loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Deze week 70 km gelopen, vier keer 10 en één keer 30, u kan het narekenen, dat is 70 ! Maandag niet gelopen. Dinsdag nog een poging om rustig te lopen op de finse piste. Was lang geleden dat ik zo makkelijk liep, ongelooflijk eigenlijk, 5.48 gemiddeld, de hartslag wat te hoog gemiddeld 139 maar ja, nog eens, zo makkelijk, ik leek wel te vliegen. Woensdag nog eens interval op de finse piste. Dat was al zeer lang geleden, ik zie nu pas in mijn 'loopagenda' dat de laatste intervaltraining dateert van verdikke al 2 april ! 1.5 km inlopen, 4 x 850 snel en 450 uitlopen, 1 x 1.300 snel en dan 1.5 km uitlopen. De eerste snelle 850 meter ging tegen 4.41 , nog nooit sneller gelopen. Het traagste snelle stuk ging toch nog tegen 4.59. Maar ik was diep moeten gaan, heel diep... Donderdag rustig gelopen om te bekomen van de dag voordien. Weer ongeveer 9.5 km op de finse piste tegen gemiddeld 6.15 aan gemiddelde hartslag 137. Redelijk.
Zaterdag dan lange duurloop. Weer naar de finse piste voor 3 uur of 30 km. Ik kon de hartslag onder de 140 houden tot km 20 , dan ging het tot tegen de 150; zou eigenlijk niet mogen aan de lage snelheid (6.32 ) die ik liep 6.32. Na 3 uur en 1 minuut borg ik mijn plan om nog ongeveer 15 minuten door te lopen om zo aan 30 km te raken op, ik had het gehad. Al bij al was ik redelijk tevreden, ik had niet diep moeten gaan. Vandaag zondag dan dezelfde snelheid voor een recuperatieloop van weer 9.5 km. Nu kon ik de hartslag wel onder of rond de 130 houden.
Volgende week een lange duurloop van 3 uur en een half, ik ben echt van plan om die traag te lopen. En op die lange duurloop mijn Asics verder inlopen. Dat zijn - en dat is moeilijk om toe te geven, ik die niet hou van de grote klassieke merken - de beste loopschoenen die ik al heb gehad. En dan de afbouw beginnen voor de Dijkenmarahton . Die van Gent gaat niet door , dat is al de tweede die op mijn agenda stond (ook Hulsthout werd afgelast) die er niet komt. Zo wordt het nog lastig om aan 12 wedstrijden ultracup te raken, we zien wel, er zijn nog meer dan 4 maand !
deze week 70 km / 2012 1.880 km / niet gewogen deze week
Een weekje van 50 km, ik zou het rustig aan doen. Maandag een rondje in mijn gemeente, het oude rondje van 8 km en een beetje dat ik altijd liep vertrok en eindigde aan 'ons' huis, mijn appartement is een dikke 200 meter verder gelegen. Ik had helemaal niet de bedoeling om snel te gaan maar zoals zo dikwijls de snelle start doorgetrokken. De 8 km en 50 meter gelopen aan 5.21 met een veel te hoge hartslag maar wel gemakkelijk. Dinsdagmiddag lunchke met mijn favoriete klient : 3 glazen witte, 2 martini's , een halve fles rode en 2 amaretto's en dan 's avonds uit principe gaan lopen. 7 km tegen gemiddeld 6.00 en al bij al met weinig moeite, raar toch. Woensdag, de dag nadien had ik wel last . De 7 km net iets trager dan marathontempo maar ik kwam met veel moeite aan het eind van de tocht. En met die iets kortere trainingskes dan gewoonlijk (ik loop eigenlijk nooit korter dan 10km.... ) probeer ik wat rust in te bouwen.
Zaterdag dan semilange duurloop, 20 km. Inderdaad eens gekeken waar het pad naast het spoor uitkomt : logisch, in St Niklaas. Tegenwind vertrokken, waar het pad eindigt nog een kmke verder langs de straten en terug. De terugweg een halve minuut sneller dan de heenweg en gemiddeld 6.12 zonder veel moeite. Hartslag gemiddeld 141 , dat zou eigenlijk pakken lager moeten . In de namiddag zat ik wel met zware benen.
Zaterdagavond met Mark en mijn oudste zoon naar de voetbal, 'we 'spelen terug in eerste klasse. Mark was na kwetsuur begonnen met een schema voor de marathon van Brussel. Het zou tof zijn mochten we weer met ons beiden kunnen gaan. Een 7tal pinten en/of bollekens gedronken en dat was weer toch wat te veel om de dag nadien, vandaag, gezwind te lopen. De 10 km ietsie pietsie sneller dan marathontempo waren zwaar en met veel te hoge hartslag.
En zo eindigde weer een loopweek. Om het najaar goed door te komen moet ik misschien toch wat beginnen opletten met alcohol én met mijn gewicht, ik voel aan mijn broeken - mijn weegschaal is niet betrouwbaar - dat er een paar kg af mogen.
Deze week slechts 35 km gelopen. Zondag 30 km gefietst, maandag en dinsdag niet gelopen, de 'schade' aan mijn tenen liet dat ook niet toe. Woensdag een poging tot recuperatieloop... Mislukt want de laatste km's zat mijn hartslag rond de 160. Mijn lichaam leek nog niet gerecupereerd van zaterdag. De 10 km gingen veel te snel aa n 6.14 .
Donderdag en vrijdag niet gelopen. Zaterdag dan weer een poging om een rustige 10 km te lopen en dat ging al wat beter. Snelheid iets lager 6.20 maar de hartslag ging niet boven de 145. En dan vanmorgen het pad langs de spoorweg afgelopen tot in Nieuwkerken , tegenwind, en na 45 minuten gekeerd, meewind (wat had ge gedacht ?). 10seconden verloren op de terugweg, ondanks de meewind. Maar het ging redelijk , snelheid 6.26 en hartslag gemiddeld 131, niet boven de 140 geweest. Op het einde voelde ik dat ik nog niet helemaal in orde was.
De 6 uur van Aalter heeft inderdaad zijn sporen nagelaten. De teen waarvan ik vreesde dat die gebroken was lijkt geen probleem, de kleur daarvan is terug normaal en de hinder is te verwaarlozen. Aan mijn rechtervoet daarentegen heb ik 2 tenen die zwaar zijn aangetast door schimmel en daar heb ik wel last van. En ik ben nog moe. En mijn kuiten 'tintelen' , het zou kunnen dat dit is omdat ik geen magnesiumpillekes meer inneem. Dus deze week ga ik het terug rustig aan doen met trage 10 km's en misschien zaterdag eens - weer rustig - 20 km, ik zou wel eens willen weten tot hoever dat pad naast de spoorweg loopt ...
Mijn plan voor de rest van het jaar is om nog vijf marathons te lopen. Die vijf 5 heb ik nodig om optimaal te scoren in de ultracup. Ik heb al uitgerekend dat ik maximum aan 440 punten kan raken en er zijn al een stuk of zeven lopers die dat puntenaantal nu al hebben. Het zal dus wellicht niet lukken om bij de eerste 25 te raken maar ik ga toch zien of het kan. 2 september Maas en Waal, 16 september Beekse Bergen, 23 september Gent -dat zou dan mijn eerste keer zijn dat ik 2 marathons loop in een week - en dan 07.10 Brussel. En dan nog één ' 'tis voor niks' of Spijkenisse. En ik zou dit jaar toch één keer onder de vier uur willen gaan, het liefst in Brussel. De andere marathons ga ik proberen tienperuurman te zijn...
Ik word wakker van de wekker om 7 uur. Het eerste wat ik doe is een blik werpen door het raam (figuurlijk... ) en wat ik zie staat mij aan : geen zon, lichtjes betrokken en de straten liggen nat. Iets minder dan een uur daarna zit ik in mijn auto , iets voor 9 uur kom ik aan in Aalter. Ik parkeer mijn wagen naast die van Mo - die me een hand komt geven verdomme ... - en ga om mijn borstnummer en chip. Daar zie ik mijn Nederlandse vriend en we begroeten mekaar hartelijk. Ik verkleed me bij mijn wagen en zet mijn bevoorrading buiten , is wel zeer handig hier. Ik ga naar het onthaal en , ja , ik ken zowat alle gezichten. Ik snap nu ook de grap van Mark en vertel hem dat : hij beweerde mij dat hij hier over de kasseien was gestruikeld : in de sporthal lopen we over een mat met kasseien op getekend, hilariteit bij de klojo's ... En er loopt hier zowaar een collega mee, zijn eerste keer een zes uur.
Rond 10 uur naar de start op de atletiekpiste. De organisatie vraagt een minuut stilte voor mister Spartathlon Junior en dat pakt me wel... En dan wordt er vertrokken. De piste ongeveer 400meter, dan langs de piste, de weg op. Via een smal stuk wandelweg (hier was het opletten voor de snellere lopers, er was nauwelijks plaats voor twee) terug de baan op : een stuk van 300 meter vals plat met op het einde een elke ronde steiler wordende helling. Dan 200 meter baan, keerpunt en terug (ah ja... ), bocht naar de parking en naar beneden door de gangen van het sportcomplex , langs de bevoorrading over een stuk gras terug de piste op. Awel , zeer afwisselend en eigenlijk een plezant parcours, exact 2 km en om de 200 meter aanduidingen. Knap georganiseerd. Enkel een grote klok ontbrak...
