deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
10-11-2010
hiervoor had ik zelfs niet durven tekenen ....!
We zijn nu 6 weken ver. Ik durf het bijna niet uitspreken maar het gaat supergoed!
Ik bouw rustig op met de start to rungroep ... met dien verstande dat ik nadat ze weg zijn ... altijd nog even verder loop ...! Vorige vrijdag heb ik dan voor de 1e maal 9 km afgewerkt. Eerst 4,5 met de S2Rers en dan nog 4,5 km alleen. Voor die laatse 4,5 had ik 36' nodig. Best wel lang, maar zoveel langer kon ik genieten
Vandaag hetzelfde nog eens over gedaan ... maar die zelfde laatse 4,5 km waren in 28'35" !! Het was een zalig gevoel. Terug eens kunnen lopen zonder ook maar de minste last! Denk zelfs dat ik niet eens meer mankte (maar dat zie ik zelf niet) En na een paar weken kan je iets zo goed gewoon zijn dat je het zelf niet meer merkt.
vrijdag wil ik naar 10 km gaan. Van 0 naar 10 km op 6,5 weken ... had men mij dat gezegd toen ik terug mocht starten, ik had het niet eens durven tekenen en zou de boodschapper eens goed uitgelachen hebben. Na mijn eerste kraakbeentransplantatie had ik gezworen "dit nooit meer" De revalidatie was keihard en terug een beetje kunnen lopen duurde jaren. Maar omstandigheden dwongen me om toch een 2e maal onder het mes te moeten voor hetzelfde. Mijn schrik was onterecht, zo blijkt nu. Ik ben Dr. Maes heel dankbaar! Die man leverde schitterend werk. Waarschijnlijk leest hij dit nooit, maar toch ... Bedankt!
Terwijl ik zo rondjes draai, alleen in't donker, met als enige gezellen de regen, de vallende bladen, de wind en mijn hartslag op het schermpje van mijn polar ... dan begin ik te dromen. Terug eens meedoen met de Kloddejoggers aan een stratenloop.
6 maand na mijn 2e kraakbeentransplantatie mocht ik terug proberen lopen. Nu 4 weken later (na in totaal 8 maand inactiviteit) loop ik (lees: jog) terug 7 km ...
Dat kon je lezen in mijn vorig blogje ... waarom zet ik dit nu even terug? Omdat ik eens terug gaan zoeken ben. Even gaan vergelijken met mijn 1e kraakbeentransplantatie in 2004.
ik vond een blogje van 13 juni 2008 ... 4 jaar en 4 maand na de operatie:
"het was vandaag de 1e maal na mijn knie operatie dat ik terug 5 km kon lopen!! Een afstand waar ik vroeger mijn schoenen niet voor aantrok! Nooit gedacht dat het nog ooit zou lukken! Ik ben zo gelukkig dat ik het hier wel moet schrijven. Hopelijk blijft dat gevoel ook morgenvroeg ... "
Toen duurde het 4 jaar voor ik aan 5 km zat, nu loop ik 7 km na 4 weken. Ik ben dolgelukkig .. en toch nog oh zo bang!
Op 29 september zette ik de eerste schuchtere looppassen terug. Nog vrij gevoelig en ja de loopstijl liet nog een spieronevenwicht in de quadriceps zien. Heel voorzichtig, bang voor elke pas, bang om hetzelfde verhaal van 6 jaar geleden te schrijven ... Toen mocht ik ook beginnen lopen, maar het ging pas goed na 4 jaar, 4 jaren die ik vulde met 2 weken lopen, 2 weken aan de kant met ontstekingen ...
Nu zijn we 22 oktober. 4 loopweken en 9 trainingen verder. En ... het gaat goed! De passen zijn iets minder schuchter. Het gevoel zit goed. Zelfs zonder tape heb ik geen last (ik hou nu mijn houten kop vast!) Het onevenwicht is er nog steeds, maar daar werk ik aan.
weekgemiddelde: 1e week : 5 km in 3 trainingen 2e week: 6,5 km in 2 trainingen 3e week : 7,7 km in 2 keer 4e week : 9,6 km in 2 loopdagen
Je ziet, ik ben dus heel braaf en bouw rustig op. Al moet ik zeggen dat van de 9,6 km deze week ... er 7 van vandaag bij zijn! Na mijn begeleiding van de start to runners (nu al zo'n 3 km) heb ik nog 10 pisterondjes alleen afgewerkt. Het was zalig. Ook al liep ik er op dat moment helemaal alleen, dat deert me niet. Mijn polar is momenteel mijn beste vriend. Die zegt me dat ik het rustig moet houden, want mijn HR schiet de hoogte in. Ook al loop ik al traag ... 27' op 4 km kan je niet echt snel noemen, maar mijn conditie is nog 0,0
Als het zo blijft gaan, durf ik stilletjes dromen om samen met de kloddejoggers de santa run in Antwerpen te kunnen lopen. Dat zou echt mooi zijn! Al ben ik bang om plannen te maken! Ik weet dat de weg nog heel lang is, en al heb ik vroeger steeple gelopen, de hindernissen kunnen momenteel nog heel hoog zijn! Het ontstekingsspook zweeft telkens rond, zeker nu het halloween wordt!
Maar ik ga door en geniet van elke meter die me nu gegund wordt. En al hoor ik regelmatig (het is maar van gisteren geleden) ... waarom wil jij toch altijd nog lopen na wat je door maakte. Ik kan niet stoppen, en geniet nu dubbel omdat ik vreesde dat het voorgoed over was deze keer.
Ik kan dit niet uitleggen ... alleen lopers begrijpen dit!
joepie, ik mag terug proberen lopen !!!!!!!!!!!!!!!!
het is een tijdje geleden dat ik hier schreef, meer dan een maand om juist te zijn. Een bewogen maand! Een maand van ups en downs.
Begin september heb ik nog regelmatig gefietst. Zelfs mtb in bos en veld ging goed, nadat ik mijn schrik om te vallen op mijn knie opzij geschoven had. Ik wou immers de mtb tocht van de brandweer meerijden (11 september) Die tocht was normaal gezien 35 km ... gemeten door onze spuitgasten is dat 49 km ... maar allé, we kijken niet op een kilometertje of 2 - 3 - 14 meer! Het was prachtig weer en de tocht was heel mooi! Ik kwam door stukjes Zele waar ik nog nog nooit eerder was! Zeker voor herhaling vatbaar. Al was het op het einde tijd dat ik er was. Mijn knietje zei dat het genoeg geweest was.
