wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
05-01-2012
Van ongerust over rusteloos naar zorgeloos!
Ik kreeg nogal wat reacties van mensen die ongerust waren na mijn nieuwjaarsbrief, anderen werden wat bang, anderen vroegen of het wel allemaal in orde was met mij. Ik kan ieder gerust stellen, het gaat uitstekend met mij, zeker in verhouding tot de mij omringende wereld. Ik hou steeds meer van het liefdevolle bestaan en weet daar steeds meer greep op te krijgen of is het net die greep willen verliezen? Het recept was en is zoals steeds de eenvoud zelf: minder willen en daardoor meer zijn! Het is als in het gedicht van Ed Hoornik "Hebben en Zijn" het is oud, ik weet het, maar de waarheid is ouder. Of zoals het kijken naar een schilderij uit de oudheid of lang vervlogen dagen, waarom zou ik het uitleggen, het staat er! En moet dat laatste niet genoeg zijn. Of neem muziek uit de Barok waarom zou ik daar expeleciet veel uitleg bij hoeven, ze klinkt en is wat ze is. Ik weet het, bij uitvoering of bij studie, zijn veel woorden nodig om het onzegbare een verbale tuch te geven zodat we intellectueel wat verder kunnen, zo hopen we toch! Nochtans heeft het uitleggen mij niet altijd verder geholpen. Het is maar één van de middelen om uit mijn verwarring te geraken net zoals het maken van een tekening, het laten van een zucht, het schrijven van een gedachte....allemaal middelen, met maar één doel, wat orde scheppen in mijn chaos. Er is weliswaar niets mis met mijn chaos behalve dat hij soms ook voor mij te zwaar wil wegen en voor mijn omgeving ondraaglijk kan zijn. Chaos houd mij nochtahns niet weg van de liefde, ik vermoed dat liefde vol is van die chaos en daardoor weer evenwichtig word. Het evenwicht, de harmonie van- neem een partita van Bach- is ook maar tijdelijk, luister met een Oosters oor(mocht dat al kunnen) en je bent al lang niet meer waar je wil zijn. Orde is chaos en chaos is orde die ik niet of nog niet zie. Dat inzicht stelt mij gerust en maak dat ik de puinen van dit bestaan gerust liefdevol kan leven. Of dat het allemaal zorgeloos is daar ben ik lang nog niet uit! "Zorgeloos" wat een woord!
Ik wens mijzelf niets, dan kan het ook niet foutgaan. Zelfs geen voornemens dit jaar, dan kan ik blijven doorgaan zonder schuldgevoel, want ook dat laatste is afgeschaft. Schaamteloos ga ik het nieuwe jaar in. Er is niet echt een doel behalve het bestaan aan zich. Ik wens mijn vrienden ook niets dan kan ik dat al niet misdoen of hen laten hopen op iets wat ik weerom niet gerealiseerd krijg. Dit alles lijkt rustig maar ik heb er lang over gedaan om zover te zijn. De rust van het ogenblik is net dat schone, wat ik iedereen hun, zonder het op te dringen zonder het je toe te wensen zonder het te willen. Stiekem heb ik wel dromen voor u maar ik leer het af ze te formuleren. Ik hou de ontgoocheling voor mijzelf dat doet het minste pijn. Ik kan wel wat dragen heb ik gemerkt en wat ikzelf draag weegt niet op uw schouders. Ik zorg wel voor de lichtheid van mijn bestaan door niets te zwaar te laten wegen. Ik oefen in grammen, micro en pici en liever zelfs nano en als het kan nog beter. Maar mijn slechtheid raak ik niet kwijt, dus als ik alles wat hierboven sta vergeet, dan is het niet de ouderdom die spreekt maar gewoon de aard van het beest dat het niet laten kan. Ik weet het, je verdient beter en schoner, maar dat moet je zelf maar maken, ook dat kan ik niet voor u doen. Zo gaan we 2012 in straks en met het plezier van elk moment kom ik je wel tegen. En als we dat niet willen, lopen we gewoon een ommetje en gebeurd het niet ook goed. Ook samen staren en zwijgen over iets of niets mag. Je ziet het kan niet stuk, ik zie er al naar uit, naar het volgende moment en daarmee bega ik meteen mijn eerste zonde en ook dat is goed! liefs voor 2012 mijn vriend of vijand!
