Ge zijt een schaap

De telex van een schaapachtige rebel.

Om 10 u wakker geschrokken. Tot ergens 3u30 teksten voor een communistisch congres vertaald. Van Frans naar Engels.

Commentaar van germaniste die lang in Ierland woonde: “looks like very good English to me, native speaker level C2. you underestimate your capacities systematically”

Waar mijn minderwaardigheidsgevoel vandaan komt, is een groot raadsel. Nooit gepest geweest. Helaas wel zelf actief gepest. Misschien is 't meer schuldgevoel. Op de toppen van uw tenen lopen, omdat je u moet excuseren dat je in leven zijt.

Maar toch mijn dosis appreciatie had ik alvast binnen. Mijn dagdromen over sollicitatiestrategiën 2.0 kregen weer zuurstof.

“no one gives it to ya, ya gotta take it. Non serviam.”

Maar mijn motor zuipt zoveel appreciatie, dus we zien wel hoelang de 'act out of the box' koorts nu weer aanhoudt.

Was om 4u in slaap gevallen bij een Duitse docu over de laatste maanden van het oostfront.

Laptop stond nog in bed. Koude koffie klaar op 't nachtkastje.

Kofie verkeerd. Met sojamelk. Smaakt naar chocomelk. Met wat verbeelding. Gets me going.

Moet om 10u30 aan 't station staan. Mijn vriendin, literaire agente, zen teacher, komt mij halen voor bijna wekelijkse dolle dinsdag in een koffiehuis voor rijke bejaarden. Prijzige menukaart. Zit ook altijd een gehavende vogelverschrikker bier te hijsen. Pilsner. 3,20 euro. Tsjechische kwaliteit betaal je duur. Ginder minstens de helft goedkoper.

Eerst naar Adecco. Interimkantoor. Lepe georganiseerde verdeel- en heerstrategie om het werkvolk te breken. Staat hoog op mijn haatlijst.

Bewijs binnenleveren dat mijn vrouw voltijds studente is. Anders mag ze hier geen vakantiewerk doen. Ook CV van goeie (allicht beste, maar het is beledigend voor de rest van je maten om een hiërarchie te steken in je vriendenkring) afgegeven. “Ja, maar hij is van West-Vlaanderen, hoe gaat die hier geraken?”

Hij gaat bij mij logeren dan.

Er ging bij mij als kind zo'n hippiesfeer in huis, dat ik nog altijd communes sticht.

Mijn literaire agente begint te wenen als ik vertel hoe mijn grootvader met zijn laatste krachten probeert duidelijk te maken dat ze zijn trouwring hebben afgenomen.

Ik ben zelf compleet hyper. Voor een keer dat type man dat niet met tranen omkan. Ik hou dan maar mijn muil, want wat moet je daar op zeggen? Ze loopt vol van een onbeschrijfelijke droefheid. Die ze niet kan verklaren.

“Het is de leegte”, zegt ze. “Maar die is niet leeg, snap je? Nee, je snapt het niet.”

't is de fundamentele droefheid van het leven zelf. Want leven is droef. Altijd onvervuld, altijd op zoek, het eeuwige vullen van de leegte in ons, die nooit leeg is, maar toch altijd te leeg. Always on the run.

Kurt Cobain in Downer:

“Dank u lieve God om mij op deze aarde te zetten. Ik voel mij erg gepriviligeerd. Ik ben U wat schuldig voor mijn dorst”

Ja, dorst, altijd dorst.

Op 't werk, bij de krant en de site van het festival, dat maar één ding vreest bovenal: lezers aantrekken.

In de krant kan 't al wel (hoezee!), voor de site van 't festival kan het (nog) niet: authenticiteit in de teksten steken.

Maar kom, je moet soms toch een beetje de Albert Speer in jezelf bovenhalen en gewoon one hell of a job doen, wat ze je ook maar vragen.

Geschifte assiociaties maken en vrolijk cynisme behoeden mij voor de waanzin.

Vanaf 18u30 op een politieke vorming. Thema: Partijwerking.

4 uur lang goed gegeten en gelachen. Gastvrijheid zonder grenzen. Had bloemen mee voor de gastvrouw. Had ze dubbel en dik verdiend. Ik moet weer twee dagen niet eten.

Heel pak friet opgegeten van kameraad die met boefkick tegelijk een broodje en frieten had gekocht. Een zelf samengestelde mitrailette. We zagen kort voor de vorming begon ook een hard knappe ebony hottie. De kameraad met boefkick vroeg lukraak of ze de dochter was van François. Ze zei van niet.

De kameraad vroeg of ze mee ene ging drinken.

De oortjes gingen terug in, en ze antwoordde niet meer.

Zelfrelativerende hilariteit à volonté. Helaas te veel om te herhalen en out of context allang niet meer zo hilarisch. De beste momenten ontsnappen altijd aan 't papier. Geluk heeft papiervrees.

Afgezet door de man van onze videoploeg. Ik bedoel, hij zette mij af met zijn auto. Al zou hij mij ook wel durfen afzetten. Ik moet dat zeggen, want hier in Aalst kunt ge alleen bevriend zijn met mensen die ge uitschijt en verwijt. Ge moet hier wonen (euhm, overleven) om dat te begrijpen.

Thuis spreekt mijn broer mij aan op Facebook. Da's waar hij officieel gedomicilieerd is. Mijn broer is de man die sneller statussen laajkte dan zijn schaduw. Ontstellend hoeveel tijd die in de schoot zit van de Blauwe Fee en toch nog zoveel gedaan krijgt in een dag. Of geeft hij alleen die indruk?

Lenin zei 't al, we mogen onze intenties niet verwarren met onze verwezenlijkingen.

De competitieve broederstrijd van mijn broer en ik, is een van de meest ranzige aspecten meines Lebens. O de stompzinnigheid dat we te nijdig zijn om samen te werken.

Nou ja, als 't dat maar is. Luxeproblemen.

Als rood schaap nog steeds op zoek naar mijn wolfskleren. Kwestie van de familiekas wat te spijzen.

En niet moeten te kijken naar de prijs van hotels in Praag. Mijn vrouw had vandaag de grootste moeite om een betaalbaar hotel te vinden ginder. Z'is Steenbok, dus van gesternte al neurotisch spaarzaam. Maar toch, geld kan mij niet veel schelen, tenzij het is om luxe te kopen voor mijn vrouw. De manvrouwrelatie als hoofdreden voor winsthonger moet ook eens serieus onderzocht worden.

Als ge uw grootvader ziet kämpfen voor zijn leven, vraagt ge u af waarvoor het even zo neurotische spaargedrag van mijn grootouders goed was? Mijn grootmoeder is ook steenbok. Lijkt verdacht goed op mijn vrouw. De vonk hedonisme in haar ogen komt er ook alleen uit als ik eens naar haar lach. Vissen hebben die eigenschap, hedonisme triggeren.

Maar soit: waartoe al dat obsessief gespaar? Op een dag was hun koelkast kapot, omdat het in de keuken kouder was dan in de koelkast. Spaarzaamheid kan zeer duur uitvallen.

Denkt mijn grootvader nu dat hij in de hemel met zijn spaarboek een kamer met een grotere tv met zicht op zee en roomservice (lees: friet op bed) kan huren? Ik wens 't hem toe.

Als ik twee seconden geen marxist ben, bij voorkeur buiten de uren 9 tot 17u, zie ik geld als spirituele energie. En die energie moet ruimte krijgen. Als ge 't niet ophoopt en niet van u weggooit, blijft t vanzelf bij u. Een beetje gelijk een vrouw.