En ik start weer sneller dan verwacht. De eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik mijn collega achter mij wilde houden. Zijn snelste marathon was nipt onder de vier uur en alle anderen rond de 4 uur 15. Ik kies de OCMWdirecteur als mikpunt maar die is zoals altijd te snel vertrokken en die laat ik dus gaan na 1.5 km. En al dadelijk heb ik door dat meneer Garmin weer meer meters meet dan het parcours , een dikke 800 meter meer op 55 km is niet niks qua verschil... Ik loop dus weer een paar seconden trager dan aangegeven. De eerste 10 km kom ik door in 59 minuten, de tweede 10 km gaan in ongeveer een uur en de derde 10 km in 63 minuten. Maar na drie uur weet ik al een hele tijd hoe laat het is - ongeveer 13 uur trouwens - : het loopt van geen meter. In Assen vond ik na pakweg 8 km mijn ritme op een zwaar parcours, hier gaat het van kwaad naar erger. En rond km 8 val ik dan nog : met mijn linkervoet over iets blijven hangen en op mijn rechterknie terechtgekomen. Mijn middenste teen aan de linkervoet doet pijn en omstaanders maken mij attent op het bloed aan mijn rechterknie. Achteraf zal ik zeggen dat ik het door het bloedverlies is dat ik deze zes uur niet gewonnen heb.
Na 35 km komt de collega mij voorbijgelopen. Er passeren nog talloze lopers en loopsters die ik had voor willen blijven, zelfs de man met de verschillende identiteiten loopt me voorbij met zijn stap-spurttechniek. En de dame die mij in Assen pas de laatste rond voorbijliep dubbelt mij hier twee keer verdomme. Zo zal ik op die leeftijdsgenote geen indruk maken... Vanaf km 35 is het dus gewoon uitlopen, de km's rondmaken. Aan km 40 km ik door rond de 4u12 en km 50 rond de 5u.22 , in Assen in 5uur03 . Ik zie na 5 uur dat zelfs de 57 km er niet meer in zit en besluit dat het de moeite niet meer loont om gas te (proberen) geven. Ik schakel over op amuseren én dat lukt. Ik loop wat trager - nog trager- en beperk al bij al de stapmomenten. Mijn Ipod - nu op 4 uur - brengt ook wat soelaas. En ondanks het afzien , echt verschrikkelijk , vind ik het tof . Ik passeer hier en daar toch nog een lijk en ik zie een paar mannen stoppen - ook mijn Nederlandse vriend -.
Ik lach wat met een vriendelijk meisje die sponsen uitdeelt. Ik zie dat de mensen in het publiek met mij lachen en ja, eigenlijk, ik val in herhaling, amuseer ik mij wel... De doortocht door de gang van de sporthal waar nu veel publiek zit wordt ook elke keer hilarischer . En dan, ja de voorlaatste ronde begin ik te letten op waar ik zou kunnen eindigen op het parcours, ik wil absoluut vermijden dat ik in dat verbindingsstuk terechtkom. De laatste ronde loop ik volledig en ik eindig zonder er op gemikt te hebben gewoon knal bij mijn wagen... een meevaller. Heel snel komt er iemand op de grond een streep trekken en zet er mijn nummer bij, ook weer goed georganiseerd !
Als ik mijn chip ga afgeven staat de organisatie erop dat ik mijn schaafwonde door de brandweer laat verzorgen. In de kleedkamer ben ik verrast door de schade : de middenste teen van mijn linkervoet ziet paars, zwart . De omstaanders vragen of ik hem kan buigen maar daar ga ik niet op in. En aan mijn andere voet is de schade nog spectaculairder : twee tenen zien zwart - 'atletenvoet '. Allemaal geen tijd voor , ik moet mij haasten want moet naar het verjaardagsfeest van mijne peter. Er is dus geen tijd om na te kaarten en dat vind ik spijtig. Ik spring dus in mijn wagen en scheur weg....
Dit was mijn slechtste zesurenloop tot op heden, ik denk zelfs mijn slechtst gelopen wedstrijd ooit. Ik heb dit jaar nog geen enkele prestatie geleverd , 'vierurenman' waardig. Maar, en dat is belangrijker, ik heb me weer goed geamuseerd... Weer één om in het geheugen op te slaan.
En voor mijne peter :
Koning van de Oosterse bergen
een verhaal zonder blote borsten (*)
Vele jaren geleden, niemand weet noghoeveel jaar precies, wordt in de Oosterse bergen van een kleine
gemeente aan een grote stroom een kleine jongen geboren.Alle jongens worden klein geboren. De vader
van de jongen maaktplannen.Iedereen maakt plannen maar de vader heeft
daar zijn beroep van gemaakt .De
moeder van de jongen is van betere komaf dan de vader.De moeder doet de mensen dromen.Iedereen wil dromen.Dus ook dromen maken is een beroep. De jongen heeft een broer met de naam van een koning.De broer is geen koning, de broer wil
misschien boer worden.Boer is ook een
beroep.De jongen heeft een
peter.Maar daar gaat het hier niet
over.
Het gaat hier over de jongen.De
jongen heeft niet de naam van een koning maar is wel een prins.De jongen heeft felle grote ogen die meestal
lachen.Soms kijken die ogenverwonderd, de jongen weet nog niet
alles.De jongen heeft sterke benen.Die heeft hij gekregen door met een stok
achter een bal te lopen.Achter een bal
lopen met een stok is een sport voor koningskinderen.De jongen heeft aan elke vinger een
meisje.Maar dejongen is nog te jong voor een prinses
vandaar de ondertitel.
De jongen houdt van dieren.Hij
heeftkippen en ganzen en een geit van
een tante.Zijn moeder heeft een
jaguar.De jongen houdt van depaardenkracht in die jaguar .Maar de prins houdt het meeste van zijn paard.Ik wil een paard worden zegt de jongen .Blijf maar ezel denkt de broer met de naam
van de koning. Broers.
De jongen moetworden zoals zijn
broer, de boer.De jongen moetworden zoals zijn vader, de
plannenmaker.De jongen moet worden
zoals zijn moeder, de dromenmaker. En de
jongen moet een heel klein beetje worden zoals zijn peter, Gij daarboven, als
t u blieft niet te veel, alleen maar een heel klein beetje.En dan zal de jongen, nu prins, koning
worden, ja verdomme, Koning van de Oosterse bergen.
Maandag, de eerste dag na de 50 km van Assen, geen zin om te lopen. Dinsdag en woensdag zou gekunnen hebben maar bewust gerust . En donderdag dan terug begonnen met een rustige 10 km op de finse piste : gemiddeld 6.09 en het ging makkelijk, hartslag rond de 130. Vrijdag weer een 10 km, ditmaal op de weg . Naar Kruibeke, over de viaduct en een 100 meter daarna gedraaid (en voor de Limburgers dus terug over diezelfde viaduct...). Begonnen aan ongeveer 6.00 en na halfweg eens 2 km wat sneller (5.15) om zo gemiddeld te eindigen in 5.57, gemiddelde hartslag 136 , weer tevreden over deze training.
Zaterdag dan een wat langere loop , het plan was zeer traag en aan lage hartslag te lopen. Het eerste lukte slechts half enh, het tweede niet. Ik deed drie grote toeren op de finse piste en wilde binnen de twee uur binnen zijn. De eerste twee gingen telkens aan exact 40minuten, zelfs de Limburgers onder ons zullen dus begrijpen dat die derde toer ook aan 40 minuten moest. Om dat zeker te halen die laatste ronde wat sneller gestart en een 2 x 2 km aan respectievelijk 5.43 en 5.37 en zo ruim binnen de twee uur doel gehaald. Gemiddeld 5.57 en eigenlijk was ik te diep moeten gaan om dat te bereiken, hartslag zat ook te hoog, gemiddeld 139, het voelde niet echt goed. Deze morgen dan nog eens 10 km op de weg, tot in Vrasene en dan terug. Gemiddeld 6.06 , hartslag 136 en eigenlijk weer te moe om van een compleet gelukte training te spreken.
Zaterdag heb ik me ingeschreven voor de 6 uur van Aalter. Eerste reden : alle Vlaamse 'ultralopers' zijn aanwezig, bijna allemaal bekend volk ondertussen. Tweede reden is dat ik zo mijn 4de ultraloop doe dit jaar en extra punten scoor in de ultracup. En derde reden, ik vind dat eigenlijk wel een tof concept een 6 uurloop, samen uit , samen thuis. En het wordt goed loopweer, fris én regen. Maar ik heb geen doel; ik ben van plan extreem traag te starten (zo rond de 6.40 - 6.20, het zal toch wel weer rapper zijn mezelf kennende... ) en dan zolang mogelijk blijven lopen . Dus niet het concept van de laatste wedstrijden waarin ik me in de eerste helft al opblies en daarna moest gaan stappen.
En dat was juist het toffe aan de 50 km van Assen : het feit dat ik daar enkel heb gestapt bij de bevoorrading om rustig te kunnen drinken en een gelleke te verorberen.. En de sfeer, het lopen in die bossen , in die natuur. Had ik de donderdagavond ervoor niet zwaar doorgezakt ik zou misschien onder de 5 uur zijn gedoken. Als dit over verharde weg zou gegaan zijn zou het ook sneller gekund hebben : het zand en later de modder waren zeker de 3 seconden per km waard die ik te kort kwam.
