loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Steenbergen, de wedstrijd van verleden week, zit nog in mijn hoofd en uiteraard nog in mijn benen. Eerst nog even over in het hoofd . Een week na blijf ik Steenbergen de tofste loopervaring vinden die ik al had en dat om diverse redenen . En ik weet dat ik in herhaling val maar ik blijf er van genieten . Ik was gewoon fier op mijn prestatie . Ik weet nu dat ik 50 km in 5 uur kan lopen - ik zat er in Steenbergen 1 minuut boven, dus dat moet kunnen - en ik weet nu dat de 60 km ooit haalbaar moeten zijn. Ik liep ook 2 marathons boven de vier uren voor ik onder die 'magische' (pff...relativeren aub ) grens dook, die 60 km is voor mij ook zo'n grens. En de sfeer , awel dat is wat ik zoek in marathonlopen en ultralopen : dat gevoel van we zijn hier samen aan iets bezig en ieder op zijn niveau haspelt dat hier af : 6 uurlopen ( in 12 uren en 24 uren zal dat nog meer zijn ) is op dat vlak wellicht het hoogst bereikbare : iedereen loopt even lang, samen uit , samen thuis... En op dat vlak was Steenbergen fantastisch. Het verschil met Stein is de aanwezigheid van die 24 uren lopers, dat maakt die specifieke sfeer in Steenbergen... En wat minder volk, dat oogt wat gezelliger. En ja, de mensen zullen me hier en daar al wat herkennen zeker ... En de benen ; daar kan ik kort over zijn : ik weet het niet, twijfel , lopen gaat goed maar ...
Ik hou dit jaar het klassement van de ultracup wat in het oog en probeer dus aan zoveel mogelijk wedstrijden mee te doen. Volgende week - dus twee weken na Steenbergen - is het de Ijsselsteinse marathon (www.dijm.nl) en daar heb ik me gisteren voor ingeschreven , vandaag bevestiging deelname gekregen. Lijkt mij echt iets speciaals : meer dan 100 toerkes op een betonpiste van pakweg 400 m, een stuk daarvan door een tent en heel de tijd optredens, maximum 100 deelnemers. Als dat een saaie boel wordt , wel dan eet ik mijn Fusions op... Maar probleem natuurlijk, hoe bereidt ge een marathon voor twee weken na een 'slopende' 6 uurloop.
Dus rusten, toch een paar dagen. Donderdag vertrokken om eens te zien wat dat geeft terug lopen. Was van plan om het heel kalm te doen, recuperatieloop tegen 6.40 /minuut. De benen waren de eerste honderden meters verschrikkelijk zwaar en de linkerhamstring (niets van gevoeld in Steenbergen met dank aan 2 pillekes ontstekingsremmer de dag voordien) speelde weer op in het begin. Na een dikke km begon alles wat los te komen en viel het eigenlijk allemaal wel mee. Op de finse pinste loop ik mijn dorpgsgenoot van de 24 uur op het lijf en ja, uiteraard moet ge dan vragen hoe het is, ik begreep niet hoe hij na die kwetsuur nu al terug op de been was... Dus 10 km veel te rap aan gemiddeld 6.00. Zaterdag dan vertrokken voor 2 uur, dat was het plan. Ik zou ook wat snelheid inbouwen want er moet toch op die marathon onder de vier uur gelopen worden, nu zeker met mijn nieuwe 'schuilnaam'... Ik had echter al heel snel door dat én Steenbergen én het verjaardagsfeestje van mijn petekind van de dag voordien ( goeie wijn en lekker eten) nog in de benen zat ; het was wroeten. Dan maar beslist om wat sneller maar korter te lopen : 11 km op exact één uur en met een spurtje of 6 er tussen.
