loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Eergisteren terug thuis gekomen van een weekje Toscane en een paar dagen Comomeer. U vindt hier GEEN reisverslag , wel wat gezever over wat ik gelopen heb tijdens die dagen . En ik kan u nu al zeggen, veel moet er niet verteld worden.
Dinsdag gereden tot aan het Comomeer , woensdag dan verder naar Toscane, de eindbestemming. Lopen durfde ik niet meer -madam !- maar in het zwembad een dik half uur baantjes trekken terwijl madam de laatste zonnestralen meepakte, dat ging wel. Donderdag niets en vrijdagmorgen voor dag en dauw de berg af gelopen tot aan de weg en dan meestal in dalende lijn tot ongeveer een dikke 3 km en dan omgedraaid, de km's terug bergop (twee redelijk steile stukken ...) zouden lastig worden. En inderdaad, ik moest twee keer stappen de laatste km. 6.45 km in gemiddeld 6.40 met hartslag gemiddeld 139. Eigenlijk gene vette , 6 km en toch zo afzien.
Zaterdag weer gezwommen en zondag wat mij betreft het sportieve hoogtepunt van de vakantie . Ik had mijn fiets mee . De voorbije dagen had ik gezien dat er richting een nabijgelegen stadje twee hellingskes van pakweg 600 meter hoogte lagen, telkens een klim van 6 km met de een paar venijnige lastige stukken in. Nog nooit had ik met mijn fiets iets hoger opgereden dan een viaduct, ik wilde hier eens zien wat klimmen eigenlijk was...
En ik was - ben - op slag verliefd geworden op het fietsen in de bergen. De inspanning tijdens het bergop rijden is bijna even erg als lopen én het dalen is een belevenis. Ik werd bergop ingehaald door een Nederlandse wielertoerist en die haalde ik bergaf terug in. 'Ik dacht dat u geen fietser was'. Toen ik hem vertelde dat het de eerste keer was dat ik een 'afdaling' reed was hij stomverbaasd, ik had volgens hem de perfecte lijnen gereden... Een belevenis dat in de bergen rijden... Allez niet overdrijven, bergjes. Ik ben verkocht !
Maandag niet gelopen en dan 3 dagen na mekaar weer wel : eens 6 km , verschrikkelijk steile laatste km en stikkapot, gemiddeld 6.47. De dag nadien 6.5 km, wat vlakker en de eerste km's bergop om bergaf te eindigen , 6.08 gemiddeld. En donderdag aan het Comomeer na een tocht van 450 km met de wagen , vlak 7.5 km maar te snel gestart en dus eens stappauze moeten inlassen na 5 km.
Echt opgetogen over het lopen tijdens de vakantie kan ik niet zijn maar de voorwaarden waren dan ook niet ideaal : telkens een zeer lastig parcours met hellingen waarbij telkens stukken zeer steil , warm weer , veel gedronken - elke dag minstens een fles wijn -, veel gegeten (3 kg bijgekomen) en veel energie gestoken in madam ... En het ging geen reisverslag worden maar ik kan toch niet anders dan stellen dat het naast het lopen een zéééer aangename vakantie was.
Zaterdag 900 km naar huis en zondag avond nog snel even de schoenen aan voor 8.5 km. Ook dat ging nog niet van een leien dakje , ik raakte met veel moeite (weer wat te snel gestart ) aan gemiddeld 6.04 en was totaal kapot.
Maar interesseert lopen ons nog ? Ik wil verdomme klimmer worden....
op twee weken 35 km / 2013 910 km / gisterenavond na het lopen 85 kg
Relatief weinig gelopen en problemen - ondertussen opgelost - met het internet van de RTT - ondertussen Belgacom - : ziedaar de redenen waarom ik twee weken en een paar dagen afwezig bleef op mijn blog. En morgen vertrekken we op reis, trainingskamp zou ik dat vroeger genoemd hebben. Maar van lopen zal niet veel in huis komen , mijn madam keek daarjuist al bijzonder venijnig toen ik voorbijkwam met mijn Mizuno's ... De Toscaanse heuvels én de bergen rond het Comomeer, we zien wel of het er van komt om mijn loopschoenen aan te trekken .
Verleden week één keer , ja één keer, gelopen. Zondag . Voor de eerste keer sinds mijn kwetsuur terug 20 km , gemiddeld aan 6.13 en de hartslag onder de 150. Content , content , content . Bijna halfweg de marathon, bijna... Terug bijna halfweg.
De week nadien was er wel elke dag een etentje of een feestje. Uitgezonderd woensdag . Bezoek aan de cardioloog. Volledig gerust was ik niet : de hartslagmeter ging wel heel snel de hoogte in tijdens het lopen én hij ging soms echt heel hoog. De man begon echter al met goed nieuws : mijn verdikte hartwand was weg, de medicatie tegen de iets te hoge bloeddruk heeft dus gewerkt . En in rust was mijn hart perfect. Ik begon de fietsproef aan 52 en dat vond hij goed. 6 minuten fietsen zou moeten kunnen zij hij. Na 6 minuten zat ik nog te fluiten op zijn fietske , rond de 10 minuten begon het zwoegen en vroeg hij mij om nog 20 seconden te doen. Ik gaf dan maar volle gas op dat ding van hem en raakte zo nog aan 12 minuten en eindigde met een hartslag rond de 160. Perfect in orde volgens de heer cardioloog. 'Ik ben onder de indruk' , 't is lang geleden dat hier nog iemand zo goed heeft gefietst'. Allez, weer een zorg minder.
Zaterdag 11 km op straat ; gemiddeld 6.08 en hartslag rond de 145. Zwaar en vooral de benen deden pijn. Zondag overmoedig begonnen aan de Aardbeienroute ,24 km .... Ik zou weer eens een fietsroute lopen, weer een stap op weg naar , ja, durven we het weer hopen , weer een stap naar de marathon. En de eerste 12 km liep het geweldig, ik zat redelijk makkelijk rond de 6.00 Rond km 15 begon het verval serieuze proporties aan te nemen; ook de onderbenen, kuiten deden geweldig pijn. Ik stapte af en toe de laatste 7 km , een paar keer kort , genoeg om thuis te raken. Ik eindigde de tocht in minder dan 2 u30 , de eerste jaren dat ik liep lukte me dat niet. Uiteindelijk had ik aan gemiddeld 6.08 gelopen. Ook nu was ik relatief tevreden, met een tragere start had ik wellicht niet moeten stappen. In de namiddag en de dag nadien voelden mijn onderbenen aan als betonblokken , echt erg. Ik kan me niet herinneren ooit na een marathon zo afgezien te hebben. Maar we hadden weer 24 km gelopen. In sommige trainigschema's wordt tot 28 km gelopen als voorbereiding op een marathon....
De droom begint vorm aan te nemen. Nog één marathon, godverdomme, nog één keer Antwerpen. Daar begonnen, daar eindigen, de cirkel rond. Nog één keer aub. En als voorbereiding nog één keer de zes uur van Stein, hooguit om 50 of hoogstens 54 km te lopen , afscheid nemen van het ultralopen , allez ja, ultrajoggen. En dan Antwerpen . En dan stoppen. Die laatste marathon, daar lig ik al weken , maanden wakker van . Tot voor een paar weken boos omdat het niet haalbaar leek, nu wordt die nachtmerrie al een klein beetje een mooie droom...
op 2 weken 55 km / 2013 875 / deze morgen (dinsdag ) 82.5 kg
Deze week 40 km gelopen in drie keer. Maandag finse piste, 10 km, 6.03 gemiddeld tegen een veel te hoge hartslag én zwaar. Vooral het rechterbeen zorgde voor hinder. Mijn rechterhiel raakte slechts de grond als ik er op lette. Een stukje steken onder mijn zool , zou dat een oplossing kunnen zijn ? Hoe kan het eigenlijk dat mijn rechterbeen op een paar maand zo anders reageert op lopen, de steunzolen ?
