Ik herlas mijn laatste blog, en besef hoe veel er bij mij veranderd is op ruim 3 weken tijd.

Mijn terugkeer uit Amsterdam was rustig, zonder grote gebeurtenissen. Even Neil gezien, kort intermezzo op zaterdag. Op maandag terug gaan werken, en voelde al vrij snel dat er iets niet klopte. Ik stak het op vermoeidheid, ontladen van helse maanden op alle vlakken. Ik had een intense week, met veel en laat werken. Maar tegen woensdagavond 31 mei werd het duidelijk dat er meer aan de hand was. Koorts kwam opzetten. Ik vocht terug, nam medicatie om de koorts te onderdrukken, maar het was een verloren strijd. Een strijd die me uiteindelijk op spoed deed belanden.

Het verdict: pyelonefritis (oftewel nierbekkenontsteking) met beginnend abces. De dokters konden niet geloven dat ik geen pijn had. 

Het resultaat: opname in urgentie voor antibiotica IV.

Jij en nieren... een gevoelig punt. Jij leeft al jaren met één nier, die dan ook nog aangetast is. Dus ik nam een beslissing. Ik wilde niet dat je achteraf, via via, of zelfs van mij, ooit zou horen wat me overkomen was. Dus besliste ik je op de hoogte te brengen. Je reageerde op de jouw gewoonlijke manier: "ik kom af". Dat werd de volgende dag al "ik probeer af te komen". Om tenslotte het er niet meer over te hebben, en enkel te vragen hoe het ging. Tekenend voor jou. En de bevestiging dat ik er goed aan doe om jou uit mijn leven te houden. Want ook met vrienden of zelfs kennissen ga je zo niet om.

Intussen hoor ik je al niet meer. Zelf neem je geen contact op. En ik zie er het nut niet meer van in. Die "modus vivendi".... er wordt minder en minder achter je gevraagd. Mensen leggen zich snel neer bij veranderingen, en ook mijn kids vragen niet meer achter je. Dus ik laat het uitdoven.

Maar... wat niemand weet: zo ongeveer elke avond moet ik mezelf streng toespreken om je niet te contacteren. Want de drang om je te horen blijft. Oh, ik houd vol, op het nieuws over mijn ziekenhuisopname na. Maar het vraagt inspanning en ratio. 

Die ontsteking dwingt me wel tot traagheid. Ik ben moe, hervind mijn energie maar niet. Het heeft me ook gedwongen tot afstand van Neil. Door de opname, het herstel, was het vanzelf 2 weken zonder seks. Oh, hij kwam wel langs, zowel toen ik thuis was als even op het bureau afgelopen week. Vrijdagochtend hadden we dan weer een moment als vanouds. En terwijl ik me steeds meer onverschillig voel tegenover hem, komt hij dan met grote woorden "ik hecht me meer en meer aan jou. Als jij hier een einde aan maakt, zal er iets in mij sterven". 

Ik verwittig hem al maanden: wat hij "rustig worden" noemt, is onverschilligheid, afstand, loslaten. Vandaag besefte ik: hij heeft nu precies wat hij wil: een maitresse die niets eist, die hem met rust laat als hij dat wil, en die beschikbaar is als hij er nood aan heeft. En ja, ik geniet van seks met hem. Maar de "drang" om hem te zien is verdwenen. Ik herinner me een gesprek, heel in het begin. Hij had me gevraagd om naar A'pen te gaan, naar zijn bureau. Dus nam ik de trein, we vreeën op zijn bureau, en daarna reden we samen terug naar huis. Hij stelde me de vraag, wat voor mij het belangrijkste was: de seks of de aandacht. Mijn antwoord was duidelijk: "ik kan tijdelijk zonder de seks in deze relatie, maar ik kan niét zonder de aandacht. Al zijn beiden belangrijk, ik zoek vooral aandacht, iemand die attentief is naar mij toe". 

En vandaag besefte ik: ik heb "unmet needs". Want seks is er, op voldoende regelmatige basis. Maar aandacht? Als het hém uitkomt.... en dan nog. Meer en meer ben ik degene die contact opneemt. En dat doe ik minder en minder. Dàt is wat hij noemt "je wordt rustiger". Waarom ziet hij niet in dat het "afstand nemen, loslaten" is? Wat is er zo moeilijk om tijdens het weekend eens iets kleins liefs te sturen? Niemand is 24/7 vlak naast zijn partner. Ik heb al weken beloofd (en ik houd me er aan) dat ik niets meer stuurt tijdens het weekend. Want zijn woorden "ik ben bang als ik mijn gsm thuis vergeet, wat ik zal vinden als ik thuis kom... mijn vrouw zou mijn gsm kunnen checken" hebben me geraakt. Want jij zei me ooit nét hetzelfde: "ik ben bang om mijn messenger te openen, bang voor de berichten die ik van jou ga vinden" (en dan heb jij al een code op je gsm, dus geen angst dat Zij het zou lezen, maar enkel angst voor mijn woorden). 

Dus ik zwijg tijdens het weekend. Zal enkel reageren als Neil me nét stuurde, zodat ik zeker weet dat hij zelf het antwoord leest. Zodra er enkele minuten tussen zitten, zwijg ik. Het resultaat is ernaar: ik krijg heel het weekend niets. Hij vindt dat een "goede evolutie". Maar voor mij zijn het "unmet needs". En ik vrees voor onze toekomst. Want als enkel zijn needs vervuld worden, en de mijne niet... zo doe ik niet verder. Ik wacht af, wat de zomer brengt. Hij zal weer 4 weken op vakantie zijn. Ik zal geen contact zoeken, ik ben het intussen gewend. Ik mute ons chatcontact zelfs gedurende het weekend, zodat ik zijn berichten zelfs niet meteen zie. Zelfbescherming....

