loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Donderdag bevestigde meneer de orthopedist wat hij al gezegd had : met mijn knie is het niet goed. Uit de 'full leg' foto blijkt dat mijn knie bijna buiten mijn steunlijn staat, daar komt blijvende schade van ... ' Denk ik' ' Denken ? ' 'Als ik zeg dat ik iets denk dan is dat juist en wie niet akkoord is mag de zaal verlaten' . Duidelijk zeker . Ik moet een MRI laten nemen om de reeds opgelopen schade en de te verwachten schade nog verder te onderzoeken. En dan zal beslist worden of er wordt geopereerd of niet , iets eenvoudig, een spieke ergens tussen steken. En dan 2 tot 3 maand revalidatie. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, er is nu tenminste al wat meer duidelijkheid.
Lopen kan nog altijd niet , doet nog een beetje pijn . En ik ga me niet meer laten vangen, het moet nu eerste gedaan zijn voor ik nog iets doe. Dus fietsen , zaterdag 48 km tegen gemiddeld 22/uur , met zware stukken tegen de wind in in de polders. En ik volle gas met mijn tong tussen mijn voorwiel en dan komen er zo twee wielerjeanetten me voorbijgereden, gewoon pratend tegen elkaar , man wat ben ik toch een sukkel. 's Namiddags gaan zwemmen , 1 km in 38 minuten. Daar was ik nu content over, het was meer dan 3 jaar geleden dat ik nog gezwommen had...
Zondag, gisteren, marathon van Antwerpen, mijn marathon ... Aan de ingang van de konijnenpijp zag ik de hele meute een eerste keer passeren en kon ik mijn emoties nog redelijk bedwingen. Luc en Rudy liepen voor hun doen vrij achteraan maar ze riepen me toe dat ze aan hun tweede van het weekend bezig waren, de klootzakken hadden dus ook al in Zeeland gelopen zaterdag verdomme. Chris vroeg in het voorbijlopen hoe het was en ik denk dat hij mij begreep toen ik hem 'slecht' toesnauwde. Op de kaaien liet ik ook weer de hele meute passeren. Ik zag er nu nog wat meer bekenden.
En na een paar koffiekes posteerde ik me op km 41 aan de Oude Leeuwenrui. De eerste lopers kwamen met verschillen van minuten voorbij. Pas na de de 3 uur begon de bijna ononderbroken stroom van lopers. En ik zag er nu veel die ik kende. Marc, mijn loopvriend , ik ging al samen met hem naar Brussel , Antwerpen en de nacht , liep een 100 tal meter voor de 3 u30 ballon, ik was blij , ongelooflijk blij dat hij zijn doel zou bereiken . Hij leek blij mij te zien en dat maakte mij dan op mijn beurt nog eens blijer.
En dan begonnen de mannen en vrouwen uit mijn segment voorbij te komen : de dikzakken, de scheeflopers, de vloekers , de zuchters , de mankepoten, de lelijkaards . En toen er één halfdood vloekend en roepend kwam voorbij gewroet , toen werd het me te machtig en bolden de tranen over mijn wangen.
Nog minstens één keer, Gij Grote Klootzak ginds helemaal daarboven, nog minstens één keer, wil ik lopen vloeken in die laatste km, daar gaat Gij voor zorgen !
Ineens het belangrijkste : de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen is stillekesaan aan het verdwijnen. Deze week eigenlijk geen last meer van gehad , ik voelde niks meer zelfs niet bij het afdalen van een trap . Gisteren en vandaag heb ik na mijn fietstochtjes even 50 meter gelopen en dan, ja dan voel ik het nog. Maar niet meer zoals vorige weekend. Dat ziet er dus goed uit . Die orthopedist met zijn steunzolenaanpaak zou dus wel eens gelijk kunnen gehad hebben. Hopelijk kan hij nu ook iets doen aan mijn rechterknie, de Valgusknie...
En inderdaad , deze week dus ook weer niet gelopen. In het weekend 2 keer de Tibeertroute gereden, de eerste keer in Temse het spoor bijster geraakt en dan maar gewoon zelf mijn weg 'teruggezocht', 46 km aan gemiddeld 23/uur. Vandaag weer het spoor kwijt geraakt op dezelfde plaats maar efkens verder kunnen aanpikken. Het tweede stuk dat ik gisteren niet gereden had was wat pittiger met wat stukken op kiezel en of zandpaden. Op de 51 km reed ik gemiddeld 22 / uur. Maar, no way, no way , dit wordt geen wielerblog.
We zijn begonnen met het belangrijkste en we eindigen ermee, de kwetsuur is waarschijnlijk bijna genezen. En dat is verdomd goed nieuws.
Veel over lopen valt er niet te vertellen : heb zaterdagmorgen 1.5 km geprobeerd maar ben moeten stoppen van -nog steeds - dezelfde pijn. De steunzolen zorgen voor verlichting , de pijn is verbeterd maar de kwetsuur is nog (belange !) niet weg. Dit duurt nu echt wel lang.
En ondertussen probeer ik de conditie wat op peil te houden met mijn fiets : gisteren zondag de Kapellekensroute, 63 km tegen gemiddeld 22 km/uur, ik was zowaar 1 kg afgevallen ! Zelfs op de fiets kan ik mijn rechterbeen niet goed plaatsen, mijn rechtervoet staat wat krom op de pedalen. En tegen de avond had ik pijn in de knieen , van het fietsen of van de reuma ?
Het ergste is de onzekerheid : hoe lang gaat het nog duren én vooral , dat vooral, komt het nog ooit wel goed ? De kwetsuur wil niet helen, daar blijf ik mee sukkelen. Mijn rechterbeen, ik begin daar nu op te letten, staat echt wel krom, mijn onderbeen zwaait echt uit , dat kan nooit , nooit goed zijn voor mijn knie. En de reuma zit toch nog in mijn lijf, ik voel pijn in oa de rechter dikke teen en mijn handen voelen weer net iets strammer aan dan de voorbije weken. De pijn in de knieen komt die nu van de reuma of niet ? En het gedoe met die Xknie én misschien ook die kwetsuur , zou dat reumagerelateerd kunnen zijn ? En ondertussen voel ik me echt dik, ook al zit mijn gewicht nog steeds 'slechts' rond de 85 kg. Godverdomme !
Deze week om de steunzolen geweest die de orthopedist me voorschreef en kijk, al van de eerste dag dat ik ze in mijn schoenen stopte voelde ik verlichting aan de spieren in mijn rechteronderbeen. Als ik een kind zo blij huppelde ik door kantoor donderdag, de eerste dag dat ik ze droeg. En het verbeterde inderdaad de hele rest van de week.
Vrijdag naar de kliniek voor een foto 'full leg', ik kon met veel moeite mijn voeten in de juiste houding zetten, dat beloofde niet veel. Mijn rechterbeen staat dus echt wel krom.
En ondertussen heb ik mijn fietssnelheid al wat opgedreven. Ik ga er hier geen wielerblog van maken maar ik zit deze week aan ongeveer 100 km. De conditie moet een klein beetje onderhouden worden én het gewicht moet een beetje onder controle blijven. En als ons nieuw zwembad open is ga ik baantjes trekken.
Vandaag probeerde ik na een intensief fiesttochtje van 25 km om eens te lopen met de steunzolen en kijk, de pijn was er nog, maar veel minder al. Na 50 meter gestopt, ik wacht nog een week tov volgend weekend voor een 5 km poging. En het is nu definitief, Antwerpen zal het zonder mij moeten doen. Erg godverdomme. Maar het is een verschrikkelijk cliché, er zijn erger dingen in het leven. En het lijkt erop, ja, dat is inderdaad misschien nog veel erger, dat ja... God, we zien wel...
Gelopen wordt er niet, gezeverd daarentegen.... Neen, het zal nog even duren voor het hier terug een loopblog wordt. Voorlopig wordt dit een medische blog. Er wordt niet meer geluld over km's , snelheden, hartslagen en uitslagen maar over de oorzaak van de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen. En geluld wordt daarover , vooral, sorry, door mijn huisdokter.
