"Het grootste misverstand dat de moderne mens zich - vooral in onze Westerse cultuur en levenswijze - eigen heeft gemaakt is allicht de doodsangst of, misschien nog essentiëler de beklemmende overtuiging dat dit ene leven dat ons op een imaginaire tijdlijn wordt geschonken het enige zou zijn in een verder koud en eenzaam universum. Ten gevolge van die veel bepalende bewustzijnsvernauwing vertaalt de onrust zich - zoals in dit schijnbaar terminale tijdsgewricht overduidelijk blijkt - in een immense en uit de hand gegroeide schaal in obsessieve hebzucht en overconsumptie, vermits de valse overtuiging ons voortdurend wordt ingefluisterd dat het er, in de vermeend unieke rit, op aankomt om zoveel mogelijk te beleven, en liefst zo sensationeel of spectaculair mogelijk."
Nogal vaak zijn vrijdagen voor mij mama-dagen. Waarop af en toe een klus geklaard moet worden en meestal genoten wordt. Vaak in de natuur, fietsend of wandelend, soms in een stad. Maar altijd met één constante : het verlangen van mama of mij om iets te zien, te ervaren. En aangezien mama's hogere leeftijd, ze is vorige week vierentachtig geworden, en dus bijgevolg vermoedelijk laatste mobiele jaren laat ik haar kiezen. Fietsen in de hoge veluwe en Kroller-Muller, Watou, fietsen tussen het water in Bokrijk, wandelen in Wissant en de vele vele wandelingen en fietstochten vlakbij haar woning. Zo fietsten we vorige week vanuit Varsenare langs de kleinste baantjes slingerend door de polders naar Lissewege. Een terrasje doen en hup, zonder te verpinken de vijfentwintig kilometer terug. Met de elektrische fiets wel te verstaan, zonder helm en altijd op de hoogst mogelijke snelheid. Wegens verminderd gehoor en verminderende anticipatie met de omgeving een gevaar op de weg, maar zielsgelukkig. Meetkerke is één van de dorpjes waar onze fietstocht doorging en steevast stopt mama daar om het kerkje binnen te gaan en aan de rondliggende graven te tonen waar onze neef Koen ligt en dan de vele Wybo's. 'Allemaal familie' zegt mama. We laten de fietsen aan de kerk staan en gaan te voet langs het vaartje naar een klein kapelletje wat verder. Daar vlakbij, aan een molen, is mijn overgrootmoeder geboren. Regina Coleta Wybo. Als oudste dochter geboren in Meetkerke in 1867 in een gezin van veertien kinderen. Vijf kinderen haalden de eerste levensjaren niet. We zitten op het bankje naast de kapel, mussen vliegen in en uit de dakpannen en komen kijken hoe we een appel eten. Regina heeft haar hele leven daar gewoond en ik moet denken aan de ontelbare keren zij te voet langs dat vaartje gelopen heeft. Alle dagen om naar de kerk en school te gaan. Voor haar doop, communies en huwelijk. Lachend, proestend, dromend, verliefd, gelukkig, angstig, verdrietig, verward, bezorgd. Alle leeftijden, gelegenheden, kledij, emoties. 'We zijn maar een zandkorrel in een woestijn' zegt mama 'en het leven is in een oogwenk voorbij'.
In minder dan 2 weken tijd heeft onze jongste dochter afscheid genomen van haar moemoe, is ze afgestudeerd in het humaniora, is ze achttien geworden, heeft ze haar rijbewijs gehaald en is ze voor het eerst mee als leiding op het chirokamp. Bewogen weken dus voor haar. Een stap naar volwassenheid die in één keer enkele stappen samenneemt. Onverwacht was ik zwanger van haar in een moeilijke periode en het heeft jaren geduurd eer ik de schuldgevoelens rond de overweging van abortus kon keren naar 'ik heb bewuster voor jou gekozen dan voor wat dan ook in mijn leven'. Toen ze geboren werd, ze was mijn eerste gewone bevalling, sloeg ze haar armpjes open en omarmde de wereld en dat doet ze nog steeds. Mijn lieve stoere hippiedochter die het meisje in mij weer wakker maakte. 18 jaar geleden geboren en elke dag dankbaar geweest om haar komst : Helena.
De zon, de fakkel, de stralende, de schitterende.
Een groentje was ik tot ik via The Crown, La cocinera de Castamar, Bridgerton, Las chicas del cable en nu Downton Abbey, de geneugten van Netflix helemaal ontdekte. De meeslepende weidsuitgestrekte traagheid, I love it. En net toen ik zei dat ik het jammer vond dat ik het leven in Downton Abbey uitgekeken had wist Remi me te verrassen met het Afternoon Tea cookbook van de reeks. Het zal even zoeken worden om mijn weg te vinden in de oude en engelstalige recepten, maar hot cross buns, steamed figgy pudding en cornish pastries; here I come!
'As usual our expectations are disappointed. Let's have some tea.' Lord Grantham
Veel poortdagen zijn er in een jaar, maar deze is toch wel een heel bijzondere. Even bijzonder is Fran Tielemans en haar bijzondere duidingen. Voor wie graag meer wil weten: je kan ze steeds lezen op haar Facebookpagina.
