loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Morgen vrijdag vertrek ik met mijne baas naar de Landes , mijn madam gaat twee weken aan het strand liggen en ik ga trainen... Neen, alle gekheid op een stokje, mijn dierbare houdt van het strand . Terwijl zij zich laat bruinbranden ben ik van plan wat te gaan lopen of te gaan fietsen, dan eens in de zee duiken en dan me ook neer te vleien naast de chef ... En voor de rest niks doen, dus veertien dagen 's morgens rustig ontbijten , rondlummelen, lezen (ben naar de bibliotheek 6 boeken van Vlaamse schrijvers gaan halen) , strand - lopen-fietsen en s' avonds eens goed gaan eten met een goed glas wijn erbij.
Na de 7 x 10 km van verleden week heb ik bewust wat kalmer aangedaan in het begin van deze week. Maandag , dinsdag en woensdag niet gelopen, deze morgen donderdag vertrokken met als doel ongeveer 90 minuten zeer rustig te lopen. De hartslag zat eigenlijk wat te hoog (rond de 140 ) voor de al bij al zeer matige snelheid 6.43 het eerste uur. Toen was ik het beu te proberen mijn hartslag onder controle te houden en trok ik efkens anderhalve km even door (moet zo rond de 5.40 - 5.50 geweest zijn ) om daarna weer iets trager maar toch nog sneller dan in het begin te eindigen . Ik was van plan 11 toerkes vol te maken op de finse piste (14.3 km ) maar ik ben iets vroeger gestopt omdat de blaren op mijn rechtervoet me serieus begonnen te hinderen. Uiteindelijk bleek ik 13.5 km gelopen te hebben aan een gemiddelde van 6.33. Al bij al niet slecht.
De volgende keer lopen we in Frankrijk, ik ben terug binnen dik twee weken....
Het positieve nieuws : 70 km deze week, ouderwets veel, 7 keer ongeveer 10 km. Vroeger zou daar minstens één twintiger of dertiger bijgezeten hebben en zou ik zo rond de 90 km uitgekomen zijn. Het slechte nieuws : het was een marteling...
Maandag mijn wagen bij mijn garagist gaan afzetten en terug naar huis gelopen. In exact 1 uur , 10 km 280 meter verder , stond ik terug thuis. Gemiddelde hartslag 148, ik schurkte tegen mijn overslagpunt 158 aan de laatste helft. En ik zag dat ik een 2 km gelopen had aan 5.39, mijn oude en wellicht nooit meer te halen marathontempo. Redelijk tevreden was ik over deze 10 km.
De volgende 6 dagen telkens hetzelfde traject : een grote toer in de buurt van de finse piste, volgens meneer Garmin 9.52 km tot 9.60 km, een maximale afwijking dus van 80 meter, dus ongeveer 0.75%. Al die keren gelopen met de bedoeling de hartslag laag te houden, hieronder gemiddelde snelheid en gemiddelde hartslag : dinsdag 6.36 , 133 / woensdag 6.26 , 138 / donderdag 6.25 , 140 / vrijdag 6.39, 133 / zaterdag 6.45 , 136 / zondag 6.35, 137
Dinsdag ging het redelijk. Woensdag had ik pijnlijke kuiten, ging het een beetje sneller maar al wat moeizamer. Donderdag was het al wat warmer, deden de kuiten nog wat meer pijn en was het zwaar. Vrijdag liep het weer wat beter maar was het op het eind zwoegen om de hartslag laag te houden. Heel de week heb ik elke dag een uur of vier vijf in de tuin gewerkt. Vrijdag was dat bijzonder zwaar labeur : de wortels uitgraven van een breed uitgewaaierde hazelaar, voor een bureauplant zoals ik zwaar , zeer zwaar, in de namiddag heb ik bvb meer dan 2 liter water gedronken. Zaterdag liep het dan ook voor geen meter ; ik twijfelde onderweg een paar keer om al stappend het tochtje te voleindigen. De laatste km's gingen aan 7.10, trager dan de traagste km's in een 6 urenloop verdomme. En ik zweette , ook vandaag zondag , erger dan een hele runderstal. Zondag, vanmorgen , ging het dan iets beter maar ik kon weer de hartslag niet laag houden. Tot halfweg 5 km lukt het om onder de 135 te blijven, daarna gaat het steeds richting 145.
Na deze 'zware' week vraag ik me af of het wel zin heeft om te blijven lopen met als doel ooit nog een marathon te lopen. Ik raak nauwelijks vooruit. Mijn rechterbeen lijkt nu echt langer dan mijn linkerbeen. Dat voel ik op een stuk van mijn dagelijks parcours , op bepaald moment ligt het daar schuin en lijk ik 'recht' te lopen , toevallig een stuk waar het rechts lager ligt dan links... En dat hindert . Verder blijf ik geplaagd worden door blaren op mijn rechtervoet, iets minder lastig nu maar die op mijn dikke teen blijft mij hinderen. En mijn conditie is nul, ondanks het nu toch al een paar weken terug lopen : als ik de helling op de finse piste opspurt (verdikke slechts 150 meter) moet ik een halve km lopen uithijgen, vroeger deed ik daar 10 spurtjes lang en 10 spurtjes kort (de andere kant is steiler en dus korter ) zonder verpinken.
Maar ja, ik word niet jonger én ik ben artritispatient, misschien moet ik gewoon blij zijn dat ik nog op het gemak 10 km kan lopen. Misschien moet ik het daar dan ook maar bij laten. Nu een paar dagen rusten , dan op vakantie en dan zien wat het lopen daar geeft...
deze week 70 km / 2013 560 km / 83 kg deze morgen na het lopen - gisteren zelfs 82.5 kg ! -
Deze week door de drukke bezigheden op het werk slechts 2 keer gelopen. Maandag 10 km, aan gemiddeld 5.52, snel begonnen en dan geprobeerd en daarin ook grotendeels gelukt om de snelheid aan te houden. Ik zweette wel als een rund én het was op het einde genoeg .... Ondanks die relatief zware inspanning zat het goed met de hartslag, die ging tot ongeveer 155 wat eigenlijk nog meeviel én hij viel heel snel terug nadat ik gestopt was. Mijn hartslag zat deze week trouwens lager dan de voorbije maanden, in rust (met mijn poten omhoog voor TV...) zat ik zo tussen de 45 en de 50.