Volgens hem was het nog steeds een ontsteking, een overbelasting. Omdat ik bleef zagen dat die dan wel heel lang bleef aanslepen mocht ik naar de kliniek. Een halfuurke echochgrafie van mijn onderbeen : niks te vinden, niks te zien. 'Ik kan u geruststellen meneer'.... Helemaal niet gerustgesteld , vanwaar komt dan die pijn bij het lopen verdomme ?
Mijn huisdokter kijkt me bedrukt aan en raadt mij aan om met mijn reumatologe contact op te nemen : 'Dit is reumagerelateerd, begin maar al terug uw cortisone te pakken.' Ik zeg hem dat dit volgens mij niet kan en hij schrijft me dan een voorschriftje voor 'platen pakken'. Ondertussen heb ik het over mijn kwetsuur met mijn ook marathonlopende zus : zij had ooit een stressfractuur en de symptomen daarvan komen wonderwel overeen met mijn klachten. Weer een halve dag in de kliniek en mijn onderbeen , enkel en voet worden in allerlei standjes gefotografeerd. De verpleegster ziet niks. De huisdokter bevestigt : de radioloog ziet geen barstje, niks speciaals én geen stressfractuur.
De radioloog zag wel hielspoor en wat schade aan de gewrichten. Dus zegt huisdoktermans : hielspoor, en dat straalt uit naar uw onderbeen, begin maar terug uw ontstekingsremmers te pakken. 'Niks hielspoor meneer doktoor, dat is de oude kwetsuur die men ziet én hielspoor voel ik niet tot in mijn knie ... ' 'Ga misschien eens naar een orthopedist'. Ik kijk even op diens website ,zie dat die nog een halfuur spreekuur heeft en wip op mijn fiets.
Ik kom in een lege wachtkamer terecht en een dikke sarcastisch ogende kerel komt mij vragen wat ik kom doen. 'Zonder afspraak naar een specialist, al ooit gedaan ? ' 'Ja vandaag dan zeker ...' De man lijkt even te twijfelen en laat me toch binnen. Ik krijg het gevoel dat ik hier al ooit geweest ben én hij beaamt : 'ge zijt hier ooit geweest voor een breuk aan uw pols, 22 jaar geleden, van u ben ik ook niet rijk geworden'. Ik herken de stijl, een man naar mijn hart... Hij legt mij op zijn bank , kijkt even en zegt dat ik een groot probleem heb. Mijn rechterknie knikt naar binnen en daardoor loop ik scheef. Dat zou de oorzaak kunnen zijn van de overbelasting. En dat is niet om mee te lachen. Kan op termijn voor grote problemen zorgen, zeker bij belasting van de knie. 'Maar, niet panikeren, ik ga u voorlopig niet verbieden te lopen.'
'Want meneer loopt marathons, ah....' Hij vertelt dat in Zweden de mutualiteit niet tussenkomt voor mensen die meer dan één marathon per jaar lopen. Als ik hem vertel dat ik al een maand niet meer loop en dat mij dat zwaar valt toont hij begrip en legt mij het 'Birminghamexperiment' uit : men gaf er 100 marathonlopers een pilleke dat de werking van de door het lopen gevormde endorfine neutraliseerde en na 3 maand liepen er nog slechts 12, de andere 100 marathonhlopers die een placebo kregen bleven allen lopen.... 'Zijt ge nog niet depressief jong ? ' De man schrijft mij steunzolen voor en vraagt mij om terug te komen als ik die twee weken heb gedragen. En dat ga ik doen....
Het valgus syndroom, een valgus knie, één X-knie, dat zou ik hebben. Het kan me niet bommen jongens (en ook meisjes) wat ik heb. Als het verdomme maar opgelost geraakt en als ik verdomme, godverdomme maar terug kan beginnen lopen.....
Het wordt hier saai met de titels boven mijn geschrijf, maar ik kan niets anders bedenken. En zo weet iedereen ineens wat er deze week gelopen is, gestrompeld is trouwens een betere omschrijving....
Donderdag wilde ik eens proberen om voorzichtig 5 km te lopen . Het rechteronderbeen speelde nog op. Maar vroeger bij een lichte ontsteking kon ik de pijn er uit lopen , het verminderde bij het lopen. Dus eens proberen. Al dadelijk voelde ik dat het nog te veel pijn deed. En erger nog, ik raakte niet vooruit , ik trapte gewoon op mijn adem aan rond de 6.10 . Die eerste km na ondertussen al meer dan drie weken, die had goed moeten aanvoelen, het lichaam had blij moeten zijn om nog eens in beweging te komen... Neen, het wrong tegen langs alle kanten. En ik voelde me dik, zwaar, mijn buik (ja , die begint stilaan terug te komen....) leek te zwabberen . Op de finse piste ging het nog trager, ik raakte zelfs niet meer aan 6.40. En de pijn in de rechtervoet werd onhoudbaar, ik moest de 1.5 km naar huis stappen. Godverdomme toch ! Vrijdag was de pijn nog erg de hele dag, vrijdagavond was het al veel beter. Mijn dagelijkse dosis ontstekingsremmers (ik neem er nu twee), de zalf en het ijspackgedoe helpen dus tegen de pijn maar doen de kwetsuur niet verdwijnen...
Deze week ik heb ik me ook verzoend met het feit dat de marathon van Antwerpen wellicht niet voor dit jaar zal zijn. In alle geval, als ik één keer voor die marathon er in zou slagen om nog eens pakweg 35 km te lopen, wel dan schrijf ik toch nog in. Maar dan moet er nog veel water door de zee.
Dus gefietst dit weekend : zaterdag 46 km en vandaag zondag 22 km. En het gaat beter, de snelheid gaat omhoog , er is kracht in de fietsbenen. Maar het wordt hier verdomme geen wielerblog , nee no way, dus geen gezeik over mijn gefiets...
Lopen wil ik terug, liefst zo snel mogelijk. Dave is blijkbaar ook terug begonnen, de man is medeverantwoordelijk voor mijn loopverslaving, als die terug begint , wel dan moet ik verder doen !
Ja, ineens de getallen : dinsdag eens gaan proberen lopen en na 50 meter gestopt. Zaterdag gaan fietsen en gestopt aan de finse piste om eens te proberen of ik een 3 tal km rustig zou kunnen joggen op zachte ondergrond en na 150 meter gestopt. Voor de niet wiskundigen onder ons : 50 meter + 150 meter = 200 meter . En dat op een hele week...
Woensdag naar mijn huisdokter geweest en die vertelde mij wat ik vermoedde : ontsteking van een spier aan de zijkant van mijn onderbeen, waarschijnlijk door overbelasting . En waarschijnlijk zwaar want anders zou dat na een week rust al moeten weggegeweest zijn. Gaf mij een zalfke mee en schreef me de ontstekingsremmers die ik al nam nog eens voor.
En dus is de activiteit deze week beperkt geweest tot zaterdag eens een dik uur gaan fietsen , zoveel mogelijk viaducten opgezocht en die dan telkens volle bak opgespurt , een soort inteval fiets training dus. Zondag naar kantoor gefietst , zo'n 15 km. Zaterdag hadden we daar zware waterschade gehad en ik wilde eens kijken hoe het er uit zag. En ook nu weer goed gas gegeven . Goed gas is bij mij weer niet echt snel maar het ging wel al beter dan vorig weekend. Als lopen niet meer zou gaan (ik kan er niet aan denken...) dan moet ik misschien wielerjanet worden...