De week erna was er de Hollewegenjogging in Hoegaarden. Alleen Tim zou de start nemen. Wat een verschil! Vorig jaar stonden we alle 5 aan de start! Dus konden we nu volop supporteren voor de plaatselijke vedetten, Ellen, Eric, Katrien, Joeri en Filip. Stefaan (ocharme) moest werken. De dag werd afgesloten met een (wat jaarlijkse traditie begint te worden) etentje. Super gezellig! Tot ik telefoon kreeg van mijn ma! " Of ik direct kon komen, mijn pa was niet goed!" Toen begonnen een paar ellendige weken! Pa werd naar Aalst gebracht, onderging 2 zware operaties op 1 dag (!) , verbleef 10 dagen op intensieve zorgen. Zweefde een paar dagen op het randje. Maar hij is "van ijzer" zoals nu blijkt! Hij heeft dit alles doorsparteld en zou binnenkort na 3 weken kliniek, het ziekenhuis mogen verlaten. Hij zal wel nog een tijdje op revalidatie moeten verblijven, maar dit zou waarschijnlijk in Zele kunnen gebeuren. Zo zou een eind komen aan 2 ritten per dag naar Aalst! Ja mijn auto kent zijn weg bijna alleen!
En nu iets heeeeeeeeeeeeeel anders! 29 september moest ik bij dr. Maes op controle! de grote dag! Zou hij zeggen dat ik terug mag lopen??? ... JAAAAAAAAAAAAAA !! Alles is ok, 6 maand na de operatie is wel nog maar de limiet om te mogen beginnen sporten, maar hij zei toch dat het kon. Hij vertrouwde op mij als "ervaringsdeskundige"!
Natuurlijk kon ik niet wachten en 's avonds legde ik mijn eerste meters af! Nadat alle start to runners weg waren en de kloddejoggers aan de toog hingen ... ik wou het alleen proberen die 1e maal. (alleen Steven was getuige) 2 x 100m - 2 x 300m met 100 m wandelen tussen .... belachelijk weinig, maar het gaf me een zo voldaan gevoel! Zalig! Ik mank nog, HR is veel te hoog, tempo is heel traag, en ik kan niet zeggen dat ik niets voelde ... maar het gaf me een kick! IK MAG TERUG LOPEN !
Vrijdag probeerde ik terug: 4 x 3" (= 400 m) met 30" tussen stappen Al iets meer. In de regen, but who cares! Ik heb altijd graag in de regen gelopen. Niets of niemand houdt me tegen als ik mag en kan.
Zondag: (4 x 1 ronde en 1 x 2 ronden buitenkant piste - 100 m wandelen tussen Met een stralend zonnetje als gezelschap. Ik voel wel dat het iets makkelijker wordt als ik wat langer blijf lopen. Altijd terug starten na het stappen doet pijn. Maar ik weet (en ja ik zal braaf zijn!) dat ik er nog moet tussen stappen.
Vandaag probeer ik mee te doen met de start to runners. Ze zitten einde week 3, dus dat moet lukken. Het regent terug, maar nog eens ... who cares!
Mijn pa.
ja ik was helemaal ... al zie je het maar voor de helft!
De spuit die ik vorige week kreeg voor mijn ontstoken slijmbeurzen blijkt te helpen. Reeds de volgende morgen had ik minder last om de trap af te komen. Ook de trap op gaat terug beter! Woensdag en donderdag moest ik nog steeds rusten, en donderdag heb ik dat dan maar heel letterlijk genomen met een dagje sauna! Zalig is dat toch. Volgens de opgietmeester van dienst mag je tot 7 sauna's per dag doen. Ik heb er dus maar het maximum uitgehaald met 7 "zweetbeurten". Tussendoor het koude water in en rusten. Ja, ik zou het wekelijks gewoon kunnen worden! De opgietsessies waren heel intensief! De 1e begon in de haman met een scrub voor de huid (honing en lavendel) Na het scrubben in de stoomsauna moest je douchen en dan de sauna in voor het vervolg. Daar kregen we een mengeling van citroen en lavendel. Zalig zacht was je huid nadien! 2e opgietsessie (eucomix) had na een afkoelpauze nog een vervolg. Volgens de opgietmeester zou het nog kort zijn, maar pijnlijk! En hij hield woord! Aami, denk dat verbranden verschrikkelijk moet zijn! Maar ik heb genoten. 's Nachts heb ik geslapen als een roos, mijn lichaam was er moe van.
Vrijdag mocht ik dan voor het eerst terug eens proberen fietsen. De kloddejoggers gingen een stratenloop doen in de Vlasschaart. Dus, op de fiets daarheen en even een paar rondjes meerijden met de joggers. De eerste indruk was ... goed! Nu heb ik het over mijn knie, want de prestaties van de joggers waren ... heel goed!
Vandaag zaterdag dan wat langer gereden! Samen met Sofie een dik uurtje gereden. 22 km hadden we op de teller. Dijk richting Lokeren, andere kant van de Durme terugkeren, naast de E17 richting Waasmunster en verder langs Sint-Anna en Durmen terug naar Zele. Er was veel wind, maar 't is hier plat De laatste keer dat ik gefietst heb, was dat wel even anders! Het voelde goed aan, nu even afwachten tot morgen ...
Na mijn actieve vakantie in de Provence, werd het een weekje uitrusten ... valiezen uitlegen, wassen, strijken en terug opbergen. Strijken deed ik van op een stoel, dus een rustige week. Begrije wie kan ... tegen de donderdag had ik een dikke knie! Vocht! En trappen op en af lopen begon pijnlijk te worden. Terwijl alles ervoor zo goed ging. Afspraak gemaakt bij dr. Peeters. Dinsdag mocht ik gaan. Op 3 plaatsen probeerde hij er vocht uit te halen. Niets lukte, en deugd deed het ook al niet! Diagnose na echo : ontstoken slijmbeurzen met bloed erin ipv vocht. Ik kreeg medicatie en nog een verplichte rustweek.
Maar plichtsbewust als we zijn, deed ik alles wat ik moest doen! Zo min mogelijk werken thuis , rusten (dus niet fietsen), ijs en medicatie. Volgende afspraak: 24 augustus ... Vandaag dus. Ik had het al voelen aankomen ... er was nog niet veel veranderd. Mijn knie staat nog even dik en de pijn neemt toe. Zelfs 's nachts in mijn bed heb ik een zeurderig gevoel, van onder de patella en zo over de hele knie. De medicatie mag nu voor de helft weg en ik kreeg een spuit rechtstreeks in de slijmbeurs. Dit zou moeten helpen. Nog 2 dagen zeker niets doen en dan mag ik rustig eens proberen fietsen. Damn, ik was zo goed bezig! Ik wil fietsen, lopen, ... leven!