Deze week nog één keer 10 km of iets minder en dan zaterdag Aalter. En dan is het eventjes rust tot begin september, denk ik...
Ik word na een nachtje onrustig slapen wakker gemaakt door de wekker, vijf uur. Tagliatelli en wat boterhammen, twee keer naar de wc en iets voor zes uur in de Galaxy voor de tocht van bijna 300 km. Het regent lichtjes en ik vind dit prachtig. Iets voor negen parkeer ik mijn auto naast die van een Nederlandse veelloper, ik zal hem de rest van de dag bljven tegen het lijf lopen. Op het terras op het eerste verdiep zet ik me naast de langharige graatmagere donkere Nederlander die ik al een paar keer sprak , hij heeft hier in een tentje in het bos geslapen, nen echte dus... Mijn bevoorrading naast de baan gaan zetten en wat zenuwachtig over en weer lopen, nog eens de wc opzoeken, de Waaslanders begroeten die hier vrij laat aankomen en dan naar de start. We zijn met ongeveer vijftig individuele lopers en er zijn denk ik zo'n vijftien aflossingsteams. Het is warm, te warm, waar is de beloofde regen ?
We lopen dadelijk een bos in en de eerste ronde (het zijn hier tien rondjes van vijf km) stel ik vast dat er nauwelijks een stuk asfalt of beton tussen zit; we lopen over paden, het één al wat zanderiger dan het andere. En het kronkelt voortdurend. De ronde eindigt met een toer over de piste, piste die warmte afgeeft . De eerste ronde loop ik al helemaal alleen en weer stoort me dit niet. Maar het loopt van geen meter, het is wroeten. Het voelt niet goed, mijn lichaam lijkt vermoeid en alles wringt tegen, ik voel me gewoon niet goed genoeg om te lopen. Ik panikeer licht : zou dit de eerste wedstrijd worden waarin ik opgeef ? En toch is mijn eerste ronde snel (27.45) sneller dan marathontempo. Ook de tweede ronde waarin ik al gas terugneem gaat nog te snel (28.46), de derde zit in dezelfde range (28.53). En raar, het begint vlotter te gaan, mijn diesel raakt op dreef. Wellicht heeft de regen ermee te maken, het is inderdaad licht beginnen regenen... De vierde ronde gaat nog altijd zeer goed (29.02) en toch weet ik nu al dat ik niet in vijf uur zal binnenzijn. Het is zwaar het ploeteren in het zand, zand dat door de regen blijft kleven aan mijn Mizunos. En meneer Garmin is mee de oorzaak van het pessimisme : deze keer onderschat hij de afstand (afstand van 49.350 km... ) en daardoor heb ik constant de indruk te traag te lopen en koppel ik onbewust al wat terug omdat met het door de Garmin aangegeven tempo ik toch nooit onder de vijf uur raak. Ronde vijf gaat nog tegen 29.41 en pas ronde zes zal ik over het half uur gaan (30.37).
Omdat ik me rond halfweg al neerleg bij het niet halen van de vijf uur (- ik heb dan wel nog vijf minuten voorsprong op dat schema - ) wordt de rest van de wedstrijd 'makkelijker'. Ik weet ook niet hoe het komt, ik minder vaart en voel dat het vrij goed zit, hoe snel zoiets toch kan keren. Mijn Ipod ligt klaar voor de laatste twee uur, ik pik hem mee op de doortocht rond km 30 en maak van een eerste stappauze gebruik voor het 'rustig' consumeren van een tweede gelleke én een tweede flesje sportdrank. Ik zet de muziek pas aan rond km 32, er staat maar twee uur op mijn Ipod en wie weet, hoe lang doe ik nog over die 18 km. En de muziek geeft me weer een boost. Ik heb denk ik nog nooit gevoeld tijdens het lopen wat ik nu voel : ik weet gewoonweg niet hoe ik dit moet beschrijven maar het voelt aan als gelukkig zijn... Ik loop dan ook te glimlachen en iedereen aan de kant lijkt ook wel te lachen. Het is harder beginnen regenen , op de piste en de stukken asfalt staat water en het zand is omgetoverd in een modderbrij. En toch blijf ik genieten, ja echt genieten. En neen, dat wil niet zeggen dat het ik het niet moeilijk heb, het is wroeten maar nog nooit gaf dat wroeten het gevoel van gisteren.
Ik word voorbijgelopen door een vrouw die lang achter me liep. Mijn tempo is dan ook wat teruggevallen , ronde zeven gaat nog redelijk (31.03) en het echte vertragen begint bij ronde acht (32.20) en een zelfde ronde negen (32.15). Een tweede vrouw komt mij voorbij en een derde vrouw dubbelt mij, ik loop nu verdikke achter drie vrouwen ! De grote zware scheeflopende Nederlandse veelloper van in het begin van de dag komt in het vizier - op een bepaald moment liep die 700 meter voor mij - en die loop ik in de laatste ronde voorbij. Eén van de dames die mij voorbijliepen loop ik nu ook terug voorbij en hier en daar haal ik nog een andere loper in.
Op de marathon (punt staat aangeduid) kom ik door in exact 4 u 12. Ik ben echt tevreden. Ik heb enkel gestapt bij de bevoorrading (50meter) en kan ondanks de zware omstandigheden blijven lopen. De twee laatste ronden 'speel' ik wat met de mensen die de weg aanwijzen, de laatste ronde bedank ik hen. Hier en daar een high five en het is weer zover... In het hoofd is alles licht en de muziek zorgt voor een trance. Ik krijg een krop in de keel , figuurlijk maar ook letterlijk. Ik zie af maar tegelijk vind ik het spijtig dat dit laatste km's zijn. De muziek is weer afgespeeld in alfabetische volgorde en dat heb ik slechts door na een uur en een half : 'Wish you were here' komt op een halfuur van het einde en niet als laatste. 'The world is gonna end tonight' is een prima voorlaatste en 'Nobody has to know' is de niet verwachte afsluiter.
Op de piste vier ik de laatste 300 meter. ' Fuck you' reuma, 'fuck you' dokter. En gij godverdommes k*ttewijf , ik mis u -misschien - Ik loop nog wat te zwalpen om het langer te laten duren, om nog wat langer 'te genieten' in de regen , om het einde nog wat uit te stellen. En vanuit een tentje staan ze te kijken naar de vloekende en roepende ouwe zak . Op vijftien meter van het einde komt de grote kale scheeflopende veellopende Nederlander me voorbijgespurt. Lul, weg sfeer... Ik klamp aan in een reflex en blijf staan op de meet, de eindtijd kan me gestolen worden. En dan moet de krop in de keel eruit, eventjes wil ik helemaal alleen zijn op de wereld, enkele ogenblikken, misschien maar twee minuten duurt het... Dank u dames van de organisatie voor uw begrijpende glimlach... daar leek het toch op. Ik babbel even met de mooiste ultradame uit de Benelux en ga me dan douchen tussen de lelijkste venten van diezelfde Benelux. Ik ga nog een koffie drinken boven, zeg nog iets tegen de Waaslanders en rij naar mijn hotel.
Complete waanzin, het megagrote hotel zit bomvol met gepensioneerden. Gaan aperitieven in de 'caféstraat' , daarna mij volgestampt aan het niet eens zo slechte buffet , een fles witte wijn (redelijke kwaliteit en maar acht (8 ! ) euro) binnengekapt (de ober kon niet geloven dat ik die alleen ging uitdrinken ) en dan terug naar de "caféstraat' waar ik me samen met de gepensioneerden vergaap aan het éénmansorkest en mij verder vol giet zonder dronken te worden. Een memorabel dagje ultralopen in Nederland wordt afgesloten rond 24 uur... Deze wedstrijd is er één voor in mijn top vijf !
Morgen 50 km van Assen. Deze week nog 2 keer gelopen. Dinsdag 10 km, richting Kruibeke. Vertrokken met het idee om 5.50 te lopen, het tempo waaraan ik wil starten in de 50 km. Ik startte aan 5.31, volgende 2 km 5.27. Dan de viaduct , tevens keerpunt , dus snel na mekaar 2 maal erover , de terugweg ging nog iets sneller , gemiddeld zat ik aan 5.27. Ik was wel te diep gegaan.
Woensdag niet gelopen en donderdag, daar heb ik nu al wat spijt van, er nog eens flink tegen aan gegaan, nee niet lopen, horeca ! Veel te veel gedronken. Vrijdag kater . Vanmorgen 3.5 km , aperitief... Aan 5.23 en dat ging eigenlijk redelijk vlot, maar ja, het is ook maar 3.5 km....
Deze week nieuwe schoenen gekocht, solden in Decathlon. Een paar van de drie Mizuno's waarmee ik loop zijn over de 2.000 km gegaan en worden gepromoveerd tot 'tuinschoen', bij manier van spreken, ik heb geen tuin meer... Van de Mizuno's die me zouden liggen (op website van Mizuno kunt ge zien welk type schoenen best past bij u... ) was er geen enkele nog in mijn maat. Dan maar eens naar de ander merken gekeken en uiteindelijk met Asics buitengestapt. Asics Gel GT 2170 , 89,00, 30% korting. Dinsdag mee gelopen en dat viel eigenlijk zeer goed mee : vrij lichte schoenen, stevig , harde demping, nergens last. Normaal ben ik niet voor de 'grote merken' maar ja, dit lijkt wel goed te zitten. De eerst volgende lange duurloop training uitproberen.