Deze week inderdaad 0, nul, kortom, geen enkele km. De hele week sukkelde ik nog met de rechtervoet, het rechteronderbeen. Het verbeterde naar het einde van de week en dus was ik van plan om zaterdag ergens naar toe te rijden met de fiets en daar dan 5 tot 10 km eens te proberen of lopen al kon. Vrijdagnacht werd ik echter overvallen door buikgriep - allez, ik denk dat het buikgriep was -. Spurten (en bij mij gaat dat niet echt snel...) naar de wc en daar leek het dan of ik volledig leegliep, nog nooit meegemaakt. Zaterdagmorgen dan 2 pogingen om de tanden te poetsen moeten afbreken : ik werd draaierig en moest me strompelend haasten en terug op zoek naar mijn bed. Daar lag ik dan uit te hijgen van de inspanning - na een 5 meter 'spurt' - en te baden in het zweet dat van mijn voorhoofd liep. En ik viel als een blok in slaap. Uiteindelijk rond 14 u uit mijn bed geraakt en de hele namiddag en avond voor TV liggen twijfelen tussen kijken en slapen ... Mijn hartslag zat - in rust - boven de 80 terwijl dat normaal tussen de 50en de 60 zit. Het verbeterde licht 's avonds en ik kon al een boterhammeke eten : was ook nodig om de trhriller Genk - Anderlecht door te komen, ongelooflijk die penaltyreeks. Rond 23 u ging ik terug naar bed en ik viel als een blok in slaap.
Dit was de eerste keer in meer dan 5 jaar dat ik gedurende een week niet liep, de laatste keer was in de laatste maand voor de marathon van Eindhoven toen ik geplaagd werd door hielspoor. En het was de eerste keer sinds ik loop dat ik nog zo ziek geweest ben. En langer dan 14 u heb ik, denk ik , nog nooit - alleen !? - in mijn bed gelegen. Maar vandaag , zondag, lijkt het al over. Nog wat gerommel in de maag en de darmen maar dat is alles. Om te gaan lopen vond ik het nog wat te vroeg en wellicht zijn de paar extra dagen rust voor mijn rechtervoet geen slechte zaak...
Zowat een uur geleden is de 6 uur van Stein begonnen, daar was ik de laatste 2 jaar telkens bij. Het deed me wat toen ik verleden week eventjes op de deelnemerslijst keek en ik weet zeker dat ik het moeilijk zal hebben als ik volgende week op de foto's naar bekenden op zoek ga. Ik mis het en dus kijk ik enorm uit naar de marathon van Antwerpen. Niet zozeer om een tijd te lopen maar vooral om nog eens een wedstrijd te lopen. Er mag echter niet te veel meer mis gaan , anders komen we onvoorbereid aan de start. Maar wie weet zorgen die rustige weken wel voor een boost, wie weet ?
Inderdaad, ook deze week stond nog volledig in het teken van de kwetsuur aan de/het rechtervoet/rechteronderbeen. Verleden week zondag nog een goede intervaltraining gedaan (5 x 1km ) en de dag daarna, maandag dus - geen commentaar over dommerikken die niet zouden weten dat na zondag maandag komt -, maandag de 70 minuten gaan lopen die in mijn schema stonden voor de dag na het interval. En dat ging, dus eigenlijk redelijk weinig last van het rechtervoetgedoe, dat leek dus positief te evolueren. En ik leek wel te kunnen vliegen , ik liep op 'uitloopgevoel' aan gemiddeld 6.03 alsof het niets was. Goed dus.
De dag nadien - dinsdag, neen, geen commentaar - wel pijn aan de rechterkant, ik mankte zelfs. Ik was vanaf zondag ontstekingsremmers beginnen nemen, één per dag. Woensdag en donderdag voelde het al wat beter en vrijdag ging ik er vanuit dat ik het ergste wel zou gehad hebben met de rechterkant. Dus zaterdag vertrokken voor 28 km (in mijn boek stond 24 km...) aan 6.20. En weer liep het geweldig. Van de kwetsuur voelde ik dat ze er geweest was en het tempo ging makkelijk - echt makkelijk -naar 6.00 , alleen de hartslag zat wat mij betreft een 5 tot 10 slagen te hoog (tussen 140 - 145) . Zo rond km 15 begon ik de pijn al wat te voelen maar het gevoel dat ik nu toch in staat zou moeten zijn om een marathon te lopen in 4 u 12 deed mij die pijn vergeten. Op km 20 gebeurde dan iets wat me nog nooit is overkomen : ik stopte een training omwille van de pijn., het ging niet meer. Ik was ongeveer 2 km van huis en kon zelfs na een paar minuten stappen niet meer hernemen, het been wilde niet mee, manken.
En vandaag , zondag - jaja na zaterdag.... - lang uitgeslapen wegens laat in bed, lopen ging niet en fietsen leek me geen zin te hebben gelet op de tot pap evoluerende sneeuw die de wereld bedekte. Dus een week van 30 km en weer een week dichter tegen de marathon. Ik panikeer nog belange niet, maar het moet nu toch binnen de 14 dagen opgelost zijn of ik haal Antwerpen niet. Dus deze week, het wordt sowieso een zware week met een paar etentjes, de rechtervoet laten rusten en zaterdag 'herbeginnen' met een intervaltraining.
Er is nieuws van het medisch front , allez, geen nieuws en dat is goed nieuws . De resultaten van het bloedonderzoek geven niets echts speciaals aan, niets wat echt te remidieren is . Toch slaagt de sportdokter erin om me 150,00 geneesmiddelen aan te smeren. Twee visites , een bloedonderzoek én de medicatie happen 300,00 uit mijn portefeuille... Ja jong, ik ga wel terug naar mijn huisdokter volgende keer.
Dan gaat een mens eens voor het strikt volgen van een schema en dan raakt hij gekwetst.... Mijn rechter voet en een pees/ spier vooraan op het onderbeen wringen verschrikkelijk tegen . Maandag (interval) en dinsdag (snelle 7 km ) dus niet gelopen en pas donderdag terug de shoes aangebonden. Omdat ik het gevoel heb dat het vooral mijn snelheid is die moet getraind worden dan maar gekozen voor de intervaltraining. 3 x 3 km , snelheid volgens den boek 5.45 , 1.5 km voor, telkens een 1 km tussen en 1.5 km na. 3km op de oude atletiekbaan met een rondje van 250 meter zou wat belachelijk zijn, dus naar het plaatselijk park waar ik een rondje ken van 2 km. De eerste 2 km van de eerste snelle 3 gingen aan 5.22, daarna zakte ik terug naar 5.40, gemiddeld iets van een 5.27 . De volgende 2 maal 3 km was het echt vechten , vechten om vooruit te geraken, ik raakte met moeite aan 5.41 en 5.42 , godverdomme trager dan mijn oude marathontempo. Verschrikkelijk.... En mijn rechtervoet en onderbeen deden pijn. Slecht gevoel na deze training.
Donderdag en vrijdag met madam op stap, uitstapje Breda geboekt met een Bongobon. Donderdagmorgen, na het lopen , vroeg ze me of er nog iets in de koffer moest.... Toen ik 'mijn loopgerief' antwoordde (om te lachen.... ) ontplofte ze net niet die madam van mij...
Zaterdagmorgen nog te veel pijn in het rechterbeen en de fiets gepakt voor een kleine 30 km aan gemiddel 21km/uur, dat is dus ook wandelen. Deze morgen, zondag, terug gaan lopen, de ontstekingsremmer die ik zaterdag had genomen deed zijn werk, de pijn was te harden.... En omdat ik er vanuit ging dat ik door de pijn maandag toch niet zou kunnen lopen gekozen voor wat in den boek stond voor maandag : interval 3 x 1 km aan 5.10 . Het werden 5 x 1 km aan snelheden tussen de 4.44 - 4.55 , gemiddeld zat ik op deze 10 km verdikke aan 5.37. Nu vermoed ik wel dat op die oude atletiekpiste meneer Garmin wat te snelle tijden geeft maar toch, ik was wreed content. En ja, het kostte moeite om het tempo de volledige km aan te houden maar ik was niet stikkapot. En de hartslag, wel die deed het goed, die zakte in de rustige stukken tussenin (750 meter) toch meer dan 10% én de meter toonde geen rare dingen...
Dus een rare week : veel te weinig km's (25 km) , 2 intervaltrainingen (één dikke meevaller en één dikke tegenvaller) en een kwetsuur . Goed begonnen, goed begonnen....
