijnbaar goed in, vooral als het gaat om nieuws dat reeds is gekend of slecht voortgaat op wat we al weten. Het vormgeven aan wat ook voor mijzelf onbekend is en slechts al lopend ontstaat is van een schoonheid die ver boven de herhaling staat. Niemand beloofde dat het makkelijk zou zijn, maar niemand vertelde mij ook dat het zo heerlijk zou zijn... dus ik ga eigenzinnig verder met denken tot het ooit ophoud!
Wat hou ik van kunst. Kunst die kraakt en raakt die roert en beroerd, die smaakt en maakt, die slaat en haat, die streelt en teelt die van alles en nog wat doet zonder dat het moet. Maar wat haat ik alles wat rond die kunst hangt. Dat gedoe met ons kent ons en ik weet beter, met zie mij en geen ander. Al dat gedonder en name dropping. Met het blasé van namen en geen inhoud, met het gestoef over hebben en investeren over kopen en verkopen. Kunst moet niets en zal nooit iets moeten, het is er en dat moet genoeg zijn. Het gaat immers over "denken" en niet over "na-denken". Dat constateerden we met twee een dag of twee geleden terwijl we naar geschiedenis staarden. Denken is immers kunst op zichzelf, nadenken is te eenvoudig het gaat immers voort op wat al is en is hoogstens een variant. Denken is lastig is moeilijk en meestal zijn we te lui, te gemakzuchtig, te vatsig ook om het te doen.... maar het is zo schoon als je er wel toe komt. Geen kunst, geen wetenschap zonder het denken! En het denken zelf is ook al zo schoon. De roes van het denken, van het verstrikt raken in de vraag die de vraag en dan nog een en dan geen antwoordt biedt die uitsluitsel geeft. Hoogstens een richting een vleug nieuw of ander zicht.... meer hoeft niet. Het overstijgt de dwaasheid van gisteren te willen blijven en enkel naar morgen gaan met het gedacht van gisteren, "het nagedacht" of "de nagedachtenis" maar aan wat, een stilstand? Laat mij maar af en toe toe te denken dan weet ik dat ik besta en de schoonheid van de kunst is net dat! Even niet nadenken maar denken!
Het mag niet! Je doet dit en dat niet! Doe dat anders! Auto rijden ongezond maar het mag! Pintje drinken niet ongevaarlijk maar het mag! Beide samen mag dan weer niet! Marathon lopen niet ongevaarlijk maar warm aanbevolen. Sigaretje roken is mishandeling als er kinderen in de buurt zijn, als je alleen bent geen probleem maar dan niet op café! Is strafbaar als je het in openbare gebouwen doet ten zei ze ergens een hok daarvoor hebben met de nodige afzuiginstallaties. Over sigaren spreekt men niet! Over pijpen wel maar dan gaat het steevast over iets anders. Drugs zijn relatief verboden maar soms ook niet als je ze bij de apotheker kan krijgen.... Het gras afrijden lijkt dan weer onschuldig maar mijn buur krijgt er niesbuien van.... Teveel koffie drinken mag wel zelfs voor een automobilist, teveel melk ook! Uren lang tv kijken naar niets staat niet echt progressief maar het kan geen kwaad. Te lang op de Blackberry of de Iphone is dan weer een progressieve look maar totaal waardeloos, maar het staat goed, zeker op een worldforum voor creativity...... Het is soms moeilijk de regels achter de regels te begrijpen, logica is zoek want dan zouden we moeten denken en we willen enkel nadenken wat reeds voor ons is bedacht.... dat noemen we comfort denk ik, al weet ik dat nu niet zeker meer. Mijn regels zijn zoek geraakt in de veelheid van reglementen die de regels proberen te stroomlijnen. Teveel lijnen of teveel mensen die regels maken denk ik dan. We zijn met teveel dat is duidelijk en dan toch alle moeite doen om het schijnbar op gelijkheid te doen lijken. Dta moet toch beter kunnen!
