't Is weer zover. In plaats van op zondag te verschijnen, is het al dinsdag namiddag eer er een letter op mijn blog staat. Moest ik het zelf kunnen, het zou zo lang niet duren! Hoe het komt dat de blog pas vandaag geschreven wordt? Awel, mijn baasje is weer eens weg geweest tiens. Hij is naar een congres geweest om daar iets te gaan vertellen over zotte mensen en over gevaarlijke mensen. Hij is daarvoor speciaal naar Polen geweest! 'k Was eigenlijk wel graag mee gegaan, maar het mocht niet. Mijn baasje had nochtans een spreekbeurt voorbereid over het nut van een Tatra hond als ik in een dokterspraktijk. Maar ik mocht niet mee van de organisatoren. Ondanks dat ben ik toch aan bod gekomen hoor! Toen mijn baasje tijdens zijn anderhalf uur durende voordracht sprak over geweld in de praktijk van een dokter, zei hij dat sinds ik er ben, hij veel minder last heeft van geweld en agressie. Eén van de toehoorders vroeg of het gebruik van zo'n grote hond als ik wel "evidence based" is. Dat wil zeggen : dat het nut hiervan wetenschappelijk bewezen is. Mijn baasje kon dit volmondig beamen, en hij kreeg zowaar applaus van zijn publiek!
Hieronder zie je de kaart van Polen. De paarse pijl wijst naar Warschau of Warszawa. Dat is nu de hoofdstad van Polen, op ongeveer 1330 km van Brussel. Dat is minder ver dan de Costa del Sol! Hier vond het congres plaats en heeft mijn baasje enkele dagen doorgebracht. De groene cirkel duidt aan waar het Tatra gebergte ligt, in het zuiden van Polen. Dat is heel dicht bij Krakau, de voormalige hoofdstad van Polen. Mijn baasje vond het spijtig dat het congres niet in Krakau doorging, want dan zou hij mijn geboortestreek bezocht hebben. Ik word al nostalgisch wanneer ik er aan denk...
Hij logeerde niet ver van het congrescentrum, waardoor hij de weg gemakkelijk te voet kon afleggen. Onderweg kwam hij dit tegen: een bureaustoel midden in een tuin. Dat blijkt dus een algemeen fenomeen te zijn, want bij ons, in Mechelen, staat er ook een bureaustoel in de hondenwei. Onze gebruiken en die van de Polen zijn dus niet zo erg verschillend blijkbaar. De Poolse bevolking is niet erg rijk. Er lopen daar veel sukkelaars rond, die de ganse dag in een park rondhangen met flesjes bier, en hun hond. De eerste dag kwam mijn baasje een oude en erg getatoeëerde meneer tegen, die een grote hond bij had. Alleen was die niet wit, maar ook bruin en zwart. Mijn baasje vond die hond erg mooi, omdat hij liep zoals ik : staart in de lucht, strakke billen, dansende vacht. Hij sprak het baasje aan, maar die verstond hem niet. De arme man sprak alleen Pools, en mijn baasje zijn Pools is niet zo goed... enfin, hij gebaarde dat hij het een erg mooie hond vond, en mocht het dier aaien. Waarna het baasje van de hond zijn hand uit stak en om geld vroeg! Moest mijn baasje geld vragen voor elke keer dat iemand tegen ons zegt "da's toch zo'n mooie hond dat u daar hebt, meneer!" hij er een leuke zakcent zou aan overhouden!
Hier zie je het "oude" stadscentrum van Warszawa. Er zijn 1 miljoen 800 duizend inwoners in de hoofdstad. Voor 1939 genoot Warszawa door enorme rijkdom aan gebouwen en uitgaansmogelijkheden een grote rijkdom, en werd zelfs vanwege zijn uiterlijk en de sfeer vergeleken met Parijs. Maar tijdens de tweede wereldoorlog werd Warszawa volledig met de grond gelijk gemaakt. Een deel in het stadscentrum werd in dezelfde stijl terug opgebouwd na de oorlog, waardoor het terug iets van zijn cosmopolitische allure heeft teruggekregen. Het "oude" stadscentrum is dus nog geen 70 jaar oud! Het centrum bestaat uit een mengelmoes van bouwstijlen, waar glazen torengebouwen, winkelcentra, musea en kerken, een aartslelijk gebouw geschonken door Stalin en woonkazernes elkaar zonder overgang afwisselen.