Het is stil buiten, niet echt koud maar grijs! Eindejaar en stil alsof alles nog komen moet. Maar hoe krijg ik het stil van binnen, even zonder grote en kleine gedachten, even zonder fantasie en eigenaardige kronkels. Niet dat ik het echt wil want alles komt vanzelf, als vanzelf. Last heb ik er niet van maar toch hoe zou het zijn zonder dat alles vraag ik mij af. Even stilte om daarna terug door te gaan. Ik zal het wellicht nooit weten want als het ophoud houd alles op. Maar de hunker naar stilte wordt steeds groter, ik zoek ze overal. Laat beelde voorbijseoefen en ik zoek het stilste beeld. overlaatst was ik op een repetitie/ try out van een dansvoorstlelling en ik wou dat het nog stiller was. De begin beelden waren langzaam en vrij stil al waren ze vol van potentieel geluid of lawaai dat was toen nog niet duidelijk. Later bleek dat ze roepen in zich hadden. Maar ik zocht naar nog meer stilte nog minder kleur in het pallet, nog minder woorden in het gedicht, minder geluid in de muziek, minder beweging in de dans... stiller dus. En nu is het stil daarbuiten en begint het door mijn kop te razenn over stilte... dan maar een boek, een beeld, een lied die mij langzaam laat afdrijven naar stilte in mijzelf!
Ik schreef het een jaar geleden (ongeveer) las het terug en merkte dat het nog steeds recht stond:
Het zijn oude symbolen en werktuigen waarvan ik mij bedien, alsof de
wetenschap mij voorbijgegaan is. Alsof er geen geloof is in vooruitgang
en ontwikkeling. Hoe zou het ook anders en wat is dat dan vooruitgaan,
waar gaat dat dan naartoe? Neem nu de knakkers die bezig zijn met
elementaire deeltjesen dan iets zien wat sneller is dan het licht. Is
dat vreemd? Wat weten we eigenlijk en wat weten we niet? We weten
slechts wat er "was" niet wat er "is". Ambetant maar waar. Je ziet ook
wat je weet en niet wat er is. Dus oude werktuigen en oude symbolen en
vooral oude gedachten. Soms moet het allemaal eruit en allemaal
tegelijk. Tabula rasa! Daarom hou ik van ze, zie ik ze graag, zijn
het makkers in een eeuwigdurend gevecht naar "zin" die net zo goed
"onzin" kan zijn. Daarom zie ik ze graag, de schilders, beeldhouwers ,
musici, thetaer- & filmmakers, de dansers al is het op een slappe
koort, de ..... ze bedienen zich allemaal van oude werktuigen en nog
oudere symbolen om te zoeken naar dat wat nooit gevonden kan worden. t'
is ne schone stiel zou mijn grootvader gezegd hebben! Hij wist het.
