wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
01-05-2010
Spelen van een bestaan.
Het is spelen met de stukken die in het gezichtsveld liggen met de hoop, dat er niet al teveel stuken daarbuiten vallen. Met zijn allen spelen we het spel, in een voortdurend zoeken naar wat op welke plaats moet liggen. We proberen de werkelijkheid te construeren als samen met zijn allen één puzzel oplossen. Een paar miljard stukjes moeten op de juiste plaats en er lijken elke dag nieuwe stukken toegevoegd. We proberen het alvast in goede banen te leiden we voeden op tot de essentie! We leren af! We leren één taal dat is krachtdadiger dachten we. We oordelen over mooi en lelijk over goed en slecht , dat is duidelijker! We leren ook over vrijheid en waar die eindigt en we leren over het vangen van fantasie in kaders. Zo doven we langzaam maar zeker de verwondering. Het is als een schaap te grazen zetten in de woestijn en nog verbazen we er ons over dat het schaap steeds magerder wordt.
Het begon met het afleren. Let op en zit stil, was niet direct de goede motivatie voor mijn beweging's taal. Het niet mogen meezingen vanwege brom was het einde van een zoektocht naar grondtoon, toon en boventoon. Het blad papier leerde mijn lijn in te tomen tot zijn grenzen en mijn beeld werd daarmee voor eeuwig gevangen in een kooi. De letters die ik schreef werden keer op keer onderworpen aan de regels van welvoegelijkheid. Ze werden geschaafd, gefilterd en geordend van goed naar slecht, van mooi naar lelijk. Van aannemelijk tot ongeoorloofd. En elke dag leerde ik af, zag ik de werkelijkheid als een afspraak. Als een beeld wat we ons voornamen en niet zoals het was. Alles geprogrammeerd. Tot ik weer een ander ontmoet met zijn waarheid en zijn beeld, dan was het hopeloos verloren lopen in elkaar en elkaars tekens, letters en klanken. Bij elke adem, bij elk kijken staan we verderaf. We weten het, de angst slaat ons, martelt ons en laat niet los. Het streven naar geluk is zo voortdurend verstoord. En als een vis op het droge zwemmen we naar een onbestemde overkant.
We wisten en weten het zeker, als we niet in staat zijn een gemeenschapelijke taal te vinden, zonder vooraf te oordelen zijn we vogels voor de kat, schapen in de woestijn, mensen zonder zuurstof, leven zonder groei. Of dit liefdevol kan en zonder pijn is de grote schrik. Zo stellen we het gebeuren uit, schuiven het voor ons uit. We blijven bij "het afleren" van gisteren, gebruiken de methodes van opvoeden en kijken, luisteren, voelen,.... van gisteren omdat we dan zeker zijn van de uitkomst. Het programma uitvoeren zoals ze ons voordeden! We weten dat we stilstaan en smeken valselijk om wat meer creativiteit en om een andere kijk. Bang voor de kunsten en de kunstenaars die zoeken naar die nieuwe taal. We haten de lijnen buiten het blad, de klanken buiten het aangenomen mooie, de letters in de andere volgorde, de nieuwe regels voor een aloud spel. We geloven na jaren nog niet de wetenschapper die zegt dat het relatief is, dat het vloeit, dat het verandert dat het begonnen is en nooit eindigt. Dat het een spel is dat we moeten spelen, maar dat winnen nog verliezen er toe doet. Dat het spelen nooit ophoud al maken we er een eind aan. We spelen een bestaan.
De dualiteit van ons bestaan is compleet, we spelen een spel zonder het echt te willen spelen, we willen enkel winnen ! Vraag wat is de prijs.
Over Creatie of iets zoals vliegen op eigen kracht !!!!
We hebben zo de neiging om alles te vereenvoudigen, te versimpelen zodat we kunnen doen alsof we het begrijpen! Dat doen alsof levert ons dan nog succes op ook. Hoe simpelder we de werkelijkheid voorstellen hoe meer succes. Succes en loopbaan zijn meestal daarop gebaseerd, de simpele werkelijkheid. Kijk maar naar ons schoolse bestaan, daar waar 1+1 altijd gelijk is aan 2, daar waar de geschiedenis eenduidig is waar het woord de meeste instructies weergeven. Tot we langzaam ontdekken dat dit net afleren is. Het niet meer zien van de complexe werkelijkheid waar 1+1 evengoed verliefd kan zijn of meerdere uitkomsten kan hebben , waar geschiedenis vele facetten heeft, waar letters maar betrekkelijke betekenis hebben net als het woord. Het formele leren wat gebaseerd is op vastgelegde leerkaders, leerplannen, eindtermen en eindoelen is de vereenvoudiging van ons bestaan. Net datgene bijhouden wat we willen zien en als werkelijkheid aannemen. Vooral niet zien wat we "niet weten" of waar de twijfel toeslaat. Net die verwarring brengen die we als spelbederver zien. Bij dat informele leren, waar alleen het witte blad gaapt, de grote onbekende achter elke klank, elke beweging, elke gedachte staat, daar is twijfelen de regel en begrijpen zeer relatief. Met die relativiteit weten we in ons gestructureerd onderwijs en bedrijfsleven geen blijf. We roepen graag dat creativiteit méér moet en overal moet zijn. Maar intussen vinden we regel na regel uit om net die creativiteit aan banden te leggen, om ze niet toe te laten. Waarom liegen we anders altijd. We beweren stoelen, tafels en huizen te zien terwijl we uitvindingen een eenduidige naam geven om ons gemoedsrust te kopen om niet telkens een creatie te moeten aangaan. En net daardoor blijven we onbeholpen bij wat we gisteren reeds bedachten. Onder het mon van progressiviteit dwepen we met het weten van gisteren zodat we vandaag niet meer moeten waar-nemen, want alles is al waar! Zo zie ik niets meer dat nog noemenswaardig verschilt van gisteren, Zijn we daarom zo blij/bang/boos om kunst, omdat het net dat op zijn kop zet wat we net op een rij hadden? Omdat het net dat doet wankelen wat we op evenwicht getraind hadden. Wij dwazen geloven nog steeds niet dat we kunnen vliegen op eigen kracht. Gewoon even ogen dicht! En jawel de landing zal een smak geven omdat we dat geloven dat het zo is. Omdat zwaarte-kracht het wint, omdat we niet verder voor waar-aan nemen dan wat we gisteren voor waar aan namen. Ik ga met een smak tegen de grond! heerlijk! En met een ervaring rijker weet ik dat betekenissen anders zijn dan wat men mij leerde of moet het "afleren" zijn. ". Geef mij maar het informele de kant van de dwazen en de twijfelaars. Ik geloof nog steeds in mijn vliegen al was het maar uit schrik om te landen.