Dinsdag gaan eten met een cliënt , nogal wat alcohol maar al bij al redelijk . Woensdag niet gelopen, waarom weet ik eigenlijk ook niet, ik ben niet meer zo verslaafd als vroeger zeker... Donderdag weer festiviteiten op het werk , zelfs 's avonds en vrijdag gaan eten met een 'leverancier' die zich een hoedje schrok toen ik hem meldde dat een cliënt van hem aan het afbranden was. Een paar telefoontjes later kreeg zijn lijkbleek geworden gezicht terug wat kleur, de brand was niet voor hem....
Zaterdag dan terug de schoenen aangebonden voor weer 10 km. Meer kon niet, ik moest zoonlief gaan ophalen. En voor de eerste keer na mijn kwetsuur had ik een gevoel van 'yes' , het liep het lopen... Dus rustig maar doortastend de 10 km afgewerkt aan 6.05 met een hartslag die redelijk bleef, gemiddeld 141 én met marge, zowel wat betreft afstand als snelheid. Ook nu recupereerde ik snel, mijn hartslag zakte dadelijk.
Vandaag zondag getwijfeld, 15 km gaan lopen of gaan zwemmen ? Omdat zwemmen er volgende week niet van zal komen én omdat ik volgende week vakantie heb én dus elke morgen kan gaan lopen gekozen voor het zwemmen. En dat zwemmen - jaja ik ga daar niet over lullen , het blijft een loop blog - gaat steeds beter , ik zwom mijn 'snelle ' km weer meer dan een halve minuut sneller dan de vorige keer.
En het kan dus inderdaad beginnen : volgende week elke week 's morgens mijn 10 km gaan lopen, heel traag en heel rustig en zien hoe ik daar van bekom. Dan een paar dagen rust én dan op 'trainingskamp' naar de Landes. En daarna zien we wat het wordt , ik hoop echt om een herfstmarathon te kunnen lopen...
deze week 20 km / 2013 490 km / deze morgen voor het zwemmen 86 kg - zware eet en drinkweek gehad... -
Op twee weken - verleden week ben ik niet op mijn blog geraakt - 65 kg gelopen, dat liep ik vroeger in een kalme week. Maar we mogen niet klagen, we lopen terug. Al is het eerder joggen dan lopen...
Verleden week 3 keer 10 km telkens zeer rustig. Deze week - morgen loop ik niet , zondag is voorlopig zwemdag geworden - 35 km met voor de eerste keer eens iets langer , 15 km. Maandag in de hitte 10 km. De poging om tegen lage hartslag te lopen ging volledig de mist in , er was nochtans geen mist. 6.49 /km, ja trager dan 9 per uur , en toch een hartslag van gemiddeld 146. Woensdag voor het eten gaan lopen. Het was nog steeds drukkend warm en ik was redelijk snel gestart met een eerste 2 km aan 5.45. Dan wat blijven 'doorlopen' maar na 6 km moest ik serieus gas terugnemen om het tochtje van 10 km te kunnen voleindigen. De hartslag zat ook tegen de 160 aan te schuren, niet echt ver van mijn maximum. Het was zwaar, zeer zwaar...
Deze morgen , zaterdag, met het fietske naar de finse piste. Ik wilde 11 toerkes lopen van 1.3 km tegen lage hartslag. En dat lukte vrij aardig. Ik vertrok tegen 6.40 en bleef makkelijk dit tempo lopen met een hartslag van rond de 140, eigenlijk nog wat te hoog maar toch, ik was al content . Na een half uurke kwam ik Mark tegen en die liep een 3 tal km met me mee, tempo noch hartslag gingen omhoog. Hij mikt op een 3 u20 in Brussel, volgende week begint hij aan zijn schema. En ik maakte de geplande 11 toerkes vol in gemiddeld 6.39 met een gemiddelde hartslag van 143 .
Ik heb nog last in mijn rechteronderbeen. De pijn, wrevel eigenlijk, pijn is het niet echt meer, is wel gezakt. Ik vraag me dan ook af of het nog de kwetsuur is die opspeelt ... Mijn vermoeden is dat de steunzolen en de andere plaatsing van de voet ook aanpassing vergen. En het lijkt of mijn rechterbeen langer of korter is dan mijn linkerbeen, ik loop er anders mee dan vroeger. De hinder die ik had van blaren is ook weg : ik bind mijn schoenen wat steviger vast en opgelost... Vandaag had ik na 1 u30 weer eens last van bloedende tepels , ik ben dus terug een loper . En ik raakte nu al aan een dikke 14 km , een derde van een marathon. De stap naar 20 km is niet zo ver meer. En eens die 20 km bereikt ligt alles weer open... Eindelijk ....
vorige week 30 km / deze week 35 / 2013 470 km / 84 kg na het lopen deze morgen
Maandag 9.5 km gelopen tegen 6.40 gemiddeld, hartslag rond de 140. Zwaar. De pijn in het rechteronderbeen was er terug, zeker de dagen nadien, dat is dus nog belange niet genezen. Zal dat wel ooit genezen, de orthopedist insinueerde dat dit blijvend zou kunnen zijn .... Maar ik voelde de pijn niet want een blaar in het midden van mijn voet - het geschuif over het punt waar mijn steunzool van oppervlakte veranderde - zorgde voor veel meer wrevel.