Woensdag bijna 15 km op de finse piste, kleine toerkes van ongeveer 1.3 km malen op de schors. En deze keer liep het eigenlijk vrij goed. Ik liep aan iets wat ik percipieerde (wat een woord) als een rustig tempo en ik leek wel te kunnen blijven lopen. Omdat mijn hartslag al snel richting 150 en dus te hoog ging, de laatste km's nog wat versneld om toch gemiddeld aan 6.20 te raken, uiteindelijk kwam ik uit op 6.15. Gelopen zonder inlegzolen en dat was eigenlijk geen tegenvaller. Lang geleden, zeer lang geleden dat ik op een weekdag na het werken langer liep dan 10 km. Ik was blij over deze 'training'.
Zaterdag wegens werken in de tuin niet gelopen en deze morgen moeten kiezen tussen zwemmen of lopen. Gekozen voor het lopen , mijn gewicht is echt aan het zakken én lopen helpt daar mee bij dan het zwemmen. Pas voor ik vertrok mijn traject vastgelegd, ik zou twee keer mijn 'centrumtoerke' van dik 8 km doen, kon ik bij het voor de deur passeren even drinken. De eerste toer zeer rustig begonnen en al snel bleek dat ik die eerste toer makkelijk aan 6.10 zou kunnen lopen, uiteindelijk gefinished in 50.15, gemiddeld 6.07. Het plan was om die snelheid door te trekken en dat lukt makkelijk de eerste twee km dus de volgende twee km tempo opgedreven , een rustiger 2 km daarna om de laatste 2 km weer even door te trekken , ik zag toen dat ik aan 6.00 gemiddeld zou kunnen eindigen. Mijn hartslag hield ik al lang niet meer in het oog, die zat weer boven de 150, zelfs boven de 160 maar ik liep vrij makkelijk , dus waarom niet . Ik finishte mijn tweede ronde in 47.30 en zag later op mijn pc dat mijn 2 x 2 tempokm's gelopen waren aan 5.39 , zowaar het oude vierurenmanmarathontempo. En het rechterbeen dat hinderde maar het was beheersbaar. Ik recupereerde vrij snel en was dus zéér zéér tevreden over deze ochtendloop.
Verleden jaar had ik in de marathon van Brussel ongeveer 16 km de 4 u 15 ballon kunnen volgen, dat zou ik nu dus ook kunnen.... De volgende weken eens zien of we over de 20 km raken. De voorbije weken heb ik echt gedacht aan de handdoek in de ring gooien, het lopen te laten voor wat het is en vandaag zat ik aan Brussel te denken. Onrealistisch. Maar we dromen weer, er is terug licht aan het einde van de tunnel.
deze week 40 km / 2013 820 km / 82 kg (!) na het lopen
Deze week 30 km, dat wordt het gemiddelde voor de rest van het jaar en misschien wel voor de rest van mijn loop carrière. En als dat zo is én het blijft zo , ja dan is dat nog niet eens zo slecht voor een bijna 55 jarige. De 30 km -eigenlijk iets minder - bij mekaar gelopen in drie keer.
Maandag de klassieker : grote toer finse piste, 9.60 km tegen 6.19 aan gemiddeld 143 hartslag. En een bijzonder goed gevoel. Ik kan me niet herinneren sinds mijn kwetsuur nog zo makkelijk gelopen te hebben. Op het einde ging de hartslag wel weer te hoog - zo tegen de 150 - maar toch, ik was content. Dinsdag zelfde parcours, sneller 6.04 maar véél véél moeilijker, weer hard labeur... En 's avonds pijnlijke kuiten, constant tegen de krampen aan. Ik hield in mijn bed mijn benen steeds gestrekt, zo erg had ik het nog nooit gehad. Het is dus niet alleen mijn globale conditie die niet goed zit, het zit ook in de benen.
Donderdag met een bang hart naar de start van de 5 mijl, een ondertussen klassieke loopwedstrijd tijdens de plaatselijke gemeentefeesten. Bang hart omdat verleden jaar hier ik de mist in was gegaan , 22 seconden per km trager dan het jaar daarvoor. Ja, in 2011 liep ik hier mijn snelste wedstrijd ooit, 9.20 km (de mijlen zijn hier langer in het Waasland... ) tegen gemiddeld 5.01 . De 5 mijl van verleden jaar beschouw ik het als het begin van de aftakeling, ik liep toen aan gemiddeld 5.23 maar had na elke ronde getwijfeld over opgeven . Ik was volledig leeg over de streep gekomen. En daarom was ik bang, want ook nu zit het helemaal niet goed. Maar de 5 mijl van verleden jaar zal ik nooit vergeten, er was niet alleen het begin van de fysieke achteruitgang , er was ook het besef dat ik sterke vent niet zo sterk was als gedacht. En misschien is het de combinatie van beiden die toen de aanzet geweest is om terug de zekerheid van het nest thuis op te zoeken... Een ander verhaal, niet voor hier op een loopblog... En net omdat die 5 mijl van verleden jaar in mijn geheugen gegrift zal blijven wilde ik dit jaar weer meedoen.
Ik zette me helemaal achteraan de naar ik schat 150 koppige menigte. Mijn doel was tegen 6.00 lopen, in alle geval zeer traag te starten om dan te zien of versnellen mogelijk was. En heel stillekes hoopte ik om rond de 5.40 te kunnen lopen. Nog even gepraat met een collega, een collega met het aan shirt van de enige marathon die hij ooit had gelopen en dan weg. Na een paar 100 meter kon ik het niet laten al wat op te schuiven in de bende. In de tweede ronde (er werden 5 rondes gelopen ) werd ik al terug voorbij gelopen door het grootste deel van degenen die ik was voorbijgegaan. Ik was gestart rond de 5.48 , kon dat tempo 5 km aanhouden en moest dan licht gas terugnemen . Ik twijfelde weer over opgeven en over afstappen - ik passeerde elke ronde op 50 meter van mijn deur - maar beet door bij de gedachte dat ik nog nooit had opgegeven in een wedstrijd. Eind ronde drie en vier stapte ik even bij de drankenpost en dat zorgde dan wel voor verlichting. De laatste ronde haalde ik een groep 'meisjes' in . Eén van hen moest lossen uit die groep en vroeg verontrust aan mij of we laatste liepen. En ja, kijk , ik zag niemand meer achter ons en zei dat ik achter haar zou blijven zodat zij niet laatste zou worden. We liepen de laatste 1.2 km samen, ze bleek voor de eerste keer verder te lopen dan 8 km - 9 km meisje ! - en ze bleek 26 in plaats van de 18 die ik haar had geschat. Ze was blij dat ik bij haar bleef. Haar tempo was zo rond de 6.10 en zo vond ik mijn tweede adem en ik kwam er zowaar terug door. Kan ook geweest zijn van het aangename gezelschap. We bleken belange niet de laatste. Op het eind zei ze dat ze een eindspurt wilde inzetten - dat zal ze wel afleren als ze verder gaat met lopen - en ik volgde op een 5 tal meter, wou nog afscheid nemen maar ze spurtte naar haar vriendinnen. Druipend van het zweet babbelde ik dan nog maar even met de collega - twee minuten voor mij aangekomen - en liep daarna , ja echt lopen , de 300 meter naar huis.