Het congresgebouw bevond zich heel dicht bij dit gebouw. Er staan er feitelijk 2 naast elkaar, en het zouden oude "gasketels" zijn. Deze zouden tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt zijn om de Poolse bevolking te vernietigen. De Nazi's hebben in 1943 met pantserwagens en vliegtuigen huis na huis in brand gestoken. Ze hebben de ganse stad met de grond gelijk gemaakt. Stalin liet de Nazi's hun gang gaan. Zijn bedoelingen waren simpel : een toekomstige oppositie de kop indrukken, de regering (in ballingschap) in Londen verzwakken en zo de handen vrij krijgen om een communistische regering in het zadel te hijsen. Warszawa stierf langzaam maar zeker, 300 000 mensen lieten het leven. De Duitsers sloten de overlevenden op in concentratiekampen en begonnen de stad methodisch te vernietigen. Ze dynamiteerden zelfs de ruïnes. Toen het Rode Leger op 17 januari 1945 ten slotte toch de stad kwam ontzetten, werd het door zowat VIJFTIEN overlevenden opgewacht... Dat de stad terug tot bloei kwam heeft te maken met de koppigheid en de overlevingsdrang van het Poolse volk.
De gebouwen blijven staan ter herinnering aan deze afschuwelijke periode.
Ik kan dit alleen maar vertellen omdat mijn baasje hierover verteld heeft. Daar ik niet mee mocht naar Polen, moest ik wel met vakantie gaan. Raja en Kadee en ik hebben vijf dagen bij Maggy en Frans gelogeerd. Dit keer waren we met ons drieën, en dat had een erg positief effect op ons gemoed. Maggy en Frans deden erg hun best om het ons naar de zin te maken, en vooral Kadee en Raja konden zich goed uitleven in de grote tuin. Ze konden spelen met de tantes en met het zusje van Kadee die je hieronder kan zien. Mij interesseert dat spelen niet, ik blijf liever op mijn gemak uitrusten en kijken hoe de anderen dollen. Hetzelfde voor Balzac die ook met vakantie was bij Maggy en Frans, en die naast ons in een buitenverblijf sliep.
Het uur van afscheid nemen was aangebroken. Het vrouwtje kwam ons halen en we vertrokken naar Mechelen. Ondertussen heb ik al gewerkt, en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik mijn normale leventje terug heb...
Dag Maggy, dag Frans! Bedankt voor al jullie goede zorgen... en tot binnenkort...!
Hallo daar, zijn jullie terug? Ik bedoel terug van verlof? Hopelijk hebben jullie dan beter weer gehad dan wij hier, want het was nogal een natte zomer hier... Er waren wel mooie dagen bij, zoals wanneer deze foto genomen werd. Toen was het echt snikheet. En ik moest mijn ogen toeknijpen tegen de zon, ze was oogverblindend ... Meestal werd die dag dan beëindigd door een fameus onweer! Zo hebben we er de laatste tijd véél gehad, en helaas ook zo'n straffe onweders dat er mensen overleden zijn, zoals tijdens dat festival.
We waren met het bazinnetje op de wei gaan spelen. Niks aan de hand. Tenminste, dat dacht ik. Eigenlijk had ik het kunnen weten, als ik genoeg naar het vrouwke had gekeken. Zij keek regelmatig naar de hemel en zei dat we moesten voort maken met onze ... p...p.... en k...k... Pfff zeg, waarom moeten wij ons afjagen in die hitte? De warmte was bijna tropisch, zo zwoel. Dan ga je toch niet verwachten dat wij ons gaan haasten zeker? ... Tot het plots donkerder werd - vreemd eigenlijk, zo midden in de namiddag - en een frisse wind opstak. Heerlijk, een koele bries.... gevolgd door een hels lawaai!!! Donder en bliksem! Hola, wegwezen hier!!!!
Ik ben in volle vaart naar de uitgang van de wei gespurt, op mijn hielen gevolgd door Kadee. Die wist niet waarom, die liep maar mee, om mee te lopen. Kadee is nog jong en onverschrokken, maar ik op mijn ouwe dag wil binnen zitten voor dat het onweer losbarst hoor! Op een kik-en-een-mik stonden we met drie aan het poortje, te wachten dat het vrouwtje ons mee naar huis zou nemen. We waren nog maar goed binnen of het spektakel begon. Was ik blij dat we binnen zaten!