Dinsdag kon ik niet lopen, de pijn en de blaar verhinderden dat. Woensdag om mijn loopsteunzolen bij de runners, al een geluk, de combinatie met mijn Asics (nog maar 510 km op de teller ) en mijn nog nieuwe Mizuno's is ok. Donderdagavond een evenement van mijn werkgever en vrijdag gaan eten met één van mijn favoriete clienten. Zaterdag en zondag uitgeteld door een zeer zware en diepe hoest en een vooral zaterdag bijna niet te harden keelpijn. Dus een weekend zonder lopen, fietsen, zwemmen. Een week om kort over te zijn . Een simpele vloek volstaat om weer te geven wat ik voel.
Deze week dik 20 km gelopen in 3 keer. Maandag 5.5 km tegen 6.33 en aan gemiddelde hartslag van 143 - op het eind rond de 150. Donderdag bijna 10 km tegen 6.27 , hartslag gemiddeld 150 ,op het eind tegen de 160. En deze morgen, zondag weer 5.5 km tegen 5.51 , hartslag gemiddeld 151 en op het eind iets boven de 160. En gisteren 60 km gefietst en vandaag 1.250 m gezwommen maar het gaat hier over het lopen....
Het rechteronderbeen is er nog én ik voel de wrevel nog , vooral de dag na het lopen. Ambetant is ook het lopen met de steunzolen, dat veroorzaakt wrijving , maandag en woensdag (serieus toen..) had ik last van de opkomst van blaren, vandaag met andere schoenen minder. Gisteren ben ik naar de runners geweest om mij 'sportsteunzolen' te laten aanmeten. De analyse van de orthopedist werd bevestigd : holvoet, rechtse voet al wat minder ondersteuning en mijn rechtervoet zwaait 22 % uit terwijl tussen de 5 en de 11% normaal is. Zal dan wel nieuwe schoenen moeten kopen want degene die ik bij had ondersteunen al wat en dat zou dan dubbel worden met de steun van de steunzolen - er wordt dan wat afgesteund.... - En nog redelijk goed nieuws was er van de reumatologe : alles gaat goed ondanks de pijn die af en toe opkomt.
Dus al bij al mag ik content zijn . Verleden week was ik zo blij als een kind met mijn eerste 6 km , deze week ben ik al eens tot bijna 10 geraakt, traag maar zeker én ik heb al eens een iets snellere 6 km gelopen . Vooral de 10 km van donderdag deden me zeer veel plezier : het weer was uitstekend, ik had voor de eerste keer weer mijn Ipod op - Saybia, mijn favoriete loopmuziek van een paar jaar terug - , de schors van de finse piste geurde heerlijk en ondanks de hoge hartslag leek ik zeer makkelijk te lopen. En overdrijven moeten we niet , de 'snellere' 6 km was trager gelopen dan de meeste marathons die ik al liep. Maar we lopen , we lopen weer én het gevoel is, voorlopig dan toch, positief.
deze week 20 km / 2013 395 km / 85 kg deze morgen voor het lopen en zwemmen
Deze week 2 x 5.69km gelopen. De eerste keer donderdag na het eten. Het was eigenlijk niet gepland maar het weer was mooi en waarom niet ? De Garmin was het blijkbaar niet meer gewend, hij vond de sateliet niet. Gelegenheid om ons niet te laten opjagen en dus uitermate traag te starten. Met bijzondere aandacht voor rechtsonder de eerste honderden meters afgelegd en ja, er was nog wel iets , maar was dat wel die kwetsuur ? Op de finste piste, zompig, voelde ik helemaal niks meer. Hier en daar was er een loper die goedendag zei, zoals altijd zeker, mijn afwezigheid was niet opgevallen. Een kerel vroeg zelfs in het voorbijlopen hoe ik in Antwerpen had gelopen, ze gaan er daar van uit dat ik elke marathon in de buurt loop... Bijzonder blij stopte ik na dik 38 minuten voor mijn deur . Dit was de eerste keer zonder noemenswaardige hinder gelopen sinds 22 februari, dus dik 3 maand geleden.
Vrijdag wat bang voor de eventuele naweeen en ja, het voelde wat stram aan in het rechteronderbeen, ik voelde nog wat hinder. Zaterdag wat in de tuin gewerkt , de hele dag dus zelfs 's morgens niet gaan fietsen ! Madam heeft het plan opgevat om onze tuin eens onder handen te laten nemen. De vijver op ons terras wordt dichtgegooid en zo zijn we van die (weliswaar prachtige) miserie af en wordt ons terras eind van dit jaar een pak groter. Dat bijna alle hoge bomen eruit moeten pleziert me minder , mijn madam wil van het halve bos dat onze kleine 'stadstuin' is geworden een siertuin laten maken. Dus moet er veel verdwijnen, omgezaagd en afgevoerd naar het containerpark en daar ga ik me de komende weken mee bezig houden . Aan 15 /uur gerekend zal ik dan heel wat geld verdiend (uitgespaard...) hebben.
Zondagmorgen, daarnet, terug het zelfde parcours van donderdag gelopen. Iets sneller , ik deed er 2 en een halve minuut minder over, gemiddeld 6.17, hartslag wat te hoog , gemiddeld 148 maar vanaf halverwege dik in de 150. De komende weken moet ik echt aan lagere hartslag gaan lopen om de conditie terug op te bouwen. En , geen pijn, niks meer in het rechteronderbeen. We zijn terug vertrokken ? Ja, we zijn terug vertrokken ! Hoop ik.
