Ge zijt een schaap

De telex van een schaapachtige rebel.

Om 10 u wakker geschrokken. Tot ergens 3u30 teksten voor een communistisch congres vertaald. Van Frans naar Engels.

Commentaar van germaniste die lang in Ierland woonde: “looks like very good English to me, native speaker level C2. you underestimate your capacities systematically”

Waar mijn minderwaardigheidsgevoel vandaan komt, is een groot raadsel. Nooit gepest geweest. Helaas wel zelf actief gepest. Misschien is 't meer schuldgevoel. Op de toppen van uw tenen lopen, omdat je u moet excuseren dat je in leven zijt.

Maar toch mijn dosis appreciatie had ik alvast binnen. Mijn dagdromen over sollicitatiestrategiën 2.0 kregen weer zuurstof.

“no one gives it to ya, ya gotta take it. Non serviam.”

Maar mijn motor zuipt zoveel appreciatie, dus we zien wel hoelang de 'act out of the box' koorts nu weer aanhoudt.

Was om 4u in slaap gevallen bij een Duitse docu over de laatste maanden van het oostfront.

Laptop stond nog in bed. Koude koffie klaar op 't nachtkastje.

Kofie verkeerd. Met sojamelk. Smaakt naar chocomelk. Met wat verbeelding. Gets me going.

Moet om 10u30 aan 't station staan. Mijn vriendin, literaire agente, zen teacher, komt mij halen voor bijna wekelijkse dolle dinsdag in een koffiehuis voor rijke bejaarden. Prijzige menukaart. Zit ook altijd een gehavende vogelverschrikker bier te hijsen. Pilsner. 3,20 euro. Tsjechische kwaliteit betaal je duur. Ginder minstens de helft goedkoper.

Eerst naar Adecco. Interimkantoor. Lepe georganiseerde verdeel- en heerstrategie om het werkvolk te breken. Staat hoog op mijn haatlijst.

Bewijs binnenleveren dat mijn vrouw voltijds studente is. Anders mag ze hier geen vakantiewerk doen. Ook CV van goeie (allicht beste, maar het is beledigend voor de rest van je maten om een hiërarchie te steken in je vriendenkring) afgegeven. “Ja, maar hij is van West-Vlaanderen, hoe gaat die hier geraken?”

Hij gaat bij mij logeren dan.

Er ging bij mij als kind zo'n hippiesfeer in huis, dat ik nog altijd communes sticht.

Mijn literaire agente begint te wenen als ik vertel hoe mijn grootvader met zijn laatste krachten probeert duidelijk te maken dat ze zijn trouwring hebben afgenomen.

Ik ben zelf compleet hyper. Voor een keer dat type man dat niet met tranen omkan. Ik hou dan maar mijn muil, want wat moet je daar op zeggen? Ze loopt vol van een onbeschrijfelijke droefheid. Die ze niet kan verklaren.

“Het is de leegte”, zegt ze. “Maar die is niet leeg, snap je? Nee, je snapt het niet.”

't is de fundamentele droefheid van het leven zelf. Want leven is droef. Altijd onvervuld, altijd op zoek, het eeuwige vullen van de leegte in ons, die nooit leeg is, maar toch altijd te leeg. Always on the run.

Kurt Cobain in Downer:

“Dank u lieve God om mij op deze aarde te zetten. Ik voel mij erg gepriviligeerd. Ik ben U wat schuldig voor mijn dorst”

Ja, dorst, altijd dorst.

Op 't werk, bij de krant en de site van het festival, dat maar één ding vreest bovenal: lezers aantrekken.

In de krant kan 't al wel (hoezee!), voor de site van 't festival kan het (nog) niet: authenticiteit in de teksten steken.

Maar kom, je moet soms toch een beetje de Albert Speer in jezelf bovenhalen en gewoon one hell of a job doen, wat ze je ook maar vragen.

Geschifte assiociaties maken en vrolijk cynisme behoeden mij voor de waanzin.

Vanaf 18u30 op een politieke vorming. Thema: Partijwerking.

4 uur lang goed gegeten en gelachen. Gastvrijheid zonder grenzen. Had bloemen mee voor de gastvrouw. Had ze dubbel en dik verdiend. Ik moet weer twee dagen niet eten.

Heel pak friet opgegeten van kameraad die met boefkick tegelijk een broodje en frieten had gekocht. Een zelf samengestelde mitrailette. We zagen kort voor de vorming begon ook een hard knappe ebony hottie. De kameraad met boefkick vroeg lukraak of ze de dochter was van François. Ze zei van niet.

De kameraad vroeg of ze mee ene ging drinken.

De oortjes gingen terug in, en ze antwoordde niet meer.

Zelfrelativerende hilariteit à volonté. Helaas te veel om te herhalen en out of context allang niet meer zo hilarisch. De beste momenten ontsnappen altijd aan 't papier. Geluk heeft papiervrees.

Afgezet door de man van onze videoploeg. Ik bedoel, hij zette mij af met zijn auto. Al zou hij mij ook wel durfen afzetten. Ik moet dat zeggen, want hier in Aalst kunt ge alleen bevriend zijn met mensen die ge uitschijt en verwijt. Ge moet hier wonen (euhm, overleven) om dat te begrijpen.

Thuis spreekt mijn broer mij aan op Facebook. Da's waar hij officieel gedomicilieerd is. Mijn broer is de man die sneller statussen laajkte dan zijn schaduw. Ontstellend hoeveel tijd die in de schoot zit van de Blauwe Fee en toch nog zoveel gedaan krijgt in een dag. Of geeft hij alleen die indruk?

Lenin zei 't al, we mogen onze intenties niet verwarren met onze verwezenlijkingen.

De competitieve broederstrijd van mijn broer en ik, is een van de meest ranzige aspecten meines Lebens. O de stompzinnigheid dat we te nijdig zijn om samen te werken.

Nou ja, als 't dat maar is. Luxeproblemen.

Als rood schaap nog steeds op zoek naar mijn wolfskleren. Kwestie van de familiekas wat te spijzen.

En niet moeten te kijken naar de prijs van hotels in Praag. Mijn vrouw had vandaag de grootste moeite om een betaalbaar hotel te vinden ginder. Z'is Steenbok, dus van gesternte al neurotisch spaarzaam. Maar toch, geld kan mij niet veel schelen, tenzij het is om luxe te kopen voor mijn vrouw. De manvrouwrelatie als hoofdreden voor winsthonger moet ook eens serieus onderzocht worden.

Als ge uw grootvader ziet kämpfen voor zijn leven, vraagt ge u af waarvoor het even zo neurotische spaargedrag van mijn grootouders goed was? Mijn grootmoeder is ook steenbok. Lijkt verdacht goed op mijn vrouw. De vonk hedonisme in haar ogen komt er ook alleen uit als ik eens naar haar lach. Vissen hebben die eigenschap, hedonisme triggeren.

Maar soit: waartoe al dat obsessief gespaar? Op een dag was hun koelkast kapot, omdat het in de keuken kouder was dan in de koelkast. Spaarzaamheid kan zeer duur uitvallen.

Denkt mijn grootvader nu dat hij in de hemel met zijn spaarboek een kamer met een grotere tv met zicht op zee en roomservice (lees: friet op bed) kan huren? Ik wens 't hem toe.

Als ik twee seconden geen marxist ben, bij voorkeur buiten de uren 9 tot 17u, zie ik geld als spirituele energie. En die energie moet ruimte krijgen. Als ge 't niet ophoopt en niet van u weggooit, blijft t vanzelf bij u. Een beetje gelijk een vrouw.

Alle dingen die het waard zijn om te hebben, die begerenswaard zijn, gedragen zich als vrouwen.

Daarom gaf ik 20 euro uit aan een vinylplaat. Een zeldzame verzamelplaat van nog zeldzamere nummers uit de sixties. Geschenk voor vaderdag. Bij leven en relatief welzijn, heb 'k nooit zo'n orgineel cadeau gevonden. Ik gaf altijd geld of ik kocht hem een paar schoenen, maar nu staat dus die plaat bij zijn urne. Zugestellt via Amazon Duitsland. Ze staken daar niet meer tegen hun schandalige werkomstandigheden, die mijn koopgedrag met bloedschuld overladen. Ik hoop dat ze een groter deel hebben gekregen van mijn 20 euro dan voorheen.

En om 1u 's nachts nog bloggen voor twee man en een paardenkop. Want mijn hersenen zijn gelijk een hamster. Dat moet lopen in zijn tredmolen'ke naar nergens, want anders kwijnt het helemaal weg.

Ik ga in slaap vallen bij de docu Todeskampf der Reichshauptstadt - Berlin April 1945

Mijn dagelijkse fopspeen voor 't slapengaan, en ge leert er nog wat Duits mee.

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De wachtkamer van de sectie hartbewaking. Ik duik op de sofa voor het raam. Ik leg mij neer. Ik begin over mijn jeugd. Mijn grootmoeder snapt er niks van. Ze ziet mijn 'antics' al niet meer. Twintig jaar 'Familie' en 'the bold and the beautiful'. Genocide in neuronenland.

Mijn ma kan er mee lachen. Was begonnen met, snotterend: “En ja, mijn ma kuiste in een school en in de zomervakantie moest ik altijd mee en ik zat altijd alleen in de lege gangen met een paar plastic soldaatjes...”

Toen kwam er nog volk binnen. En ge moet u toch een beetje serieus houden. Op sterven liggen is een serieuze bedoening. Vooral met vreemden bij. We gingen binnen. Hij lag daar bekabeld en bedraad. Met sondevoeding en al. Het eerste half uur van de dag dat ik geen al dan niet flauwe grappen uithaal. En ik moet nog tranen verbergen ook. Zo serieus werd het daar en cynische mensen hebben altijd het grootste hart.

Als ge moeite doet om de mens te snappen, vliegt ge door 't leven gelijk een wild opgejaagd konijn. Daardoor vinden sommigen mij een toffe komiek. Losgeslagen wanhoop is inderdaad een goeie basis voor komische effecten. Mijn verplegers riskeren later de slappe lach te krijgen. Maar dan liefst niet als ze mijn sonde steken. Ik wil ook hoogbejaard nog kunnen neuken. De ene snakt naar friet met mosselen, de andere heeft genoeg aan één mossel.

Na 't ziekenhuisbezoek ging ik mijn dagelijkse 8 kilometer lopen. Nu ik in de revolutionaire ondergrondse zit, kan ik maar beter rap leren lopen. Voor de flikken. Vroeger ging ik nog leren lopen om sneller te zijn dan de vrouwelijke fans. Al is mij nooit duidelijk geweest waarom ik daar zou van weg lopen. Waarschijnlijk ben ik ook daarom nooit doorgebroken. Als ik dan eens vrouwelijke fans had, ging al mijn tijd direct daar naar toe.

Maar nu is 't mij ernst. Elke dag. 8 kilometer. Zelfs al is het nacht. En ge ziet nog eens wat. Zo 's nachts langs de Dender. Ik zag op zijn minst een homokoppel dat een ritje maakte in een stilstaande auto. Brokeback mountain hier gewoon in mijn achtertuin. Bareback Dender. Het is schoon. Er hing een zwangere stilte in de lucht, toen de twee jongens samen stijlzwijgend over het water keken, terwijl de zon langzaam wegzakte. Ze keken niet op toen een rare apache met 'globalize solidarity' op zijn pull voorbij schoot.

Drie kilometer verder zag ik een drugsdeal. Of toch een schimmige transactie. Ik ben zo ongeveer de enige van mijn vrienden die zot genoeg is om 's nachts in den donker 8 km te gaan lopen langs de Dender. En ik kan niet eens deftig zwemmen. Mijn doodsverachting kent geen grenzen. Of was het levensverachting?

Alleszins, ik kwam ongeschonden terug thuis. En toen chatte ik met mijn broer. Over de banden van Behanger met Vlaamse Leeuwen, Karim Van Overmeire en Zuid-Afrika. En ook nog wel over natte fufuna's (kutten, in 't Slowaaks, dames en heren, met de F van Fluweel), maar ook over het seniele stadium van het kapitalisme. De staatsveilgheid zift nu dus nuttige anti-revolutionaire info uit heel wat spunky gesprekstof.

Daarna. Ja, daarna. Ge krijgt veel gedaan in een dag, als ge leeft gelijk een opgejaagd konijn. Daarna las ik in eine Frau in Berlin.

Godverdomme, zeg, dat is een sympathiek wijf die dat boek geschreven heeft. Nee, serieus. Heel eerlijk, heel authentiek. Haar naam staat er dan ook niet op. Een mens kan alleen maar helemaal eerlijk zijn, anoniem. Anonymia staat er als auteur vermeld.

Maar wat een wijf. Om te vermijden dat ze dagelijks een keer of twintig geschonden en verkracht wordt door zatte russische frontoviki (frontsoldaten) papt ze aan met de hoogste in rang. Om één wolf te hebben om haar te beschermen tegen alle andere wolven. Eerst vindt ze een luitenant. Daarna vindt ze een majoor. Zit ze tegen 't einde van het boek bij een kolonel-generaal of heeft ze nog liggen vozen met Stalin zelf?? Spannend!

En het plan werkt! Ze verkrachten haar niet meer. Ze poept gewoon haar officier. Niet dat ze daar zin in heeft. Maar als overlevingsstrategie is 't fijn gevonden. Zo oud als 't menselijke ras zelve waarschijnlijk. Toch is ze trots op haar strategie. Ondertussen merkt ze tot haar verbazing dat de weduwe in wiens huis ze woont, een relatie begint met een 16-jarige frontovik. Ik moet zeggen: mijn schmutzige geest weet dit boek zeer te smaken!