Waar is die stilte? Waar is het ruizen en de golvende beweging van het graan in de velden gebleven? Zijn er nog zachte woorden en toch overvol van betekenis, zoiets als liefde. Waar is mijn tevredenheid met weinig en minder dan dat? Waar is de schoonheid van een moment... ik vergat te kijken en te luisteren laat staan voelen en proeven. Het is simpel als wat! Gewoon bestaan en niets meer dan dat, dromen mag zolang ik ze maar niet onoverdacht naloop als een werkelijkheid die de droom overstijgt. Gewoon zout op de tong en weten dat het smaakt als zout en daarna wat zoet om het vorige te contrasteren zonder oordeel over goed en kwaad.
Waar is de rust in mijn denken, het stopzetten van "het moeten" en weten dat het dan als vanzelf verder gaat. Niets zo dwaas als dwang te moeten denken dat "het denken moet" en het daarmee naar de verdoemenis helpt. Niets zo dwaas als het oordeel dat alle denken stopzet, dat een eindpunt is. Tenzij ik een punt wil hoef ik dat niet! Waar is de rust van het niet moeten en gewoon zijn, niets meer of minder.
Waar is mijn streven zonder oordeel in alle stilte en rust? Gewoon een motief voor elke seconde. Meer hoef ik niet zo blijkt. En dan is ze er weer de verleiding die straks heet of die andere die morgen heet of overmorgen, volgend jaar, voornemen, wens,.... Ze zijn met velen die erin slagen mij te verleiden tot enige dwaasheid. En ja een dwaas ben ik, al meermaals met de kop tegen de deur gelopen, builen en blutsen in overvloed en nog niet(s) geleerd.
Ik staar naar de letters, de woorden, de zinnen die zich vanzelf lijken te vormen... een onuitputtelijke bron van stilstaan in stilte, die meer is dan alle muziek bij elkaar, die de schoonheid heeft overtroffen. Ik weet dat het straks weer ophoud, dat dit onhoudbaar is zoals het geluk zelf. Ik ga terug, maar even nog, heel even is er stilte....
Worldforum Creativity doet zich voor als nieuw en is bijzonder hiep. Zonder Ipad of Iphone ben je een outsider. En toch op dat soort fora wordt vooral na-gedacht in plaats van te denken. Daar is allang geen tijd meer voor. Ik had er een plezierige tijd met al het denkwerk van anderen te overdenken en er over-na te denken. Het stimuleerde tot nu toe niet mijn denken, dat is een stap verder, eentje die lastiger is ook want dan moet ikzelf het doen. Nochtans de inspiraties waren er, de associaties ook, zelf de bi- en trisociaties bleven niet uit. Maar dan nog de moed hebben ze vast te pakken, ze zelf te ontwikkelen, ze neer te zetten in een vorm ontbreekt alsnog. Het denken is ook pas rond als ge het formuleert in welke taal dan ook: verbaal, beweging, klank, ...... Het formuleren dwingt een punt af! Het formuleren houd een besluit in al is dat voorlopig het is er één die meetelt die niet loslaat, niet vrijbvlijvend is, het is er en dat is al iets op zich. Bij het nadenken kan je ook formuleren maar de oorsprong is van iemand anders dus wat erop volgt is een reactie. Niet dat dat minder is maar toch, ik hou van oorspronkelijkheid, in zoverre ik al in staat ben daar iets in voor te stellen behalve het feit dat ik er ben, en dan nog is dat ook maar een reactie op eerdere conceptmakers! Het was een vroeger baas (?) die mij opmerkzaam maakte dat ik niet moest na-denken maar denken! Toen was ik nietsvermoedend dat dit mij een leven lang zou bijblijven. Een schonen erfenis trouwens! Dus duw ik mij weer richting denken , wetend dat dit alles op zijn kop zal zetten!