Op een andere dag waren we in de stad aan het wandelen toen er een hagelbui plots, uit het niets, uit de hemel viel. Met veel gekletter vielen die ijsbolletjes op de grond, en we zijn gaan schuilen op een overdekt terras van een café op de Grote Markt. Op zich heeft die hagelbui niet lang geduurd, maar lawaai dat het maakte, amai mijn oren! Het vrouwtje heeft iets besteld om te drinken, en we zijn daar nog eventjes gebleven om te genieten van de mooie regenbogen. Ja ja, twee regenbogen stonden over het stadhuis. De zon scheen langs de ene kant, aan de andere kant scheen de maan, zo donker was de hemel. Het resultaat was héél mooi, kijk maar...
Toen ik met mijn baasje van een wandeling in het park terugkwam, zagen we een meneer die met zijn hondje was gaan wandelen, terugkeren naar huis. Ik denk dat zij ook in het park gewandeld hadden, want de kleine hond (ik denk een terriër of zo) droeg een vrij grote tak in zijn muil. De tak was wel een meter lang en hij had die stevig tussen zijn tanden geklemd. De stok stak langs weerskanten een heel eind uit zijn muil en toen hij binnen wou gaan, bleef de hond steken want de tak kon niet door de voordeur. Het baasje van de hond had niets in de gaten, en stond zijn schoenen binnen aan de voordeur, uit te doen. De kleine hond ging een paar stappen achteruit en met een stevige aanloop stormde hij - nog steeds met die tak in zijn muil - door de voordeur. Tenminste, dat was zijn bedoeling. De tak was nog steeds te groot... en de hond sloeg over kop en rolde de inkomhal in... tot voor de voeten van zijn baasje... Ik vrees dat die (de hond hé!) een paar tanden kwijt gespeeld is...
Dat doet mij denken aan een andere keer, toen ik voor de deur van de living ben gaan liggen. In de living dan. Het vrouwtje was brood gaan halen bij de bakker, en het geurde heerlijk. Ze had de mand met het lekkers in de living gezet. Kadee stond te popelen om uitgelaten te worden, en zij had dat goed verstaan. Daarom heeft zij waarschijnlijk het brood niet direct op zijn plaats in de keuken gelegd... met alle gevolgen van dien. Raja en ik waren in de living gebleven terwijl het vrouwtje met Kadee ging wandelen. Raja heeft het brood uit de mand genomen, heeft de zak opengepeuterd, en heeft daar één boterham, en nog een boterham uitgehaald en opgegeten. Ik had mij voor de deur gelegd, zodat het vrouwtje niet direct zou binnen kunnen, en Raja de tijd zou hebben om zich te verstoppen... en het is gelukt hoor! Raja en ik waren "partners in crime". Maar we hebben allebei een uitbrander gekregen, en dat had ik niet verwacht. Feitelijk had ik beter ook een boterham gepikt, dan was ik niet voor niets gestraft...!
Onze Kadee is bijna zes maanden oud. Nu hij al zijn tanden heeft
gewisseld, denkt hij dat hij zo groot als ik. Dat ondervind ik aan zijn
manieren. Maar kom, als je goed kijkt, dan zie je dat ik nog steeds de
grootste en de sterkste ben, terwijl hij erg zijn best doet er uit te
zien als ik...! Tijdens de les in de school let hij goed op, en ik moet
eerlijk bekennen dat Kadee baat heeft bij de lessen die hij op woensdag
volgt. Het vrouwtje doet goed haar best om hem zo dikwijls mogelijk naar
de les te brengen, zodat hij betere manieren krijgt. Maar manieren en
manieren ... is twee....
Kadee heeft een komieke manier van liggen. Ik denk dat die niet van
Poolse maar van Egyptische afkomst is. Kijk, zoals die hier op de grond
ligt, dat kunnen alleen Egyptenaren. Het vrouwtje heeft een filmpje
gevonden waar Egyptische danseressen zulke bewegingen maken. Klik op de
link onder aan de bladzijde, en geniet...
Vanmorgen vroeg wekte het vrouwtje ons nog vroeger als gewoonlijk, wanneer we naar school gaan. Ze had een verrassing voor ons : we gaan niet naar school! Joepie...? Waarom moeten we dan in godsnaam op zo'n onchristelijk uur opstaan? ... Er werden zakken ingepakt met handdoeken, snoepjes en waterflessen, wandelschoenen... ah? wandelschoenen? Gaan we wandelen? Goh, leuk! Yes! En zo was het. We vertrokken naar het zuiden van het land. De hondenclub waar wij bij zijn, had een wandeling georganiseerd, en wij waren van de partij. Hier zijn we net aangekomen, en zoals je kan zien aan de plassen op de grond, had het tot kort voordien nog goed geregend. Niks aan de hand, lekker fris weertje om te wandelen, nietwaar?
