 |
|
|
| 27-12-2012 |
 Remi |
Ik herinner me de dag dat we vierentwintig jaar geleden voor het eerst naar de tennisclub in Merelbeke gingen.
Toen nog een kleine club, een houten chalet, drie buitenpleinen, Remi en Lydie achter de toog en iedereen kende iedereen.
Heel wat jaren later noemden we onze tweede zoon naar deze goedlachse Remi. Waar elke keer als we elkaar in winkel of op straat ontmoetten hartelijk om gelachen werd.
Al was de lijn Remi-Remi niet kaarsrecht.
Dolgraag wou ik het jongentje in mijn buik Roman noemen. Maar Piet zag daar enkel een negatieve connotatie in met bier en bijhorend oudmannekescafé.
Rémy daarentegen, daar kon Piet zich wel in vinden, al moest de schrijfwijze wel vlaams zijn.
En zo werd ons Roman-rémy'tje Remi.
Onverwacht werden de twee Remi's later ook nog buren. Toen ons huis verbouwd werd, wij een tijdelijke woonst zochten, en het huis naast hen vrijkwam.
En deze ochtend, tussen warme kerst-en nieuwjaarswensen, ontvingen we een overlijdensbericht.
Niet mijn papa nam 2012 mee, maar wel Remi.
Op de laatste dag van dit jaar, helemaal op de valreep, wordt Remi begraven.
We geven en we nemen, we komen en we gaan. Niets is van betekenis en alles is.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