Het is blauw en geel en rood en groen en bruin,..... het is alles tegelijk en het laat niet los. Het is koud en te warm voor de tijd van het jaar. Het is goedgezind omdat het nog even vol van licht is voor we de duisternis van de winter met zijn lange avonden ingaan. Het is kortom van een schoonheid waar ge wakker voor blijft. Was het de wereld maar laat ik mij ontglippen tussen twee nieuwsberichten in die bulken van een zichzelf vernietigend systeem. De G 1000 ten spijt, de voorstellen klonken belegen en lieten weinig verbeelding toe. Ik kijk het landschap in en zie eenvoudige schoonheid die niets kost. Ik snuif de slechte lucht op die veel gaat kosten om te zuiveren. Alles gaat heen en weer in mijn brein van goed naar slecht van vrolijk naar pure ellende. Van bloei tot kankerplek. Dit is mijn wereld vol van twijfelend vermogen. En we mogen kiezen naar links of naar rechts, naar boven of onder. Kunst of geld, zijn of hebben, zachtheid of hardheid, poêzie of waardeloze zinnen. Het is een keus en het is aan ons. Zo simpel als dat. Ik kijk jet landschap in en geniet met volle teugen, kijk naar de vrouw naast mij en het blijft, kijk naar mijzelf en het blijft, kijk naar de tijd en hij is eeuwig en altijd.
In de naoorlogse jaren kreeg het nieuwe denken over opvoeding en ontwikkelen (leren) van kinderen een boost. Het ging inderdaad over ontwikkelen van wat in het kind lag besloten. We zetten onze eerste stappen en pedagogen bedachten nieuwe wegen. Mensen zoals Freinet die in het begin van vorige eeuw zijn weg zocht kreeg voet aan de grond. zijn bezorgdheid dat de (voornamelijk) arbeiderskinderen ongemotiveerd in de
schoolbanken zaten was zijn drijfveer. Kinderen waren wel leergierig zo stelde hij, maar ze toonden geen interesse in de schoolboeken. Daarom ging hij met ze op pad,
liet ze verslagen maken (teksten, kranten) en liet ze levend, zinvol en
handelend leren in groepsverband. Maria Montesorie die na haar verblijf in Amerika zich in Barcelona vestigde en die naast trainingen voor leerkrachten en wat nog allemaal meer constateerde dat het rijke kind teveel werd geholpen door de volwassene ook een overvloed aan speelgoed had. En dat dit nefaste invloed had op de ontwikkeling bedacht een eigen methode die .....Kortom,
begeerte naar bezit en afhankelijkheid zijn de voornaamste afwijkingen,
die op een gegeven ogenblik opbouwende arbeid verhinderen en vaak
blijvende sporen in het karakter nalaten.... Daarnaast hadden we er nog een heel aantal met specifieke inbrengen die eind negentiende begin twintigste eeuw heel wat invloed hadden, mesne zoals Steiner maar ook de vroege Fröbel (die uit een nog vroege eeuw stamde kregen hun volle waarde). Frobel ging in zijn onderwijstheorieën uit van een geloof in de goddelijke
eenheid in de natuur, waarbij hij geestelijke training toepaste als een
fundamenteel principe. Papiervouwen was volgens hem een uitstekende methode om de kleuters te laten kennismaken met abstracte structuren. Bollen kubussen, piramides, en meer van die figuren zouden de ontwikkeling van kinderen helpen en zo ontstonden de eerst blokkendozen. Vandaag vindt je ze nog in de meer exculsieve speelgoedwinkel maar je vindt ze ook elektronisch terug in diverse spelconsoles.... Maar ook in Vlaanderen waren mensen Zoals Jos Demaegd en August.J. Bal vooral vanaf de jaren vijftig druk in de weerr met allerlei activiteiten waar de ontwikkeling van het kind in zijn breedte moest gestimuleerd. Aug.J.Bal was mee de grondlegger van