Vorige zomer kreeg ik te horen dat ik zijn vakantie verpestte, dat ik het hem niet gunde. Dàt verwijt zal hij me dit jaar niet kunnen maken. Maar wat hem wacht bij thuiskomst? Ga ik er dan nog zijn? Ik weet het eerlijk gezegd niet...

Ik heb nog een verhaaltje. Een leuke gebeurtenis in Amsterdam...;

Stond ik op dinsdagochtend op de trambestuurder te wachten om te kunnen vertrekken, en ik bekeek mezelf in de deur van de tram. Bedacht mezelf nét dat die jurk toch wel redelijk kort was, zonder panty, met de wind. Stond op het punt om terug te keren naar mijn hotel om een panty aan te trekken, ondanks de warmte. Nét op dat moment kwam de trambestuurder er aan. Vrolijke man, met de woorden "goedemorgen  dames. Lekker weertje. En de dames zien er dan meteen veel vrolijker uit, met hun jurkjes". En naar mij toe "sta me toe te zeggen dat u er heel leuk uitziet mevrouw". Niks geen panty, ik trok Amsterdam in met mijn korte jurk!

Op de tram praattte hij nog wat verder met me. Waar ik vandaag kwam? Wat ik ging doen die dag? Gaf me enkele tips waar het fijn wandelen was. Vroeg of ik al een kaart van A'dam had. De gewoonlijke chitchat van de trambestuurder, als het nog rustig is op de tram.... Dacht ik. Want gaandeweg liep de tram vol, en konden we niet meer praten aan de haltes. Aan mijn halte stapte ik uit, braaf in het midden zoals het aangeduid staat (en dus niét aan de ingang... ik volg de regels!). Bij het uitstappen dacht ik: ik wandel naar de voorkant, om hem toe te zwaaien, want het was een leuk gesprek. Amper omgekeerd bleek hij al voor mijn neus te staan... drukte me snel een briefje in mijn hand, met de woorden "je bent echt een leuke vrouw. Laten we iets gaan drinken... als je durft", en weg was hij. Op het briefje stonden een naam en een gsm nummer.

Het gebeuren gaf me de hele dag een glimlach. Eigenlijk was ik niet van plan om te bellen. Maar bij aankomst aan mijn hotel -toeval bestaat niet?- zag ik hem nét van de tram stappen (mijn halte was de terminus, maar ik wandelde terug). Hij liep 20 meter voor me, naar het bureau. Ik kon het niet laten, en sms-te hem. We hebben de hele avond gechat..... De volgende dag moest ik een dag terug naar A'pen (zie vorige blog). Maar 's avonds hadden we afgesproken. Hij zit, net als ikzelf, in een ingeslapen relatie. Hij mist, net als ik, vooral aandacht, knuffels, attenties. Dus we spraken af. Dronken iets, aten iets. Ja, we eindigden in bed. Neen, er gebeurde niet veel. Voor hem was het een eerste keer... en de stress speelde hem parten. 

Maar we houden contact. En dat chatcontact, dat doet me meer dan de seks met Neil. Wat voor mij de bevestiging is: het gaat me niet om de seks, maar om iemand die me speciaal vindt en dat ook zégt. Iemand die me opzoekt als hij de tijd vindt. Iemand die me 's avonds even chat "effen stiekem naar buiten om je dag te zeggen". Natuurlijk.. dit is jong. Zal dit blijven duren, zonder lichamelijk contact? We zien wel...

Het is enkel de bevestiging voor mij dat ik "unmet needs" heb in mijn relatie met Neil. Dan kan ik me nog zo focussen op wat hij wél doet (en die dingen zijn er wel). Hij negeert mijn behoeftes... en is blij met de evolutie bij mij. Ik ken mezelf... op termijn ga ik me daar niet bij kunnen blijven neerleggen. 

Mijn buddy noemt deze herstelperiode een "bezinningsperiode". Maar bezinnig houdt ook reflectie in. Kans op verandering. Of moet het zijn: risico op verandering? Zoals altijd zal de toekomst het uitwijzen.... maar ik ben niet meer bang voor de toekomst. Wat ik leer: er komt altijd een volgende langs. Sommigen zeggen "je straalt uit dat je beschikbaar bent, dat je open staat voor ontmoetingen". Misschien wel. Maar ik wil niet meer investeren in een dead end street. Nee, ik wil hier thuis niet weg. Maar ik wil wél iemand die me de aandacht geeft waar ik duidelijk naar hunker. Als dat een Amsterdammer is, so be it. Het heeft wel iets....

Mijn buddy heeft me doen nadenken. Anderhalve week geleden was ik razend op Neil, omdat hij een -voor mij belangrijke- dag was vergeten. Een zondag, een dag waarop ik hem meestal toch amper hoor, dàt weet ik intussen toch. Maar om middernacht kreeg hij de volle laag... en had de pech dat hij ook nog nét op zijn Ipad zat. Maar zoals gewoonlijk bleef hij kalm, kwam me maandag ophalen en praatte alles uit met mij. Mijn buddy deed me ook beseffen: ik moet méér kijken naar alles wat hij goéd doet, en me niet focussen op wat hij niét goed doet.

En Neil doet me zo'n deugd. Wat een verademing na jou. Zegt gewoon "blijf rustig" tegen dit duracell-konijn. En okee, hij vergeet bepaalde data. Maar hij had me verwittigd, dat hij geen data onthoudt.... dààr heeft hij zijn eega voor. Maar hij onthield mijn verjaardag, zong voor me aan de telefoon die dag. En hij refereert al weken naar onze eerste ontmoeting, overmorgen. Gisteren ging ik op en af naar A'pen, voor het werk, en hij maakte zich vrij om iets met me te gaan drinken voor ik mijn trein terug nam, vond een excuus voor thuis waarom hij later zou zijn. Zat een uur op me te wachten (stomme file). Ik heb me verontschuldigd, zo veel was ik hem wel schuldig ("excuses my way").

