 |
|
|
| 20-05-2013 |
 Was ik het maar |
Als je op Facebook de pagina van Geert De Kockere fijn vindt, dan krijg je dagelijks een schrijfsel, een gedicht, een overdenking van hem te lezen. Dit gedicht is het vandaag: Ontgoocheling.
Kamerbreed.
En bijzonder is dat met zo'n emoties; hun sterkte is steeds het equivalent van de liefde voor.
En ik denk aan haar en haar ontgoocheling in mij. En mijn ontgoocheling in hem.
I wasn't there when she needed me. He was not here when I needed him. He wasn't there when she needed him.
En hoe niets is wat het lijkt, alles projectie is. En nog uitgesprokener : hoe alles is wat het maar is.
En zo komt het dat we uiteindelijk met de slappe lach tussen de velden lopen, de tranen nog nat op onze wangen.
De grond vochtig, het zonlicht zo mooi vallend op het groen dat niet mooier en frisser kan zijn dan nu. Tientallen geuren die ons op onze passen laten terugkeren.
Lente.
Openbaring, duidelijkheid, eerlijkheid, oprechtheid, echtheid.
Een nieuw begin.
Elke dag opnieuw.
Daar had je ontgoocheling weer.
Op kousevoeten sloop ze naar binnen.
Eerst met één voet, daarna de andere.
Traag, maar zeker.
En O, wat was ze groot!
Kamerbreed.
Eerst hoopte ik nog
dat ze mij niet zou zien zitten.
Of dat ze zou zeggen:
O, pardon, van kamer vergist.
Maar ze zei niets
en wierp haar schaduw
als een somberte over me heen.
En toen vroeg jij :
ben je nu boos?
Nee, zei ik stil en dacht:
was ik het maar.
Geert De Kockere.
https://www.youtube.com/watch?v=SKa8DGOVGP0
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