De tekst voor vandaag : Veel kans dat je ook een glimp opvangt van de grote energieshift die aan de gang is: misschien voel je je heel ongemakkelijk, hoor je gesis of gepiep in je oren, heb je (anders dan gewoonlijk) een gevoel van kilte (en dan weer plots warmte), heb je moeite om te focussen, heb je een onrustig hart, droom je intens, ben je snel geïrriteerd of wat huilerig of wie weet angstiger dan gewoonlijk, enzovoort - zijn allemaal tekenen dat we heel veel energie aan het verwerken zijn. Normaal - al meer dan 14 dagen is de Zon heel actief, en je weet dat dat altijd beroering brengt in het lichaam, én in de wereld, zoals je dan merkt in de media. 22/2/2022, het is dan ook geen toeval dat deze datum een periode afsluit die begon op 2/2/2000 - waarna een grote shift is begonnen in ieders leven - met veel beroering, loslaten, verandering, uitzuivering. We beginnen nu aan een nieuwe fase, en dat voel je waarschijnlijk ergens in je systeem. Het kan je onrustig, vreugdevol, opgewonden, maar ook wat bezorgd maken - want onbewust voel je dat dingen onherroepelijk aan het verschuiven zijn, zodat ieder steeds meer afgelijnd in het leven staat, dat je je leven op een hoger niveau brengt, wat dat voor jou ook moge betekenen. De volgende keer dat we nog een intense 2-reeks-data krijgen, is in 2200 (wie weet zijn we er dan opnieuw :) )- en dat zegt veel over het belang van deze tijdsperiode voor de wereld: een cruciale scharnierperiode, waarin elke kleine en grote stap die elk individu in de wereld maakt om hem schoner, liefdevoller, zachter, milder, begripvoller en harmonieuzer te maken. Je weet - elke gedachte, emotie en daad doet ertoe in jouw en onze wereld: ze draagt ofwel bij aan de harmonie en positieve groei, ofwel aan de negatieve spiraal. Om eens bij stil te staan misschien, en je bewuster te maken van hoe jij jouw bijdrage levert aan de wereld'verlichting', die begint bij de verlichting van elk donker stukje in jezelf. Jij kan dat, wij kunnen dat, wij doen dat samen.
And those who were seen dancing were thought to be insane
by those who could not here the music.
Friedrich Nietzsche
https://youtu.be/NGorjBVag0I
https://youtu.be/iX-QaNzd-0Y
https://youtu.be/q0hyYWKXF0Q
https://youtu.be/K5KAc5CoCuk
Vele jaren geleden kreeg ik dit lied toegestuurd. Mijn rouwende hart wou zich niet zomaar neerleggen bij het gemis en liet zich al evenmin zomaar troosten. Maar deze muziek kwam dichtbij en boodt sindsdien zijn liefdevolle armen aan aan mezelf en andere verdrietige harten rond mij om nooit te vergeten waar het echt om gaat.
https://youtu.be/2eNHANqbm3g
'A star is born' zag ik even geleden en de film blijft maar aan me hangen, onder mijn huid zitten en popt op op onverwachte momenten.
Kadootjes.
https://youtu.be/bo_efYhYU2A
Al altijd was ik fan van Meryl Streep, maar ontroerd was ik toen ik haar Julia zag vertolken in de film 'Julie and Julia'. Ontroerd en geraakt door het neerzetten van een passie die aanvoelde als de mijne.
Dit las ik vandaag en vatte samen wat ik de laatste jaren voelde. Life begins at fifty en het wordt steeds mooier en mooier en gemakkelijker.
'I no longer have patience for certain things,
not because Ive become arrogant, but simply because I reached a point in my life where I do not want to waste more time with what displeases me or hurts me.
I have no patience for cynicism, excessive criticism and demands of any nature. I lost the will to please those who do not like me, to love those who do not love me and to smile at those who do not want to smile at me.
I no longer spend a single minute on those who lie or want to manipulate. I decided not to coexist anymore with pretense, hypocrisy, dishonesty and cheap praise.
I do not tolerate selective erudition nor academic arrogance. I do not adjust either to popular gossiping. I hate conflict and comparisons. I believe in a world of opposites and thats why I avoid people with rigid and inflexible personalities.
In friendship I dislike the lack of loyalty and betrayal. I do not get along with those who do not know how to give a compliment or a word of encouragement. Exaggerations bore me and I have difficulty accepting those who do not like animals.
And on top of everything I have no patience for anyone who does not deserve my patience. - Meryl Streep
17 jaar geleden geboren. Een goedlachse jongedame die weet wat ze wil en wat niet en dat met haar blik onmiskenbaar duidelijk maakt. Met een groot hart voor mens en dier en uitgesproken interesse voor kledij en muziek waarvan dit lied tijdens deze vakantie dagelijks weerklinkt.
Helena, bon anniversaire, ma bien aimée! ♥️
https://youtu.be/7fxL-sxN7fo