Gemiddeld had ik aan 5.53 gelopen. Content was ik daarmee niet, was weer een pak trager dan verleden jaar én ik had het veel te zwaar gehad om te kunnen spreken van een geslaagde wedstrijd. Ik had zelfs twee keer gestapt tijdens verdomme een onnozele 9 km... Erg hé, zo al liggen lullen over een wedstrijdje van 9 km. En vooral erg dat het niet vooruit gaat, eigenlijk zelfs achteruit gaat . Maar, er zijn erger dingen in het leven zeker. Vrijdag niet gelopen, zaterdag in de tuin gewerkt - waar is de tijd dat ik hunkerde naar de zaterdagmorgen omwille van de langere duurloop - en zondag, vandaag , gaan zwemmen.
deze week 30 km / 2013 780 km / 84 kg bij het uit bed stappen , het gaat redelijk met het 'vermageren'
Het was weer een pruts-loopweek. Maandag 10 km op de finse piste, 6.04 , gemiddelde hartslag 149 veel te hoog voor zo'n tempo. Dinsdag , woensdag en donderdag niet gelopen. Donderdag had ik wel willen lopen maar een met een overdosis wijn geëindigd huwelijksverjaardagfeest van een oude tante (én nonkel) van mijn baas zorgde voor te veel hinder. En het is niet meer van moeten, waarvoor lopen we nog ?
Vrijdag vertrokken voor een zeer rustige 15 km. Na een grote toer op de finse piste, 6.7km er de brui aangegeven. Ja, waarvoor lopen we nog ? En de hartslag ging ondanks het lage tempo 6.35 direct boven de 140. En het rechterbeen sleepte, ik mank gewoon... En woensdagavond én donderdag (weer wijn, deze keer wat minder) zaten nog in mijn lijf. Neen, ook het karakter is weg.
Zaterdag, voor de begrafenis van een ver familielid, nog 'snel' een 10 km gelopen in de polder. Inderdaad, het ging voor mijn huidige doen redelijk snel : 5.52 en steeds onder de 6.00 gelopen. Ik had bovendien nog wat sneller gekunnen denk ik. Hierover was ik redelijk content. Alleen zat de hartslag weer formidabel hoog (gemiddeld 156, mijn overslagpunt zou 158 zijn....) en mijn rechterbeen, ja, ik moet daar niet meer over zagen, ik mank gewoon... Ik zweette weer als een hele runderstal, ook in de kerk liep het zweet nog langs mijn rug naar beneden...
Zondag is nu stilaan mijn vaste zwemdag geworden. Ik heb verleden week mijn abonnement verlengd. Bleek dat ik vorige keer 'anders valide' korting had gehad. Het meisje aan het loket vroeg nu welke handicap ik had om terug korting te geven. 'Ik ben verstandelijk gehandicapt mevrouw'. Lap, 20% korting. Ja, ik zal er inderdaad zo uitzien zeker...
Een triestige loopweek weer. Het enige doel is nu echter de conditie licht onderhouden én vermageren. Dat lijkt toch een beetje te lukken. En hulp te zoeken voor mijn rechterbeen. Maar mails worden tegenwoordig niet meer gelezen door de gespecialiseerde kinesisten, ik zal dus op een andere manier mijn probleem moeten aankaarten.
Deze week 25 km/ 2013 750 km / 85 kg toen ik uit bed kwam deze morgen
Na de horrorweek verleden week pas woensdag terug mijn schoenen aangetrokken . De klassieke bijna 10 km op een doordeweekse dag. Ging aan snelheid van 6.17 en dat was gelet op het gepruts van de week voordien een zeer goede zaak. Minder goed ging het met mijn hartslag, die piekte na 3 km weer op 180 . Een klein stappauze, ingelast om mijn hartslagmeter te controleren, deed hem onmiddellijk zakken. Bij het terug beginnen lopen ging de hartslag weer de hoogte in, ik kreeg hem al lopend niet naar beneden en ik heb het nu inderdaad nog altijd over mijn hartslag. Ik zweette ook geweldig, had niet echt overschot wat adem betreft maar liep nu ook weer niet te hijgen alsof ik op mijn limiet liep. Dus ja, ik weet het niet met die hartslag.... En ik had het gevoel volle 10 km te lopen manken, mijn rechterbeen wil niet meer mee.
Zaterdag wilde ik dan eens proberen met een andere hartslagmeter. Omdat ik die niet aan de praat kreeg toch maar weer me een bang hartje met mijn Garmin weg. Ik wilde nog een poging wagen - een laatste wat mij betreft - om traag 15 km te lopen. En kijk, het lukte aardig . Ik kwam de eerste 10 km slechts op het eind iets boven de 140 en dit aan een tempo van ongeveer 9.40. De laatste km's even versneld - versnellen, 6.00 ocharme....- en dan ging hij terug richting 155 maar niet meer naar die hoge 180 van een paar dagen terug. Ik liep zo mijn geplande 15.6 km uit aan een gemiddelde van 6.35 én met marge voor nog een paar km's , niet veel , maar toch marge. Dit was mijn beste looptraining na mijn kwetsuur. En het was goed dat het eindelijk wat minder slecht was gegaan.
De hele week had ik met het idee gespeeld het lopen definitief op te geven. Ik was in gedachte al begonnen aan laatste blogbericht, als ik geen marathons meer kan lopen heeft het geen zin meer daarover te liggen lullen. Als ge geen haar meer hebt moet ge het ook niet meer laten groeien, vandaar mijn gemillimeterde kop. Ik legde me al neer bij het feit dat ik zou moeten toetreden tot het enorme leger anonieme joggers die één of twee keer per week hoogstens 10 km gaan lopen om de conditie hoog en het gewicht laag te houden, een groep waartoe ik eigenlijk nu al behoor. Maar nee, deze week treed ik nog niet definitief toe. Deze week worden de marathonplannen nog niet opgeborgen, nog niet...
Het begon nog vrij goed maandagmorgen. Naar de finse piste voor een tripje van ongeveer 10 km, eens zien of dat terug thuis wel lukte ... En dat lukte inderdaad , zelfs nog aan een goede snelheid (5.57) en aan een aanvaardbare hartslag (gemiddeld 147, hoogste 155) maar het had heel heel veel moeite gekost...
Dinsdag niet gelopen maar wel bij de Runners mijn rechtse steunzool laten aanpassen. De extra verhoging die er inzat onder het begin van mijn dikke teen werd er uitgehaald. En inderdaad, de hinder die ik daarvan had (blaren....) is weg maar is nu ook de extra steun die ik daar nodig had niet weg ? Dat zullen we dan wel ondervinden zeker ?
Woensdagmorgen (laatste dag vakantie) weer naar de finse piste , ik zou 15 km gaan lopen. Mijn eerste 10 km liep ik aan gemiddeld 6.31 met een hartslag van gemiddeld 143, die zat echter de laatste km's boven de 150. Een rustpauze ingebouwd en dan de volgende 5 km extra traag gelopen net omwille van die hartslag. Toen liep ik nog tegen 7.20 (ik kan me niet herinneren ooit trager gelopen te hebben) en met een hartslag van 141, dus al bij al 'redelijk'. In de namiddag had ik last, ik leek wel een marathon gelopen te hebben. Geen goed teken.