Deze week 25 km / 2013 330 km / 83 kg na het feestweekend én het lopen deze morgen
Deze week een week van 75 km in 4 keer : 24/ 10 / 32 / 10. Maandag verlof en nog eens 3 toerkes gelopen in het centrum van mijn gemeente. Het was zeer zwaar, mijn hartslag(meter) sloeg tilt en mijn 'snelheid' was lager dan de vorige keer : 6.18, gemiddelde hartslag van 147, niets om over te stoefen. En ik die eind verleden week beterschap begon te voelen.... In de namiddag - dat was de reden voor het verlof - naar de sportdokter ; ik wilde wel eens de visie van een specialist sport op het reumagedoe én de medicatie daartegen. Bloed trekken en zien of er niet te veel afvalstoffen in mijn lijf blijven hangen van de medicatie , dat was - voorlopig - het enige wat de man wist te verzinnen. 'En als ge vroeg wilt komen, kom dan om 7 u 45, ik begin om 8 u 30'... Qué ? .... 'Ja dan zijt ge wellicht de eerste om 8 u30'.
Woensdag eens gaan zoeken waar ik best mijn intervaltraining zou kunnen doen. De finse piste is uitgesloten, er ligt nieuwe schors op het grootste deel van het parcours dat ik zou bestrijken en dat is veel te zwaar om snel op te gaan lopen. Dan maar uitgeweken naar het oude atletiekplein : wat rondjes gaan draaien om dan thuis de afstanden te kunnen bekijken op mijn Garmin. En de eerste zeer rustige km's op de finse piste gingen niet goed, eens op de oude atletiekpiste aangekomen dan maar eens doorgetrokken, een 'zeer snelle' 500 meter aan 5.01, dan 500 meter 5.15, 500 meter 5.25 om te eindigen met 1 km aan 5.15. En dan nog 1.5 km uitgelopen aan 5.52. Daar was ik nu eens content van zie, de eerste 5 km traag was het bijna verzuipen en dan daarna, die snellere km's dan leek ik wel te vliegen.... Raar toch allemaal.
Zaterdagmorgen de gordel aangegord, een drinkbus met sportdrank mee en nog eens de St Annekes route (officieel 33 km maar volgens meneer Garmin 32,100 km) gelopen. Heb ik bvb verleden jaar maar één keer gedaan. Ik was van plan mijn hartslag niet te hoog te laten gaan en ongeveer tegen 6.20 te lopen. De hartslag bleef bijna de hele weg rond de 140 , alleen op het allerlaatst tikte ik tegen de 145 en zelfs 150 aan. De snelheid kon ik zeer constant houden, gemiddeld 6.14. Veel sneller had ik niet gekund maar verder wel. En de viaduct na 22 km was absoluut geen probleem. Ook hierover was ik redelijk tevreden. En toch... ik kwam nu aan in 3 u 20 , ooit liep ik op dit traject 2 u 59...
Zondag, deze morgen, echt gaan uitlopen. Ik kon amper staan op mijn rechtervoet, pijn - geen reumapijn lijkt mij - in de voet en het onderbeen, aan de rechterkant van voet en been. Na een zeer rustige start was de pijn te verdragen en kon ik tegen een zeer rustig tempo makkelijk , redelijk makkelijk toch, een 10 km op de finse piste doen. Ik weet niet of ik ooit ongeveer 10 km trager heb gelopen dan vandaag, gemiddeld 6.52 ... De hartslag bleef nu wel onder de 130, op het einde (meestal is het in het begin) ging de meter weer alle kanten uit...
Die pijn aan de rechtervoet en het rechterbeen is niet goed. Volgende week begin ik immers met mijn 10 wekenschema voor de marathon van Antwerpen. Gedistilleerd uit een boek van een Duitser. Het schema van de 3 u 45 genomen wat betreft de afstanden en daarop de tijden van het 4 u schema gezet. Alles wat rustig lopen is 10% langer gemaakt. En na de wekelijkse lange duurloop de rustdag opgevuld met een zeer trage recuperatieloop - zoals vandaag -. Elke week is er een interval training, een iets snellere duurloop van ten hoogste 10 km en een lange trage duurloop . Ongeveer halfweg wordt de lange trage duurloop vervangen door een 10 km test en ongeveer 3 weken voor de marathon is er een halve marathontest. Vijf loopdagen in de week, het schema hangt boven mijn bureau . Het zal de eerste keer zijn dat ik op zijn minst al de intentie heb om een schema te volgen voor een marathon. Ik geef mezelf 20% kans om onder de vier uur te blijven , voor 4 u 12 (10 per uur ) teken ik nu ....
Een weekje van 50 km verdeeld over 4 loopdagen , 3 keer 10 km en één keer 20 km. Slechts woensdag begonnen. Een tegenvaller : ik wilde eens proberen om onderweg een paar keer te versnellen maar daar had ik de kracht niet voor , ik liep aan ongeveer 6.10 en kwam totaal kapot thuis. De dag nadien, de intelligenten onder u weten dat na woensdag donderdag komt, die dag nadien dus dan maar gekozen voor een recuperatieloopje , hartslag laag (proberen) houden. En ik liep vrij makkelijk aan gemiddeld 6.19 met een hartslag rond de 140, te hoog maar tenminste een beetje onder controle.
Zaterdag vertrokken voor een twee uur. Veel zin had ik er niet in, vrijdagavond immers gaan eten en daar was de nodige drank bij gevloeid en dat voelde ik zaterdagmorgen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de eerste km freewheelend en zeer makkelijk - leek wel recuperatieloopje - doorkwam in 5.45. Daarna uiteraard wat gas teruggenomen maar ik bleef de eerste 14 km flirten met de 6.00 en dat zonder moeite, makkelijk zelfs. Alleen die verdomde hartslagmeter bleef waarden rond de 150 aangeven en dat is te hoog. Op km 15 bouwde ik een snelle km in en kwam daardoor op die 2 km (mijn Garmin noteert rondjes van 2 km) door in 5.46. De km's daarna, 4 nog, nam ik wat gas terug maar liep nog makkelijk aan 6.10. Gemiddeld 6.02 op exact 2 uur. Hierover was ik zeer tevreden; het was lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad bij het lopen.
Zondag, deze morgen, recuperatieloopje van 10 km. Ook nu ging het in het begin heel makkelijk , alleen was er weer eens die verdomde hartslagmeter die constant zeer hoge waarden aangaf, zeer onregelmatig. Ik liep makkelijk dus dan redeneert een mens dat het niet het hart is dat zo te keer gaat maar dat het de hartslagmeter is die in de fout gaat.
Ik heb het nog niet gehad over mijn concrete plannen voor 2013. De marathon en ultracup laat ik aan mij voorbijgaan. Het lijkt me met mijn huidige conditie niet mogelijk om dit jaar weer meer dan twaalf marathons en of ultras te lopen. En thuis moet de kathedraal ook wat in het midden gehouden... Dus dit jaar een marathon of drie vier en één of hoogstens twee ultra's. Bijna zekerheden in mijn programma zijn de marathons van Antwerpen en Brussel, dat waren in het verleden steeds memorabele wedstrijden. De zes uur van Aalter , midden in de zomer , zou ik ook willen proberen lopen, alle 'loopvrienden' zullen daar zijn. En de rest zien we wel, de nacht van West Vlaanderen nog eens , dat lijkt me wel wat. En op het einde van het jaar misschien nog ''tis voor niks '. En ik wil nog eens proberen om onder de vier uur te gaan. Die tijd lijkt nu zeer ver weg en nauwelijks nog bereikbaar maar wie weet , als ik de kilo's er kan blijven afgooien , als ik niet meer aan die verdomde cortisone moet én als ik terug wat gerichter kan trainen, wie weet lukt het dan terug ? Morgen ga ik in alle geval naar een sportdokter om de zaak eens door te babbelen en dan volgende week begint de voorbereiding van de marathon van Antwerpen , ik ben nu van plan om een schema nu eens echt te volgen en niet zomaar wat te lopen. En wie weet wat gebeurt er dan ? En deze week - op uitzondering van woensdag - voelde ik zowaar wat beterschap .... Antwerpen, ik kom eraan...
deze week 50 km / 2013 230 km / 83 kg na het lopen
Deze week 50. Maandag 10 , vrijdag 10, zaterdag 20 en zondag terug 10. Kilometers, of wat had u gedacht ?