En dan besef ik weer: zo was ik vroeger niet. Ik was veel cooler, veel zelfverzekerder, raar genoeg, toch op dat vlak. Ik zocht nooit ergens iets achter. Jij hebt me zo hard veranderd... en niet ten goede. Ik moet weer meer loslaten. Alleen maakt dat "loslaten" me zo bang. Omdat ik besef dat ik dan ook schrik heb dat ik "desinvesteer". Ik heb dat aan Neil proberen uit te leggen, die angst. Omdat ik wél wil loslaten, maar niet wil desinvesteren in mijn relatie met hem. 

Bijna een jaar.... Zo lang heeft onze geschiedenis zelfs niet geduurd. Als ik écht denk hoe lang wij 'samen' waren, dan denk ik een 6-tal maanden. Toen kwam die zomer, waarin je alles stuk maakte, met je leugens, je niet-ingeloste beloftes, je verklaringen die nergens op sloegen... En toch duurde het nog bijna 18 maanden voor ik je uit mijn leven kon schrappen.

En stilaan komt het besef: ik ga jou niet uit mijn leven kùnnen houden. Meer en meer vragen mensen, mijn gezin, de mensen van toneel me hoe het met jou gaat, of ik nieuws heb van jou, waarom ze je niet zien op activiteiten of over je horen. Mijn kinderen vragen achter je. Dus ik ga je moeten contacteren, dàt besef komt steeds duidelijker boven drijven. Maar: ik ben intussen gewapend. Deze 2 maanden zonder contact hebben me sterker gemaakt. Ik kan je onder ogen komen. Vrienden zullen we nooit meer worden. Maar "kennis" kan ik aan....dàt weet ik intussen. 

De realiteit is dat Neil er is. Hij maakt me gelukkig, wanneer hij er is. En wanneer hij er niet is, is er mijn eigen leven. Dàt had ik niet meer in die intense maanden met jou. Jij was er àltijd. Neil laat me mijn leven leiden, net zoals hij het zijne leidt. En we hebben een geheim stukje leven samen. Zo had het tussen ons moeten zijn. Dàt was het plan. Maar het draaide anders uit... Ik probeer er filosofisch mee om te gaan: zou ik een rustige man als Neil op zijn waarde hebben kunnen schatten zonder de ervaring met jou? De waarheid is vermoedelijk dat ik hem compleet zou genegeerd hebben. Dankzij jou zie ik zijn kracht, zijn positiviteit, zijn rust. 

Dus meer en meer probeer ik jou te zien als een wijze les. Een les die ik moest leren. Fouten die ik niet meer mag maken. Laat ik Neil daarvan ook de vruchten plukken. Dat ik er tegen kan hem een dag niet te horen. Dat ik er tegen kan dat hij over zijn eega praat. Dat ik er tegen kan dat hij op vakantie amper contact kan hebben. Omdat ik me zeker van hem kan voelen. Hij is er. Ook al is zijn motivatie vermoedelijk voornamelijk seksueel.... zolang we een modus vivendi vinden, is het toch goed?

En al besefte ik dat het geen goed idee was... ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Dat telefoontje zou dan plaatsvinden rond 18h: jij thuis, Zij aan het werk. Maar een brief die ik vond bij thuiskomst, was mijn redding. Hoeveel stress deze brief me (professionneel) ook bezorgde: het was zuivere afleiding van dàt idee. En zo is het plots ruim 22h voorbij.... Zij is terug thuis sinds 19.30h dus het moment is voorbij. Vermoedelijk/ongetwijfeld maar goed ook. 

Ook Neil kreeg de reactie op die brief. Want waar er nog een vage "belofte" tot meer in de lucht hing vanmiddag (uurtje op bureau), was alles door die brief meteen verdwenen. Bovendien bleek zijn tijd ook ingekort tot 20 minuten, door telefoontjes met dochter en eega (en wàt als beiden hun gegevens zouden naast elkaar leggen: wààr zat hij dan in tussentijd?). Nu ja, heb hem eerlijk gezegd dat ik niet happy was, niet vrolijk.... en dat hij, als hij dàt niet aankon, maar gewoon niét moest langskomen. 

Hij kwam toch, even praten, me opvrolijken. Ik weet het niet.... soms denk ik "ja, dit lukt wel", en op andere momenten denk ik "dit is een aflopend verhaal". Maar van "een uurtje samen" schoten nog 20 minuten over. Heel dat controlerend gedoe, al die telefoontjes, al dat rechtvaardigen waar je zat.... Ik ben het gewoon niet gewend. Ik blijf twijfelen... of hij me kan bieden wat ik zoek.

Ach, die hele zoektocht... ben ze soms gewoon zo beu. Misschien moet ik tevreden zijn met wat ik heb, en er af en toe een FWB of one night aan toevoegen? 

En uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: ik mis mijn "andere helft". Wat ik in jou vond, zie ik nergens anders. Klinkt klef, melig, suf. Maar het is de eenvoudige waarheid. En toch... ik blijf bij je weg. Zelfs als ik wil weten hoe je het stelt, het is géén eerste stap naar contact. Enkel geruststselling dat alles niet voor niets was.

(en trouwens, waarom verdwijnt mijn blog, als ik hem getypt heb?)

Soit ,ik herneem: ik luisterde vandaag naar James Blunt "goodbye my lover". En ik besef dat Neil nooit zal zijn wie jij was voor mij. Ik mis jou. Ik mis jouw armen. Ik mis jouw steun. Ik mis jou.