Het was een leuk weerzien met de andere leden van de club : Balzac en Voltaire, Goral en Ghrabina, en ik ben verdorie nog een paar namen vergeten... Het zijn dan ook moeilijke namen, hé? "Robbe" dat is tenminste gemakkelijk te onthouden! De strafste gasten kregen een muilband aan, omdat die elkaar niet zo graag zien. Achteraf liep er één op kop en de andere sloot de rij, en al de rest liep daartussen. Dat ging heel goed zo. Zelfs Raja was van de partij. Het vrouwtje wou hem deze wandeling niet ontzeggen, wie weet of hij de volgende keer nog mee kan.
Onderweg kwamen we huisjes tegen die soms tot de verbeelding spraken. Zoals dit hier. Ik hoop dat dit niet bewoond is, want het ziet er maar schamel uit. Bij ons in Vlaanderen zijn we toch meer luxe gewend...
En dit heb ik bij ons toch ook nog nergens gezien. Wat is dit trouwens : is het vriendje van het meisje een motorrijder en zingt hij zijn ballade onder haar raam alvorens via datzelfde raam naar binnen te kruipen? Of dient de ladder om stiekem weg te sluipen 's nachts om dan met de moto weg te rijden? Euhm, da's onwaarschijnlijk, want zo'n ding maakt een hels lawaai, vooral 's nachts als iedereen slaapt... De wandeling ging verder en ik kon het niet gaan vragen aan de bewoonster... dus hebben we er het raden naar... geef je fantasie de vrije loop, je ziet wel waar je uit komt ... ;-)
Ondertussen ging het steil bergop. In de hitte. Want de zon scheen genadeloos op ons neer. Dit was een Calvarieberg, zie maar hoe het baasje met zijn armen in kruis naar boven trekt! En Kadee, die zag het niet meer zitten...
Gelukkig kwamen we iets later op een schaduwrijk weggetje waar de baasjes halt hielden om op adem te komen. Ik ging languit liggen in het frisse gras, en oh, kijk! dauwdruppels!
Nog wat verder hielden de baasjes weer halt, want het was echt, echt snikheet. Kadee was kapot, die ging gewoon liggen en die bewoog niet meer. Ik zie het baasje denken : "Moet ik die Kadee nu straks dragen zoals het bazinnetje Raja in haar armen draagt...? Deze is wel 30 kg zwaar, en ik heb het al zo warm ... "
Toen kwamen we water tegen en liepen we (eindelijk) in de schaduw. Hier konden we op een rustig tempo genieten van het uitzicht en van het water, waar we helaas niet in konden. De berm was te hoog om af te springen, en vooral om er terug op te springen achteraf! Dat zou wel deugd gedaan hebben, een beetje zwemmen... Vooral Kadee had het nodig, die was daarboven onstuimig in een verse koeievla uitgeschoven!
Eén van de baasjes kent heel goed de uitbater van een taverne in de buurt, en we waren allemaal welkom, honden én baasjes. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van zijn schaduwrijk terras en kregen emmers vol fris water. Toen we allemaal opgeknapt waren, zijn we stilletjes aan terug naar huis vertrokken. Het vrouwtje heeft ons avondeten gemaakt, waarna we allemaal zijn ingedut. Dit was nog eens een wandeling!
Ik heb nieuwe vriendjes gemaakt. Vorige zondag waren we op de hondenweide van het Vrijbroekpark in Mechelen en we hebben daar flink gespeeld. Hieronder zie je de baasjes van de nieuwe vriendjes. Je kan de vriendjes ook terugvinden op Facebook :Hondenweide mechelen. Neem gerust een kijkje en amuseer je met onze capriolen. Tussen haakjes: Het zijn niet alleen "onze" capriolen, maar ook die van mijn baasje die je kan bewonderen...
Hieronder zie ik mijn baasje vastberaden naar een rioolpijp lopen. Ik dacht dat hij ging spelen met de twee meisjes....
Maar niks was minder waar!
Robbe : Huh baasje, wagadegijdoen?
Robbe : Potverdorie zeg baasje, is daar iets te zien misschien? Kadee : Iets te zien, iets om mee te spelen?