Na het lopen nog gaan zwemmen, ik zwem nu al 1.250 m per beurt. De komende weken wil ik zachtjes opbouwen met lopen, één keer gaan fietsen én één keer gaan zwemmen. En na het trainingskamp in de zomer zien we dan wel welke marathon we meepakken in het najaar. Allez, we leven weer op hoop.
deze week 10 km / 2013 375 km / 84 kg deze morgen voor het lopen en zwemmen
Verleden week, zondagmorgen, na een gelukte 5 km loop was ik nog verschrikkelijk hoopvol, ik voelde een paar uur na he lopen nauwelijks iets. Maar maandag was het weer manken, het rechteronderbeen deed weer pijn. Dus te vroeg victorie gekraaid.
Donderdag dan toch eindelijk wat goed nieuws : de uitslag van de MRI viel nogal mee , mijn knie staat scheef - dat wist ik al- maar er is nog geen schade die een operatie noodzaakt. En ik mag lopen van de orthopedist. Toen ik er hem op wees dat mijn kwetsuur nog steeds niet volledig weg is insinueerde hij dat die misschien nooit meer weg zou gaan en begon toen een lange uitleg over hoe een scheefstaande knie via het kuit/scheenbeen invloed uitoefent op de voet enz... 'Volgend jaar, of vroeger als ge pijn zou krijgen, eens terug komen en dan zien we of de knie nog verder uitwijkt' . Nu nog eens zien wat de reumatologe van al dat gedoe denkt. En de reuma zelf die de laatste weken weer wat leek toe te slaan, wel die lijkt nu weer wat minder. Zou het dan toch lente worden ?
Zaterdag een fietstocht van 85 km tegen gemiddeld 24/uur en vanmorgen 1 km schoolslag in 33min30 en nog een dikke 10 minuten rustig, zeer rustig uitgezwommen.
Dus deze week weer niets gelopen. Vandaag voelde ik geen pijn meer maar ik wacht nog een week . Een loopblog moet dat hier terug worden. Een najaarsmarathon moet kunnen...
Vanmorgen 5.22 km gelopen . Met de fiets naar de finste piste. Even rondkijken, efkens blazen en dan die korte helling op. Geen pijn maar ik voelde toch goed waar de pijn geweest was, de hinder was nog niet volledig weg . En met enige schroom zette ik mijn tochtje verder vrezend voor het terug opkomen van die verdomde pijn . Maar neen, verder dan wat lichte hinder ging het niet. De conditie leek wel volledig verdwenen, ik trapte zeer snel op mijn adem . Fietsen en af en toe zwemmen helpt dus niet veel. En het zweet drupte in mijn ogen , eindelijk , terug zweten , nooit geweten dat dat zo plezant kon zijn...
Na 5 km gaf ik de pijp aan Maarten, niet forceren de eerste keer. En ik had nog wel tot 10 km geraakt maar verder niet denk ik. De snelheid was ook niks maar ik voelde wel kracht in de benen. Ongelooflijk , ik loop terug.
Eens thuis pakte ik voor de eerste keer in een paar maand terug mijn loopagenda. Onnozel , om 5 km bij te schrijven bij de 360 km daar er al in stonden voor 2013. Maar het deed zo'n plezier, niet te geloven. Van 23 februari was het geleden dat ik nog liep : 20 km en dan gestopt van de pijn. En tussendoor wel nog eens een paar keer geprobeerd waaronder één keer 4 km nog niet zo lang geleden. Deze week na het fietsen even het blokske rond gelopen en gevoeld dat het kon en dan vandaag , eindelijk , eindelijk ....
En nu niet overhaasten , er is tijd genoeg.... Mijn belangrijkste doel is op vakantie (ja , we gaan nog eens met verlof ...) in juli elke dag 10 km in de zon kunnen lopen. En we zien wel wat volgende week geeft. Wellicht , als ik geen last heb van mijn 5 km van vandaag - voorlopig voelt het redelijk aan, wat wrevel - nog een paar keer 5 km , in het weekend in fietstocht en een poging tot zeer trage 10 km als alles houdt ?
En dan kan ik volgend weekend schrijven dat ik terug ben....
Deze week 5 km - ongelooflijk hoe blij ik daarmee ben - / 2013 365 km / 84 kg na het lopen
Verleden week leek de pijn stilaan weg te ebben. Donderdagavond de steunzolen in de Mizuno's geflanst en de fiets op naar de finse piste. De geur van de schors overweldigde mij de eerste meters. Maar de euforie over die geur maakte snel plaats voor de pijn in mijn rechteronderbeen. Een poging tot snelle km op het einde én die pijn zorgden ervoor dat ik na 4 km moest stoppen. De dag nadien liep ik te manken en tot vandaag voel ik de pijn, nu onder de enkel in plaats van erboven.
Het is - was - hier een loopblog , dus zeveren over de snelle 55 km op de fiets (gemiddelde nu 24/uur) en de snellere km zwemmen doen we niet.
En wanneer, wanneer godverdomme, zal ik terug pijnvrij kunnen lopen ? Komt dat nog ? Beu, stront strontbeu ben ik het ...
Donderdag bevestigde meneer de orthopedist wat hij al gezegd had : met mijn knie is het niet goed. Uit de 'full leg' foto blijkt dat mijn knie bijna buiten mijn steunlijn staat, daar komt blijvende schade van ... ' Denk ik' ' Denken ? ' 'Als ik zeg dat ik iets denk dan is dat juist en wie niet akkoord is mag de zaal verlaten' . Duidelijk zeker . Ik moet een MRI laten nemen om de reeds opgelopen schade en de te verwachten schade nog verder te onderzoeken. En dan zal beslist worden of er wordt geopereerd of niet , iets eenvoudig, een spieke ergens tussen steken. En dan 2 tot 3 maand revalidatie. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, er is nu tenminste al wat meer duidelijkheid.