En van het medische front nogmaals goed nieuws : uit bloedonderzoek blijkt dat de medicatie al werkt : mijn reumafactor is omlaag en er is (voorlopig) nergens schadelijke nevenwerking. En de pijn is op uitzondering van de rechter kleine teen zo goed als weg.
Morgen loop ik met mijn Mizuno's . De demping daarvan is veel zachter dan die van mijn Fusions en misschien is dat wel goed voor morgen. We zullen wel zien. En ondertussen is het beginnen regenen; dat is dus dik ok. En deze week met mijn wagen door de carwash gegaan - dat was meer dan 4 maand geleden - , vanmiddag nog eens rap met een zeemvel het stof afgedaan vanbinnen - 5 minuten , ik ben geen freak.... - de zetels terug omhoog gezet en dus mijn wagen van verhuiscamionet terug in personenwagen omgetuned. Een 7 tal CD's in de auto gelegd, het is lang rijden morgen. De wekker wordt op 5 uur gezet, om 6 uur vertrekken en dan 'on the road'. Ik kijk er - maar dat is altijd zo- naar uit.
De week na de nacht van West Vlaanderen en toch een dikke 50 km gelopen in 4 keer. Maandag nog eens gaan uitlopen op de finse piste, ik heb deze week trouwens alleen op de finse piste gelopen. Een kleine 10 km, gemiddeld 6.22, hartslag tussen de 130 - 140, ging eigenlijk redelijk goed. Dinsdag vertrokken voor zelfde traject , het plan was tegen 50 km tempo te lopen (6.00) . Ik vertrok sneller (5.30) en ben dan maar blijven doorlopen aan een tempo tussen 5.25 - 5.30, de laatste 1.5 km rustig aan 5.55. En dit tochtje ging 7 volle minuten sneller dan gisteren. Tevreden, de marathon is nog maar 4 dagen geleden en ik loop nu al bij al vrij makkelijk een snelle 10 km.
Donderdag etentje op het werk, vrijdag gaan lunchen met een klant - vriend en dus zaterdagmorgen nog wat teveel alcohol in het lijf. Ik was vertrokken voor een verschrikkelijk rustige 2 uur en een half. En ik denk dat het me nog nooit is gelukt , zo lang zo rustig lopen. Alleen de hartslag(meter?) ging veel te hoog : mijn tempo lag tussen de 6.20 - 6.30, ik kon heel de tijd blijven meezingen met mijn Ipod en toch ging mijn Garmin boven de 160 ! Ook over deze training was ik content. Enige minpunt was de pijn aan mijn rechtervoet, kleine teen. Op exact 2 uur en een half legde ik iets meer dan 23 km af. Volgende week moet het ongeveer 8 % sneller. Ja, want zaterdagavond ingeschreven voor de 50 km van Assen.
Deze morgen dan weer vertrokken voor een 10 km , het plan was weer 6.00 maar het ging zo makkelijk dat ik weer veel sneller ging : ik begon aan 5.29 en eindigde aan 5.13, gemiddeld 5.23 én dat zonder echt diep te gaan. En de rechtervoet voelde ik nauwelijks. Dus hier zit een tevreden man zijn wekelijkse berichtje te typen... Ook al omdat het , zie mijn vorige bericht, medisch goed evolueert.
Die 50km van Assen lijkt me wel wat. Het is ver, ongeveer 300 km rijden, maar ik blijf dan ginder een nachtje slapen en dan is dat niet zo erg. Zal mijn eerste 50 km zijn, al ben ik uiteraard tijdens de 6 urenlopen al over het 50 kmpunt heen gelopen, dit jaar in Stein zelfs binnen de 5 uur. En dat wordt dan ook het doel : 50 km in 5 uur, tienperuurman. Ik heb de indruk dat de conditie goed zit , ik loop opvallend makkelijk in een postmarathonweek... Als het weer goed zit - aub niet te warm, en regen aub ! - én ik heb een goede dag , dan moet die 5 uur lukken.
Deze week iets meer dan 50 km/ 2012 1.540 / ongeveer 83 kg
Gaan eten om het afscheid van een collega te vieren. Middernacht thuis gekomen en nienmand meer om mijn vreugde uit te schreeuwen. Te gevaarlijk om nu nog de cafés in te duiken . Bob Seger op Spotify ' Turn the page', één van de hymnes uit onze langharig werkschuw tuig periode. En dus alleen nog mijn blog om mijn blijdschap te verkondingen ...
Vanmorgen bezoek aan madame de reumatologe. De medicatie verdraag ik goed. De pijn is zo goed als weg. Op de foto's van mijn handen, voeten en schouders geen sporen van schade. Ik ben voor altijd reumapatient maar zal er zoals het er nu naar uit zie weinig of geen last van hebben als ik mijn medicatie blijf nemen. Ik mag en kan blijven lopen. Het mag al eens meezitten in het leven....
Ik ga beginnen met de samenvatting van gisterenavond ; u kan dan rustig verder surfen als u mijn hele verhaal niet wil lezen... Een marathon die niet aan de ribben zal blijven kleven : de eerste 15 km uit schrik voor de wind een te snelle groep gevolgd (gemiddeld 5.25), daarna tot km 24 blijven lopen aan vierurentempo (5.40) en vanaf km 30 zonder benzine gevallen en afwisselend stappend en lopend (gemiddeld iets trager dan 6.40) de finish bereikt waar den André me proficiat wenstte. Geen emotie op het eind, enkel een snelle laatste 500 meter om binnen de 4.12 (tienperuurman... ) binnen te zijn.
Rond 16 u30 stap ik in mijne Galaxy. Metallica in de CD speler, niet direct mijn genre maar hunne zwarte gaat er wel in tijdens het lopen. Ik kan niet op mijn gebruikelijke plaats staan en moet een 100 meter verder te voet. Pas een half uur voor de start zie ik bekend volk : de OCMW directeur, de man met de twee identiteiten , de veelloper van verleden jaar en Brussel en Lier , mijne maat uit mijn geboortedorp, de Antwerpenaar van verleden jaar en 'tis voor niks, de ultracuppers die zich wagen aan de 100 km, de Reus... Ik ken hier verdomme al meer volk dan in mijn eigen gemeente. Ik stel vast dat er wel heel veel oude mannen bij zijn, ik loop zelf ruim in de categorie van de vijftigers...
Ik ben bang voor de wind en wil niet alleen vallen. Ik concentreer me op de OCMWdirecteur want weet dat die normaal vijf minuten na mij aankomt maar in het begin minstens mijn tempo, zelfs iets sneller , loopt. Hij pikt aan bij een vrij ruime groep die duidelijk 'gehaast' wordt door een makkelijk lopende en ervaren (doch nog vrij jonge ) adonis. Ik nestel me dan ook maar in die groep. De eerste bevoorrading sla ik over om te kunnen volgen. Af en toe verlies ik contact en moet ik een tandje bijsteken om terug te komen. De wind waait hard. In het begin kronkelt het parcours en is er afwisselend mee en tegenwind. Ik slaag er wel in om uit de wind te blijven maar moet daarvoor al licht in het rood gaan. Ik weet dat ik te snel ga, mijn Garmin zegt dat ik 5.22 loop, net als andere jaren overschat hij hier de afstand, de marathon is volgens meneer Garmin 42.68 km... Op 10 km komen we door aan iets onder de 54 minuten. Ik blijf daarna de groep volgen . De lus door Lichtervelde is weer tof. Daarna gaat het 'bergaf' en meewind terug naar Torhout, ik laat daar de groep gaan, zo rond km 17km.
Vanaf dan loop ik moederziel alleen. Op km 20 kom ik door rond 1u 50.00, de 2de 10 km ging dus in ongeveer 56.00. De doortocht door Torhout is plezant, 2 jonge gasten zijn zo zat dat ze in de weg lopen. Den André , den ultraloopbaas van Belgie, kent mij écht : hij doet een high five met mijn voornaam er bovenop... En dan begint het wroeten tegen de wind. Eerst heb ik de indruk dat die - zoals voorspeld - wat is gaan liggen maar niets is minder waar. Ik mis mijn eigen drank op km 25 - die op km 15 heb ik makkelijk gevonden - en moet dus opletten om genoeg te drinken. Ik loop de OCMWdirecteur voorbij, diarree... Ik heb ondertussen ook nog niets gegeten, mijn eerste en enige gelleke zal ik pas op km 35 consumeren. En het tempo is nu fors gezakt. Op km 30 kom ik door op 2u49.15 of zoiets, deze 10 km dus in ongeveer 59.15, nog altijd niet boven de 6.00...
Maar dan breekt de veer. Mijn rechtervoet - het gewricht aan de kleine teen - doet al een tijd redelijk pijn en mijn rechterkuit hindert ook. Het vierurenplan, eigenlijk nooit in geloofd zelfs niet met de snelle start, wordt helemaal opgeborgen. En het lukt niet meer , het gaat niet meer. Ik stap meer dan ik ooit gestapt heb in een marathon, misschien in de Beekse bergen nog meer. Ik wordt nu constant voorbijgesneld en ook dat is een domper op de feestvreugde : dikzakken, vrouwen , oude kerels, 100 km lopers, allemaal lopen ze deze sukkel voorbij. Het is nu ondertussen ook zo donker dat ik nog nauwelijks iets op mijn Garmin zie. De laatste km' s begint het besef te groeien dat de 'tienperuur' ook nog niet echt binnen is. En dat kan niet, trager dan 6.00....
