Mijn zus, mijn mama en ikzelf en moeten lachen om dezelfde dingen. Krijgen evenveel de slappe lach om dezelfde onnozele dingen. Zoals bijgevoegde foto. Ik blijf maar in een lach schieten elke keer ik ernaar kijk.
What if you slept? And what if in your sleep you dreamed? And what if in your dream you went to heaven? And there plucked a strange and beautiful flower? And what if when you awoke you had that flower in you hand? Ah, what then?
Mama's broer die een verjaardagsfeest geeft en zus en ikzelf die ondertussen zorgen voor papa. Als we binnenkomen krijgen we een lijstje waarop geschreven staat wat voorzien is om te eten voor ons. soep groenten rode rijst kip voor papa joghurt flantjes chocomousse rijstpap en aan de ommezijde van het blaadje papier: brood + kaas in de koelkast Vreemd is dat; hoe je steeds kind blijft bij je ouders. Ook al ben je zesenveertig en vierenveertig jaar.
I'm a bitch, I'm a lover I'm a child, I'm a mother I'm a sinner, I'm a saint I do not feel ashame.
Een posting op Facebook in verband met de kinderen in Palestina in oorlog en de kinderen hier in blijde verwachting van Sint. En het gehakketak dat daarop ontstond. De woorden dat er altijd wel ergens honger en oorlog is. En de pijn in mijn buik en het draaien in mijn hoofd daarvan. Is het zo dat onze kinderen de geluksvogels zijn en ooh, what a pity ... voor wie dat niet is en op naar het volgend kado? Kan het zo simpel zijn? Could it?