Lopen kan nog altijd niet , doet nog een beetje pijn . En ik ga me niet meer laten vangen, het moet nu eerste gedaan zijn voor ik nog iets doe. Dus fietsen , zaterdag 48 km tegen gemiddeld 22/uur , met zware stukken tegen de wind in in de polders. En ik volle gas met mijn tong tussen mijn voorwiel en dan komen er zo twee wielerjeanetten me voorbijgereden, gewoon pratend tegen elkaar , man wat ben ik toch een sukkel. 's Namiddags gaan zwemmen , 1 km in 38 minuten. Daar was ik nu content over, het was meer dan 3 jaar geleden dat ik nog gezwommen had...
Zondag, gisteren, marathon van Antwerpen, mijn marathon ... Aan de ingang van de konijnenpijp zag ik de hele meute een eerste keer passeren en kon ik mijn emoties nog redelijk bedwingen. Luc en Rudy liepen voor hun doen vrij achteraan maar ze riepen me toe dat ze aan hun tweede van het weekend bezig waren, de klootzakken hadden dus ook al in Zeeland gelopen zaterdag verdomme. Chris vroeg in het voorbijlopen hoe het was en ik denk dat hij mij begreep toen ik hem 'slecht' toesnauwde. Op de kaaien liet ik ook weer de hele meute passeren. Ik zag er nu nog wat meer bekenden.
En na een paar koffiekes posteerde ik me op km 41 aan de Oude Leeuwenrui. De eerste lopers kwamen met verschillen van minuten voorbij. Pas na de de 3 uur begon de bijna ononderbroken stroom van lopers. En ik zag er nu veel die ik kende. Marc, mijn loopvriend , ik ging al samen met hem naar Brussel , Antwerpen en de nacht , liep een 100 tal meter voor de 3 u30 ballon, ik was blij , ongelooflijk blij dat hij zijn doel zou bereiken . Hij leek blij mij te zien en dat maakte mij dan op mijn beurt nog eens blijer.
En dan begonnen de mannen en vrouwen uit mijn segment voorbij te komen : de dikzakken, de scheeflopers, de vloekers , de zuchters , de mankepoten, de lelijkaards . En toen er één halfdood vloekend en roepend kwam voorbij gewroet , toen werd het me te machtig en bolden de tranen over mijn wangen.
Nog minstens één keer, Gij Grote Klootzak ginds helemaal daarboven, nog minstens één keer, wil ik lopen vloeken in die laatste km, daar gaat Gij voor zorgen !
Ineens het belangrijkste : de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen is stillekesaan aan het verdwijnen. Deze week eigenlijk geen last meer van gehad , ik voelde niks meer zelfs niet bij het afdalen van een trap . Gisteren en vandaag heb ik na mijn fietstochtjes even 50 meter gelopen en dan, ja dan voel ik het nog. Maar niet meer zoals vorige weekend. Dat ziet er dus goed uit . Die orthopedist met zijn steunzolenaanpaak zou dus wel eens gelijk kunnen gehad hebben. Hopelijk kan hij nu ook iets doen aan mijn rechterknie, de Valgusknie...
En inderdaad , deze week dus ook weer niet gelopen. In het weekend 2 keer de Tibeertroute gereden, de eerste keer in Temse het spoor bijster geraakt en dan maar gewoon zelf mijn weg 'teruggezocht', 46 km aan gemiddeld 23/uur. Vandaag weer het spoor kwijt geraakt op dezelfde plaats maar efkens verder kunnen aanpikken. Het tweede stuk dat ik gisteren niet gereden had was wat pittiger met wat stukken op kiezel en of zandpaden. Op de 51 km reed ik gemiddeld 22 / uur. Maar, no way, no way , dit wordt geen wielerblog.
We zijn begonnen met het belangrijkste en we eindigen ermee, de kwetsuur is waarschijnlijk bijna genezen. En dat is verdomd goed nieuws.
Veel over lopen valt er niet te vertellen : heb zaterdagmorgen 1.5 km geprobeerd maar ben moeten stoppen van -nog steeds - dezelfde pijn. De steunzolen zorgen voor verlichting , de pijn is verbeterd maar de kwetsuur is nog (belange !) niet weg. Dit duurt nu echt wel lang.
En ondertussen probeer ik de conditie wat op peil te houden met mijn fiets : gisteren zondag de Kapellekensroute, 63 km tegen gemiddeld 22 km/uur, ik was zowaar 1 kg afgevallen ! Zelfs op de fiets kan ik mijn rechterbeen niet goed plaatsen, mijn rechtervoet staat wat krom op de pedalen. En tegen de avond had ik pijn in de knieen , van het fietsen of van de reuma ?
Het ergste is de onzekerheid : hoe lang gaat het nog duren én vooral , dat vooral, komt het nog ooit wel goed ? De kwetsuur wil niet helen, daar blijf ik mee sukkelen. Mijn rechterbeen, ik begin daar nu op te letten, staat echt wel krom, mijn onderbeen zwaait echt uit , dat kan nooit , nooit goed zijn voor mijn knie. En de reuma zit toch nog in mijn lijf, ik voel pijn in oa de rechter dikke teen en mijn handen voelen weer net iets strammer aan dan de voorbije weken. De pijn in de knieen komt die nu van de reuma of niet ? En het gedoe met die Xknie én misschien ook die kwetsuur , zou dat reumagerelateerd kunnen zijn ? En ondertussen voel ik me echt dik, ook al zit mijn gewicht nog steeds 'slechts' rond de 85 kg. Godverdomme !
Deze week om de steunzolen geweest die de orthopedist me voorschreef en kijk, al van de eerste dag dat ik ze in mijn schoenen stopte voelde ik verlichting aan de spieren in mijn rechteronderbeen. Als ik een kind zo blij huppelde ik door kantoor donderdag, de eerste dag dat ik ze droeg. En het verbeterde inderdaad de hele rest van de week.
Vrijdag naar de kliniek voor een foto 'full leg', ik kon met veel moeite mijn voeten in de juiste houding zetten, dat beloofde niet veel. Mijn rechterbeen staat dus echt wel krom.