1 september moet ik terug beginnen werken. Na 6 maand zal het raar doen, maar ben er eigenlijk terug aan toe ... Als ik mag! Maandag moet ik terug naar dr. Peeters en als het niet beter is ... mag ik niet gaan werken! 8 uur rechtstaan per dag met die dikke knie, dat komt nooit goed. Eigenlijk is het niet zo abnormaal als je weet dat ik bij mijn vorige kraakbeentransplantatie nog 2 maand langer thuis zat. Toen was ik nu pas van mijn brace af. Het is waar, de revalidatie ging tot nu toe vlotter, maar zoals blijkt zal het toch nu ook weer zijn tijd vragen. Geduld ... wat begin ik dat woord te haten! Al jaren hoor ik dat! Ja ik weet het, voor het loket van het "geduld" is de rij het korst!
Toch hoop ik dat ik mag starten op 1 september. Ik krijg een nieuwe collega en ik word haar meter. Mooie meter als ik haar de 1e dag al in de steek zou laten!
Vrijdag 23 juli was het eindelijk zo ver. Na maanden aftellen ging het eindelijk richting zuiden. Rond 19u waren we zo'n 30 km voorbij Lyon. Tijd om ons hotelletje op te zoeken. De volgende morgen stonden nog slechts 200 km op het programma. Lekker relax. Maar dat was zonder de files gerekend! Zo rustig het de 1e dag was, zo druk was het de 2e! Tegen 14.00u waren we dan toch ter plaatse, na eerst nog even Montelimar bezocht te hebben. Er wachtte ons direct een stevige mistral om ons te begroeten, samen met een een heel vriendelijke gastvrouw. We betrokken een deel van de tweewoonst van een heel lief koppel! Verse bloemen op tafel, attenties in de frigo ... we voelden ons meteen thuis! Uitpakken, het zwembad inspecteren, inkopen doen en dan een pizza in de plaatselijke pizzeria.
Mijn bedoeling was om regelmatig te fietsen. Dus zondag al direct goed begonnen, wel rustig. Op de fiets Sofie begeleiden tijdens haar training. 12 km op een niet vlak parkoers. De trend was gezet. En om mijn voornemens compleet te maken, daarna nog eens 15' aquajoggen. Het was even afwachten of dat ging lukken, want het was de 1e maal! Maar het ging prima! Yes! In de namiddag dan met de auto een stukje van de omgeving verkennen. Gorges Du Nesque. Naar verluid een mooie fietstocht, maar ik wou het toch eerst even bekijken. Ik was meteen verkocht ... deze wou ik rijden ... met de fiets! De Gorges eindigen in Sault, het lavendeldorp bij uitstek. Natuurlijk moest ik lavendel kopen
Maandagvoormiddag lekker lui aan het zwembad met een boek. Maar wel terug aquajoggen ! 25' zonder problemen. Zalig terug die loopbeweging te kunnen doen! In de namiddag bezochten we Gordes en dan Les Ocres in Rouissilion. Die Ocres waren echt prachtig. Je waande je in de far west. Er kon elk moment een cowboy of indiaan te voorschijn komen. Het bezoek aan die mijnen was voor mijn knietje wel een beproeving, maar ook dat doorstond ze prima. En ik had het voor geen geld ter wereld willen missen!
dinsdag geen sportieve prestaties geleverd, tenzij geslenterd, geslenterd en nog eens geslenterd! Bezoek aan vaisson La Romaine. In de voormiddag de mooie Provincaalse markt. Slenteren langs die kraampjes vind ik zalig. Vooral de geurende kraampjes met lavendel, lavendelzeepjes en de kruidenkramen spreken me aan. 100n soorten olijven en tapenades. Ik kan er uren kijken (en proeven natuurlijk!) Na de markt bezochten we de opgravingen in het dorpje. Met een audio gids hadden we uren nodig om maar een deel te zien! Ik zou iets sneller gegaan zijn, maar 'k heb zo'n freeks van kids die het laatse woord willen horen en alles willen weten! Ondertussen zorde de zon er voor dat is een kreeftje werd!
woensdag dan weer een sportieve dag. In de voormiddag 30' aquajoggen en verder lezen aan het zwembad. Namiddag fietsen. 27,5 km in 1u38' We kregen een stevige beklimming voor de wielen. Lastig maar als je boven bent, wel leuk! Je kan dan eens eens in 44/u naar beneden suizen. Totaal van de tocht was 17 km/u gemiddeld en in totaal 545 hoogtemeters.
donderdag ben ik in de voormiddag met de fiets het dorpje gaan verkennen en heb zoals een echte Fransman op het dorpspleintje op een bankje gezeten ... is dat wat ze noemen "leven als God in Frankrijk"? Namiddag bezoek aan Lacoste (steveige klim naar een kasteel) en Cavaillon (een grotere stad die een vuile indruk gaf)
vrijdagvoormiddag gefietst op het plateau rond het dorp. Namiddag bezoek Pernes Les Fontaines (met 48 fonteinen in het dorp) en abdij de Sènanque. Dit is een spierwitte abdij omgeven door lavendelvelden. Echt een prachtzicht! De abdij zelf mocht ik niet binnen ... volgens de tekening op de deur was ik niet zedig genoeg gekleed Na de abdij zijn we op de avondmarkt in Bedoin beland, om daarna nog even de Ventoux op te rijden. Terreinverkenning voor sommigen. Ik had toen nog helemaal geen plannen in die richting! 's avonds ben ik dan nog even het zwembad ingedoken om te aquajoggen... zonder gordel! Ons zwembad was 1.40m diep en dat leende zich perfect om te joggen zonder gordel. Leuk!
Al terug zaterdag! Wat gaat de tijd hier snel! Voormiddag fietsen, zo'n 17 km rustig op het plateau. namiddag een bezoek aan Avignon. Het de laatste dag van de feesten in Avignon en de straatspectakels waren nog volop aan de gang. Leuk om dan rond te kuieren. Natuurlijk moesten we ook Palais Du Pape bezoeken. Weer zo'n audio gids. Terwijl ik die in Vaisson heel leuk vond, was deze in Avignon veel te langdradig. Op het eind had ik het wel gehad. Daarna nog even gedanst op de Pont d'Avignon ... al danste men vroeger ONDER de brug!
zondag was er een drijvende markt in Isle Sur Sorgue. Uniek en heel mooi! Maar verschrikkelijk druk! Natuurlijk moest ik iets kopen aan een bootje. 't is eens iets anders dan aan een kraampje. Namiddag terug de fiets op. 32 km langs dorpjes in de omgeveng. Fietsen gaat steeds beter!