Maandagavond naar de Finse piste. Bijna helemaal alleen op besneeuwde paden die lagen te glinsteren in het licht van de lantaarns, mooi, mooi. De hartslag ging veel te hoog (150) en dat ondanks het tempo van 'slechts' 6.05. Dan maar een keer eens 2 km doorgetrokken aan 5.35 , de hartslag ging dan tot 160. Zwaar. Pas vrijdagmorgen - een dagje verlof - terug de loopschoenen aangebonden voor een 'snelle 10 km' op diezelfde Finse piste. De sneeuw van maandag lag er nog steeds . De eerste 4 km aan 5.30 waren al te zwaar, ik moest vaart minderen om verder te kunnen. Ik zakte terug tot 5.50. Gemiddeld zat ik aan 5.42 , ik kon verdomme op 10 km niet eens mijn oude marathontempo handhaven, waar zijn we mee bezig verdomme ?
Zaterdag 'lange trage duurloop', een tweeurenloop. 18.71 km en een hartslag die tegen de 150 aantikte ondanks het verdomd lage tempo van 6.25. Dit voelde niet goed. Zondag dan in de regen 10 km, 5 km wroeten tegen de wind in en dan terugkeren. Op de terugweg was ik een dikke minuut sneller. Nu zat ik aan 5.53 gemiddeld én een beter gevoel, raar toch. En ik zie dat ik al verdomd veel gevloekt heb in wat hier nu al geschreven staat....
Dé gebeurtenis van deze loopweek had plaats op zaterdagavond : de prijsuitreiking van de marathon en de ultracup ergens in een bowlingkot in een klein verloren gat in Nederland. Plezant, lachen met de loopvrienden , onnozel doen, puberen zelfs . Na het bowlen eten en prijsuitreiking. Ik zat aan tafel naast de winnaar , de bijna 70 jarige LP. Samen met mijn overbuur - de enige aanwezige die ik niet kende - luisterde ik met bewondering en vooral heel veel respect naar deze looplegende die meer te bieden bleek hebben dan lopen alleen. Tijdens zijn lange (zo'n mannen mogen dat ...) 'afscheidsspeech kreeg ik het moeilijk om de tranen te bedwingen. En op het einde van de avond ging ik me even bij de Wase vrienden zetten en werd de sfeer terug wat joliger. Hier en daar had al iemand opgevangen dat ik reuma heb. En als dan telkens de vraag volgde 'we gaan u toch nog zien' wist ik het antwoord op één of andere manier te ontwijken. Lachend zelfs nam ik afscheid van de laatste plakijzers - altijd dezelfden - en vertrok voor de lange weg naar huis...
Pas zondagavond, gisterenavond werd ik er me van bewust dat ik de ultracuppers wellicht niet meer of nog nauwelijks zal zien. Net nu, godverdomme, net nu ik ook een ultracupper was geworden. Net nu ik thuis was bij die mannen. Net nu ik daar was ingeburgerd, meer nog , een plaats had . En net nu ik een paar van die mannen zelfs vriend zou durven noemen. En ja, daar had ik het gisterenavond én nu, nu terwijl ik dit zit te schrijven, ja daar heb ik het verdomme moeilijk mee. Wrang, ja , wrang.
Verleden week maar 30 km gelopen. Nochtans reeds maandag begonnen, de klassieke 10 km op een gewone weekdag 's avonds. En in die 10 km eens gekeken hoe snel ik nog kon op 666 meter : ik haalde 4.57/km en daar was ik niet echt ontevreden over. Ik was wel stikkapot na die ocharme korte 'spurt'; dat was vroeger toch anders.
Dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag niet gelopen. Het leek me te gevaarlijk om op besneeuwde en gladde voetpaden de kou te gaan trotseren. En rust zou me misschien goed doen, wie weet.
Zaterdag was het nog steeds bar koud en er waaide een stevige noordenwind - straffer dan die van Will Tura-. Dan maar gewoon richting noorden gelopen tot aan de Schelde, de voetgangerstunnel. De fietspaden naast de 'grote baan' waren geruimd en makkelijk te belopen, alleen in mijn eigen gemeente was het niet zo goed én bovendien minder aangenaam lopen omdat dit het drukste stuk van de route is. Op exact een uur stond ik aan de Schelde, de terugweg - meewind - ging anderhalve minuut sneller ondermeer omwille van een iets snellere 2 km . Over deze training was ik redelijk tevreden, ik had nog wat over...
Zaterdagavond naar Lierse - Beveren op uitnodiging van een klient. Ik kon meerijden met twee politiemannen. De match was flauw maar het eten en het drinken goed. Eens terug in mijn gemeente nog 'éne' gaan drinken met de twee flikken. Hoeveel keer we de laatste gedronken hebben mag Joost weten, en Joost was er dan nog niet bij ... Zondag te laat op om nog te gaan lopen, dat is verdomme heel lang geleden dat dit mij overkomen is.
Het overkomt me niet gauw meer, zeker niet sinds ik loop, maar ik werd deze week gehinderd door griepsymptomen : één dag echt miezerig gevoeld en dan de rest van de week keelpijn en een kwalijke hoest.
Dinsdag naar de finste piste met de bedoeling om eens te kijken hoe snel ik nog kon lopen op een snelle km. De eerste 2 km op weg naar de finse piste gingen eigenlijk al bij al vrij makkelijk aan 5.23, snel dus voor mijn huidige situatie. Ik wilde een km 500 inbouwen maar liep Marc op het lijf en liep met hem mee. Na 1 km moest ik hem laten gaan ondanks het relatie trage tempo 6.10. De combinatie van het praten en het lopen ? De te snelle eerste 2 km ? Het ging daarna ook van geen meter, het was zwoegen, pompen en ik twijfelde een paar keer : zou ik stoppen ? Op het einde ging het iets beter maar ik was stik stik stikkapot... En neen dat was geen hapering van mijn keybord, ik was wel degelijk helemaal kapot na een 10 km aan ocharme 5.55 gemiddeld.
De dag nadien festiviteiten op het werk dus niet gelopen en donderdag 'ziek' : een zwaar hoofd en echt slecht voelen, griep. En dat was niet van de festiviteiten. Wellicht was het de 'griep' die mij dinsdag had gehinderd. Zaterdag nog steeds niet 100% , integendeel , maar toch flink genoeg om te lopen. Tegenwind vertrokken, deze keer richting oosten, Kruibeke. Het was zwaar vooral omdat op het einde van de tocht van een halfuurke heen een viaduct ligt. Deze op en af en bijna direct nadien keren en er dus dadelijk terug erop. Uiteraard wat sneller gelopen op het stijgend stuk en al bij al deze 10 km vrij goed kunnen volbrengen. De laatste km wel wat proberen uitlopen om mijn veel te hoge hartslag te proberen laten zakken maar dat zonder succes. Gemiddeld gelopen aan 5.55 , de middenste 4 km aan 5.45.
Zondag, deze morgen, zwaar getwijfeld of ik wel zou gaan lopen, de keelpijn was nog wat erger dan de dag voordien. Toch vertrokken voor een trage 10 km - vooral in functie van mijn pogingen om te vermageren - en dat lukte al bij al vrij goed. 10 km aan 6.05 met weer eens een te hoge hartslag. Toch eens een andere meter proberen één van de volgende dagen...
Deze week 30 km / 2013 100 km / 83 kg na het lopen - de feestkilos zijn er al terug af -
Loopjaar 2013 is goed gestart, althans, ik heb er een goed gevoel bij. Direct begonnen met 70 km in 4 keer : 10/ 32 / 18/ 10. Dinsdag, de eerste dag van het nieuwe jaar wat rondgezworven in mijn gemeente. Ging al bij al vrij makkelijk na een rustige oudejaarsavond. Inderdaad, oudejaarsavond was rustig geweest : heel de avond eten en drinken onder ons getweeen... De dag nadien dus zonder moeite 10 km aan gemiddeld 6.00, hartslag zat wel wat te hoog , wellicht door de alcohol.