En ondertussen heb ik mijn fietssnelheid al wat opgedreven. Ik ga er hier geen wielerblog van maken maar ik zit deze week aan ongeveer 100 km. De conditie moet een klein beetje onderhouden worden én het gewicht moet een beetje onder controle blijven. En als ons nieuw zwembad open is ga ik baantjes trekken.
Vandaag probeerde ik na een intensief fiesttochtje van 25 km om eens te lopen met de steunzolen en kijk, de pijn was er nog, maar veel minder al. Na 50 meter gestopt, ik wacht nog een week tov volgend weekend voor een 5 km poging. En het is nu definitief, Antwerpen zal het zonder mij moeten doen. Erg godverdomme. Maar het is een verschrikkelijk cliché, er zijn erger dingen in het leven. En het lijkt erop, ja, dat is inderdaad misschien nog veel erger, dat ja... God, we zien wel...
Gelopen wordt er niet, gezeverd daarentegen.... Neen, het zal nog even duren voor het hier terug een loopblog wordt. Voorlopig wordt dit een medische blog. Er wordt niet meer geluld over km's , snelheden, hartslagen en uitslagen maar over de oorzaak van de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen. En geluld wordt daarover , vooral, sorry, door mijn huisdokter.
Volgens hem was het nog steeds een ontsteking, een overbelasting. Omdat ik bleef zagen dat die dan wel heel lang bleef aanslepen mocht ik naar de kliniek. Een halfuurke echochgrafie van mijn onderbeen : niks te vinden, niks te zien. 'Ik kan u geruststellen meneer'.... Helemaal niet gerustgesteld , vanwaar komt dan die pijn bij het lopen verdomme ?
Mijn huisdokter kijkt me bedrukt aan en raadt mij aan om met mijn reumatologe contact op te nemen : 'Dit is reumagerelateerd, begin maar al terug uw cortisone te pakken.' Ik zeg hem dat dit volgens mij niet kan en hij schrijft me dan een voorschriftje voor 'platen pakken'. Ondertussen heb ik het over mijn kwetsuur met mijn ook marathonlopende zus : zij had ooit een stressfractuur en de symptomen daarvan komen wonderwel overeen met mijn klachten. Weer een halve dag in de kliniek en mijn onderbeen , enkel en voet worden in allerlei standjes gefotografeerd. De verpleegster ziet niks. De huisdokter bevestigt : de radioloog ziet geen barstje, niks speciaals én geen stressfractuur.
De radioloog zag wel hielspoor en wat schade aan de gewrichten. Dus zegt huisdoktermans : hielspoor, en dat straalt uit naar uw onderbeen, begin maar terug uw ontstekingsremmers te pakken. 'Niks hielspoor meneer doktoor, dat is de oude kwetsuur die men ziet én hielspoor voel ik niet tot in mijn knie ... ' 'Ga misschien eens naar een orthopedist'. Ik kijk even op diens website ,zie dat die nog een halfuur spreekuur heeft en wip op mijn fiets.
Ik kom in een lege wachtkamer terecht en een dikke sarcastisch ogende kerel komt mij vragen wat ik kom doen. 'Zonder afspraak naar een specialist, al ooit gedaan ? ' 'Ja vandaag dan zeker ...' De man lijkt even te twijfelen en laat me toch binnen. Ik krijg het gevoel dat ik hier al ooit geweest ben én hij beaamt : 'ge zijt hier ooit geweest voor een breuk aan uw pols, 22 jaar geleden, van u ben ik ook niet rijk geworden'. Ik herken de stijl, een man naar mijn hart... Hij legt mij op zijn bank , kijkt even en zegt dat ik een groot probleem heb. Mijn rechterknie knikt naar binnen en daardoor loop ik scheef. Dat zou de oorzaak kunnen zijn van de overbelasting. En dat is niet om mee te lachen. Kan op termijn voor grote problemen zorgen, zeker bij belasting van de knie. 'Maar, niet panikeren, ik ga u voorlopig niet verbieden te lopen.'
'Want meneer loopt marathons, ah....' Hij vertelt dat in Zweden de mutualiteit niet tussenkomt voor mensen die meer dan één marathon per jaar lopen. Als ik hem vertel dat ik al een maand niet meer loop en dat mij dat zwaar valt toont hij begrip en legt mij het 'Birminghamexperiment' uit : men gaf er 100 marathonlopers een pilleke dat de werking van de door het lopen gevormde endorfine neutraliseerde en na 3 maand liepen er nog slechts 12, de andere 100 marathonhlopers die een placebo kregen bleven allen lopen.... 'Zijt ge nog niet depressief jong ? ' De man schrijft mij steunzolen voor en vraagt mij om terug te komen als ik die twee weken heb gedragen. En dat ga ik doen....
Het valgus syndroom, een valgus knie, één X-knie, dat zou ik hebben. Het kan me niet bommen jongens (en ook meisjes) wat ik heb. Als het verdomme maar opgelost geraakt en als ik verdomme, godverdomme maar terug kan beginnen lopen.....
Het wordt hier saai met de titels boven mijn geschrijf, maar ik kan niets anders bedenken. En zo weet iedereen ineens wat er deze week gelopen is, gestrompeld is trouwens een betere omschrijving....
