Het zijn zo van die bekentenissen die je beter niet doet, als je wil dat ooit nog iemand je serieus neemt. Erger dan mijn interesse in geschiedenis, is een interesse in astrologie. Nochtans, als ik met iets geld kan verdienen, is het astrologie. Maar dat durf ik dan weer niet, ik ben zo'n brave mens, ik zet de mensen niet graag in 't zak, al is dat eerlijk gezegd mijn grootste talent, een talent dat ik nooit aanwend. “I'm worst at what I do best”, zong Kurt Cobain (Vissen)

Het gaat ver die stompzinnige interesse. Ik ken van zo ongeveer alle bekende (nou ja, bekend voor een aantal Amerikaanse geeks en 1 Belgische geek) generaals uit de Amerikaanse Burgeroorlog de sterrenbeelden. Daar zijn twee obsessies met elkaar verweven geraakt. Ik ken het sterrenbeeld van mijn vrienden (waar zeer bewust geen enkele Tweelingen toegelaten wordt). Ik ken het sterrenbeeld van mijn collega's. Van Belgische politici, van een hele sliert schrijvers. Hoera, telkens er een Vissen tussen zit, zelfbevestiging, hoezee.

Meestal klopt het. Meestal hebben ze net die eigenschappen van hun sterrenbeeld. Dat kan aan mij liggen. Pure perceptie, gefilterde focus en self-fulfilling prophecies van mijn kant. Rationeel besef ik dat. Emotioneel laat ik er mij toch door leiden. Vandaag ontdekte ik dat eentje geen Waterman is, zoals ik dacht, maar Maagd. Ik vond de collega in kwestie op slag sympathieker. Dan besef je toch dat je te ver gaat in een interesse. Zelf ben ik Vissen, die hun ongeschreven slogan is: “een klein beetje te veel is juist genoeg voor mij”.

En dus check ik, die volgens de modernste criteria op zijn minst in theorie als een klein beetje intelligent wordt gecategoriseerd elke dag mijn horoscoop. Die van de Metro vind ik bijvoorbeeld heel goed. Ik check hem in 't Frans, zo leer ik toch ook iets nuttigs door mijn stompzinnige interesse. En in 't Duits op internet. Hoe een stompzinnige interesse goed kan zijn voor je talenkennis. Maar het is fout, dat besef ik. Als baas zou ik nooit een Tweelingen aannemen, waarschijnlijk nooit een Leeuw, tenzij om mij een beetje op te vrolijker, maar niet om echt werk te verrichten, allicht nooit een Waterman en ook geen Weegschaal. Ik heb het niet zo voor luchttekens. Maagden bij de vleet, om de details netjes te krijgen. Liever geen stier, tenzij voor bepaalde functies. Heel graag één Kreeft. Niet meer, want Kreeften maken elkaar onderling kapot. Vooral vrouwelijke Kreeften. Enkele mannelijke schorpioenen. Als ik wil dat er flink geneukt wordt op kantoor, neem ik enkele vrouwelijke Schorpioenen aan. En als ik mijn positie als baas kwijt wil, neem ik enkele mannelijke Steenbokken aan. Nu, Vissen worden zelden baas. En als ze 't worden zijn het excentrieke bazen. De normaalste is nog George Washington. Maar Steve Jobs en Gorbachov zijn bizarre figuren.

Mijn broer is Steenbok. Dan merk je meteen dat ik lui word en het roer uit handen geef als die in de buurt is. Maar mijn vrouw is ook Steenbok. En dat heb ik altijd gewild. Een Steenbok of een Kreeft. Al is voor mij een Steenbokvrouw duidelijk de beste keuze, want een Kreeft zou mij te veel bemoederen, hoewel ze misschien iets agressiever mijn schrijfcarrière zou organiseren. De vrouwen van Kurt Cobain en Johnny Cash, beide Vissen, waren getrouwd met Kreeften. Einstein trouwens ook. Maar nee, liever een Steenbokvrouw. Dat bemoederen van de Kreeft is dodelijk voor een kleine jongen als ik, die nog veel moet groeien en stompzinnige interesses moet overwinnen.

27-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Hij zit in elk van ons. Steven Pressfield beschrijft hem heel precies. Pressfield noemt hem 'resistance', 'verzet'. Hij zit ook in u. De mijne heet AntiWilko. Zie foto. Hij ziet er bedriegelijk onnozel uit. En hij staat mij dagelijks naar het leven. Geen zever. Dit is de enige vijand die ik heb. Dan wel direct een gruwelijke. Hij kent geen regels, hij zou niks laten om zijn goesting te krijgen. En zijn goesting is mijn hel.

Zijn goesting is ervoor zorgen dat ik mijn goesting niet krijg, niks onderneem om mijn goesting te krijgen. U kent hem, hij zit ook in u. Een variant ervan. Het is die stem die u 's ochtends van uw plan af helpt om te gaan joggen. Die stem die u overtuigt om toch nog die zak chips open te trekken en uw dieet uit te stellen tot morgen. Die stem die u zegt: stop pas met roken als uw laatste pakje leeg is. De demon is full of bullshit en vindt vanalles uit om u af te leiden en u te saboteren. Het is de stem die u verleidt om als jongeman acht uur per dag een dwaze shooter te zitten spelen. Die stem is zo geslepen dat de demon u zal overtuigen dat er allerlei heilzame dingen verbonden zijn aan acht uur lang een schietspel op een pc te spelen met 'vrienden' uit Zuid-Korea.

Het is die stem die bij Facebook hoort en u daar gegijzeld houdt, waar u status updates overloopt, die u niets bijbrengen, waar u in de bekende blauwe Facebook-cirkels blijft lopen. Waar u het zoveelste miljoenste in elkaar geflanste fotoshopprentje bekijkt dat u vertelt dat u uw leven zelf in handen heeft en dat u gewoon uw ding moet doen in het leven. De demon kickt op dat soort prentjes. De demon kickt op boodschappen die u vertellen dat u uw zin moet doen en echt iets moet en kunt maken van uw leven. Het verzacht uw angst. Het prentje delen op uw muur, verzacht de pijn, geeft u een vals gevoel van daadkracht. Ondertussen zit u nog altijd op Facebook en doet u niks. De demon lacht.

Het is aan de demon dat u overtollig buikvet te danken heeft, een magere bankrekening, een relatie die in 't slop zit, een diploma dat u niet gehaald heeft, een job die u niet graag doet en blijft doen uit een vals gevoel van verantwoordelijkheidszin of 'realiteit'. De demon masturbeert op een papiertje waar hij het woord 'realistisch' geschreven heeft. Dat vals woord dat u ontslaat van actie en initiatief. Uw gebroken dromen eet hij voor lunch.

De mijne heet dus AntiWilko. Hij staat voor alles wat ik niet wil in 't leven. Hij lacht mij uit met zijn bolle ogen. Er van weg lopen, maakt hem sterker, dus neem ik hem overal mee. Het is AntiWilko die tussen mijn voeten zit, als ik buikspieroefeningen doen. Het is AntiWilko die op de grond ligt en die ik bij elke push-up met mijn neus raak. Oorlog geeft zin aan ons leven. Het stelt de dingen scherp. Een tweedeling tussen wat aangevallen moet worden en wat verdedigd moet worden. Het is een oorlog op leven en dood. Er sterven dagelijks mensen aan hun eigen AntiWilko. Soms leven ze fysiek nog wel een jaar of twintig, maar mentaal heeft hun AntiWilko hen uitgerot.

Als elke dag een veldslag is tegen AntiWilko, dan wint AntiWilko negen van de tien veldslagen. Waarschijnlijk meer, want AntiWilko heeft doodgraag dat ik hem onderschat. Mijn magere overwinningen op AntiWilko dit weekend zijn één uitgelezen boek, een paar pagina's extra aan mijn briefroman 'brieven aan mijn vader' en een hele sliert Duitse en Franse documentaires die speelden op de achtergrond terwijl ik niets deed en een strategisch bordspel speelde tegen de enige persoon die al eens wint van mij bij bordspellen. Ik ben zo goed in bordspellen, omdat AntiWilko zo vaak gewonnen heeft van mij. In het enige bordspel dat er toe doet: dat in mijn hoofd. Doel van het spel: voor mij: voldoening halen, voor AntiWilko: dat ten allen prijze vermijden. Regels: geen. AntiWilko wint op vele manieren: als je bijvoorbeeld iemand ziet die verder staat dan jou en je denkt: dju, dat had ik kunnen zijn. Jij wint als je tranen in je ogen krijgt, omdat je een overwinning gehaald hebt op de gemeenste kracht die je ooit tegen kunt komen: jezelf. Als je het moeilijkste van het moeilijkste doet: dat waar je het meeste angst voor hebt: stappen in de richting van je droom. Hoe belangrijker de droom voor je is, hoe harder de demon vecht, hoe meer geheime wapens hij uit zijn arsenaal trekt.

U kent hem ook. Daarom werkt u vandaag compleet tegen uw zin als ambtenaar bij pensioenen, terwijl u veel liever kinderverzorgster zou zijn. Daarom geeft u vandaag Nederlands aan anderstaligen, terwijl u veel liever therapie met piano-improvisatie zou geven, daarom staat u vandaag aan de lopende band bij Tupperware, terwijl u veel liever in de modewereld zou werken, daarom schept u vandaag 2000 kilo cacao bij Callebaut, terwijl u veel liever in een punkband zou spelen of een winkel zou openhouden met punkplaten, daarom werkt u vandaag als isolator terwijl u veel liever een restaurant met Armeense specialiteiten zou openhouden. De meeste mensen die ik ken, hebben een razgrom geleden tegen hun AntiWilko. Razgrom, een Russisch woord waarvoor we niet echt een mooi equivalent hebben. Het betekent zoiets als een complete nederlaag.

Die maat van mij, die mij soms een razgrom bezorgt op het veld van karton, die verslaat zijn AntiWilko zowat elke weekdag. Hij pendelt vanuit Menen naar Leuven om een master biochemie te halen. Op andere vlakken verliest hij wel van zijn demon. Hij geeft zijn wens om een lief te hebben elke dag een half potje slaappillen. De demon vecht op alle fronten. En wie beweert de demon staande te houden op alle fronten, bluft. Maar bluffen mag, want in de oorlog tegen de demon, zijn geen regels. Behalve: er wordt gevochten tot de dood, je kan niet winnen zonder strategie, er geen mogelijkheid tot een wapenstilstand, er is nooit een gevechtspauze, de demon past zich altijd aan en vindt altijd iets anders uit, de demon zoekt bondgenoten in je omgeving en schakelt ook je vrienden en familie in, de demon valt niet te overtuigen, luistert niet naar argumenten, de demon is als een pestkop op school, het enige waar hij van ineen krimpt, is een brute tegenaanval. Discipline en vastbeslotenheid zijn het watervat, waarin de demon om zijn moeder krijst. Ik ga de mijne pesten met 50 kussen. 50 kussen voor 50 push-ups.

26-11-2012 om 12:16 geschreven door Tederdraads  

Goed boek. Beknopt. Trefzeker. Helder. De wereld van marketing teruggebracht tot de essentie. Zeer praktisch gericht. Met interessante analyses. Overzichtelijk. Veel voorbeelden. Aangename vertelstijl. Hier en daar een fout die voorbij de redactie is geraakt. Alfred Einstein in plaats van Albert Einstein. Doet geen afbreuk aan de marketinglessen.