Zondagmorgen dan op weg voor de 2 uur van gisteren. Weer kon ik mijn snelheid niet laag genoeg houden. En toen ik dan nog Mark voor mij zag lopen (hij gaat mee naar de Nacht van Vlaanderen... ) kon ik niet anders dan hem inhalen en even met hem meelopen, dus weer te snel. Dan maar beslist om de lijn door te trekken en nog eens voor snelheid te gaan : nog eens 2.6 km volle bak en dan een 15 tal minuten uitlopen. Uiteindelijk bleek ik 13 km gelopen te hebben gemiddeld aan mijn marathontempo. Deze week doe ik wellicht maandag - morgen - nog een zeer zeer rustige 10 km, dinsdag een snelle 8 km en dan de rest van de week met mijn poten omhoog om zondag dan weer te proberen om beneden de vier uur te blijven, ik heb mezelf wat aangedaan ...
Ook nog eens gaan kijken op mijn oude adres. Daar lijkt alles terug normaal en de ongewenste bezoekers lijken geweerd. Ik ga toch niet terug , hier vind ik het voorlopig beter. Ik blijf wel een aantal blogs volgen op sport.be. Wie mijn wekelijks gezever van de voorbije 3 jaar wil lezen : http://blog.sport.be/50_42195_400/.
deze week 35 km/ 2011 1.330 km / 81 kg voor het lopen deze morgen
Voor de laatse loodjes in Steenbergen had ik mijn Ipod geprepareerd : deze 20 songs hielpen mij fantastisch door de laatste 90 minuten en zorgden voor het ultieme runners high ; ik liep in trance... Ik had de volgorde nauwgezet uitgekiend. Opzwepende nummers afgewisseld met totale treurnis netjes opgebouw naar een climax ... De shuffle toets zorgde voor een andere volgorde, hieronder de planning...
There 's a road - Admiral Freebee Angel - Saybia Knockin' on heaven's door - Warren Zevon Waltz +2 - Ellioth Smith Exit music for a film - Radiohead Into you arms - Lemonheads Why does my heart feel so bad - Moby It's rough - Smog Horses - versie greatest Palace Music - Bonnie Prince Billy I see a darkness - Johnny Cash Everytime I try - Spain A certain kind - Soft Machine Russian dance - Tom Waits The suffering song - Willard Grant Conspirancy So slow - live versie - Sophia Viva la vida - Coldplay Hope there 's somenone - Anthony & The Johnsons We carry on - Portishead Farmer in the City - Scott Walker Wolves - Phosphorescent
hoogtepunten :
Knockin' on heaven 's door : opgenomen terwijl hij wist dat hij 3 maand later er niet meer ging zijn. Deze versie gaat dan ook door merg en been, nog nooit een gitaar zo horen klagen. En nog nooit iemand zo horen roepen 'let me in'. Bleek het voorlaatste nummer. Ik wist toen dat ik boven de 58 km zat. Ja, ik was die gek die luid liep mee te zingen , ja ongegeneerd... Absoluut kippenvel moment . Steenbergen blijft voor mij voor altijd 'Knockin' on heaven's door' en omgekeerd...
Bonnie Prince Billy : de versie van Horses is op deze cd klinkt zo opgewekt dat ge d' er alleen maar vrolijk van kunt worden. Was ergens halfweg de playlist beland, ik heb wellicht 4 minuten lopen grijnzen...
Ik was aan het stappen , eventjes uitblazen ,ik had het moeilijk .. En dan kwam het opzwepende 'We carry on'. En bang, weg waren we weer. Ik denk - maar wie kan nog denken na 5 uur en een half lopen - dat ik daarna niet meer gestapt heb...
Gisteren de 6 uur van Steenbergen gelopen. Een verslag over zoiets heeft op alle blogs dezelfde structuur : wat gezever over hoe ge daar naar toe rijdt, dan wat lullen over wie ge daar allemaal gezien hebt, nog wat gewauwel over hoe het met de 'vrienden' was achteraf en tussendoor een ietse pietse over de wedstrijd zelf. Awel ik begin met de cijfers ...
29 ronden van 1.985 en een dikke 1.000 meter in 6 uur . De eerste tien km ongeveer in 59.30, de 2de tien km een minuutje sneller, de derde tien km, angstaanjagend , 6 seconden trager en de 4de tien km weer een minuutje trager. Ik lijk wel op cruise controle te lopen : bijna alle rondes nagenoeg zelfde tempo. De 2 toerkes die ik loop te babbelen met een West Vlaming jagen we blijkbaar mekaar wat op want die toerkes gaan 10 seconden sneller. Vanaf km 36 komt er licht verval : de rondetijden evolueren van 11.50 naar 12.00. Na het 40 km punt gaat het van 12.10 naar 13.00 en eens voorbij de 50 km (dat passeer ik in ongeveer 5 uur en 1 minuut... ) zitten we rond de 13.30 met één tragere ronde (wat gestapt) van 14.10.