Ik jojo met een jonge kerel die traag loopt maar wel blijft lopen. Op 1.5 km van het einde is er nog een drankenpost. Na een afdaling , bocht naar links, kleine helling en dan het centrum in. Ik steek een tandje bij en zie dat ik nog 2 minuten heb om onder de 4.12 binnen te zijn. Een groepje loopt me nog voorbij, ook die geven dus de laatste km gas. 'Lafaards' roep ik nog. De emoties - dit zou mijn laatste marathon kunnen zijn , misschien ook de laatste keer 'de nacht' - komen niet, ik moet lopen voor die tienperuur. Dus niet genieten, geen tijd daarvoor. Den André wenst mij, zoals gezegd in het begin , proficiat en vraagt of het gaat, ik ben dan ook vrij diep gegaan maar kan er eigenlijk niet tevreden over zijn. Het is nu ondertussen 5 marathons geleden dat ik nog eens onder de vier uur dook. De laatste 3 marathons heb ik vanaf km 30 meer gestapt dan dat ge van een 'marathonloper-ultraloper' zou kunnen verwachten. En dit jaar was er enkel de 6 uur van Stein met een degelijk prestatie. Dus ja, een beetje bescheidenheid en relativering is hier op zijn plaats...
Ik stretch tegen de kerkmuur en vat de weg aan naar de sporthal. Mijn rechtervoet doet pijn , erg , en ik voel een blaar op mijn rechterdikke teen. Ook mijn rechterkuit hindert, ik mank zelfs een beetje. In de douches heb ik het moeilijk om mij aan te kleden. Zelden me zo slecht gevoeld na een wedstrijd. Ik ga nog eens in de grote zaal, zeg alleen nog iets tegen OCMWmans en ga naar mijn auto. Het laat mij allemaal koud, ik had anders verwacht. Thuis kijk ik nog naar een herhaling van het nieuws en zap nog wat tot rond een uur of drie en ga dan slapen, moe en niet echt ontevreden maar ook niet dolenthousiast...
Over deze week ben ik tevreden. Een dikke 60 km in 4 keer en op uitzondering van de rechtervoet, gewricht aan de kleine teen, pijnloos kunnen lopen. Dank u madam de reumatologe en vooral uw medicamenten...
Maandag niet gelopen, eerst dag medicatie en daar toch een heel klein beetje last van. Dinsdag wat vroeger thuis dan normaal en een snelle 10 km gelopen. Mijn Garmin zat vol en maar beginnen meten vanaf 2 km. De resterende 8 km gingen tegen gemiddeld 5.14 ('rondjes' van 2 km 5.00/5.04/5.23/5.29) en ook al zat ik op het eind kapot, ik was tevreden. Woensdag niet gelopen , ik probeer bewust wat minder km's te maken. Donderdag hetzelfde als dinsdag, weer 10 km snel, gemiddeld 5.18 , weer zwaar op het einde.
Zaterdagmorgen lange duurloop. Vrijdag nogal zwaar getafeld met een klient en de alcohol zat nog in mijn bloed. Vertrokken richting Temse, tegenwind . In de camelbag 1.5 liter sportdrank. En het liep zeer comfortabel al kreeg ik de hartslag niet onder de 140, wellicht van die nog aanwezige alcohol. In Temse liep ik nog een dikke km langs de Schelde om op precies 1 u 45 om te keren. De rekenkundigen onder u weten nu dat ik van plan was om 3 u30 te lopen. De hartslag was ondertussen gestabiliseerd rond de 140 - dus niet meer verhoogd - en mijn tempo zat zo rond de 6.15 . Het bleef goed gaan op de terugweg. Ik passeerde plaatsen waar ik al was beginnen stappen op vorige keren dat ik dit traject liep. In Haasdonk struikelde ik over een stok en ik viel, gelukkig in de kant van de weg met wel als nadeel dat ik vol slijk hing. Dan de zware doortocht door het opgebroken centrum en daarna werd het echt zwaar. Met een tempo van rond de 6.30 kwam ik terug thuis aan; 1 minuut en een paar seconden meer gedaan over de terugweg, een succes dus eigenlijk. Gemiddeld 6.18, volgens het marathonboek moet ik trainen aan 6.20. En zoals in het begin gezegd ; enkel pijn in de rechtervoet. En , maar dat heeft niks met de reuma te maken, bloed in de rechterschoen, ik zit nog steeds met schimmel aan de tenen en als er dan eentje wat tegen de andere scheurt ... Zondag , vanmorgen, een rustige 10 km. Verleden week was hier geen sprake van. Nu ging het vrij goed, op uitzondering van die rechtervoet. Gemiddeld 6.15 zonder veel moeite. Hartslag onder de 140 gehouden. Redelijk tevreden.
Ik blijf bij mijn planning : begin juli de 50 km van Assen en midden juli de 6 uur van Aalter. Dus volgende week een laatste lange duurloop van vier uur voor Assen. En deze week kwam ik tot de ontdekking dat volgend weekend de marathon van de nacht van West Vlaanderen wordt gelopen. Deze morgen ingeschreven; ik loop dan de marathon als laatste training. En ja, ik heb goede herinneringen aan deze marathon, het heeft toch wat 's avonds daar in het donker. Mijn aankomst daar de eerste keer zal ik wel nooit vergeten, is misschien toch mijn marathonhoogtepunt tot nu toe...
Tot nu toe... Misschien is vrijdag wel de laatste keer 'de nacht', ge weet nooit hoe alles evolueert . Ik heb er in alle geval voorlopig een goed oog in. Deze eerste week medicatie en de goede invloed daarvan op de mogelijkheid om te lopen stemt mij positief. Ik weet niet wat Torhout zal geven. Ik wil starten aan een tempo van 5.35 - 5.40 en dan zien waar ik halfweg uitkom. Als het haalbaar is , dan wil ik wel proberen voor de vier uur maar enkel als het 'genieten' is. Ik wil deze marathon ondergaan, op mij af laten komen en mij laten meevoeren ... De laatste 10 km in het donker en met wat er gebeurd is de laatste maand rondtollend in mijn hoofd, ik kijk er nu al naar uit. En dan net na die bocht door het feestgewoel, die laatste 50 meter die worden , dat weet ik nu al, onvergetelijk....
deze week 60 km/ 2012 1.430 km - het doel om gemiddeld 60 km/week te lopen laat ik schieten - / 83 kg na het lopen
Het lopen stond deze week niet echt centraal. Maandagavond bij de reumatoloog doorgebracht; de hele avond en een stuk van de nacht voor mijn pc gezeten, ik kon niet in mijn bed... Dinsdagavond dokter voor bloedafname. Madam de reumatoloog wil regelmatig mijn bloed laten controleren om de eventuele vorderingen van de behandeling te zien én om de kwalijke neveneffecten ervan goed op te volgen. Dinsdag dus ook niet meer gelopen.
Woensdag vertrokken voor een 10 km aan marathontempo (5.40). Ik bleek sneller te gaan en ben dan maar weer eens wat gas gaan bijgeven en zat uiteindelijk aan gemiddeld 5.21 met rond km 8 een dipje. Geen of weinig hinder van mijn 'kwetsuren'.
Donderdagavond incentive van het werk : een minicruise op de Schelde met alles op en aan : het begon met aperitief en dan direct Nicole en Hugo verdomme, niet te geloven. Daarna verder aperitieven en dan een standupper. De kerel wist niet wat hem overkwam ; na vijf minuten was hij de weg in zijn eigen programma kwijt door de vele reacties in de zaal, de boot werd zowat afgebroken. 'En ik dacht dat ik een bende saaie bankiers ging treffen....' Daarna lekker en zeer veel eten. Dan 'Domino', live muziek , had die groep al eens gezien op een havenfeest, ambiance ! En dan, weer niet te geloven, vuurwerk op de dijk, speciaal voor ons ! En ik heb me goed laten gaan, de drank en de ambiance.. Een avond om niet te vergeten, nog nooit meegemaakt op de nu toch al bijna 30 jaar dat ik voor de groep werk... En eigenlijk moet het hier over lopen gaan. Ik wil niet overkomen als een doemdenker en het alleen hebben over de miserie die mij nu overkomt, neen, er is nog leven daarnaast én zelfs (een beetje) naast het lopen. En dat feestje van donderdag beinvloedt het lopen, de kater was erg !
En vrijdag dus die dikke kater, zaterdagmorgen met veel schrik begonnen aan een lange duurloop van 3 uur, het kon niet dat al die alcohol al uit mijn lijf was. Maar ik wil nog zoveel mogelijk wedstrijden lopen, er moest dus getraind voor de 50 km van Assen volgende maand. En ik begon met enkel hinder in de rechtervoet, erger dan vroeger, nog nooit zo gehinderd. Mijn knieen voelde ik maar ik had er nauwelijks last van. De loop ging eigenlijk uitstekend :op de zware finse piste raakte ik redelijk makkelijk aan een gemiddelde van 6.10 /km, met rond km 22 toch 4 km's onder de 6.00. De hartslag ging enkel de laatste km's nipt boven de 150 en het was pas in de laatste km's dat het echt harken werd. Ik was blij met de 29.24 km op exact 3 uur. Nog twee keer iets verder lopen en dan moet die 50 km lukken.