En tegelijkertijd: je respecteert mijn beslissing. Je neemt geen contact op. Je reageert niet op mijn mails (waarin ik extracten van mijn blog stuurde... geen idee of jij beseft hoe je een verzegeld document kan openen... kans is groot dat mijn mail ongeopend verdween in de prullenbak). Tegelijkertijd: als jij één zin googelde van hetgeen ik je stuurde, zou je deze blog gevonden hebben. Zou je nu weten dat ik verder ging. Sinds bijna één jaar nu...

Neil is bang dat ik van hem zal houden. Maar wat ik hem nooit zal kunnen vertellen is wat ik voelde voor jou .Wat ik voel voor jou. En tegelijkertijd moet ik beseffen: HIJ IS NIET JIJ. Ik reageer op hem zoals ik op jou reageerde. Dat verdient hij niet. Ik wil zijn aandacht. Ik wil zijn hunkering (en ze was er... na een week zonder... hij hield het geen 10 minuten vol, terwijl hij het anders écht lang volhoudt,  vergeleken met alle anderen.. en ik heb vergelijkingsmateriaal ;-) ). 

Ik mis jouw armen. Ik mis jouw luisteren. Ik mis jou. Neil zal jou nooit kunnen vervangen, dàt besef ik meer en meer. Hij is goed voor mij, hij doet me lachen (wil enkel mijn lachen trouwens). Hij is lief. Hij doet zijn best (laat me dàt nu eindelijk eens beseffen!). Maar hij zal nooit ofte nimmer zijn wat jij voor mij was.

Je respecteert mijn beslissing. Je contacteert me niet. Je reageerde niet op mijn mails (extracten van deze blog). Ik heb er het raden naar of je ze opende, of je doorkreeg hoe dat werkte, verzegelde documenten. Want 1 zin googelen uit mijn tekst, en je valt op deze blog. Je kan dan lezen wat ik allemaal deed sinds vorig jaar. Het zou alles vernietigen, dat weet ik. 

Tegelijkertijd moet ik blij zijn, dat je me niet contacteert. Jij bent zo toxisch voor mij... Maar ik mis je. Ik ontken het niet. Niemand heeft me ooit geraakt zoals jij. En ik zal altijd blijven denken "wat als ik jou ontmoet had, als twintiger?" (al moet ik dan beseffen dat jij toen getrouwd was, je eerste huwelijk van vele). Had ik jou minder angstig, minder wantrouwig, minder borderline kunnen laten evolueren?Had ik alles kunnen veranderen?

Ik ben zo bang voor A'dam... De persoon die me vorig jaar hielp, is er niet meer. Hij is dood. Hij is dood. Hij is dood. Ik ben doodsbang voor mijn eerste dag ginder. Want ofwel ga ik total loss ginder, ofwel ga ik me isoleren. Wat is het beste, het gezondste? Hij is er niet meer... en Neil wil er niets over horen. Want dàt is niet de happy me die hij wil zien. Ga ik jou contacteren als ik ginder ben? Dàt zou écht wel het slechtste idee ooit zijn.....

Ik luister naar James Blunt "goodbye my lover". De tekst is me op het lijf geschreven. Ik droom nog steeds over jou, over ons. 

Maar iemand die me intussen maar al te goed doorheeft stuurde me vandaag deze quote: "what doesn't kill you gives you a lot of unhealthy coping mechanisms and a really dark sense of humour". Hij heeft gelijk...

Ik mis jou. Ik zeg het luidop: IK MIS JE. 

Hoe kan het anders dat ik bepaalde situaties die tussen Neil en mij spelen, herken uit mijn verhaal met Calimero? Gelijkend en toch oh zo verschillend... Want waar ik deze keer wél mijn hand voor in het vuur steek: bij Neil zit er géén "plan" achter, geen manipulatieve kant. Ik zie hem naar me kijken, met een blik van "wàt wil ze eigenlijk?"

Hij begrijpt het niet. Want in zijn ogen doet hij alles goed. En voor de zoveelste keer: ik mag zijn inspanningen niet negeren. Ik heb het hem deze week écht moeilijk gemaakt, door mijn mogelijkheden erg te beperken (nu ja, ze waren gewoon écht beperkt). Maar hij heeft élke avond zijn uiterste best gedaan om tijdig op mijn bureau te geraken, om me nog even te zien. Gisteren is het hem niet gelukt. Ik zat redelijk geïrriteerd te wachten, want ik had hem gezegd dat ik vanaf 17.30h vrij zou zijn, tot 19h. Op die uren aankomen, dàt was een onmogelijkheid, en dat wist ik maar goed genoeg. Maar ik had hem wél gezegd dat hij me kon bellen in die periode, dat ik in mijn bureau bleef zitten tot 19h en dus vrij was om te praten. Zoals zo vaak: telefoneren terwijl één van ons in de auto zit, op weg naar huis...

Pas om 18.45h belde hij... compleet gefrustreerd door zijn werk, een deal die hij niet rond kreeg. Hij belde me zodra hij in de auto zat. Wàt mocht ik meer verwachten van hem? Tijd om ook mijn wereldbeeld bij te durven stellen dus.... hij deed precies wat ik hem vroeg, alleen... ik had natuurlijk gehoopt dat hij om 18u in de auto zat, en dan hadden we een uur kunnen praten. 

Vandaag deed hij er alles aan om het halve uur dat ik had tussen werk en een toneelvoorstelling te gebruiken. Files gooiden enigszins roet in het eten, maar.... hij stond er, al bleven er maar 15 minuutjes meer over. We hebben zitten praten, dollen. Hij deed geen move (in tegenstelling tot dinsdag, waar hij meer tijd had). Maar kan het dan ook niet laten om dàt op te merken "tu vois que je peux être avec toi sans sexe?"  Klein jongetje... maar wel een lief jongetje.