Over een resolutie Actieplan muziek en vol-ledigheid
Gisteren werd een resolutie Actieplan voor de muziek in Vlaanderen in het Vlaams parlement goedgekeurd. Dat is schoon nieuws zeer schoon nieuws dat zelfs muzikaal in de oren klinkt. Maar toch heb ik een lichte zure oprisping en kleine maar toch een oprisping. Waarom zijn deze resoluties nodig, waarom is het in ons klein deeltje land nodig dit enkel voor muziek te doen. Waarom geen resolutie voor de kunsten tout court? Men maakt gewag van muzikaal gerelateerde problemen in de uitgangspunten voor de resolutie, maar de meeste zijn voor meerdere kunstvormen waar. Het is raar welke status "muziek" krijgt en bedenking in de resolutie dat het voor muzikanten moeilijk leven is van hun kunst gaat op voor alle kunsten toch? Neem de dichters en poëten of de schilders en beeldhouwers, de animatiefilmers en fotografen de dansers en acteurs..... ik kan wel blijven doorgaan met opsommen tot ik alle kunstnaars heb genoemd. Het leven van de kunst is dan ook economisch bedoeld in deze! Een reden temeer om het democratische systeem van subsidies goed te bewaken en vooral niet te minderen , ook niet in economische crisistijden anders zullen die ook artistieke en dus morele, sociale, ... crisissen veroorzaken.
Er is bij de muziek een auteursrechtelijk probleem, dat is waar, met het illegaal downloaden van muziek bvb.... maar dat heeft weinig met muziek dan wel organisatie van onze economie te maken dacht ik. Maar dat is niet enkel bij de muziek waar. De auteurrechtelijke beschreming blijft een zwakke achilles in ons economisch denken binnen de kunsten sector. De resolutie is dan ook vooral economisch en zakelijk gericht en minder gericht op de kunsten aan zich. De verzakelijking van de kunsten is hierdoor weer eens aan de orde. Kunst en zaken doen gaat dat wel echt samen?
En dan nog een kleine oprisping: men stelt dat muziek overal aanwezig is en dat is helaas waar. Door de massale opnames kan muziek gespreid, op zich is daar niets mis mee, maar moet dat echt "overal muziek"?? Moet dat echt, overal afgelikte opnames waar de twijfel toeslaat of alles wel zo perfect kan. Moeten we daar niet omzichtiger mee omgaan, moeten we niet vooral life uitvoeringen stimuleren... dat is zo anders, zo echt, zo schoon ook net door zijn net niet vol-ledigheid!
Kunst is niet het bestaan van het werk zelf maar de overdracht die het pleegt. Een gebeuren op zich dat zich afspeelt tussen mensen en hun gedachten. Het kan individueel, dat is dan ego gericht en lijkt me niet zo interessant, tenzij het enig inzicht in het eigen functioneren verschaft! Interessanter lijkt mij als het deelt met meer, zonder afbreuk te doen aan zijn authenticiteit, moeilijker ook. Een oorspronkelijk en in wezen individuele kronkel universeler en dus deelbaarder maken is niet simpel maar in deze noodzaak! Deelbaar of mededeelbaar daar zijn we enkel schijnbaar goed in, vooral als het gaat om nieuws dat reeds is gekend of slecht voortgaat op wat we al weten. Het vormgeven aan wat ook voor mijzelf onbekend is en slechts al lopend ontstaat is van een schoonheid die ver boven de herhaling staat. Niemand beloofde dat het makkelijk zou zijn, maar niemand vertelde mij ook dat het zo heerlijk zou zijn... dus ik ga eigenzinnig verder met denken tot het ooit ophoud!
Wat hou ik van kunst. Kunst die kraakt en raakt die roert en beroerd, die smaakt en maakt, die slaat en haat, die streelt en teelt die van alles en nog wat doet zonder dat het moet. Maar wat haat ik alles wat rond die kunst hangt. Dat gedoe met ons kent ons en ik weet beter, met zie mij en geen ander. Al dat gedonder en name dropping. Met het blasé van namen en geen inhoud, met het gestoef over hebben en investeren over kopen en verkopen. Kunst moet niets en zal nooit iets moeten, het is er en dat moet genoeg zijn. Het gaat immers over "denken" en niet over "na-denken". Dat constateerden we met twee een dag of twee geleden terwijl we naar geschiedenis staarden. Denken is immers kunst op zichzelf, nadenken is te eenvoudig het gaat immers voort op wat al is en is hoogstens een variant. Denken is lastig is moeilijk en meestal zijn we te lui, te gemakzuchtig, te vatsig ook om het te doen.... maar het is zo schoon als je er wel toe komt. Geen kunst, geen wetenschap zonder het denken! En het denken zelf is ook al zo schoon. De roes van het denken, van het verstrikt raken in de vraag die de vraag en dan nog een en dan geen antwoordt biedt die uitsluitsel geeft. Hoogstens een richting een vleug nieuw of ander zicht.... meer hoeft niet. Het overstijgt de dwaasheid van gisteren te willen blijven en enkel naar morgen gaan met het gedacht van gisteren, "het nagedacht" of "de nagedachtenis" maar aan wat, een stilstand? Laat mij maar af en toe toe te denken dan weet ik dat ik besta en de schoonheid van de kunst is net dat! Even niet nadenken maar denken!