Alle dingen die het waard zijn om te hebben, die begerenswaard zijn, gedragen zich als vrouwen.

Daarom gaf ik 20 euro uit aan een vinylplaat. Een zeldzame verzamelplaat van nog zeldzamere nummers uit de sixties. Geschenk voor vaderdag. Bij leven en relatief welzijn, heb 'k nooit zo'n orgineel cadeau gevonden. Ik gaf altijd geld of ik kocht hem een paar schoenen, maar nu staat dus die plaat bij zijn urne. Zugestellt via Amazon Duitsland. Ze staken daar niet meer tegen hun schandalige werkomstandigheden, die mijn koopgedrag met bloedschuld overladen. Ik hoop dat ze een groter deel hebben gekregen van mijn 20 euro dan voorheen.

En om 1u 's nachts nog bloggen voor twee man en een paardenkop. Want mijn hersenen zijn gelijk een hamster. Dat moet lopen in zijn tredmolen'ke naar nergens, want anders kwijnt het helemaal weg.

Ik ga in slaap vallen bij de docu Todeskampf der Reichshauptstadt - Berlin April 1945

Mijn dagelijkse fopspeen voor 't slapengaan, en ge leert er nog wat Duits mee.

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De wachtkamer van de sectie hartbewaking. Ik duik op de sofa voor het raam. Ik leg mij neer. Ik begin over mijn jeugd. Mijn grootmoeder snapt er niks van. Ze ziet mijn 'antics' al niet meer. Twintig jaar 'Familie' en 'the bold and the beautiful'. Genocide in neuronenland.

Mijn ma kan er mee lachen. Was begonnen met, snotterend: “En ja, mijn ma kuiste in een school en in de zomervakantie moest ik altijd mee en ik zat altijd alleen in de lege gangen met een paar plastic soldaatjes...”

Toen kwam er nog volk binnen. En ge moet u toch een beetje serieus houden. Op sterven liggen is een serieuze bedoening. Vooral met vreemden bij. We gingen binnen. Hij lag daar bekabeld en bedraad. Met sondevoeding en al. Het eerste half uur van de dag dat ik geen al dan niet flauwe grappen uithaal. En ik moet nog tranen verbergen ook. Zo serieus werd het daar en cynische mensen hebben altijd het grootste hart.

Als ge moeite doet om de mens te snappen, vliegt ge door 't leven gelijk een wild opgejaagd konijn. Daardoor vinden sommigen mij een toffe komiek. Losgeslagen wanhoop is inderdaad een goeie basis voor komische effecten. Mijn verplegers riskeren later de slappe lach te krijgen. Maar dan liefst niet als ze mijn sonde steken. Ik wil ook hoogbejaard nog kunnen neuken. De ene snakt naar friet met mosselen, de andere heeft genoeg aan één mossel.

Na 't ziekenhuisbezoek ging ik mijn dagelijkse 8 kilometer lopen. Nu ik in de revolutionaire ondergrondse zit, kan ik maar beter rap leren lopen. Voor de flikken. Vroeger ging ik nog leren lopen om sneller te zijn dan de vrouwelijke fans. Al is mij nooit duidelijk geweest waarom ik daar zou van weg lopen. Waarschijnlijk ben ik ook daarom nooit doorgebroken. Als ik dan eens vrouwelijke fans had, ging al mijn tijd direct daar naar toe.

Maar nu is 't mij ernst. Elke dag. 8 kilometer. Zelfs al is het nacht. En ge ziet nog eens wat. Zo 's nachts langs de Dender. Ik zag op zijn minst een homokoppel dat een ritje maakte in een stilstaande auto. Brokeback mountain hier gewoon in mijn achtertuin. Bareback Dender. Het is schoon. Er hing een zwangere stilte in de lucht, toen de twee jongens samen stijlzwijgend over het water keken, terwijl de zon langzaam wegzakte. Ze keken niet op toen een rare apache met 'globalize solidarity' op zijn pull voorbij schoot.

Drie kilometer verder zag ik een drugsdeal. Of toch een schimmige transactie. Ik ben zo ongeveer de enige van mijn vrienden die zot genoeg is om 's nachts in den donker 8 km te gaan lopen langs de Dender. En ik kan niet eens deftig zwemmen. Mijn doodsverachting kent geen grenzen. Of was het levensverachting?

Alleszins, ik kwam ongeschonden terug thuis. En toen chatte ik met mijn broer. Over de banden van Behanger met Vlaamse Leeuwen, Karim Van Overmeire en Zuid-Afrika. En ook nog wel over natte fufuna's (kutten, in 't Slowaaks, dames en heren, met de F van Fluweel), maar ook over het seniele stadium van het kapitalisme. De staatsveilgheid zift nu dus nuttige anti-revolutionaire info uit heel wat spunky gesprekstof.

Daarna. Ja, daarna. Ge krijgt veel gedaan in een dag, als ge leeft gelijk een opgejaagd konijn. Daarna las ik in eine Frau in Berlin.

Godverdomme, zeg, dat is een sympathiek wijf die dat boek geschreven heeft. Nee, serieus. Heel eerlijk, heel authentiek. Haar naam staat er dan ook niet op. Een mens kan alleen maar helemaal eerlijk zijn, anoniem. Anonymia staat er als auteur vermeld.

Maar wat een wijf. Om te vermijden dat ze dagelijks een keer of twintig geschonden en verkracht wordt door zatte russische frontoviki (frontsoldaten) papt ze aan met de hoogste in rang. Om één wolf te hebben om haar te beschermen tegen alle andere wolven. Eerst vindt ze een luitenant. Daarna vindt ze een majoor. Zit ze tegen 't einde van het boek bij een kolonel-generaal of heeft ze nog liggen vozen met Stalin zelf?? Spannend!

En het plan werkt! Ze verkrachten haar niet meer. Ze poept gewoon haar officier. Niet dat ze daar zin in heeft. Maar als overlevingsstrategie is 't fijn gevonden. Zo oud als 't menselijke ras zelve waarschijnlijk. Toch is ze trots op haar strategie. Ondertussen merkt ze tot haar verbazing dat de weduwe in wiens huis ze woont, een relatie begint met een 16-jarige frontovik. Ik moet zeggen: mijn schmutzige geest weet dit boek zeer te smaken!

Het enige wat mij nog meer misselijk maakt dan het leven, is een saai en voorspelbaar leven. Als de riooljournalistiek moeilijke woorden mocht gebruiken, dan zou ik daar een jobke proberen losweken. Maar ik hou zo van moeilijke woorden. Dat houdt mij min of meer mentaal gezond. Net zoals de ingewikkelde ruzies die het koppel in Who's afraid of Virginia Woolf hen gezond hielden.

Is ook de hoofdreden waarom ik loop. Zuurstof voor de hersenen. Wat Paul McCartney zei van George Harisson mogen ze ook van mij zeggen: “He didn't suffer fools gladly.” Als intelligentie een vrouw was, zou ik haar vijfmaal daags steil achterover beffen, met ijs stand-by voor mijn tong en al haar lippen.

Ik denk, dus ik ben. Ik denk, dus ik verdien niet veel. Ik denk, dus ik ben een docujunkie. Ik denk, dus ik verpruts mijn beste economische kansen omdat ik compleet flip van de minste bureaucratische noodzakelijkheden en formaliteiten.