de creatieve expressiebeweging die zich later ontpopte tot wat we vandaag de kunsteducatieve beweging zouden noemen. Sommigen zullen zeggen cultuureducatie. Maar mijn vraag blijf wat is er van de pedagogie van stimulansen overgebeleven? Vandaag gaat het over gelijke kansen, competenties en talent ontwikkeling. De laaste twee liggen in het verlengde wat er in vorige eeuw werd bedacht. Het eerste "de gelijke kansen" is daar tegen gesteld aan. Wat goed bedoeld was is op een pamperbeweging uitgedraaid waar wij (de pedagogen en opvoeders en culturos) de kansen scheppen voor ...... Alsof "het recht" niet bestond. -Wij geven kansen- Terwijl iedereen vanuit kansen oogpunt steeds aan een verschillend startpunt staat! Het gaat over kinderen bewustmaken dat ze het zelf moeten doen dat ze wat ze in zich hebben kunnen ontwikkelen als ze gebruik maken van hun rechten, maar vooral dat ze het zelf moeten doen (hun eigen kans waarmaken zou je ook kunnen zeggen) Daarom zijn de rechten van het kind dan ook zo belangrijk! Maar gelijke kansen geven. Vooral dat gelijke en geven is er teveel aan. We zullen nooit "gelijken" zijn behalve als we klonen van eenzelfde zijn. Het is niet "kansen geven" het is het recht om je eigen ontwikkeling in handen te mogen nemen die centraal moet staan. De ingeslapen burger denkt nog steeds dat alles op zijn schoot komt, de luxe de welvaart en dat wat fout gaat een politieke daad is waar hij niets maar dan ook niets schuld in treft.- Ze doen dat hé mijnheer ik heb daar niet om gevraagd....- We gaan ver in ons agfhankelijk zijn van het krijgen van kansen, de banken gaven ons ook de kans om rijk te worden!!! En toen het fout ging was het de politiek, de leiders van Europa of beter nog de wereld die gesponsord door Banken bijeenkwamen en het niet onder controle kregen. Wat hebben ze ons nog te geven???? Dus tijd om ons lot weer in eigen handen te nemen en niet te wachten tot we "een kans" krijgen en vooral geen "gelijke kans"! Kortom laat ons eerst weer met de bokken spelen al is het virtueel! Laat ons ontwikkelen en vooral niet ontwikkeld worden door krachten buiten ons, aan de Goden van het beter weten voor mij heb ik niets!
De schijnbare dood heeft een mooi voorkomen dit jaar. Hij voltrekt zich langzaam maar zeker en maakt zich op voor de winter. In pracht en praal laat deze schijnbare zich zien. Als mijn dood even schoon is als deze kleuren pracht dan is dat veelbelovend, al zal ik daar zelf niets van merken denk ik. Maar deze is dan ook schijnbaar. Zoiets als een schijngebaar, een doen alsof, een poos verdwijnen om dan even onverwachts, terwijl iedereen al wanhoopt, terug tot leven te komen. Seizoen zijn prachtig, net daarom, ze zijn onvoorspelbaar in het voorspelbare. Ze spelen een spel van eeuwig dezelfde herhaling en toch weer anders. Elke keer opnieuw ben ik varrast door de pracht van elk seizoen. Het meest vloek ik op de zomer als hij niet genoeg warmte heeft, het meest hunker ik naar de kleuren pracht van de herfst, de stilte van een winter en het plotse en opnieuw beginnen van een lente. Ik leef met hen mee en begroef mij vandaag onder bladeren en aarde. Zo moet dat dan voelen dat schijnbare verdwijnen. Als ik nu ook eens schinbaar verwijn voor twee seizoenen. Eerts wat kleurenpracht vertonen en dan verstillen... zou ik dat kunnen, om dan terug te komen even plotsklaps als een nieuw begin die enkel een bijna herhaling is en toch weer niet. Ze zijn schoon de siezoenen, ze is schoon die schijnbare dood!