Het mag niet! Je doet dit en dat niet! Doe dat anders! Auto rijden ongezond maar het mag! Pintje drinken niet ongevaarlijk maar het mag! Beide samen mag dan weer niet! Marathon lopen niet ongevaarlijk maar warm aanbevolen. Sigaretje roken is mishandeling als er kinderen in de buurt zijn, als je alleen bent geen probleem maar dan niet op café! Is strafbaar als je het in openbare gebouwen doet ten zei ze ergens een hok daarvoor hebben met de nodige afzuiginstallaties. Over sigaren spreekt men niet! Over pijpen wel maar dan gaat het steevast over iets anders. Drugs zijn relatief verboden maar soms ook niet als je ze bij de apotheker kan krijgen.... Het gras afrijden lijkt dan weer onschuldig maar mijn buur krijgt er niesbuien van.... Teveel koffie drinken mag wel zelfs voor een automobilist, teveel melk ook! Uren lang tv kijken naar niets staat niet echt progressief maar het kan geen kwaad. Te lang op de Blackberry of de Iphone is dan weer een progressieve look maar totaal waardeloos, maar het staat goed, zeker op een worldforum voor creativity...... Het is soms moeilijk de regels achter de regels te begrijpen, logica is zoek want dan zouden we moeten denken en we willen enkel nadenken wat reeds voor ons is bedacht.... dat noemen we comfort denk ik, al weet ik dat nu niet zeker meer. Mijn regels zijn zoek geraakt in de veelheid van reglementen die de regels proberen te stroomlijnen. Teveel lijnen of teveel mensen die regels maken denk ik dan. We zijn met teveel dat is duidelijk en dan toch alle moeite doen om het schijnbar op gelijkheid te doen lijken. Dta moet toch beter kunnen!
Waar is die stilte? Waar is het ruizen en de golvende beweging van het graan in de velden gebleven? Zijn er nog zachte woorden en toch overvol van betekenis, zoiets als liefde. Waar is mijn tevredenheid met weinig en minder dan dat? Waar is de schoonheid van een moment... ik vergat te kijken en te luisteren laat staan voelen en proeven. Het is simpel als wat! Gewoon bestaan en niets meer dan dat, dromen mag zolang ik ze maar niet onoverdacht naloop als een werkelijkheid die de droom overstijgt. Gewoon zout op de tong en weten dat het smaakt als zout en daarna wat zoet om het vorige te contrasteren zonder oordeel over goed en kwaad.
Waar is de rust in mijn denken, het stopzetten van "het moeten" en weten dat het dan als vanzelf verder gaat. Niets zo dwaas als dwang te moeten denken dat "het denken moet" en het daarmee naar de verdoemenis helpt. Niets zo dwaas als het oordeel dat alle denken stopzet, dat een eindpunt is. Tenzij ik een punt wil hoef ik dat niet! Waar is de rust van het niet moeten en gewoon zijn, niets meer of minder.