Donderdag was het de eerste werkdag. En ik had zitten broeden op een plan om werken te combineren met wat beweging. Zo ver woon ik eigenlijk niet van kantoor 9.5 km tot aan de voetgangerstunnel, een halve km tunnel en dan nog een dikke km 'Stad' tot aan kantoor. Met de wagen is het nagenoeg 15 km en door het verkeer doe ik daar 's avonds tussen de 20 - 30 minuten over, bij file véél meer... , 's morgen loopt het altijd veel vlotter wellicht door het vroege (7.00 ) uur waarop ik vertrek . Ik organiseerde me zo dat ik naar huis kon lopen - kostuum bleef op kantoor achter - en de dag nadien zou ik dan met de fiets terugkomen , zo bleef de auto beschikbaar in Antwerpen voor de beroepsverplaatsingen... Het was wel verschrikkelijk warm die dag en iedereen verklaarde me voor gek. En ja, al na een paar km moest ik iedereen gelijk geven, dit was gekkenwerk. Ik stapte meer dan dat ik liep en zo kwam ik met een gemiddelde snelheid van 7.37 (7.9 km/uur) thuis aan , volledig opgebrand en leeg leeg leeg. Het water was onderweg van mijn lijf naar beneden gestroomd, gelukkig had ik een drinkbus bij. Gezond kan dit niet geweest zijn...
Zaterdag een toerke gelopen hier in de gemeente, 8 km en een klets. Tientallen keren heb ik dat toerke gebruikt om het vier keer te lopen, dus ongeveer 33 km. Nu slaagde ik er met zeer veel moeite in om dit toerke één keer rond te krijgen aan 6.11. De hartslag ging nu volledig uit de bol, gemiddeld 161 maar voor de eerste keer had ik nu waarden gezien op mijn Garmin van 185, mijn maximum zou slechts rond de 170 liggen... En eens op de fiets zakte die hartslag tot een zeer goed niveau, 120, ondanks het stevige tempo. Mijn hartslag in rust is terug bijna zo laag als twee jaar geleden op mijn 'hoogtepunt' en bij zeer matige inspanning blijft die laag. Alleen bij het lopen gaat die wel telkens heel snel omhoog. Na de inspanning valt die dan wel snel terug , sneller zelf dan dat die vroeger deed. En vroeger durfde ik al eens twijfelen aan mijn Garmin, deze keer vrees ik dat die juist zit....
Vandaag zondag dan het sluitstuk op deze horrorloopweek : ik wilde weer rustig 15 km gaan lopen maar moest na 6.5 km stoppen, opgeven , nog nooit gebeurd... De hartslag zat dadelijk weer boven de 170 en ik kon niet meer verder. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik eigenlijk niet meer verder durfde, ik wilde niet forceren. Daarna nog een km of 15 vrij rustig gaan fietsen , hoge trapfrequentie aan lage versnelling . De hartslag ging pijlsnel naar een laag niveau. Raar.
Ik ga nu een weekje niet lopen denk ik om te zien wat er daarna gebeurt als ik terug eens probeer. Het wordt wat frisser en dat zal misschien ook helpen. Maar ik begin er over na te denken het lopen op te geven . Mijn doel, hoop eigenlijk ,om nog minstens één marathon te lopen , zal ik wellicht moeten opbergen. Er zijn ergere dingen in het leven , dat weet ik wel , maar de ontgoocheling zou immens zijn. Daarom klamp ik me toch nog vast aan de laatste strohalmen die resten. Maar ik moet er rekening mee houden dat het einde in zicht komt...
deze week 50 km/ 2013 700 km / 84 kg na het lopen deze morgen en na al drie dagen wat opletten met het eten
Zondagavond teruggekomen van vakantie in de Landes, we draaiden onze straat in net op het moment dat Beveren - Gent op 1 -1 werd afgefloten - radio is iets geweldigs -... Het was een goeie 14daagse vakantie geweest, ik kan me geen verlof van langer dan een week met mijn madam herinneren, het was dus lang geleden. En zoals te verwachten was, geen kloten uitgestoken : slapen, nog wat 'slapen' , ontbijten , naar het strand, douchen, nog wat uitrusten, gaan eten en slapen, weer slapen , schandalig eigenlijk. Verder veel gelezen ( oa de 'Muggenpuuttrilogie 'van Brusselmans ) , redelijk veel gedronken, en zeer weinig - daar gaat het hier eigenlijk over - gelopen.
De eerste volledige dag (zondag ) wilde mijn madam naar het strand , ik ging mee om te weten waar ze zich ging vleien en ging lopen ; het plan was om het trainingskamp zeer rustig te beginnen met 10 km. Ik liep 5 km, draaide mij om en liep het zelfde traject terug. Dat was de bedoeling. Na 8.5 km was het schaap de preut af , gedaan . (Cijfers : 9.08 km , 1.00.46, 6.42 gemiddelde hartslag 152, ging tot boven de160 ! ) Oorzaken : de warmte - het was snikheet - , het veel te lang in bed liggen , de hellingskes van 150 meter , wie zal het zeggen ? Bovendien had ik weer blaren aan de rechtervoet, een telkens weerkerend probleem met de steunzolen van Runnerslab. Terug aan het strand een verkwikkende duik in de zee én uitgerust naast madam....
De dag nadien zelfde scenario maar een ander traject . Ook nu kon ik de 10 km niet volledig uitlopen. Ik had nochtans halfweg op het keerpunt even gestretcht en dus mijn hartslag wat laten zakken. Dus compleet dezelfde afgang als de dag voordien . (Cijfers : 10.31 km 1.09.21, 6.44, gemiddelde hartslag 149 met weer pieken boven de 160). En nu had ik een blaar in het midden van mijn rechtervoet én op mijn rechter dikke teen. Die zorgden ervoor dat lopen onmogelijk was de drie volgende dagen. Gelukkig had ik mijn fiets bij, ik deed een paar tochtjes in de omgeving , telkens een 40 tal km, het is hier een loopblog dus geen gedoe daarover.
Vrijdagmorgen nog eens ouderwets gaan lopen : bed uit en weg. Het ging een ietsie pietsie beter, wellicht omwille van de lege maag én het iets minder warm zijn 's morgens rond 10 u. Toch raakte ik ook nu weer niet zonder stappen terug thuis... (Cijfers 10.13 km, 1.03.23, 6.15 , gemiddelde hartslag 143 met maximum rond de 155) .
Zaterdag verhuisdag. We wisselden ons redelijk luxueus en vooral nieuw appartement met uitzicht op jachthaven en de zee voor een meer 'Spartaans ' huisje in een vankantiepark 10 km verderop. Daar verloren we door onkunde of onwil van het personeel heel wat tijd bij het inchecken. Van pure frustratie dan toch nog even gaan lopen maar dat was een ongelooflijke afknapper : het was snik, snik heet én ik had al een half literke wijn achter de kiezen : 4.56 km in 32 minuten, 7.01 , gemiddelde hartslag 139. Een half uur nadien liep het zweet nog uit mijn broek....
Zondag niet gelopen maar maandagmorgen na het ontbijt terug op pad. Op een zeer breed fietspad op zeer heuvelachtig parcours (duinen ) richting dorp en na 5 km draaien en terug. Halfweg was ik weer even gestopt om te stretchen . De terugweg was pure horror : ik raakte niet meer vooruit, geen meter . Geen adem, geen kracht in de benen, op , gedaan , geen gas meer, geen elektriciteit , alles weg.... Stappend en af en toe strompelend thuisgeraakt. (Cijfers 9.48 km, 1.07.44, 7.09 , gemiddelde hartslag - door het vele stappen 'slechts' 128 ) .