Sommige dagen kenden vreemde wendingen en dat is maar goed ook. Deze dag zat ik eerst te vloeken op een webformat waar ge uw beleid moet in verduidelijken. Ze vragen niet eens een beleid maar formatsgewijs willen ze meten en weten! Daarna stond een lezing van Kurt Van Eeghem op mijn programma. Een lezing waar de emotie van hemzelf maar ook die van mij niet te onderdrukken waren. Een lezeing over de kunst en de kunstsector vandaag. De afbouw van de schone idealen van de humaniora, de ver-marketing van de cultuur in het algemeen. Het zwakte bod van beleidsmensen en regeringsleiders in het algemeen. Slogans als" Klara en kunst slechts vier letters verschil" als exculief voorbeeld, er zijn er voor minder in oorlog gegaan! Slechts vier letters, dat zijn er dan vier teveel!! En dan dee avond verziel ik in een muziekschool waar 1 op de 10 kinderen van dit cultuurland naartoe gaan, mijn dochter en anderen spelen er een onderbouwd muziek. Ze zoeken hun weg in het verdorven land der kunsten, leren , interpreteren, asocieëren, reflecteren en formuleren.... 9 op de tien hebben die lans niet krijgen ze niet , nemen ze niet, of wat dan ook. Ik luister naar de verklanking van een zoektocht zie ze soms twijfelen en daarna stralen, dit hebben ze weer verworven. Verwerven daar gaat het om; kunst nestelt zich niet op uw schoot. Kunst verwerf je met zoeken en vloeken mat lachen en tranen, met liefde en haat maar altijd weer is het een stap in ons bestaan. Mijn dag was schoon , maar niet schoon genoeg, ik ga morgen verder met de moed van elke dag!
Een systeem in vrije val. Een overspannen maatschappij in volle hysterie over hun hebben en hun goed wordt teruggeslagen op het "zijn". Het doet denken aan een gedicht van Ed Hoornik.--Op het schoolbord stonden ze geschreven, de werkwoorden "hebben en "zijn"...-- Daar staan we dan als in een realityprogramma die te ver is gegaan. Mond vol tanden en gedachten die nergens meer op slaan. De kapitalist in zijn onderbroek of beter nog de keizer zonder kleren! Schoon is het allemaal niet zou je zeggen alhoewel. Drama is het wel en elk drama heeft zijn schone kanten. Tabula rasa met onze gedachten, met onze systemen,.... hop hop op naar de zero samenleving. Alles opnieuw gedefinieerd en geordend. Ik ken slechter tijden, maar doe dat dan ook vanuit mijn luxe.... voor wie aan de kant van de armoede staat lijkt het mij erger, en ze zijn alsmaar met meer. Bedenkelijk!
Maar vrije val heeft iets van vrijheid, iets van alles kan. Maar hopelijk is er ook een parachute en een landing anders zal de klap hard en fataal zijn. Maar ook dat is vrijheid natuurlijk wel egoistisch , de dodelijke klap zonder bekommerd te zijn voor wat overblijf en achetrblijft, nog eenmaal kiezen voor mijzelf. Bedenkelijk!!!
Ik zet Schumann op "In der Fremde" en kies om te luisteren , te kijken naar wat was en is! Een heerlijke parachute is dit, de landing is verzekerd ook al zal het minder mooi zijn dan dit moment.
Hij was uitgenodigd op een feestelijk gebeuren om een woord te zeggen, om een kleine lezing te geven. Zijn gedachten te ordenen en deze vervolgens op het publiek los te laten. Hij deed dit wel vaker en het verloonde best, hij kon er jaarlijks mits wat handige truuks heel wat aan overhouden. Tussen in speelde een duo van muzikanten, ook zei ordenden hun gedachten en lieten deze op het publiek los is rijke kleuren, uitgepuurde klanken en weloverwogen keuzes van tempi en stiltes. Zei kregen hiervoor een schamel loon, ze werden nog net betaald. De dag daarna probeerden ze het omnium statuut te bemachtigen om het overleven wat zachter te maken. Kunst nietwaar mijnheer, een gebeuren in de rand. Een vaas bloemen op het podium een kader aan de muur van een nietszeggend bureau. Het is schandelijk hoe we daar mee omgaan. We hebben het nodig om rust tussen de woorden en de daden in te bouwen , rust om te reflecteren, te denken, geconfronteerd te worden en wat nog allemaal meer. Maar er waarde aangeven (maatschappelijk dan) hola niet overdrijven heee het is maar in de rand. In de krant roepen ze dat het artiestenstatuut wordt misbruikt. Misbruikt! misbruikt???? Weinige artiesten komen in aanmerking voor het statuut en overleven op de tonen van hun passie. Ze gaan hun weg op de rand van de armoede maar met tevredenheid, een boterham thuis, een schouderklop en een glas wijn van vrienden, een lift naar de stad waar ze die dag weer het beste van zichzelf gaan geven. We gedragen ons schandelijk ten opzichte van hen, schandelijk! Ondertussen spelen zei verder en laten mij in alle rust denken over mijn schande!