Over gisteren, zondag , ben ik dan weer iets minder optimistisch : normaal loop ik zondag na een lange duurloop zaterdag toch altijd 10 km; dat ging nu niet . Knieen en voeten - allebei, het gewricht aan de kleine teen - deden te veel pijn. Een fietstocht van ongeveer 25 km dan, goed doorgereden. Hartslag kwam niet boven de 120, dat is dus dik 40 slagen onder doortrekken bij het lopen. Desondanks zat er geen jus meer in de benen op het einde , het zijn dus duidelijk andere spieren dan bij het lopen. Op het einde kwam ik niet meer vooruit. Dit was een echte tegenvaller, de eerste zondag na een lange duurloop zaterdag dat ik niet kon lopen van de pijn....
De pijn is anders en raar maar waar erger nu ik weet wat de oorzaak is.... De pijn in de pezen naar de schouder weet ik vroeger aan een verrekking of te hard werken (ik ?) in de tuin. De wrevel in de vingers was nooit erg genoeg om mij zorgen over te maken. De pijn in de knieen was overbelasting - daar was ik wel ongerust in -. En de pijn in de voeten , ja , dat was te wijten aan de schoenen zeker, nooit zorgen over gemaakt. En nu ik weet wat de oorzaak is die pijn helemaal anders, dat is moeilijk te beschrijven. Het mag hier trouwens geen medische blog worden, alleen , ja , het beinvloedt wel mijn lopen dus is het normaal dat ik het erover heb zeker....
Vandaag maandag was weer een bijzondere dag. Vandaag begon mijn leven als reumapatient : de eerste keer de medicatie , Ledertrexate, 6 pillekes, vanaf nu wellicht tot ik deze aardbol verlaat - gewoon niet voor te stellen - mijn wekelijkse dosis. Eén pilleke cortisone, lage dosis, ik vermoed dat ik daar mee zal mogen stoppen als het eerste medicijn na 6 tot 12 weken begint te werken. En morgen nog iets wat ik ook wekelijks moet nemen om de neveneffecten van de Lederextrate te verzachten. En die neveneffecten waarvoor ik echt bang voor was én nog ben, wel die vielen eigenlijk nog mee : iets meer wind in maag en darmen, een licht diarreegevoel én zeer lichte hoofdpijn zijn voorlopig de symptomen. En zonet toen ik met de fiets naar het ziekenhuis reed om RX te laten nemen van handen en voeten , toen voelde ik zowaar kracht in de benen én verdomme goesting om te gaan lopen... Ook bemoedigend was de commentaar van de vrouwelijke arts die een echo nam van mijn schouder : niets erg te zien, wel een putje ergens maar dat was volgens haar van een oude kwetsuur of verrekking. Ik heb tijdens mijn bijna 35 jaar volleybalcarriere én niet te vergeten 15 jaar krachtbal mijn schouders dan ook zeer intensief gebruikt. En het was nog eens tof om nog eens geconfronteerd te worden met een begripvolle arts.
Maar we gaan door . Deze week nog 1 keer een snelle en 1 keer een trage 10 km, zaterdag 3 uur en een half en zondag (als het lukt ) uitlopen, de week nadien hetzelfde maar dan zaterdag 4 uur . Daarna afbouwen om 14 dagen later te proberen onder de 5 uur te blijven op mijn eerste 50km. We gaan door.
En bedankt Dirk voor de reactie. ..
Deze week 40 kg / 84 kg -maar mijn nieuwe weegschaal is niet betrouwbaar / 2012 1.370 km
Een uurke of twee geleden velde de vriendelijke en bijzonder aangename reumatologe het verdict : 'reumatoide artritis , geen dag te verliezen'. Zo snel mogelijk bloed laten trekken ter controle, de dag nadien beginnen met de medicatie (zware, het haar dat ik nog heb zou er van kunnen uitvallen verdomme !) en dan zo snel mogelijk foto's laten pakken van handen, voeten en schouder om de al opgelopen schade te kunnen beoordelen. Elke dag telt , dus dadelijk in actie schieten.
Ik was met alles wat ik op het internet al gelezen had deze week vrij zeker van de diagnose, dat was geen verrassing. De ernst van de zaak - het dadelijk moeten starten met zware medicatie - was dan weer wel een moeilijk te slikken pil.... De - ik herhaal het nog eens, bijzonder aangename - reumatologe , zag het en toonde zoveel begrip dat ik tranen in de ogen kreeg van ontroering.
En ik mag blijven lopen zolang het kan, dat verergert de zaak niet . Dat is verdomme dan weer onverwacht goed nieuws. Hoelang ik zal kunnen blijven lopen en of ik zin ga hebben om te lopen dat kon mevrouw doktoor niet voorspellen. De medicatie , wekelijks te nemen, zou immers zorgen voor 2 slechte dagen. De corticosteroiden die ik ook moet nemen zijn dan weer prestatiebevorderend (en verboden middelen....maar daar ga ik me dus nu eens niks van aantrekken). Hoe alles zal evolueren weet mevrouw doktoor niet. Dat ze me vroeg wat mijn beroep is en of ik goed verzekerd ben - met de eerste vraag wist ze het al - is niet om gerust te worden in de zaak ; het kan volgens haar alle kanten uit, zowel positief -het onder controle krijgen van de zaak - als negatief - verergering en 'invaliditeit' - .
Lopen ga ik, elke wedstrijd die er te lopen valt. Trager om meer te kunnen lopen, vierurenman wordt desnoods vieruureneenhalfman, het zal mij worst wezen. Lopen, lopen tot het echt niet meer kan... En dat dat nog lang moge duren...
Deze week 45 km gelopen, weinig. Maandag, verlof. Toen ik de deur uitging dacht ik : klote, al dat gezaag en gesukkel, ik geef eens gas en ik zie waar ik uitkom voor 10 km. De 2 km's evolueerden van 5.07 - 5.14 - 5.23 - 5.41 naar de laatste -wat uitlopen - 6.09. Gemiddeld 5.28 of 11 per uur. Hartslag veel te hoog , afgezien vanaf km 6 in de warmte maar ik was redelijk tevreden, het ging nog, de snelheid zat er nog min of meer in. In de namiddag met de fiets naar het werk (toch 15 km) efkens wat bezig zijn en dan terug. Dinsdag niet gelopen. Woensdag gaan eten met een aangename klient en 's avonds toch gaan lopen : raar maar met een beetje wijn op loopt het beter : zonder inspanning deed ik mijn 10 km aan gemiddeld 5.51, ongelooflijk toch.
Zaterdag zoon gaan verhuizen van zijn kot naar het appartement waarop hij samen met zijn vriendin in zonde gaat leven. Dus vroeg opgestaan om toch nog wat km's te doen . Weer vertrokken voor een snelle 10 km, iets minder snel als maandag en zo kon ik het tempo volhouden . Gemiddeld 5.19, 11.3km / uur , dat begint er wat op te lijken. Daarna een zware dag : elke lading moest van een derde verdiep naar beneden terug naar een derde verdiep naar boven. Zondag zou ik 20 , 25 of 30 km lopen. De vermoeidheid van de dag voordien én de regen deden mij beslissen om slechts 15 km te doen. En ja, ik kreeg de snelheid niet omhoog - was ook niet nodig - en de hartslag zat constant tegen of over de 170 wat dan wel fout van meneer Garmin zal zijn zeker.... Gemiddelde 6.10.
Maar al dat gelul over lopen is om weg te stoppen dat ik reikhalzend en ietwat angstig uitkijk naar morgenavond 20 u30. De reumatologe moet mij dan verlossen en zeggen dat het allemaal niet zo erg is . Alstublief , ja alstublief ...
Deze week pas de schoenen aangetrokken gisteren, op zaterdag. Begonnen voor een twee uur loop maar tijdens het lopen het doel wat bijgesteld, ik zou voor 'slechts' 15 km gaan, het was immers te warm én te zwaar. Al bij al viel het echter nog mee ; zonder veel moeite kon ik de eerste 10 km zo rond de 5.50 lopen, de volgende 8 km (de wiskundigen onder ons hebben nu al door dat ik 18 km liep...) het tempo wat laten zakken en zo over de hele tocht 6.01 gemiddeld gelopen. Hartslag zat (weer eens ) veel te hoog , niet onder de 155 te krijgen op het eind. Ik was weeral kapot na 'ocharme' nog geen 20 km.
Deze morgen, zondag, even getwijfeld tussen gaan fietsen of lopen. In de garage gekozen voor lopen omdat ik geen drinkbus bij had. Een 10 tal km rondgelummeld in de gemeente tegen gemiddeld 6.40. Ik kon de hartstlag nu wat beter controleren al zat ik op het einde weer boven de 140. En beide knieen én rechterarm deden weer pijn.