Toch twijfel ik. Is hij de juiste minnaar voor mij? Want een minnaar die vrij is, ja, dat kan erg aantrekkelijk klinken. Maar dàn gaat die man tegen mijn onmogelijkheden opbotsen... mijn gebrek aan beschikbaarheid. Riskeert zo'n minnaar niet méér te willen? Méér tijd? Méér aandacht (al heb ik aandacht genoeg, jullie zouden mijn verschillende chatprogramma's eens moten kunnen volgen... leve multitasking!). 

Ik blijf denken dat Neil ergens de perfecte kandidaat is. Maar... hij gaat moeten leren aandacht te schenken.De jacht is nooit gedaan... ik wil veroverd worden, ik wil het spel, ik wil me speciaal voelen. Ik wil me op geen enkel moment "un fait accompli" voelen. Maar op alle andere vlakken is hij perfect: intelligent, goed in bed, ik kan met hem lachen, ik kan met hem knuffelen. Als hij nu maar eens zou doorkrijgen dat hij me gewoon regelmatig aandacht moet geven... een kort chatberichtje.... iets liefs op een bericht. 

Perfectie bestaat niet, zeker? Maar niets belet mij om het te zoeken.... 

Leuke vraag van The Player: "waar vind jij die mannen?". Ik vind hen niet.... ik kom hen gewoon tegen. Toeval? Kismet? Right guy at the right place at the right time? Who knows??? Feit is en blijft: ik leid een dubbelleven. Dààr heb ik me bij neergelegd. Met wié....dàt is nog open....

Ik compliceer de dingen. Ik verwacht te veel. Ik ben te veeleisend. Ik verwacht dat mensen tussen de lijnen door lezen. Ik ga ervan uit dan de ander begrijpt wat ik impliciet bedoel. Ik... altijd weer ik....

Wat niemand lijkt te begrijpen: ik ben voor mezelf even veeleisend, zo niet nog meer veeleisend, als voor de anderen. Als ik een goed afdelingshoofd ben, is dat omdat ik alles check, ieders werk controleer. Ja, ik leid steeds weer andere mensen op. Dàt is mijn werk. Maar als mijn assistenten hun jaar bij mij appreciëren, is dat omdat ik er ben. Omdat ze zich gesteund weten en voelen. Omdat ze altijd beroep op me mogen doen, ook als ik een dag verlof heb. Omdat ik, ondanks het feit dat het aantal dossiers onder hen verdeeld wordt en ik de supervisie over alles heb, ik élk dossier ken. 

Waarom mag ik dan niet van anderen verwachten wat ik van mezelf verwacht?

Ruim 24 uur ruzie met Neil. Ruzie? Neen, we noemen het een discussie. Ik wil niet verdergaan op het huidig elan: ik ga later werken, of annuleer afspraken om hem de "mogelijkheid" te geven om me te zien. Mijn werk lijdt eronder. Ik minimaliseer zijn inspanningen niet. Hij geeft soms werk uit handen, dat hij beter zelf zou doen. Hij stuurt me een uitnodiging voor een receptie, waar hij met zijn eega op wordt uitgenodigd, en waarbij hij prioriteit gaf aan een uur met mij (ik herinner het me zelfs nit meer, want ik wéét dat ik die avond me The Player naar Aalst reed voor een dress rehearsel... heb ik hem écht die avond nog gezien?.... het lijkt me sterk dat ik voordien nog een afspraak in mijn bureau had? Ik wéét dat The player me thuis heeft opgepikt ,en niét aan mijn bureau.

Ruim 24 uur meer van hetzelfde: "tu veux que tous soit comme tu le souhaites". En in dezelfe zin: "ok, dis-moi ce que te veux faire à Anvers vendredi, je m'arrange". Merde (sorry voor het woord): ik wil NIET de beslissing moeten nemen. Ik ben volwassen en realistisch genoeg om te beseffen dat hij geen hele dag verlof kan nemen. Bovendien hoorde ik vanavond dat zijn eega, dochter en schoonzoon naar A'pen komen voor een soort degustatieavond. I don't care.... ik moet zelf tijdig thuis geraken, om naar toneel te gaan.  Maar wéér krijg ik de verantwoordelijkheid in mijn schoenen geschoven "que veux-tu faire?". Waarom moet ik beslissen? Waarom moet ik steeds vragende partij zijn? Waarom moet ik steeds smeken om aandacht?

Ik....steeds weer ik...

Ik compliceer zijn leven. Hij wil enkel gelukkig zijn. Triestigheid, je ongelukkigvoelen, huilen... bestaat niet in zijn wereldje. Everybody always happy. Ik luister, en het enige dat ik kan denken is: "de vrouwen in jouw leven sparen jou, ze spelen een spel, ze doen alsof" En als hij me vandaag de keuze geeft: ofwel geef ik hem de garantie dat ik altijd gelukkig zal zijn (met de nuance dat hij mijn verdriet aanvaardt als het buiten hem omligt, bv een overlijden, een ernstige ziekte bij een naaste), ofwel ben ik hem kwijt.

Wat een keuze... Ofwel speel ik een spel, the happy woman, no worry on her mind, always happy. Ofwel ben ik wie ik ben met hoogtes en laagtes (en nog steeds véél meer hoogtes en laagtes). Maar: hij wil enkel met me verder als ik de eerste houding kan aannemen. Dus de persoon die mij het meest compleet zou moeten kennen, is de persoon tegen wie ik ga moeten liegen? Een onmogelijke keuze...