Het is iets wat zich tussen ons afspeelt. Iets wat altijd een poging zal zijn om elkaar te begrijpen, om het liegen tegen te gaan en dan de halve waarheid maar kunnen vertellen. Een spel van zoeken naar vorm voor inhoud maar ook zoeken van inhoud in de vorm. Een steeds moeilijk spel van formuleren en begrijpen. Van begrepen worden en ook weer niet. Een voortdurend spel van tegen stellingen die elkaar lijken op te heffen. Maar een plezierig en leuk spel vol verrassingen en steeds wisselende spelregels, zelfs het vals spelen hoort erbij en is toegestaan. Ik voel mij prettig in die biotoop en het spel loopt enkel af als het diep diep donker is waar geen licht tegen welke snelheid ook zich nog verplaatst, dus ook ik niet!
of in flarden:
het proberen
het steeds weer opnieuw
half vorm half inhoud
half inhoud half loos
niets dan de gedeelde waarheid
niets dan de gedeelde leugen
delen van grotere delen
delen van ongrijpbaar grijpbaar
woord voor woord
woord voor beeld
stem van ontastbare
stem van hoop
De gedachte alleen al. Dat het kon gebeuren, dat was al genoeg. Het hoefde niet eens meer waarheid te worden! Zo gaat dat met gedachten ze lopen de realiteit vooruit, ze zijn sterker dan wat voor "waar" wordt aangenomen, grootser ook, en ze gaan hun weg. Zo ook zijn mijn dromen, die hebben geen last van schuld en boete, nog minder van de norm van het gewone. Dat doet maar op die dromen! En toch is het allemaal van mij, zowel de gedachten en de dromen. Waar het onmogelijk is in het waarneembare maak ik het mogelijk in mijn gedacht mijn droom. Het ultieme is bereikbaar, het onbereikbare bestaat niet. Al mijn zintuigen kan het zelfs beroeren. Ik heb niet te klagen, alles is bereikbaar , al is dat maar een gedacht!
Het zijn oude symbolen en werktuigen waarvan ik mij bedien, alsof de wetenschap mij voorbijgegaan is. Alsof er geen geloof is in vooruitgang en ontwikkeling. Hoe zou het ook anders en wat is dat dan vooruitgaan, waar gaat dat dan naartoe? Neem nu de knakkers die bezig zijn met elementaire deeltjesen dan iets zien wat sneller is dan het licht. Is dat vreemd? Wat weten we eigenlijk en wat weten we niet? We weten slechts wat er "was" niet wat er "is". Ambetant maar waar. Je ziet ook wat je weet en niet wat er is. Dus oude werktuigen en oude symbolen en vooral oude gedachten. Soms moet het allemaal eruit en allemaal tegelijk. Tabula rasa! Daarom hou ik van ze, zie ik ze graag, zijn het makkers in een eeuwigdurend gevecht naar "zin" die net zo goed "onzin" kan zijn. Daarom zie ik ze graag, de schilders, beeldhouwers , musici, thetaer- & filmmakers, de dansers al is het op een slappe koort, de ..... ze bedienen zich allemaal van oude werktuigen en nog oudere symbolen om te zoeken naar dat wat nooit gevonden kan worden. t' is ne schone stiel zou mijn grootvader gezegd hebben! Hij wist het.