Ik denk, en zoveel, en zo durch einander, en zo snel associatief, dat ik waarschijnlijk tegen de schizofrenie aantik. Van alle drugs ben ik het meest bang van cannabis. Want dat is een van de weinige dingen die de dam tussen 'denkverslaafd kunstenaar' en 'schiozfreen' kan wegslaan. Ik ben dan ook de enige die mijn schizofrene tante nog aan 't lachen kan maken. Als ze mistroostig en depressief uit haar ogen zit te kijken, ben ik de enige die denkt: “Daar zit eindelijk een normaal weldenkend mens!” Want wie denkt, die gaat er aan kapot. Een lang weekend als dit is de reinste gruwel voor haar. Te veel tijd om te denken.

Daarom lees ik zo graag Eine Frau in Berlin. Dezelfde totale chaos, waanzin, dagdagelijks surrealisme (gedwongen wodkafeestje met je eigen massaverkrachtende bezetters!), maar eindelijk vond iemand het de moeite waard om het allemaal eens op te tekenen en uit te geven. Want het was toevallig ook nog oorlog.

Mijn vader tekende het dagdagelijkse surrealisme ook op. Maar het was geen oorlog. Dus leek het te absurd of te cynisch om waar te zijn. Vreedzaam België is nochtans ook oorlog. Tweefrontenoorlog. De samenleving of het eigengewin. En op tv en elk ander scherm brandt elke dag de hete oven van de marketingholocaust. En de ene geest na de andere gaat op in rook.

20-05-2013 om 02:15 geschreven door Tederdraads  

Kliniek. Grootvader. Spieren zijn weg. Ligt er al te lang. Grijze gelaatskleur. Kluwen van buizen. Heel veel medische hightech. Made in Germany.

Hij heeft ook nog gewerkt in Duitsland. Eerst als soldaat bij de Panzertroepen, daarna bij de genietroepen. Expert explosieven. Heeft nog rotsen kapot geblazen voor mijnbouw. Weet nog altijd hoe je in een uur of zes de Rijn oversteekt met pontonbruggen. Daarna bij Volkswagen. Spreekt ook nu soms nog Duits. Onder andere met mijn vrouw, germaniste van opleiding, langbenig moordwijf van geboorte.

Nu spreekt hij niet meer. Er zitten te veel buizen in zijn keel, door zijn keel, overal zitten buizen. Hij krijgt verdoving. Hij kan alleen zijn hoofd wat bewegen bij ja-nee vragen. Als we hem soms nog wakker krijgen.

Mijn grootmoeder, die nog dagelijks over de tweede wereldoorlog spreekt, en dus niet te veel tijd verliest aan affectie geven, zegt hem enkele keren dat ze hem altijd graag gezien heeft. En dan komt er toch wat beweging onder de lakens. Van zijn hand, dames en heren, van zijn hand. Hij wil haar dan proberen een hand geven.

Die twee hebben meer dan 50 jaar samen geslapen. En zijn de laatste 20 jaar nooit langer dan een uur apart. Indrukwekkend om zien, zo'n vergroeiing. En triest, intriest.

Aan mijn kant van de familie, trekken we zelf de stekker uit. We smijten nog de laatste cynische galgenhumor de groep in, en hop, daar gaat die stekker. En het punt waar we compleet afhankelijk zijn van Duitse hightech, verplegers en andere helpende handen, dat komt nooit. Aan moeders kant van de familie, hebben ze meer liefde voor het leven dan narcisme. Live slow, eat a lot, aan de ene kant. Live fast, die young, aan de andere kant.

Nu hij daar zo ligt af te zien, krampachtig vast houdend aan het leven, vraag ik mij nog meer dan anders af waar het allemaal goed voor is. De hoofdreden dat hij nog wil blijven, is mijn grootmoeder. En zonder zeveren, de tweede reden of toch de derde reden, is dat er nog frieten zijn op de wereld. Mensen die graag leven, eten graag en veel. Mijn pa die at alleen omdat het moest.

20-05-2013 om 01:10 geschreven door Tederdraads  

Dingen die mij vandaag bezig hielden. In telexstijl, want er zit te veel ruis in mijn kop. En te veel caffeïne bij gebrek aan pure Colombian disco shit cocaïne.

*wie goeie fictie wil schrijven, heeft veel empathie nodig en sociale rust (werkzekerheid op zijn minst). De laatste keer dat ik goeie fictie schreef, is al bijna twee jaar geleden. Conclusie: ik moet dringend iets aan mijn mentale onrust doen, voor 'k nog fictie schrijf

*nu mijn grootvader met een pamper aan drie machines ligt met een draad of tien in zijn armen, neus en slokdarm, snap ik nog beter waarom mijn vader zelf zijn exit geregeld heeft. Er kwam geen pamper aan te pas. Ook geen sonde. Ook geen verplegers die hem moesten wassen. En dood zag hij er uit als Clint Eastwood, niet als een verwelkte decubitusplant die de machteloosheid kreunt uit zijn ogen

“it's better to burn out than to fade away”

*werken voor linkse ideologiën is fijn en boeiend werk, maar er zit geen geld op links. Het geld zit in 't midden en op rechts. Mijn geld- en eerzucht komen altijd in botsing met mijn politieke overtuigingen. 't is altijd mijn politieke overtuiging die het dan wint. Maar 't maakt mijn eerzucht wel pissig. En zo heeft iedereen wel een of andere burgeroorlog in zijn ziel. De uitbater van stripwinkel Koeritza zegt overigens dat linkse partijen de beurswereld zouden moeten infilteren. Let the system implode.

*een vrouw vertelde mij vandaag dat ze aan een lopende band werkt. Da's al triest genoeg, maar aan die lopende band zit een vent die op haar geilt en kwijlt. Hij is hoger in rang en ze durft er niks van te zeggen. Is bang dat hij haar begint te pesten als ze zijn avances al te bot afwijst. Ze wijst hem dagelijks een keer of tien af, vriendelijk maar kordaat, maar hij wil de boodschap niet begrijpen. Hij zit zelfs te wenen, naast haar, aan de lopende band. Wenen omdat hij haar niet kan krijgen. Waar is de tijd dat Will Tura schaamteloos durfde zingen “mooi, het leven is mooi”. Waar haalde die zo'n goeie cocaïne?

*een fabriek in Aalst gooit alle PVDA-flyers helaas rechtstreeks in de vuilbak. Ze kijken er niet eens naar. Heeft niks met de PVDA te maken. Ze smijten alles van politiek op kant. Als ze al iets lezen is het de krant met de grote foto's. Het Laatste Nieuws (en in mindere mate het Nieuwsblad) hebben de unieke positie dat ze een heel landsdeel politiek beïnvloeden. Een totaal monopolie op de analysevorming van het overgrote deel van de bevolking. Met als visueel verlengde nog de twee tv-journaals die dit landsdeel bekijkt. Ik kan als linkse miliant niet zeggen dat ik nood heb aan een grotere uitdaging.

*als ik spreek met arbeiders is het vaak opbotsen tegen heel wat xenofobie. Ik zou niet per se zeggen dat het om racisme gaat. Er blijkt uit hun woorden niet dat ze andere rassen als inferieur beschouwen. Wel zijn ze er bang van. Er leeft echt het idee dat 'de' vreemdelingen hier in ons land alles gratis krijgen. De paar vreemdelingen die ik ken, kregen alleszins niks gratis. Tenzij misschien een klein beetje onderwijs. Van leerkrachten met heel weinig middelen. Een vreemdeling die ik ken, een Armeniër, mocht zelfs oprotten, ook al was zijn werkgever erg tevreden over hem en wilde hij zijn contract heel graag verlengen, toch kon hij terug vertrekken naar zijn land. Waar hij niks had. Sinds de val van de Sovjet-Unie ging het ginder bergaf. “Ik kan u één ding zeggen over de Sovjet-Unie. Ten tijde van de SU leefde ik goed.” Kort en bondig.

