We twijfelden of Remi nog geloofde in Sint of niet.
Vragen met bijhorende kritische blik volgden namelijk elkaar op in snel tempo.
En ook al ben ik een overtuigd strijder om kinderen serieus te nemen, het leven te laten ervaren in al zijn geluk en verdriet, deze klus moet hij zelf klaren. 
Ik ga dus niet diegene zijn die aan Remi zegt dat Sint niet bestaat. Tenzij ik merk dat hij twijfelt en duidelijkheid zoekt natuurlijk.
Ik volg dus die ouders niet die vinden dat een 6-jarige moet stoppen met in Sint te geloven.
Wel vaker kan ik de gedachtengang van anderen niet goed volgen. De gedachtengang dat op de achtergrond het nieuws of expliciete erotische clips voortdurend en zonder enige duiding mogen opstaan, maar dat de kinderen weg gehouden moeten worden van mensen die lijden.
En ook van mensen die ongeremd liefhebben schiet nu door mijn hoofd.
Een duidelijke afgelijnde veiligheidszone.
Het verschil tussen leven en Leven.

Remi dus.
Remi en de twijfel of hij nog gelooft in Sint.
Een twijfel die in dertig seconden tijd kordaat van tafel geveegd werd, want dit was wat gebeurde toen Sint daarnet aan de deur klopte:
Remi roept 'Sinterklaas is hier !!!', Remi loopt naar de voordeur, loopt naar de keuken, loopt naar de woonkamer, springt op de zetel, maakt achterwaarste salto, springt op de zetel, springt van de zetel, doet het raam open en roept zijn papa, loopt de woonkamer door, door de hal, en doet met stralende oogjes de voordeur open voor Sint en zijn twee Pieten.
Doe dat maar eens na in dertig seconden zonder te geloven in het bestaan van de Sint.