Maar hét nieuws deze week kwam van mijn doktersbezoek maandagavond. De pijn in de knieen en pijn /hinder in de gewrichten hadden mij zodanig ongerust gemaakt dat ik nog eens bij mijn vriend de huisarts binnenstapte. En toen ik alle plaatsen met wrevel had aangeduid én hij op mijn laatste bloedcontrole de te hoge score zag voor reuma zei hij stillekes : 'dat zou zonde zijn voor ene die zoveel sport als gij...' . Hij raadde mij aan om zo snel mogelijk naar een reumatoloog te gaan. Verweesd en verdwaasd reed ik op mijn fietske naar mijn appertement. De hele avond het internet afgeschuimd op zoek naar uitleg en ja, ik kon maar één conclusie trekken : ik heb alle , maar dan ook alle beginsymptomen van A.R., reumatoide artritis. De dag nadien gebeld voor de afspraak maar de voorgestelde reumatoloog zat vol tot begin juli, ik belde in paniek naar meneer doktoor. Op het werk vroeg een collega wat er scheelde, ik had veel kunnen verstoppen maar dit niet. Meneer doktoor beloofde mij sneller aan een afspraak te helpen en een dag later kreeg ik bevestiging , begin juni maar bij een andere reumatoloog. Tegelijk probeerde hij mij gerust te stellen, hij had mijn 'dossier' al eens besproken met die andere specialist en er waren volgens deze nog heel veel opties ...
Als dit slecht zou aflopen, dan kan ik het lopen wellicht vergeten. En ik die daar de laatste jaren kracht uit putte. En ik die telkens weer uitkeek naar de volgende wedstrijd , naar het volgende gevecht tegen alles en iedereen, naar de ontlading -de ene keer al wat beter dan de andere keer - in de laatste rechte lijn.... Steenbergen 2012 de laatste wedstrijd ? Of nog één laatste marathon lopen op die kapotte knieen van mij, wellicht huilend van begin tot einde ? Vier juni , vier juni wordt het vonnis geveld...
deze week 30 km/ 2012 1.285 km / deze morgen na het lopen 82 kg
Ineens to the point : dit was een verschrikkelijke loopweek, ik geraakte vandaag nauwelijks terug thuis na 9.5 km...
De dag na de zes uur van Steenbergen was minder erg dan gevreesd. Na de toch wel onrustwekkende nacht met veel pijn vooral in de knieen ging het de dag nadien eigenlijk al bij al redelijk. Niet gewerkt, 's avonds wel iets gaan eten met één van mijn favorieten klienten, deftig... Dinsdag en woensdag niet gelopen, nog wat rusten... Het evolueerde ook licht positief met de knieen.
Donderdagmorgen dan voor de eerste keer terug de loopschoenen aan . Voor de eerste keer (zaterdag het inlopen voor zondag niet meegerekend... ) vertrokken vanop mijn appartement naar de finste piste, dat voelde ook maar raar aan... En ik wilde zeer rustig lopen maar zat de eerste 2 km op 5.35 verdomme. Afremmen is dan moeilijk en ik maakte de 10 km dan maar rond aan gemiddeld 5.49. Mijn hartslag kreeg ik niet onder controle - ging tot 150 - en op het einde was het harken... Vrijdag bijna hetzelfde. Een ietsie pietsie trager gelopen en ondanks dat zat de gemiddelde hartslag een klein beetje hoger. Op het eind was het nog zwaarder dan de dag ervoor. Een voorteken ?
Zaterdag dan vertrokken naar de finse piste met als enig doel de hartslag onder controle te houden. Ondanks het tempo van 6.20 zat ik op de hartslag van donderdag. Ik slaagde er ook niet in om die hartslag laag te krijgen, zelfs niet ondanks de laatste 2 km aan 6.40. En zelfs aan dat lage tempo raakte ik amper thuis. Zondag richting Bazel tot net over een viaduct en dan terug , de viaduct snel op en dan 'recupereren' . Ook deze 10 km was een fiasco, ik slaagde er niet in om na die viaduct mijn hartslag onder de 145 te krijgen ook niet als ik trager liep dan 6.40. En ik moest weer diep gaan om gewoon thuis te raken.
Ja, ik kan alleen maar vermoeden dat die zes uur nog in mijn lijf zit. Er zit geen kracht in mijn lijf , dat ondervond ik godverdomme zelfs bij het ineenvijzen van Ikea toestanden (ongelooflijk, zelfs een pan die ge daar koopt moet ge zelf in mekaar flansen....) . Ik heb al meegemaakt dat het niet gaat maar zo extreem als de laatste twee dagen nog nooit. En de knieen doen nog pijn maar eigenlijk niet zo heel erg, dat is ook maar raar.
Nu volgen vijf dagen complete rust. Daarna in het weekend zaterdag beginnen met een rustige 10 km en dan zondag zien of er al wat meer in zit. Het volgende loopdoel in mijn agendag was op 10 juni een 50 km. Dat heb ik al geschrapt. Er is begin juli de 50 km van Assen, dat moet wel lukken. En als ik daarna op 21 juli de zes uren van Aalter meedoe heb ik mijn vier ultra's voor dit jaar er op zitten. Maar kijk, ik zit alweer te plannen en dan vergeet ik dat ik deze morgen slechts 10 km met veel moeite kon uitlopen. Verschrikkelijk ; zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.
deze week 40 km / 2012 1.255 km / 82 kg (nieuwe weegschaal die een paar kg meer telt) , maar ik ben deze week afgevallen, dat voel ik aan mijn broeken
zes uur steenbergen, om nooit meer te vergeten, nooit meer....
Ik sta op om iets voor zes, ook hier krijgt de wekker geen kans. De voorbereiding loopt net als anders : ik warm (ditmaal zelfgemaakte) pasta op en smeer een achttal sandwiches. Het is al gauw kwart voor acht en de stress begint toe te slaan, ik zit in de wagen om iets na zeven. Ik zit al op de expressweg als ik besef dat ik mijn Ipod niet bij heb, ik twijfel een paar seconden en rij achteruit terug van de autostrade, een kwartier verloren maar daar zal ik in de namiddag geen spijt van hebben.
Ik rij de zon tegemoet. Om ongeveer acht uur draai ik de parking van de organisatie op. Ik ben nu al ontroerd, alleen nog maar door de aanblik van de 24 uur lopers die ik zie. Ik praat aan de auto met de reus. Ik zie heel weinig volk dat ik goed genoeg ken om een babbel mee te beginnen. De 24 uur lopers die ik ken zijn op uitzondering van mijn Nederlandse 'vriend' allemaal uit de race gestapt. Twee van hen blijven echter nog de hele dag rondhangen . De Nederlander blijft lopen en wandelen, hij is echter heel de nacht buiten strijd geweest.
Om 5 seconden voor 9 wordt de start van de 6 uur gegeven. Ik loop de eerste 20 km in de buurt van de reus en een vijf tal andere lopers. De reus versnelt en zal me nog minstens drie keer voorbijlopen. De eerste 10 km loop ik in iets meer dan 57 minuten, de tweede 10 km in iets meer dan 58. En het loopt verdomd gemakkelijk, zo makkelijk dat ik al aan de 60 km begin te denken. Maar dan komt zeer snel al in de derde 10 km het verval. Al voor km 30 stap ik 100 meter aan de bevoorrading. Dan al weet ik dat ik mijn doel realistischer moet stellen : we gaan voor de 57 km, 9.5 km/ uur.
Het parcours 2.073 km is bijna 100 meter langer dan verleden jaar. Die 100 meter zijn ambetant : kronkelen en een stukje over aarde met matten erop. Voor de rest is er de afwisseling van verleden jaar , de bevoorrading is nu op andere plaats en de helling op de kiezelkes lijkt iets steiler maar dat kan niet zeker ??? Ondertussen zit ik al op mijn tandvlees : het wordt vechten, boksen om te eindigen. Af en toe spookt opgeven door mijn hoofd. Ik heb nog nooit opgegeven , nog nooit , dus nu ook niet. En zeker vandaag niet ! Ik sleep mij verder tot aan de 4 uur en een half : mijn Ipod op . Ondertussen zijn mijn 4de keer 10 km in iets meer dan 64 minuten gegaan en is mijn 10 per uur gemiddelde er aan. Ik heb ook al een mooi maar onvoorzichtig blond klein meisje omvergelopen aan de finish.
Ik ben blij als ik mijn muziek kan opzetten. En weer ben ik mis met de opstart : de nummers worden alfabetisch gespeeld in plaats van in de zorgvuldig voorbereidde volgorde. Erg is dat niet, er zit zelfs logica in... Km 50 passeer ik in dik vijf uur en acht minuten, dus acht minuten trager dan in Stein. Dan vraag ik aan de ultraloopbaas van Belgie (die moedigt mij aan met mijn voornaam ! ) hoe het zit met mijn afstand en dat blijkt te kloppen met mijn Garmin en dat is een opluchting. Nog 7 km, nog 5 km en dan plots nog slechts een toer en een half...
Ik passeer de laatste keer aan de finish, in tranen... Ik grabbel een tshirt en een drankenflesje mee aan de bevoorrading , stap nog even om dan de laatste km aan te vatten. Voorbij de DJ en voorbij de plaats waar ik verleden jaar op het einde in mekaar klapte. En dan uitkijken om alleen te 'eindigen' : een spurtje van 15 seconden en dan de toeter van de zes uur.
Ik laat me in het gras vallen, draai mij om , trek mijn tshirt over mijn hoofd en laat 'The Suffering Song' van 'The Willard Grant Conspiracy' over mij heen komen. Dat was verdomme verleden jaar ook de laatste van mijn play list. Het moet lang geleden zijn dat ik zolang en zo hard heb geweend, helemaal alleen in het donker onder mijn tshirt. Alles eruit, leeg, leeg en nog eens leeg. Hiervoor heb ik die zes uur gelopen, voor deze vijf minuten....
