 |
|
|
| 05-05-2012 |
 Accent grave |
Vriendschap. En wat vriendschap is. En wie je vrienden zijn.
En wat maakt dat iemand een kennis of een vriend is.
Of een èchte vriend is.
Eentje van het soort dat enkel kan geschreven en beschreven worden met een accent grave erop. Een letterlijk en figuurlijk zwaar accent, een wereld van verschil. Eentje van het kaliber op je handen te tellen in je leven.
En lang dacht ik dat de ander dat bepaalde.
Dat de ander diegene is die bepaalt of en hoeveel je van jezelf kan tonen.
Maar anders denk ik daar nu over.
Wij zijn zelf diegene die de beslissing nemen. Wij kiezen zelf aan wie we ons tonen en aan wie niet.
Wij kiezen zelf of we vertrouwen. Het vertrouwen dat wat de ander ook te zien of te horen krijgt, ook al staat het lijnrecht tegenover zijn waarden, hij niet de intentie heeft jou daarop af te rekenen.
Dat vertrouwen, dat machtig en krachtig gegeven. Noodzakelijk om ons te kunnen openen en tonen: onze schelp openen, onze pantsers breken, ons kwetsbaar opstellen. Ongeacht of de ander daar evenveel zal van houden als van onze buitenste lagen die iedereen te zien krijgt.
Misschien is het die kwetsbaarheid die vriendschap zijn waarde geeft. Die bepaalt of iemand een vriend is.
Niet het gegeven hoe vaak of hoeveel je met de ander deelt.
Wel het gegeven of er een platform van vertrouwen en bereidheid je te tonen is.
Kwetsbaarheid als mooiste kado.
Aan jezelf.
Aan de ander.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