*verplegers en verpleegsters doen fantastisch werk. VOKA schildert werknemers in de zorgsector af als een soort parasieten die het geld dat ondernemers genereren opsouperen. Niet nuttig voor de maatschappij, al die zorg. Tot er dan eens een ondernemer ziek valt, zeker? Een maatschappij die het niet meer kan opbrengen om de erkenning te geven aan de mensen die erkenning echt verdienen, doet aan hardlopen op een slappe koord. Proberen hardlopen op een slappe koord. Goeie beschrijving van onze gold rush maatschappij.

*ik heb na jaren twijfel en herladen met gsm-kaarten, dan toch een gsm-abonnement genomen. Het laagste tarief. Dat met de onbeperkte smssen. Heb internet laten blokkeren. Ik kan niet over mijn limiet gaan. Zou mij 12 euro max kosten per maand. Een stuk minder dan normaal. EN TOCH VRAAG IK MIJ AF OP WELKE MANIER ER OP SLINKSE EN ONVERWACHTE WIJZE EXTRA GELD UIT MIJN ZAKKEN ZAL GEKLOPT WORDEN. Welkom in de marketingholocaust.

*ik zaag nu wel altijd ludiek over hoe slecht ik mij voel, maar misschien moet ik toch eens melden: misschien is 't niet helemaal normaal dat ik er bij loop als een opgefokt do or die command. Een verzuurd Himmelfahrtkommando. Een van mijn laatste geneugten: talen leren.

Maar mijn schoonheidsbeleving is nagenoeg weg. Als ik al iets schoon zie, doet het mij meer pijn dan goed. Mijn broer vermijd ik, want er zit te veel leven in, ik kan zijn vrolijkheid niet meer aan. Ik verdraag alleen nog cynische mensen. Muziek verdraag ik niet meer, terwijl ik vroeger niet zonder kon. Kunstwerken doen zeer. Podia verdraag ik niet, tenzij ze onder mijn voeten staan. Knappe vrouwen benader 'k niet meer. Lezen doe 'k alleen nog uit koppigheid om bij te leren. Altijd maar bijleren. Allemaal kennis die 'k dan niet weet te vermarkten in mijn CV. Ik gebruik te weinig de kleur blauw. Let er op: alles wat u iets probeert aan te smeren, weze het nieuws, slechte tv, social media, liberalisme, verzekeringen: BLAUW.

Zou beter mijn lange arm kweken, in plaats van mijn kennis. Kennis stond nog nooit zo laag aangeprijst. Kenniseconomie, my ass. Gebakkenluchtverkoopeconomie, dat wel. Mijn loon is een directe weerslag van mijn bij momenten walgelijke schaapsheid en braafheid. Als pastoors volwassen vrouwen mochten neuken, was ik beter dat geworden. Een beetje lullen over liefde en empathie, ik kan dat erg goed met mijn week hartje. 'You're so loveable', zei een vrouw onlangs tegen mij. Een andere zei een paar weken geleden dat ik een ongewoon hoge 'aaibaarheidsfactor' had. Ik kan ongelofelijk veel, maar er is niks bij waar ik grof geld mee kan verdienen. Tenzij ik lobbyist word voor de takbaksindustrie.

Want lijmen, o lijmen, dat kan ik goed. Als mijn geweten niet aan obesitas leed. En met de jaren niet alleen maar tot nog loggere en vettere proporties zwol. Er gaat geen dag voorbij of ik beklaag mij dat ik niet exact mezelf ben, maar dan 30 centimer groter en met rucksichtslose dictatoriale trekken. Als ik al kinderen had lopen, dan kon ik mij rustig elke dag een gigantische spuit met testosteron zetten. Kwestie van een beetje Schwung in mijn carrière te krijgen. Dit weekend vertaal ik alweer zes pagina's Frans naar Engels. Gratis. De mensen voor wie 'k 't doe, zullen nog geen halve poot uitsteken om mijn carrière een zet te geven. Maar, maar, maar, ik hou nog van Engels. Ik hou nog van taal. Er is nog een glimmer spunk over. En mijn neuronen in gang houden, da's iets van het laatste dat ik going heb. What you don't use, you lose.

Allez, groeten,

Tender underground burn-out rebel without a kous en nog narcistisch ook

18-05-2013 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

De vaste telefoon rinkelt. Het is de wilde weldoenster in mijn straat. Op piekmomenten deelt ze 1500 euro uit. Per week. Het is al eens gebeurd dat 600 daarvan naar mij gaan. Soms. Op piekmomenten. Mecenaat noem ik dat. Hoe de andere buren het noemen weet ik niet. Op piekmomenten is ze als een Romeinse patriciër met clientes. Zij wil dan patrona spelen. Maar haar clientes vluchten het huis uit, van zodra ze hun penningen hebben opgestreken.

Ze deelt uit volgens een systeem dat geen steek houdt. Mijn grootouders krijgen bijvoorbeeld vis en vlees. Geen geld. Veel potten haring. De vrouw die haar boodschappen doet, krijgt regelmatig een nieuwe auto. Ik krijg 50 als ik haar tv repareer. Een andere krijgt 50 als hij haar stoeprand veegt.

Niks is gratis natuurlijk. Als je iets gratis krijgt, dan ben jij het product. De wilde weldoenster in mijn straat koopt aandacht. En 't is niet simpel om een vrouw met Korsakov aandacht te geven. Elke dag heeft ze één probleem, welgeteld één, want voor meer is geen ruimte meer.

De tv werkt plots niet meer. Iemand heeft haar gebeld om haar te verwijten. Iemand wil geen geld, noch vis, noch vlees krijgen. Dat begrijpt ze dan niet. Dat is een drama. Zo'n dagelijkse tegenvaller -echt gebeurd of niet- herhaalt ze tien keer in 15 minuten. Ik knik tegenwoordig sneller ja dan een Belgische laaggeplaatste ambtenaar in 't kantoor van zijn overste.

Het schuift niet slecht. En als proletarisch kunstenaar'ke die zelden erkenning krijgt voor veel literair en journalistiek gewroet, komt dat zoet binnen. Ergens beschouw ik mezelf nog als welzijnswerker en buurtwerker ook. We hebben allemaal onze rooskleurige self-talk. Mijn tantes hebben het al collectief opgegeven. Tot voor kort stonden ze hier bij de wilde weldoenster nog in de rij om juwelen van Swarowski te krijgen. Maar dat ze in ruil dan aandacht moeten geven. Dat is dan te veel gevraagd. De clientes voelen zich bedrogen. Gratis moet helemaal gratis zijn. Zonder zatte adder onder het gras.

Tot voor kort zoop ze een fles wijn of vier per dag. Plus nog een pint bier of zes. Plus nog iets van 'kette': korte drank. Hoe het mogelijk is dat ze nog leeft, is een groot raadsel. Wel zien haar ogen geel. Leverfalen.

Sinds kort beweert ze dat niet meer drinkt. Flagrant onwaar, want als ze zat is, weent ze. En ze weent terug non-stop. Ergo: ze is zat. Ze heeft ook reden om te wenen. Ze heeft geen enkele familie meer. Haar man is enkele jaren geleden gestorven. Die had een hoge positie bij een bank. Zij zit kinderloos op een geldberg. En dus deelt ze geld uit. Alleen lukt nu ook dat niet meer. Want de mensen hier zijn zelfs te tam om tien minuten empathie op te hoesten voor 50 euro. De enige die uit gewetensbezwaren trouwens al dat geld consequent en koppig weigeren zijn mijn moeder en mijn vrouw. Als het geld schijnbaar gratis uit de hemel valt, vallen de maskers af. En hier in de buurt hebben we dus twee eerlijke, integere mensen.