Ik... steeds weer ik...

Mijn mail weigerde hij volledig te lezen "dès que je lis une chose quie je sais que ça vas m'énerver, je ne le lis plus". Dus las hij ook niet mijn besef dat ik wel degelijk erken dat hij ook moeite doet. Alleen... ik vind onze inspanningen onevenredig. Maar ook dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Momenteel ben ik compleet verpletterd. Neil was enkel de druppel die de emmer deed overlopen. De afgelopen weken kreeg ik in verschillende contexten, te horen dat ik te veel de controle neem. Het is mijn natuur. Het maakt me een goed afdelingshoofd, een goede chef, een goede supervisor. Mijn carrière boomt. Maar in mijn gevoelsleven stelt het me duidelijk problemen. Wat is het probleem? Kunnen mannen er niet mee om? Of val ik telkens op mannen die het wel comfortabel vinden dat de vrouw de beslissingen neemt, zodat ze zélf nooit schuldig zijn als iets tegenvalt?

Neil stelt me dan, als compromis, een aantal uren in A'pen voor. Beperkt, want ... 's avonds komen zijn eega, zoon en schoondochter naar A'pen, en zijn secretaresse zal er ook bij zijn. Gevolg: hij kan niet het risico lopen dat zij de opmerking maakt dat hij de hele dag niet op bureau was. Ik kan voor enkele uurtjes meegaan, en me verder redden. Maar... wat is de voorwaarde als ik het gevoel heb dat ik ze heb afgedrongen? Hij is duidelijk: ik kan hem enkel behouden als ik bereid ben om gelukkig te zijn (of in elk geval nooit meer triestig te zijn owv hem). Hoe kan ik die belofte waarmaken, in de gegeven situatie? 

Hij heeft mij niet nodig. Hij heeft een klassieke maitresse nodig, die braaf thuis zit te wachten tot haar minnaar tijd vindt om haar op te zoeken. Misschien is dàt mijn conclusie: ik heb een minnaar nodig die vrijgezel is, en gewoon op me kan zitten wachten tot ik tijd voor hem heb?

Ik....altijd ik... altijd mijn fout. Mijn misvatting. Mijn verkeerde interpretatie. Vraag en u zal gegeven worden. Neil is duidelijk: hij wil me gelukkig maken, in de mate van zijn mogelijkheden, maar ik moet de vraag stellen. Maar ik ben moe... moe van alles te moeten dragen. Dàt was hetgeen me naar Calirmero trok: het inzicht dat ik moe was van altijd de grote beslissingen te moeten nemen. Dààrmee had hij me.... Herhaalt de geschiedenis zich? Is dit mijn lot? Is dit mijn persoonlijkheid, dat ik enkel mannen kan interesseren die zich van alle verantwoordelijkheid ontslaan, mij verantwoordelijk stellen, juist omdat ik voor hén de verantwoordelijkheid en beslissingen zal nemen?

Ik....altijd ik.... en dus altijd mijn verantwoordelijkheid. Ik ben er moe van. Ook een rots moet zich ergens op kunnen baseren, steunen. 

Op dit eigenste moment heb ik zin om tegen Neil te zeggen: your call. Jij beslist wat je wil vrijdag. Ik weiger enige beslissing te nemen. Maar als je niets voorstelt, moet je ook niet langskomen voor een uurtje samenzijn 's morgens. Dan annuleer ik mogelijk zelfs gewoon mijn dag verlof en ga werken. Meer en meer lijkt mijn werk de enige plaats waar mijn persoonlijkheid, mijn aanpak geapprecieerd wordt. Buiten thuis natuurlijk.... mijn extreem planmatige kant komt iedereen goed uit, want alles is geregeld. De zomer is quasi van dag tot dag geregeld voor de kids, géén gaten, géén opvangproblemen. 

Ik....altijd ik.... nooit de ander.

Maar ik heb je niet gehoord of gelezen. Ongetwijfeld het beste, ongetwijfeld het verstandigste. Maar mijn gevoel schreeuwt het uit: waarom verdiende ik geen verjaardagswens? 

Ik weet het wel: ik zette er een punt achter. Ik heb je voorstel voor "elkaar blijven zien als vrienden" afgeketst. 

Maar je hebt me zo veel wijsgemaakt dan. Zo waren verjaardagen heilige dagen, en wat er ook gebeuren zou, dié dag moet je de ander feliciteren. Het feit dat je dat niet gedaan hebt, zegt me veel, zo niet alles. Jij hebt ook een punt achter alles gezet. 

En dàt voelt zo oneerlijk. Kinderachtig, maar ik wil dat jij je minstens even ellendig voelt als mij over de situatie. Ik wil dat jij minstens even vaak zou wensen dat het allemaal anders was gelopen. We hebben te lang geprobeerd, te vaak opnieuw getracht. 

Het post-bevallings-effect... hoe vaak heb ik dat voorbeeld al niet aangehaald in presentaties? Wàt er ons ook overkomt, we vergeten de pijn, minimaliseren de ellende... waardoor we steeds weer onszelf herhalen. Want moest onze geest ons niet beschermen, afschermen van de pijn en ellende, er zouden amper nog 2de kinderen geboren worden. Ik merk nu al op dat ik bepaalde gebeurtenissen minimaliseer, vergoelijk, zit te bedenken of de schuld dan toch niet bij mij kan liggen... Dat is mijn valkuil, en ik mag er nooit meer in trappen.