Marketing is basically toch 'gewoon' een emotie koppelen aan een product. De klant koopt de emotie, voelt zich lekker, blijft je product kopen. Klinkt simpel, maar is het totaal niet. En strooien met ingewikkelde reclametaal helpt niemand vooruit. Guillaume houdt het simpel.

Welke emotie koppel je aan een product? Dat bepaal je zelf niet zozeer. De klanten zien jou op een bepaalde manier. Als ze je zien als 'saai' en 'grijs', is het verloren geld om een campagne te starten om jezelf het imago 'hip' en 'jong' aan te meten. Daarmee voed je alleen de gedachte dat die twee dingen erg belangrijk zijn en sja, je bent het niet, wat je campagne ook mogen beweren. Wat je wel kan doen is 'saai' en 'grijs' ombuigen. Naar 'intelligent' en 'degelijk' bijvoorbeeld. Zoiets werkt wel. Het boek geeft het voorbeeld van de krant De Standaard.

Guillaume vermijdt dus al te veel marketinglatijn. Sporadisch duikt er toch eens zo'n term op. Zoals 'leading call'. Dat wil zeggen de boodschap van de hoofdspeler in een marktsegment. Zoals Danone die beweert dat yoghurt een modern en jong product is. De leading call is dan: yoghurt is modern. En de klanten slikken dat. Stassano, de concurrent, werd bang en lanceerde een campagne dat hun yoghurt ook modern is. Fout: daarmee voedden ze alleen de gedachte dat yoghurt inderdaad modern MOET zijn. Spijtig, want de klant had Danone al gezien als de modernste. Beter voor Stassano was een tegenboodschap geweest: yoghurt moet oerdegelijk en traditioneel zijn. Of yoghurt moet vooral zo weinig mogelijk suiker bevatten. Of yoghurt hoort er bij als je naar de cinema trekt. Weet ik veel, iets anders. Je het imago aanmeten van de concurrent faalt meestal. Als Dag Allemaal zich straks gaat profileren als Knack, wordt dat een marketingramp. Guillaume pleit voor authenticiteit. Zeker in een tijdperk waar mond aan mond reclame met de snelheid van het licht over de wereld reist. Een merk dat iets belooft dat het niet kan waarmaken, gaat er aan. Killed by blog, noemen ze dat dan. (Van Der Stighelen is ook auteur van 'Echt', de man breekt terecht een lans voor authenticiteit)

Zeer interessant is een overzichtje met een indeling van merken op basis van persoonlijkheidstrekken.

Het lijstje:

De tovenaar (Disney, Viagra, Mr. Proper)

De vrijbuiter (Virgin, Humo)

De schepper (Apple, Renault)

De wijze (laboratoires Garnier, Dr. Vogel)

De heerser (BMW, Microsoft, Côte d'Or)

de mens zoals u en ik (Jupiler, Dove)

de minnaar (Mini, magnum)

de grapjas (Gamma, Red Bull, Axe)

de verzorger (Nivea, Danone)

de onschuld (Lenor, Milka)

de grote held (Nike, Fedex)

de avonturier (Jeep, A.S. Adventure)

Belangrijkste vraag is natuurlijk wat maakt van een merk dan een held?

Het merk moet uitzonderlijke kwaliteiten hebben

Er moet eigenbelang van de klant spelen.

Er moet een maatschappelijk belang spelen.

Je moet de naam mee hebben, je moet het hele pakket goed kunnen vatten in één slogan en je moet je visueel onderscheiden.

Een uitstekend voorbeeld dat iedereen kent is Apple. Briljante marketing en branding.

Uitzonderlijke kwaliteiten: computertechnologie volledig onderdeel laten worden van je dagelijkse leven.

Eigenbelang van de klant: de klant die apple gebruikt, denkt dat hij speciaal is. Anders denkt. Vernieuwend is. Mee is. De computerboel van Apple is gebruiksvriendelijk.

Maatschappelijk belang: Apple zet zijn klanten op één lijn met mensen als Einstein. Zie hun overbekende filmpje.  Vernieuwers. De mensen die gek genoeg zijn om te denken dat ze de wereld kunnen veranderen, zijn diegene die inderdaad de wereld veranderen. Apple verandert de wereld. Kleurt buiten de lijntjes. Geeft niet om regels. Met een fucking I-pod op de trein zitten wordt plots rebels en vernieuwend. De kunstzinnige avantgarde zijn Apple gebuikers (niet dus, maar het is een mooie gedachte die goed verkoopt)

Visueel: Sja, Apple is visueel top. Herkenbaar. Beheksende branding.

Wie wil weten hoe hard er nagedacht wordt over de producten die u in uw karretje laadt, welke emotie men bespeelt om u te doen kopen, en hoe men in een ruis van reclame toch nog probeert uw aandacht te vangen, moet vooral dit boek lezen.

25-11-2012 om 23:07 geschreven door Tederdraads  

En Tolstoj een zaag met zijn Oorlog en Vrede. George Martin heeft met zijn reeks 'A song of fire and Ice', (game of thrones is slechts het eerste deel uit een bredere reeks) de oorlog en vrede van het fanatasygenre geschreven. Allez, hij is er nog volop aan bezig.

Het is stukken beter dan oorlog en vrede, stukken beter ook dan Lord of the Rings en blaast the Chronicles of Narnia of iets als Harry Potter gewoon weg. De omvang van deze boeken proberen vatten, is als de komos proberen meten.

Massa's personages, allemaal interessant en loepzuiver uitgewerkt, gevarieerd, authentiek, met net genoeg fantasy-elementen om de illusie van een echte wereld niet te vergallen. Gestoorde karakters. Bruut geweld zoals alleen de mensensoort die kan brengen. Gruwelijke praktijken, denken we maar aan de Unsullied (de onbezoedelden) huursoldaten die als kind gecastreerd worden, elke dag van naam veranderen en voor niets anders leven dan gehoorzamen. Ze zijn ook geheel gevoelloos, want men vergiftigt ze van kindsbeen af langzaam tot ze geen pijn meer kunnen voelen. Het is maar één voorbeeld uit een wereld bevolkt door berekende personages die hun eigen moeder zouden opeten om hun goesting te krijgen. Als er op de achterflap staat: 'characters so venomous they could eat the Borgia's' dan maakt de inhoud dat helemaal waar.

Ik ben geen fan van het genre. Bij fantasy denk ik aan 25-jarige maagden die op donderdagavond samen komen om Dungeons en Dragons te spelen. Maar dat is weer zo'n flauw vooroordeel. Vin Diesel is een groot fanaat van Dungeons en Dragons en het valt toch te betwijfelen dat die nog maagd is.

George Martin is ook Maagd. Maar dan van sterrenbeeld. Dat is typisch het sterrenbeeld van een pietje precies. Of astrologie klopt is wat anders, maar die Martin is alleszins een groot pietje precies. De mate van detail in deze boeken is zo overweldigend dat je als lezer bijna om genade wil smeken, vooral als nijdige collega-schrijver, maar je leest natuurlijk verder, want je wil graag weten hoe het verder gaat. Pageturner is er een te zwak woord voor. Geen enkele Vlaamse schrijver is tot zoiets in staat. De Vlaamse boeken die wij in onze pers ophemelen mogen nog niet ruiken aan de moeite die in deze boeken gekropen is. Dat kan natuurlijk liggen aan onze Nederlandstalige boekenmarkt. Wie durft het aan om vijf jaar van zijn leven op te offeren om één deel van deze reeks te schrijven? In de Amerikaanse uitgeefcultuur krijg je als schrijver een riant voorschot voor zoiets. Je hebt wat om van te leven VOOR je boeken in de winkel liggen. In ons taalgebied heb je zelfs niets om van te leven NADAT je boeken in de winkels liggen.

Haters van het fantasygenre doen er toch goed aan om deze boeken een kans te geven. Ze zijn een goudmijn aan psychologie, filosfie en strategie en als het dan echt moet: ook van culinaire hoogstandjes. Martin beschrijft graag in 't lang en breed eetfestijnen.

De reeks wordt ook verfilmd. En is terwijl ik dit schrijf te zien op tv. De acteurs zijn zeer goed gekozen. Het labyrint aan verhaallijnen wordt tot zijn essentie herleid. De dialogen roken vuur. Mijn eigen favoriet is de dwerg Tyrion. De favorieten van mijn ogen zijn Daenerys en koningin Cersei. Wie begint te kijken of te lezen is verkocht en mag zich bij George Martin beklagen voor heel wat weg gesmokkelde nachtrust.

25-11-2012 om 22:09 geschreven door Tederdraads  

Geen zin om dat boek hier nu eens lekker af te breken. Wie een hond wil slaan, vindt een stok, dat weet iedereen. Zo'n boek kost een geweldige hoop moed, tijd en energie. Al wie dat tot een goed einde brengt, verdient een pluim. Maar dus, in vogelvlucht:

Auteur: Björn Soenens. U kent hem misschien niet, maar u heeft hem begin november vast wel eens gezien. In eender welk tv-programma dat iets te brengen had over de presidentsverkiezingen mocht hij opdraven om met een guitige glimlach zijn mening te geven. Plezante tv. Vlot verteerbare analyses bij het avondeten.

Wat?

Een vlotte doorloop van de Amerikaanse geschiedenis in hapklare hoofdstukjes. Plus veel info over het verschil tussen democraten en republikeinen. Veel info over de laatste presidentsverkiezingen van november 2012.

Gaat het boek diep?

Nee, het boek gaat niet diep. Het is het equivalent van het vak Amerikaanse geschiedenis van de Ugent, vroeger ter waarde van een schamele 4 studiepunten. Niet verwonderlijk, want Soenens heeft nog Amerikaanse geschiedenis gegeven aan de tolkenschool in Gent.

Is het een slecht boek?

Hangt van je verwachtingen af. Zelf vind ik het een matig boek. Na je 27ste word je met de dag een stukje milder.

Als je de VS door en door wilt kennen na het dichtslaan van dit boek, dan niet. Maar mogen we dat zelfs maar verwachten van één boek? Eventjes alles meegeven dat er te weten valt over een land dat meer dan een paar honderd miljoen mensen telt? En een zeer bewogen geschiedenis heeft gekend? Nee, natuurlijk niet.

Wie weinig weet van de VS, maakt met dit boek een vrij goede keuze. Alles passeert snel. Alle klassieke hoekstenen van de Amerikaanse geschiedenis: de Mayflower, de traditie van Thanksgiving, de preek van 'a city on a hill', de beschavingsmissie van de Amerikanen, de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Engelsen, de trail of tears (als de VS eventjes een heel volk verhuist, de Cherokee indianen uit Georgia), de burgeroorlog, de oorlog met Spanje, de twee wereldoorlogen, Korea, Vietnam, de koude oorlog die toch eigenlijk best heet was enzovoort, eigenlijk kent u het allemaal wel, maar het is tof om het nog eens allemaal kort te lezen. En geen toeval dat ik de geschiedenis van de VS nu vooral mijlpalen geef in de vorm van oorlogen.