Donderdag wilde ik eens proberen om voorzichtig 5 km te lopen . Het rechteronderbeen speelde nog op. Maar vroeger bij een lichte ontsteking kon ik de pijn er uit lopen , het verminderde bij het lopen. Dus eens proberen. Al dadelijk voelde ik dat het nog te veel pijn deed. En erger nog, ik raakte niet vooruit , ik trapte gewoon op mijn adem aan rond de 6.10 . Die eerste km na ondertussen al meer dan drie weken, die had goed moeten aanvoelen, het lichaam had blij moeten zijn om nog eens in beweging te komen... Neen, het wrong tegen langs alle kanten. En ik voelde me dik, zwaar, mijn buik (ja , die begint stilaan terug te komen....) leek te zwabberen . Op de finse piste ging het nog trager, ik raakte zelfs niet meer aan 6.40. En de pijn in de rechtervoet werd onhoudbaar, ik moest de 1.5 km naar huis stappen. Godverdomme toch ! Vrijdag was de pijn nog erg de hele dag, vrijdagavond was het al veel beter. Mijn dagelijkse dosis ontstekingsremmers (ik neem er nu twee), de zalf en het ijspackgedoe helpen dus tegen de pijn maar doen de kwetsuur niet verdwijnen...
Deze week ik heb ik me ook verzoend met het feit dat de marathon van Antwerpen wellicht niet voor dit jaar zal zijn. In alle geval, als ik één keer voor die marathon er in zou slagen om nog eens pakweg 35 km te lopen, wel dan schrijf ik toch nog in. Maar dan moet er nog veel water door de zee.
Dus gefietst dit weekend : zaterdag 46 km en vandaag zondag 22 km. En het gaat beter, de snelheid gaat omhoog , er is kracht in de fietsbenen. Maar het wordt hier verdomme geen wielerblog , nee no way, dus geen gezeik over mijn gefiets...
Lopen wil ik terug, liefst zo snel mogelijk. Dave is blijkbaar ook terug begonnen, de man is medeverantwoordelijk voor mijn loopverslaving, als die terug begint , wel dan moet ik verder doen !
Ja, ineens de getallen : dinsdag eens gaan proberen lopen en na 50 meter gestopt. Zaterdag gaan fietsen en gestopt aan de finse piste om eens te proberen of ik een 3 tal km rustig zou kunnen joggen op zachte ondergrond en na 150 meter gestopt. Voor de niet wiskundigen onder ons : 50 meter + 150 meter = 200 meter . En dat op een hele week...
Woensdag naar mijn huisdokter geweest en die vertelde mij wat ik vermoedde : ontsteking van een spier aan de zijkant van mijn onderbeen, waarschijnlijk door overbelasting . En waarschijnlijk zwaar want anders zou dat na een week rust al moeten weggegeweest zijn. Gaf mij een zalfke mee en schreef me de ontstekingsremmers die ik al nam nog eens voor.
En dus is de activiteit deze week beperkt geweest tot zaterdag eens een dik uur gaan fietsen , zoveel mogelijk viaducten opgezocht en die dan telkens volle bak opgespurt , een soort inteval fiets training dus. Zondag naar kantoor gefietst , zo'n 15 km. Zaterdag hadden we daar zware waterschade gehad en ik wilde eens kijken hoe het er uit zag. En ook nu weer goed gas gegeven . Goed gas is bij mij weer niet echt snel maar het ging wel al beter dan vorig weekend. Als lopen niet meer zou gaan (ik kan er niet aan denken...) dan moet ik misschien wielerjanet worden...
Deze week inderdaad 0, nul, kortom, geen enkele km. De hele week sukkelde ik nog met de rechtervoet, het rechteronderbeen. Het verbeterde naar het einde van de week en dus was ik van plan om zaterdag ergens naar toe te rijden met de fiets en daar dan 5 tot 10 km eens te proberen of lopen al kon. Vrijdagnacht werd ik echter overvallen door buikgriep - allez, ik denk dat het buikgriep was -. Spurten (en bij mij gaat dat niet echt snel...) naar de wc en daar leek het dan of ik volledig leegliep, nog nooit meegemaakt. Zaterdagmorgen dan 2 pogingen om de tanden te poetsen moeten afbreken : ik werd draaierig en moest me strompelend haasten en terug op zoek naar mijn bed. Daar lag ik dan uit te hijgen van de inspanning - na een 5 meter 'spurt' - en te baden in het zweet dat van mijn voorhoofd liep. En ik viel als een blok in slaap. Uiteindelijk rond 14 u uit mijn bed geraakt en de hele namiddag en avond voor TV liggen twijfelen tussen kijken en slapen ... Mijn hartslag zat - in rust - boven de 80 terwijl dat normaal tussen de 50en de 60 zit. Het verbeterde licht 's avonds en ik kon al een boterhammeke eten : was ook nodig om de trhriller Genk - Anderlecht door te komen, ongelooflijk die penaltyreeks. Rond 23 u ging ik terug naar bed en ik viel als een blok in slaap.
Dit was de eerste keer in meer dan 5 jaar dat ik gedurende een week niet liep, de laatste keer was in de laatste maand voor de marathon van Eindhoven toen ik geplaagd werd door hielspoor. En het was de eerste keer sinds ik loop dat ik nog zo ziek geweest ben. En langer dan 14 u heb ik, denk ik , nog nooit - alleen !? - in mijn bed gelegen. Maar vandaag , zondag, lijkt het al over. Nog wat gerommel in de maag en de darmen maar dat is alles. Om te gaan lopen vond ik het nog wat te vroeg en wellicht zijn de paar extra dagen rust voor mijn rechtervoet geen slechte zaak...
Zowat een uur geleden is de 6 uur van Stein begonnen, daar was ik de laatste 2 jaar telkens bij. Het deed me wat toen ik verleden week eventjes op de deelnemerslijst keek en ik weet zeker dat ik het moeilijk zal hebben als ik volgende week op de foto's naar bekenden op zoek ga. Ik mis het en dus kijk ik enorm uit naar de marathon van Antwerpen. Niet zozeer om een tijd te lopen maar vooral om nog eens een wedstrijd te lopen. Er mag echter niet te veel meer mis gaan , anders komen we onvoorbereid aan de start. Maar wie weet zorgen die rustige weken wel voor een boost, wie weet ?