Dinsdag gewoon mee met madam naar het strand. Trouwens een mooi breed fijnzand strand én een krachtige en woeste wilde Atlantische Oceaan... Ik had geen loopplannen. Er passeerden echter een aantal lopers , joggers, zowel op schoenen als op blote voeten. Ik was niet meer te houden en vertrok richting noorden, tegenwind. Op blote voeten lopen is wel even wennen. De ondergrond was zeer afwisselend. Op de sporadische harde stukken liep het vrij makkelijk. Er diende echter ook geploegd door mul zand én door plassen - dat deed ik dan meestal stappend - , er diende gelopen tussen de schelpen én de stenen. Ik liep tot in niemandsland, geen kat meer te zien . Of ja toch, hier en daar een blote vent, paraderend over het lege strand , tussen de vogels , ik hoop dat het niet was wat ik dacht .... En na wat aanvoelde - ik had zelfs geen horloge bij - als meer dan een half uur keerde ik om. Terug bij mijn lieftallige vrouwtje - ze leest dit niet - zag ik dat ik 1 u 20 minuten was weggeweest. Dit had een goed gevoel gegeven. Ik had alleen last van mijn tenen, die waren geschaafd van het lopen op het natte zand én de schelpen, stenen... (Geen cijfers, ik had mijn Garmin, niet bij... )
Woensdag nog eens de baan op met als doel iets rond de drie kwartuur te lopen. Het ging iets beter dan maandag én ik heb niet gestapt . Ik was zeer traag gestart maar kon mijn gemiddelde snelheid een beetje opdrijven door de laatste hellingskes wat sneller te nemen. (Cijfers 6.99 km 45.46 , 6.33 , gemiddelde hartslag 145 met als maximum 155 ).
Donderdag met madam mee naar het strand, ditmaal gewapend met de Garmin : ik moest en zou weten wat ik de vorige keer daar gelopen had.... Dus vertrokken voor dezelfde tocht. Het strand leek er nu iets makkelijker bij te liggen, dat was toch mijn indruk . Of ik had al wat meer ervaring in het strandlopen. De blote flikkers (letterlijk en figuurlijk ... ) waren er ook nog. Over 5 km heen - ik weet niet of ik verder uitkwam dan dinsdag- deed ik 38 minuten, de terugweg kostte me 1 minuut langer. Nu had ik vooral hinder aan beide grote tenen, die had ik nu volledig kapot gelopen. Maar conditioneel ging het. Raar was ook dat ik nauwelijks last had van mijn rechterbeen... De cijfers waren zoals ik verwacht had : 10.07 km 1.17.05 , 7.39, hartslagmeter had ik niet om. Ik had dus gelopen aan net geen 8 km/uur, ik moest onwillekeurig denken aan de strandlopen die hier en daar georganiseerd worden door ultralopers en die veel sneller gaan .
En dat was meteen ook de laatste keer lopen; ik had mijn tenen volledig kapot gelopen en kon de dag zelf en de dag nadien nauwelijks gaan . Vrijdag dus maar weer eens gaan fietsen. Zaterdag dan de auto in rond 9 u en , ja , daar ben ik dit verhaal mee begonnen, ongeveer 13 uur later stonden we na 1.100 km hier terug voor de deur.
Op 14 dagen 'trainingskamp' dus 70 km gelopen, nog minder dan de helft van wat ik had verwacht - gehoopt. En het lopen was meer strompelen dan lopen, wat ik tegenwoordig doe ik nog nauwelijks de naam lopen waardig. Ik geraak niet meer vooruit, mijn hartslag gaat na 4 - 5 km telkens fenomenaal de hoogte in, de benen zijn leeg én zwaar en ik raak niet meer tot 10 km. Ik voel de hinder aan het rechterbeen, ik loop inderdaad niet meer zoals het hoort, dat rechterbeen wordt meegesleurd , die rechtervoet krijg ik niet meer recht op de grond, die rolt niet soepel af... En verder is er het blijvende ongemak van de blaren, wellicht door de nieuwe steunzolen van de Runners. Lopen is niet meer genieten van de pijn, neen , lopen is nu een marteling geworden.
Er hangen al drie versleten paren loopschoenen in de grootste boom achteraan in onze tuin. Misschien moet ik maar al mijn loopschoenen aan de hoogste tak gaan hangen ?
op 14 dagen vakantie 70 km / 2013 650 km/ 87 kg , dikke 2 kg bij door het lekkere eten en de fles wijn per dag
Morgen vrijdag vertrek ik met mijne baas naar de Landes , mijn madam gaat twee weken aan het strand liggen en ik ga trainen... Neen, alle gekheid op een stokje, mijn dierbare houdt van het strand . Terwijl zij zich laat bruinbranden ben ik van plan wat te gaan lopen of te gaan fietsen, dan eens in de zee duiken en dan me ook neer te vleien naast de chef ... En voor de rest niks doen, dus veertien dagen 's morgens rustig ontbijten , rondlummelen, lezen (ben naar de bibliotheek 6 boeken van Vlaamse schrijvers gaan halen) , strand - lopen-fietsen en s' avonds eens goed gaan eten met een goed glas wijn erbij.
Na de 7 x 10 km van verleden week heb ik bewust wat kalmer aangedaan in het begin van deze week. Maandag , dinsdag en woensdag niet gelopen, deze morgen donderdag vertrokken met als doel ongeveer 90 minuten zeer rustig te lopen. De hartslag zat eigenlijk wat te hoog (rond de 140 ) voor de al bij al zeer matige snelheid 6.43 het eerste uur. Toen was ik het beu te proberen mijn hartslag onder controle te houden en trok ik efkens anderhalve km even door (moet zo rond de 5.40 - 5.50 geweest zijn ) om daarna weer iets trager maar toch nog sneller dan in het begin te eindigen . Ik was van plan 11 toerkes vol te maken op de finse piste (14.3 km ) maar ik ben iets vroeger gestopt omdat de blaren op mijn rechtervoet me serieus begonnen te hinderen. Uiteindelijk bleek ik 13.5 km gelopen te hebben aan een gemiddelde van 6.33. Al bij al niet slecht.
De volgende keer lopen we in Frankrijk, ik ben terug binnen dik twee weken....
Het positieve nieuws : 70 km deze week, ouderwets veel, 7 keer ongeveer 10 km. Vroeger zou daar minstens één twintiger of dertiger bijgezeten hebben en zou ik zo rond de 90 km uitgekomen zijn. Het slechte nieuws : het was een marteling...
Maandag mijn wagen bij mijn garagist gaan afzetten en terug naar huis gelopen. In exact 1 uur , 10 km 280 meter verder , stond ik terug thuis. Gemiddelde hartslag 148, ik schurkte tegen mijn overslagpunt 158 aan de laatste helft. En ik zag dat ik een 2 km gelopen had aan 5.39, mijn oude en wellicht nooit meer te halen marathontempo. Redelijk tevreden was ik over deze 10 km.
De volgende 6 dagen telkens hetzelfde traject : een grote toer in de buurt van de finse piste, volgens meneer Garmin 9.52 km tot 9.60 km, een maximale afwijking dus van 80 meter, dus ongeveer 0.75%. Al die keren gelopen met de bedoeling de hartslag laag te houden, hieronder gemiddelde snelheid en gemiddelde hartslag : dinsdag 6.36 , 133 / woensdag 6.26 , 138 / donderdag 6.25 , 140 / vrijdag 6.39, 133 / zaterdag 6.45 , 136 / zondag 6.35, 137
Dinsdag ging het redelijk. Woensdag had ik pijnlijke kuiten, ging het een beetje sneller maar al wat moeizamer. Donderdag was het al wat warmer, deden de kuiten nog wat meer pijn en was het zwaar. Vrijdag liep het weer wat beter maar was het op het eind zwoegen om de hartslag laag te houden. Heel de week heb ik elke dag een uur of vier vijf in de tuin gewerkt. Vrijdag was dat bijzonder zwaar labeur : de wortels uitgraven van een breed uitgewaaierde hazelaar, voor een bureauplant zoals ik zwaar , zeer zwaar, in de namiddag heb ik bvb meer dan 2 liter water gedronken. Zaterdag liep het dan ook voor geen meter ; ik twijfelde onderweg een paar keer om al stappend het tochtje te voleindigen. De laatste km's gingen aan 7.10, trager dan de traagste km's in een 6 urenloop verdomme. En ik zweette , ook vandaag zondag , erger dan een hele runderstal. Zondag, vanmorgen , ging het dan iets beter maar ik kon weer de hartslag niet laag houden. Tot halfweg 5 km lukt het om onder de 135 te blijven, daarna gaat het steeds richting 145.