Donderdag verlof en verplicht vroeg opstaan wegens kuiswerkzaamheden op de slaapkamer. Daar doet ondergetekende niet aan mee - ik ben het prototype van de 'oude' man - en dus vertrokken voor nog eens een ouderwetse 4 x 8 km in het centrum van mijn gemeente. Zeer voorzichtig begonnen om de hartslag laag te houden . Lukte niet, de hartslagmeter (zullen we maar hopen) sloeg tilt . En raar, ik liep elke ronde een ietsie pietsie sneller dan de vorige, gemiddeld kwam ik op 6.14. Mijn persoonlijk record op deze training zit rond gemiddelde van 5.30. Van die snelheid kan ik alleen maar dromen . Maar ik was tevreden dat ik toch dikke 32 km zonder al te veel moeite aan een constante snelheid had kunnen lopen, dat was verdomme lange geleden. Vrijdag achter mijn vrouw gelopen op de Meir, minstens even zwaar als donderdag...
Zaterdag tegenwind richting westen en na 55 minuten gedraaid, ik kwam 45 seconden rapper terug thuis. Het was een klein beetje sneller gegaan dan donderdag, gemiddeld 6.11. De hartslag zat weer te hoog maar ik had redelijk makkelijk gelopen. Zondag, gisteren , op de finse piste vertrokken voor 10 km. De hartslagmeter sloeg weer tilt dus op hartslag lopen was er niet meer bij. De laatste 4 km mijn oude marathontempo van 5.40 gelopen. En dat kostte verdomme moeite... Zo gemiddeld 5.55 gelopen met gemiddelde hartslag van 139 , al bij al was ik hier ook content van... En zo zit de eerste loopweek van 2013 erop !
Deze week 70 km / 2013 70 km / 86 kg na het lopen --- véél te zwaar ---
Het loopjaar 2012 was er één om snel te vergeten én één om nooit te vergeten, twee jaar dus eigenlijk. De prestaties waren niet goed ; ik kon geen enkele keer mijn schuilnaam eer aan doen. En dit loopjaar werd overschaduwd door de, ondertussen hopelijk overwonnen, dip in mijn huwelijk. En daar nog eens bovenop werd ik in mei van dit jaar reumapatient verklaard, een niet te overwinnen dip. Plezant was het persoonlijk record op de zes uur van Stein én ik zal voor altijd fier blijven op mijn plaats bij de eerste vijfentwintig in de 'marathon en ultracup'.
Ik liep in 2012 2.910 km . In 2011 waren er dat 3.215 en in 2010 nog 3.380, er zit dus sleet op het aantal km's. Ik liep in 2012 wel 615 wedstrijdkm's , ongeveer 21% van mijn totale aantal en ongeveer 50% meer dan het jaar voordien. Het kalmer aan doen voor en na de wedstrijden is dus wellicht één van de belangrijkste oorzaken van het minder km's maken. En de reuma én het iets minder lopen toen ik terug thuis kwam zullen ook wel een rol gespeeld hebben. Ik liep met vijf paar schoenen in 2012, met elk paar toevallig ongeveer evenveel km's. Ik dumpte in het begin van het jaar mijn 3de paar Mizuno's (na 2.005 km ) en nu net mijn laatste paar Fusions (na 1.840 km op 3 jaar, de voering was versleten en als ze nat waren was de stank niet meer te harden... ). 2.930 km aan gemiddeld 10 per uur - ik zal dit jaar dat gemiddelde niet gehaald hebben .... - is 293 uur of meer dan 12 hele dagen , een dikke 3% van een jaar gelopen dus...
Ik had begin 2012 de puntentelling van de marathon en ultracup goed bestudeerd. Als ik de extra bonuspunten gekoppeld aan het lopen van 4 ultra's én het lopen van 8 en 12 wedstrijden zou kunnen meepikken, wel dan kon een plaats bij de eerste 25 me wellicht niet ontsnappen. Mijn Nederlandse loopvriend was zo verleden jaar ruim binnen de eerste 25 geraakt, loopt slechts een klein beetje sneller dan ik maar krijgt daar pakken punten minder voor omdat hij jonger is dan ik. Als het hem lukt, wel dan zou het mij ook moeten lukken.
In 2012 liep ik 13 wedstrijden : acht marathons, één 50 km en vier 6urenlopen. 12 van die wedstrijden waren onderdeel van de marathon en ultracup.
De eerste wedstrijd die ik liep was de marathon van Apeldoorn. 'Midwinter marathon' , ja dat was het wel, bij 8 onder nul won ik in de categorie korte broek (we waren maar met twee denk ik) in ongeveer 4u 03 . Ik had wellicht onder de 4 uur gekund maar dat was niet de bedoeling, dit was een trainingsmarathon. Toffe , mooie marathon trouwens...
Apeldoorn was training voor de 6 uur van Stein. In 2011 - mijn eerste zes uur - had ik me daar niet geamuseerd, in 2012 was Stein één van mijn hoogtepunten. Ik vestigde er mijn persoonlijk record op de zes uur - ik ben wel zeker dat ik dat nooit meer klop - met een dikke 59 km. En had ik geen blaren gehad vanaf 20 km én had het geen stront beginnen regenen na 4 uur , wie weet had die 60 km er dan ingezeten ? En ik leerde er een paar cuplopers wat beter kennen.
De marathon van Lier zou ik wel even binnen de 4 uur lopen, dat leek me na mijn prestatie in Stein een evidentie. Ik zette me overmoedig achter de 4 uur ballon maar moest die na ongeveer 25 km laten gaan. De warmte - het was inderdaad warm - en wellicht al wat overtraining zorgden voor een serieuze terugval. Ik eindigde totaal choco na 4 u 07 , ja een tegenvaller.
Antwerpen moest onder de 4 uur, dat was mijn grootste doel voor 2012. Maar het liep in de laatste weken ervoor voor geen meter, 'overtraind' leek het mij. En de enige remedie daartegen leek mij rusten; ik deed mijn loopschoenen niet meer aan in de week voor de marathon. Ik startte verschrikkelijk snel - de snelste 10 km ooit in een marathon - maar zag al rond km 25 dat de 4 uur niet ging lukken, gegokt én verloren, weliswaar slechts nipt. Ik eindigde in 4 .03 en was slechts licht ontgoocheld , de crisis thuis was ingrijpender dan de loopcrisis...
Vrijdag 11 mei, ik ging voor het eerst na mijn werk niet meer naar huis. 2 dagen later werd de 6 uur van Steenbergen een 6 uur (ja, zo lang duurt dat) durend gevecht met mezelf. Het lopen ging niet maar het werkte wel louterend. Ik haalde 57 km en een half, eigenlijk niet echt slecht. Na het eindsignaal plofte ik neer in het gras, vijf volle minuten lag ik uit te huilen , verscholen onder mijn T shirt. Als het lijf leeggelopen is dan versterken de emoties....
De nacht na Steenbergen kon ik de slaap niet vatten van de pijn aan de knieen. Ik sukkelde al een hele tijd, al van eind 2011 met pijn overal : voeten, knieen, enkels, tenen, schouders en handen. Ik weet alles aan het lopen, behalve de handen, dat kon niet en dat zou dus wel de 'ouderdom' zijn zeker. Mijn huisdokter deelde mijn mening, overbelasting. Tot ik na die nacht na Steenbergen hem bijna smekend vroeg ; zoek nu eens verder.... De reumatologe waar hij me naar toe stuurde velde het verdict : reumatoide artritis, ontsteking van de gewrichten, een vorm van reuma. Levenslang. En lopen, ja , wat dat ging worden dat wist ik niet ... En er waren de laatste jaren pakweg drie belangrijke zaken in mijn leven : gezin - niet overdrijven maar allez - , lopen en werken. En plots op één maand tijd was er misschien alleen nog werken...