En nu terug naar de klassieke blogstructuur... Om 6 u 20 opgestaan, de bakker was al open en paar pistolekes, chocoladebroodjes en sandwichen gaan inslaan. Wat spaghetti gegeten en richting het Oosten. In de zon vertrokken en onderweg een plensbui. In Steenbergen is rond 7 u45 (nog) niet veel beweging. Ik zie druppelsgewijs die 24 uur lopers voorbij trekken en het valt me al dadelijk op dat daar niet veel snee meer op zit. Ik wandel het hoekje om en zie mijn dorpsgenoot (zoon van én zelf Mister Spartathlon ) verweesd op een zeteltje zitten naast zijn auto. De man lijkt wel niet meer op deze wereld te zijn en reageert nauwelijks op mijn vragen... Een paar meter verder ligt een langharige gozer te rusten in de bak van zijn auto... Ik zie mensen zitten voor tenten en herken de beelden van op foto's... Allez, dat zie ik hier wel zitten.
In de kleedkamer babbel ik even met een Duitser, die zal ik onderweg een paar keer zien. Een 50 tal mensen staat aan de start. Ik begin helemaal achteraan. Bij de start wordt er onmiddellijk gelachen en gebabbeld. Ik loop een ronde in een groepje en het lijkt wel de toog aan een café; hier heeft blijkbaar niemand last van het lopen. De toon is dadelijk gezet, die sfeer is hier blijkbaar helemaal anders dan in Stein. De twee volgende rondes loop ik achter een 'koppel', een Limburger en een Hollandse , altijd samen op foto's van loopevenementen . Ik vind het ambetant want het lijkt wel of ik aan het luistervinken ben en ik ga ze dus voorbij, al op voorhand een beetje bevreesd dat ik die terug ga zien later. En inderdaad , na een uur of 5 haal ik hen in, ik had het andersom verwacht...
Het parcours is echt op maat van een 6 uren loop. Direct na de start over ijzeren platen (neergelegd omdat er bouwwerken zijn), licht stijgend met een knikje op het eind. Een stuk voetpad en dan een grintweg - makkelijk beloopbaar - tot een brugje. Brug is geen hindernis, daar had ik voor gevreesd maar dat bleek niet nodig te zijn. Dan weer voetpad, in dalende lijn om dan weer rechts af te slaan, langs de DJ . De DJ speelt belacelijke muziek maar doet het goed : hij moedigt de lopers aan. We lopen ook onder een Rabobank boog , dat zie ik pas halfweg en uiteraard huiver ik even... Het parcours gaat dan verder langs slingerende asfaltwegjes in het groen en passeert voorbij het 'tentenkamp', dan de hoek om en terug naar start. Plezant !
Plezant is ook dat ge hier constant volk voorbijloopt : van de 24 uur lopers zie ik er nog weinig snelheid maken; ik loop er velen talrijke keren voorbij. De meesten reageren dankbaar op een aanmoediging. Er lopen onwezenlijke figuren bij : een zware kerel loopt zo scheef dat ge u afvraagt of hij niet gaat vallen, een gekke Nederlandse (was uiteindelijk derde) leek zo weggelopen uit een psychiatrische afdeling, een snelwandelaar lijkt wel een robot, een klein oud ineengedrongen manneke strompelt volledig voorovergebogen. Respect respect .... Zelf werd ik uiteraard ook voorbijgelopen. De meeste 6 uur lopers had ik al eerder gezien ; veel onder hen in Stein. En ik weet niet hoe het komt, ze waren vriendelijker. Een ultraheld (de man van voor ''t is voor niks' ) roept zelfs mijn voornaam als hij mij voorbijsnelt, hoe kan dit ? Herhaaldelijk een schouderklopje, allez helemaal anders dan in Stein.