Over de gewone Amerikaan gaat het zelden. Soenens zoomt vooral in op politici en de media. Boeken over de VS hebben wat van apocalyptische literatuur. Ook dit. De VS is op de retour, is failliet, gaat helemaal naar de kloten. En volgens Soenens valt dat enkel goed te krijgen als de Democraten en de Republikeinen nu eindelijk eens gaan samenwerken. Valt over te discussiëren, maar ik betwijfel het. De Democraten zijn rechts en voor de toplaag van de samenleving en de Republieken zijn dat ook, alleen nog veel openlijker en fanatieker.

Het is vooral een geschiedenis van ongekende, ongelimiteerde mogelijkheden en heel wat stompzinnige beslissingen. We zullen het maar op de pioniersspirit van de gemiddelde Amerikaan steken: altijd de grens opzoeken, risico's nemen, falen is niet zo erg, pick up your troubles en trek weer verder, begin iets anders. Het ongebreidelde kapitalisme, met ongekende mogelijkheden voor de enkelingen en zwarte sneeuw voor de massa. Maar die massa klaagt niet, want er is altijd die droom: ooit zijn zij bij die enkelingen die het helemaal maken. Een mens droomt graag en niemand die de verrassende kracht van dromen betwijfelt. Soenens houdt van de Amerikaanse mentaliteit, zoveel is duidelijk. Dat er daar nauwelijks sociale zekerheid is, vindt hij op zijn minst charmant en efficiënt. De obers zijn zoveel vriendelijker, want zonder je fooi verhongeren ze. Mensen weigeren geen werk, want het is het rotste, vuilste jobke aanvaarden, of dus ja, verhongeren of uit vuilbakken leven.

Geen wonder dat donkerblauwe Karel De Gucht zo lovend was over het boek. Zoals gezegd, geen zin om Soenens af te knallen. Ik ben onze moddergooicultuur (leve sociale afbraaknetwerken) serieus beu. Dus om kort te gaan, vijf dingen pro en vijf dingen tegen

PRO

-vlotte wandeling door de hele Amerikaanse geschiedenis. Als u een gesprek wilt voeren over de VS heeft u na dit boek een goeie basis

-een plezantere manier om te slagen voor het vak Amerikaanse geschiedenis, dan het lezen van een gortdroge cursus

-voor de internauten met hun concentratiespanne van een goudvis zijn de hapklare, korte hoofdstukken kleine lectuuroases

-het enthousiasme van Soenens druipt er zichtbaar vanafen dat werkt aanstekelijk (zowel op papier als in zijn tv-optredens)

-Soenens weet als ervaren journalist goed te kiezen wat een sexy onderwerp is en wat niet en hij levert er aardig wat cijfermateriaal bij waar u toch wel van op zal kijken

TEGEN

-er was geen bibliografie. GEEN bibliografie. Nauwelijks bronvermelding. Soenens dankt Wikipedia (!), een beetje lezer wordt dan bang, heel bang. Er zijn hier en daar foutjes geslopen in het boek. De fout die mij natuurlijk een schop tegen mijn milt gaf, was: 'bij Atlanta hakte Sherman de troepen van generaal Lee in de pan'

Dan nu tijd voor een bijzonder nerdige reactie: aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarg!!!

MIS. William Tecumseh Sherman hakte de troepen van John Bell Hood in de pan. John Bell Hood verving generaal Jospeh Eggleston Johnston. Lee heeft niks, maar dan ook niks met de slag bij Atlanta te maken. Jefferson Davis nam de beslissing om Johnston te vervangen door Hood. Lee zit op dat moment in Petersburg, vlakbij de zuidelijke hoofdstad, Richmond. Hij is op dat moment geen opperbevelhebber van het zuidelijke leger, hij is enkel de bevelhebber van het leger van Noord-Virgina. Hij heeft er dus werkelijk niks mee te maken.

Waarom moet iemand dit erg vinden?

Als ik zeg dat de troepen van maarschalk Zhoekov de troepen van Erwin Rommel in de pan hakten bij Stalingrad, steigert u ook. Omdat het gewoon niet speciaal historisch correct is om een generaal bij zijn kraag te vatten en enkele duizende kilometers verder neer te smijten om hem een nederlaag aan te wrijven. De fout doet vooral sterk vermoeden dat er meer van die uitschuivers zijn. Ook vind ik dat het niet in zo'n boek mag staan, als er op de achterflap staat: 'Wat Soenens niet weet over Amerika kun je op de achterkant van een postzegel schrijven'. Alle respect voor Soenens, maar sorry, klopt dus niet. Een journalist als Thomas Blommaert (auteur van 'ik was nog nooit in Zelzate geweest') zou zoveel lof nooit toelaten op de achterflap van zijn boek. Marketinggewijs laat je het natuurlijk beter staan.  

-er staan stomme typfouten in, data en namen worden soms per vergissing verwisseld. Voor 25 euro verwacht je dat de redactie feilloos gewerkt heeft

-wie de presidentsverkiezingen niet zo sexy vindt, kan een heel groot deel van dit boek gerust aan zich voorbij laten gaan

-ondertussen hoeft echt niemand, maar dan ook echt niemand, die de mooie kans krijgt om een boek over dit boeiende land te schrijven nog eens te onderstrepen dat DE Amerikaan niet bestaat. Ik denk dat de meest wereldvreemde Europeaan onderhand begrepen heeft, dat de VS een zeer diverse bevolking heeft en dat je vooral niet moet gaan veralgemenen à la ze vreten daar allemaal hamburgers, hebben geen cultuur, weten niks over het buitenland en rijden allemaal rond in tanks van auto's die olie zuipen. Die bestaan natuurlijk, clichés komen van ergens, maar ze zijn niet allemaal zo. Kunnen we afspreken dat iedereen dat nu weet? DE Amerikaan bestaat niet. Als iedereen dat nu even noteert, kan het volgende boek over Amerika een beetje pagina's uitsparen.

Oordeel:

Matig boek. Zeer orthodox van opzet. De echt alternatieve pers van de VS wordt bijvoorbeeld nooit genoemd. Wel vrij graag gelezen. Belangrijkste mankement is een compleet gebrek aan een degelijke bibliografie. Wat meteen verraadt dat dit geen echt wetenschappelijk boek is. Is dat de fout van Soenens? Nee, boeken moeten verkopen. En dit boek heeft vermoedelijk zeer goed verkocht. En men heeft er alles aan gedaan om het voor de moderne en snel afgeleide lezer (ikzelf inbegrepen) boeiend te maken. Hier 25 euro voor neer tellen? Zelf heb ik dat gelukkig niet moeten doen. Eindverdict: aangename beginnerscursus en een tikje beter dan de amerikaboeken van zijn collega's, Greet De Keyser en Tom Vandijck. Qua stijl wint het Amerikaboek van Geert Mak, maar dat is appelen en peren vergelijken.

25-11-2012 om 20:33 geschreven door Tederdraads  

Ik wil toch eindelijk eens afrekenen met enkele interesses die ik koester, al van mijn eerste herinneringen. Want productief zijn dat soort interesses niet. Welke werkgever zit er bij God te wachten op mijn kennis over een kleine veldslag in juni 1876 waar ocharme iets meer dan 250 Amerikaanse cavaleristen gesneuveld zijn?

Mijn kennis over dat kleine voetnootje in de geschiedenis is absurd groot en totaal nergens nuttig voor. Zo kunt ge u al vragen stellen bij de term 'Amerikaanse' cavaleristen. Een groot deel ervan waren verse inwijkelingen, uit Ierland, uit Italië, uit Engeland. Vers van de boot kwamen ze aan hun einde in één van de vele hoofdstukken van een eeuwenlange volkerenmoord. Die van de blanken op de indianen.

'Maar' 268 cavaleristen en scouts sneuvelden en toch is die gebeurtenis meermaals verfilmd en zijn er een pak boeken over geschreven. Het is ook wel een sexy feit. Een echte celebrity, een vedette met blond krulhaar, leidt een schoon regiment, de fameuze zevende cavalerie, naar een gigantische verzameling indianen, is zo stom om aan te vallen zonder op versterking te wachten en sneuvelt, nog altijd maar 36 jaar oud.

Kolonel Custer had een blitzcarrière gemaakt tijdens de Burgeroorlog. Meer omdat hij snel de favoriet werd van zijn oversten, dan dat hij zo'n geweldig tacticus was. Tijdens de burgeroorlog doet hij niet veel meer dan altijd maar aanvallen, ten koste van grote verliezen. Maar hij is fotogeniek, hij kleedt zich goed en opvallend, hij heeft zijn uiterlijk mee, hij heeft een knappe jonge vrouw, Libby, hij heeft altijd jachthonden bij en hij heeft een gigantisch ego. Hij kan het ook goed uitleggen. Na enkele jaren campagne voeren tegen indianen schrijft hij het boek 'my life on the plains'. Door critici rap verbasterd tot 'my lies on the plains'. En vooral: met hem op de voorpagina verkopen de kranten beter, dus hij heeft altijd de pers aan zijn kant.

Wat steekt die kerel uit eind juni 1876? Amerika wil de indianen uit Montana verdrijven. Er zou goud zitten in de Black Hills. Spijtig genoeg op indianengebied. Die moeten dus maar opkrassen. Probleem: die zien dat niet zitten. Sitting Bull, Gall en Crazy Horse verzamelen duizenden indianen rond zich en gaan kamperen bij de Little Big Horn rivier. De VS sturen er een legermacht op af in verschillende kolonnes. Een van die kolonnes is de zevende cavalerie onder Custer. Iets van een 650 man. Custer laat zijn sabels achter, hij neemt alleen geweren mee. Gatling machinegeweren interesseren hem ook niet. Hij wil snel zijn. Hij wil als eerste bij de indianen zijn, want hij wil alle 'roem' voor zich.

Als hij op de indianen stuit, zijn de mannen onder zijn bevel doodop, ze hebben weinig geslapen en hun gezondheid is al fragiel. Recent onderzoek op de lijken wijst uit dat die jonge gasten al artritis hadden, rotslechte tanden en slecht gevoed waren. Niet echt elitetroepen dus. Ook piepjong, nogal vaak jonger dan 18. Echt geweldig bewapend zijn ze ook al niet. Ze hebben springfieldgeweren bij met slechte kogels die niet altijd echt vuren. De indianen -leve het Amerikaanse kapitalisme- hebben de modernste geweren kunnen kopen bij Amerikaanse handelsposten. Tussen de 900 en de 1800 krijgers zijn verzameld bij de Little Big Horn met hun vrouwen en hun kinderen. We zullen wel nooit weten hoeveel het er echt waren.

Die indianen zijn op dat moment de beste lichte cavalerie ter wereld. Ze weten wanneer ze moeten aanvallen en wanneer ze moeten terugtrekken. Ze zijn razendsnel, kennen het terrein als hun broekzak en zijn dus opvallend goed bewapend. Zelfs met pijl en boog zijn ze geducht. Hun vuursnelheid is enorm en zeer precies.