Begin juli stond de 50 km van Assen op mijn programma. En dan moest er toch nog eens minstens 40 km gelopen worden op training. Waarom dan niet gewoon meedoen aan de marathon van Torhout, de nacht van West Vlaanderen, er was toch niemand die daarover moeilijk kon doen... En ik had toen nog niet de uitslagen van alle onderzoeken , de kans op een verbod om nog te lopen zat er nog in, de 'nacht' kon dus mijn laatste marathon zijn. Maar de 'nacht' werd een afknapper, ik zakte na 30 km door het ijs en moest me haasten om binnen de 4 u 12 (10 per uur.... ) binnen te zijn. Niets emotie ook, het liet me allemaal koud. Niet blijven hangen en recht naar huis, naar mijn appartement. Nog een paar uur naar TV zitten kijken en dan gaan slapen. Het was mijn derde nacht na de 'nacht' en ja, ook de vorige keren had ik alleen in bed gelegen...
De 50 km van Assen was wat mij betreft misschien wel dé wedstrijd van 2012. Vertrokken in de zon en ik , ik die niet tegen de warmte kan, wilde opgeven na 5 km. Ik had de donderdag voordien nog tot een stuk in de nacht op café gezeten, ook al niet bevorderlijk voor de conditie. Maar na een uurke kwam de regen én ging mijn diesel aanslaan. Ik zat heel lang op het schema van 5 uur maar had bewust gekozen om niet te forceren. Het parcours (10 toerkes van 5 km) was zwaar, eerst door het zand van de bospadjes , daarna door de modder. Op marathonpunt kwam ik door op 4 u12 , het zou de laatste keer zijn dat ik zo 'snel' liep in 2012. Ik weet niet wat het was, maar dit was een geweldige ervaring, ik leek wel te kunnen blijven lopen , weliswaar traag maar toch. Op de piste , de laatste 400 meter, hield ik ondanks de regen bewust in om langer te genieten van de aankomst. De aankomst werd nog vebrod door BB die me voorbijspurtte in de laatste 10 meter, maar dat belette niet dat ik me compleet liet gaan, in de regen zag slechts één dame de tranen. 'Wish you where here' verdomme ...
Na Assen ging het stijl bergaf met de conditie. Ik zat nu toch al een tweetal maand aan zware medicatie en vooral van de cortisone had ik last. Mijn hartslag zat minstens 10 tellen hoger, ik zweette emmers tijdens het lopen (en niet alleen dan) én er kwamen extra kilo's ter hoogte van mijn buik... Zowel 'duurvermogen' als 'snelheid' waren plots weg. In de zes uur van Aalter werd ik voor het eerst daarmee geconfronteerd ; al na 25 km was het op en begon de martelgang. Ik raakte nog aan 55 km en 300 meter maar vond dit geen lopen meer, ik had de laatste 20 km meer gestapt dan gelopen. Een aantal mensen die ik vroeger moeiteloos achter mij hield liepen mij nu voorbij. De dames in wiens buurt ik in Assen was kunnen blijven dubbelden mij nu verdomme twee keer. Dit was geen lopen meer.
En dan moest het ergste nog komen. De dijkenmarathon begin september was de eerste marathon waarin ik startte met het slechte gevoel nooit meer onder de vier uur te raken. Al na 15 km moest ik een groepje lossen dat ongeveer 6.00/km liep. Vanaf km 21 was het stappen en lopen afwisselen. Dubbele identiteitsmans met wie ik al een paar marathons goede maatjes was geworden haalde me in op 30 km. Totaal ontgoocheld eindigde ik in 4 u 27. De 'cupvrienden' zaten al een uur op café toen ik hen vervoegde, ik was nu de laatste en de traagste van allen. Was dit nu nog lopen ?
Kon het nog slechter vraagt een mens zich veertien dagen later af aan de start van de marathon van de Beekse Bergen... Zeer voorzichtig gestart om mezelf niet op te blazen. Ik zie na ongeveer 15 km dat er slechts 2 man achter mij loopt. Op kom 25 snelt dubbele identiteitsmans me voorbij en rond km 35 komen ze mij vertellen dat de andere achter mij heeft opgegeven. Verleden jaar was ik hier ook al de mist ingegaan maar eindigde ik nog in 4 u 12. Nu klokte ik af op 4 u 35, laatste, laatste verdikke. Ook een belevenis, eens laatste zijn.... Ja het kon dus nog slechter. Toen ik naar de douches ging en mijn collega tegenkwam (hare vent was ook afgegaan) zweerde ik dat dit mijn laatste marathon was geweest. Een uur later was ik - gelukkig - al van mening veranderd.
Drie weken later met Mark naar Brussel, voor mij al de vierde keer Brussel. Zo heeft Brussel toch ook al een speciale plaats in mijn marathonhart ingenomen... Het doel om binnen de 4 u30 te lopen wordt redelijk makkelijk gehaald. Tot km 15 loop ik op een tempo van 6.00 / km achter de 4 u 15 ballon. Op km 30 stel ik vast dat ik verleden jaar al een eerste stappauze had en dat ik nu nog loop, weliswaar véél trager. Bij de aankomst op de grote markt kan ik mijn positieve agressie kwijt , ik loop vloekend en met fuck-you-bewegingen over de meet. En ik ben content , heel content met mijn 4 u 25 . Mark ook, die liep verdikke een uur sneller.
En de weken na de marathon gaat het een heel klein beetje beter op training en rijpt het plan om ook aan de 6 uur van Troisdorf mee te doen. Ik trek er de hele dag op met de cupvriend uit mijn geboortedorp. Er zijn een 15 tal Belgen aanwezig op dit Duits kampioenschap. Het regent en dat vind ik altijd goed. De eerste 30 - 40 km gaat alles naar wens . Ik lijk zelfs op schema te zitten voor de 57 km. Dubbele identeitsmans snelt me al vroeg voorbij maar ik hou hem in het vizier. De hele dag loop ik in de veronderstelling dat de 57 km binnen is. Ik eindig op het zware modder stuk , blij... Die blijheid vermindert serieus als blijkt dat meneer Garmin me een hak gezet heeft , ik liep 'slechts' 56 km en 100 meter.
Om de bonuspunten van de cup verbonden aan 12 wedstrijden mee te pakken moet ik nog één wedstrijd lopen. Via de nainschrijving raak ik toch nog aan de start van 't'is voor niks', die ongelooflijk knappe natuurmarathon tegen Eindhoven. In de hoop zo rond de 4 u20 te eindigen loop ik eigenlijk zonder echt doel te genieten van het prachtige landschap en het ongelooflijke parcours over heidewegen, bospaden en single tracks over de duinen... Als God een marathonloper was dan zou hij deze ook lopen denk ik. Het wordt door de stormachtige wind (tegen in de laatste 15 km ! ) een heroische tocht. Ik eindig in 4 u 24 , niet zo ver boven mijn doel. De aftermarathon is de plezantste die ik al meemaakte. Ik heb nu echt het gevoel één van hen te zijn. Op de parking op weg naar mijn auto wordt het me even te machtig : pak me dit allemaal niet af aub...
De dag nadien maak ik mij - op verzoek van een paar anderen - een profiel aan op de website van de 'marathon en de ultracup', ik was de enige binnen de eerste 25 die dat nog geen profiel had aangemaakt.. Ik sta nu ook ietwat belachelijk in het gezelschap van al die veellopers én snellopers. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om het gedoe met de reuma kort te situeren.
En ja, 2012 zal altijd wel het jaar blijven van die huwelijksdip én van de reuma. Verder was 2012 - in tegenstelling tot 2011- financieel een uitstekend jaar. Het is hier een loopblog dus geen gezever over geld en terug naar het lopen : in 2012 heb ik er me bij neergelegd dat tijden lopen niet belangrijk is, lopen daarentegen , gewoon nog kunnen lopen , dat is belangrijk : deelnemen is belangrijker dan winnen. Vierurenman zal wellicht zijn naam nooit meer waarmaken maar wil blijven lopen. En dus heb ik voor 2013 maar één wens : kunnen blijven lopen. Ja, godverdomme, gewoon blijven lopen en daar plezier aan hebben. En natuurlijk ook blijven genieten van dé ultieme ultraloop : mijn huwelijk....