Hoe deze situatie in een gezonde samenleving zou aangepakt worden, weet ik niet. Misschien krijg ik het nog verkocht aan Het Laatste Nieuws. In deze samenleving is de eerste reflex natuurlijk: hoe valt hier winst uit te slaan?

18-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Zij schrijft soms nog Engels, omdat ze vlotter schrijft in 't Engels, dan in haar eigen moedertaal, Slowaaks. Het geeft te denken. Wat een 'natuurlijke' dominante kracht gaat uit van het Engels. Gelukkig heeft ze een zus die wél spontaan altijd Slowaaks tegen mij spreekt (zie foto). En ook ouders die niet zo snel overschakelen op Engels, anders was ik voor mijn Slowaakse lessen echt aangewezen op mijn prismawoordenboek. En de paar documentaires die in 't Slowaaks op YouTube staan.   Het is wel nog niet zo moeilijk als met Slovenen. Slovenen, tenzij ergens hoog in de bergen, schakelen allemaal automatisch over op Engels als je niet hard oplet en consequent blijft Sloveens praten. Dat maakt de Slovenen dan zo'n beetje de Vlamingen van Oost-Europa, wij hebben ook die reflex om onze moedertaal uit het raam te gooien van zodra er een buitenlander op onze radar verschijnt. Het kost mij dan ook de grootste moeite om Nederlands te praten met mijn vrouw. Ik verplicht er mij zelf dagelijks toe. Ik kan tegen haar geen dialect spreken, want dan leert ze een taal die economisch slecht in de markt ligt.

Dus moet ik dat zeer kunstmatige algemeen Nederlands van mij boven halen. Om de een of andere reden gaat mijn stem ook een paar tonen de hoogte in als ik algemeen Nederlands spreek. Dat moet de schaamte of de ergernis tegenover mijn eigen artificiële taal zijn. Aangezien het goed is voor haar punten op de unief, en ik niet weinig trots put uit het feit dat zij veel beter scoort dan de rest van haar klas Nederlands (ook al is zij de enige die het vak vrijwillig volgt) spreek ik dus dagelijks met een soort koorknapenstem Nederlands met haar. En het gaat hard vooruit. En zo ben ik ook nog full-time onbezoldigd leerkracht Nederlands. Mijn schoonzus is enkele uren in de week onbezoldigd leerkracht Slowaaks. Ik schraap met moeite het minimumloon samen, maar godverdomme, ik leef toch rijk.

17-05-2013 om 20:42 geschreven door Tederdraads  

Twee albums van Verkrijt verkocht. En een exemplaar van mijn verhalenbundel Kladderadasj. Nettowinst 8 euro. Uiteraard te delen met mijn artistieke partner Dieter Walckiers. Een schrijfcarrière met twee is veel plezanter dan helemaal alleen.

Vanmorgen een voorstel gedaan aan 'mijn' Roma-zigeuner, Sava. Albums van Verkrijt versjacheren. Aan tien euro per stuk. Een euro daarvan mocht voor hem zijn. Hij vond het een mooi boekske. Mooie cover en zo. Bleek verdorie ook nog Nederlands te kunnen lezen. Maar hij wilde niet. Niet zonder officiële verkoopskaart.

What the hell? Het laatste beetje eerlijkheid opgestapeld in 'mijn' Roma-zigeuner. Terwijl iedereen er op los sjoemelt en graait, wil deze man, die 5 euro verdient op een goeie dag, met twee kleine kinderen thuis, ergens in een krot in Brussel, nog niet onofficieel stripalbums verkopen.

Ik was zwaar onder de indruk. Heb hem uiteraard niet onder druk gezet om het toch te doen. Heb hem 25 cent gegeven. Een kameraadschappelijke tik op zijn schouder gegeven, bij gebrek aan een medaille en een ridderorde, en ben zelf naar mijn, euhm, Arbeitstelle getrokken.

De hele rit lang had ik Duits gelezen. 'Eine Frau in Berlin', een anoniem dagboek van een Duitse vrouw. Ze schrijft over de periode van 20 april 1945 (ja, de verjaardag van) tot ergens juni 1945. Ik zit nog maar 60 pagina's ver, de Russen zijn nog maar twee dagen in haar Berlijnse wijk doorgedrongen, maar ze is wel al drie keer verkracht door Iwans. Ene keer met soortement toestemming, omdat ze dan maar door één Iwan verkracht werd, en niet door een hele bende. Speelt mee dat de Iwans blijkbaar liefst fette Fraue vergewaltigen en de vertelster is graatmager.

Prachtig beschreven al die toestanden, met veel cynische humor, mijn laatste strohalm, temidden van mijn Anerkennungssucht (shit, weer een lezer kwijt, zo'n moeilijk woord), algemene misnoegdheid en economische crisis, waar veel te weinig mensen openlijk kwaad over zijn.

Het is nu zover gekomen dat ik ook in 't Duits begin te denken. Ik zag vannacht een drie uur durende documentaire. Hitlers Henker (Hitlers beulen). Viel daar uiteindelijk bij in slaap. De docu liep door. Dus heb in mijn slaap aardig wat Duits gehoord. Dat had zo zijn gevolgen. Ik kon vandaag niet meer op 't Nederlandstalige woord voor Stellvertrerer komen.

Alleszins een lekker cynisch boek. “Liever een Rus op je buik dan een Amerikaan op je kop.” De Amerikanen bombardeerden, de Russen verkrachtten.

Door al dat gelees over grausame oorlogstoestanden, bewaar ik zo'n beetje mijn perspectief bij mijn natuurlijk aanleg voor zelfbeklag. Ge zijt een Einzelkind of ge zijt het niet.

17-05-2013 om 19:54 geschreven door Tederdraads  

Trein terug van non-werk. Twee jonge zwarten hebben 't over 't leven en over voetbal. Over voetbal: iets over dat Benfica een of andere overwinning behaalde. Zal mij natuurlijk veggyburger wezen (vegetarisme ook doortrekken in je taal). Maar ze hadden het dus ook over het leven. De ene zei dat het leven hard was, en dat je maar beter fris bleef, want dat je anders kraakte. De andere beaamde. Zei dat er al veel gekraakt waren.

Dat doet wat. Twee jonge gasten dat horen zeggen. Het klonk doorleefd ook. Niet iets dat ze nabekten, omdat ze 't van hun ouders hadden gehoord.

Ze hadden er ook over dat er zoveel zwarten zijn in Denderleeuw en Aalst. Als ze het over zwarten hadden, zeiden ze 'black' (enkelvoud én meervoud). Ze spraken nochtans Frans. De ene zei lachend: “Als ge hier in de zomer op een bus stapt, zijt ge precies in de getto. Luid dat die mannen zijn! En dan met hun oortjes op 't luidste volume, amai.”

Vreemd om zwarten (of moet 'k nu 'black' zeggen?) zo bezig te horen. Leken wel Vlaams Belangers, maar dan welgemutst (ook letterlijk), niet verzuurd en goedlachs. Of misschien hadden ze gewoon ogen in hun kop.

Ik vond dat opvallend en dus smijt ik het op een blog, want het leven is dan hard, ik ben nog steeds niet gekraakt. En op den duur ga je nog vermoeden dat ik wel nooit zal kraken. Maar toch, we blijven waakzaam. Want zwart, black, wit, bruin enzovoort, het leven is hard. Vooral nu we al onze sociale verbanden verknippen, tenzij digitaal. En ik heb liever welgemutste black naast mijn deur dan verzuurde politiek zwarte Vlaamse Belangers.