Custer trekt zich daar allemaal niks van aan en valt het uitgestrekte dorp meteen aan, zonder op de andere kolonnes te wachten. Nog erger: hij verdeelt zijn commando in drie delen. Een onder zijn bevel, een onder majoor Reno en een onder kapitein Benteen. Majoor Reno valt eerst aan, maar dat wordt al snel niks. Die trekt zich terug. Kapitein Benteen loopt een beetje verloren en komt niet echt indianen tegen. Custer krijgt de hoofdmacht op zijn dak. Men heeft tot voor kort nooit goed gesnapt wat Custer juist van plan was. De meest logische uitleg is dat Custer met zijn onderdeel de vrouwen en kinderen van de indianen wilde omsingelen. Die tactiek had in eerdere gevechten altijd goed gewerkt. Deze keer lukt het niet. Er sneuvelen hier ook vrouwen en kinderen, maar het is Custer die omsingeld raakt. Er is de mythe van de 'last stand' van Custer. Een restantje van zijn onderdeel dat zich verschanste en nog een tijdje tot de laatste kogel en de laatste man zou gevochten hebben. Onderzoek op het terrein en de mondelinge overlevering van de indianen spreken dat tegen. De hele affaire was rap beslecht. De cavaleristen panikeerden, er pleegden er nogal wat zelfmoord. Kortom, het onderdeel van Custer werd vlotjes in de pan gehakt.

De geschiedschrijving schenkt altijd overdreven veel aandacht aan de vele manieren waarop de indianen daarna die lijken hebben verminkt. Onder andere omdat die lijken dan in hun volgende leven zwaar belemmerd zouden zijn. Als je ziet wat die indianen te lijden hebben gehad, mag er wel wat begrip zijn voor die reactie. Als ze dan eindelijk een schoon hoopke van die langmessen die hen steeds westelijker duwden en hun land inpikten, te pakken hadden, dan snap ik dat ze zich eens goed hebben laten gaan en pezen hebben doorgesneden, schedels hebben ingeslagen en meer van het betere fileerwerk. Custer zelf hebben ze met pijlen de oren uitgekuist, want als hij beter had geluisterd, had hij niet nog eens oorlog gevoerd tegen de indianen.

Voor de indianen veranderde er niet veel met hun overwinning. Het was het laatste hoofdstuk voor Custer, maar het was ook een beetje het laatste hoofdstuk voor de indianen van de plains. Crazy Horse wordt zes maand later al neer gestoken met een bayonet. Op een reservaat en dan nog terwijl een van zijn eigen stam hem vasthield. Sitting Bill trok naar Canada, zag honger af en werd uiteindelijk vermoord door politie van het Indiaans agentschap.

Wat ge er in geschiedenisboeken, of ze nu degelijk zijn of niet, nooit bij krijgt, is wat die geschiedenisfeiten betekenen voor wie die leest en bestudeert. Zo'n stomme veldslag als deze, speelt geregeld in mijn kop. Waarom weet ik niet. Het boeit mij. Ik vind dat er in geschiedenisboeken ook te weinig gevloekt wordt. Een geschiedenisboek mag die Custer gerust een overambititieus kalf noemen.

Waarom het mij interesseert, weet ik niet. Vooral snap ik niet waarom ik dat als ik vijf jaar was constant zat na te spelen met playmobil. Herkende ik mij in die Custer? Die overdreven ambitie zonder geduld? Misschien wel. Vandaag interesseert mij vooral de andere kant van het verhaal. Sitting Bull, Gall en Crazy Horse die eindelijk zoveel indianen konden verzamelen en toonden tot wat ze in staat waren. Er bestaat een boek met alternatieve geschiedenis, waarin plausibel uitgelegd wordt hoe de indianen van de plains onder de leiding van Sitting Bull hadden kunnen uitgroeien tot een wereldmacht. Dat deden ze echter niet. Hun bizons werden bruut afgeslacht, zomaar, voor de sport. Hun hele manier van leven dat gebaseerd was op de bizonjacht verdween. En ze verhongerden en kwijnden weg, en kwamen compleet teneergeslagen bedelen bij de Amerikaanse regering. Vandaag kwijnen ze nog altijd weg in hun reservaten. Waar men er alles aan doet om hen in het alcoholisme te stampen. Tenzij ze furore maken in de casinowereld. Want de Amerikaanse regering promoot tegenwoordig vooral dat indianen casino's oprichten. Vooral Navajo-indianen staan sterk op dat vlak.

Het is erg een erg trieste geschiedenis, het verhaal van de indianen, iets waar weinig aandacht voor is. Ondertussen snap ik nog altijd niet waarom het mij zo fascineert. En ik vind het spijtig. Als economie mij als kind zo hard had gefascineerd als dit hier, was ik nu rijk. Tenzij ik mij als beursgoeroe had ontwikkeld in de stijl van Custer. Dan was ik nu failliet door te veel risico op de beurs. Ah, nee te veel risico nemen wordt tegenwoordig zwaar beloond met bonussen. Damn, die Custer is veel te vroeg geboren.

23-11-2012 om 18:30 geschreven door Tederdraads  

Om te beginnen met een understatement: het is een flauwe show. Een van mijn vele guilty bitterzoete pleasures, met nadruk op bitter, want die show is echt slecht. Het hoofdpersonage kijkt afwisselend extreem bezorgd, in distress, ofwel overdreven gelukzalig alsof viagra voor vrouwen uitgevonden is en tien keer zo potent is als een speedball. Als MILF vind ik haar best aantrekkelijk, dus ik kijk. En 't gaat toch over cowboys en indianen en ik ben een kleine jongen van een jaar of zes.

Anyway, de serie was zeer populair op het Amerikaanse platteland. Niet onlogisch voor een serie die zich op den boeren buiten afspeelt. De sterkte was meteen ook de zwakte. De serie werd afgeschaft. Programma's zijn er alleen om kijkers te lokken, zodat die reclameblokken tussen de progamma's door kunnen slikken.

Dat vermoedt iedereen als kind al: dat tv een blok reclame is dat opgesneden wordt met stukjes programma's tussen. Wel, het is dus echt zo. De serie werd afgeschaft, want plattelandsvolk is niet interessant voor adverteerders. Die boeren die kopen niet genoeg. Geen advertenties, geen shows. Nèh, zo simpel gaat dat.

Dus bedenk: de krant die ge leest, het magazine dat ge leest, ge leest dat alleen, omdat gij het product zijt. De makers van dat blad hebben u verkocht aan adverteerders. En als u een lezende plattelandsmens bent, hebt ge chance als ge dezelfde interesses hebt als stadsmensen, want voor u op den boeren buiten maken ze niks. Tenzij, tenzij dus, er enkele slimmeriken zich puur op u richten en adverteerders tevreden stellen die puur dingen verkopen die alleen op 't platteland gekocht worden. Dat heten ze dan nichemarketing. Maar in de regel: adverteerders zijn niet geïnteresseerd in plattelandsvolk. Ook niet in oudere mensen. Ook niet zozeer in vrouwen. En ook niet in mindervaliden of lesbische vrouwen. Ook niet in mijn schizofrene tante. Ook niet in mij trouwens, ik verdien te weinig en ik vertoon een anarchistisch koopgedrag, als ik er reclame van gezien heb, koop ik het opzettelijk niet. Mannelijke homokoppels blijken wel interessant, want mannen verdienen helaas nog altijd meer dan vrouwen, en zo'n homokoppel verdient dus een pak meer dan een heterokoppel en nog veel meer dan een lesbokoppel. Adverteren naar homo's toe is interessant. Landen waar veel homofobie is zullen dus logischerwijze ook zeer domme adverteerders hebben. Ik heb goede hoop voor de homobeweging. De geldzucht van adverteerders zal wel winnen. En zo zit er een mooie kant aan alles. Ook aan die snertvervelende reclame. Het enige wat ik verder irritant vind aan de reclamewereld, is dat ik er niet in zit en geen miljoenen schep met slogans als '12 meter zout'

Enig idee wat die slogan moet aanprijzen? CHIPS. Een camion vol chips. 12 meter lang. Dat doet zeer. Dat iemand rijk is geworden met zo'n prulslogan.

Poen pakken. Toen ze dat vak op school gaven, was ik aan 't staren naar een mooi meisje twee banken van mij verwijderd. Ze is nu een succesvol architecte. Als ze mij passeert, ik te voet, zij in haar dikke sjees, dan zwaait ze enthousiast. Mijn doffe staar met waanhoop bedreigt haar nu minder, dan mijn bronstige staar met kwijl, tien jaar geleden.Vooral omdat haar sjees ontworpen is om overstekende koeien op te scheppen alsof het zwartwitte pluisjes waren. Zo'n plattelandsproduct dat gemarket werd naar stadsmensen toe.

22-11-2012 om 20:38 geschreven door Tederdraads  

Het hoeft nergens op te slaan, er is geen hond die het leest, het wordt niet gepubliceerd, komt niet in de krant, en deze blog staat niet op mijn CV.

Het minste wat ik kan doen, is de boeken recenseren. Van mijn kant ook trouw aan mijn woord, ben ik al begonnen in ‘Vrouwen’. Als Fons Burger denkt dat hij met een recensie van mijn pen doorbreekt in de Vlaamse boekenmarkt, dan toch twee bedenkingen:

-Fons Burger dicht mij mogelijks een invloed toe, die ik alleen in mijn dromen heb

-de Vlaamse boekenmarkt staat alleen open voor kookboeken, irritante Bekende Vlamingen, hoe irritanter, hoe meer verkoop en zeer eventueel voor romans die zwaar opgeklopt worden in onze kwaliteitskranten (bij gebrek aan beter) De Morgen en De Standaard.

Ik zal de boeken netjes lezen en recenseren. Ja, ik ben zo’n geweldig onpraktische recensent die boeken eerst van A tot Z leest voor hij een recensie schrijft. Misschien heeft Fons Burger dat intuïtief aangevoeld. Fons is schorpioen, die zijn zeer intuïtief. Vooral naar andere watertekens toe, zoals ik, Vissen.

Op de achterflap alvast alarm als ik de commentaar vind van niemand minder dan… H.B. uit Gent:

“Gelezen en goedgekeurd. Het is een prettige combinatie van Jan Cremer, Charles Bukowski en Arthur Schopenhauer.”

(H.B, auteur)

H.B. uit Gent achtervolgt mij. Niet dat hij zich daar bewust van is. Ik heb het hem nooit verteld. H.B. uit Gent is Weegschaal. Als er nu een sterrenbeeld is waar ik meestal niet mee door dezelfde deur kan, dan zijn het Weegschalen. D.V. ergens in Wallonië is ook Weegschaal. Arthur Schopenhauer is trouwens Vissen. Dit is info die er voor u, lezer, totaal niet toe doet. Rechts van de pagina vindt u een balkje om omlaag te scrollen.