Inderdaad, ook deze week stond nog volledig in het teken van de kwetsuur aan de/het rechtervoet/rechteronderbeen. Verleden week zondag nog een goede intervaltraining gedaan (5 x 1km ) en de dag daarna, maandag dus - geen commentaar over dommerikken die niet zouden weten dat na zondag maandag komt -, maandag de 70 minuten gaan lopen die in mijn schema stonden voor de dag na het interval. En dat ging, dus eigenlijk redelijk weinig last van het rechtervoetgedoe, dat leek dus positief te evolueren. En ik leek wel te kunnen vliegen , ik liep op 'uitloopgevoel' aan gemiddeld 6.03 alsof het niets was. Goed dus.
De dag nadien - dinsdag, neen, geen commentaar - wel pijn aan de rechterkant, ik mankte zelfs. Ik was vanaf zondag ontstekingsremmers beginnen nemen, één per dag. Woensdag en donderdag voelde het al wat beter en vrijdag ging ik er vanuit dat ik het ergste wel zou gehad hebben met de rechterkant. Dus zaterdag vertrokken voor 28 km (in mijn boek stond 24 km...) aan 6.20. En weer liep het geweldig. Van de kwetsuur voelde ik dat ze er geweest was en het tempo ging makkelijk - echt makkelijk -naar 6.00 , alleen de hartslag zat wat mij betreft een 5 tot 10 slagen te hoog (tussen 140 - 145) . Zo rond km 15 begon ik de pijn al wat te voelen maar het gevoel dat ik nu toch in staat zou moeten zijn om een marathon te lopen in 4 u 12 deed mij die pijn vergeten. Op km 20 gebeurde dan iets wat me nog nooit is overkomen : ik stopte een training omwille van de pijn., het ging niet meer. Ik was ongeveer 2 km van huis en kon zelfs na een paar minuten stappen niet meer hernemen, het been wilde niet mee, manken.
En vandaag , zondag - jaja na zaterdag.... - lang uitgeslapen wegens laat in bed, lopen ging niet en fietsen leek me geen zin te hebben gelet op de tot pap evoluerende sneeuw die de wereld bedekte. Dus een week van 30 km en weer een week dichter tegen de marathon. Ik panikeer nog belange niet, maar het moet nu toch binnen de 14 dagen opgelost zijn of ik haal Antwerpen niet. Dus deze week, het wordt sowieso een zware week met een paar etentjes, de rechtervoet laten rusten en zaterdag 'herbeginnen' met een intervaltraining.
Er is nieuws van het medisch front , allez, geen nieuws en dat is goed nieuws . De resultaten van het bloedonderzoek geven niets echts speciaals aan, niets wat echt te remidieren is . Toch slaagt de sportdokter erin om me 150,00 geneesmiddelen aan te smeren. Twee visites , een bloedonderzoek én de medicatie happen 300,00 uit mijn portefeuille... Ja jong, ik ga wel terug naar mijn huisdokter volgende keer.
Dan gaat een mens eens voor het strikt volgen van een schema en dan raakt hij gekwetst.... Mijn rechter voet en een pees/ spier vooraan op het onderbeen wringen verschrikkelijk tegen . Maandag (interval) en dinsdag (snelle 7 km ) dus niet gelopen en pas donderdag terug de shoes aangebonden. Omdat ik het gevoel heb dat het vooral mijn snelheid is die moet getraind worden dan maar gekozen voor de intervaltraining. 3 x 3 km , snelheid volgens den boek 5.45 , 1.5 km voor, telkens een 1 km tussen en 1.5 km na. 3km op de oude atletiekbaan met een rondje van 250 meter zou wat belachelijk zijn, dus naar het plaatselijk park waar ik een rondje ken van 2 km. De eerste 2 km van de eerste snelle 3 gingen aan 5.22, daarna zakte ik terug naar 5.40, gemiddeld iets van een 5.27 . De volgende 2 maal 3 km was het echt vechten , vechten om vooruit te geraken, ik raakte met moeite aan 5.41 en 5.42 , godverdomme trager dan mijn oude marathontempo. Verschrikkelijk.... En mijn rechtervoet en onderbeen deden pijn. Slecht gevoel na deze training.
Donderdag en vrijdag met madam op stap, uitstapje Breda geboekt met een Bongobon. Donderdagmorgen, na het lopen , vroeg ze me of er nog iets in de koffer moest.... Toen ik 'mijn loopgerief' antwoordde (om te lachen.... ) ontplofte ze net niet die madam van mij...
Zaterdagmorgen nog te veel pijn in het rechterbeen en de fiets gepakt voor een kleine 30 km aan gemiddel 21km/uur, dat is dus ook wandelen. Deze morgen, zondag, terug gaan lopen, de ontstekingsremmer die ik zaterdag had genomen deed zijn werk, de pijn was te harden.... En omdat ik er vanuit ging dat ik door de pijn maandag toch niet zou kunnen lopen gekozen voor wat in den boek stond voor maandag : interval 3 x 1 km aan 5.10 . Het werden 5 x 1 km aan snelheden tussen de 4.44 - 4.55 , gemiddeld zat ik op deze 10 km verdikke aan 5.37. Nu vermoed ik wel dat op die oude atletiekpiste meneer Garmin wat te snelle tijden geeft maar toch, ik was wreed content. En ja, het kostte moeite om het tempo de volledige km aan te houden maar ik was niet stikkapot. En de hartslag, wel die deed het goed, die zakte in de rustige stukken tussenin (750 meter) toch meer dan 10% én de meter toonde geen rare dingen...
Dus een rare week : veel te weinig km's (25 km) , 2 intervaltrainingen (één dikke meevaller en één dikke tegenvaller) en een kwetsuur . Goed begonnen, goed begonnen....
Deze week 25 km / 2013 330 km / 83 kg na het feestweekend én het lopen deze morgen
