Het is spelen met de stukken die in het gezichtsveld liggen met de hoop, dat er niet al teveel stuken daarbuiten vallen. Met zijn allen spelen we het spel, in een voortdurend zoeken naar wat op welke plaats moet liggen. We proberen de werkelijkheid te construeren als samen met zijn allen één puzzel oplossen. Een paar miljard stukjes moeten op de juiste plaats en er lijken elke dag nieuwe stukken toegevoegd.
We proberen het alvast in goede banen te leiden we voeden op tot de essentie! We leren af! We leren één taal dat is krachtdadiger dachten we. We oordelen over mooi en lelijk over goed en slecht , dat is duidelijker! We leren ook over vrijheid en waar die eindigt en we leren over het vangen van fantasie in kaders. Zo doven we langzaam maar zeker de verwondering. Het is als een schaap te grazen zetten in de woestijn en nog verbazen we er ons over dat het schaap steeds magerder wordt.
Het begon met het afleren. Let op en zit stil, was niet direct de goede motivatie voor mijn beweging's taal. Het niet mogen meezingen vanwege brom was het einde van een zoektocht naar grondtoon, toon en boventoon. Het blad papier leerde mijn lijn in te tomen tot zijn grenzen en mijn beeld werd daarmee voor eeuwig gevangen in een kooi. De letters die ik schreef werden keer op keer onderworpen aan de regels van welvoegelijkheid. Ze werden geschaafd, gefilterd en geordend van goed naar slecht, van mooi naar lelijk. Van aannemelijk tot ongeoorloofd.
En elke dag leerde ik af, zag ik de werkelijkheid als een afspraak. Als een beeld wat we ons voornamen en niet zoals het was. Alles geprogrammeerd.
Tot ik weer een ander ontmoet met zijn waarheid en zijn beeld, dan was het hopeloos verloren lopen in elkaar en elkaars tekens, letters en klanken. Bij elke adem, bij elk kijken staan we verderaf. We weten het, de angst slaat ons, martelt ons en laat niet los. Het streven naar geluk is zo voortdurend verstoord. En als een vis op het droge zwemmen we naar een onbestemde overkant.
We wisten en weten het zeker, als we niet in staat zijn een gemeenschapelijke taal te vinden, zonder vooraf te oordelen zijn we vogels voor de kat, schapen in de woestijn, mensen zonder zuurstof, leven zonder groei. Of dit liefdevol kan en zonder pijn is de grote schrik. Zo
stellen we het gebeuren uit, schuiven het voor ons uit. We blijven bij "het afleren" van gisteren, gebruiken de methodes van opvoeden en kijken, luisteren, voelen,.... van gisteren omdat we dan zeker zijn van de uitkomst. Het programma uitvoeren zoals ze ons voordeden! We weten dat we stilstaan en smeken valselijk om wat meer creativiteit en om een andere kijk. Bang voor de kunsten en de kunstenaars die zoeken naar die nieuwe taal. We haten de lijnen buiten het blad, de klanken buiten het aangenomen mooie, de letters in de andere volgorde, de nieuwe regels voor een aloud spel. We geloven na jaren nog niet de wetenschapper die zegt dat het relatief is, dat het vloeit, dat het verandert dat het begonnen is en nooit eindigt. Dat het een spel is dat we moeten spelen, maar dat winnen nog verliezen er toe doet. Dat het spelen nooit ophoud al maken we er een eind aan. We spelen een bestaan.
De dualiteit van ons bestaan is compleet, we spelen een spel zonder het echt te willen spelen, we willen enkel winnen ! Vraag wat is de prijs.
|