‘Ik, Jan Cremer’ van Jan Cremer is de tweede roman die ik in mijn leven gelezen heb. De eerste was ‘de bende van Jan De Lichte’, van Louis Paul Boon, waar ik mij overigens geen letter kan van herinneren. Louis Paul Boon is trouwens ook Vissen, waarmee ik niets wil zeggen. Jan Cremer heeft dezelfde verjaardag als Hitler, waarmee ik nog minder wil zeggen

Ik wil vooral zeggen: ik wacht tot de redactievergadering begint en ben blij dat iemand zo goed is om mij twee gratis boeken helemaal uit Nederland te versturen. Het minste wat ik kan doen, is die boeken recensereren en promoten, want het beetje zakenman in mij gaat kapot van de zenuwen bij de gedachte dat investeringen niet zouden renderen. Bij mijn eerstvolgende optreden in de Laatste Show (al is het qua marketing beter om mee te doen in ‘de slimste mens’) zal ik een T-shirt dragen met de cover van ‘Vrouwen’. Als bedankje naar Fons toe, een intrigerend man, die ik nooit ontmoet heb, maar ook gewoon omdat ik de cover mooi vind. Hier op de redactie dook mijn charmantste collega reeds naar het boek, een collega die science-fiction verhalen schrijft met een interessante kijk op seksualiteit. ‘Tu lis ça pour les comprendre?’

Ja, zei ik, maar het echte antwoord is: ik lees dat om te achterhalen hoe ik zelf een boek kan schrijven en gepubliceerd kan krijgen. Over vrouwen. En dan stuur ik gratis recensie-exemplaren naar chocoschrijvers (een woord dat dat daar niet bestaat) in Nederland, want ik heb liever een recensie in NRC of De Volkskrant dan in de Standaard of de Morgen en ik kom liever raar doen op de VPRO dan in ‘de slimste mens’, waar ze alleen derderangs komieken opvoeren die kerkelijk recht gestudeerd hebben of van stemvervorming of een elegante snor hun beroep gemaakt hebben.

En misschien wilde Fons Burger wel gewoon aardig zijn. We zijn het vergeten, maar aardigheid, dat is een kwaliteit die mensen soms hebben. Zo helemaal zonder bijbedoelingen. Gewoon zomaar aardig. Als ik gisteren twee euro gaf aan mijn Roma-zigeuner en zei dat hij iets moest eten, was ik ook alleen maar aardig en wilde ik hem zeker niet in de poep pakken.

22-11-2012 om 14:33 geschreven door Tederdraads  

Deel van het lot van chocoschrijvers: Manuscripten van andere schrijflustigen verbeteren. Aan kruimeltarief. Ik wil niet weten hoeveel dat in uurloon is.

Net verscheept naar de auteur: een historische avonturenroman dikker dan een telefoonboek.

De kans dat het een uitgever vindt, is zeer klein. Heb ik ook eerlijk gezegd. Het verhaal is braaf en past beter bij de jaren vijftig. Het deed mij de hele tijd denken aan avonturenfilms van vele decennia geleden. Ivanhoe en zo. Ik vond het aardig om lezen. Verhaaltechnisch zit het best knap in elkaar. Alleen zijn de actiescènes enorm voorspelbaar, is de held van karton, een soort James Bond van de zeventiende eeuw.

Het was een titanenwerk om de stijl te moderniseren. De auteur is Franstalig opgevoed. Ik heb een begeleidende brief geschreven voor het manuscript, met een korte samenvatting van het verhaal. Het visitekaartje voor de auteur die aanklopt bij een uitgeverij. En ik heb hem enkele uitgeverijen aangeraden.

Verder heb ik hem aangeraden om zijn talent als verhalenverteller eerst te richten op kortere verhalen. Kinderverhaaltjes bijvoorbeeld. Makkelijker en goedkoper in te sturen naar uitgeverijen. Sinds mijn advies heeft hij niets meer geschreven. Hij verwacht nu dat ik zijn ideeën voor verhalen uitschrijf op papier. Sorry, maar dat is niet part of the deal. Moest hij nu een grote naam zijn in de letteren, zou ik het meteen doen. Als chocoschrijver hang je graag je ambitieuze karretje aan een grote naam.

Maar de schrijfideeën van een ander uitschrijven, daar pas ik voor. Ideeën zijn als straatstenen. Een goed idee is als wachten op een bus, er komt altijd wel een volgende. Ik wens hem het beste met zijn manuscript. Ik kan ook een tijdlang geen participium presens zoals 'denkend', 'wachtend', 'zoekende', 'wetende', 'werkende' meer zien. Beginnende schrijvers lijden nog al eens aan wat onder schrijvers bekend staat als de -endziekte.

Ik legde hem ook de situatie in uitgeefland uit. Kort samengevat:

-uitgeverijen zitten echt, maar dan ook echt niet, te wachten op spontaan ingezonden manuscripten. Van alle boeken die een uitgeverij in een jaar uitgeeft, komt minder dan 1 procent van spontaan, lukraak ingezonden manuscripten.

-uitgeverijen zijn pro-actieve bedrijven geworden. Een uitgever zoekt thema's die goed in de markt liggen en linkt daar helemaal ZELF een auteur aan. De uitgever contacteert de schrijver, nog voor die een woord op papier heeft. Wie boeken wil schrijven doet er dus goed aan om eerst nationale faam te verwerven met iets totaal anders dan schrijven. Als een uitgever mag kiezen tussen een bekende wielrenner die een tienerzwangerschap in de familie heeft of een jonge snaak die zich elke dag de pleuris schrijft, dan kiest die direct die wielrenner die een grammaticaal vermogen heeft ter grootte van zijn plasje voor de dopingcontrole, maar dan minder potent.

-hij heeft absoluut een literair agent nodig, een professional met uitstekende contacten, die een voet in de deur van uitgeverijen heeft

-hij kan zijn boek ook in eigen beheer uitgeven. De prijs per boek kan dan wel hoog oplopen. Zelf ben je veilig. Zo'n print on demand uitgeverij eist meestal alleen dat je drie exemplaren zelf koopt. Daarna kan elke koper gewoon via de site van dat bedrijf bestellen. Probleem: je hebt geen uitgeverij die jouw boek promoot, die voorlezingsavondjes voor je regelt, te beginnen met een officiële boekvoorstelling en je moet jezelf promoten, wat godvlammens moeilijk is en veel energie vreet. Hij was er echt niet voor te winnen. Trouwens, bij een reguliere uitgeverij ben je ook nog niet zo zeker van goede promotie. Uitgeverijen volgen goede marketingstrategieën, die zetten al hun promotiegeweld in op titels die al ontzettend goed verkopen. Een boek dat niet opgepikt wordt door de media, bestaat eenvoudig weg niet. Van de meeste boeken heeft niemand ooit gehoord. Reguliere uitgever of niet. Veel hangt af van de inventiviteit en de energie van de schrijver. Dat is een muur waar je tegen op ziet. Ik snap dus volkomen dat hij het niet ziet zitten om zijn eigen uitgever en marketingbureau te spelen.

Deze charmante man had overigens 8.000 boeken gelezen in zijn leven. En ik geloof hem op zijn woord. Hij heeft gewerkt als crisismanager, maar hij had altijd een boek bij zich op zijn vele reizen. Zoals hij spreekt over boeken, dat doet geen enkele recensent hem na. Zijn vrouw vond zijn schrijfambities helemaal niets. En bekeek mij, zijn redacteur, als een huis-aan-huis stofzuigerverkoper, die ook de begrafenis regelt als de stofzuiger eenmaal ontploft is. Telkens het woord 'boek' viel, trok ze haar neus op alsof het om een haarbal in een verstopte douche ging.

Waarschijnlijk schrijft hij daarom niet meer. Hij schreef zijn historische turf 'toen mijn echtgenote zwaar ziek' was. Dat is het allerbelangrijkste dat een schrijver of schrijfster in huis moet hebben: een liefhebbende partner die vierkant achter je schrijfambities staat. Je partner moet je eerste fan zijn.

Die raad heb ik hem niet gegeven. En waarschijnlijk was dat de beste raad die ik hem had kunnen geven.

21-11-2012 om 21:25 geschreven door Tederdraads  

Schrijverken zijn, is gelijk naar 't school gaan, alleen kunt ge nooit een diploma halen. In 't beste geval krijgt ge een boek gepubliceerd of een interview in de gazet. En er is voor geen een van de twee een vaststaand recept, maar ge leert al eens iets bij.

Ge moogt, nee, ge moet, schuiven met de vragen. Ge moet de antwoorden aanvullen, als de antwoorden niet duidelijk zijn voor de lezer. Als de geïnterviewde dingen zegt dat niet passen bij uw vraag, dan zet ge een andere vraag in uw interview. Als de boel te ingewikkeld wordt, zet ge er een kaderke bij waarin ge den boel versimpelt. Intro's dienen NIET om de geïnterviewde voor te stellen. In den intro zet ge kort waar ge 't gaat over hebben, de aanleiding voor het interview en liefst een straffe stelling van de geïnterviewde, die hij/zij dan gaat staven in het interview, indien die dat niet doet, moet ge dat zelf doen, bij voorkeur op basis van eerdere geschriften, youtubevideo's, mails of Facebookposts van de geïnterviewde. Extracten uit gestolen dagboeken zijn helaas de grens. Ge moet dus zelf bepalen waar ge met uw interview naar toe wilt. Liefst in samenwerking met de geïnterviewde, maar een geïnterviewde de rode draad van 't interview laten bepalen, is een beetje gelijk kinderen de menu laten samenstellen: alleen hun lievelingseten en nooit iets anders.

Tot nu toe hield ik mij dus redelijk trouw aan wat de geïnterviewde mij zei. Dat blijkt een tamelijk stompzinnige aanpak te zijn. Aangezien er altijd een hele boel onuitgesproken blijft. De geïnterviewde gaat er al eens vanuit dat gij wel weet wat hij wil zeggen. Maar de lezer niet, voor die moet ge dus aanvullen. Bon, over mijn soms stompzinnige aanpak van vertalingen kan ik het later hebben. En gezien ik mijn stompzinnigheden geregeld op deze blog zwier, zal duidelijk wezen dat het adres van deze blog in geen geval terug te vinden is in mijn CV.

21-11-2012 om 21:19 geschreven door Tederdraads  

Pavel Ocepek, lector Sloveens en de kerel die mij ontdekt heeft, zullen we zeggen. Zijn eerste schrijfadvies: “een schrijver moet sociale zekerheid hebben. Een dagjob en geen zorgen over geld als hij thuiskomt.”

Sinds ik afgestudeerd ben, ben ik nog geen dag zonder financiële zorgen geweest. Ow, boehoe, denkt u. En terecht. Maar ik zeg het toch nog eens feitelijk: geen dag zonder regeltje geschreven en ook nog geen dag zonder geldzorgen. Tenzij misschien toen ik op de Nederlandse ambassade in Bratislava zat en ik naar Slowaakse normen flink veel poen pakte. Let wel: naar Slowaakse normen.

Om echt diep te graven in een roman, zal het vast wel handig zijn om routine te hebben, een kalme dagjob of helemaal geen job. Geldzorgen kunnen ook een motor zijn. Tsjechov schreef om den brode. En als je met je schrijven niks verdient, vind ik het maar onnozelheid. Zo'n beetje als bloemschikken. Met excuus aan de mensen die hun leven een totaal andere wending gegeven hebben, al bloemschikkende.