De aanwezigheid van Neil helpt. Al zal hij nooit kunnen betekenen voor mij wat jij voor mij betekend hebt, hij is er wel. Op zijn rustige manier. Hij blijft rustig als ik weer eens angstig word, en me afreageer. In plaats van olie op het vuur  te gooien laat hij het even uitbranden, en komt het dan zachtjes uitdoven. Geen grote woorden, maar een eenvoudige "comment vas-tu chérie?" vanochtend (dergelijke woorden hoor ik zelden van hem, dus ik koester ze). Happy birthday voor me zingen aan de telefoon. Natuurlijk hoop ik stiekem op een verrassing morgen. Ik heb een dagje verlof, waar ze thuis niets van weten. Vanavond heb ik laten doorschemeren dat ik me aan niet meer verwacht dan het gewoonlijke uurtje dat hij dan 's morgens met me komt doorbrengen, bij me thuis. Ergens hoop ik natuurlijk op "iets". Maar ik verwacht het niet.... en heb al zitten bedenken waar ik me thuis nuttig mee kan bezig houden. 

Toch iets van ik van jou heb geleerd: het plannen loslaten. Jou heb ik getracht in mijn planmatige leventje te steken, om elkaar zo vaak mogelijk te zien. En kijk wat het me opbracht...uiteindelijk vooral verwijten  en véél teleurstellingen. Die dag in juli 2015, mijn thuiskomst van de camping....nooit zal ik die avond vergeten. Nog steeds stap ik regelmatig in de douche, en zie ik mezelf in de spiegel, wanhopig huilend. Dié dag heb je, in mijn ogen, definitief alles verknoeid. 

Dus weiger ik dergelijke plannen te maken, zelfs als Neil er eens naar hengelt. Ik geef mijn beschikbaarheden door, en hij ziet maar wat hij ermee doet. Jij hebt me geleerd geen initiatief meer te nemen, om niet teleurgesteld te worden. Ik ken de termen die mensen voor me gebruiken: drammerig, pushy, regelneef, rigide planner... Zo word je niet zomaar... daar groei je in. Mijn opvoeding en het leven dat we thuis leidden, brachten me ertoe om al jong te leren zaken te regelen. Als ik vandaag sta waar ik sta, op alle vlakken, is het oa dankzij mijn planmatige kant. Ik leer een compromis te vinden... en dat evenwicht is nog erg precair. Op het werk loopt het wel eens mis, omdat ik de controle los laat. Het is een leerproces, en ik ben een beginneling.

Maar hoop krijg je niet onder controle. De hoop dat jij vandaag op één of andere manier een gebaar zou maken. De hoop dat Neil vandaag "iets" zou plannen (in mijn wildste dromen werden er bloemen geleverd op mijn werk, wat een onzin, zo'n romantisch gebaar). Door zo veel redenen hoopte ik "iets" maar het bleef bij de klassieke berg wensen op fb, via sms of messenger. De plaats waar ik me het meest "jarig" voelde, was op mijn werk vanochtend. Want buiten de tractactie die ik zelf voorzag (ontbijtkoeken) hadden mijn assistenten de moeite genomen om onderling af te spreken voor wat chocolaatjes, iets te drinken, een zelfgemaakte chocomousse, een tiramisu.... Dààr voelde ik me jarig. De rest van de dag was as usual. Ik moet het leren: op mijn werk kan ik rekenen. En dus heb ik alle recht om een workaholic te zijn.... zij verdienen mijn volledige aandacht. Al de rest is bijna "quantité négligable"...

Ik doe mijn best, maar 2 keer ging ik in de fout, stuurde je een document. Stukken uit mijn blog hier, gecodeerd met een wachtwoord. Het wachtwoord stuurde ik je, die eerste keer, via sms. Heb je de link gelegd? Of heb je die mails, met documenten "die niet open willen gaan", gewoon weggegooid?

In die documenten geef ik je alle kansen om hier terug terecht te komen. Ooit, lang geleden, gaf ik je de link. Las  je enkele posts. Maar ik ken je goed genoeg, die link ben je al lang kwijt, verwijderd. Achterdochtig, zoals altijd. En je vergeet alles. Zelfs die "ons-mail" die ik aanmaakte, zodat we naar elkaar dingen konden sturen zonder ze te moeten  verwijderen, zonder dat iemand anders eraan kon... je vertrouwde het niet. Nooit heb je er gebruik van gemaakt. Nergens wil jij een spoor achterlaten van wat we hadden. Bange man. Achterdochtige man.

Maar verder ging het goed met me. Verleden tijd, inderdaad. Vanmiddag werd ik even geconfronteerd met jou. Op een domme manier... The player was op bezoek, en toonde me een post van jou op fb. Vroeg om uitleg. Ja, ik wéét waar die post op slaat, en het is niet op mij. De feiten dateren van voor onze eerste ontmoeting. Maar misschien had ze op mij kunnen slaan.... zou je me kunnen missen. Het gooit me terug in alle herinneringen, die post. Omdat het om een moeilijke periode uit jouw leven gaat, en ik in 2015 die herinneringen mee beleefde. Die laatste maand voor haar overlijden... van dag tot dag herbeleefde je die. En ik beleefde ze mee, luisterde urenlang, liet je telkens opnieuw alles vertellen. Vorig jaar ging ik met je mee naar therapie, EMDR. Je stond er wel voor open, op voorwaarde dat ik mee ging. En het leek te helpen, Vorig jaar leek je er beter mee om te gaan. Ik kan enkel hopen dat die verandering blijvend is, dat ik toch iets positiefs in je leven veranderde...

Zo veel vragen. De verleiding is groot om je te bellen, te horen hoe je het stelt. Maar het mag niet. Als ik merk hoe je deze namiddag en avond door mijn gedachten spookt, gewoon door het zien van die post, besef ik: jij moét uit mijn leven blijven. Want al kan ik eerlijk zeggen: ik houd niet meer van jou... we hebben gedroomd over een toekomst samen. We maakten plannen. We gingen samen op stap met mijn kids "om te voelen hoe het zou zijn als wij samen een gezin waren". We zaten stiekem hand in hand waar anderen bij zaten, zelfs onze partners. We namen risico's, grote risico's. En plots was dat allemaal verdwenen... liet jij die toekomst verdwijnen, met enkele woorden.