Zelf was ik vandaag voornamelijk groen. Ik zag in een paar kranten de kop verschijnen van een concurrent. Die kerel lult ook maar wat goedbedoeld uit zijn nek en gooit er hier en daar al eens een woordeke dialect tussen, maar hem krijgt wel een forum. Dat doet zeer. En dus sloeg 'k groen uit. Waarmee ik overigens geen bekijks had, want in Brussel kijkt iedereen naar de tien vierkante centimeter vlak voor de punten van zijn schoenen.

Behalve de Oost-Europese jongedame die ergens in hetzelfde gebouw als ik werk. Hopelijk mét full-time contract en veel extralegale voordelen. Met die had ik omstreeks 16u55 oogcontact. Ik moet hoognodig eens uitvissen waar exact zij een bureau opleukt, want ik wil natuurlijk mijn Oost-Europese talen oefenen. Eigenlijk maakt het niet uit welke Slavische taal ze spreekt, ik zal er wel iets van verstaan.

Als ze u op 't werk geen extralegale voordelen te bieden hebben, moet ge er natuurlijk zelf voor zorgen.

Vanochtend een lang interview gezien met de secretaresse van Hitler. Traudl Junge. Die heeft dat jobke eigenlijk min of meer per ongeluk gekregen. Ze heeft die positie nooit geambieerd. Maar toen ze die job kreeg, was ze toch wel blij en trots. Kunt ge haar dat verwijten? Ik weet het niet. Zelf zegt ze: “Ik heb altijd gedacht dat 't normaal was dat ik niks wist van de misdaden. Tot ik het graf van Sophie Scholl zag en zag dat ze even oud was als ik. Dus wie wilde kon het toch uitvinden.”

Traudl Junge was kwaad zichzelf. Of beter: ze was kwaad op het jonge meisje dat ze ooit was geweest. En door zo in de derde persoon te spreken, nam ze er natuurlijk veel afstand van. Alsof zij het niet was geweest. Een heldin kunt ge haar moeilijk noemen, toch niet als jong kind. Maar toch schoon dat ze er later als oude vrouw zo openlijk over sprak. Of was al die openheid maar geveinsd? Albert Speer kon ook verdomd goed acteren. Dus wie weet. Alleszins het vonnis van de historici: naïef kind dat zo'n beetje toevallig is komen aanwaaien, daar in 't Führerhoofdkwartier.

Waarom vertel ik dat? Ik weet het niet. Ik weet ook niet waarom ik dat bekijk. Moest ik nu nog een doctoraat schrijven over het dritte Reich... Maar nee, 't zal wel zijn omdat mijn hersenen gymnastiek nodig hebben. Bij gebrek aan een full-time betrekking die mijn neuronen am besten weet te gebruiken.

Een vriendin vindt dat er nogal veel wanhoop blijkt uit mijn mails en andere schrijfsels. Zelfs uit mijn sollicitatiemails. 't Enige dat tegenwoordig schijnt te helpen tegen Wanhoop is klein beetje exhibitonisch zitten 'ranten' en dagelijks 8 kilometer vreten. Dat en Duits en Slowaaks leren. En Russischtalige/Franstalige gesprekken op treinen afluisteren, om zeker te zijn dat ze in mijn bovenkamer de drukpersen nog stil hebben gelegd.

“Die Lage is Ernst, aber nicht hoffnungslos”

16-05-2013 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Wie de werkloze met de meeste talenkennis, geschiedkundige bagage en de vlotste en de scherpste pen en meest lenige beftong (nee, William, dat laatste zet ge NIET op een CV) zoekt, mag bij mij aankloppen.

Volgens een maat sta ik op een patronale zwartlijst, omdat de werkgevers liever een arme stakker hebben dan een snuggere schrijver die de kant van stakers kiest. Volgens die van de mutualiteit ben 'k langharig werkschuw tuig.

En nu verwacht ge dat ik zeg: de waarheid zal ergens in 't midden liggen, maar niks is minder waar. Vandaag moest ik mijn dossier binnen leveren bij de ErVéA (wie weet wie hier meeleest, mijn blogstatistieken zitten in de lift). Of ze er daar nog wijs uit raken, weet ik niet. Freelance journalist, artiest, acteur, kunstmatig artistiek ondernemer (tegenwoordig moet alles gelinkt worden aan ondernemen) I don't know. Op een bepaald moment zijt ge die papierwinkel zo kotsmoe dat 't u toch allemaal niet meer kan schelen. Wat moet dat zijn voor mensen die nooit intellectualistische prietpraat hebben moeten leren op den unief om zich door zo'n wredig duidelijk opgesteld ErVéA-dossier te worstelen?

Een maat van mij die iets economisch zinnigs doet met zijn Slavische talen-en niet uitsluitend iets innig romantisch gelijk ik- en dus in Slovenië zit, schrijft mij vandaag en ik citeer:

“verder ben ik hier ook weer eens in de bureaucratische papiermolen beland... Heb hier een vertaling gemaakt, maar om te worden uitbetaald, moest ik volgens de belastingsdienst een 'Bewijs van residentie' in België gaan halen om aan te tonen dat ik in België woon en daar dus eventueel belastingen betaal. Dat heb ik gedaan, dan ben ik hier in Slovenië terug naar de belastingsdienst geweest, die zeiden dat het goed was, maar dat ze wel een vertaling nodig hadden. Dat kon ik natuurlijk wel begrijpen. Heb dan 25 euro betaald voor die vertaling (had het even goed zelf kunnen vertalen want moeilijker dan ime, naslov en zo van die woorden ging het niet worden, maar ja, had officiële stempel nodig op die vertaling en dat kon ik er natuurlijk niet zelf op zetten...) en vorige week ben ik dat gaan inleveren. Toen zeiden ze dat ik binnen twee tot drie weken mijn geld zou mogen verwachten. Nu krijg ik gisteren telefoon, dat het eigenlijk nog niet dat document is dat ze nodig hebben, maar nog een ander ”

Hoe herkenbaar. Die maat van mij vallen ze lastig voor zoiets, maar het grote Sloveense geld, dat ontsnapt natuurlijk.

Gelijk ik hier als artistiek ondernemer vakjes kleur op mijn stempelkaart om ons maatschappelijk bestel gestut te houden. Leve mijn maat, die zich al die moeite troost, om zo de Sloveense staatskas te spijzen.

Een andere maat (als ge geen echte macht hebt, hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) stuurt mij een 'vacature' >>>>>>>

Teksten vertalen van Engels naar Russisch, van thuis uit.

Het bronstige addertje onder het scherpgerande gras:

GRATIS

voor de VN.

GRATIS NAAR RUSSISCH VERTALEN VOOR DE VERENIGDE NATIES.

Erger dan gratis: “Gemaakte kosten kunnen NIET vergoed worden”

Ik laat mij al melken door mijn eigen ideologie, ik ga mij nu niet laten kakkerneuken door het schaamlapje van centrumpartijen allerlanden. Ze kunnen dik mijn kloten kussen daar bij de Verenigde Naties. Vooral hun Oekraïense deputaties, indien vrouwelijk, staat het vrij om helemaal gratis mijn kloten te kussen. Spasiba bij voorbaat.

Niet dus.

Maar ik dank de maat die het goed bedoelt, en er waarschijnlijk vanuit gaat dat als ik maar lang genoeg gratis draaf voor de VN ze mij dan uiteindelijk wel ergens een betaald jobke vinden. Om rapportjes te schrijven over onderdrukte minderheden waar dan niemand wat mee doet (met die rapportjes)

Een andere maat (ik herhaal: zonder echte macht hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) zit in Wenen. En rijfde vandaag zijn eerste voorschot van 8000 euro binnen. Daar kunt ge al wat mee aan. Die lacht eens schamper als hij ziet wat ik uitspook, met mijn weke ellebogen. En Wenen is nog een prachtige stad bovendien.