Op dit moment speelt een documentaire over Bill Hicks, stand-up comedian. Een betere drinker, dan een grapjas. Ik vind zijn stem en zijn houding best tof, maar grappig vind ik hem niet. George Carlin is een pak grappiger en qua sociale kritiek nog zoveel schroeiender. Wat ze allebei gemeen hebben: ze zijn er vlam voor gegaan. Ik ben zo'n kunstenaar die het veilig probeert te spelen. Nu ja, Boon schreef ook bij een krant en schreef thuis zijn romans. Maar toch. Er zijn van die mensen die hun huis verkopen, hun job opzeggen en in een caravan gaan zitten schrijven. Ik niet. Ik vind er ten eerste niks romantisch aan. Ik vind het niet nodig. En het keelt nog de creativiteit ook, want je maakt geen zak meer mee.

Chuck Palahniuk schreef 'Fight Club' terwijl hij als mechanicien werkte. Hij lag te sleutelen onder auto's en schreef toch nog.

Mijn pa schreef na acht uur op de fabriek. Dat is geen aanrader. Ten eerste hou je het niet vol. Werken in een fabriek hou je sowieso niet vol. Schrijven na je acht uur chain gang in de fabriek, hou je nog minder vol. Ook niet met 'Paperback writer' van The Beatles op de achtergrond. Zelfs niet op vinyl.

Het moet verbazen dat er zo weinig grote schrijvers bij de ambtenarij zitten. Goed loon voor weinig werk. Als je thuis komt, ben je niet moe. En van die grote kantoren met veel volk bij elkaar dat niets doet en strategieën ontwikkelt om nog minder te doen, dat moet toch geweldige grond geven voor allerlei verhalen?

Ik heb nog gewerkt op zo'n ministerie. Enige man op een hele verdieping met een stuk of vijftien vrouwen rond mij. Dat soort werk doet beter schrijven dan jezelf opsluiten in een caravan. 90 procent van de tijd werk je aan collegialiteit, ik weet nog altijd alles over al hun relaties, echtscheidingen en kinderen. Toch het gros van veel romans. Ze zijn nog aan het lobbyen gegaan om mij voor het tijdschrift van het departement financiën te laten schrijven.

't is niks geworden. Er brak juist een schandaal los. Heel Aalst en Erembodegem werkte al voor het ministerie van financiën. Ene Anne-Marie Verdoodt, een liberale uit Aalst, was zeer liberaal geweest met het verdelen van postjes en had iedereen die op haar wilde stemmen een job als ambtenaar bezorgd. Ja, dat brak toen uit, dat schandaal. En deze Aalstenaar schreef dus niet voor het blad van financiën, maar voor de krant die de miljonairstaks verdedigt. En ook wel de koopkracht van u en van die ambtenaren, maar zeker ook van die wild gekke schrijvers die zich opsluiten in een caravan.

En toch nog 't meest van al, de koopkracht van die zeldzame arbeider die boven op een koude zolder zit te typen met zijn pilootvest aan, half gebroken in lijf en leden, maar de moed er nog inhoudt om een Vlaamse Chuck Palahniuk neer te zetten. Ik gun het hem van harte. Anne-Marie Verdoodt zal een schrijvende arbeider geen postje bezorgen. Die heeft geen tijd om Marie's eetfestijn te helpen organiseren. Die travakt en schrijft, subversief, want eerlijk.

Dank u Nieuwsblad, om dit schandaal zo goed getimed uit te werken. Anders had ik nooit die geldzorgen gekend. En dat is niet goed voor een schrijver, want mensen die lezen hebben geldzorgen. De rest zit zijn aandelen te tellen.

20-11-2012 om 09:32 geschreven door Tederdraads  

Twilight in de titel kan je ook vervangen door GOEDE jeugdboeken zoals De dagboeken van Adrian Mole van Sue Townsend of eender welk boek van Aidan Chambers, zoals bijvoorbeeld This Is All: The Pillow Book of Cordelia Kenn.

Een vriendin laat weten dat Hautekiet geen jeugdboeken meer uitgeeft. Hun jeugdboeken kregen vroeger goede recensies, maar ze verkochten niet. Een verleidelijke boekcover als van Twilight heb ik bij Hautekiet nooit gezien. Goeie boeken, zonder goeie cover, of slechte boeken met goeie cover. Als mijn hoofddoel verkopen is, weet ik wat kiezen. Mijn vrouw heeft het eerste boek van Twilight gekocht, puur van de cover. Ze had er nog nooit van gehoord. En ze had er al zeker geen recensie van gelezen, anders had ze de cover geprint van internet en het boek laten links liggen.

Ja, als dat hun business strategie was; hopen dat goeie recensies tot verkoop leiden, dan moet het niemand verbazen dat ze er nu mee stoppen.

Heeft iemand al ooit eens een knappe advertentie gezien voor een jeugdboek? Hoeveel jongeren zitten trouwens recensies van jeugdboeken te lezen voor ze naar de winkel stappen? Ja, commercials voor blockbusters GEBASEERD op jeugdboeken. Die hebben ze wel gezien. En dan staan ze in de cinema, maar ook in de boekhandel.

Knappe advertenties bedenken was een brug te ver voor Hautekiet. Liever stoppen ze er mee. Had de Coca Cola Company dat indertijd ook maar gezegd: dit product verkoopt niet, laat ons dit vooral niet sluw en assertief promoten.

Ik vrees dat Hautekiet met die beslissing nog niet uit het slop is. In Humo vragen ze Leo De Haes naar een boek dat het publiek had gemist. “Zal ik je mijn fondslijst meegeven?”, vraagt hij. Allemaal dus.

Verder zegt hij: “Ik zie mezelf als een ambachtelijk uitgever, maar merk dat zelfs ík begin te denken: 'Welk boek zou er nu goed verkopen? Bij welke trend moet ik een boek bedenken? Welke auteur heb ik huis om als een merk te exploiteren?' Want daar komt het meer en meer op neer: uitgeven als een marketingprobleem.”

Hun marketingprobleem met jeugdboeken hebben ze alvast finaal uit de wereld geholpen.

19-11-2012 om 11:29 geschreven door Tederdraads  

Ik hou niet van het woord inspiratie. Inspiratie bestaat niet. Inspiratie is dat woord dat zegt: de kunstenaar moet zitten wachten tot de invallen dan ineens komen.

Het woord inspiratie is uitgevonden door tamzakken, die iets nodig hadden om hun tamheid goed te praten. Niks op papier gekregen? Sja, de inspiratie wilde niet komen. Inspiratie is net zo echt als de tandenfee.

Hier is hoe een echte kunstenaar met inspiratie omgaat. Je doet het rottigste, het moeilijkste, het meest revolterende dat je als kunstenaar moet doen:

je blijft zitten. Achter dat scherm, achter dat canvas, voor dat blok marmer. Koppig blijven zitten. Veel moeilijker dan schrijven. En je gaat niet weg, voor je enkele pagina's verder staat.

Een echte schrijver doet duursport. John Irving worstelt. Murakami, Biebau en Peynsaert lopen.

Je spreekt er niet over, je klaagt er niet over, je loopt niet mijmerend rond wachtend op een hemelse inval. Nee, de hemelse invallen komen als je blijft zitten. En typt. De schrijfmuze houdt maar van één geluid en dat is luid je toetsenbord aanslaan.

18-11-2012 om 21:58 geschreven door Tederdraads  

Guillaume Van Der Stighelen schrijft in zijn boek 'Maak van je merk een held':

“Always offers great protection throughout your menstrual cycle to help you live life to the fullest-without interruption. Bij ons beter bekend als 'dat droog en veilig gevoel'. Dat 'veilig' gevoel heeft me altijd geïntrigeerd. Worden vrouwen dan toch nog bedreigd door iets tijdens de maandstonden? Toch is het juist dat woord dat die lijn zo kleefbaar heeft gemaakt. (...) Ik vraag gewoon aan vijf vrouwen welke woorden er bij Always horen en dan zeggen ze zonder uitzondering: 'Voor een droog en veilig gevoel.' Veilig? Het mysterie van de vrouw.”

Heeft Guillaume Van Der Stighelen eigenlijk ooit eens meer dan een maand intiem samengewoond met een vrouw? Of zelfs maar eens mogen ronddwalen in de top secret herinneringen van een vriendin? Ze hebben het allemaal wel al eens meegemaakt. Meestal in hun pubertijd. Daar kwam plots de rooie zondvloed. En hun broek zat onder de vlekken. Op de bus van de schoolreis. Tijdens de turnles. Net tijdens die spreekbeurt. Als man maak je iets gelijkaardigs normaal nooit mee. Tenzij je sluitspier het laat afweten. Sommige vrouwen durven nooit nog een witte broek aan. Anderen vragen je tijdens hun maandstonden om de vijf minuten of je toch niks ziet verschijnen op de achterkant van hun broek.Tot vervelens toe, maar dan vooral vervelend voor hen. Constant bang moeten zijn dat er bloedvlekken op je broek zitten, moet vreselijk stresserend zijn. Een product dat gagarandeert dat vrouwen altijd veilig zijn van de schaamte die ze voelen bij zulke ongelukken, is inderdaad een (super)held.

Gelukkig heeft Guillaume meer verstand van marketing dan van vrouwen. 'Maak van je merk een held' is een boek dat best te pruimen valt, ook al staat het vol foutjes. Zo is de voornaam van Albert Einstein plots Alfred. En meer van dat soort uitschuivers. Maar dat staat de ontsluiiering van de marketinggeheimen niet in de weg. En Guillaume schrijft in een stijl die je nauw betrekt bij de zaak. Behalve als je een vrouw bent en hij over menstrueren begint. (Ik vermoed instinctief dat Fons Burger het in zijn boek 'Vrouwen' – gratis onderweg naar dit adres, hoop ik- iets diepgaander over menstrueren zal hebben, net zoals Philip Roth dat deed in 'the dying animal')

Wel pleit hij om menstruatie uit het verdomhoekje te halen door er een andere naam aan te geven, in plaats van die wetenschappelijke benaming voor iets dat nochtans elke maand heel gewoon gebeurt. Hier in Aalst zeggen wij 'klodden'. Dat moet hetzelfde zijn als 'brol', dat ik wel eens hoor. Dat is zeker niet beter. Maar er spreekt tenminste uit dat het niet aangenaam is. Als we hier in Aalst zeggen: 'ze zit met haar klodden', doen we dat met een laag empathie. Welopgevoede dames hebben het over 'mijn dagen'. Ook vreemd. Alsof de andere dagen van de maand 'haar' dagen niet zijn. Bestaat er een merk van maandverband dat 'my days' heet?

In all fairness, Guillaume is een zeer succesvolle reclamejongen. Je kan geen succes hebben in marketing zonder te weten hoe een vrouw in elkaar steekt. Mannen beslissen misschien welke technische snufjes er in huis komen en welke sjees er op de oprit staat, maar de andere inkopen doet de vrouw toch meestal nog. Guillaume snapt dan maandstonden niet, het grootste verschil tussen man en vrouw heeft hij wel begrepen als hij schrijft:

'De vrouw is belangrijk, de man doet belangrijk'

17-11-2012 om 13:46 geschreven door Tederdraads  

Toen ik nog stand-up comedian was in het college van Kapelle Op-den-Bos, stond ik eens tussen twee lessen in te boekgluren in de lokale bibliotheek. Mijn oog viel toen op 'Vrouwen'. Ik had er geen lidkaart, anders was ik er direct mee weg geweest. De titel. Vijf vrouwen op de cover. Vooral die zwarte in het midden. Visueel zeer uitgekiend. Veel symmetrie.