Kadee : behalve een zwart gat zie ik niks.
Kadee : Ik vind dat niet plezant zenne, ik speel ni mee, pffff.... ik ben al weg.
Robbe : Baasje! Joehoe baasje? Hum baasje?
Robbe : Verdorie toch, baasje zeg dan toch iets? Ge zegt niks... wacht ik kom zien...
Robbe : Ahhh, eindelijk licht aan het eind van de tunnel! En baasje is hier ook, oef! Zeg baasje, dat lap je mij toch geen twee keer zenne
Toen we in het park zelf aan het wandelen waren, zagen we een oud meneerke op een bank zitten. Hij had ook een oude hond bij. Het meneerke at stukjes kaas en spuugde die dan uit. Zijn hondje op de grond kon dan de stukjes pakken en opeten. Waarschijnlijk was dat een heel oud hondje zonder tanden, en zorgde zijn baasje op die manier dat het eten kreeg. Als ik er over nadenk, als mijn baasje nog meer tanden verliest zal ik dat dan voor hem ook moeten doen...?
Gisterenavond zag ik iets gebeuren vlak voor de deur van onze praktijk. Het was al vrij laat en donker, en ik vertrok met mijn baasje naar huis. Terwijl het baasje zijn boekentas op de grond zet en de deur op slot doet, stopt er een auto vlak voor onze voordeur. Het portier van de passagier gaat open en een bruine meneer leunt half uit de wagen. Ik dacht dat hij eruit zou vallen, maar hij beperkte zich tot het onderkotsen van onze stoep. De deur ging terug dicht, de auto vertrok en liet een naar pizza-ruikende brij achter. Goh, dat rook eigenlijk wel lekker, ik had nog niet gegeten en wou dichterbij komen... maar het baasje vond dat weer niet gepast. Ik vloog de auto in en hij ging de boel opkuisen voor we vertrokken. En ik had zo'n honger...!
Een madam liep in de Adegemstraat en werd plots overvallen door drie boerka's. Ze was haar gouden ketting kwijt, ze liep een gebroken neus op, haar lip vol bloed en ze had een grote wonde in haar voorarm. En zo kwam het dat mijn baasje die madam moest naaien en zijn middageten aan zijn neus zag voorbijgaan (en ik mijn middagkoekjes)...
Gisteren was ik flink zenuwachtig. Dat kwam omdat ik met mijn baasje aan een test van sociaal gedrag zou meedoen. Het doel van zo'n test is om te onderzoeken of ik mij sociaal gedraag ten overstaan van mens en dier en mij normaal gedraag in het verkeer. Weet je, er waren twee Keurmeesters die de honden keurden. Ik voelde mij als Miss België! En daarbij, de laatste keer dat ik "gekeurd" werd door de dierenarts (en zij tussen mijn benen voelde) ben ik daar iets kwijt geraakt! Je zou voor minder zenuwachtig worden!!! Hier zie je mij en mijn baasje in de rij staan wachten op onze beurt. Dat was net voor we zouden beginnen. Ik keek alvast opzij om nog een glimp van het vrouwke op te vangen. En daar stond ze, met haar twee duimen omhoog naar mij te zwaaien. Waarschijnlijk heeft dat geholpen!
Er werd heel wat van ons verwacht. Het begon al met het betasten : 't is te zeggen dat de Keurmeester mijn tatoeage of ingeplante chip moest controleren om zeker te zijn dat ik wel Robbe ben. Hier werd ik door mijn baasje vastgelegd met een leiband van 3m lengte. Mijn baasje laat mij achter en loopt weg. Ik zie hem zeker twee minuten niet meer. Ondertussen lopen er mensen voorbij met en zonder hond en kijken ze hoe ik reageer op die voorbijgangers. Trek ik mij veel aan van die passanten, pff, ik kijk alleen maar in de richting waar mijn baasje naartoe is gegaan en hoop hem snel terug te zien.
Er was ook een wandeloefening waarbij wij een linkse en rechtse hoek moesten maken, en door een groep van ten minste zes in de groep bewegende, pratende personen moesten slalommen en stoppen in het centrum van deze groep. Fluitje van een cent (voor mij toch!). Weet je wie er naast mij loopt? Dat is Lies met Mira. En Lies is bekend van op TV, want ze heeft meegedaan in Blokken enkele weken geleden. De Keurders en Stefaan hebben hun scoreblad vast en noteren alles wat ze zien.
