wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
20-02-2011
Vals spelen en participatie
Het gezin zou de hoeksteen zijn van het al of niet participeren. Neen dat verbaast mij niet. Ook ik weet dat er bij mij veel is blijven hangen van toen, al werkt dat niet rechtlijnig. Neem het koken als voorbeeld, iets wat ik graag doe, dat is daar een overblijfsel van. Ik herinner mij zondagen met de geur van heerlijke maaltijden in de late voormiddag, door mijn moeder klaargemaakt, terwijl ik wat rond lummelde dingend naar haar aandacht en die dan ook kreeg. Het geluid van klokken op de achtergrond, die de mensen moest lokken naar een late mis. Het is steevast zonneschijn in mijn gedachten, de achterdeur naar de tuin staat open en mijn moeder lacht, een brede glimlach straalt van haar gezicht, alles is geluk. De geur is van gebraad of kip. Zo zijn de herinneringen, en ja ik koester ze. Nu kook ik op zondag, zei het met andere ingrediënten en onder andere omstandigheden maar ook nu is het de gezelligheid waar het op draait. Ik probeer deze mee te geven, door te geven. Zoals ik de liefde van mij moeder probeer door te geven. Simpel toch, heel simpel. Het is zoiets als het bewaren van een traditie door alle vernieuwingen geen. Zo gaat dat met cultuur. Als het geen totaal beleving is dan zal het ook niet blijven plakken. Zo was het koken , het er zijn, de geluiden , het eten, de aandacht een totaalbeleving die mij altijd zal bijblijven en die ik op mijn manier, zei het anders, wel weer doorgeef. Daar hoef je geen statistieken of onderzoeken voor. Zo werkt het nu eenmaal. Het is nog meer een pleidooi om ook de kunst een deel van het dagelijkse te maken als we dat al onderdeel van ons bestaan willen maken. Spelen, dansen, beelden maken als onderdeel van het dagelijks bestaan. Zoals mijn ene grootvader omzichtig omging met hout (hij was schrijnwerker, meubelmaker, beeldenmaker), als hij hout vasthield dan kreeg het een ander leven, hij sprak daartegen, wist dat tot een nieuw leven te brengen. Of de andere grootvader waar de toesten van een orgeltje of piano een nieuwe wereld vormden, een van klanken als iets totaals. Het was zo aanwezig dat het mij nooit is opgevallen. Daarom is dit alles nu onderdeel van mijn bestaan. Maar er zijn zoveel zaken die toen geen onderdeel waren en die ik nu wel doe. Bij mij thuis was geen plaats voor wanorde en die compenseer ik nu ten volle, de wanorde die ik nodig heb om op nieuwe gedachten te komen. De gedachten, de structuren, de voorwerpen, de planning, alles was geordend bij mij thuis. Iets nieuws was lastig ook al deed mijn moeder haar best want ook zei verlangde naar het nieuwe. Maar de wat bange hand van mijn vader herstelde altijd weer de oude orde, het gewone, het eeuwige zelfde. Waar komt die doorbraak vandaan, een afzetten tegen wat thuis was? Een inzicht op ander plaatsen vandaan gehaald? Dus met "thuis" alleen zullen we het niet redden. Het botsen en schudden der componenten van het leven maken dat we iets wel of niet toelaten, iets koesteren of afstoten. Het is dus schudden dat we moeten doen, zoals met het kaartspelen. Ans-ders is het nieuwe spel teveel copie van het oude, ons wel bewust zij de dat de kaarten dezelfde gebleven zijn. Ook al durf ik wel eens een kaart late verdwijnen of er een gelijke bijsteken, het spel moet immers wel spannend blijven. Vals spelen in deze heeft iets heerlijk, iets geestig! Dus vrienden weze gewaarschuwd. Ik speel graag vals ter ere van de verandering.