Ik heb hier zelfs een half uurke lopen babbelen met een iets jongere zware West Vlaming ; we liepen iets te snel maar de landgenoot had een ideale partner geweest voor de rest van de wedstrijd. Met hem rondde ik de eerste 2 uur zonder het te beseffen. Kan het beter ? Want ja , ik voelde dat ik een uitstekende dag had; het ging zeer goed. De West Vlaming moest echter een onderbreken voor een sanitaire stop en ik heb hem niet meer gezien : na de wedstrijd bleek dat hij achter mij het zelfde tempo gelopen had als ik.
En ik had iets voorbereid : in Stein had ik me geergerd aan het gebrek aan contact en dus verveeld onderweg. Dit zou mij niet meer overkomen, het laatste stuk Steenbergen zou ik lopen met mijn Ipod op. En de 'truuk' met de Ipod heeft zijn nut bewezen. Toen het moeilijker begon te worden begon ik af te tellen naar de moment waarop ik mijn muziek zou opzetten - 90 minuten voor het einde. Het werd een doel op zich, naar dat moment lopen. Ik was euforisch toen ik hem opzette; de verwachte boost kwam er . Ik wist dat er 20 nummers opstonden en had dus nu nog iets extra om af te tellen. Per ongeluk duw ik op de shuffle toets bij het aanzetten : de nauwgezet voorbereide volgorde de mist in... Elk nieuw nummer was dan plots ook weer een verrassing en ook dat was uitkijken naar... Het gaf mij waarlijk vleugels : de muziek die op mijn Ipod stond was misschien niet altijd mijn favoriete muziek maar wel mijn favoriete loopmuziek. En ja, runners high bestaat. Ik liep, luisterde, zong stillekes of soms luid mee met mijn Ipod en raakte echt in een soort van trance, een soort zweverigheid maakte zich meester van mij. De afwisseling van waarlijk intrieste nummers en opgewekte en/of opzwepende deuntjes werkte. 'Knocking on heaven's' door was een 'meezinger' , ik haalde er de 58 km mee. En het laatste nummer was 'The suffering song', toepasselijker kon niet na zo'n tocht. Alle emotie kwam er weer eens zomaar uit toen ik na het eindsignaal me tegen een boom neervleidde en mijn trui over mijn kop trok en heel even de wereld voor mij alleen wilde hebben. De begeleider van Mo verliet in paniek de ook in mekaar geklapte Mo en kwam even kijken hoe het was en ging terug weg toen ik hem geruststelde.
Op de terugweg begroette iedereen iedereen, de 24 uur lopers de 6 uur lopers en uiteraard ook omgekeerd... Geen dikke nekken die mannen. Een Skandinaav die ik een paar keer gezien had bleek 3de geeindigd, vroeg zeer vriendelijk hoe het gegaan was. Het loopmonument van in het begin zei ook weer goedendag , allez plezant. In de douches plofte ik me neer naast een knappe reizige kerel, type beachvolleyballer , volgens mij een 'aflosser' . Ik zit wat te lachen met het feit dat hij ook op snelheid traint en denk bij mezelf , die kent er niks van . Iedereen in de kleedkamer kijkt mij grijnzend aan, mijn verwondering wordt bang vermoeden en na mijn vraag krijg ik bevestiging : dit is verdomme de winnaar van de 24 uurloop... Absoluut respect. Wat doet ge met dit soort kerels als ge pakweg voetballer of tennisser zijt ; beleefd op zij gaan en beschaamd zijn als die in uw ogen kijken...
Daarna huldiging. Ik blijf, weer om de sfeer op te snuiven. Er worden prijzen uitgereikt, veel ... Er worden volksliederen gespeeld en nationale kampioenen gehuldigd. Ik zou vierde geweest zijn bij de dames en derde moest ik niet door de derde zijn voorbijgelopen de laatste km, ook die vrouw wenstte mij proficiat toen ze dat deed. Mijn dorpsgenoot bleek de eerste van de 24 uur in zijn categorie, hij was 3 uur voor het einde gestopt en kon het podium niet op.