Er was nog een andere oefening waarbij mijn baasje en ik ingesloten werden tot op 1 meter door een groep van zeker tien personen. Ik bleef rustig, want mijn baasje was bij mij. Een andere oefening was dat mijn baasje alleen werd ingesloten en ik op zeker 10m afstand van hem door iemand anders aan de leiband gehouden werd. Gelukkig riep mijn baasje mij en mocht ik naar hem toe lopen. Eén van de criteria om te slagen was dat je als hond rust en zelfverzekerdheid uitstraalt wanneer je tussen een groep moet bewegen. Het duurde niet al te lang of we mochten terug op onze plaats gaan staan. Mijn baasje was tevreden en liet dat ook zien.
En.... tatataaaaa! Voilà. Het is gelukt. Yes! Joepie!!! Wat er gelukt is? Euh... awel, kijk maar... Geslaagd voor de test sociaal gedrag
Het vrouwke was ook gekomen om te supporteren natuurlijk. Ze was al voor ons vertrokken met Kadee in de aanhangwagen. Ze rijdt met de fiets en Kadee rijdt mee. Hij vindt het nog leuk ook heeft hij mij gezegd. Hij maakt zich niet moe terwijl het vrouwke 25kg moet meetrekken, hihi! Maar zoals ik het hier zie zal hij niet al te lang meer in het karretje passen...
Eerder deze week is mijn baasje voor een ganse dag weg geweest met zijn mama. Al van vijf uur 's morgens was hij opgestaan en pas na acht uur 's avonds was hij terug. Omdat het vrouwke ook niet thuis was, mocht Kadee gaan logeren bij Rosette en haar man, en Indie. Hij heeft daar een nacht en een dag doorgebracht en hij vond het geweldig. Omdat Indie nog jong en speels is hebben ze samen gespeeld tot ze van uitputting neervielen. Thuis zit Kadee met een zieke Raja opgescheept die niet zo veel kracht meer heeft om te spelen en daardoor veel slaapt. En dan ik, ja zeg, ik werk wel met mijn baasje hé. Wanneer ik dan thuis ben wil ik gerust gelaten worden, en spelen, dat hoeft niet voor mij. Ik mocht die dag thuis blijven met Raja, en samen hebben wij het huis bewaakt. Wij zijn echte bewakings- en beveiligingshonden! Niemand moet het wagen binnen te komen wanneer de baasjes er niet zijn, want dan ben ik er! Kadee daarentegen, da's nog een bébé. Die moest heel erg geknuffeld worden omdat hij zijn baasjes gemist had...
Dit is oud nieuws : "de laatste dagen van Pompeï". Mijn baasje heeft deze krant op zolder gevonden, en de datum die er op staat is dinsdag 26 december 72. Maar volgens mij kan dat niet juist zijn. Want ik heb ergens gelezen dat het begin van 't einde van Pompeï begon op 24 augustus 79. Hoe kan dat toch? Wist de krant al 7 jaar op voorhand hoe de laatste dagen van Pompeï zouden zijn? Naar mijn bescheiden mening, als de dingen al zooooo lang geleden zijn, kan je er al gauw een paar jaar naast zitten!
Het volgende is ook nieuws, maar minder oud als het voorgaande. Mijn baasje is naar de Ieperse Nocturnen geweest. Noc-turnen, ik dacht eerst dat hij ging "turnen" ... euh, daar had ik toch enkele bedenkingen bij. Achteraf bleek dat het ging over de Nocturnes, met een "s" vanachter in plaats van een "n". En een nocturne betekent zowel "nachtgezang" als "nachtelijk". Dus eigenlijk nachtelijk nachtgezang. En zo was het : na negentien uur begon een drie uur durende theaterwandeling die het wel en wee vertelt over Ieper te beginnen met de zomer van 1384 na de belegering door de Engelsen en de Gentenaars en eindigend vandaag met oud- Ieperlingen die het geschopt hebben tot BV : politicus Renaat Landuyt, tv-journalist Karl Vannieuwkerke, acteur Bert Vannieuwenhuyse en modeontwerper Edouard Vermeulen (Natan). Er werd zowel gezongen als gedicht, en hóe!
De wandeling begon onder de deskundige leiding van Tante Paula. Ze is "latrinair assistente" van de stad Ieper, en zoals je kan zien had ze haar attributen bij! De gasten werden verwelkomd met poëzie van de onderste plank... hoe kan het ook anders... met een WC-madam als gids! En de WC bleek de rode draad te zijn in dit ganse gebeuren...