NOG een andere maat van mij (als ge niet kunt uitpakken met uw dikke sjees die ge zuur aan 't afbetalen zijt, moet ge uitpakken met uw maten he) is voor mij aan 't lobbyen om als ambtenaar te gaan werken. Ik heb dat ooit al eens een paar weken gedaan. Dat was een van de schoonste jobkes van mijn woelige carrière. Teksten van de Europese Unie lezen. In het DEUTSCH. Hard op weg om mijn nieuwste lievelingstaal te worden. En gewoon lezen he. Ik moest ze niet eens vertalen. Alleen af en toe een uitermate schwierig woord in de woordenboek van 't ministerie van financiën zetten. Als er toen geen schandaal was uitgebroken waarbij bleek dat heel Aalst daar al werkte na het collectief steriel likken van de aars en uiteindelijk ook de hele endeldarm van ene Anne-Marie Verdoodt, dan was ik daar zeker gebleven. En dan was ik als Mensch nooit nog gegroeid en snapte ik nu nog altijd de bollen van hoe de economie en 't leven echt macheert, maar het had toch mooi kunnen zijn. Zo een lekker gepland modelleven, met een schoon loon op 't eind van de maand, stipt gestort en niet om moeten bedelen, een pak voordelen, een driesterrenrestaurant, gewoon zo, een verdieping lager voor alle collega's samen, godverdomme ja, het had schoon kunnen zijn, om ook zo vrij te vegeteren en nog te durven zagen ook, dat soms de telefoon rinkelt. Het heeft niet mogen zijn. De aars van Anne-Marie Verdoodt stond aangebrand op de cover van 't Nieuwsblad en ik moest niet meer aantreden met mijn tong. Ik mocht ergens anders gaan lekken. En gelekt heb ik, maar 't heeft mij zelden een job opgeleverd.

En om af te sluiten met NOG een maat, een vriendin deze keer:

een vriendin schreef mij deze week een brief van een zestal A-4 kantjes. Met de hand. En verdorie schoon geschreven, alsof ze een zenboedhiste was, en eigenlijk is ze dat ook. De munchies (ik noem mijn collegatreinreizigers knabbelaars, 'k weet 't, 't is denigrerend, en ik beloof er mee te stoppen als ze allemaal een boek van mij kopen, ze moeten 't niet lezen, ik ben geen sadist, helaas nog te veel masochist) keken mij stomverbaasd aan. Alsof er daar iets zeer sacraals en zeer uitzonderlijk gebeurde.

Het was ook echt zeer uitzonderlijk. Een 21ste eeuwse dame had zowaar de tijd gevonden in het genadeloze jachtklimaat om iemand een hele brief te schrijven met de hand. Ze keken mij aan alsof ik uit een teletijdmachine was gevallen. En ik vond dat best plezant, ik val niet graag op met een dikke sjees voor mijn deur, maar ik val graag heel hard op met dingen die twee keer niks kosten, ge ziet, ik ben altijd eerlijk.

Ze schreef onder andere iets over zelf verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat u overkomt. Voor een communist is dat nu natuurlijk vloeken in de kerk, want het is het systeem dat ons in de merde duwt.

Maar laat haar nu even doen, deze blog is innig verliefd op het vrijelijkste vrije woord. Ze zei dat als ons iets overkomt, dat ons dan blijft overkomen, tot we de les leren die er altijd uit te leren valt.

Welke les ik moet leren om nooit nog gelijk een parasiet behandeld te worden en eindelijk eens de financiële influx te hebben die past bij de intellectuele capaciteiten die mij al toegedicht worden sinds de kleuterklas, awel, ik weet het niet. Ik hoop dat ik het rap leer, want mijn afkeer voor dat soort bewijsrondes van 'ik ben geen parasiet, want kijk...' is groot. En 't is ook absurd, want het hoeft allemaal niet te gebeuren. En ik kan natuurlijk altijd een excuus vinden waarom het gebeurt, maar ik peins dat ik eigenlijk gewoon veel te braaf ben. En aan braafheid zijn al meer mensen gestorven, stillekes, dan aan driestheid, dollekes.

Dus ik zal dan maar eens een maand geen boeken kopen en zien of ge op amazon, naast licht aangebrande in Haïti door slavenarbeid bekomen T-shirts, ook kostuums kunt bestellen, zodat ik gelijk een schaap in wolfskleren de wereld kan in sluipen, om eerst mee te graaien en eelt te kweken op de ellebogen en daarna des te beter de stemlozen een stem te kunnen geven.

15-05-2013 om 18:26 geschreven door Tederdraads  

Goed op weg om de spartaansheid van mijn bijzonders gebeurtenisloos leven met factor 0,05 te verhogen door elke dag 8 km te gaan lopen langs de muddy banks of the Dender. Ik zeg muddy om het te romantiseren. Want op heel het traject ligt maar één plas water van één vierkante meter groot. Voorts begint het traject wel meer en meer te lijken op de Mekongvallei. Niet omdat er een bende verpauperde Erembodegemenaars hun werkloosheidsuitkering uitbreidt door clandestien rijst te verbouwen op stukken grond die van hen niet zijn, maar omdat het er daar zo groen bij ligt.

Groen is goed voor het gemoed. En dat is goed voor mij, want ik heb doorgaans het gemoed van een bloedmooi zestienjarig Duits meisje dat een Russisch tankregiment hoort aanrollen anno februari 1945. Dat wil niet zeggen dat ik op het punt sta om mij op te hangen in de varkenstal in den hof. We hebben geen varkenstal.

Het is overigens niet al kak op Facebook. De tweede beste Stalingradexpert van België schrijft in zijn status update:

“Lieven Soete

| "De Zevende Dag" over spoor- en chemieramp in Wetteren :: journalisten worden herleid tot soort sluwe peuteraars die mensen dingen moeten doen zeggen die vooraf in het script vastliggen. Journalistiek is het "nieuws" bevestigd zien dat door die media en hun bazen zelf gecreëerd is. Vroeger gebruikte men daar het woord "propaganda" voor.”

Alle journalistiek is natuurlijk altijd op de een of andere manier wel propaganda. Klakkeloos berichten overnemen van Belga is passieve propaganda. En wat ik zelf schrijf, is ethisch goed bedoelde propaganda, maar het blijft dan wel bij goedbedoeld, want hierna kijken weer zoveel dorpsgenoten minder mij op straat nog aan.

Propaganda hoeft voor mij geen negatieve bijklank te hebben. Dat is te veel eer voor Herr Goebels. Propaganda is ok, zolang de lezer weet dat het om propaganda gaat. En als de lezer het zich gemakkelijk wil maken, mag hij/zij er gerust vanuit gaan dat hij altijd met propaganda te maken heeft. Maak voor het gemak wel nog eventjes -let wel: nog eventjes- een uitzondering voor medische bijsluiters.

8 km lopen en niet meer ejaculeren. Want ja, om elke dag 8 km te lopen, kan je best al je testosteron opsparen. En da's bij mij altijd al in short supply geweest. Of was 't de productie van groeihormoon die ik saboteerde door als kind al de nachtuil uit te hangen? Er circuleren nog wel ergens foto's van mij als vijfjarig te midden van een hoop Playmobil die een of andere belegering van Sebastopol moet uitbeelden, waar ik temidden slaap. Staande on my own two feet. Overigens het dichtste dat ik ooit gekomen ben tot op mijn eigen beide benen staan. Rebel without a kous, gelijk mijn pa het samenvatte.