Maandagvoormiddag terug fietsen op het plateau rond het dorp. Terwijl waren dirk en Tim bezig om de Ventoux te veroveren. Wat hen natuurlijk lukte! Namiddag bezoek aan Orange.
dinsdag stond dan de tocht op het programma waar ik al een paar dagen naar uitkeek. We gingen de Gorges Du Nesque fietsen. Het ging supergoed en ik vond het zalig! Op dat moment kwam de gedachte dat ik misschien toch ... nee toch niet ... of jawel, misschien ... de Ventoux! Het was mijn droom toen we deze reis boekten, maar mijn knie operatie beslistte er anders over. Maar nu ... ik zag het weer zitten! Als het niet ging kon ik me nog altijd omkeren ... al zou ik dan ontgoocheld zijn.
woensdag stond iets heel anders op het programma. Een dagje zee. Carry Le Rouet. Een mooi dorpje, jammer van de recente bosbrand. Mooi stukje strand en zee. Maar niet echt mijn ding. Ik bleef mooi met mijn boek onder de paraplu. Het fietsen in de Gorges had me immers weer een rood kleurtje gegeven! In het terugrijden nog even een bezoekje gebracht aan Aix-en-Provence. Een grote stad, niet veel speciaals (vond ik)
donderdag ... my big day! Ik zou het dus proberen ... de Ventoux beklimmen met de fiets! Het zag er niet zo'n goeie dag uit voor de klim, de top lag in de wolken, maar de vakantie was bijna om, dus het moest nu! De mistral was heel blij dat ik ging rijden, en liet dat dan ook uitbundig weten! Samen met Dirk en Tim vertrok ik in Sault (ja, de mietjeskant, maar voor mij de max!) Van Tim zag ik al heel gauw alleen nog zijn "achterlichtje" en dan niets meer. Dirk bleef bij mij en probeerde een beetje als windscherm te fungeren, maar de mistral lacht daarmee! Man, dat was niet te doen! Bergop en tegenwind (allé, wind lang 4 kanten!) Na 3 km wou ik me al omkeren! Maar dan zou ik wel heel erg ontgoocheld geweest zijn, dus, blijven ademen, blik op oneindig ,verstand op 0 en blijven trappen!!! Ondertussen af en toe drinken en iets eten. Ja, sommigen hebben dat niet nodig, maar ik wel! Halfweg tussen Sault en chalet Renard wijzigde ik mijn plannen. De top werd chalet Renard ... dan zou ik heel blij zijn! Maar ... de laatse 3 km wordt het iets rustiger trappen, je komt op een soort plateau en het gaat veel makkelijker. Dus ... neen, niet stoppen aan Renard ... maar straight to the top! Al wist ik wat dat inhield! Ik deed die laatse 6 km al eens, 6 jaar geleden! Aan Renard kwamen we Tim tegen, die kwam al van boven, hij was verkleumd van de kou en was net onder de top omver gewaaid! De wind was niet te doen! Geroutineerde fietsers (onder wie onze huisbas die de berg 2 x per week klimt) kwamen het laatse stuk tevoet naar beneden. De man van het winkeltje waarschuwde ... trop dangereux aujourd'hui! Maar ik was nu zo ver, en wie me kent weet dat ik een koppig trekje heb. Ik zou naar boven rijden! Tim met een warme chocolademelk achtergelaten in chalet Renard en vol goede moed vertrokken. De eerste 500m ging nog behoorlijk, hoewel dat fors klimt, maar ik voelde me sterk! De bocht om, de snelheid werd minder (en die was al niet hoog) Nog even doorbijten, tot ik helemaal stilstond, tegen een mistralmuur! Damn! Hij heeft me toch klein gekregen! Ik kon niet meer verder, kreeg mijn trappers niet meer rond. Daarbij toch even mijn verstand gebruikt ook en beslist om mijn knie niet naar de verdoemenis te werken. Blij dat ik zo hoog was, maar ook ontgoocheld dat ik op zo'n manier moest stoppen! Op 5 km van de top! 21 km geklommen en geen eindmeet! Gemengde gevoelens! Ik reed dus 42 km - gemiddelde 14,9 km/u - 2u46'43" gefietst en max snelheid 45km/u - 1199 hoogtemeters overwonnen.
Vrijdag nog een paar dorpjes bezocht, nog even een frisse duik genomen in ons zwembad en dan inpakken. Aan alle mooie liedjes komt een eind!
Zaterdagmorgen terug richting Belgie met nog een nachtje in Troyes. Best een mooi stadje om een bezoekje te brengen.
In totaal heb ik 200 km gefietst in die 2 weken. Mijn knie heeft het goed overleefd. Het slechtste was die 2 dagen in de auto. Na het beklimmen van de Ventoux voelde ik niets, maandag na de autorit, protesteerde ze heftig. oké, ik weet wat me te doen staat! Auto aan de kant :
Deze week heb ik 2 x gefietst, dinsdag en vrijdag. Dinsdag stond er 52 km op de teller. De bedoeling was 50 km, dus de toer was vrij goed gekozen. Wel ben ik op een stuk dijk bijna tegen een auto geknald. Er mogen geen auto's rijden, er staan blokken om dat te verhinderen, maar blijkbaar vinden sommige onozelaars het nodig die te verzetten, het verbodsteken te negeren en toch door te rijden! Het is schrikken hoor als je zo ineens de bocht om komt! Dirk reed voor me en had hem nog zien aankomen. Ik dus niet! Remmen dicht en met een slipbeweging op 5 cm van de auto tot stilstand gekomen. Door het bruuske remmen kreeg ik kramp in mijn kuit! Je mag niet vloeken, maar op dat moment had ik er geen probleem mee! Gelukkig is er niets ergs gebeurd en kon ik genieten van mijn "grensverlegging" naar 52 km.
Daarna 2 dagen mijn knietje laten herstellen, en vrijdag terug vertrokken. Ik had in de libelle een rit van 30 km zien staan die vertrok in Lokeren. (De Urbanus- route) Met goeie moed en mijn plannetje ging ik op weg. Ik moest van op de markt knooppunten volgen. De eerste 2 waren geen probleem, maar waar dat 3e knooppunt gebleven was ...? Joost mag het weten! Ik ben beginnen rondrijden en zoeken om ... niets te vinden! Langs gewoon aangeduidde fietssroutes dan maar terug richting Lokeren gereden. Opeens kwam ik een knooppunt tegen ... dat ik bijna helemaal op het einde moest hebben! Vandaar dan terug ingepikt, al was het toen niet meer nodig, want daar wist ik de weg (en dat wil wat zeggen! ) Ik ben ook over het parkoers gereden van de veldloop in Lokeren. De bergjes op en afgereden (lees: eentje afgeslipt) Leuk! Terug naar huis langs de Dijk. Onderweg nog even een ommetje gemaakt rond het Molsbroek en dan richting Zele. Bekend terrein ... water links, groen rechts, de E17 voor me ... tiens ... hebben ze die verplaatst? En waarom ligt de Durme rechts van me en niet links? ... Damn! Ik had me ergens vergist en zat langs de verkeerde kant van de Durme! Omdat overzwemmen met mijn mtb geen optie was, en ik niet graag terugkeer ... dan maar verder! Ja, tot in Waasmunster natuurlijk! Dan over durmen terug naar huis! ipv 30 km stonden er 50,3 km op! Tweede maal deze week! Moe maar voldaan en vooral blij met het resultaat. Het tempo begint sneller te gaan, de afstand is geen probleem, zelfs de zadelpijn wordt minder!