Na deze 'zware' week vraag ik me af of het wel zin heeft om te blijven lopen met als doel ooit nog een marathon te lopen. Ik raak nauwelijks vooruit. Mijn rechterbeen lijkt nu echt langer dan mijn linkerbeen. Dat voel ik op een stuk van mijn dagelijks parcours , op bepaald moment ligt het daar schuin en lijk ik 'recht' te lopen , toevallig een stuk waar het rechts lager ligt dan links... En dat hindert . Verder blijf ik geplaagd worden door blaren op mijn rechtervoet, iets minder lastig nu maar die op mijn dikke teen blijft mij hinderen. En mijn conditie is nul, ondanks het nu toch al een paar weken terug lopen : als ik de helling op de finse piste opspurt (verdikke slechts 150 meter) moet ik een halve km lopen uithijgen, vroeger deed ik daar 10 spurtjes lang en 10 spurtjes kort (de andere kant is steiler en dus korter ) zonder verpinken.
Maar ja, ik word niet jonger én ik ben artritispatient, misschien moet ik gewoon blij zijn dat ik nog op het gemak 10 km kan lopen. Misschien moet ik het daar dan ook maar bij laten. Nu een paar dagen rusten , dan op vakantie en dan zien wat het lopen daar geeft...
deze week 70 km / 2013 560 km / 83 kg deze morgen na het lopen - gisteren zelfs 82.5 kg ! -
Deze week door de drukke bezigheden op het werk slechts 2 keer gelopen. Maandag 10 km, aan gemiddeld 5.52, snel begonnen en dan geprobeerd en daarin ook grotendeels gelukt om de snelheid aan te houden. Ik zweette wel als een rund én het was op het einde genoeg .... Ondanks die relatief zware inspanning zat het goed met de hartslag, die ging tot ongeveer 155 wat eigenlijk nog meeviel én hij viel heel snel terug nadat ik gestopt was. Mijn hartslag zat deze week trouwens lager dan de voorbije maanden, in rust (met mijn poten omhoog voor TV...) zat ik zo tussen de 45 en de 50.
Dinsdag gaan eten met een cliënt , nogal wat alcohol maar al bij al redelijk . Woensdag niet gelopen, waarom weet ik eigenlijk ook niet, ik ben niet meer zo verslaafd als vroeger zeker... Donderdag weer festiviteiten op het werk , zelfs 's avonds en vrijdag gaan eten met een 'leverancier' die zich een hoedje schrok toen ik hem meldde dat een cliënt van hem aan het afbranden was. Een paar telefoontjes later kreeg zijn lijkbleek geworden gezicht terug wat kleur, de brand was niet voor hem....
Zaterdag dan terug de schoenen aangebonden voor weer 10 km. Meer kon niet, ik moest zoonlief gaan ophalen. En voor de eerste keer na mijn kwetsuur had ik een gevoel van 'yes' , het liep het lopen... Dus rustig maar doortastend de 10 km afgewerkt aan 6.05 met een hartslag die redelijk bleef, gemiddeld 141 én met marge, zowel wat betreft afstand als snelheid. Ook nu recupereerde ik snel, mijn hartslag zakte dadelijk.
Vandaag zondag getwijfeld, 15 km gaan lopen of gaan zwemmen ? Omdat zwemmen er volgende week niet van zal komen én omdat ik volgende week vakantie heb én dus elke morgen kan gaan lopen gekozen voor het zwemmen. En dat zwemmen - jaja ik ga daar niet over lullen , het blijft een loop blog - gaat steeds beter , ik zwom mijn 'snelle ' km weer meer dan een halve minuut sneller dan de vorige keer.
En het kan dus inderdaad beginnen : volgende week elke week 's morgens mijn 10 km gaan lopen, heel traag en heel rustig en zien hoe ik daar van bekom. Dan een paar dagen rust én dan op 'trainingskamp' naar de Landes. En daarna zien we wat het wordt , ik hoop echt om een herfstmarathon te kunnen lopen...
deze week 20 km / 2013 490 km / deze morgen voor het zwemmen 86 kg - zware eet en drinkweek gehad... -
Op twee weken - verleden week ben ik niet op mijn blog geraakt - 65 kg gelopen, dat liep ik vroeger in een kalme week. Maar we mogen niet klagen, we lopen terug. Al is het eerder joggen dan lopen...
Verleden week 3 keer 10 km telkens zeer rustig. Deze week - morgen loop ik niet , zondag is voorlopig zwemdag geworden - 35 km met voor de eerste keer eens iets langer , 15 km. Maandag in de hitte 10 km. De poging om tegen lage hartslag te lopen ging volledig de mist in , er was nochtans geen mist. 6.49 /km, ja trager dan 9 per uur , en toch een hartslag van gemiddeld 146. Woensdag voor het eten gaan lopen. Het was nog steeds drukkend warm en ik was redelijk snel gestart met een eerste 2 km aan 5.45. Dan wat blijven 'doorlopen' maar na 6 km moest ik serieus gas terugnemen om het tochtje van 10 km te kunnen voleindigen. De hartslag zat ook tegen de 160 aan te schuren, niet echt ver van mijn maximum. Het was zwaar, zeer zwaar...
Deze morgen , zaterdag, met het fietske naar de finse piste. Ik wilde 11 toerkes lopen van 1.3 km tegen lage hartslag. En dat lukte vrij aardig. Ik vertrok tegen 6.40 en bleef makkelijk dit tempo lopen met een hartslag van rond de 140, eigenlijk nog wat te hoog maar toch, ik was al content . Na een half uurke kwam ik Mark tegen en die liep een 3 tal km met me mee, tempo noch hartslag gingen omhoog. Hij mikt op een 3 u20 in Brussel, volgende week begint hij aan zijn schema. En ik maakte de geplande 11 toerkes vol in gemiddeld 6.39 met een gemiddelde hartslag van 143 .
Ik heb nog last in mijn rechteronderbeen. De pijn, wrevel eigenlijk, pijn is het niet echt meer, is wel gezakt. Ik vraag me dan ook af of het nog de kwetsuur is die opspeelt ... Mijn vermoeden is dat de steunzolen en de andere plaatsing van de voet ook aanpassing vergen. En het lijkt of mijn rechterbeen langer of korter is dan mijn linkerbeen, ik loop er anders mee dan vroeger. De hinder die ik had van blaren is ook weg : ik bind mijn schoenen wat steviger vast en opgelost... Vandaag had ik na 1 u30 weer eens last van bloedende tepels , ik ben dus terug een loper . En ik raakte nu al aan een dikke 14 km , een derde van een marathon. De stap naar 20 km is niet zo ver meer. En eens die 20 km bereikt ligt alles weer open... Eindelijk ....
vorige week 30 km / deze week 35 / 2013 470 km / 84 kg na het lopen deze morgen
Maandag 9.5 km gelopen tegen 6.40 gemiddeld, hartslag rond de 140. Zwaar. De pijn in het rechteronderbeen was er terug, zeker de dagen nadien, dat is dus nog belange niet genezen. Zal dat wel ooit genezen, de orthopedist insinueerde dat dit blijvend zou kunnen zijn .... Maar ik voelde de pijn niet want een blaar in het midden van mijn voet - het geschuif over het punt waar mijn steunzool van oppervlakte veranderde - zorgde voor veel meer wrevel.