Het enige wat mij nog meer misselijk maakt dan het leven, is een saai en voorspelbaar leven. Als de riooljournalistiek moeilijke woorden mocht gebruiken, dan zou ik daar een jobke proberen losweken. Maar ik hou zo van moeilijke woorden. Dat houdt mij min of meer mentaal gezond. Net zoals de ingewikkelde ruzies die het koppel in Who's afraid of Virginia Woolf hen gezond hielden.

Is ook de hoofdreden waarom ik loop. Zuurstof voor de hersenen. Wat Paul McCartney zei van George Harisson mogen ze ook van mij zeggen: “He didn't suffer fools gladly.” Als intelligentie een vrouw was, zou ik haar vijfmaal daags steil achterover beffen, met ijs stand-by voor mijn tong en al haar lippen.

Ik denk, dus ik ben. Ik denk, dus ik verdien niet veel. Ik denk, dus ik ben een docujunkie. Ik denk, dus ik verpruts mijn beste economische kansen omdat ik compleet flip van de minste bureaucratische noodzakelijkheden en formaliteiten.

Ik denk, en zoveel, en zo durch einander, en zo snel associatief, dat ik waarschijnlijk tegen de schizofrenie aantik. Van alle drugs ben ik het meest bang van cannabis. Want dat is een van de weinige dingen die de dam tussen 'denkverslaafd kunstenaar' en 'schiozfreen' kan wegslaan. Ik ben dan ook de enige die mijn schizofrene tante nog aan 't lachen kan maken. Als ze mistroostig en depressief uit haar ogen zit te kijken, ben ik de enige die denkt: “Daar zit eindelijk een normaal weldenkend mens!” Want wie denkt, die gaat er aan kapot. Een lang weekend als dit is de reinste gruwel voor haar. Te veel tijd om te denken.

Daarom lees ik zo graag Eine Frau in Berlin. Dezelfde totale chaos, waanzin, dagdagelijks surrealisme (gedwongen wodkafeestje met je eigen massaverkrachtende bezetters!), maar eindelijk vond iemand het de moeite waard om het allemaal eens op te tekenen en uit te geven. Want het was toevallig ook nog oorlog.

Mijn vader tekende het dagdagelijkse surrealisme ook op. Maar het was geen oorlog. Dus leek het te absurd of te cynisch om waar te zijn. Vreedzaam België is nochtans ook oorlog. Tweefrontenoorlog. De samenleving of het eigengewin. En op tv en elk ander scherm brandt elke dag de hete oven van de marketingholocaust. En de ene geest na de andere gaat op in rook.

20-05-2013 om 02:15 geschreven door Tederdraads  

Kliniek. Grootvader. Spieren zijn weg. Ligt er al te lang. Grijze gelaatskleur. Kluwen van buizen. Heel veel medische hightech. Made in Germany.

Hij heeft ook nog gewerkt in Duitsland. Eerst als soldaat bij de Panzertroepen, daarna bij de genietroepen. Expert explosieven. Heeft nog rotsen kapot geblazen voor mijnbouw. Weet nog altijd hoe je in een uur of zes de Rijn oversteekt met pontonbruggen. Daarna bij Volkswagen. Spreekt ook nu soms nog Duits. Onder andere met mijn vrouw, germaniste van opleiding, langbenig moordwijf van geboorte.

Nu spreekt hij niet meer. Er zitten te veel buizen in zijn keel, door zijn keel, overal zitten buizen. Hij krijgt verdoving. Hij kan alleen zijn hoofd wat bewegen bij ja-nee vragen. Als we hem soms nog wakker krijgen.

Mijn grootmoeder, die nog dagelijks over de tweede wereldoorlog spreekt, en dus niet te veel tijd verliest aan affectie geven, zegt hem enkele keren dat ze hem altijd graag gezien heeft. En dan komt er toch wat beweging onder de lakens. Van zijn hand, dames en heren, van zijn hand. Hij wil haar dan proberen een hand geven.

Die twee hebben meer dan 50 jaar samen geslapen. En zijn de laatste 20 jaar nooit langer dan een uur apart. Indrukwekkend om zien, zo'n vergroeiing. En triest, intriest.

Aan mijn kant van de familie, trekken we zelf de stekker uit. We smijten nog de laatste cynische galgenhumor de groep in, en hop, daar gaat die stekker. En het punt waar we compleet afhankelijk zijn van Duitse hightech, verplegers en andere helpende handen, dat komt nooit. Aan moeders kant van de familie, hebben ze meer liefde voor het leven dan narcisme. Live slow, eat a lot, aan de ene kant. Live fast, die young, aan de andere kant.

Nu hij daar zo ligt af te zien, krampachtig vast houdend aan het leven, vraag ik mij nog meer dan anders af waar het allemaal goed voor is. De hoofdreden dat hij nog wil blijven, is mijn grootmoeder. En zonder zeveren, de tweede reden of toch de derde reden, is dat er nog frieten zijn op de wereld. Mensen die graag leven, eten graag en veel. Mijn pa die at alleen omdat het moest.

20-05-2013 om 01:10 geschreven door Tederdraads  

Dingen die mij vandaag bezig hielden. In telexstijl, want er zit te veel ruis in mijn kop. En te veel caffeïne bij gebrek aan pure Colombian disco shit cocaïne.

*wie goeie fictie wil schrijven, heeft veel empathie nodig en sociale rust (werkzekerheid op zijn minst). De laatste keer dat ik goeie fictie schreef, is al bijna twee jaar geleden. Conclusie: ik moet dringend iets aan mijn mentale onrust doen, voor 'k nog fictie schrijf

*nu mijn grootvader met een pamper aan drie machines ligt met een draad of tien in zijn armen, neus en slokdarm, snap ik nog beter waarom mijn vader zelf zijn exit geregeld heeft. Er kwam geen pamper aan te pas. Ook geen sonde. Ook geen verplegers die hem moesten wassen. En dood zag hij er uit als Clint Eastwood, niet als een verwelkte decubitusplant die de machteloosheid kreunt uit zijn ogen

“it's better to burn out than to fade away”

*werken voor linkse ideologiën is fijn en boeiend werk, maar er zit geen geld op links. Het geld zit in 't midden en op rechts. Mijn geld- en eerzucht komen altijd in botsing met mijn politieke overtuigingen. 't is altijd mijn politieke overtuiging die het dan wint. Maar 't maakt mijn eerzucht wel pissig. En zo heeft iedereen wel een of andere burgeroorlog in zijn ziel. De uitbater van stripwinkel Koeritza zegt overigens dat linkse partijen de beurswereld zouden moeten infilteren. Let the system implode.

*een vrouw vertelde mij vandaag dat ze aan een lopende band werkt. Da's al triest genoeg, maar aan die lopende band zit een vent die op haar geilt en kwijlt. Hij is hoger in rang en ze durft er niks van te zeggen. Is bang dat hij haar begint te pesten als ze zijn avances al te bot afwijst. Ze wijst hem dagelijks een keer of tien af, vriendelijk maar kordaat, maar hij wil de boodschap niet begrijpen. Hij zit zelfs te wenen, naast haar, aan de lopende band. Wenen omdat hij haar niet kan krijgen. Waar is de tijd dat Will Tura schaamteloos durfde zingen “mooi, het leven is mooi”. Waar haalde die zo'n goeie cocaïne?

*een fabriek in Aalst gooit alle PVDA-flyers helaas rechtstreeks in de vuilbak. Ze kijken er niet eens naar. Heeft niks met de PVDA te maken. Ze smijten alles van politiek op kant. Als ze al iets lezen is het de krant met de grote foto's. Het Laatste Nieuws (en in mindere mate het Nieuwsblad) hebben de unieke positie dat ze een heel landsdeel politiek beïnvloeden. Een totaal monopolie op de analysevorming van het overgrote deel van de bevolking. Met als visueel verlengde nog de twee tv-journaals die dit landsdeel bekijkt. Ik kan als linkse miliant niet zeggen dat ik nood heb aan een grotere uitdaging.

*als ik spreek met arbeiders is het vaak opbotsen tegen heel wat xenofobie. Ik zou niet per se zeggen dat het om racisme gaat. Er blijkt uit hun woorden niet dat ze andere rassen als inferieur beschouwen. Wel zijn ze er bang van. Er leeft echt het idee dat 'de' vreemdelingen hier in ons land alles gratis krijgen. De paar vreemdelingen die ik ken, kregen alleszins niks gratis. Tenzij misschien een klein beetje onderwijs. Van leerkrachten met heel weinig middelen. Een vreemdeling die ik ken, een Armeniër, mocht zelfs oprotten, ook al was zijn werkgever erg tevreden over hem en wilde hij zijn contract heel graag verlengen, toch kon hij terug vertrekken naar zijn land. Waar hij niks had. Sinds de val van de Sovjet-Unie ging het ginder bergaf. “Ik kan u één ding zeggen over de Sovjet-Unie. Ten tijde van de SU leefde ik goed.” Kort en bondig.

*verplegers en verpleegsters doen fantastisch werk. VOKA schildert werknemers in de zorgsector af als een soort parasieten die het geld dat ondernemers genereren opsouperen. Niet nuttig voor de maatschappij, al die zorg. Tot er dan eens een ondernemer ziek valt, zeker? Een maatschappij die het niet meer kan opbrengen om de erkenning te geven aan de mensen die erkenning echt verdienen, doet aan hardlopen op een slappe koord. Proberen hardlopen op een slappe koord. Goeie beschrijving van onze gold rush maatschappij.

*ik heb na jaren twijfel en herladen met gsm-kaarten, dan toch een gsm-abonnement genomen. Het laagste tarief. Dat met de onbeperkte smssen. Heb internet laten blokkeren. Ik kan niet over mijn limiet gaan. Zou mij 12 euro max kosten per maand. Een stuk minder dan normaal. EN TOCH VRAAG IK MIJ AF OP WELKE MANIER ER OP SLINKSE EN ONVERWACHTE WIJZE EXTRA GELD UIT MIJN ZAKKEN ZAL GEKLOPT WORDEN. Welkom in de marketingholocaust.

*ik zaag nu wel altijd ludiek over hoe slecht ik mij voel, maar misschien moet ik toch eens melden: misschien is 't niet helemaal normaal dat ik er bij loop als een opgefokt do or die command. Een verzuurd Himmelfahrtkommando. Een van mijn laatste geneugten: talen leren.

Maar mijn schoonheidsbeleving is nagenoeg weg. Als ik al iets schoon zie, doet het mij meer pijn dan goed. Mijn broer vermijd ik, want er zit te veel leven in, ik kan zijn vrolijkheid niet meer aan. Ik verdraag alleen nog cynische mensen. Muziek verdraag ik niet meer, terwijl ik vroeger niet zonder kon. Kunstwerken doen zeer. Podia verdraag ik niet, tenzij ze onder mijn voeten staan. Knappe vrouwen benader 'k niet meer. Lezen doe 'k alleen nog uit koppigheid om bij te leren. Altijd maar bijleren. Allemaal kennis die 'k dan niet weet te vermarkten in mijn CV. Ik gebruik te weinig de kleur blauw. Let er op: alles wat u iets probeert aan te smeren, weze het nieuws, slechte tv, social media, liberalisme, verzekeringen: BLAUW.

Zou beter mijn lange arm kweken, in plaats van mijn kennis. Kennis stond nog nooit zo laag aangeprijst. Kenniseconomie, my ass. Gebakkenluchtverkoopeconomie, dat wel. Mijn loon is een directe weerslag van mijn bij momenten walgelijke schaapsheid en braafheid. Als pastoors volwassen vrouwen mochten neuken, was ik beter dat geworden. Een beetje lullen over liefde en empathie, ik kan dat erg goed met mijn week hartje. 'You're so loveable', zei een vrouw onlangs tegen mij. Een andere zei een paar weken geleden dat ik een ongewoon hoge 'aaibaarheidsfactor' had. Ik kan ongelofelijk veel, maar er is niks bij waar ik grof geld mee kan verdienen. Tenzij ik lobbyist word voor de takbaksindustrie.

Want lijmen, o lijmen, dat kan ik goed. Als mijn geweten niet aan obesitas leed. En met de jaren niet alleen maar tot nog loggere en vettere proporties zwol. Er gaat geen dag voorbij of ik beklaag mij dat ik niet exact mezelf ben, maar dan 30 centimer groter en met rucksichtslose dictatoriale trekken. Als ik al kinderen had lopen, dan kon ik mij rustig elke dag een gigantische spuit met testosteron zetten. Kwestie van een beetje Schwung in mijn carrière te krijgen. Dit weekend vertaal ik alweer zes pagina's Frans naar Engels. Gratis. De mensen voor wie 'k 't doe, zullen nog geen halve poot uitsteken om mijn carrière een zet te geven. Maar, maar, maar, ik hou nog van Engels. Ik hou nog van taal. Er is nog een glimmer spunk over. En mijn neuronen in gang houden, da's iets van het laatste dat ik going heb. What you don't use, you lose.

Allez, groeten,

Tender underground burn-out rebel without a kous en nog narcistisch ook

18-05-2013 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

De vaste telefoon rinkelt. Het is de wilde weldoenster in mijn straat. Op piekmomenten deelt ze 1500 euro uit. Per week. Het is al eens gebeurd dat 600 daarvan naar mij gaan. Soms. Op piekmomenten. Mecenaat noem ik dat. Hoe de andere buren het noemen weet ik niet. Op piekmomenten is ze als een Romeinse patriciër met clientes. Zij wil dan patrona spelen. Maar haar clientes vluchten het huis uit, van zodra ze hun penningen hebben opgestreken.

Ze deelt uit volgens een systeem dat geen steek houdt. Mijn grootouders krijgen bijvoorbeeld vis en vlees. Geen geld. Veel potten haring. De vrouw die haar boodschappen doet, krijgt regelmatig een nieuwe auto. Ik krijg 50 als ik haar tv repareer. Een andere krijgt 50 als hij haar stoeprand veegt.

Niks is gratis natuurlijk. Als je iets gratis krijgt, dan ben jij het product. De wilde weldoenster in mijn straat koopt aandacht. En 't is niet simpel om een vrouw met Korsakov aandacht te geven. Elke dag heeft ze één probleem, welgeteld één, want voor meer is geen ruimte meer.

De tv werkt plots niet meer. Iemand heeft haar gebeld om haar te verwijten. Iemand wil geen geld, noch vis, noch vlees krijgen. Dat begrijpt ze dan niet. Dat is een drama. Zo'n dagelijkse tegenvaller -echt gebeurd of niet- herhaalt ze tien keer in 15 minuten. Ik knik tegenwoordig sneller ja dan een Belgische laaggeplaatste ambtenaar in 't kantoor van zijn overste.

Het schuift niet slecht. En als proletarisch kunstenaar'ke die zelden erkenning krijgt voor veel literair en journalistiek gewroet, komt dat zoet binnen. Ergens beschouw ik mezelf nog als welzijnswerker en buurtwerker ook. We hebben allemaal onze rooskleurige self-talk. Mijn tantes hebben het al collectief opgegeven. Tot voor kort stonden ze hier bij de wilde weldoenster nog in de rij om juwelen van Swarowski te krijgen. Maar dat ze in ruil dan aandacht moeten geven. Dat is dan te veel gevraagd. De clientes voelen zich bedrogen. Gratis moet helemaal gratis zijn. Zonder zatte adder onder het gras.

Tot voor kort zoop ze een fles wijn of vier per dag. Plus nog een pint bier of zes. Plus nog iets van 'kette': korte drank. Hoe het mogelijk is dat ze nog leeft, is een groot raadsel. Wel zien haar ogen geel. Leverfalen.

Sinds kort beweert ze dat niet meer drinkt. Flagrant onwaar, want als ze zat is, weent ze. En ze weent terug non-stop. Ergo: ze is zat. Ze heeft ook reden om te wenen. Ze heeft geen enkele familie meer. Haar man is enkele jaren geleden gestorven. Die had een hoge positie bij een bank. Zij zit kinderloos op een geldberg. En dus deelt ze geld uit. Alleen lukt nu ook dat niet meer. Want de mensen hier zijn zelfs te tam om tien minuten empathie op te hoesten voor 50 euro. De enige die uit gewetensbezwaren trouwens al dat geld consequent en koppig weigeren zijn mijn moeder en mijn vrouw. Als het geld schijnbaar gratis uit de hemel valt, vallen de maskers af. En hier in de buurt hebben we dus twee eerlijke, integere mensen.

Hoe deze situatie in een gezonde samenleving zou aangepakt worden, weet ik niet. Misschien krijg ik het nog verkocht aan Het Laatste Nieuws. In deze samenleving is de eerste reflex natuurlijk: hoe valt hier winst uit te slaan?

18-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Zij schrijft soms nog Engels, omdat ze vlotter schrijft in 't Engels, dan in haar eigen moedertaal, Slowaaks. Het geeft te denken. Wat een 'natuurlijke' dominante kracht gaat uit van het Engels. Gelukkig heeft ze een zus die wél spontaan altijd Slowaaks tegen mij spreekt (zie foto). En ook ouders die niet zo snel overschakelen op Engels, anders was ik voor mijn Slowaakse lessen echt aangewezen op mijn prismawoordenboek. En de paar documentaires die in 't Slowaaks op YouTube staan.   Het is wel nog niet zo moeilijk als met Slovenen. Slovenen, tenzij ergens hoog in de bergen, schakelen allemaal automatisch over op Engels als je niet hard oplet en consequent blijft Sloveens praten. Dat maakt de Slovenen dan zo'n beetje de Vlamingen van Oost-Europa, wij hebben ook die reflex om onze moedertaal uit het raam te gooien van zodra er een buitenlander op onze radar verschijnt. Het kost mij dan ook de grootste moeite om Nederlands te praten met mijn vrouw. Ik verplicht er mij zelf dagelijks toe. Ik kan tegen haar geen dialect spreken, want dan leert ze een taal die economisch slecht in de markt ligt.

Dus moet ik dat zeer kunstmatige algemeen Nederlands van mij boven halen. Om de een of andere reden gaat mijn stem ook een paar tonen de hoogte in als ik algemeen Nederlands spreek. Dat moet de schaamte of de ergernis tegenover mijn eigen artificiële taal zijn. Aangezien het goed is voor haar punten op de unief, en ik niet weinig trots put uit het feit dat zij veel beter scoort dan de rest van haar klas Nederlands (ook al is zij de enige die het vak vrijwillig volgt) spreek ik dus dagelijks met een soort koorknapenstem Nederlands met haar. En het gaat hard vooruit. En zo ben ik ook nog full-time onbezoldigd leerkracht Nederlands. Mijn schoonzus is enkele uren in de week onbezoldigd leerkracht Slowaaks. Ik schraap met moeite het minimumloon samen, maar godverdomme, ik leef toch rijk.

17-05-2013 om 20:42 geschreven door Tederdraads  

Twee albums van Verkrijt verkocht. En een exemplaar van mijn verhalenbundel Kladderadasj. Nettowinst 8 euro. Uiteraard te delen met mijn artistieke partner Dieter Walckiers. Een schrijfcarrière met twee is veel plezanter dan helemaal alleen.

Vanmorgen een voorstel gedaan aan 'mijn' Roma-zigeuner, Sava. Albums van Verkrijt versjacheren. Aan tien euro per stuk. Een euro daarvan mocht voor hem zijn. Hij vond het een mooi boekske. Mooie cover en zo. Bleek verdorie ook nog Nederlands te kunnen lezen. Maar hij wilde niet. Niet zonder officiële verkoopskaart.

What the hell? Het laatste beetje eerlijkheid opgestapeld in 'mijn' Roma-zigeuner. Terwijl iedereen er op los sjoemelt en graait, wil deze man, die 5 euro verdient op een goeie dag, met twee kleine kinderen thuis, ergens in een krot in Brussel, nog niet onofficieel stripalbums verkopen.

Ik was zwaar onder de indruk. Heb hem uiteraard niet onder druk gezet om het toch te doen. Heb hem 25 cent gegeven. Een kameraadschappelijke tik op zijn schouder gegeven, bij gebrek aan een medaille en een ridderorde, en ben zelf naar mijn, euhm, Arbeitstelle getrokken.

De hele rit lang had ik Duits gelezen. 'Eine Frau in Berlin', een anoniem dagboek van een Duitse vrouw. Ze schrijft over de periode van 20 april 1945 (ja, de verjaardag van) tot ergens juni 1945. Ik zit nog maar 60 pagina's ver, de Russen zijn nog maar twee dagen in haar Berlijnse wijk doorgedrongen, maar ze is wel al drie keer verkracht door Iwans. Ene keer met soortement toestemming, omdat ze dan maar door één Iwan verkracht werd, en niet door een hele bende. Speelt mee dat de Iwans blijkbaar liefst fette Fraue vergewaltigen en de vertelster is graatmager.

Prachtig beschreven al die toestanden, met veel cynische humor, mijn laatste strohalm, temidden van mijn Anerkennungssucht (shit, weer een lezer kwijt, zo'n moeilijk woord), algemene misnoegdheid en economische crisis, waar veel te weinig mensen openlijk kwaad over zijn.

Het is nu zover gekomen dat ik ook in 't Duits begin te denken. Ik zag vannacht een drie uur durende documentaire. Hitlers Henker (Hitlers beulen). Viel daar uiteindelijk bij in slaap. De docu liep door. Dus heb in mijn slaap aardig wat Duits gehoord. Dat had zo zijn gevolgen. Ik kon vandaag niet meer op 't Nederlandstalige woord voor Stellvertrerer komen.

Alleszins een lekker cynisch boek. “Liever een Rus op je buik dan een Amerikaan op je kop.” De Amerikanen bombardeerden, de Russen verkrachtten.

Door al dat gelees over grausame oorlogstoestanden, bewaar ik zo'n beetje mijn perspectief bij mijn natuurlijk aanleg voor zelfbeklag. Ge zijt een Einzelkind of ge zijt het niet.

17-05-2013 om 19:54 geschreven door Tederdraads  

Trein terug van non-werk. Twee jonge zwarten hebben 't over 't leven en over voetbal. Over voetbal: iets over dat Benfica een of andere overwinning behaalde. Zal mij natuurlijk veggyburger wezen (vegetarisme ook doortrekken in je taal). Maar ze hadden het dus ook over het leven. De ene zei dat het leven hard was, en dat je maar beter fris bleef, want dat je anders kraakte. De andere beaamde. Zei dat er al veel gekraakt waren.

Dat doet wat. Twee jonge gasten dat horen zeggen. Het klonk doorleefd ook. Niet iets dat ze nabekten, omdat ze 't van hun ouders hadden gehoord.

Ze hadden er ook over dat er zoveel zwarten zijn in Denderleeuw en Aalst. Als ze het over zwarten hadden, zeiden ze 'black' (enkelvoud én meervoud). Ze spraken nochtans Frans. De ene zei lachend: “Als ge hier in de zomer op een bus stapt, zijt ge precies in de getto. Luid dat die mannen zijn! En dan met hun oortjes op 't luidste volume, amai.”

Vreemd om zwarten (of moet 'k nu 'black' zeggen?) zo bezig te horen. Leken wel Vlaams Belangers, maar dan welgemutst (ook letterlijk), niet verzuurd en goedlachs. Of misschien hadden ze gewoon ogen in hun kop.

Ik vond dat opvallend en dus smijt ik het op een blog, want het leven is dan hard, ik ben nog steeds niet gekraakt. En op den duur ga je nog vermoeden dat ik wel nooit zal kraken. Maar toch, we blijven waakzaam. Want zwart, black, wit, bruin enzovoort, het leven is hard. Vooral nu we al onze sociale verbanden verknippen, tenzij digitaal. En ik heb liever welgemutste black naast mijn deur dan verzuurde politiek zwarte Vlaamse Belangers.

Zelf was ik vandaag voornamelijk groen. Ik zag in een paar kranten de kop verschijnen van een concurrent. Die kerel lult ook maar wat goedbedoeld uit zijn nek en gooit er hier en daar al eens een woordeke dialect tussen, maar hem krijgt wel een forum. Dat doet zeer. En dus sloeg 'k groen uit. Waarmee ik overigens geen bekijks had, want in Brussel kijkt iedereen naar de tien vierkante centimeter vlak voor de punten van zijn schoenen.

Behalve de Oost-Europese jongedame die ergens in hetzelfde gebouw als ik werk. Hopelijk mét full-time contract en veel extralegale voordelen. Met die had ik omstreeks 16u55 oogcontact. Ik moet hoognodig eens uitvissen waar exact zij een bureau opleukt, want ik wil natuurlijk mijn Oost-Europese talen oefenen. Eigenlijk maakt het niet uit welke Slavische taal ze spreekt, ik zal er wel iets van verstaan.

Als ze u op 't werk geen extralegale voordelen te bieden hebben, moet ge er natuurlijk zelf voor zorgen.

Vanochtend een lang interview gezien met de secretaresse van Hitler. Traudl Junge. Die heeft dat jobke eigenlijk min of meer per ongeluk gekregen. Ze heeft die positie nooit geambieerd. Maar toen ze die job kreeg, was ze toch wel blij en trots. Kunt ge haar dat verwijten? Ik weet het niet. Zelf zegt ze: “Ik heb altijd gedacht dat 't normaal was dat ik niks wist van de misdaden. Tot ik het graf van Sophie Scholl zag en zag dat ze even oud was als ik. Dus wie wilde kon het toch uitvinden.”

Traudl Junge was kwaad zichzelf. Of beter: ze was kwaad op het jonge meisje dat ze ooit was geweest. En door zo in de derde persoon te spreken, nam ze er natuurlijk veel afstand van. Alsof zij het niet was geweest. Een heldin kunt ge haar moeilijk noemen, toch niet als jong kind. Maar toch schoon dat ze er later als oude vrouw zo openlijk over sprak. Of was al die openheid maar geveinsd? Albert Speer kon ook verdomd goed acteren. Dus wie weet. Alleszins het vonnis van de historici: naïef kind dat zo'n beetje toevallig is komen aanwaaien, daar in 't Führerhoofdkwartier.

Waarom vertel ik dat? Ik weet het niet. Ik weet ook niet waarom ik dat bekijk. Moest ik nu nog een doctoraat schrijven over het dritte Reich... Maar nee, 't zal wel zijn omdat mijn hersenen gymnastiek nodig hebben. Bij gebrek aan een full-time betrekking die mijn neuronen am besten weet te gebruiken.

Een vriendin vindt dat er nogal veel wanhoop blijkt uit mijn mails en andere schrijfsels. Zelfs uit mijn sollicitatiemails. 't Enige dat tegenwoordig schijnt te helpen tegen Wanhoop is klein beetje exhibitonisch zitten 'ranten' en dagelijks 8 kilometer vreten. Dat en Duits en Slowaaks leren. En Russischtalige/Franstalige gesprekken op treinen afluisteren, om zeker te zijn dat ze in mijn bovenkamer de drukpersen nog stil hebben gelegd.

“Die Lage is Ernst, aber nicht hoffnungslos”

16-05-2013 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Wie de werkloze met de meeste talenkennis, geschiedkundige bagage en de vlotste en de scherpste pen en meest lenige beftong (nee, William, dat laatste zet ge NIET op een CV) zoekt, mag bij mij aankloppen.

Volgens een maat sta ik op een patronale zwartlijst, omdat de werkgevers liever een arme stakker hebben dan een snuggere schrijver die de kant van stakers kiest. Volgens die van de mutualiteit ben 'k langharig werkschuw tuig.

En nu verwacht ge dat ik zeg: de waarheid zal ergens in 't midden liggen, maar niks is minder waar. Vandaag moest ik mijn dossier binnen leveren bij de ErVéA (wie weet wie hier meeleest, mijn blogstatistieken zitten in de lift). Of ze er daar nog wijs uit raken, weet ik niet. Freelance journalist, artiest, acteur, kunstmatig artistiek ondernemer (tegenwoordig moet alles gelinkt worden aan ondernemen) I don't know. Op een bepaald moment zijt ge die papierwinkel zo kotsmoe dat 't u toch allemaal niet meer kan schelen. Wat moet dat zijn voor mensen die nooit intellectualistische prietpraat hebben moeten leren op den unief om zich door zo'n wredig duidelijk opgesteld ErVéA-dossier te worstelen?

Een maat van mij die iets economisch zinnigs doet met zijn Slavische talen-en niet uitsluitend iets innig romantisch gelijk ik- en dus in Slovenië zit, schrijft mij vandaag en ik citeer:

“verder ben ik hier ook weer eens in de bureaucratische papiermolen beland... Heb hier een vertaling gemaakt, maar om te worden uitbetaald, moest ik volgens de belastingsdienst een 'Bewijs van residentie' in België gaan halen om aan te tonen dat ik in België woon en daar dus eventueel belastingen betaal. Dat heb ik gedaan, dan ben ik hier in Slovenië terug naar de belastingsdienst geweest, die zeiden dat het goed was, maar dat ze wel een vertaling nodig hadden. Dat kon ik natuurlijk wel begrijpen. Heb dan 25 euro betaald voor die vertaling (had het even goed zelf kunnen vertalen want moeilijker dan ime, naslov en zo van die woorden ging het niet worden, maar ja, had officiële stempel nodig op die vertaling en dat kon ik er natuurlijk niet zelf op zetten...) en vorige week ben ik dat gaan inleveren. Toen zeiden ze dat ik binnen twee tot drie weken mijn geld zou mogen verwachten. Nu krijg ik gisteren telefoon, dat het eigenlijk nog niet dat document is dat ze nodig hebben, maar nog een ander ”

Hoe herkenbaar. Die maat van mij vallen ze lastig voor zoiets, maar het grote Sloveense geld, dat ontsnapt natuurlijk.

Gelijk ik hier als artistiek ondernemer vakjes kleur op mijn stempelkaart om ons maatschappelijk bestel gestut te houden. Leve mijn maat, die zich al die moeite troost, om zo de Sloveense staatskas te spijzen.

Een andere maat (als ge geen echte macht hebt, hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) stuurt mij een 'vacature' >>>>>>>

Teksten vertalen van Engels naar Russisch, van thuis uit.

Het bronstige addertje onder het scherpgerande gras:

GRATIS

voor de VN.

GRATIS NAAR RUSSISCH VERTALEN VOOR DE VERENIGDE NATIES.

Erger dan gratis: “Gemaakte kosten kunnen NIET vergoed worden”

Ik laat mij al melken door mijn eigen ideologie, ik ga mij nu niet laten kakkerneuken door het schaamlapje van centrumpartijen allerlanden. Ze kunnen dik mijn kloten kussen daar bij de Verenigde Naties. Vooral hun Oekraïense deputaties, indien vrouwelijk, staat het vrij om helemaal gratis mijn kloten te kussen. Spasiba bij voorbaat.

Niet dus.

Maar ik dank de maat die het goed bedoelt, en er waarschijnlijk vanuit gaat dat als ik maar lang genoeg gratis draaf voor de VN ze mij dan uiteindelijk wel ergens een betaald jobke vinden. Om rapportjes te schrijven over onderdrukte minderheden waar dan niemand wat mee doet (met die rapportjes)

Een andere maat (ik herhaal: zonder echte macht hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) zit in Wenen. En rijfde vandaag zijn eerste voorschot van 8000 euro binnen. Daar kunt ge al wat mee aan. Die lacht eens schamper als hij ziet wat ik uitspook, met mijn weke ellebogen. En Wenen is nog een prachtige stad bovendien.

NOG een andere maat van mij (als ge niet kunt uitpakken met uw dikke sjees die ge zuur aan 't afbetalen zijt, moet ge uitpakken met uw maten he) is voor mij aan 't lobbyen om als ambtenaar te gaan werken. Ik heb dat ooit al eens een paar weken gedaan. Dat was een van de schoonste jobkes van mijn woelige carrière. Teksten van de Europese Unie lezen. In het DEUTSCH. Hard op weg om mijn nieuwste lievelingstaal te worden. En gewoon lezen he. Ik moest ze niet eens vertalen. Alleen af en toe een uitermate schwierig woord in de woordenboek van 't ministerie van financiën zetten. Als er toen geen schandaal was uitgebroken waarbij bleek dat heel Aalst daar al werkte na het collectief steriel likken van de aars en uiteindelijk ook de hele endeldarm van ene Anne-Marie Verdoodt, dan was ik daar zeker gebleven. En dan was ik als Mensch nooit nog gegroeid en snapte ik nu nog altijd de bollen van hoe de economie en 't leven echt macheert, maar het had toch mooi kunnen zijn. Zo een lekker gepland modelleven, met een schoon loon op 't eind van de maand, stipt gestort en niet om moeten bedelen, een pak voordelen, een driesterrenrestaurant, gewoon zo, een verdieping lager voor alle collega's samen, godverdomme ja, het had schoon kunnen zijn, om ook zo vrij te vegeteren en nog te durven zagen ook, dat soms de telefoon rinkelt. Het heeft niet mogen zijn. De aars van Anne-Marie Verdoodt stond aangebrand op de cover van 't Nieuwsblad en ik moest niet meer aantreden met mijn tong. Ik mocht ergens anders gaan lekken. En gelekt heb ik, maar 't heeft mij zelden een job opgeleverd.

En om af te sluiten met NOG een maat, een vriendin deze keer:

een vriendin schreef mij deze week een brief van een zestal A-4 kantjes. Met de hand. En verdorie schoon geschreven, alsof ze een zenboedhiste was, en eigenlijk is ze dat ook. De munchies (ik noem mijn collegatreinreizigers knabbelaars, 'k weet 't, 't is denigrerend, en ik beloof er mee te stoppen als ze allemaal een boek van mij kopen, ze moeten 't niet lezen, ik ben geen sadist, helaas nog te veel masochist) keken mij stomverbaasd aan. Alsof er daar iets zeer sacraals en zeer uitzonderlijk gebeurde.

Het was ook echt zeer uitzonderlijk. Een 21ste eeuwse dame had zowaar de tijd gevonden in het genadeloze jachtklimaat om iemand een hele brief te schrijven met de hand. Ze keken mij aan alsof ik uit een teletijdmachine was gevallen. En ik vond dat best plezant, ik val niet graag op met een dikke sjees voor mijn deur, maar ik val graag heel hard op met dingen die twee keer niks kosten, ge ziet, ik ben altijd eerlijk.

Ze schreef onder andere iets over zelf verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat u overkomt. Voor een communist is dat nu natuurlijk vloeken in de kerk, want het is het systeem dat ons in de merde duwt.

Maar laat haar nu even doen, deze blog is innig verliefd op het vrijelijkste vrije woord. Ze zei dat als ons iets overkomt, dat ons dan blijft overkomen, tot we de les leren die er altijd uit te leren valt.

Welke les ik moet leren om nooit nog gelijk een parasiet behandeld te worden en eindelijk eens de financiële influx te hebben die past bij de intellectuele capaciteiten die mij al toegedicht worden sinds de kleuterklas, awel, ik weet het niet. Ik hoop dat ik het rap leer, want mijn afkeer voor dat soort bewijsrondes van 'ik ben geen parasiet, want kijk...' is groot. En 't is ook absurd, want het hoeft allemaal niet te gebeuren. En ik kan natuurlijk altijd een excuus vinden waarom het gebeurt, maar ik peins dat ik eigenlijk gewoon veel te braaf ben. En aan braafheid zijn al meer mensen gestorven, stillekes, dan aan driestheid, dollekes.

Dus ik zal dan maar eens een maand geen boeken kopen en zien of ge op amazon, naast licht aangebrande in Haïti door slavenarbeid bekomen T-shirts, ook kostuums kunt bestellen, zodat ik gelijk een schaap in wolfskleren de wereld kan in sluipen, om eerst mee te graaien en eelt te kweken op de ellebogen en daarna des te beter de stemlozen een stem te kunnen geven.

15-05-2013 om 18:26 geschreven door Tederdraads  

Goed op weg om de spartaansheid van mijn bijzonders gebeurtenisloos leven met factor 0,05 te verhogen door elke dag 8 km te gaan lopen langs de muddy banks of the Dender. Ik zeg muddy om het te romantiseren. Want op heel het traject ligt maar één plas water van één vierkante meter groot. Voorts begint het traject wel meer en meer te lijken op de Mekongvallei. Niet omdat er een bende verpauperde Erembodegemenaars hun werkloosheidsuitkering uitbreidt door clandestien rijst te verbouwen op stukken grond die van hen niet zijn, maar omdat het er daar zo groen bij ligt.

Groen is goed voor het gemoed. En dat is goed voor mij, want ik heb doorgaans het gemoed van een bloedmooi zestienjarig Duits meisje dat een Russisch tankregiment hoort aanrollen anno februari 1945. Dat wil niet zeggen dat ik op het punt sta om mij op te hangen in de varkenstal in den hof. We hebben geen varkenstal.

Het is overigens niet al kak op Facebook. De tweede beste Stalingradexpert van België schrijft in zijn status update:

“Lieven Soete

| "De Zevende Dag" over spoor- en chemieramp in Wetteren :: journalisten worden herleid tot soort sluwe peuteraars die mensen dingen moeten doen zeggen die vooraf in het script vastliggen. Journalistiek is het "nieuws" bevestigd zien dat door die media en hun bazen zelf gecreëerd is. Vroeger gebruikte men daar het woord "propaganda" voor.”

Alle journalistiek is natuurlijk altijd op de een of andere manier wel propaganda. Klakkeloos berichten overnemen van Belga is passieve propaganda. En wat ik zelf schrijf, is ethisch goed bedoelde propaganda, maar het blijft dan wel bij goedbedoeld, want hierna kijken weer zoveel dorpsgenoten minder mij op straat nog aan.

Propaganda hoeft voor mij geen negatieve bijklank te hebben. Dat is te veel eer voor Herr Goebels. Propaganda is ok, zolang de lezer weet dat het om propaganda gaat. En als de lezer het zich gemakkelijk wil maken, mag hij/zij er gerust vanuit gaan dat hij altijd met propaganda te maken heeft. Maak voor het gemak wel nog eventjes -let wel: nog eventjes- een uitzondering voor medische bijsluiters.

8 km lopen en niet meer ejaculeren. Want ja, om elke dag 8 km te lopen, kan je best al je testosteron opsparen. En da's bij mij altijd al in short supply geweest. Of was 't de productie van groeihormoon die ik saboteerde door als kind al de nachtuil uit te hangen? Er circuleren nog wel ergens foto's van mij als vijfjarig te midden van een hoop Playmobil die een of andere belegering van Sebastopol moet uitbeelden, waar ik temidden slaap. Staande on my own two feet. Overigens het dichtste dat ik ooit gekomen ben tot op mijn eigen beide benen staan. Rebel without a kous, gelijk mijn pa het samenvatte.

Dat piekende testosteronniveau heeft ook tot gevolg dat ik gewoon random foto's van Slowaakse vriendinnen van Slowaakse Facebookbvriendinnen gewoon hier op mijn blog smijt. Wat u ziet is dus gewoon EEN Slowaakse. Een langpootmug zoals mijn maten en ik die gedoopt hebben. Benen tot onder hun schouders. Dus geen fotomodel, gewoon een random Slowaakse, zoals ze er daar hele straten vol van hebben. Wie zijn testosteron wil zien pieken tot voorbij de adromedanevelen mag rustig een wandeling nemen door de winkelstraten van Bratislava.

Wees wel gewaarschuwd: je vindt in Bratislava nergens een plek waar je zo rustig het excessieve testosteron kan wegjoggen als hier langs de Dender. De beste plek om te lopen in Bratislava ligt omstreeks deze tijd belegd met naaktzonnende langpootmuggen, met zeer fiere borsten. Ik vind dit niet uit. Het is een van de redenen waarom ik terug naar België ben gekomen. Het is gewoon slopend om niet te kunnen ontsnappen aan al dat vrouwelijk geweld. Maar na een jaar in België, begin je er toch weer terug naar te verlangen. En ik kan altijd nog mijn bril afzetten voor ik buiten ga, zoals mijn Chileense maat Manuel doet. Hij loopt dan wel tegen verlichtingspalen, maar het scheelt heel wat pijn voor zijn paal.

Over manvrouwrelaties deel ik graag nog deze prent, ook al weer opgeduikeld uit de beerput die Facebook is. Want je kan er soms toch een parel opvissen. Net zoals ik hier in Brussel-Centraal soms eens een vrouw zie die bijna zo mooi is als een doorsnee Slowaakse. Hier hebben ze alleen de overbekende reguliere muggen, die met Slowaakse langpootmuggen enkel gemeen hebben dat ze je bijten in bed.

Ik ga stretchen, want ik wil ook morgenvroeg weer mijn gebruikelijke acht kilometer kunnen strompelen ergens in de DMZ. Demilitarized zone van Erembodegem, het pad langs de Dender. Waar je eventjes geen Johnnies en Mariana's tegenkomt, die wel graag sportschoenen dragen, maar nooit gaan lopen, tenzij je hen vraagt om een boek te lezen.

Hoogstens enkele zwermen amateurcoureurs zie je daar. Die gelukkig snel voorbij zijn. En je voor luttele seconden onderdompelen in een walm van wasverzachter. Maar dat is ook weer snel voorbij. En dan is er alleen het asfalt, het gegons van de E-40 ergens boven je kop, de uitgestrekte groenigheid en genadig slinkende testosteroniveaus.

12-05-2013 om 12:54 geschreven door Tederdraads  

En de dag alvast begonnen met deze TedTalk. Over educatie. Pijnlijk grappig

Ik kreeg verder al een uppercut op mijn kin, vanwege Renaat Van Poelvoerde, de laatste man die de miserie van hele landen nog optekent, waar wij allang te afgestompt voor zijn om nog naar om te kijken. En op het nieuws hebben ze 't liever over sport dan over de onthuizing van duizenden. Eén onthuizing is leuk voor een stuk in Dag Allemaal. Massale onthuizingen gaan al rap vervelen. Renaat schrijft:

“In Vlaanderen weet men niet goed wat doen met het gemeenschapsgeld en geeft men dan maar 800.000 euro subsidie om een musical te produceren, terwijl ondertussen in Spanje vorig jaar meer dan 32.000 gezinnen het dak boven hun hoofd verloren omdat ze de maandelijkse hypotheek niet meer konden afbetalen. Dat blijkt uit cijfers van de Spaanse centrale bank. .

Volgens de Spaanse centrale bank werd vorig jaar op 39.167 woningen beslag gelegd. Bij 32.490 daarvan ging het om de vaste woonsten. De rest zijn vakantiewoningen en woningen bestemd voor verhuur. Geschat wordt dat sinds het begin van de crisis in 2008 zowat 400.000 woningen in Spanje in beslag werden genomen.”

400 000 woningen in beslag genomen. Daar zouden we met z'n allen steil van achterover moeten vallen. Maar niet dus. Vooralsnog gaat het geconsumeer heerlijk oblivious verder. De koopgrage mensen gaan zich door een beetje regen niet laten afschrikken, die zijn niet zo week als deze bohémien. Ik vroeg gisteren aan iemand die het kan weten: komen die Spaanse toestanden ook naar België? Nee, België staat er nog sterk genoeg voor. We zitten nog wel even safe. Zet nog een stoelke bij daar op de terassen van de Grote Markt. Dat beetje regen gaat ons niet tegenhouden. Café de koning van Spanje is het dichtste dat we zien van de Spaanse crisis. Een beetje gelijk Spaanse griep. Als ge 't een nationaliteit geeft, staat ge er vanzelf buiten.

Ondertussen kweekt men hier de stoottroepen van de neoliberale golf. Mijn grootvader ligt in de kliniek. Drie overbruggingen, klaplong, pacemaker nodig, paar keer een bloedklonter in zijn hersenen waardoor hij nu Duitse marsliederen ligt te zingen voor de hele afdeling (we zien zijn gemijmer over hoe Nazi-Duitsland toch Moskou had kunnen innemen en zijn jarenlange noeste arbeid voor Volkswagen plots in een heel ander licht).

Hoe zeer gemanipuleerd zijn we al niet, als ik al mij afvraag wat de kost is voor de samenleving? Ten eerste weet ik dat niet te berekenen. Wat kost het de samenleving om een gepensioneerde wekenlang op hartbewaking te houden? Maar ten tweede is het vooral alarmerend dat een linkse Bohémien toch die vraag in zijn kop ziet opduiken. En bijna met enige fierheid concludeert: mijn pa heeft ervoor gezorgd dat hij nooit die kost was voor de samenleving.

Kost voor de samenleving. What the hell. Verlies voor de samenleving, dat moet ik zitten berekenen. Mijn grootvader doet met zijn pensioen de economie draaien. Zijn overlijden zou in de eerste plaats al een klap zijn voor de lokale frietkotindustrie. Tussen het zingen van Alte Kameraden door, vraagt hij geregeld om een groot pak friet met mayonaise en pickles. Hetgeen mij hoopvol stemt over zijn overlevingskansen. En de lokale frietkotindustrie. En de Spanjaarden... Ah nee, die niet. Ja, je kan niet iedereen redden.

Ik ga er straks van weg lopen. Als 't drie kwartier wil stoppen met regenen.

De tijd dat ik schreeuwde 'if it ain't raining, we aint training' is al zolang gespat als de huizenbubbel.

11-05-2013 om 11:12 geschreven door Tederdraads  

Morning papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer's block te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina's over whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en kickstarten.

Ik open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in Irak, maar hier in 't westen vechten we wereldoorlog III uit met opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over en weer schieten. En in 't niemandsland zit het overgrote deel van de bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in beide ogen, da's bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)

Vannacht ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken) auto's te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa's dragen gele zwembroeken op 't strand) en die associatie is heel negatief, wie weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan toch maar hangen. Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet meer aan mee. Da's passé. De politieke arena, da's Facebook, de blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen met mijn tijd, niet met mijn geld, da's ook weer cryptisch he) toch mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Boon al zei, zij die niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen opiniestukken.

Ik heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina's morning papers geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.

10-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Jouw vrouw, mijn moeder

Je doorgrondt iemand misschien nog 't beste door zijn tegenpool te kennen.

Bij jou is die niet moeilijk te vinden. In veel opzichten was mijn moeder het tegenovergestelde van jou. Jullie hadden wel raakpunten, empathie, vrijgevigheid, respect, beleefdheid, humor, maar in jullie attitude tegenover het leven waren jullie totaal verschillend. Bij jou was het alles of niks. Mijn moeder roeit altijd met de riemen die ze heeft, en krijgt altijd meer, door zo dankbaar te zijn voor wat ze heeft. Een zeldzaam talent. En een slechte situatie kon alleen maar beter worden. Voor jou kon een slechte situatie maar best status quo gehouden worden, want anders werd het zeker nog slechter.

Mijn moeder heeft altijd een bruisend sociaal leven gehad. Een dorps, dat wel. En als Angry Young Man, had je daar een hekel aan. Allemaal te gewoon. Angry Young Man: meer gestudeerd hebben dan de rest van je milieu, maar geen aansluiting vinden bij andere 'gestudeerden', maar door al die studie ook de aansluiting verliezen met je eigen milieu. Recept voor vereenzaming, miskenning en sociaal isolement. Ik weet eerlijk waar niet, hoe je daar uit had kunnen treden. Internet werd pas een factor in het sociaal leven, als je al tegen je einde aanliep. En je was vies van alle technologie die uitgevonden was na 1970. Als je soms nog leefde, dan leefde je in het verleden.

Mijn moeder was in zekere zin een 'enabler', ze dekte je toe met liefde, en ze probeerde wel om je uit je depressies te krijgen, maar dat wilde toch niet goed vlotten. Als je half zo hard in jezelf had gelooft als zij in jou, was alles beetje bij beetje wel goed gekomen. Maar je luisterde niet. En als de seks niet zo goed was geweest, zou ze je allang verlaten hebben. Dat zei ze eens toen ik een jaar of twaalf was. Maar verder was zij tevreden met een simpel leven, met een regelmatig gestructureerd gezinsleven en het eren van tradities als Kerstmis en Pasen, en valentijnsdag, tot halloween toe. Het heeft er nog aan gemankeerd dat ze het suikerfeest invoerde. Ze heeft iets met tradities. Jij haatte tradities, want dat was kleinburgerlijk en die dingen werden alleen georganiseerd om de mensen blij en simpel te houden en om de winkels te doen draaien.

Je kaarten lagen niet simpel geschud, dat is zeker. Het zijn nogal moeilijke criteria voor geluk om in te vullen. Het leven moest intellectueel zijn, het moest rock and roll zijn, het moest rebels zijn, het moest opzienbarend zijn en het moest heilige huizen omver trappen en nog esthetisch verantwoord zijn ook, maar tegelijk moest het toch veilig zijn. Er moest de zekerheid zijn dat er op 't einde van de maand geld binnenkwam. Je kan natuurlijk zeggen dat je geweldig verantwoordelijk bent geweest. Je hebt je gezin niet laten stikken om een droom na te jagen. Maar dat hoefde misschien ook niet. Mijn moeder en ik hadden er niks mee ingezeten om elke dag boterhammen met choco te eten als jij tenminste iets deed dat je voldoening gaf. Jouw lach was voedzamer dan eten.

Mijn moeder heeft een soort altaar voor jou gemaakt, in de hoek van de living. Als ze over je spreekt, spreekt ze over een verrijking. Over iemand die haar wereld heeft open getrokken. Ze valt bijvoorbeeld niet meer te choqueren. We kunnen vast niemand die jou niet persoonlijk gekend heeft nog overtuigen dat je heel bijzonder was. Iedereen zal zijn vader wel heel bijzonder vinden. Maar jij had toch wat ze tegenwoordig een X-factor noemen. En dat besefte je zelf nog het best. Je stond voor de spiegel en zei: “Als ik kon, zou ik mijn eigen neuken.” En dat was wel arrogant, maar toch vooral grappig, want je méénde het.

Ik kon er toen niet voor zorgen dat je meer voldoening uit het leven haalde, en ik kan het ook nu niet. Ik ben alleen, soms, vooral elke ochtend als ik wakker schiet, doodsbang dat het ook zo met mij eindigt. Capaciteiten die niet de vruchten dragen, die ze zouden kunnen dragen. Er alleen maar aanzetten toe zien en dan met je kop tegen de muur knallen. En dan uiteindelijk niet meer proberen. En leven alsof 't een gevangenisstraf is. Met als enige troost dat iedereen vroeg of laat ook de tralies ontdekt. Als ik iets meer had van mijn moeder, sprak ik misschien geen acht talen, en misschien maar drie, maar met die drie zou ik bijvoorbeeld meer geld verdienen dan met die acht, ook al zou het minder indruk maken. We kopen natuurlijk niks met trots en een afschuw voor het onopvallende.

En ik moet echt oppassen dat ik jou niet wordt. Mijn vrouw is zo positief ingesteld als mijn moeder.

Het ware toch fijn als ze mij op een dag niet vond met een plastic zak rond mijn opstandige kop.

03-03-2013 om 22:19 geschreven door Tederdraads  

Wat verwacht je als zoon van een vader

Wie schrijft die blijft. Misschien wilde je niet zozeer schrijven. Misschien wilde je alleen iets doen waarvoor je herinnerd zou worden. Niet alleen maar door mij. Je wou de geschiedenisboeken in. In je laatste dagen stief de drummer van Jimi Hendrix. Die had tenminste geleefd en die liet nog iets achter ook, zijn muziek. “Ik laat niks achter”, zei je. Je was 53 toen je het zei. In principe had je nog twintig jaar om wél iets achter te laten. Hoeveel beroemdheden kennen we niet omwille van wat ze deden na hun vijftigste? Maar je had allang afscheid genomen van 't leven. En alleen de jeugd was het leven waard. Die young, stay pretty. En 't is waar, ik heb je nooit helemaal afgetakeld gezien, ik heb je nooit met een pamper gezien, ik heb je niet rondgereden in een rolstoel. Dat had ook misschien ook mijn hart gebroken. Maar je had er misschien toch nog lol mee kunnen hebben ook. Je hebt mensen die van de hele menselijke rit een feest maken. Het blijkt niet genoeg uit wat ik over je schrijf, maar wat Hans Teeuwen doet op podium deed jij gewoon dagdagelijks. Als je er zin in had.

Ik duik in die dikke map met al je schrijfsels. En er worden toch enkele dingen duidelijk. Over hoe één en ander draait in het leven.

Het is niet wat je kan, het is wie je kent.

Het is niet zozeer je diploma, het is in welke kringen je doordringt.

Het zijn niet je verstandelijke capaciteiten, het is je attitude.

Je maandloon is de meest accurate reflectie van je zelfvertrouwen.

Meer willen, brengt niet meer, maar minder.

Wat je hebt koesteren, leidt tot meer mogelijkheden.

Optimisme is de moeder van de meeste kansen.

Maar what doesn't kill you makes you stronger? Serieus? What doesn't kill you the first time will try again later. Tegen sommige dingen is geen optimisme opgewassen.

En ja, monkey see, monkey do.

Wij dachten dat je mij goed voorbereidde op 't leven door mij veel feitenkennis te geven en mij veel te doen lezen. Maar is er nu iets waar ge in deze moderne maatschappij minder aan hebt? Ik heb een bijzonder klassieke vorming gehad. Ik kan alles waar geen geld mee te verdienen valt. Het was geweldig boeiend, en geweldig plezant, en tof om mee uit te pakken op school en de vriendjes mee te imponeren. Maar nu... Nu zit ik in 't zelfde straatje als gij, als ik geen bestseller schrijf, sterf ik arm. Want actieplannen, daadkrachtig en gericht naar iets toe werken, netwerken, al dat heb je mij niet geleerd. En dat moet ik hier zelf zien uit mijn duim te zuigen. Nog logisch dat kinderen van toppolitici dan zelf in de politiek doorstoten. Hun bedje is gespreid. Monkey see, monkey do.

Je had het verdomme goed aangepakt. “Ik heb nog nooit een kind van tien gezien met zo'n mondiaal besef”, zei de juf. Mondiaal besef blijkt het rampzalig slecht te doen op een CV.

Zelfmedelijden trouwens ook.

Maar toch bedankt, het was allemaal zeer verrijkend. Steek mij in een lift die vast zit met gelijk wie, en ik kan er altijd wel een lang en boeiend gesprek mee hebben. Ik weet over alles iets en altijd net iets te weinig om er serieus mijn brood mee te verdienen. Maar ik kan er over schrijven natuurlijk. Da's de valkuil. Schrijver worden, omdat ge niks anders kunt.

Je krijgt als zoon toch een soort wapenarsenaal mee van je vader. En zelfs al blijkt dat het niet de gepaste wapens zijn voor de moderne arena, duurt het lang voor je wil toegeven dat ze te bot zijn of te broos. Gewoon uit loyaliteit. En zo sterft een vader niet één keer, maar vele keren. Ik moet je op zoveel manieren los laten. En mijn eigen weg gaan. En dat valt verdomd zwaar. Je hebt me veel gegeven, veel interessante bagage, maar zelfvertrouwen was er niet bij.

Hoe al die anderen er mee omgaan, weet ik niet. Want ik ben natuurlijk lang niet de enige. Je hebt zelf hetzelfde meegemaakt. Ik ken minstens vijf jongens gasten wiens pa zelfmoord heeft gepleegd, en die lijken er toch altijd vrolijker aan toe te zijn dan ik. Misschien maak ik wel van alles een groter drama, dan het hoeft te zijn. Misschien hebben die anderen geen tijd en geen goesting om het eens in 't lang en in 't breed op papier te smijten. 't is nu niet dat het iets oplost.

Rest mij nog de uitdaging om het niet door te geven aan mijn kinderen. Ik heb nog lang getwijfeld om kinderen op de wereld te zetten met suïcidale genen. Maar ik ben al in die aloude val getrapt. Ik wil kinderen, anders sterf jij echt volledig uit en lijkt je leven er voor niets te zijn geweest. En zo draait de menselijke dramamolen lekker voort. Ik zal je ook nooit volledig snappen als ik niet weet wat het is om zelf een kleine te hebben. Het is onverantwoord om zo kinderen op de wereld te zetten, maar dat is het altijd, dat is nou iets hoogst belangwekkends waar niemand een diploma voor nodig heeft. Ik zal er toch maar eens goed over nadenken, hoe ik die cirkel zal breken.

03-03-2013 om 17:50 geschreven door Tederdraads  

Breek de cirkel

De meest hoopvolle samenvatting van een wanhopige bloedlijn

1980. Mijn grootvader jaagt twee kogels door zijn hart. Hij heeft het familiefortuin verkwist. Vrouw en kinderen staan op straat.

1983 Ik kom ter wereld. Mijn vader in een brief aan een vriend: ‘Het alles in de schaduw stellende nieuws is toch wel de komst van de kleine, zondagnamiddag 16 uur. Het joch weegt om en bij de 4 kg, lijkt in tegenstelling tot eerder gedane veronderstellingen of afgesloten pronostieken niet op de melkman en vroeg direct naar mit met frosselen. Het spreken kan nog beter, maar hij heeft alleszins een gezonde eetlust. Ik heb de koevoet die we voor alle zekerheid naar de kraamafdeling hadden meegenomen, niet uit de autokoffer hoeven op te diepen. De weeën waren bijzonder hevig en hoewel ik vlak naast zijn moeder stond, voelde ik er niks van.’

2006 Mijn vader slaagt er in om zichzelf te verstikken in een plastic zak. De dag nadat ik goed betaald werk vind als leerkracht geschiedenis. De opwaartse sociale mobiliteit is een feit. Hij heeft de laatste 23 jaar in een fabriek gezwoegd om dat mogelijk te maken.

2020 Ik heb zelf een ‘kleine’. Ik wil voor mijn zoon een nog beter diploma en een vader die een natuurlijk dood sterft. Het eerste is geen probleem. De kleine heeft het verstand van zijn moeder. Het tweede deel is de uitdaging. Als ik een straat oversteek, hoop ik stiekem dat een razende tram mij naar de eeuwige jachtvelden transporteert. Enkele rit.

2038 De kleine heeft hartzeer. Zijn eerste meisje heeft het midden in de blokperiode uitgemaakt. Hij zit hele dagen op zolder en speelt ‘the end’ van The Doors grijs. Ik ben doodsbang dat hij mij voorgaat. Ik stop zijn broeksriemen weg. Gooi alle scheermesjes weg. Bewaak angstvallig de keukenmessen. Buiten, onder het raam van de zolderkamer, leg ik een oude matras. Ons medicijnkastje verzegel ik met een hangslot. Mijn vrouw denkt dat ik mezelf wil beschermen en bekent na drie weken dat ze anti-depressiva door mijn eten mengt. Ze heeft geen enkel effect opgemerkt, behalve dat ik plots mijn baard laat staan. Ik vraag waar ze die pillen bewaart en mix ze voor de zekerheid in de smoothies van mijn zoon. Net zolang tot hij weer een nieuw meisje heeft.

2041 Als ik een hoge brug zie, voel ik mij als een uitgehongerde Ethiopiër die de dessertkaart van een restaurant inkijkt. Nog even volhouden. Mijn kleine heeft bijna zelf een kleine.

2055 Mijn jaarlijkse consultatie. De dokter stelt prostaatkanker vast. Ik weiger keihard alle behandeling. Thuis vraagt mijn vrouw waarom ik de hele tijd zo dom zit te lachen.

2057 Geen behandeling blijkt de beste behandeling voor prostaatkanker. Alles blijft stabiel en eigenlijk ben ik kerngezond.

2061 Vanochtend stond ik op met stekende pijn in mijn linkerarm. Nog één vraag wil ik stellen. ‘Zoon, geniet jij van je leven?’ Wat een gekke vraag, natuurlijk geniet hij van zijn leven! Hij vraagt of alles wel ok is. Vandaag is echt alles ok. Na het telefoongesprek, ga ik in het tuinhuis zitten. Ik doe de deur achter me dicht en ik val al. De geur van de houten vloer herinnert me aan de chalet die we vroeger hadden aan zee. Toen ik zes was en mijn vader groter dan God leek. Hoe we samen zandkastelen bouwden en hij gelukkiger leek dan ikzelf. Misschien was ik toch niet helemaal dat blok aan zijn been dat hem tegen zijn zin in leven hield. Intens gelukkig, kus ik, alsof het het zijn wang is, de stoffige vloer. De cirkel breekt gelijktijdig met mijn hart.

EINDE

03-03-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

A day in the life

Je kraakt uit je bed. 20 over 4. Barstende hoofdpijn en geen kater te bespeuren. Je duikt in je rondslingerende kleren, een afgewassen James-Dean-outfit. Het bed davert nog na van je ronkende wederhelft in de bloemetjesjurk. Behulpzaam als altijd proeft ze samen met jou de ochtendstond. Jouw droom is een groot schrijver zijn, haar droom is jou graag zien.

Je tast naar je bril op het nachtkastje. Daarna daal je de gammele trap af. De vermelde bloemetjesjurk volgt. Met bloeddoorlopen ogen duik je de badkamer in. Je wast je altijd aan de lavabo, want je hebt geen tijd voor een bad en we hebben geen douche. Ondertussen smeert de wederhelft zijn boterhammen.

Om kwart over vijf ben je helemaal opgelapt voor een nieuw verblijf in de van fabriek Gates, een donker hol waar ze drijfriemen voor auto's bakken. Straks prikt de rubberlucht in je neus, maar nu is het nog gewoon de zomerlucht. Je neemt plaats in je tweedehandse Toyota. Je kan op weg. Halverwege wip je al uit de wagen, na gestopt te zijn, het moet gezegd. Twee kranten wisselen van eigenaar. De auto bolt verder. Uiteindelijk doemt een grauw gebouw op met dito parking. je stationeert je kar. Je ergert je aan de portier die in een strandstoel naast zijn kot zit. De luizenjobs zijn voor de eerlozen. Hij nipt aan zijn tweede jenever met scheutje koffie van de ochtend.

Je sloft gebukt als een vader van vijftien kinderen die net te horen heeft gekregen dat het kindergeld afgeschaft is en de cornflakes met 50 procent zijn opgeslaan, de poort binnen. Je denkt in gedachten 'Arbeit macht frei'. Een concentratiekamp en een fabriek. Noem de tien verschillen. Tien zal nog wel lukken, maar niet meer.

Ondanks je scheve ruggengraat trek je een gevangenisplunje, sorry werkoverall aan. De kleedruimte wordt opgevrolijkt door de joelende collega's. Met veel animo worden alle presentatrices van de commerciële omroep gewikt en gewogen. Die heeft hangers, die is een ijskast, daar kwam ik van m'n leven niet meer af. De collega in kwestie komt er van z'n leven ook niet op. De werkmannen duiken naar de koffiemachine. Zij voegen geen scheut jenever toe. Voor acht uur zit die veilig verstopt in de gewiekst uitgezochte bergplaats van thermos. Je diept één van je paar kranten op. Een beetje intellectuele troost, en een dosis frustratie, want er staat geen artikel van jou in en dat had gekund, dat had gekund, je weet alleen niet hoe het had gekund. Geen geluk gehad, zeker?

Je leest tot het onverbiddelijk 6 uur slaat. De kranten worden opgeborgen. Om dit proces met succes te volbrengen, dient de makkelijkste krant achterhaald te worden. Een welgemutste medewerker is er mee aan de haal. Er zijn dus echt van die mensen die graag lezen over de weekendongevallen.

Je gaat aan de slag. Milleke met de rode neus komt je jouw plek toewijzen. Naast rode hond komt in je dorp ook rode neus voor. Het eerste is bijzonder gevaarlijk voor zwangere vrouwen, het tweede voor vrouwen in het algemeen. Doorgaans loop je het op door van 's morgens tot 's avonds je keel te marineren in alcohol.

Milleke weigert trouwens categoriek elke behandeling. Zijn rode neus, is zijn roze bril. Hij wijst je de vier toe. Je wist ook zo wel dat het lot je daar zou voeren. Jij durft niet klagen, te veel eer, jou solferen ze op met de moeilijkste machine. De vier is een helse installatie. Het is van de tijd van Daens geleden dat er zo'n industrieel kreng bestaan heeft. Onverschrokken neem je jouw stek in. Daarna gaat het van tsjakke tsjakke tsjak.

Alleen de fantasie kan je redden en de subjectieve traagheid van de klok verschalken. Je denkt bij al die tsjakketsjak aan de 'grote terreur' van Robespierre. In gedachten worden de adellijke bollen bij elke tjsak van de machine, gescheiden van de sputterende rompen. De denkbeeldige plas bloed deint gestadig uit. In een ondeugende bui informeer je bij buurman Leo of die geen nattigheid voelt. Leo heeft sinds het doven van zijn laatste sigaret om vijf voor zes enkel naar de volgende gesnakt. Hij denkt even na, nou ja, doet vrij overtuigend alsof en roept dan uit: "Ach, die geleerde mannen hè, altijd commentaar." Dat doet hij dan met een air van: mij vang je niet kameraad, ook al kijk jij doc-u-men-taires en ik niet.

Om half 9 verschijnt er een bediende, of in het arbeidersjargon 'ene van boven', met een thermometer. Hij wil eens zien of de mannen het niet te warm hebben. Om 14u, als de zon het hoogst staat, zie je die vent nooit. De heren houden dan siësta. Siësta komt na lunch en voor het vieruurtje. Voor de lunch is er de ochtendbabbel en na het vieruurtje volgt de babbel ten afscheid. Inhoudelijk is er geen verschil. Het onderscheid tussen die van boven en die van beneden is simpel. Die van boven kenden iemand die iemand kende die iemand kende. Die van beneden kenden alleen maar iemand. Geluk op de werkvloer is een lange arm.

De thermometervent drukt de mannen op het hart vooral veel water te drinken. Hij wijst hierbij op het lauwe bocht, ergens voorbij de ingang. Het staat op de enige plek waar het zonlicht het kan omhelzen. Celsiusman verdwijnt met de glimlach. Zijn zware dagtaak is ten einde. Boven klinkt gejuich. De bedienden hebben weer iets grappigs ontdekt op Facebook. Het enige risico dat ene van boven loopt is dat hij zich snijdt aan de rand van zijn wit plastic bekertje of zijn lul verzwikt van te lang naar porno te surfen.

Schafttijd om tien uur zonder schaften. De maag weigert dienst. Verder dezelfde twee kranten en de beunhaas die er één ontvreemdt. Die met de prentjes. Presentatrices van een andere zender met nog grotere hangers maken de conversatiestof uit. De jenever heeft nu zijn weg gevonden naar het zwarte brouwsel dat hier koffie heet. Links van je ontpopt zich een gesprek, los van de gebruikelijke tetten-met-aangehechte-blondine -problematiek.

X: Dit weekend waren we met de kinderen aan zee. Het weer was goed en mijn vrouw wou weer geen hele dag tussen vier muren zitten.

Y: Wij gaan binnenkort ook eens.

X: Op het strand was het natuurlijk op de koppen lopen. Zo'n drukte. Eén dag zon en iedereen wil de zee zien

Y: Zo is het.

X: Ik vroeg nog aan mijn vrouw: kunnen we niet beter ergens anders heen? Maar ja, er was geen houden aan…

Y: Mijn vrouw is ook zo.

X: Maar we hebben er een leuke dag van gemaakt.

Y: Zo hoort het.

X: Zo eens een dag er tussenuit. Dat moet kunnen, vind ik.

Y: Dat is zeker.

X: Wij verstaan elkaar.

Y: Als je dat maar weet.

Na een halfuur pauze in deze paradijselijke oase, ga je er weer vlijtig tegenaan. Tsjakke tsjakke tsjak doet de machine. Deze keer brengt de verbeelding van je ons naar het gezegende Paschendaele anno 1916. Bij elk tsjakje gaat er een Brit met vliegende-schotel-helm tegen de Vlaamse vlakte. Enkele tienduizenden Tommy's passeren zo de revue. Stuk voor stuk lijken ze verdacht veel op een select aantal collega's, vooral als ze enkele trappen hoger staan in de goed uitgedokterde hiërarchie van Gates. Hoe tammer de chef, hoe creatiever hij zal zijn om de anderen op te jagen.

Uiteindelijk nadert de klok het lang afgesmeekte tijdstip van twee uur. Het heilige moment waarop de volgende 'chain gang' zijn beste kreupele been mag voor zetten. "All things must pass", zong Harisson. Dat schijnt zelfs in een fabriek te gelden. Groot jolijt in de kleedruimte als de overalls uit mogen. Er wacht hen nog een leuke verrassing.

Vandaag heeft er weer een opgeschoten kleuter in de douches gescheten. Bij de ene duurt de anale fase al wat langer dan bij de andere. Je maakt nooit gebruik van het sanitair onder het motto: 'wel verdoemd, niet gek'. Je wast je handen en kijkt in de spiegel, terwijl je koud water in je gezicht plenst. In je hoofd hangt een vette mist. Met een dood hart strompel je beperkte vrijheid. Ze zal van korte duur zijn. De portier slaat jou wijselijk over. Die wil niet de spreekwoordelijke druppel zijn. De beschonken lijntrekker stelt zichzelf gerust: "Die steelt niet." Nee, iemand met een sluimerende moordenaarsblik à la Dzjenghis Kahn, steelt niet in de ogen van de portier. Die blik gaat mee de auto in. Je scheurt weg. Een versuikerde collega, zwaait je na. Die man heeft die zaligheid die nooit vragen stelt.

Vroeger ging je nu bodybuilden, of je sprak af met vrienden en je smeedde plannen om iets radicaal anders te doen met je leven. Maar al die vrienden zijn nu ouder, en ze hebben hun dromen begraven toen hun testosteronproductie begon te sputteren en zij een bierbuik mee torsen, die hun daadkracht in de weg staat. Je gaat nu gewoon recht naar huis. Eerst moet je nog voorraden inslaan in de lokale supermarkt. Liefst de goedkoopste, waar medemensen werken aan een nog groter hongerloon dan dat van jou, maar ja, duurdere producten kopen is geen optie. En zo draai je nog verplicht mee in het algemene onrecht.

Het verkeerslicht heeft je gezien en springt op rood. Een zonnebanknicht huppelt vrolijk - hoe anders?- uit het schoonheidsinstituut. Zijn opgewektheid ergert je. Leeft die eigenlijk wel in de zelfde wereld als jij? Je rijdt hem niet faliekant de onthaarde, gebruinde, ingewreven, gemasseerde benen van onder het verwijfde tennislijf. Het kriebelt, maar je stapt niet uit om de geblondeerde Nieuwe Man finaal aan stukken te scheuren. Niet omdat hij homo zou zijn, want dat kan je niks verdommen, maar omdat mensen die ostentatief gelukkig zijn, een wandelende belediging voor je zijn. Sommigen kunnen het wel, vrede hebben met de wereld, die missen een bepaald gen, dat je de werkelijkheid laat zien.

Tergend traag verschijnt het groene licht. Even later bol je de parking van de supermarkt op. Vandaag is het woensdag. Woensdag is het jengeldag. Dat wil zeggen: elke klant heeft zijn eigen lawaaierige opdondertje van drie tot twaalf jaar meegebracht. De kleintjes krijgen hun zin niet en zetten collectief hun keel open. De waterlanders schieten alle kanten op. Vooral de afdeling met de K3-choco is bijzonder vochtig. Als een American Football player op jaren ploeg je langs de rekken. Fysieke kracht is een van de hoekstenen van je laatste beetje trots. Je bloeddruk stijgt. Aan de kassa wacht het wicht met de verlamde gezichtsspieren. Met lachen zijn we opgehouden in '70. Hallo scherpe pijn in de linkerarm, vaarwel supermarkt. je kan nu eindelijk huiswaarts.

Daar aangekomen, klinken je de zoete klanken van de boormachines die de straatwerkers vlak voor je deur vrolijk hanteren. Je zakt in je ongemakkelijke zetel. Je hebt geen energie meer om beter comfort te zoeken. Je bladert nog even in de gekreukte kranten. Ondanks de herriemakende kobolden bij de voordeur, dommel je sneller dan gewenst in.

De tsakke tsjak brengt ginds in dromenland het geplande bezoekje. De koppen rollen, het bloed gutst, de chefs grienen. Je schiet wakker. De buurman die zo nodig al zijn verbouwingswerken zelf moet doen en al een jaar of zes elke dag ons huis met decibels bestookt, zet de grote middelen in. De keukentafel davert haar vaste standplaats uit. Je sleurt haar terug de keuken in en slaat dan maar aan het koken. De bloemetjesjurk is onderweg en ze heeft honger. Om 17u stuikt zij met een zucht binnen.

Het regent een resem verwensingen, gericht aan een maatschappij die te veel waarde hecht aan nietszeggende diploma’s. ‘Dat er toch geen andere manier bestaat om je brood te verdienen’, roep je vertwijfeld uit. Het is geen vraag, het is een verslagen conclusie. Je bent zo op, je zit zo vast aan die mantra, dat je ook niet meer zoekt naar een andere mogelijkheid. Nee, als je al iets zoekt is het naar meer bevestiging: er is geen ontsnappen aan.

Gelukkig zijn de varkenspatatten geheel en al gaar. Zo gaar dat de bloemetjesjurk vraagt: "Ha, fijn, eten we puree vandaag?" Waarop je berustend "Het ziet er naar uit", mompelt. “Heeft de kleine wat zich van laten horen?” De kleine zit op kot in Gent en probeert heel hard te vergeten hoe jij lijdt. “Hij is aan 't repeteren voor een toneelstuk”, zegt moeder trots. En jij zegt: “Verwacht er maar niet te veel van.” Je zal niet komen kijken. Je hebt het schrijven opgegeven. Het is allemaal zinloos.

Na het galadiner biedt de televisie soelaas. Je kan echter je ogen niet meer openhouden. Om 19u lig je in bed. Lawaai of geen lawaai. Uit de klokradio op het nachtkastje, weerklinkt een deuntje uit vroegere tijden: "It's been a hard day's night and I should be sleeping like a log, but when I get home to you and I see the things that you do, it makes me feel al…"

Op dat punt aangekomen, is het refrein niet langer toepasselijk. Je mept de klokradio uit. Het is verre van 'alright'. Op tv is vanavond een boeiende documentaire, maar die haal je niet meer. Je bent het beu om documentaires te kijken, je droomt van een bestaan als documentaireMAKER. Maar nee, dat is je jou niet gegund, jij hebt een dringende afspraak in tsjakketsjakketsjakke-land.

02-03-2013 om 20:22 geschreven door Tederdraads  

Fanmail

Nogal beklijvend, is de ontdekking dat er tussen je schrijfproductie ook brieven zitten van anderen. Ze klinken zeer gemeend enthousiast. “Hopelijk vind je het niet erg dat je brieven hier van hand tot hand gaan. Ze vinden het prachtig. Kan je in het vervolg wel de moeilijke woorden onderaan uitgebreid verslaan. De rest snapt het meestal, ik niet. Ik lijst onderaan even op waar ik plat bij lag van het lachen.”

Er zitten veel aanmoedigingen tussen. Mensen spelen je adressen door van lokale tijdschriften als VILLAIN te Wetteren, met de naam van de uitgever. Geen idee of je daar dan ook daadwerkelijk naar stuurde. Ik vermoed van wel. Je stuurde blijkbaar ook naar de makers van Panorama en naar de De Morgen. Een keer is er ene van De Morgen bij jou op bezoek geweest, maar die mens had niet genoeg invloed om je aan te nemen.

Ik ken de frustraties, het gebeurt mij ook. Ik ken de aanmoedigingen, altijd van mensen die je wel graag willen helpen, maar het eigenlijk niet echt kunnen. Ze kunnen wel aanmoedigen, maar niet het verhoopte uitgeefcontract onder je neus duwen.

En zo geven wij dat dus door, van vader op zoon. Het onuitgegeven, gefrustreerde schrijverschap dat elke dag lood in onze schoenen kakt.

Maar ik heb mij toch gezworen, mijn eigen 'kleine' praat ik een andere carrière aan. Een simpele. Eentje waarbij je als je van A naar B wil, alleen maar genoeg moeite moet doen. We waren er allebei allang geweest, als we dat soort carrière hadden gehad.

Jij in een brief aan een krant om je fictie verkocht te krijgen:

“Ik wil heb enkele figuren gecreëerd die typerend zijn voor Vlaamse dorpsgemeenschappen, die stilaan met uitsterven worden bedreigd vanwege de verstedelijking, waardoor men net als in de stad steeds verder het contact met zijn buurman aan het verliezen is. Dit met veel bijval van de collega's op het werk, wiens leeftijd varieert van 19 tot 37”.

En je benadrukt dat je in 't Vlaams dialect wil schrijven.

Als ge bedenkt dat er zijn die net met dat soort thema's geschreven in tussentaal zijn doorgebroken, hier in naturalistisch Vlaanderen, ja, dan krijg ik inderdaad goesting om mij een stevige balk en een stuk koord te zoeken.

02-03-2013 om 00:42 geschreven door Tederdraads  

Je schrijven

Altijd rap geschreven, ergens in een vrij moment. Erg omgevingsgebonden. Jouw realiteit. Met veel fantasie, maar toch, jouw realiteit. Veel te lange zinnen, naar commerciële normen. Geen overkoepeld verhaal. Veel wanhoop, tussen en op de regels. Motieven als zelfmoord, psychiatrie, onmacht, veel regen ook, de domheid van mensen, de blindheid van mensen voor andere mensen, de lof der zotheid anno jaren tachtig in een vergeten industriedorp als Erembodegem, bij een -toen zeker- stinkende rivier, de Dender.

Is het slecht geschreven? Nee, het heeft iets, het heeft een rotvaart, er zit een dwingende wanhoop in. Kan je 't ergens uitgeven? Nee, zeker niet. Zeker nu niet, met een verstikte boekenmarkt en uitgeverijen die doodsbang zijn om verlies te draaien. Er zit geen samenhang in, op 't eerste gezicht. Het is de wanhoop van iemand die vast zit aan een leven dat het zijne niet eens lijkt. Alsof je stomweg het foute leven had, alsof je per ongeluk iemands anders kleren had aangetrokken. En dan kwam je thuis doodop, en schreef je wat bij elkaar. En je stak er weetjes in, vooral historische, om je eigen verstand duidelijk te maken dat het na acht uur afstompend fabriekswerk toch nog kon denken.

Als je deze dingen al kon schrijven, in zo'n verre van ideale omstandigheden, wat had je dan kunnen schrijven in een andere omgeving? Met meer rust, andere impulsen van je omgeving, want je omgeving bepaalde zichtbaar heel erg je schrijven. Sommige mensen hun leven klopt. Het is af. Ze krijgen wat je mag verwachten dat ze krijgen en daar hebben ze zelf ook vrede mee. Bij jou was het niet af. Er hing altijd een sfeer rond je van het had toch wel anders gekund, op de één of andere manier, ergens een andere weg inslaan en een heel ander leven. Wat je misschien uiteindelijk de nek omdeed, is dat je niet durfde hopen. Het moest nu direct, groots, alles er op en eraan, en als dat niet kon, dan kon het wel nooit meer. En dan zat je dagenlang in de zetel na je werk, en zei je geen woord. En mijn moeder en ik dachten: ja, nu doet hij het, nu knalt hij straks expres tegen een boom aan. En dan plots na zo'n dag of vijf, brak de zon weer door, en kwam je met iets thuis van de rommelmarkt, een plaat of zo, waar je enthousiast over was en je maakte een paar grove grappen bij het avondnieuws en het leven ging weer even verder alsof het allemaal wel ok was.

Manisch-depressief noemen ze dat. Maar dat is bullshit. Dat is vast zitten, geen uitweg hebben en daar afwisselend helemaal geen vrede mee hebben of toch een beetje, van moetens. In andere omstandigheden, was jij gewoon de hele tijd hyper geweest en niks manisch-depressief.

Ik heb extracten van je schrijven in een kortverhaal van mij gesmokkeld. Het loopt er vloeiend in over. 't schijnt mijn beste kortverhaal tot op heden te zijn. Dus bij deze: postume felicitaties. Niet dat je er wat aan hebt, maar voor mij ben je voor 0,0001 procent 'gewroken'.

01-03-2013 om 22:20 geschreven door Tederdraads  

In his own write

Erembodegem, 5 februari 1989, Gemeente der waggelende gordijnen.

Beste gewezen, niets-laten-weter,

Ik wist het. Meanwhile zijn de 23 brieven die ik je geschreven had, maar niet verstuurd, postzegels groeien niet op mijn rug en het revolutionaire postzegelplantsoen dat een corrupte postbeambte mij bezorgde, schoot geen wortel, samen met de oude agenda waarin de originelen opgetekend stonden, zoekgemaakt door William. Hem hebben we nog, al kostte het Paola drie dagen van hard labeur om me in bedwang te houden, anders was hij mee geweest met de mestkar. Het opgroeiende geslacht had en passant ook nog mijn gebroken vals gebit, dat klaar lag in een plastic zak op kast om te bezorgen aan de tandarts, in de vuilnisemmer gedeponeerd. Al heeft hij bij dit voorval wel het voordeel van de twijfel, want zijn vriendin was er ook al bij betrokken. Vandaar dat ik tegenwoordig meer tantes dan tanden heb.

Even tussendoor: ik heb de Datsun de hof af gereden en me een nieuwe Ford Orion 1600 D GL aangeschaft. Hier wordt bijgevolg sedert 2 maanden uitsluitend op regenwater en oudbakken brood het leven gehouden.

Erembodegem, 17 februari 1989.

Verdomme, William heeft weer aan de machine zitten prutsen. Al mankend de kleine wezen ophalen aan de schoolpoort. Er zijn aan mij nog 2 plekken die niet blauw uitslaan. Gisteren met 41-2 ingemaakt, maar we zullen doorgaan. William wou eigenlijk tot 6 uur blijven (tijdstip dat zijn moeder gedaan heeft met poetsen in de klassen) om nog wat te spelen met de vrienden, en is de rest van de avond de koppigheid zelve. Het zal je kind maar wezen.

15 maart 1989

Ochtendploeg. Na ettelijke zenuwinzinkingen vergezeld van lichte beroertes meer dood dan levend 13u45 gehaald, het dieselgedreven vroemtuig ingesprongen, aan de bareel de kampbewaker, welke met ware doodsverachting tussen de auto's laveert, met valse papieren om de siertuin geleid en zo naar de betrekkelijke vrijheid gereden.

Na school. Snelheidswedstrijd over 1 km met driewielers. Alle listen waren toegelaten. Na het nodige duwwerk kreeg ik met mijn iets te lange benen onder de guidon en stelde toen vast dat William al een ronde voorlag. Maar even later moest hij een pitsstop maken. Van zijn waterachtig oponthoud maakte ik gebruik om het stuur van mijn bolide 25cm omhoog te trekken, zodat ik toch de trappers kon bedienen. Even later schoot ik uit de startblokken. De toeschouwers kwamen niet meer bij van het lachen. (Paola en de goudvissen in de 3de kleuterklas). Maar deelnemen is belangrijker dan een goed figuur slaan. Na drie helse ronden wiel aan wiel wist ik de rokende Duitse sportscar (geprüfte Sicherligkeit) een forse tik te geven, waardoor William van de baan ging en zich hopeloos vastreed in de lokale zandbak. Hij toonde zich een slecht verliezer door de sneeuwklokjes te vertrappelen (zijn schoenmaat is nog te klein om mij aan te pakken). Paola zwaaide af met een natte dweil en in plaats van dat Champagne spuitende magnumflessen Moet et Chandon mij te beurt vielen, werd de tuinslang op me gericht door de nog steeds ziedende verliezer. Een forse ruk aan het servostuur behoedde me voor een koude douche. De jury was eenparig in haar beslissing: diskwalificatie en levenslange schorsing vielen mij te beurt. 'Forty miles of bad road' neuriënd, verliet ik het parcours, de avondzon tegemoet.

Vrijdag 5 mei 1989

Wij maken de brug. Niet zo spectaculair als deze over de River Kwai, want in tegenstelling tot de Engelse krijgsgevangenen moeten wij vandaag geen poot uitsteken. William graaft zich tussen de jonge uien, erwten en aardbeien in om de aanval van een denkbeeldige vijand op te vangen, maneuver waarbij hogergenoemde groenten er eerst moeten aan geloven. Oorlogen gaan nu eenmaal ten koste van onherstelbare vernielingen. Deze zomer staat alweer blikvoer op het menu.

Maandagochtend.

4u30. Réveille. Koud als de pest. De auto goed vervroren. Doen draaien en verwarming opgezet. Vanaf zes uur 'bakken en braden'. 212 slabs gebakken tegen 14u. Goed voor 212x46=9154 drijfriemen voor General Motors. Wij slepen ons naar de finish. De punteerkast. Waar men elkaar vertrappelt om toch maar vijf seconden tijd te winnen. De minst getekenden zijn er het eerst vandoor. De grootste idioten zitten weer in de douches, de douches van Blijdorp.

Erembodegem. 15 juli 1988.

Namiddag. 18u34. Terwijl de boertige landbouwer, zwemvinnen aan de klompen, achter de tot ploeg omgebouwde linnenzwierder, getrokken door een stel zeepaardjes, voortploetert teneinde het tot in de tertiaire lagen doorweekte veld in orde te krijgen om de rapen in te zaaien, regenboogvliesontsteking een ware epidemie dreigt te worden, een enigszins verwaterde drenkeling, na door de Aalsterse brandweer uit de Dender te zijn opgevist, zijn beklag erover doet dat men nu ook al op de buiten niet eens meer rustig zelfmoord kan komen plegen, de zopas vernoemde rivier voor eenmaal niet tot hier te ruiken is, niet omdat de wind goedzit, wij onze adem inhouden of kolossaal versnoft zijn, maar gewoon omdat regen en afvalwater elkaar zo ongeveer in evenwicht houden: het heeft dus geregend! En Zotte Marcel, burgemeester van Blijdorp, bij gebrek aan een wagen zijn regenput aan 't afwassen is, sloft doorheen het smalle binnenwegeltje eenzaam een frêle verschijning wiens doffe ellende uitstralende ogen ongemeen triestig voor zich uitstaren naar de glibberige grond. Gelouterd door het onzachte bestaan aan de zijde van een bruut met een koppel harde handen. Tussen de magere vingers klemt zij een tot op de draad versleten linnen boodschappentas, gevuld met een aantal kleine knollen, haastig opgeraapt van een pas gerooid aardappelveld, en een tweetal forellen, gekregen van een barmhartige Samaritaanse sportvisser. Het einde van de maand is nog ver weg en haar armetierige huishoudgeld is reeds opgegaan aan de meest elementaire levensmiddelen. Een ietjes voorovergebogen versnelt zij de pas. Wanneer het avondeten niet op tijd geserveerd wordt, kan ze een hengst voor haar kop krijgen. Wanneer haar kwelgeest een slechte dag achter de rug heeft, loopt dit algauw uit tot een goed draaiende manège. Zij houdt niet van paarden.

01-03-2013 om 20:31 geschreven door Tederdraads  

De laatste opflakkering

Je wil het verplegend personeel ambeteren door de slag bij Azincourt uit te beelden op de ziekenhuisvloer met tinnen soldaatjes. Je had iets met die veldslag, want daar hadden eenvoudige Engelse boogschutters arrogante en zwaarbewapende Franse ridders vermorzeld in de modder. Als hoogmoed voor de val kwam, kon jij toch duivels glimlachen en was je gezicht hypnotisch aantrekkelijk. Je supporterde altijd voor de underdog. En alles wat tegen de verwachtingen in ging, gaf je een kick.

Als je al in de ziekenhuiskamer lag, en je kreeg telefoon, nam je vrolijk op met: “Onze-lieve-vrouwenziekenhuis, hoe kan ik u helpen?” De ziekenhuisenquête had je zo sarcastisch ingevuld dat alle verpleegsters liepen te giechelen of schaamrood kleurden. Een kamergenoot reed je bijna de gang op, omdat hij 's nachts klaagde en snurkte. Toen ik zelf in dat ziekenhuis lag, toen ik acht was, smokkelde je bier voor mij binnen, want een kleine bier geven was natuurlijk ook lekker tegendraads. En ik beeldde de Reconquista uit op de ziekenhuisvloer, niet met tinnen soldaten, maar met playmobil. Geschiedenis was ons bewijs dat de mensheid ziek was en dat er alleen mee te lachen viel. Geschiedenis, dat zijn al die verhaaltjes van hoe de ene mens de andere een kloot wou afdraaien.

Jou wilden ze op dat moment ook een kloot afdraaien. Je hart was nagenoeg stil gevallen in de auto. Je was tegen een andere auto gereden. Je wist niet meer waar je was. Je moest dringend naar huis, om neer te liggen, want dat gevoel in je borstkas was wel alarmerend te noemen. Even later stonden er flikken aan de deur. Die waren bruut en betichtten je van vluchtmisdrijf. Dat kon iemand getuigen. Hoe je met gierende banden was weggereden. Ze stonden je te betichten, als was je een zware crimineel. Je zat in de zetel, lijkbleek, en het leven vloeide al weg. Ik was niet thuis. Ik weet het van mijn moeder. De dokter kwam en je moest een pacemaker hebben. De ingreep kwam geen minuut te vroeg. Als je wakker werd, zei je “Er is geen licht meer aan 't eind van de tunnel. Ik heb het uitgeknipt.”

Weken later zei de cardioloog dat je “hartje kerngezond was”. Je haatte verkleinwoorden en de algemene verkleutering van ons taalgebruik. Je kon terug gaan werken. Maar op je werk waren ze aan 't herstructureren. Je was hondsdepressief. Je zag het ook niet zitten om regelmatig op controle te gaan met die pacemaker. Je ribben duwden in je longen, omdat je ruggengraat scheef zat van al dat zwaar werk. Je nek zat vast. Je kon altijd maar moeilijker slikken. Je zat in een sociaal isolement, want niemand kon nog feesten zoals vroeger. Iedereen in de omgeving cocoonde volop en joeg een hoger salaris na of concentreerde zich op grootscheepse verbouwingswerken en die Belgische baksteen in hun maag, spontane gezelligheid kon niemand meer schelen en zag men zelfs als last. En je zoon was ook al niet content. Ik was zuur en depressief, in een diepe post-graduaatdip. “Hoe is dat toch zo gekomen?”, vroeg je.

Je had het altijd gezegd. “Als ik het echt beu ben, dan denk ik aan niemand meer.” En je nam een stevige dosis slaappillen. Maar niet genoeg om 1m88 lange (hoewel al serieus gekrompen met die ruggengraat) arbeider te vellen. Je werd gewoon weer wakker. Ietwat slomer dan anders, maar toch. Je kreeg angst dat ze je zouden opsluiten in een psychiatrische kliniek en dat mijn moeder altijd voor je zou moeten zorgen, wat ze uiteraard met veel plezier had gedaan. Maar dat wilde je niet. Ze was niet met een baby getrouwd. En dus knutselde je een zeer bizarre euthanasieconstructie in elkaar, waardoor de politie nog even dacht dat het moord was en geen zelfmoord. Ja, de politie was niet je vriend. Als je als tiener met lang haar over straat liep, stopte de combi elke vrijdagnacht naast je om al je papieren te controleren.

En je hebt inderdaad aan niemand meer gedacht. Ik kreeg geen sms of zo. Je had toch al geen gsm. Want gsm's waren uitgevonden door de staatsveiligheid om ons te allen tijde te kunnen traceren. Vreemde vogel toch soms. Anti-establishment, misantroop, latente paranoia, een levensgroot jeugdtrauma, een afkeer van aftakeling en oud worden, een voorliefde voor extreem feestgewoel en slanke blondines met een intellectuele bril in minirok.Maar je zat nooit erg actief achter het vrouwvolk, want je had gezien hoe je pa het hele gezin had kapot gemaakt zo.

Een feest ging nooit ver genoeg voor jou. Cafébazen kwamen bij je schoonvader smeken om je alsjeblieft uit hun café te houden. Bij je huwelijk deed je de hitlergroet naar de pastoor, want die hele kerk had natuurlijk gecollaboreerd en dat mocht niet vergeten worden. En dat moest vooral nu tijdens je huwelijksdienst even in herinnering gebracht worden. Je had de hele nacht niet geslapen en stond poepeloerenzat voor het altaar. Op het huwelijksfeest achteraf is bijna gevochten. Als de schade in het restaurant betaald was, waren jullie compleet platzak. Als mijn moeder terug denkt aan haar huwelijk, weet ze niet of ze moet wenen of lachen. Uiteindelijk lacht ze, hoor. Ze had eigenlijk toch erger verwacht.

Elke keer als we een barbecue organiseerden in onze hof, moest je die op het einde in brand steken. Ik bedoel niet met houtskool of zo. Nee, ik bedoel je moest een brandstapel maken en die barbecue helemaal de vernieling in branden, met alles wat je kon vinden bouwde je een stapel en daar smeet je white spirit over. De steekvlam was zo erg dat alle haar van je armen was en je snor ver in brand stond. Wij hebben veel barbecuetoestellen gekocht. Op den duur alleen nog het allergoedkoopste model. En liefst niet te groot, dan was het 'vreugdevuur' ook niet te groot.

Alle afval gooide je in de tuin van de buren. Ook worsten en haringen. En die buren zeiden niks, want die konden niet meer praten, want je had hen van je zelfgemaakte kriekenjeneverbrouwsel gegeven, waar je in 't geheim alle resten van onze drankkast had in gekwakt. De buren lagen een dag met zonnebril in bed.

Op een doordeweekse avond keek je naar een maat van mij met een terugwijkende haarlijn en je zei: “Hey, Ben, 't beste haargroeimiddel" en je goot een pint bier over je hoofd. “Uw pa was toch een speciale, he”. Je wilde ook wel eens over de grond rollen met een stoel, in de keuken, gewoon zomaar, omdat dat paste bij de muziek. De studieconsulente die bij ons langskwam om te kijken of ik nou Latijn of Moderne moest studeren, onderbrak je plots en je zei met veel stelligheid en grote ogen: “Ik ben communist.” Dat deed er op dat moment niks toe, maar de studieconsulente hebben we nooit weer gezien.

01-03-2013 om 18:16 geschreven door Tederdraads