Ik sta recht - met moeite - en ga goeiendag zeggen teggen de dichtsbijzijnde loper : een 67 jarige fransman die 169 km liep in de 24 uur. In de douches bots ik op een bijna leeg lokaal : alleen de 5de van de 24 uur zit daar nog : 213 km gelopen en geselecteerd voor het wereldkampioenschap, content dus. Ik ben hem wel 2 maal voorbijgelopen in de zes uur. Toffe kerel ! De ceremonie is (te) lang maar bijwijlen indrukwekkend; ik ben ontroerd als ik de prestaties hoor van de24 uur lopers : de eerste (die ik verleden jaar aanzag voor een volleyballer ) liep verdomme 252 km ! Ik moet wel 10 man een hand geven voor ik naar huis ga en op de parking zwaait iedereen naar iedereen dus ook naar mij.
Als ik de grens passeer roep ik zoals altijd - ditmaal met veel sarcasme - 'Baby I'm back' . Ik ga nog een zak frieten eten in Antwerpen maar blijf niet plakken. Ik kom voor de eerste keer na een marathon of ultra aan in een leeg appartement en vlij me voor TV. Met de uren beginnen de knieen meer pijn te doen. Ik ga om 22 u30 slapen maar kan het niet houden van de pijn. Rond 3.00 uur pak ik een ontstekingsremmer en nu kan ik wel de slaap vatten.
Dit was een fantastische dag. De sportieve prestatie was niet geweldig - mijn slechtste 6 uur ooit - maar ik heb er echt van genoten want alles kunnen leegmaken, dit had ik echt nodig na de week die voorbij is ...
Maandag 8 km traag gaan lopen op de finse piste. Gemiddelde hartslag 130, rustig, redelijk goed gevoel over... Vanmorgen de opwarming voor morgen : 4 km en een beetje tegen gemiddeld 5.21, véél véél te snel. De linkerknie stribbelde tegen (terwijl ik dit typ leg ik mijn ontstekingsremmers klaar voor vanavond en morgenvroeg) en ik voelde dat ik te hard ging. Vaart minderen was echter moeilijk en ja, al bij al content.
Deze week was en is er één om nooit te vergeten. Trouwdag, geboortes van kinderen en overlijden van al veel te veel volk : ouders, schoonouders, nichtje .... En dan deze week én gisteren én deze morgen. En morgen, de afsluiting van deze memorabele week. Hoever ik ook kom morgen doet er niet toe - het zou wel eens dik kunnen tegenvallen met de afstand - want Steenbergen 2012 zal voor eeuwig en altijd gekoppeld blijven aan deze week. De mokerslag die niet kwam in Antwerpen komt morgen . Ik kijk er naar uit naar die laatste minuten , de leegte in het lijf, de leegte in de benen en de leegte in het hoofd en dan bam... de hoorn voor het einde van de zes uur , het einde van het einde en een nieuw begin . Verdomme ja , een nieuw begin, godverdomme toch...
Verleden week zat ik in zak en as wat betreft het lopen, deze week is er terug een beetje hoop gekomen, het gaat al wat beter...
Maandag niet gelopen, de knieen deden te veel pijn, het ging gewoon niet. Overdag veel rondgewandeld en raar maar waar, 's avonds leek het veel beter te gaan met de knieen, ik voelde ze niet meer. Dinsdag 1 mei, dag van de arbeid, lopen dus. Vertrokken voor de laatste lange duurloop voor de zes uur van Steenbergen, het plan was om zeer zeer rustig drie uur en een half te lopen. Als dat niet goed zou gaan zou ik me niet inschrijven voor Steenbergen. En het ging ; niet om over te schrijven - en toch ben ik bezig - , maar het ging. Ik zou op de finse piste kleine toerkes lopen, oersaai , 25 keer hetzelfde traject maar op schors, de knieen sparen... Ik begon aan een tempo aan van rond de 6.20 maar dat evolueerde stillekes naar 6.30 en na 2 uur zelfs tot 6.40. De knieen hielden het, ik voelde ze nog maar er was geen onhoudbare pijn . De finse piste lag zwaar, zompig vanwege de regenval. Mijn hartslag was weer 10 slagen te hoog (tegen de 150...) voor dit trage tempo maar ik kon lopen , ik liep verdomme.... Na twee uur pastte ik mijn plan aan ; ik zou drie uur lopen in plaats van drie uur en een half. Na twee uur en een half even langs mijn fiets voor de drinkbussen; gepikt - de drinkbussen - verdomme ! Wie doet dit en wie durft dit op een toch wel vrij drukke fietsstalling met constant joggers en lopers in de buurt ? Dit was dan ook meteen het einde van de training, zonder (sport)drank kon ik niet verder...
Woensdag voelden de knieen niet slecht aan, de vrees voor zware hinder was dus ongegrond. 's Avonds gaan 'recuperatielopen', ik zou mijn hartslag nu onder de 130 proberen houden. Dat resulteerde in een tempo van 7.11 , verschrikkelijk traag dus. Maar, ik had een goed gevoel. Ik koos er dan voor om 2.6 km eens een klein beetje gas te geven, zien of dat kon, en kijk , het was zwaar maar ik zat zowaar aan 5.30 en dat toch nog altijd op reserve. De weg terug naar huis terug rustig én in zeer blijde gemoedstoestand; het liep veel beter dan verleden week !
Zaterdag weer naar de finse piste voor een twee uur loop, ik begon zonder te weten wat ik ging doen . Na 10 minuten zag ik dat ik rond de 6.00 aan het lopen was en ik besloot dat tempo aan te houden . Ik deed weer de kleine toerkes (15 en een half vandaag) en besloot de helling in het begin van het traject telkens vol gas op te spurten. Dat spurtje breidde ik naarmate de toerkes vorderden uit van 75 meter tot de laatste keer 300 meter. En gemiddeld zat ik aan 5.53 met een hartslag onder de die slechts op het einde van de training over de 150 ging. Content, deze training was zeer goed verlopen. En belangrijk, in de namiddag geen hinder van de knieen. Na een ijspack op de linkerknie 's avonds begon deze echter weer pijn te doen, raar, raar , raar....
Vanmorgen dan vertrokken voor 15 km, dit keer op straat. Richting Kallo , tegenwind en omdraaien op 45 minuten. De knieen deden meer pijn dan de dag voordien maar het was houdbaar . Ik liep niet aan 100% maar toch met meer moeite dan mijn 'zesurentempo' mij zou kosten en toch zat ik slechts aan ongeveer 5.50 . De terugweg meewind liep ik een halve minuut sneller, niet veel sneller dus ondanks de wind in de rug... En de knieen deden weer pijn.
Vrijdag had ik me al ingeschreven voor de zes uur van Steenbergen. Er doet relatief weinig volk mee (hoop en al 40 mannen en 5 vrouwen) en er zijn weinig bekenden bij. Op de 24 uur loop is er wel wat meer bekend volk. De 60 km , dat weet ik nu al met die knieproblemen , wordt geen doel. 54 km of 57 km, dat zou ik toch moeten halen... Deze week nog één of twee zeer rustige recuperatieloopjes, ijstherapie én ontstekingsremmers nemen . En dan zondag, het wordt in alle geval weer speciaal ....
deze week 70 km / 2012 1.145 km (verleden jaar 1.170 km op dit moment ) / 80 kg na het lopen
Deze week slechts één keer gelopen : vandaag 15 km , de eerste 7 km aan een 'stevig' tempo (5.45) de volgende 8 km rustig (gemiddeld 6.20) met een snelle 1.5 km (5.25) middenin die laatste 8km. Ik had vanalle problemen : beide knieen deden pijn, vooral mijn linkse knie . En er zat geen jus in de benen. Bovendien kreeg ik mijn hartslag niet onder controle. Zelfs in de trage stukken wilde die niet zakken onder de 150. In de 'snelle' (ja dat was echt niet snel...) zat ik zelfs tegen de 170. En het was zwaar, ik stopte een half uur vroeger dan gepland.
Deze week was mijn slechtste week na een wedstrijd tot hiertoe. Zondagmiddag na de marathon eerst geen probleem maar toen ik na de koers uit de zetel kwam leek ik wel 115 jaar. Mijn knieen deden verschrikkelijk pijn . 's Avonds twijfelde ik over acherwaarts de trap afgaan. Maandag was een ramp, ik raakte amper uit de voeten, weer vooral die knieen én de rechterarm die zich weer manifesteerde. De hele week bleef het één groot gessukkel : er kwam nauwelijks beterschap en er was geen sprake van eens gaan loslopen, ik kon er gewoon niet aan denken. Door de drukte - ja , ik heb mijn bezigheid nu... - zaterdag geen tijd om te lopen. Dat moet jaren geleden zijn dat ik op een zaterdag niet liep...
En eerlijk : ik ben in grote paniek. Die knieen dat is niet normaal ; zou dat al slijtage zijn na 4 jaar marathonlopen en is het dan gedaan met lopen ? Dat spookt nu door mijn hoofd. En verder is de conditie niet goed. Binnen 14 dagen is het de zes uur van Steenbergen, misschien moet ik wel afhaken. Dinsdag probeer ik een lange duurloop van minstens 3 uur en een half en dan zien we wel hoe het loopt - of niet meer loopt... Gij daarboven, laat het aub niet waar zijn !!!