Dinsdag kon ik niet lopen, de pijn en de blaar verhinderden dat. Woensdag om mijn loopsteunzolen bij de runners, al een geluk, de combinatie met mijn Asics (nog maar 510 km op de teller ) en mijn nog nieuwe Mizuno's is ok. Donderdagavond een evenement van mijn werkgever en vrijdag gaan eten met één van mijn favoriete clienten. Zaterdag en zondag uitgeteld door een zeer zware en diepe hoest en een vooral zaterdag bijna niet te harden keelpijn. Dus een weekend zonder lopen, fietsen, zwemmen. Een week om kort over te zijn . Een simpele vloek volstaat om weer te geven wat ik voel.
Deze week dik 20 km gelopen in 3 keer. Maandag 5.5 km tegen 6.33 en aan gemiddelde hartslag van 143 - op het eind rond de 150. Donderdag bijna 10 km tegen 6.27 , hartslag gemiddeld 150 ,op het eind tegen de 160. En deze morgen, zondag weer 5.5 km tegen 5.51 , hartslag gemiddeld 151 en op het eind iets boven de 160. En gisteren 60 km gefietst en vandaag 1.250 m gezwommen maar het gaat hier over het lopen....
Het rechteronderbeen is er nog én ik voel de wrevel nog , vooral de dag na het lopen. Ambetant is ook het lopen met de steunzolen, dat veroorzaakt wrijving , maandag en woensdag (serieus toen..) had ik last van de opkomst van blaren, vandaag met andere schoenen minder. Gisteren ben ik naar de runners geweest om mij 'sportsteunzolen' te laten aanmeten. De analyse van de orthopedist werd bevestigd : holvoet, rechtse voet al wat minder ondersteuning en mijn rechtervoet zwaait 22 % uit terwijl tussen de 5 en de 11% normaal is. Zal dan wel nieuwe schoenen moeten kopen want degene die ik bij had ondersteunen al wat en dat zou dan dubbel worden met de steun van de steunzolen - er wordt dan wat afgesteund.... - En nog redelijk goed nieuws was er van de reumatologe : alles gaat goed ondanks de pijn die af en toe opkomt.
Dus al bij al mag ik content zijn . Verleden week was ik zo blij als een kind met mijn eerste 6 km , deze week ben ik al eens tot bijna 10 geraakt, traag maar zeker én ik heb al eens een iets snellere 6 km gelopen . Vooral de 10 km van donderdag deden me zeer veel plezier : het weer was uitstekend, ik had voor de eerste keer weer mijn Ipod op - Saybia, mijn favoriete loopmuziek van een paar jaar terug - , de schors van de finse piste geurde heerlijk en ondanks de hoge hartslag leek ik zeer makkelijk te lopen. En overdrijven moeten we niet , de 'snellere' 6 km was trager gelopen dan de meeste marathons die ik al liep. Maar we lopen , we lopen weer én het gevoel is, voorlopig dan toch, positief.
deze week 20 km / 2013 395 km / 85 kg deze morgen voor het lopen en zwemmen
Deze week 2 x 5.69km gelopen. De eerste keer donderdag na het eten. Het was eigenlijk niet gepland maar het weer was mooi en waarom niet ? De Garmin was het blijkbaar niet meer gewend, hij vond de sateliet niet. Gelegenheid om ons niet te laten opjagen en dus uitermate traag te starten. Met bijzondere aandacht voor rechtsonder de eerste honderden meters afgelegd en ja, er was nog wel iets , maar was dat wel die kwetsuur ? Op de finste piste, zompig, voelde ik helemaal niks meer. Hier en daar was er een loper die goedendag zei, zoals altijd zeker, mijn afwezigheid was niet opgevallen. Een kerel vroeg zelfs in het voorbijlopen hoe ik in Antwerpen had gelopen, ze gaan er daar van uit dat ik elke marathon in de buurt loop... Bijzonder blij stopte ik na dik 38 minuten voor mijn deur . Dit was de eerste keer zonder noemenswaardige hinder gelopen sinds 22 februari, dus dik 3 maand geleden.
Vrijdag wat bang voor de eventuele naweeen en ja, het voelde wat stram aan in het rechteronderbeen, ik voelde nog wat hinder. Zaterdag wat in de tuin gewerkt , de hele dag dus zelfs 's morgens niet gaan fietsen ! Madam heeft het plan opgevat om onze tuin eens onder handen te laten nemen. De vijver op ons terras wordt dichtgegooid en zo zijn we van die (weliswaar prachtige) miserie af en wordt ons terras eind van dit jaar een pak groter. Dat bijna alle hoge bomen eruit moeten pleziert me minder , mijn madam wil van het halve bos dat onze kleine 'stadstuin' is geworden een siertuin laten maken. Dus moet er veel verdwijnen, omgezaagd en afgevoerd naar het containerpark en daar ga ik me de komende weken mee bezig houden . Aan 15 /uur gerekend zal ik dan heel wat geld verdiend (uitgespaard...) hebben.
Zondagmorgen, daarnet, terug het zelfde parcours van donderdag gelopen. Iets sneller , ik deed er 2 en een halve minuut minder over, gemiddeld 6.17, hartslag wat te hoog , gemiddeld 148 maar vanaf halverwege dik in de 150. De komende weken moet ik echt aan lagere hartslag gaan lopen om de conditie terug op te bouwen. En , geen pijn, niks meer in het rechteronderbeen. We zijn terug vertrokken ? Ja, we zijn terug vertrokken ! Hoop ik.
Na het lopen nog gaan zwemmen, ik zwem nu al 1.250 m per beurt. De komende weken wil ik zachtjes opbouwen met lopen, één keer gaan fietsen én één keer gaan zwemmen. En na het trainingskamp in de zomer zien we dan wel welke marathon we meepakken in het najaar. Allez, we leven weer op hoop.
deze week 10 km / 2013 375 km / 84 kg deze morgen voor het lopen en zwemmen
Verleden week, zondagmorgen, na een gelukte 5 km loop was ik nog verschrikkelijk hoopvol, ik voelde een paar uur na he lopen nauwelijks iets. Maar maandag was het weer manken, het rechteronderbeen deed weer pijn. Dus te vroeg victorie gekraaid.
Donderdag dan toch eindelijk wat goed nieuws : de uitslag van de MRI viel nogal mee , mijn knie staat scheef - dat wist ik al- maar er is nog geen schade die een operatie noodzaakt. En ik mag lopen van de orthopedist. Toen ik er hem op wees dat mijn kwetsuur nog steeds niet volledig weg is insinueerde hij dat die misschien nooit meer weg zou gaan en begon toen een lange uitleg over hoe een scheefstaande knie via het kuit/scheenbeen invloed uitoefent op de voet enz... 'Volgend jaar, of vroeger als ge pijn zou krijgen, eens terug komen en dan zien we of de knie nog verder uitwijkt' . Nu nog eens zien wat de reumatologe van al dat gedoe denkt. En de reuma zelf die de laatste weken weer wat leek toe te slaan, wel die lijkt nu weer wat minder. Zou het dan toch lente worden ?
Zaterdag een fietstocht van 85 km tegen gemiddeld 24/uur en vanmorgen 1 km schoolslag in 33min30 en nog een dikke 10 minuten rustig, zeer rustig uitgezwommen.
Dus deze week weer niets gelopen. Vandaag voelde ik geen pijn meer maar ik wacht nog een week . Een loopblog moet dat hier terug worden. Een najaarsmarathon moet kunnen...