Deze morgen had ik ook helemaal geen last van mijn benen of knie. Wel weer van mijn zenuw in mijn nek. De pijn trekt weer tot in mijn arm. Stom, maar da's een zwakke plaats. De houding op mijn fiets zal daar ook wel mee te maken hebben. Waarschijnlijk zit ik nog te gespannen. Ik ben niet echt stuurvaardig en de schrik om te vallen op mijn knie zit er wel in. Op dat gebied is nog werk aan de winkel.
Maar het komt wel goed! Ze hebben deze morgen mijn fiets weer eens op punt gezet! Nieuwe banden (tiens, daar zit profiel in!!) Een nieuw zadel, een 2e drinkbushouder (ja 'k heb veel dorst ) en zelfs mijn bel werkt terug! Oh ja, een helm heb ik ook gekregen! 'k zal nu wel verplicht zijn mijn ritjes nog verder uit te breiden ... Maar een plannetje uit de libelle ... nee, nooit meer!
De wegwijzers die er "zouden moeten gestaan" hebben en die ik dus niet vond ! (Urbanusroute)
Het natuurreservaat Molsbroek. OMtrek 5 km, en daarna zien dat je de juiste afslag neemt ...
ik durf het bijna niet schrijven (je mag het noodlot niet uitdagen!) maar ... het gaat de goeie richting uit! Sinds mijn laatste controlebezoek heb ik regelmatig gefietst. Normaal ga ik om de 2 dagen, zodat mijn knietje telkens een beetje kan herstellen. Al voel ik nu (na mijn rit van gisteren) niets. Het rijden gaat steeds beter en vlotter, en ik krijg er dus ook meer en meer zin in! Voor minder dan 30 km wil ik al bijna niet meer vertrekken. En de "kilometriek" wordt nauwlettend in het oog gehouden ... of de gemidelde snelheid wel elke keer wat stijgt! Ja, ik weet het .. dat competitiebeesteje is er na de zoveelste operatie nog niet uit! Denk dat het hopeloos is, als het nu nog niet weg is, zal ik er wel mee blijven zitten tot het einde (er zijn ergere dingen ) Met fietsen bedoelt de dokter een uurtje rustig trappen, dat is echt niet aan mij besteedt. Sneller, verder, hoger ... anders leef ik niet! Ik word meer dan eens gek verklaard, maar doe geen moeite, dat doet me niets ... Gek zijn is geen ziekte, het is een gave
In de maand juli heb ik tot nu tot op 4 ritten al 129,5 km gereden. In juni was het in totaal 31,5 (op 2 ritten eind van de maand) De rest was op de hometrainer en tel ik niet mee.
Vanavond misschien eens gaan zwemmen. Ik zei al dat ik dat niet zo graag doe, maar alles in functie van het vooruitzicht dat ik eind september misschien terug ga mogen lopen ... ik tel af ...!
Vandaag moest ik op controle bij Dr. Maes. Het is nu 3 maanden geleden dat ik geopereerd werd. Tot nu toe verliep alles vrij vlot. Naast een dip door de ontsteking van een tijdje geleden. We zijn weer op de goeie weg. Zondag ben ik gaan fietsen en heb voor het eerst een uur volgemaakt op de mtb.
Dus vanmiddag zou ik horen of het echt wel zo goed was als ik zelf dacht.
Ja dus ...
De gevaarlijkste periode voor de botbelasting is achter de rug, dus de brace mag het grootste gedeelte van de dag uit. (daar ben ik echt niet kwaad om met dit weer!) Ik moet hem wel nog dragen als ik langer buiten zou gaan of weet dat ik verder moet stappen of rechtstaan. De knieflexie zat al van vorige maand goed, al was het nu nog beter ... ik kan terug maximaal plooien. Het strekken was de vorige controle nog een probleem. Maar na een maand mezelf te folteren met extensie postures is ook dat achter de rug. Het strekken is ook terug maximaal. Ook de zwelling die er nog is, is miniem en mag geen groot probleem vormen.
Wat staat dus nu te gebeuren ... verder tonificatie van de quadriceps, want rechts is nog altijd veel dunner dan links. Quadricepsoefeningen dus. Al zal het feit dat de brace nu meer uit zal zijn ook wel zorgen dat mijn spier vlugger gaat verstevigen. Verder fietsen, opbouwen, langer, maar nog steeds geen te groot verzet. En zwemmen komt er nu ook bij. Al zal dat voor mij een probleem worden: 1. het is zo nat! 2. schoolslag is slecht voor de knieën, en laat dat nu juist de enige slag zijn waar ik een beetje mijn plan kan mee trekken! Zou dobberen op een luchtmatras ook goed zijn?
Binnen 3 maand, dan zijn we al eind september, moet ik terug op controle. Dr Maes hoopt dat tegen dan mijn rechter knie even goed zal gevolueerd zijn als mijn linker 6 jaar geleden. En ik hoop ... op groen licht om terug te mogen beginnen lopen dan !!!!
vorige week leverde een smsje naar Q-music 2 filmtickets op voor de Twilight filmmarathon : Twiligt - New Moon en dan de premiére van Eclips. 3 films na elkaar, goed voor 6 uur filmplezier. Ilse en ik trokken gisteravond dus naar Antwerpen. Na de gebruikelijke fille voor de Kennytunnel en dank zij "ons Mia" op de GPS, kwamen we ter plaatse! Oké, we waren daar dus niet alleen! 6000 fans (vandaag gelezen in de krant) Kan je verzekeren, aanschuiven in die massa is warm .. heel warm! En 't was al niet koud! Gewapend met de nodige drankjes vonden we een goed plekje, net op tijd. We zaten 5' neer of de film begon al! 3 films van 2 u , telkens met 10' pauze tussen. Het verveelde geen moment. Daar ik de 4 boeken gelezen heb, wist ik waarover het ging (en ja, de boeken zijn eigenlijk nog beter dan de films) Het was 3.00u 's morgens voor we het wisten. Jammer dat deel 4 nog niet uit is! Dat mocht er voor mijn part gerust nog bij geweest zijn!
So far so good ... maar dan moet je natuurlijk nog terug thuis geraken! Om één of andere rede (wie ze kent mag het me zeggen) raakten we niet van de parking. Alles stond strop. De mensen stapten al terug uit. Het werd 3u15 , het werd 3 u30 ... 3u45 en daar stonden we dus nog ... iedereen op dezelfde plaats! Tot een man plots riep .. "ok, ik heb een bak uitgebroken, we kunnen weg langs de ingang!" En zo zijn we dus langs de ingang buiten gereden ... er stond wel ergens zo'n rood, rond bord met een witte streep ... maar na een nacht vol vampieren en weerwolven is dat een detail !