Dat piekende testosteronniveau heeft ook tot gevolg dat ik gewoon random foto's van Slowaakse vriendinnen van Slowaakse Facebookbvriendinnen gewoon hier op mijn blog smijt. Wat u ziet is dus gewoon EEN Slowaakse. Een langpootmug zoals mijn maten en ik die gedoopt hebben. Benen tot onder hun schouders. Dus geen fotomodel, gewoon een random Slowaakse, zoals ze er daar hele straten vol van hebben. Wie zijn testosteron wil zien pieken tot voorbij de adromedanevelen mag rustig een wandeling nemen door de winkelstraten van Bratislava.

Wees wel gewaarschuwd: je vindt in Bratislava nergens een plek waar je zo rustig het excessieve testosteron kan wegjoggen als hier langs de Dender. De beste plek om te lopen in Bratislava ligt omstreeks deze tijd belegd met naaktzonnende langpootmuggen, met zeer fiere borsten. Ik vind dit niet uit. Het is een van de redenen waarom ik terug naar België ben gekomen. Het is gewoon slopend om niet te kunnen ontsnappen aan al dat vrouwelijk geweld. Maar na een jaar in België, begin je er toch weer terug naar te verlangen. En ik kan altijd nog mijn bril afzetten voor ik buiten ga, zoals mijn Chileense maat Manuel doet. Hij loopt dan wel tegen verlichtingspalen, maar het scheelt heel wat pijn voor zijn paal.

Over manvrouwrelaties deel ik graag nog deze prent, ook al weer opgeduikeld uit de beerput die Facebook is. Want je kan er soms toch een parel opvissen. Net zoals ik hier in Brussel-Centraal soms eens een vrouw zie die bijna zo mooi is als een doorsnee Slowaakse. Hier hebben ze alleen de overbekende reguliere muggen, die met Slowaakse langpootmuggen enkel gemeen hebben dat ze je bijten in bed.

Ik ga stretchen, want ik wil ook morgenvroeg weer mijn gebruikelijke acht kilometer kunnen strompelen ergens in de DMZ. Demilitarized zone van Erembodegem, het pad langs de Dender. Waar je eventjes geen Johnnies en Mariana's tegenkomt, die wel graag sportschoenen dragen, maar nooit gaan lopen, tenzij je hen vraagt om een boek te lezen.

Hoogstens enkele zwermen amateurcoureurs zie je daar. Die gelukkig snel voorbij zijn. En je voor luttele seconden onderdompelen in een walm van wasverzachter. Maar dat is ook weer snel voorbij. En dan is er alleen het asfalt, het gegons van de E-40 ergens boven je kop, de uitgestrekte groenigheid en genadig slinkende testosteroniveaus.

12-05-2013 om 12:54 geschreven door Tederdraads  

En de dag alvast begonnen met deze TedTalk. Over educatie. Pijnlijk grappig

Ik kreeg verder al een uppercut op mijn kin, vanwege Renaat Van Poelvoerde, de laatste man die de miserie van hele landen nog optekent, waar wij allang te afgestompt voor zijn om nog naar om te kijken. En op het nieuws hebben ze 't liever over sport dan over de onthuizing van duizenden. Eén onthuizing is leuk voor een stuk in Dag Allemaal. Massale onthuizingen gaan al rap vervelen. Renaat schrijft:

“In Vlaanderen weet men niet goed wat doen met het gemeenschapsgeld en geeft men dan maar 800.000 euro subsidie om een musical te produceren, terwijl ondertussen in Spanje vorig jaar meer dan 32.000 gezinnen het dak boven hun hoofd verloren omdat ze de maandelijkse hypotheek niet meer konden afbetalen. Dat blijkt uit cijfers van de Spaanse centrale bank. .

Volgens de Spaanse centrale bank werd vorig jaar op 39.167 woningen beslag gelegd. Bij 32.490 daarvan ging het om de vaste woonsten. De rest zijn vakantiewoningen en woningen bestemd voor verhuur. Geschat wordt dat sinds het begin van de crisis in 2008 zowat 400.000 woningen in Spanje in beslag werden genomen.”

400 000 woningen in beslag genomen. Daar zouden we met z'n allen steil van achterover moeten vallen. Maar niet dus. Vooralsnog gaat het geconsumeer heerlijk oblivious verder. De koopgrage mensen gaan zich door een beetje regen niet laten afschrikken, die zijn niet zo week als deze bohémien. Ik vroeg gisteren aan iemand die het kan weten: komen die Spaanse toestanden ook naar België? Nee, België staat er nog sterk genoeg voor. We zitten nog wel even safe. Zet nog een stoelke bij daar op de terassen van de Grote Markt. Dat beetje regen gaat ons niet tegenhouden. Café de koning van Spanje is het dichtste dat we zien van de Spaanse crisis. Een beetje gelijk Spaanse griep. Als ge 't een nationaliteit geeft, staat ge er vanzelf buiten.

Ondertussen kweekt men hier de stoottroepen van de neoliberale golf. Mijn grootvader ligt in de kliniek. Drie overbruggingen, klaplong, pacemaker nodig, paar keer een bloedklonter in zijn hersenen waardoor hij nu Duitse marsliederen ligt te zingen voor de hele afdeling (we zien zijn gemijmer over hoe Nazi-Duitsland toch Moskou had kunnen innemen en zijn jarenlange noeste arbeid voor Volkswagen plots in een heel ander licht).

Hoe zeer gemanipuleerd zijn we al niet, als ik al mij afvraag wat de kost is voor de samenleving? Ten eerste weet ik dat niet te berekenen. Wat kost het de samenleving om een gepensioneerde wekenlang op hartbewaking te houden? Maar ten tweede is het vooral alarmerend dat een linkse Bohémien toch die vraag in zijn kop ziet opduiken. En bijna met enige fierheid concludeert: mijn pa heeft ervoor gezorgd dat hij nooit die kost was voor de samenleving.

Kost voor de samenleving. What the hell. Verlies voor de samenleving, dat moet ik zitten berekenen. Mijn grootvader doet met zijn pensioen de economie draaien. Zijn overlijden zou in de eerste plaats al een klap zijn voor de lokale frietkotindustrie. Tussen het zingen van Alte Kameraden door, vraagt hij geregeld om een groot pak friet met mayonaise en pickles. Hetgeen mij hoopvol stemt over zijn overlevingskansen. En de lokale frietkotindustrie. En de Spanjaarden... Ah nee, die niet. Ja, je kan niet iedereen redden.

Ik ga er straks van weg lopen. Als 't drie kwartier wil stoppen met regenen.

De tijd dat ik schreeuwde 'if it ain't raining, we aint training' is al zolang gespat als de huizenbubbel.

11-05-2013 om 11:12 geschreven door Tederdraads  

Morning papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer's block te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina's over whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en kickstarten.

Ik open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in Irak, maar hier in 't westen vechten we wereldoorlog III uit met opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over en weer schieten. En in 't niemandsland zit het overgrote deel van de bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in beide ogen, da's bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)

Vannacht ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken) auto's te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa's dragen gele zwembroeken op 't strand) en die associatie is heel negatief, wie weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan toch maar hangen. Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet meer aan mee. Da's passé. De politieke arena, da's Facebook, de blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen met mijn tijd, niet met mijn geld, da's ook weer cryptisch he) toch mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Boon al zei, zij die niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen opiniestukken.

Ik heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina's morning papers geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.

10-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads