De ups en downs van een schrijver, tolk, therapeut, echtgenoot What we think we become
06-12-2014
Strip over foute leerkracht
De stripreeks over Herman Verkrijt, een 'foute' leerkracht, met als slogan 'Buiten de lijntjes kleuren, opent deuren', heeft een nieuwe aflevering. Je kan de stripreeks hier volgen.
De reeks is wat je noemt een 'acquired taste', je moet de figuur Verkrijt eerst leren kennen vooraleer het plezant en grappig wordt...
Een tiental afleveringen lezen, zou moeten volstaan om fan te zijn.
Commentaar is altijd zeer welkom. Dieter Walckiers und ikzelve proberen de reeks regelmatige te 'pimpen'. Wie naar de eerste afleveringen terugklikt, ziet al een hele evolutie, menen wij, bescheiden.
Gisteren hebben we hier naar 'Boyhood' gekeken. Ik ben fan van de 'Before'-trilogie. Before sunrise, Before sunset en Before midnight, drie films die de geschiedenis van een koppel volgen. Babbelfilms die puur om dialogen draaien. En ik was dan ook niet echt verbaasd toen ik achteraf zag dat deze film van dezelfde regisseur is. In 'Boyhood' gebeurt ook niet veel. Behalve dan dat je een kleine jongen ziet opgroeien tot hij 18 is. Mijn schoonvader sprong na afloop van de film recht en riep ontgoocheld uit: 'Dat ging nu echt over helemaal niks!'
En voor mij ging het over alles. Over het leven hoe het werkelijk is. Waarin nauwelijks iets gebeurt. De moeder van de jongen jammert op een bepaald moment: 'Ik had gewoon méér verwacht'.
Is dit de beste film van 2014 zoals nogal wat Amerikaanse critici beweren?
Dat zou best wel eens kunnen. De dialogen zijn zeer levensecht. Alle situaties zijn zeer herkenbaar. De psychologie blijft aan de oppervlakte, maar is subtiel genoeg. Zelf herkende ik vooral de irritante stoere mannenpraat van enkele zuipende patriarchale personages. De eerste vriendin van de jongen is smoking hot, wat mij betreft. (Een obscure actrice die Zoe Graham blijkt te heten). De groeipijnen zijn voelbaar, zonder schreeuwerig gedwangvoederd te worden door de regisseur.
Als je twee uur tijd vindt, zeker kijken. Blok alle mogelijk afleiding. En dompel je onder in een leven, niet meer of minder opmerkelijk dan dat van jezelf. Zoals het is. Met personages die stommiteiten begaan en soms geniaal zijn, en soms vervelend zijn en soms grappig, en soms stoer doen en soms openhartig broos zijn.
Het gaat over niks. Er is geen invasie van aliens. Er is geen aanslag op de president. Geen tikkende tijdbommen. Geen ontspoorde treinen. De CIA komt er niet aan te pas. De NSA wordt alleen maar eens vluchtig vermeld. Geen complotten. Geen derde wereldoorlog. Niemand wordt vermoord (hoera!), er zit zelfs geen achtervolgingsscène in.
Tags:Boyhood, recensie boyhood, films met dialogen, Before trilogie, Zoe Graham, groeipijnen
29-11-2014
Eten, schrijven en lezen in Slowakije
Yow Tom,
Ik zit in Slowakije dit weekend. In Banska Bystrica, een oude mijnstad in het hart van Slowakije. Elke plaatsnaam met 'Banska', wijst er trouwens op dat er in de buurt van de stad of het dorp ooit mijnen waren.
Soit, wat steek ik hier uit?
Veel lezen, veel schrijven en Slowaaks leren. Dat laatste voornamelijk via mijn schoonfamilie, die gelukkig veel te vertellen hebben en een zeer zuiver soort Slowaaks spreken, geen onverstaanbaar dialect.
Wat lees ik?
Boeken over de Amerikaanse Burgeroorlog. Voor mijn doctoraat over de burgeroorlog IN de burgeroorlog. Dat wil zeggen: Zuidelijken die niet tegen Noordelijken vechten, maar tegen andere Zuidelijken. Verder lees ik vooral romans (om zelf beter te schrijven) en boeken over psychologie (om een betere therapeut te zijn)
Ook kijk ik elke dag één film. Mijn schoonvader selecteert die vaak en dan 'spravime si kino', dat wil zeggen: dan maken we een cinemazaal van de woonkamer, hier op het zesde verdiep van een vrij groot flatgebouw. Waar het trouwens opvallend rustig is. Bij die films maak ik notities om beter te weten hoe men het beste een verhaal kan vertellen.
Elke dag eten we allerlei soorten soep, veel gebakken kaas (vyprazeny syr), uitstekende yoghurt (zo'n yoghurt hebben ze bij ons niet) en drinken we bijzonder veel koffie en thee, wat ik uitermate enthousiast toejuich.
Mijn vrouw- die niet weet dat ik deze blog actief onderhoud en dit dus niet leest- zou, indien wij samenwoonden en ik haar elke dag zou zien, mijn mogelijks abnormale nood aan vrouwen om mij heen kunnen bevredigen. Dat op zich is al verbazend, want wie mij van nabij kent, weet dat vrouwen voor mij drugs, inspiratie, leidraad, Poolster, vitale voeding, esthetische ontroering, enzovoort, enzovoort, zijn. Ik word een ander mens in gezelschap van een vrouw, een mens die ik weet te appreciëren, terwijl de mens die ik ben zonder vrouwen in de buurt, maar zeer matig op enige appreciatie kan rekenen van mijn kant. Zonder de roes van de vrouw, ga ik in een zombieslaap en doof ik uit. Wellicht zeer bizar, maar ik heb dan maar van de nood een deugd gemaakt. Gezien er drie miljard vrouwen zijn, hoef ik nooit zonder vrouwen te zijn. Sinds ik één vrouw helemaal op nummer één zet, is relationeel-juridisch wel flou wat ik nog met die andere vrouwen kan doen. Nu is mijn vrouw zo slim om te zeggen dat ik veel mag. Maar ik wil het haar toch liever niet aandoen om elke avond bang te moeten zijn of ik niet ergens in een ander bed rol. Mijn vrouw heeft mij monogaam gemaakt, evenwel zonder sinistere chirurgische ingrepen. Wat matig frustrerend is bij momenten -zie vorige blogpost-, al valt dat in België mee, omdat ik hier zelden vrouwen zie die ik onweerstaanbaar vind. In Slowakije zou ik bijvoorbeeld zot worden om niet bij mijn vrouw te zijn EN gewetenswroeging te hebben als ik andere vrouwen benader. Alleen al daarvoor zou ik toch nog terug verhuizen naar den Oost. Heute was ik ook in aantrekkelijk vrouwelijk gezelschap, wat in combinatie met de zon, deed oplichten wat het leven te bieden heeft. Mijn vrouw en schoonzus slagen daar ook steeds in, als we met drie in een eenpersoonsbed, gesandwicht naar tv liggen te kijken. Dat heeft een zeer harmoniserend effect en mijn aangeboren hardnekkige depressiviteit is met niets anders te bekampen, dus op internationale vrouwendag, wil ik in de eerste plaats mijn Czarina bedanken voor alle endorfines die ze losmaakt in mijn anders zo neerslachtige geest, alsook al die andere vrouwen die mij zo moeiteloos weten mee te leiden uit het zompige moeras dat mijn brein zo graag aanlegt.
Slick and Silk :: een klein amateuristisch filmprojectje
Het concept: Vrouwenversierder Slick wil zijn maat Silk leren vrouwen versieren, en dat mislukt keer op keer. (Bestaat ook in stripvorm op www.slickandsilk.com) We filmen dat met een digitaal fototoestel. De beeldkwaliteit daarvan is redelijk. Er is geen cameraman, geen regisseur. Gelukkig wel een scenario en twee acteurs. Wij zelf. Als de kijker zich zo hard amuseert als wij terwijl we filmen, zit het goed. 'Living in the material world' nog eens gezien. Over het leven van George Harrison. Prachtig om mensen te zien die puur voor hun artistieke leven gaan. Bij mij is er altijd een groot schuldgevoel, omdat ik mijn tijd steek in zo'n projectjes. Het is misschien dat schuldgevoel dat zo'n drive geeft. Maar het is ook dat schuldgevoel dat ervoor zorgt dat ik geen simpele verhaalkes durf vertellen en er altijd een schep te veel bovenop doe... Het overheersende gevoel sinds 2008 is uitputtende onzekerheid.
Deze nacht op het programma: een monoloog over Stalingrad schrijven. Wordt opgevoerd in Antwerpen binnenkort. Door 1 Russisch-Belgische actrice. Een miniem beetje glamour in mijn armzalig schrijversleven. Valt er nog iets nieuws te zeggen over die Kesselschlacht? Waarschijnlijk niet. En als oorlog gedenken oorlog kon vermijden, dan hadden we nu geen oorlogen meer. Maar ondanks het vieren van honderd jaar eerste wereldoorlog, en leuteren over nooit meer oorlog, een hele resem knappe anti-oorlogsfilms, staat Syrië in brand en marcheerde het Russische leger de Krim binnen. Dus wat moet ik er mee doen? Het entertainend maken. Wereldvrede zal het niet brengen. Als zelfs een topreeks als Unsere Mütter und unsere Väter de geesten van de mensen niet en masse kan pacificeren, dan ook mijn kleine monoloog niet.
Morgen vanaf de middag staat er wat anders op het programma, zijnde het amateuristisch in elkaar steken van een kortfilm over een vrouwenversierder (Slick) die zijn beste vriend, een complete kneus (Silk) wil leren vrouwen versieren, wat een onmogelijkheid blijkt, maar ze zijn allebei koppig. Ge kunt dat onnozel vinden dat we onze tijd daar in stoppen. Maar als niemand ooit toegaf aan die onnozele drang om toneeltje te spelen, was er op tv echt niks meer te beleven. En het is beter dan thuis liggen sudderen in zelfhaat. Waarom de mensheid verhalen nodig heeft, weet ik niet. Ik heb de indruk dat hoe meer inzicht ik krijg in verhalen en de nood aan verhalen hoe slechter het mijn schrijven vergaat. Je moet de chemische samenstelling van melk niet kennen om goeie melkkoeien te kweken. Ik schrijf en ik vervloek mezelf daar dagelijks om, maar ik zou niet weten wat ik anders moet gaan doen. Ik veronderstel dat je dan schrijver bent, als je het niet wil zijn, en het toch dagelijks doet.
Elke zaterdagochtend zit ik met een collega-schrijfster in de kelder van de bibliotheek van Aalst. 'De bunker', zegt de collega-schrijfster. Het is hier overdreven warm, ik claim het enige stopcontact voor mijn laptop en kleine kinderen OF oude mensen komen hier op internet. We schrijven hier van 9u30 tot 11u50. In die tijd kan je ongeveer drie A-4 pagina's schrijven. Zoals sommig e mensen samen gaan joggen, gaan wij samen schrijven. Kwestie van de discipline erin te houden en de angst te overwinnen. Want je moet toch maar de pretentie hebben om een wit blad te schenden met woorden.
Vandaag stond verder in het teken van mijn vrijwilligerswerk bij buddywerking. Mensen begeleiden die nood hebben aan een babbel. Babbelen kan ik goed. Dat vrijwilligerswerk is waarschijnlijk het meest interessante, uitdagende dat ik tegenwoordig doe.
Het leven zal wel nooit zo spannend worden als een aanslag plegen op Hitler. Wel zo gezellig als met een kop thee naar een film over Stauffenberg kijken. Al ware het nog gezelliger als de film Duits gesproken was. "Je kan niet alles hebben", zegt mijn vrouw.
In de trein. Ik zit te lezen. Kortverhalen van Anna Gavalda. Die mij totaal niet kunnen boeien. Foute keuze om mijn Frans wat op te kuisen (ik werk in Brussel). Een meisje recht voor mij prutst met haar smartphone. Ze heeft lang blond haar en een knalrode sjaal. Licht imponerend eigenlijk. Maar soit, vrouwen proberen versieren hoort er al enkele jaren niet meer bij.
Ze zucht hoorbaar. En sterk. Alsof ze een taart vol kaarsen uit
blaast. Maar tegen haar zin. Onze ogen raken. Altijd beter dan verbale
communicatie.
Tot mijn verbazing vraagt ze: "Bent u gelukkig met wat u doet, mijnheer?"
Niet: Bent gelukkig? Nee, specifieker, correcter wellicht: bent u gelukkig met wat u doet? Gezien ik sinds een jaar of twee eerlijkheid beoefen als een soort sport, zeg ik: "Ik probeer die vraag zoveel mogelijk te vermijden." Zij: "Zo bang van het antwoord?" Amai, heeft dit meisje wel Vlaamse roots? Ik ben bijzonder bevooroordeeld -allicht onterecht- tegenover mijn Vlaamsche medemensen. Spontaniteit schrijf ik hen bijvoorbeeld niet toe.
De conducteur komt langs. Stilte. Haar telefoon rinkelt opnieuw. De verbinding is slecht. "Ja, ik hoor u weer niet, zenne." De verbinding valt weg. Ze prutst nog wat op haar gsm. Ze zegt niks meer. "Lastige dag op het werk?", vraag ik. Ze zucht weer. Mijn halte is daar al.
Als ze ziet dat ik moet afstappen, zegt ze: "Volgende keer een echt antwoord he!" Ik stap naar huis. Dat is verdomme een gevaarlijke vraag. Bent u gelukkig met wat u doet? En kunt ge daar nog eerlijk op antwoorden? Als we echt helemaal vrij mochten kiezen, zouden we dan niet allemaal iets anders aan het doen zijn?