Het gaat hier verdomd achteruit met de titels boven mijn geschrijf, goed dat het jaar bijna voorbij is. Deze week 80 km in 7 keer lopen gepland, 70 km gelopen in 6 keer. Deze week me bezig gehouden met aan lage hartslag te proberen lopen. Maandag lukte dat 'redelijk' tijdens een 15 km op de finse piste, gemiddelde snelheid 6.23. Dinsdag, kerstmis, wat rondgelopen in het centrum van mijn gemeente, ongeveer 10 km. Ondanks het drankverbruik van de dag voordien - met zijn allen tot 2 uur aan de kersttafel blijven zitten ! - toch redelijk makkelijk een tempo van 5.52 aan een acceptabele hartslag van maximum 140. Woensdag , na een relatief rustige kerstdag met broer en zussen , 12 km, 6 km tegenwind en dan terug . Gemiddeld 6.12 en hartslag maximum 135. Donderdag hetzelfde , snelheid een klein beetje lager maar ook de hartslag nu nog lager en maximum 132. Vrijdag lukte het lage hartslaglopen het best : op de finse piste - nog altijd zwaar - gemiddeld 6.19 aan een gemiddelde hartslag van 127. Zeer makkelijk gelopen.
En dan zaterdag hetzelfde maar lukte het niet om de hartslag onder controle te houden, het voelde ook iets zwaarder aan. Dan maar eens 2 km efkens doorgetrokken (5.30....) en zo gemiddelde snelheid 6.09 en gemiddelde hartslag 136. En dat was het dan voor dit jaar want vandaag - zondag - niet meer in actie gekomen. En in die laatste loop zat eigenlijk alles van de laatste jaarhelft : traag gelopen , wat ik nu snel vind was vroeger mijn marathontempo, redelijk moe na 10 km... Het betert hopelijk in 2013.
Deze week 70 kg/ 2012 2.910 / 85 kg 's morgens (dus 2 feestkilo's bij....)
Het gaat van kwaad naar erger met de titels boven mijn gezever. Deze week liep ik inderdaad 80 km. Het enige doel van al dat geloop nu is vermageren, gewicht kwijt raken, voor de rest niks . Maandag vakantie en een 2 uur loop gedaan geeeltelijk op de finse piste en dan wat rondgelummeld in de buurt : 18.76 km. De hartslagmeter of mijn hart - u zal dat nog lezen - de eerste 6 km tilt , daarna tussen de 130-135, een 5 tal slagen hoger dan mijn ideale lange duurloop traininghartslag. Tempo van 6.24. Dinsdagavond gestart voor een iets sneller 10 km. Na 2 km beginnen babbelen met 'Pol' , normaal loopt die een 7 tal km en dat telkens met zijne loopmaat. Die was er nu niet en ik heb me dan maar opgeofferd om de man gezelschap te houden. Iedereen die me wat kent weet dat ik niet graag loop te babbelen maar deze keer , ne mens kan veranderen, deze keer vond ik het niet erg. Misschien vooral omdat ik mijn begintempo dan kon laten zakken. Ik deed de eerste en laatste 2 km rond de 5.30 en het babbelstuk van 6 km rond de 6.00, gemiddeld 5.45 en dat zonder echt diep te moeten gaan, content, er is terug een beetje conditie....
Woensdag en donderdag niet gelopen. Vrijdag terug vakantie en weer weg voor een 2 uurloop , ditmaal heel de tijd op de zware zompige finse piste. De hellingskes maakten alles nog moeilijker . Uiteindelijk liep ik 19.15km, gemiddeld 6.16 aan een veel te hoge hartslag. Of ... met een slecht metende hartslagmeter. Gemiddeld 150 over een 20 km aan zo'n traag tempo, dat is te hoog. Zaterdag nog een 2 uur loop, ditmaal op de weg. Tegenwind richting Velle en na 1 uur gewoon omdraaien. Ik stond anderhalve minuut voor de 2 uur voor mijn deur, de meewind .... Wel traag gelopen , ik raakte slechts aan 18.15km, gemiddeld 6.31. Het eerste uur ging mijn hartslagmeter of mijn hart - wie zal het zeggen -op hol , het laatste uur zakte die hartslag naar tussen de 135 - 140, redelijk.
Vandaag , zondag, nog eens een poging om een iets snellere 10 km te lopen. Ik kon al bij al vrij makkelijk mijn oude marathontempo (5.40) lichtjes kloppen op de zompige piste. Niet helemaal tot het uiterste gegaan en toch 5.32 gelopen, ik heb al slechtere momenten gekend de laatste maanden. Zou ik toch wat aan kracht winnen terug of is het al het gevolg van de twee kg die ik ondertussen toch al kwijt ben ?
Het was lang geleden dat ik nog eens een week van 80 km liep : april 2012 90 km. Het voelt terug een ietsie pietsie beter, het is nog belange niet wat het ooit geweest is op training maar het gaat al wat beter. Nog wat kg's verliezen , nog wat die stomme cortisone verminderen en wie weet kunnen we terug een marathon in bvb 4.15 ?
Daar hoeven we niet ingewikkeld over te doen , u kan al raden hoeveel km ik deze week liep... Maandag niet gelopen. Dinsdag 10 km op de finse piste. Ik weet dat mijn trainingsarbeid niet echt gevarieerd is , ik loop -als ik niet langer loop - eigenlijk alleen maar 10 km's met als enige variatie de snelheid. En de laatste tijd is die snelheid laag, zeer laag... Zo ook weer dinsdag. Een rustige 10 km tegen gemiddeld 6.13 aan een voor dat tempo te hoge hartslag van 145.
Woensdag niet gelopen. Donderdag op pad voor ... 10 km. Deze keer tempo wat hoger, zo rond de 6.00. De hartslag zat aan 155, veel te hoog , de laatste 4 km zelfs op 160. Het ging ook niet het lopen, zeer zwaar....
Vrijdag niet gelopen . Zaterdag weer de vierkerkenloop van verleden week. Drie minuten sneller dan vorige keer maar afgezien, afgezien... eigenlijk niet normaal. Ik had nochtans traag en vrij vlak gelopen. Er stond wel een strakke wind die de eerste 10 km in het nadeel was. Ik kreeg mijn hartslag nooit onder de 145. De laatste km's meewind waren strompelen. In de namiddag voelde ik me niet echt goed. Mannen, waar gaat dit verdomme naar toe ? Dit is niet goed.
Zaterdagavond de jaarlijkse hoogmis van onze werkgever , groot feest. Niet te veel gegeten en niet te veel gedronken. Zondagmorgen dus redelijk fris aan de 10 km begonnen. En deze keer zou ik puur op mijn hartslag lopen, die zou niet boven de 130 mogen. En dat had natuurlijk zijn invloed op het tempo : ik schurkte in het begin tegen de 6.40 aan en het ging nog trager in de tweede helft. Maar het voelde niet als een inspanning met een hartslag van gemiddeld 131. Dat was dan weer een geruststelling, een kleine...
Zondagmiddag met de prestaties van mijn zus in mijn hoofd gezeten : ze zou onder begeleiding van een paar cupvrienden een poging doen om onder de 3 u30 te raken in de marathon van Spijkenisse. Maandagmorgen gaf een SMS het verdict : 3 u 47, vanaf km 27 gecrasht. En mijn zus kan dat, crashen. Op de uitslagen zag ik dat er een vrij grote groep rond de 3 u 30 had gelopen, een gemiste kans dus zus...
En de hele week spookte door mijn hoofd dat mijn volgende marathon , wellicht Antwerpen, april 2013, mijn laatste zou zijn. Wel mijn laatste , dat weet ik nu al, als het zeker is dat het mijn laatste is , dan loop ik niet over de meet ... Dan keer ik terug en dan blijf ik 'lopen' tot , tot ja, tot waar dan ? DNF, did not finish ... does not finish. Stom dat ik al met zo'n gedachten in mijn hoofd zit. Het verbetert er niet op met mijn conditie.
Deze week 50km / 2012 2.760 km / 84 kg na het lopen.