Het was lang geleden maar ineens dook hij uit het niets op. Deze keer was het de muziek die het hem deed, maar het had net zo goed een geur of een voorbij flitsend beeld kunnen zijn. Maar hij was er en het liet me niet onberoerd, het was lang geleden. Hij deed mij denken aan de anderen waar ook gemis mee gemoeid was. Hij was al 27 jaar weg en nog kon hij zomaar binnenstappen alsof hij gisteren hier ook was. Ik noem ze vrienden ook al zijn ze dood. De tranen zijn steeds aanwezig, omdat ik niet klaar ben met hen en dat ook nooit zal worden. Hoe moet dat met vrienden die er niet meer zijn, hoe zet je daar een punt achter? Dat net nu Gus binnenstapt is niet verbazend, ik zit volop in het werk waar hij grondslagen van heeft gelegd, wel in een nader tijd en met andere inzichten. Hij zou een goeie tegenstander zijn om het denken vooruit te helpen. Net zoals Bram met de gemakkelijkheid, alsof hij de zon zelf is, binnenstapt en een onderonsje begint-" dat ik meer langs de kant van de on-zin moet gaan staan"-. raar maar we begrijpen elkaar. Alsof ik met mezelf praat. Ik weet zelfs niet zo zeker of dat ook niet zo is. Maar de tranen verraden gemis en liefde. Wat muziek of en geur of een beeld al niet vermag!
Eenmaal de redenering rond, dan komt het beeld of de tekst vanzelf. Voorheen kwam er ook beeld , klank of tekst maar dat diende om de redenering aan gang te houden. Hoeveel beeld en tekst moet ik verslijten alvorens ik duidelijk ben, alvorens ik de cirkel gesloten krijg. Daarvoor is een atelier of werkplaats een schoon gegeven, onbekommerd kunnen smossen, experimenteren tussen de stukken die tot niets hebben geleid en weer ander die tot een volgend (klank)beeld of tekst hebben geleid. Iedereen verdiend zo'n atelier of werkplaats waar de rommel van het denken en zoeken heerst, Waar het product waarnaar men streeft en zoekt nog lang niet zichtbaar is. En dan ineens, na een heftig confronteren met uzelf, met anderen, met weet ik veel wat,... dan ineens is er iets. Na veel koppigheid in werken, na veel volhouden, na eenzaamheid in het zoeken, na meer dan veel twijfels over mijzelf en de wereld, dan ineens is er het geloof dat iets kan zijn wat het is! Dat het goed is zo, dat "het is wat het is" en op zichzelf kan terugvallen. De schoonheid van de creatie die zelf de twijfel heeft ingebouwd los van mij, los van mijn zoeken. Het staat op zichzelf en het spreekt. Ik kan het lossen nu, ik kan het laten gaan!!! Misschien moet ik nu opnieuw beginnen, maar laat me nu even in de zon en kom erbij zitten dan kletsen we wat over koe en kalf!
De mens is een gevoelige ziel met een bang hart en lange tenen. Als je een mening hebt en je verkondigt die dan denkt men 9 op de 10 keer dat je een oordeel uitspreekt. Een oordeel is iets definitief, een mening, een kritiek daarentegen is dat niet. Het is een kijk vanuit een bepaalde hoek die ons samen in staat moet stellen de zaak langs hopelijk diverse hoeken te belichten. Maar we zijn bang, met een klein hart en lange tenen, .... geef ons een schouderklop. Zeg dat we goed bezig zijn, dek toe die werkelijkheid laat mij in mijn droom, mijn eigen gewaande schoonheid ! Laat me, laat me , .... vooral achteruitgaan. "Neen, ik wil het niet weten" lijken we collectief te roepen en dan toch hopen dat het goedkomt. Rare wezels zou ik zeggen! Raar wezen met een bang hart een gevoelige ziel en lange tenen. Schepsels van onnozelheid en banaliteit.
