Je hebt schrik gekregen van mij, van mijn woorden. En dus zwijg ik. Maar waar moet ik dan over praten? Het weer? Politiek? Wat ons speciaal maakte, de connectie die wij hadden, onze verbondenheid... die is verdwenen. Ik verzwijg mijn gevoelens. Ik zwijg als ik niets kan zeggen dat niet verwijtend kan opgevat worden. Ik verstop mijn teleurstelling dat je wéér annuleert, last minute. En ik twijfel weer... aan jouw gevoelens.

Jou angst inboezemen... een vreselijk gevoel. Jou horen zeggen dat je facebook amper nog durft openen, uit schrik om een bericht van mij te vinden met verwijten. Als je me zo ziet, waarom blijf je dan? Ik krijg het gevoel dat ik gewoon "deel uitmaak" van jouw wereldbeeld. Je bent behoudsgezind, dat werd al snel duidelijk. Je houdt niet van verandering. Je gaf me een plaats in jouw leven, en nu mag ik er niet meer uit. Maar "bij jouw systeem horen" is geen liefde... dat is angst.

Ik wilde dat ik sterker was. Ik wilde dat ik kon afscheid nemen, dankbaar voor wat we hadden. Ik wilde dat ik verder kon gaan met mijn leven, ondanks zijn beperkingen. Ik wilde dat ik zowel jou als mij terug rust kon schenken.

Maar wat ik écht zou willen... het ondenkbare. Het onmogelijke. Het ondoenbare.