Waar is mijn streven zonder oordeel in alle stilte en rust? Gewoon een motief voor elke seconde. Meer hoef ik niet zo blijkt. En dan is ze er weer de verleiding die straks heet of die andere die morgen heet of overmorgen, volgend jaar, voornemen, wens,.... Ze zijn met velen die erin slagen mij te verleiden tot enige dwaasheid. En ja een dwaas ben ik, al meermaals met de kop tegen de deur gelopen, builen en blutsen in overvloed en nog niet(s) geleerd.
Ik staar naar de letters, de woorden, de zinnen die zich vanzelf lijken te vormen... een onuitputtelijke bron van stilstaan in stilte, die meer is dan alle muziek bij elkaar, die de schoonheid heeft overtroffen. Ik weet dat het straks weer ophoud, dat dit onhoudbaar is zoals het geluk zelf. Ik ga terug, maar even nog, heel even is er stilte....
Worldforum Creativity doet zich voor als nieuw en is bijzonder hiep. Zonder Ipad of Iphone ben je een outsider. En toch op dat soort fora wordt vooral na-gedacht in plaats van te denken. Daar is allang geen tijd meer voor. Ik had er een plezierige tijd met al het denkwerk van anderen te overdenken en er over-na te denken. Het stimuleerde tot nu toe niet mijn denken, dat is een stap verder, eentje die lastiger is ook want dan moet ikzelf het doen. Nochtans de inspiraties waren er, de associaties ook, zelf de bi- en trisociaties bleven niet uit. Maar dan nog de moed hebben ze vast te pakken, ze zelf te ontwikkelen, ze neer te zetten in een vorm ontbreekt alsnog. Het denken is ook pas rond als ge het formuleert in welke taal dan ook: verbaal, beweging, klank, ...... Het formuleren dwingt een punt af! Het formuleren houd een besluit in al is dat voorlopig het is er één die meetelt die niet loslaat, niet vrijbvlijvend is, het is er en dat is al iets op zich. Bij het nadenken kan je ook formuleren maar de oorsprong is van iemand anders dus wat erop volgt is een reactie. Niet dat dat minder is maar toch, ik hou van oorspronkelijkheid, in zoverre ik al in staat ben daar iets in voor te stellen behalve het feit dat ik er ben, en dan nog is dat ook maar een reactie op eerdere conceptmakers! Het was een vroeger baas (?) die mij opmerkzaam maakte dat ik niet moest na-denken maar denken! Toen was ik nietsvermoedend dat dit mij een leven lang zou bijblijven. Een schonen erfenis trouwens! Dus duw ik mij weer richting denken , wetend dat dit alles op zijn kop zal zetten!
Het is blauw en geel en rood en groen en bruin,..... het is alles tegelijk en het laat niet los. Het is koud en te warm voor de tijd van het jaar. Het is goedgezind omdat het nog even vol van licht is voor we de duisternis van de winter met zijn lange avonden ingaan. Het is kortom van een schoonheid waar ge wakker voor blijft. Was het de wereld maar laat ik mij ontglippen tussen twee nieuwsberichten in die bulken van een zichzelf vernietigend systeem. De G 1000 ten spijt, de voorstellen klonken belegen en lieten weinig verbeelding toe. Ik kijk het landschap in en zie eenvoudige schoonheid die niets kost. Ik snuif de slechte lucht op die veel gaat kosten om te zuiveren. Alles gaat heen en weer in mijn brein van goed naar slecht van vrolijk naar pure ellende. Van bloei tot kankerplek. Dit is mijn wereld vol van twijfelend vermogen. En we mogen kiezen naar links of naar rechts, naar boven of onder. Kunst of geld, zijn of hebben, zachtheid of hardheid, poêzie of waardeloze zinnen. Het is een keus en het is aan ons. Zo simpel als dat. Ik kijk jet landschap in en geniet met volle teugen, kijk naar de vrouw naast mij en het blijft, kijk naar mijzelf en het blijft, kijk naar de tijd en hij is eeuwig en altijd.