Vanmorgen 5.22 km gelopen . Met de fiets naar de finste piste. Even rondkijken, efkens blazen en dan die korte helling op. Geen pijn maar ik voelde toch goed waar de pijn geweest was, de hinder was nog niet volledig weg . En met enige schroom zette ik mijn tochtje verder vrezend voor het terug opkomen van die verdomde pijn . Maar neen, verder dan wat lichte hinder ging het niet. De conditie leek wel volledig verdwenen, ik trapte zeer snel op mijn adem . Fietsen en af en toe zwemmen helpt dus niet veel. En het zweet drupte in mijn ogen , eindelijk , terug zweten , nooit geweten dat dat zo plezant kon zijn...
Na 5 km gaf ik de pijp aan Maarten, niet forceren de eerste keer. En ik had nog wel tot 10 km geraakt maar verder niet denk ik. De snelheid was ook niks maar ik voelde wel kracht in de benen. Ongelooflijk , ik loop terug.
Eens thuis pakte ik voor de eerste keer in een paar maand terug mijn loopagenda. Onnozel , om 5 km bij te schrijven bij de 360 km daar er al in stonden voor 2013. Maar het deed zo'n plezier, niet te geloven. Van 23 februari was het geleden dat ik nog liep : 20 km en dan gestopt van de pijn. En tussendoor wel nog eens een paar keer geprobeerd waaronder één keer 4 km nog niet zo lang geleden. Deze week na het fietsen even het blokske rond gelopen en gevoeld dat het kon en dan vandaag , eindelijk , eindelijk ....
En nu niet overhaasten , er is tijd genoeg.... Mijn belangrijkste doel is op vakantie (ja , we gaan nog eens met verlof ...) in juli elke dag 10 km in de zon kunnen lopen. En we zien wel wat volgende week geeft. Wellicht , als ik geen last heb van mijn 5 km van vandaag - voorlopig voelt het redelijk aan, wat wrevel - nog een paar keer 5 km , in het weekend in fietstocht en een poging tot zeer trage 10 km als alles houdt ?
En dan kan ik volgend weekend schrijven dat ik terug ben....
Deze week 5 km - ongelooflijk hoe blij ik daarmee ben - / 2013 365 km / 84 kg na het lopen
Verleden week leek de pijn stilaan weg te ebben. Donderdagavond de steunzolen in de Mizuno's geflanst en de fiets op naar de finse piste. De geur van de schors overweldigde mij de eerste meters. Maar de euforie over die geur maakte snel plaats voor de pijn in mijn rechteronderbeen. Een poging tot snelle km op het einde én die pijn zorgden ervoor dat ik na 4 km moest stoppen. De dag nadien liep ik te manken en tot vandaag voel ik de pijn, nu onder de enkel in plaats van erboven.
Het is - was - hier een loopblog , dus zeveren over de snelle 55 km op de fiets (gemiddelde nu 24/uur) en de snellere km zwemmen doen we niet.
En wanneer, wanneer godverdomme, zal ik terug pijnvrij kunnen lopen ? Komt dat nog ? Beu, stront strontbeu ben ik het ...
Donderdag bevestigde meneer de orthopedist wat hij al gezegd had : met mijn knie is het niet goed. Uit de 'full leg' foto blijkt dat mijn knie bijna buiten mijn steunlijn staat, daar komt blijvende schade van ... ' Denk ik' ' Denken ? ' 'Als ik zeg dat ik iets denk dan is dat juist en wie niet akkoord is mag de zaal verlaten' . Duidelijk zeker . Ik moet een MRI laten nemen om de reeds opgelopen schade en de te verwachten schade nog verder te onderzoeken. En dan zal beslist worden of er wordt geopereerd of niet , iets eenvoudig, een spieke ergens tussen steken. En dan 2 tot 3 maand revalidatie. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, er is nu tenminste al wat meer duidelijkheid.
Lopen kan nog altijd niet , doet nog een beetje pijn . En ik ga me niet meer laten vangen, het moet nu eerste gedaan zijn voor ik nog iets doe. Dus fietsen , zaterdag 48 km tegen gemiddeld 22/uur , met zware stukken tegen de wind in in de polders. En ik volle gas met mijn tong tussen mijn voorwiel en dan komen er zo twee wielerjeanetten me voorbijgereden, gewoon pratend tegen elkaar , man wat ben ik toch een sukkel. 's Namiddags gaan zwemmen , 1 km in 38 minuten. Daar was ik nu content over, het was meer dan 3 jaar geleden dat ik nog gezwommen had...
Zondag, gisteren, marathon van Antwerpen, mijn marathon ... Aan de ingang van de konijnenpijp zag ik de hele meute een eerste keer passeren en kon ik mijn emoties nog redelijk bedwingen. Luc en Rudy liepen voor hun doen vrij achteraan maar ze riepen me toe dat ze aan hun tweede van het weekend bezig waren, de klootzakken hadden dus ook al in Zeeland gelopen zaterdag verdomme. Chris vroeg in het voorbijlopen hoe het was en ik denk dat hij mij begreep toen ik hem 'slecht' toesnauwde. Op de kaaien liet ik ook weer de hele meute passeren. Ik zag er nu nog wat meer bekenden.
En na een paar koffiekes posteerde ik me op km 41 aan de Oude Leeuwenrui. De eerste lopers kwamen met verschillen van minuten voorbij. Pas na de de 3 uur begon de bijna ononderbroken stroom van lopers. En ik zag er nu veel die ik kende. Marc, mijn loopvriend , ik ging al samen met hem naar Brussel , Antwerpen en de nacht , liep een 100 tal meter voor de 3 u30 ballon, ik was blij , ongelooflijk blij dat hij zijn doel zou bereiken . Hij leek blij mij te zien en dat maakte mij dan op mijn beurt nog eens blijer.
En dan begonnen de mannen en vrouwen uit mijn segment voorbij te komen : de dikzakken, de scheeflopers, de vloekers , de zuchters , de mankepoten, de lelijkaards . En toen er één halfdood vloekend en roepend kwam voorbij gewroet , toen werd het me te machtig en bolden de tranen over mijn wangen.
Nog minstens één keer, Gij Grote Klootzak ginds helemaal daarboven, nog minstens één keer, wil ik lopen vloeken in die laatste km, daar gaat Gij voor zorgen !
Ineens het belangrijkste : de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen is stillekesaan aan het verdwijnen. Deze week eigenlijk geen last meer van gehad , ik voelde niks meer zelfs niet bij het afdalen van een trap . Gisteren en vandaag heb ik na mijn fietstochtjes even 50 meter gelopen en dan, ja dan voel ik het nog. Maar niet meer zoals vorige weekend. Dat ziet er dus goed uit . Die orthopedist met zijn steunzolenaanpaak zou dus wel eens gelijk kunnen gehad hebben. Hopelijk kan hij nu ook iets doen aan mijn rechterknie, de Valgusknie...
En inderdaad , deze week dus ook weer niet gelopen. In het weekend 2 keer de Tibeertroute gereden, de eerste keer in Temse het spoor bijster geraakt en dan maar gewoon zelf mijn weg 'teruggezocht', 46 km aan gemiddeld 23/uur. Vandaag weer het spoor kwijt geraakt op dezelfde plaats maar efkens verder kunnen aanpikken. Het tweede stuk dat ik gisteren niet gereden had was wat pittiger met wat stukken op kiezel en of zandpaden. Op de 51 km reed ik gemiddeld 22 / uur. Maar, no way, no way , dit wordt geen wielerblog.
We zijn begonnen met het belangrijkste en we eindigen ermee, de kwetsuur is waarschijnlijk bijna genezen. En dat is verdomd goed nieuws.