Ben blij dat ik het kunnen meemaken heb. Oké, het zijn jeugdboeken, maar als de jeugd ouder wil lijken, waarom mogen de oudjes dan eens niet jong doen ?
De ontsteking aan mijn knie is ondertussen verdwenen. Fietsen durfde ik nog niet aan tot nu toe. Wat ik wel deed? Spierversterkende oefeningen. Vooral quadriceps en buikspieren. Ik gebruikte zelfs de WII fit daarvoor. Die zorgde ervoor dat ik niet kon "zeuren" Als ik links meer belast dan recht, krijg ik een opmerking van mijn virtuele coach. En hij weet het, wees daar maar zeker van, dat ding zit vernuftig in elkaar! Voor stabilisatie en balans oefeningen is dat echt een aanrader (en nog leuk ook)
Maar zoals altijd kwam Murphy weer de kop opsteken. Ik had al een paar dagen last van een geknelde zenuw in mijn nek (een oud zeer dat af en toe de kop eens opsteekt) en woensdag kwam dat tot een hoogtepunt. De nacht van dinsdag op woensdag heb ik doorgebracht in de zetel, ik kon niet liggen. Woensdag, dan toch de huisarts moeten bellen, want ik kon bijna niet meer ademen. de medicatie die ik kreeg (spierontspanners) brachten soelaas, maar ook slaap ... het lijkt wel of ik gestoken ben door een tsétsévlieg na zo'n pil. Maar mijn pijn is nu wel weg.
Het wordt wel frustrerend, telkens ik denk dat ik weer op weg ben, kom ik een ander obstakel tegen, het lijkt wel één of ander PC spelletje (Tarzan en harry Potter komen ook vanalles tegen ... en het spel krijg ik nooit uitgespeeld!!!) Ik hoop dat ik niet in zo'n spel beland ben!
Daarnaast had ik ook een paar leuke dingen hoor. Woensdag kwamen mijn collega's op bezoek en het werd een heel gezellige avond. En zaterdag volgde ik een trainers bijscholing , waar de oranje brigade wel zal bij varen! Hou jullie maar vast!
Met het verlof en de Mont Ventoux die dichter komen, wil ik toch graag terug in actie schieten! Mijn conditie is 0,00 ... En mijn plannen om de Ventoux te beklimmen zitten al helemaal in de diepvries. Maar ik wil er wel terug fietsen! Als mijn knie en halszenuwen me wat gerust laten kan ik er terug tegenaan. Vanavond, als het wat frisser is ga ik toch terug de fiets eens op. Voor het eerst in 3 weken (het is geleden van 5 juni dat ik kon fietsen) Ik heb er terug zin in! De ventoux niet, maar col de Madeleine (zie foto) moet toch terug lukken! Ik ga ervoor!
De revalidatie verliep vlekkeloos, veel vlugger dan 6 jaar geleden. Ik kon veel vlotter en vlugger plooien, liep al na 6,5 week zonder krukken, kon al eens buiten fietsen, en vooral .. ik had veel minder pijn! Wat een verschil met 6 jaar geleden. Alles dus om blij mee te zijn. 6 jaar geleden heb ik 4 jaar moeten revalideren, 4 jaar van vallen en opstaan. Telkens weer ontstekeingen. Het ging een paar dagen (weken) goed en dan weer verkeer. Nu zou het anders zijn ...
Had ik gedacht ... tot gisteren, Ik had het al een paar dagen voelen aankomen,. een dikke, rode, warme en pijnlijke knie. Ontsteking nummer 1 ... ik heb een déjà vue ... het ging te goed. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel de moed kwijt ben. Ik zie het niet zitten om terug jarenlang ups and downs te kennen. Een paar dagen sporten (lopen) en dan weer gedaan en met een pijnlijke knie aan de kant. Het is goed gekomen, ok ... na 4 jaar !!! Al die moeite gedaan om nu weer totaal aan af te zitten. De ingreep van vorig jaar is nog niet verteerd, dus deze tegenslag valt me zwaar.
Het was hier even stil na een fantastische Roparun! Zele stond weer op zijn kop! De rode gloed en rode loper waren zelfs vanuit de lucht te zien! Naast het wereldrecord Rode loper 4420 m was er ook een Zeels record "volk". We dachten het resultaat van vorig jaar niet te kunnen overtreffen ... wel dus! Alle 275 teams werden warm onthaald. De brandweer was weer super! Hun waterval en fonteinen brachten verfrissing. Hun "ros brandweer" was subliem. Dendermonde krijgt concurentie! Ik heb de avond doorgebracht achter de kassa en aan de toog. Ik mocht immers alleen zittend "werk" doen! Tegen 4.30u moe maar voldaan mijn bedje opgezocht. Jammergenoeg moest ik mijn companen alleen laten opruimen. Dit reeds voor het 2e jaar op rij. Hopelijk volgend jaar beter! Alle goeie dingen bestaan uit 3 ... ik mag er niet aan denken!
Maandag moest ik dan ineens heel snel gerevalideerd zijn! Dirk had tijdens de doortocht zijn voet verzwikt en had zowel mijn krukken als mijn bed beneden nodig ... dus ... stompelen, voor het eerst de trap op! 2 weken konden we nadien samen revalideren!
Ondertussen gaat mijn revalidatie vrij vlot verder. Ik fietste op de hometrainer met lichte weerstand. Na een paar dagen ondernam ik een mislukte poging om op mijn MTB te geraken. Ik kon niet genoeg afzetten en durfde dus niet vertrekken. Op 2 juni lukte het me wel! Heel voorzichtig, en hopend om niet te veel te moeten stoppen of afstappen. De eerste 10 km werden een feit! Ik had echter met mijn brace gereden, en dat leverde me een fikse dikke knie op (vensteroedeem) De volgende maal was zonder brace. Zo'n 45' of 14 km zijn geen probleem meer. Op naar het uur en meer! Terug wennen en terug wat stuurvaardiger worden, want ik geef toe ... ik heb best wel schrik om te vallen op mijn knie (maak er maar knie*en van) Anderzijds was het echt wel genieten, gras, zon en koeien in de wei! Nooit gedacht dat ik van zo'n beest zou genieten tijdens het fietsen ... na al die uren op de hometrainer.
Vandaag heb ik niet gefietst, maar wel quadricepsoefeningen gedaan. Binnen 3 cm staan rechts en links weer gelijk!
