Wat moet ik maken van dit stilzwijgen? Desinteresse of zelfbescherming? Ik krijg het gevoel dat ik voor jou niet meer verdien. Was ik vanmiddag, ondanks al mijn voorzorgen, toch net iéts te scherp, te sarcastich? Intussen durf ik amper nog iets te sturen, uit schrik je te provoceren. Ik weeg elk woord dat ik stuur, ik wis tien antwoorden voor ik iets verzend. Is dit die "openheid" die je in het begin eiste?

Hele nachten zat ik op met jou op facebook. Ik moest mezelf corrigeren, aanpassen. Vol onbegrip las ik jouw berichten, probeerde te voldoen. Paste me steeds weer aan. Steeds weer las ik "denk na over wat je zei, lees zelf wat je net schreef". En ik las... ik las... en kreeg dan het verwijt dat ik conversaties bijhield om ze te kunnen herlezen. 

Je eiste totale eerlijkheid. En nu moet ik zwijgen, zelfs liegen, om jou niet kwijt te geraken. Hoe moet ik dit rijmen met elkaar? 

Ik vrees onze volgende afspraak. Ik vrees vrijen met jou. Ik vrees dat het nooit meer wordt zoals voordien. Dat onze "uniekheid" verdwenen is, ergens in al die harde woorden van de afgelopen maanden. Maar meest van al vrees ik weer die woorden "ik kan niet komen". Ben ik klaar voor het afscheid? Kan ik afscheid nemen? Hoe kan je afscheid nemen van je man?