Met een gemotoriseerd vlot werden de wandelaars over de Zillebekevijver gevoerd. Ze moesten gaan zitten op houten banken waar WC-brillen op geschilderd waren en ze kregen een drankje dat de kleur had van WC-reiniger... Het is langs de oevers van de Zillebekevijver dat priester-dichter Guido Gezelle zijn gedicht 'In 't Riet' heeft geschreven in 1898. Hieronder zie je een klasje waar de juf aan de leerlingen vraagt om het gedicht voor te dragen.
Mijn baasje houdt van cultuur, dat mag gerust geweten zijn. Gedichten, gezang, toneel, ... het kan hem allemaal bekoren. Zie hoe hij met open mond geniet van het schouwspel
Daarna ging de wandeling verder door het bos, en kwamen rare personages vertellen over drollen en scheten, ze rijmden over de darmen of liever over de inhoud ervan ... en brachten tenslotte de wandelaars tot hier....
Alle mogelijke versies van WC-potten stonden tentoongesteld. Ze waren beschilderd en versierd, wel ja, het oog wil ook wat hé? Maar dan! O gruwel...! In een donkere kelder van een etablissement stond weer zo'n exemplaar. Er stonden champagneglazen klaar en iedereen mocht tappen uit de bron... kijk zelf hoe mijn baasje zijn glas vult... dit had ik nooit gedacht van hem, echt niet...
Mijn baasje heeft erg genoten van zijn uitstap, dat is zeker! Hij heeft zo weer inspiratie opgedaan en wie weet welke gedachten (of gedichten) nu uit zijn brein zullen ontspruiten!
En wat je nu te horen krijgt is het laatste nieuws van vandaag, van vanmorgen eigenlijk. Het is niet echt goed nieuws, eigenlijk ook geen slecht nieuws, het is gewoon nieuws. Ik moest vanmorgen in school nog eens de proef afleggen. En ik ben weer gebuisd. Nah. Daarmee weet je het. En het kan mij niet schelen. Voor mijn part : de pot op!
Jean de la Brassine is niet meer. Weet je nog, die hond die voortgetrokken werd in een karretje omdat hij ingegroeide nagels had en te dik was? Hij is deze week overleden. Ja, het schijnt dat hij zo'n groot hart had. En water in zijn longen. Zijn vrouwtje is ontroostbaar. Ze weende tranen met tuiten toen ze aan mijn baasje vertelde dat hij wel een erg vervelende hond was, maar dat ze er na al die jaren toch aan gehecht was geraakt. Ze heeft nu in haar living een groot portret van hare Jean met een zwart lint over de kader. Het verdriet zal tijd nodig hebben om te slijten ...
Madammen zijn soms rare wezens. Meestal weten ze het allemaal beter, maar, eh... toch niet altijd. Onlangs kwam er een chique madam op raadpleging bij mijn baasje. Zoals gewoonlijk lag ik onder de bureautafel van mijn baasje stilletjes alles in 't oog te houden. De madam gaat op een stoeltje zitten en begint haar verhaal te vertellen... ik werd al gauw slaperig van haar relaas en besloot mij eens te verleggen. Ik zuchtte eens diep (zo van : amai madam, gij kunt nogal een stukske zagen) legde mijn ene poot over de andere en mijn kop naar de andere kant. Haar stem stokte in haar keel, ze maakte zo'n geluid als "ki kkk kk " en dan "iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!! Doktoor, da's nen echte! Gene opgezette! Ik dacht, ... ik dacht, dat die ni echt was!!! Amai zeg, nu ben ik wel hard verschoten, zenne!" Hela hela zeg, ik "n'en opgezette"??? Mij nog niet goed bekeken zeker? Toen moest ik niets meer van haar weten en ik heb mij met mijn rug naar haar gedraaid. Geen blik heb ik haar nog gegund, zelfs niet toen ze haar verhaal verteld had en ze naar buiten ging. Nen opgezette... puh!
Toen de auto van mijn baasje voor herstelling in de garage was, hebben mijn baasje en ik veel te voet/poot afgelegd. Zo gingen we langs bij een apotheek die enige tijd geleden overvallen werd. De apotheker had mij nog nooit gezien maar al wel over mij gehoord. Van mijn baasje natuurlijk. Hij zei tegen mijn baasje dat hij nu begreep - en wees met zijn kin in mijn richting - waarom hij (mijn baasje) niet meer overvallen werd. Tja, niet moeilijk, ik ben er toch?