Toen ik mijn blogje begon, op 19 augustus 2009 , zette ik de aftelklok gelijk om af te tellen naar Roparun! HET evenement in Zele! Dat was toen .. nog 275 dagen! Een eeuwigheid!
Het deed raar, toen ik net keek en die klok zag staan op ... 0 dagen 12 uur 46 minuten 39 - 38 - 37 - 36 ... seconden! Morgenmiddag om 11.30u vertrekken onze Kloddelopers richting Parijs om daar 's avonds om 21.09u te starten. Net zoals elk jaar weer een heel spannende tijd!
De straten van Zele kleuren stilletjes aan rood. Echt mooi om te zien hoe de hele Zeelse bevolking meeleeft. De pagina op faceboek wordt druk bezocht http://www.facebook.com/event.php?eid=109103085789370&index=1 en er verschijnen heel leuke commentaren op!
Het is super als je ziet, hoe we 6 jaar geleden hier begonnen zijn, met een piepklein tentje ... de muzikanten kregen hun instrumenten er niet in! En nu staat de hele gemeente op zijn kop! Mensen werken spontaan mee . Overal wordt vanalles op poten gezet.
Dit jaar gaan we ook voor een wereldrecord ... de langste rode loper ... zullen we het halen? Zondagavond weten we het. Om 20.00u wordt hij onder het toeziende oog van een deurwaarder ingelopen. Jammer dat ik dat moet missen ... ik zie het niet zitten om met mijn krukken een paar km te huppelen ... want zo lang zal hij toch hopelijk wel zijn!
Het wordt een zware dag, vooral ook om me rustig te houden, mijn knietje kan nog niet zoveel verdragen ! Maar ik wil het voor geen geld ter wereld missen! Je kan me vinden vanaf 15.00u aan de drankkaarten verkoop. Een zittende job En hopelijk zal ik veeeeeel werk hebben! De weergoden zullen ons (als we Frank mogen geloven) terug gunstig gezind zijn. Iemand zei me onlangs dat we een speciale connectie met hierboven hebben .. ik begin het te geloven. En we gaan die connectie zeker in ere houden. Voor feestend Zele, maar ook voor alle Roparunners onderweg. Ik wens de 275 teams heel veel succes. We zullen jullie met een warm hart allemaal ontvangen! Toch prachtig hoe zoveel mensen zich helemaal belangeloos inzetten voor mensen die het minder getroffen hebben dan wij!
oh ja, ondertussen staat de klok op ... 0 dagen 12 uur 26 minuten en 19,18,17,seconden ... !!!
leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven!
Na mijn uitstapje naar de wedstrijd van Tim, had ik de dag erna toch wat last. Dan maar niet gefietst, maar de kinetec gebruikt om te mobiliseren. De rest van de week, volop gefietst. Van 50' naar een uur. De snelheid draait soepel, steeds wat sneller, al heb ik bij 20/u toch wat protest binnenin mijn knie. Donderdag haalde ik 19 km op mijn uurtje. Mooi! Al moet ik er bij zeggen dat het op een hometrainer is en volledig zonder weerstand. Buiten zou dat dus nog iets heel anders zijn! Vrijdag mocht ik dan voor het eerst terug een beetje steunen. Mat mijn linker voet op een telefoonboek en mijn rechter op een weegschaal, mocht ik 10 kg belasten. Dit lukte zonder problemen. Vanaf nu dus proberen stappen met lichte belasting. Geen sinecure! Mijn beenmusculatuur is geslonken en elke stap zak ik gewoon door mijn knie. Gelukkig wordt dat tegengehouden door mijn brace. 's avonds dan nog 45' gefietst en gestopt. Ik kreeg bezoek Ja daar stop ik voor hoor!
Zaterdag wou ik dan eens groot zijn! 's morgens was er een verkoop van t-shirts en petten voor Roparun. Omdat ik nog niet veel kunnen doen heb, zou ik aan de Colruyt gaan ZITTEN! Nu moet je eens al zittende dingen verkopen die in 5 dozen liggen ... mijn armen zijn niet zo lang, dus het werd 3 uur staan en hangen op een paaltje!
So far so good ... alles voor het goeie doel!
Maar ... het was ook interclub voor de dames. Sofie en Ilse moesten meedoen. Ok, dan maar even naar Lokeren om te supporteren. Niet lang en op een stoel gezeten, maar toch!
En nog was het niet gedaan. Dirk vertrekt zaterdag dus naar Parijs met de Roparunners en had nog één en ander nodig ... dus nog maar even doorgereden naar Decathlon. Wel in de rolstoel gezeten, voor de 3e maal ... maar toch ! Resultaat: 's avonds een knie die 3 x zo dik stond als normaal en pijn natuurlijk! Na het eten ben ik dan met ijszakken en mijn boek in bed gaan liggen, in gezelschap van mijn verkoudheid.
Vandaag zondag komt er 20 kg op de weegschaal (nee, mijn effectieve gewicht is nog wel iets meer ) Straks dan even rustig fietsen, en voor de rest is het rustdag vandaag! Na gisteren echt wel nodig!
ik tel af, vrijdag mag eindelijk mijn voet de grond terug eens raken. Mijn weegschaal en telefoonboek staan al klaar! Rare attributen? Nee hoor, ik mag immers maar geleidelijk aan beginnen belasten, dus eerst met het "goeie" been op een telefoonboek (kwestie van even hoog te staan) en dan mijn slechte been op de weegschaal. De eerste dag ... 10 kg duwen. Wel moeilijk om dat dan in praktijk te brengen. Je mag stappen met 10 kg belasting op dat been, zonder weegschaal is dat gissen hoor! Maar zo ver zijn we nog niet ... idd, nog 3 dagen! Mijn linkerkant zal blij zijn, die is volledig overbelast en staat te springen om een deel van zijn taak terug aan rechts te geven!
Ook nog 3 dagen fraxiparine doorbijten. (spuitjes tegen flebitis) Na 6 weken ziet mijn buik mooi blauw! pff
Ondertussen blijven we de kinetec trouw, 115° en altijd ongeveer een uurtje. Met een boek gaat dat vrij vlot voorbij. Voor moederdag kreeg ik er nog eentje en de postbode bracht vandaag weer een nieuwe lading! Yes!
Het fietsen gaat vrij goed. Woensdag nog 30' en dan elke dag 5' bij gedaan zodat ik tegen zaterdag aan 45' zat. Daar ben ik dan al een paar dagen gebleven maar het tempo wordt vlotter. Van 12 naar 17/u Mijn MP3 speler helpt me door deze beproeving! Er gaat toch niets boven buitensporten hoor! De muur voor mijn fiets ken ik al vanbuiten! Vandaag terug eens 5' bij doen en zachtjes uitbreiden naar een uur. Ik kijk al uit naar de dag dat ik op mijn MTB kan stappen!