Ik hou van verhalen, verhalen vol van denklijnen, beelden, constructies uit andermans hoofd! Ik vertel ze ook graag mijn verhalen, al die gedachten en kronkels omzetten in beelden, klanken, bewegingen, woorden..... zoveel talen, zoveel mogelijkheden. Neen ik ben geen goed schrijver en toch, kijk ik schrijf! Woord per woord mij niet al te bewust hoe het allemaal grammaticaal werkt, dat inzicht gave ze niet op een technische school, helaas moet ik nu zeggen maar dan zonder spijt. Maar erger is dat sommigen formats bedenken om mijn verhaal te vertellen. ik ben nu bezig met een beleidsplan te schrijven voor De Veerman, een meer dan nobele en leuke bezigheid. Het is een verhaal van ons, van een ploeg gedreven mensen die met kunst en educatie beizg zijn, allen gelovend dat wat ons bezighoud zin-vol is. Het verhaal gaat ook over mijn leven en de kijk op mens en samenleving en is dus niet te scheiden van wie en wat ik ben, onmogelijk. Er is geen scheiding tussen werk en privé, hoe zou je datlmoeten doen denk ik dan steeds. Maar er zijn mensen die vinden dat ze mijn verhaal op voorhand moeten indelen in hoofdstukken, die vooringenomen vragen stellen alsof ze niet geloven dat ik het zelf kan. Ik haat formats, ik haat vooringenomenheid bij het luisteren. Ik weet wel ze willen vergelijkbare verhalen om te oordelen. Maar daar zit te fout men moet niet oordelen men moet luisteren naar een verhaal en ontdekken of het steek houdt of het boeit, of het ontroerd, of men er zich aan ergert .... Oordelen is niet luisteren is enkel proberen te herkennen van wat men wil. Ik haat formats die gelijkheid verengen tot het beeld dat hgsiteren was en niet kijk hoe we gelik zijn door onze verscheidenheid! Straks schrijf ik verder en doe moeite om binnen de lijnen te kleuren, wetend dat alles in mij zegt, de waarheid ligt achter de horizon. Ik kijk op en weet dat het waar is, oei de lijn is alweer overschreden, hoera hoera!
De taal was sterk, de vertelkracht nog sterker, het ritme was juist, het kader op maat geknipt, de compositie evenwichtig als dat moest en net uit dat evenwicht als de inhoud daarom vroeg, het spel bijzonder sterk. Soms is theater op zijn best, zelfs zo sterk dat tijd en ruimte vergaat. Een flow waarin je wordt meegetrokken, opgezogen! Zo was het gisterenavond bij het bekijken van "Maria vaart" een locatie productie van "Het Gevolg" geschreven en in regie van Stefan Perceval . Van bij het begin krijg je een patat op uw gezicht, schoonheid bestaat even niet, de harde gespeelde werkelijkheid recht in uw maag en het blijft maar komen. Flarden van de tekst zijn bekend omdat ze refereren naar het eigen verleden, je prevelt bijna mee met "de tuinman en de dood" een gedicht wat blijkbaar in ons collectief geheugen zit. En dan de strijd de eeuwige strijd van loskomen en toch weer niet, van liefde en de leugen die ze soms is, van........ ga kijken nu het nog kan want binnenkort vaart dit schip naar een onbekende overkant. Ik was anderhalf uur verloren gelopen in deze werkelijkheid en merk dat ik na een dag nog niet geheel terug ben. Daarom bestaat theater (kunst), om mij te brengen naar daar, waar ik anders nooit kom, waar ik dan een tijd blijf om het voor altijd in mijn hart te dragen en weer te komen in mijn wereld die voorgoed veranderd is, niets zal meer hetzelfde zijn, nooit meer. Daarom en daarom is dit de schoonheid voorbij!
Als-of het (n)iets was. Wat maakt het verschil tussen niets en iets nog uit in een wereld waar we doen als-of. Als-of we onze verantwoordelijkheid nemen en vervolgens gewoon verder gaan zoals gisteren en doen of er niets is gebeurd Als-of we ecologisch besef hebben gekregen , maar dan toch verder gaan met bezoedelen en bevuilen Als-of er geen stress en druk op het werken zit en vervolgens iedereen de bomen injagen met nog meer Als-of het woord als-of een leventhema is geworden en de keuze verantwoord. Als-of we vertrouwen hebben en dan duizend en één controlemechanismen in schakelen om het vertrouwen te schaden. Maar het is liegen in het kwadraat, het is van "iets" net dat "niets" maken. Het is het verdoezelen van angst en ontevredenheid, het is er niets aan doen en doen alsof onze agenda dat bepaald. Alsof het mij niet de keel uithangt! Gewoon tabula rasa en je hebt net dat "iets" vast waar je mee verder kan, meer hoeft echt niet!