Op weg naar huis stop in ik Antwerpen voor een pak friet, ik had tegen mijn madam gezegd dat ik mijn plan ging trekken. Ik drink een paar glazen wijn en ga nog eens om een klein pak friet, ja van zo lang lopen krijgt de burger honger... Thuis tover ik uit het George Clooney kofiemachine een straffe koffie, prepareer me een heel grote amaretto met massa's ijs en installeer me voor TV, allez aftellen tot het volgende loopevenement.
Dit was - zo zie ik het nu - mijn tot hiertoe meest memorabele loopgebeuren. Ik ben fier op mijn prestatie. Ik heb 'bewust' niet doorgegaan om de 60 km te halen om nog een doel te hebben voor een volgende keer. Daarmee wil natuurlijk niet zeggen dat ik indien ik had doorgegaan wel die 60 had gehaald, maar toch, ik was blij dat ze niet meer haalbaar bleek na pakweg 5 uur . Ik heb nauwelijk gestapt, maximum 3 keer hoogstens 50 meter en de laatste toerkes aan de bevoorrading voor het opdrinken van een paar bekerkes fris water. En dan het belangrijkste : de sfeer was enorm plezant; de samenhorigheid die ik miste in Stein, wel die was hier wel, hier kom ik absoluut zeker terug. En de truuk met de Ipod is voor herhaling vatbaar....
En zo heeft dit verslag toch ook alle klassieke ingredienten van een blogverslag ; vooral zinloos gezever....
Deze week 65 km / 2011 1.295 km / 79 kg na 2 pakken friet , 3 glazen wijn en bijna 59 km..
Efkens goeiedag komen zeggen aan de nieuwe buren, ik ben namelijk nieuw hier in de buurt, net verhuisd . Tot verleden week woonde ik in Sport.be , adres 52 42.195 4.00. Vandaag werd me echter de toegang geweigerd en ja, dan ben ik maar direct verhuisd naar hier. Ik was het al een tijdje beu op mijn vorige adres; weinig mogelijkheden, heel weinig activiteit en de laatste maanden werd ik langs alle kanten gestalkt door ongewenste bezoekers. Hopelijk is dit wat een betere omgeving.
Wekelijks pleeg ik een berichtje en zever een beetje over wat ik die week gelopen heb . Ik loop zo'n 60 tot 70 km per week. Ik ben 'echt' beginnen lopen - de 10 mijl in Antwerpen - 4 jaar geleden, 2007 en ik was op slag verkocht en verslaafd.... Een jaar later liep ik - weer in Antwerpen - mijn eerste marathon. Verleden jaar liep ik een 5 tal marathons, telkens net, soms zeer nipt, onder de 4 uur. De iets snuggeren hebben hem ? Ik plan dit jaar weer een 5 tal marathons. Eén heb ik al achter de rug , mijn vierde keer Antwerpen. En dit jaar wil ik ook eens mijn grenzen nog wat verder te leggen : ik liep al één ultraloop , de 6 uren van Stein , en morgen ga ik nog meedoen aan de 6 uren van Steenbergen.
Veel last zult ge van mij niet hebben; ik maak op mijn blog weinig lawaai, in het echte leven daarentegen... Ik sta nogal op mijn privacy. Mijn blog moet niet populair worden, ik wil eigenlijk niet dat familie en vrienden (die 2 die er nog resten... ) mijn verhalen lezen. U zal dan ook niet lastig gevallen worden met details uit mijn privéleven. Foto's zal u ook niet vinden op mijn blog, ik word trouwens dikwijls verward met de jonge Richard Gere... Ik doe wel een experimentje om te zien hoe het werkt met de foto's : een beeld uit de 'vreemdste' marathon die ik tot op heden liep...
Gisteren de 6 uur van Steenbergen gelopen. Een verslag over zoiets heeft op alle blogs dezelfde structuur : wat gezever over hoe ge daar naar toe rijdt, dan wat lullen over wie ge daar allemaal gezien hebt, nog wat gewauwel over hoe het met de 'vrienden' was achteraf en tussendoor een ietse pietse over de wedstrijd zelf. Awel ik begin met de cijfers ...