De achterflap leest:

Miljonair en levensgenieter Al Robinson móet een boek schrijven. Zijn hele leven al bestudeert hij het fenomeen ‘vrouw’ maar na zijn scheiding ziet hij eindelijk het licht.

Al ontwikkelt de Theorie Van De Vijf Vrouwen waarbij hij de vijf belangrijkste eigenschappen die hij in een vrouw zoekt, verdeelt over meerdere partners. Hij kiest daarvoor een prostituee, zijn buurvrouw, een journaliste en zijn secretaresse. Tot hij de wonderschone architecte Maria ontmoet waar hij ernstig op verliefd wordt.

Tussentijds schrijft Al zijn boek. het is een roman over een zekere Donald, die in de woelige jaren zestig zijn seksualiteit ontdekt. Na een strenge opvoeding raakt hij verzeild in de seksuele revolutie en het opkomend feminisme van de zeventiger en tachtiger jaren.

In bijbehorende voetnoten onderbouwt Robinson de verzameling conclusies die hij uit zijn levenslange ‘veldonderzoek’ heeft getrokken over de liefde, seks en relaties. Een persiflage of een spraakmakende omkering van alles wat we over deze onderwerpen voor zoete koek aannamen.

Fons Burger (1952) is journalist, muzikant en ondernemer en heeft met “vrouwen’ een soort everymans boek met diepgang geschreven. ‘Vrouwen’ geeft inzicht in mannen. Van de generatie uit de periode van seks, drugs en Rock & Roll en misschien wel in alle mannen.

Probleem: ik vind het boek nergens. Niet in de bib van Gent, Aalst, Erembodegem, of Brussel. In geen enkele Oost-Vlaamse bibliotheek. Het kost bijna 17 euro. Dat is wat veel voor een chocoschrijver. Als ebook kost het vier euro. Dat valt reuze mee. Alleen lees ik totaal niet graag hele boeken op een scherm. En ik heb een hekel aan e-readers. Onder andere, omdat ik mensen met e-readers op treinen gadesla. Die lezen niet. Die prutsen met dat ding. En zijn de helft van de tijd bezig om het te vrijwaren van schade.

Als ik Fons vraag waarom ik het nergens vind, tenzij in het Engels op Amazon, antwoordt hij:

Dag William. Je kunt het bestellen in onze winkel www.difshop.nl, maar bv bij andere internet bookshops. De Engelse versie is iets gekuist voor de Amerikaanse markt. De Nederlandse is explicieter. Ik hoop dat je hem leuk vindt en er misschien een recensie over kunt schrijven. Groet
FB

Die vijf vrouwen op de cover. Eigenlijk moet ik beter weten. Mijn vader zei altijd: 'Hoe herken je een slechte LP? Als er een halfnaakt wijf op de cover staat. Nooit kopen.'

Ik schrijf zelf het Vrouwenalfabet. Ik wil toch graag weten wat de concurrentie er van bakt. De enige goeie fictieboeken over vrouwen dat ik ooit las, heten 'the dying animal' van Roth en 'little women' van Alcott. En in dat laatste daar kwam helemaal geen seks in voor. Schrijven over vrouwen EN seks, de kans om in onnozele sofporno te vervallen is heel groot. Ik ben bereid om Fons een kans te geven. Op basis van zijn foto lijkt hij mij een gezwollen Hollands ego te hebben, maar zo zien al die schrijvers er tegenwoordig uit.

Straks koop ik mijn eerste e-book.

In die vorm kan het alvast niet eindigen op de stapel ongelezen erotische romans van Emma Holly (http://en.wikipedia.org/wiki/Emma_Holly) die op mijn nachtkastje liggen.

Wel moedig van hem, om meteen al een recensie te vragen. Schrijver EN zakenman, die Fons. Een combinatie die niet hoeft te verbazen.

Van kunstenaars die niet tegelijkertijd zakenmannen of zakenvrouwen zijn, heb je in deze tijd nog nooit gehoord.

17-11-2012 om 13:10 geschreven door Tederdraads  

Als de trein aankomt in Erembodegem is die leeg. Ik ga dan als een gier door de wagons om gedumpte kranten mee te graaien. Na de muffinman, de nieuwsgier. Eos, Libelle, Dag Allemaal, De Morgen, De Tijd. Ik vind altijd wel wat. Het is misschien contradictorisch als journalist, maar ik betaal niet graag voor nieuws.

De Tijd gaf me laatst zonder blozen investeringsadvies. (hoewel, hoewel: misschien drukt die krant daarom op roos papier)

De beste investering was: munitiefabrieken.

Dat raadde een beursanalist, mét foto erbij, aan in een stukje. Kogels zijn altijd nodig. Het is misschien fancy om te investeren in een bedrijf dat gevechtsvliegtuigen maakt, maar 't is toch een gevaarlijke investering. Er zijn al genoeg vliegtuigen in de wereld. Wat die vliegtuigen wel altijd nodig hebben, zijn kogels. Want zo'n supersonische draak staat zonder kogels geheel nutteloos aan de grond. Duur en mooi te wezen.

Een van zijn argumenten: 'De Libische rebellen vielen tot ieders verbazing veel sneller zonder munitie dan verwacht.' Kogels zijn altijd nodig en de vraag is enorm. Altijd groter dan verwacht. Een ideaal product dus: veel vraag naar, maar niemand beseft dat echt goed, dus worden er altijd te weinig geproduceerd.

Wie dus heel erg veilige investeringen wil doen: investeer in munitiebedrijven.

Of je daarna 's nachts nog kan slapen, is een vraag die je niet hoeft tegen te houden. Met de winst kan je vast en zeker de beste slaapklinieken ter wereld betalen.

16-11-2012 om 14:01 geschreven door Tederdraads  

Een jong ventje. Zesde middelbaar. Zijn moeder, gok ik, naast hem. Hij gebruikt haar als klankbord, zij leent zich gewillig als klankbord.

Hij: Bier in flessen is slecht. Getapt bier is beter. Ju*iler valt nog mee. (waarom wil ik die jongen graag aan een geblinddoekte bierproeftest onderwerpen?)

Hij: de meesten van mijn vrienden willen bij de politie werken. Gewoon omdat ze niets anders kunnen bedenken.

Zij: Met u laten lachen dus. En u laten bespuwen bij betogingen en zo.

Hij: Ja, met de politie lacht iedereen.

Er stappen twee flikken op. Het is de dag van de dynastie. Alle politie spoort naar Brussel-Centraal. De koning zit straks vlakbij, in de Sint-Michielskathedraal.

Hij: Mijn maat wil bij de drugsbrigade werken. Gemakkelijk. Er zijn geen drugs in Roosdaal.

Zij: Ja, er zijn ook geen jongeren in Roosdaal.

Hij: Jawel, heel veel, maar ze zitten binnen.

Zij: Er valt daar dan ook niets te beleven.

Hij: Ja, Roosdaal. Het hoogste zelfmoordcijfer van Vlaanderen.

(ik denk: godverdomme, dat kan niet. Dat is Aalst, dat weet iedereen. Googlen geeft mij ongelijk. Aalst staat niet eens in de top tien. Je dood drinken geldt kennelijk niet als zelfmoord. Zie voor de zelfmoord top 10: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RU3A04HD )

Hij: Wacht eens, eigenlijk zijn er wel veel drugs in Roosdaal.

Ik lees ostentatief de Franstalige Metro, dan laten ze zich goed gaan. Dan denken ze dat ik hen niet begrijp. Daarna haal ik nog ostentatiever het boek 'Maak van je merk een held' boven. Het is ook interessant om te zien of het gesprek een andere kant opgaat, als ze weten dat iemand hen begrijpt. De moeder houdt mij in de gaten. Ja, ik heb jullie gesprekje gehoord. Ja, ik zet het nu op mijn blog.

Maar waarom eigenlijk?

Het verbaast mij altijd hoeveel interesse ik heb in andere mensen. Misschien is dat wel de essentie van een schrijversroeping: de hele mensenwereld, met al zijn koetjes en kalfjes, willen vangen, en in één dik boek willen proppen.

16-11-2012 om 13:42 geschreven door Tederdraads  

Wat steken twee bevriende schrijvers uit als ze eens een voormiddag besluiten niets te doen en af te spreken in de groezeligste cafés van Aalst?

Aalst is voor een schrijver, wat onvruchtbare mergelgrond is voor een wijngaard: hoe harder hij afziet, hoe beter hij wordt.

Niemand gaat mij geloven, maar de bevriende schrijfster had de enige gezonde reactie na het verlaten van Aalst: ze dook meteen haar douche in, veilig in haar huis op de boerenbuiten.

Wat deden wij op een verloren dinsdagvoormiddag in het soort cafés waar vanaf 10u 's ochtends het merendeel van de stamgasten al een pint in de hand heeft en meezingt met bekende liedjes, maar dan met een geïmproviseerde Aalsterse tekst?

Waren wij ons leven beu?

Het was trouwens dat café waar ze nog niet zo lang geleden die homo's in elkaar sloegen. Ja, ja, twee schrijvers trokken plots de boze wereld in.

Alsof wij twee geteleporteerde pinguïns waren temidden van een kudde grazende zebra's op de savanne, werden wij gadegeslagen. Wij zaten daar met pen en papier en wij schreven. Als een Aalstenaar ziet schrijven, denkt hij 'Boon' en denkt hij 'feminatheek' en denkt hij dus 'tetten' en dan zucht hij en bestelt nog een pintj (sic). Dus niemand viel ons lastig en enkel minzame glimlachen vielen ons te beurt.

Wij schreven, onder invloed van enkele meters aan zelfhulpliteratuur, al onze dromen op en gaven er een deadline aan. Daarna scheurden wij ritueel een briefke van tien euro in twee. Kwestie van onze geesten te conditioneren voor een toestand van overvloed. Van zodra we al die dromen verwezenlijkt hebben, kleven wij dat biljet terug aaneen en zullen wij dat versturen naar professor Paul Verhaeghe om hem te bedanken om ons te wijzen op de kracht van rituelen.

We schreven ook nog al die emoties op die zo'n blok aan ons been zijn, angst dus, en ook passiviteit en van die zeer vervelende klassiekers, en we rolden dat op, rond een muntstuk van 50 cent.

Dan wandelden wij naar De Dender. Een beetje zoals Raskolnikov uit 'Schuld en Boete', met zijn buit richting de rivier. Alleen waren wij niet zo onnozel om onze buit onder een steen te steken, maar smeten we die dus wel zeker in de Dender. Die zoete zwarte bloedsoep.

Ergens bij de Sint-Anna-brug ligt dus wat mij al jaren kwelt. Laat ons zeggen sinds 2007. Het waren veel punten, maar laat ons dat nu maar samenvatten als angst.

Ik kan het iedereen aanraden. Na die ontlastende worp in de meest deprimerende rivier van België, erger dan de Chickamauga ('rivier des doods') in Tennessee, wandelden wij weg alsof we net waterpijp met een kloeke dosis Afghaanse opium hadden gerookt.