Ik rouw... maar niet meer zozeer om jou. Ik rouw om een droom, een toekomst die zich nooit zal realiseren. De cirkel is rond. Ik begon deze blog, om een spoor te laten van ons. En ik besef dat ik dit nog nodig heb. Ik dacht dat ik er was, maar vandaag maakte duidelijk dat dat nog niet het geval is. Jij maakte iéts in mij los, dat niemand ooit eerder opmerkte. Jij hebt me veranderd. En ik moet verder met die "nieuwe" ik. Het zal me wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het zal nog tijd vragen....

En daar slaagde ik in... tot jij kwam, februari 2015. Het lijkt een eeuwigheid geleden, en het lijkt gisteren. En wéér sta ik op het punt waarop ik me voorneem: nooit meer. Ik tracht Neil weg te duwen, op afstand te houden. Maar ik weet niet hoé, hij komt steeds weer terug. Met al zijn kalmte, geloof en vertrouwen. En ik bied geen weerstand. Het verschil is: hij kijkt niet door me heen zoals jij dat deed. Ik speel het spel "alles is okee". Ik wéét dat ik een spel speel...

De afgelopen week was zwaar. Het besef dat je écht weg bent. Weerstand moeten bieden aan de drang om je te contacteren, je iéts te sturen. Ik zocht afleiding, op verschillende manieren. Op sommige ervan ben ik niet bepaald trots. Maar élk middel is goed om ervoor te zorgen dat ik jou niet meer contacteer momenteel.

"Ik heb nood om je naam te schrijven. Niet één, niet vijf, niet honderd keer. Wel duizend keer als het moet: alsmaar opnieuw en opnieuw. Jij en ik. Ik en jij. Samen, voor eeuwig. Of is dit overdreven? Neen, het is de realiteit: zeemzoet en rasecht. Een koppel heet dat dan. De gedachte van: wij zijn anders, anders dan de rest. Wij zijn echt, we geloven in elkaar. Heel diep vertrouwen. Liefde. Ja, echt, heel echt. Flirten hoort er ook bij. Ook zoenen. Vrijen, samen in bed, jouw lichaam in mijn lichaam. Heel dicht: ze passen in elkaar. Daar ben ik van overtuigd. Ik voel jou.

Ik voel jou aan. En toch, er sluipt iets: wrevel, angst, conflicten. Alles vervaagt, de tijd vertraagt. Jouw lichaam en mijn lichaam zijn heel dicht, maar alles wordt anders. Meer conflicten. We groeien, uit elkaar. Steeds dieper de pijn, een ontzaglijke pijn. Een scheur in het diepste van mezelf. Liefde wordt haat. Enkel je lichaam interesseert me nog. Hunkerend. Snakkend naar zelfbevrediging. Elk in zijn eigen aparte wereldje. Een alles verterende honger. Seks. Ik haat. Ik schuw en gruwel en verlies mezelf. Ik val in een zwart gat. Tranen in een eenzaam koud bed. Alle geloof in liefde is verloren. Ik ontwaak met een droom van schuldgevoelens en onrust. Ook onlust dwaalt in me rond. Ik word gek. Ik wil hem terug. Ik verlang naar hem. Ik hunker naar "man". Ik voel. Ik voel niets.

Ik ben alleen en speel niet meer mee. Ik war. Mijn hoofd suist als een draaimolen zonder paardjes. Alles draait in mij alsof ik niet van je afraak. Steeds weer opnieuw, zonder doel, zonder reden sta jij op mijn stoep. En kijkt en zoent en ik smelt. Ik verstar de volgende dag. Ik wil weg, weg, alleen maar weg, weg van deze belachelijke rotwereld, weg van jou. Altijd maar weg.

Ik ben kwaad en triestig tegelijkertijd. Ik voel pijn om jou, door jou, door mezelf. Ik kwets je. Ik heb je lief maar zie je niet graag. Alles klinkt onnatuurlijk. Telkens weer pijn die scheurt en scheurt en scheurt. Genadeloos. Ik zou graag gewoon je vriend zijn en voel dat dat niet kan. Het spijt me. Ik maak stuk. Ik, altijd ik. Ik voel me leeg en uitgedoofd. Jaloers. De idee: jij met een ander maakt me steeds gek. Is dat jaloersheid? Neen, het is weer die pijn, die eindeloze angst.

Ik weet niet meer waarmee ik bezig ben. Jij gelukkig nog wel. Jij "bent" mijn enige houvast. Of is het "was". Wat moet ik na deze relatie? Ik kon ervan leven. Nu is er niets meer. Alleen een band, een herinneringsband en een afscheid dat er geen was. Ik kan niet zonder jou. Maar wil ook niet met jou. Het heeft geen zin om me vast te pinnen aan illusies, aan een held, mijn held. Toch kunnen we elkaar niet loslaten. Ik schreef, nee, ik schreeuw naar jou. Ik krijst, snijdend, te diep. Bloed, rood van haat en fel verdriet. Vermengd met die angst. Scheurende angst rukkend aan mijn kleren. Wankelend van vertrouwen. Troost zoekend steeds bij jou, precies alsof ik niemand anders ken.

Zeg het dan. Zeg het hem. Zeg het iedereen: ook al hou ik van liefde, ik hou niet van jou. Ik heb je niet lief. Schrijf het op muren en banken en op kasten. Brul het uit. Het is over. Voor goed. Voor altijd." (Else Nollet)