Zondag ben ik heel even naar Aalst geweest. Tim moest meedoen op de interclub kad/schol. De 300 horden waren voor hem. Hoewel we pas gingen tegen zijn start, vonden we nog een parkeerplaatsje net aan de ingang. Stappen op 1 been mag best niet te ver zijn, zeker niet als het op gras is en lichtjes omhoog! Ja iemand die gewoon stapt zal dat niet eens gevoeld hebben! Je mag altijd mijn krukken eens lenen om te testen! In mijn zeteltje zat ik dan op de 1e rij Tim deed het schitterend! Hij werd 2e in zijn reeks bij de kadetten en 4e in totaal. dat leverde de club 10 punten op. Hij verpulverde zijn record van vorig jaar met meer dan 2 seconden! (46"36) Op 300m is dat al heel wat! En hij duikt meteen ook de top 10 allertijden in Zele binnen op een 6e plaats! Super goed!
Ondanks dat mijn knietje nog altijd dik aanvoelt, gaat de revalidatie verder.
De kinetec blijft zijn werk doen, 115° , telkens zo'n 90 minuten. Behalve 2 uitzonderingen! Vorige zondag was ik zo verdiept in mijn boek (Twilight) dat ik de tijd helemaal vergeten was. Na 2,5 u voelde ik aan mijn knie dat het toch wel genoeg geweest was! Tja als ik lees ... dan lees ik! Alles om me heen vergeet ik dan en ik word volledig meegesleept in het verhaal. Ik heb dan maar wijselijk niet meer gefietst. 's avonds stond mijn knietje dan ook wat dik.
En de 2e uitzondering was gisteren. Maandag lukte de kinetec nog op 115° maar heb ik de fiets ook links gelaten. Maar gisteren lukte het totaal niet! Een complete OFF-DAY ! Na 50' plooien op 100° hield ik het voor bekeken. Mijn arme onderdaan was dik en begon fel te protesteren.
Ging het te goed? Was ik te fel geweest de afgelopen dagen? Eén ding is zeker ... als je alleen maar vooruit wil, is dit niet leuk! Dit past niet in mijn programma!
Vandaag dan heel voorzichtig begonnen op 85 ° en terug opgebouwd. Het ging vrij vlot, en ... terug zonder pijn. Al blijft het gevoel van dik zijn nog steeds duren. Ik kon terug zonder moeite naar 115° Joepie! En de fiets? Natuurlijk! Eerst voorzichtig gestart, en mijn half uurtje zonder problemen kunnen vol maken.
Nog 10 dagen en ik mag voorzichtig beginnen steunen. Dat zal geen dag te laat zijn. Mijn linker knie heeft een serieuse opdoffer gekregen. Ook die begint dik te worden en doet pijn. Evenals mijn heup en dij. Ik wist dat dit zou gebeuren, maar het is erger dan ik dacht. Ik dacht dat het zich zou beperken tot mijn knie. Telkens ik moet rechtstaan ... ja zou ik liever blijven zitten!
de dag na de controle dan met goede moed op de hometrainer "gekropen" Hoewel ik wist uit mijn vorige ervaring dat ik niet rond zou kunnen trappen, was het toch weer zwaar! Hoewel de kinetec 's middags op 95° stond, lukte het niet! In welke les maakten ze ons vroeger op school weer wijs dat je vanaf 90° kan fietsen ... weer eens bewezen dat theorie en praktijk soms ver uit elkaar lopen.
Na een paar minuten deed mijn hele lichaam pijn. De druk die ik zette was zo hard dat het bijna overeenkwam met steunen (en dat mag dan weer niet) Het werd een korte "rit" van 2' ! De dag nadien liet ik de fiets voor wat hij was. Het was ook immers nog maar 3 weken na operatie, terwijl ik vorige keer pas na 5 weken mocht beginnen fietsen. Rustig aan dus. De kinetec stond ondertussen op 105°
Zondag ondernam ik dan een nieuwe poging op de fiets. Het ging 3/4 rond , dus al iets meer dan mijn vorige poging. Ik drukte ook zo ver niet door, en het ging ontspannener. 5' volgehouden en daarna nog wat statische quadricepsoefeningen. Raar hoe eenvoudige dingen zoals je voet heffen met een kussen onder je knie, na 3 weken inactiviteit niet meer lukken. Het vraagt enorme concentratie en spiergevoel om die voet 1 cm omhoog te krijgen, maar na een aantal pogingen lukte het!
Maandag alleen kinetec, wel op 115° ... die machine kan niet verder meer !!! Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
Dinsdag eerst terug 115° kinetec en dan de fiets op! En ... het lukte! Ik kreeg de trappers rond! Wat een zalig gevoel! Eindelijk terug eens een normale beweging. Het zadel staat vrij hoog en rechts mag niet meetrappen. Dit heeft tot gevolg dat mijn lies al vrij vroeg een vermoeid gevoel kreeg. Maar toch 12' verder gertrapt. 7km/u! Ver zal ik zo niet geraken, maar het deed deugd!
Vanmorgen werd ik wakker en mijn hele linker kant voelde aan of ik gisteren (alleen met die kant) een marathon liep! Alles deed pijn! Opstaan en rechtstaan wordt steeds moeilijker. Mijn linker been dat zelf maar half is protesteert duidelijk tegen zijn zware taak. Ik probeer ook wat licht huishoudelijk werk te doen, zittend, maar af en toe moet je toch opstaan. En dat wreekt zich. Maar mijn oefeningen moeten doorgaan! Kinetec terug 1u30' op 115° en dan op de fiets. Het zadel ging 1 cm lager en dat voelde prettiger aan in mijn lies. De knie boog vlot tijdens het trappen! 15' en aan de super snelheid van maar liefst 10km/u ! Dus lager, sneller en langer dan gisteren ... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Een afstand waar ik vroeger mijn schoenen niet voor aantrok! 
, rusten (dus niet fietsen), ijs en medicatie. Volgende afspraak: 24 augustus ...
Vrijdag 23 juli was het eindelijk zo ver. Na maanden aftellen ging het eindelijk richting zuiden. Rond 19u waren we zo'n 30 km voorbij Lyon. Tijd om ons hotelletje op te zoeken. De volgende morgen stonden nog slechts 200 km op het programma. Lekker relax. Maar dat was zonder de files gerekend! Zo rustig het de 1e dag was, zo druk was het de 2e!
Damn! Ik had me ergens vergist en zat langs de verkeerde kant van de Durme! Omdat overzwemmen met mijn mtb geen optie was, en ik niet graag terugkeer ... dan maar verder! Ja, tot in Waasmunster natuurlijk! Dan over durmen terug naar huis! 
En we gaan die connectie zeker in ere houden. Voor feestend Zele, maar ook voor alle Roparunners onderweg. 
Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