Het was een zwaar afscheid van al die angst, want nu heb ik geen excuus meer om niets te doen.

De mensen bij de bushalte die wij passeerden, vermoedden dat wij een zeer plezierig, maar zeer stout, ondergronds clubje hadden ontdekt.

Een club waar geen angst heerst. Dat moet de meest decadente, meest hedonistische, maar ook meest gulle, meest gezellige plek ter wereld zijn. Zo ongeveer het omgekeerde van een wachtkamer bij de doktoor of een treinwagon in de spits.

Het is vreemd zo zonder angst. Alsof iemand eindelijk de stop heeft getrokken uit het overvolle zwembad waar ik met het water aan de lippen in ronddraafde.

Maar dus alvast een tip aan mijn biograaf: vlakbij de Sint-Anna-brug, timmer een houten bord in de grond 'hier rust de levensangst van William Paul Peynsaert.' (ja ja, de zelfde middelnaam als ge weet wel) En laat mensen dan ook hun angst in die Dender gooien. Die rivier die zoveel miserie heeft gezien en nog steeds stroomt, die neemt het allemaal van je over, alsof het niks is, alsof Chipka een eiland is in de Caraïben. En die geur van Amylum, die hoort er toch echt bij. De geur van veel arbeidersleed prikt in uw neus, vrij en ongebotteld, en dan weet ge dat ge dankbaar moogt zijn voor die angst, want er zijn er die vanbinnen al zo emotioneel dood zijn gestampt, dat ze allang geen angst meer kunnen voelen. En die verdrinken dan niet die angst en andere emotionele ballast, maar het enige dat er hen nog rest: hun gebroken lijf. Die vijftig cent, mag gerust gaan naar een arbeider die ook op de bodem van die Dender ligt. Voor Charon. Op die andere rivier. En moge die arbeider aan de overkant van de Styx dan zijn levensgoesting terugvinden, gelijk ik mijn schrijfgoesting, nederig op zijn schouders.

14-11-2012 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

Trein naar Charleroi. Onuitspreekbare stadsnaam voor Slowaakstaligen.

Zij, ik, een volle wagon, niet te lokaliseren geur van rotte salami. Iedereen met de mouw voor de neus.

Naast haar: een medemens in het roos, een strakke broek, een 'raar' (haar ogen) een 'alternatief' (mijn ogen) kapsel en wat de meeste mensen kwalificeren als 'vrouwelijke' bewegingen.

'Is dat een meisje of een jongen?', vraagt ze.

'Een jongen', zeg ik, als tamelijk enthousiaste fan van alles wat androgynie is.

Als wat we als vooral mannelijke agressie beschouwen de nek omgewrongen wordt in wat we traditioneel beschouwen als vrouwelijke zachtheid, voel ik mij veilig. Ik vind macho's een onnodige en saaie verkeersdrempel op de autostrade naar culturele verruiming.

Mijn vrouw vindt homo's bedreigender.

Ik snap niet goed waarom en ik wil dat graag snappen. Mijn vrouw heeft inzake alle andere onderwerpen een veel fijngevoeliger, veel intuïtiever inzicht dan ik. Dus ik luister. En sinds ik al eens een keer te snel op de bres sprong om een minderheid die in opspraak kwam te verdedigen, pas ik wel op, voor ik mijn mond opentrek.

Ze vindt dat die jongen provoceert. Ze heeft niks tegen homo's, maar hij loopt te koop met zijn homoschap. Hij doet dat express, hij wil provoceren. Het is visuele agressie.

Ik weiger te geloven dat hij dat doet om te provoceren. Die jongen is gewoon zichzelf en ziet er uit zoals hij er graag wil uitzien, misschien om andere homo's aan te trekken, wat mij wel logisch lijkt, maar niet om ons, hetero's, op de zenuwen te werken. Als hij provoceert met zijn homoschap, provoceer ik met mijn heteroschap.

Ze is zeker, hij doet het om te provoceren.

Op dit punt verliezen we de meest logische oplossing voor dit strijdpunt uit het oog: we kunnen het hem natuurlijk gewoon vragen. “Draagt u roze pulls en scheert u de zijkanten van uw hoofd kaal om te provoceren?”

Niet gedaan, want waarschijnlijk provoceren wij dan. Dan provoceert hij misschien weer terug. En voor je 't weet, heb je een treinwagon vol relnichten.

De jongen stapte af met sierlijke vrouwelijke bewegingen waar hij zich goed leek bij te voelen (mijn ogen) en met aanstootgevende bewegingen die schreeuwden dat hij homo was en waar hij zich zelf niet eens goed bij voelde (haar ogen).

We hebben al eens restaurantpersoneel angstvallig onze tafel zien vermijden met deze discussie.

Wat haar bijzonder verontrust, zijn homokoppels die kinderen kunnen adopteren. Ze wil best aannemen dat homokoppels hun uiterste best doen om een kind goed op te voeden, maar het hoort gewoon niet. Een kind moet een moeder en een vader hebben. Als ik zeg dat binnen koppels er altijd een vrouwelijke partner en een mannelijke partner is. Dat binnen heterokoppels de man net zo goed de vrouwelijke partner kan zijn, vindt ze dat geen argument. Moeder. Vader. Duidelijk meetbaar in het toilet. Geen uitzonderingen.

Als twee homo's verliefd zijn, wil ze hen zelfs helpen om bij elkaar te kunnen zijn, moest dat recht hun ontzegd worden. Maar adopteren vindt ze niet kunnen. Daar komen problemen van.

Ik vind dat veel heterokoppels hun kinderen wraakroepend slecht behandelen. Dat kinderen van homokoppels vaak zeer goed af zijn, omdat zo'n koppel een heel erg uitgesproken kinderwens had. Je adopteert niet per ongeluk een kind, na een fles wijn te veel.

Ik realiseer me dat we het wel heel vaak hebben over dit thema. Kinderen van homokoppels die psychologisch geheel verknipt zouden eindigen en gepest zouden worden op school.

Ik vraag waarom we het eigenlijk nooit hebben over kinderen die twaalf uur per dag hard werken in fabrieken ergens in Azië. Ze moet toch toegeven dat die veel slechter af zijn en veel talrijker zijn dan kinderen van homokoppels in het relatief rijke Westen?

Enkele dagen later stuurt ze mij een lange fotoreportage door van het oorlogsgeweld in Syrië. Een conflict dat notoir erg is voor de kinderen daar.

Boodschap begrepen. Ja, mijn vrouw volgt de hele actualiteit en niet alleen een stukje.

Zelf zie ik even later op tv een hoge Belgische geestelijke verkondigen dat vrouwen geen priester kunnen worden, omdat dit de fundamentele manvrouweenheid waar de Bijbel zich op baseert, zou verstoren. De priester (man) trouwt de mensheid (vrouw). Een vrouw kan dus geen priester worden, want voor de Kerk kan een vrouw niet met een vrouw trouwen. Waarom de mensheid precies vrouwelijk is, zei hij niet zo duidelijk. De Kerk laat mannelijke en vrouwelijk rollen dus duidelijk volstrekt samenvallen met de anatomische architectuur van onze lichamen. Je kan dus geen mannentaak op je nemen als je toevallig een kut hebt. De studiogastheer bleef er tamelijk kalm bij. Al was hij er niet mee akkoord.

Ik wil in geen geval zelf dogmatisch de ongebreidelde vrijheid verdedigen, maar toch. De reflex zit diep. Als een homokoppel dezelfde screening doorloopt als een adopterend heterokoppel, heb ik er echt totaal niets tegen om hen ook te laten adopteren. Dan word ik zelfs redelijk woest als men hen dat wil verbieden.

Het is ook niet fair om eenzijdig over deze discussie te rapporteren. Dus graag het woord aan mijn vrouw. Welk onheil verwacht je van adopterende homokoppels? En is dat onheil dat we bij heterokoppels niet zien? En als kinderen van homokoppels inderdaad zouden gepest worden op school, is de logische stap dan adoptie door homo's verbieden of is het logischer om die pesters te sensibiliseren? Nee, met sensibliseren bedoel ik niet: hersenspoelen, maar aanvaarding van verschillen, dat A net zo goed kan zijn als B en beide naast elkaar kunnen bestaan.

14-11-2012 om 22:42 geschreven door Tederdraads  

U kent hem vast niet. Hij komt niet vaak op tv en staat in de slechter verkopende kranten. Hij heeft een oubollig beroep. Hij is schrijver. En niet van kookboeken.Vandaag zag ik hem met de foto in zo'n achteruit boerende 'kwaliteitskrant' (bij zo'n krant doen ze er wat langer over om hetzelfde te zeggen en ze bespreken al eens een boek van een schrijver uit Armenië of een ander vergeten gat). Ik las twee columns voor hem.

Column lijkt op colon en dat is niet toevallig, want in columns kakken intelligent ogende medemensen hun meningkjes uit. Hij schreef over Boon, die Jeroen. Dat doen ze vaak, die Vlaamsche schrijvers die al eens denken aan hun arme medemensen. Persoonlijk denk ik ook aan Boon bij oversekste medemensen waaronder ikzelf. Soit, ik lees die colons van Jeroen en dacht alweder: ik wil niet kunnen schrijven zoals hij, want dat kan ik al beter, maar ik wil wel graag zijn:

*branding

*marketingstrategie

*en vooral: de persoon die hem zo kleedt, zo helemaal schrijverig, een beetje 'camp', een beetje frivool negentiende-eeuws, maar vooral: schrijverig.

*en als ik echt waanhopig word: zijn haarkleur.

Daarom ga ik vandaag om de belangrijkste materiële tool die een schrijver moet hebben om zijn schrijversschap loeihard te promoten, naast een computer dan:

een bril.

Een grote, opvallende, bij voorkeur zwarte bril.

De fallus voor de moderne Vlaamsche schrijver of schrijfster. Alsof je schrijftalent gewoon op je neus hangt: een bril.

Jeroen staat al zo ver in zijn schrijverschap dat hij zonder bril op de foto naast zijn colon stond. Het waren trouwens best goed geschreven colons. Jeroen schrijft zoals ik, als ik niet veel zin heb om moeite te doen. Waarom ik die eigenlijk zat te lezen is voor een ander blogpostje. Een blog: het medium bij uitstek voor de chocoschrijver.

Maar daar kan verandering in komen.

Om 16u ga ik om de zware literaire artillerie.

Een bril.

Groot. Zwart. Nerdig.

Het soort waar ze je vroeger op de speelplaats voor in elkaar trapten, nu als visitekaartje van de Vlaamsche schrijver.

En de Jeroen is nen toffe, zenne. Ik vind dat schoon hoe zijn branding en marketing in elkaar steken. Ik lees net het boek 'Maak je van merk een held' van Guillaume Van Der Stighelen. En Guillaume zal 't zeker met mij eens zijn: die Jeroen dat is een sterk merk. Als investeerder zou ik geen angst hebben om te investeren in zijn volgend boek. Zie foto: de Vlaamsche boek kopende minderheid kwijlt, koopt en zal misschien nog lezen ook. Al zal dat laatste de portemonnee van de investeerder natuurlijk niet maken.

14-11-2012 om 14:53 geschreven door Tederdraads