Volgens mijn verloofde bestaat er niet zoiets als een gelukkig leven. Zij denkt: het leven gaat niet over proberen leven in de zon, maar over leren dansen in de regen. Ik blijf op zoek naar de eeuwige zon, de ideale, bevredigende situatie. En misschien zoek ik nog altijd niet hard genoeg. Ik lees nu een boek over Gestalttherapie. Een individu wil zijn behoeften bevredigen en wil zichzelf waarmaken. En dat steeds in interactie met zijn omgeving. Op dit moment leef ik niet in de meest bruisende, stimulerende omgeving. Verander dat dan, zeggen geluksgoeroes. Follow your bliss. Volg wat je gelukkig maakt. Maar wat is dat? Ik krijg daar zeer uiteenlopende, nogal onpraktische antwoorden op. Wat maakt jou gelukkig?
Politieke meeting gisterenavond en politieke meeting deze ochtend. Zeer fijne mensen gezien, die nog willen delen met anderen. De meeste mensen willen delen, als ze er dank u voor terug krijgen. Nooit gedacht dat ik mij nog zoveel met politiek zou bezighouden. Ergens is het zonde van de tijd, maar het is even nodig als ademen. Niet aan politiek doen, is terrein laten voor de nukken van het grote geld. Veel plezanter was het toen ik in een Gentse winkelstraat een mooi meisje zag. Ik sprak haar aan. Ze studeerde psychologie. Haar vader bleek erg links te denken. Waarom doen we dat niet vaker? Een wildvreemde aanspreken op straat, gewoon zomaar, omdat de lentekriebels het vragen? Politiek ligt mij na aan t hart, omdat ik zoveel miserie zie. Graag was ik dat allemaal even vergeten, om de belangrijkste maaltijd van de dag te nuttigen en dat meisje te beffen in een studentenkot. Geen betere plek om haar jeugd in te drinken. Maar het volwassen leven riep mij als een hese sirene met doorrookte keel.
In een drukke winkelstraat passeren ons per uur honderden potentiele connecties. En tussen iemand kennen en niet kennen, staat geen muur. Een maand geleden had ik een tof treingesprek. Die jongeman heeft mijn werk gecontacteerd om mijn emailadres te krijgen, om ons gesprek verder te kunnen zetten. Als ik niet wil dat de superrijken ons verdelen, kan ik ook niet toelaten dat de ongeschreven sociale regels het doen. Wanneer sprak u voor het laatst een wildvreemde aan?
Of loopt u zoals ik meestal te veel te kniezen om die stap te zetten?
Voor het eerst bloggen op een I-Pad. De elektronische stenen tafel. Zou dat nooit zelf in huis halen. Heb hem in bruikleen van het werk. Zeer sympathiek. Als journalist ook wel nodig om snel en overal een artikel te kunnen rondsturen. In deze tijd waar we onszelf voorbijlopen, moet alles gisteren al gebeurd zijn en moeten we al vertrokken zijn waar we pas aankomen. Hoewel ik van dat opgefokte ritme permanent angst heb, begeleid ik in mijn vrije tijd mensen met psychische aandoeningen. Je kan dat gek vinden, maar dat kalmeert mij. Wat mij niet kalmeert, is de financiele ongelijkheid tussen mensen. Er lopen mensen rond die op een dag meer verdienen dan ik in een jaar. Dan voel ik mij een idioot. Of een zacht ei. Ik ben er van overtuigd dat mijn loon perfect mijn lage zelfvertrouwen weergeeft. Hoeveel zelfvertrouwen komt elke maand op uw bankrekening? Volgens anderen weerspiegelt mijn loon mijn ethische principes, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Kan je van ethische principes rijk worden? Ondanks of net daarom?
Mijn dag in minder dan 1000 karakters :: Verbinding
Collega met de mooiste ogen heeft verjaardag vandaag. Beetje chocolade
gegeven. Op 't werk geven we eigenlijk geen cadeaus voor verjaardagen.
Ik wel. De bedradingen in mijn hersenen zijn er voor connecties. Ik hou
niet van muren tussen mensen. Ik wil geloven in literatuur die als
stormram die zo'n muren neerhaalt. Bestaat zo'n literatuur? Op 't werk
hielp ik het linkse gedachtegoed verspreiden. Thuis chatte ik met mijn
verloofde. Nu studeert ze in Olomouc, Tsjechië. Straks in Wurzburg,
Germanië. Dat is 5 uur reizen. Wat na drie jaar met 1200 km tussen ons
in, om de hoek is. Vannacht had ik angstaanvallen. Deze samenleving is
niet optimaal voor gevoelige zielen, maar is er al ooit een samenleving
geweest die dat wel was? Ik ben bezig aan een theaterstuk over de slag
bij Stalingrad. Vanuit de zetel is oorlog zeer boeiend. Vandaag vond ik dit de beste
TEDtalk: materialisme als schreeuw om liefde.
http://www.youtube.com/watch?v=dJgiYBdD2VA