Er kwam een verschrikkelijke kleine op raadpleging samen met enkele grote stouteriken. Ze waren boos omdat de school hun ziektebriefjes niet had aanvaard. Maar ja, ze waren niet ziek geweest en ook niet naar de dokter gekomen, omdat ze niet ziek waren. Ik vond toch ook dat ze er niet ziek uit zagen. Ze werden door de dokter weggestuurd, maar de kleine ging nog eerst even naar het toilet in de wachtzaal. Mijn baasje heeft ze niet meer terug gezien nadien. Maar na een tijdje kwamen patiënten uit de wachtzaal kloppen op de deur van het kabinet. Omdat er een overstroming bezig was in het toilet. Het water kwam van onder de deur en liep de wachtzaal in, en het grote tapijt was al doorweekt. Mijn baasje is direct gaan kijken en ja, het water stroomde uit de lavabo van het toilet. Die kleine had de kleine kamer gesaboteerd! Mijn baasje heeft gelukkig de waterkraan kunnen dichtdraaien en heeft dan de oorzaak gevonden van de waterval. Er waren twee condomen gebruikt als stop : ze waren voor een deel gevuld met water en dan een knoop erin. De ene diende als stop voor de afvoer, de andere was in het gaatje van de overloop gepropt. Daarbij hadden ze ook nog een volle rol wc-papier in de toiletpot gegooid en hadden ze een paar keer doorgetrokken. De rol was helemaal opgezwollen en het water stond tot aan de rand. Awel, proper gasten als je het mij vraagt! Mijn baasje heeft alles opgekuist en gedweild en droog gemaakt. Het soppende tapijt heeft hij met veel moeite, want het was zwaar van het water, op de koer gelegd om te drogen. Dat ze maar wachten die gasten, ik heb ze geroken, en ik zal ze herkennen...
Met mijn baasje ben ik gaan wandelen in het park. Daar kom ik graag. We zien daar nog andere honden met hun baasje, en het is er mooi. Op een grasveld hadden de werkmannen een ronddraaiende tuinsproeier gezet. Er was een boxer die ruzie had met het ding : hij sprong telkens op naar de waterstraal en trachtte die volledig op te drinken. Maar dat is hem niet gelukt hoor, het water bleef maar komen! We kwamen toen ook een hele grote, dikke meneer tegen die een heel klein bruin hondje aan de leiband had. Het was een grappig zicht, die struise meneer en dat piepklein hondje dat er achteraan hobbelde. Het leek erg op wat je soms ziet in een stripverhaal, hihi
Kadee is ondertussen al drie maanden en half. Hij groeit ongelooflijk snel. Nu kan hij mij ook al goed bijhouden met het lopen, het wordt moeilijker voor mij om eens alleen te zijn. Wanneer hij dan langs mij gelopen komt heeft hij de vervelende gewoonte om mij in de flank of mijn hals te bijten. Soms moet ik dan echt uit mijn krammen schieten en hem laten verstaan dat hij moet stoppen, grrr! Het bazinnetje was met mij en met Kadee gaan wandelen langs het voetbalveld. Daar kunnen we ongestoord los lopen als er geen match bezig is. Eigenlijk is dat wel leuk, er zijn ook geen andere honden. Vorige week kwamen we daar plots Roodkapje en haar oma tegen. Het kleine meisje was direct zot van Kadee. Mij vond ze ook wel mooi, maar een beetje te groot. Ze heeft lang met Kadee gespeeld tot ze allebei moe waren. Het was mooi om zien. Ondertussen kon ik mijn gang gaan, ik werd gerustgelaten! Hola zeg, dat was leuk. Ik kon eens liggen of slenteren, lopen en zitten zonder dat Kadee aan mijn pels hing. Ik hoop dat het kleine meisje daar af en toe nog komt spelen, dan zijn we allemaal content!
Kadee doet soms wel gekke dingen hoor. Een paar ochtends geleden waren het baasje en het bazinnetje op hun terras aan het ontbijten. De vogeltjes komen héél dicht, tot op een meter of twee van de tafel waar de baasjes zitten. Kadee lag op zijn gemak te kijken naar het spektakel van de vogeltjes die af en aan gevlogen kwamen. Grasmussen, koolmeesjes en andere vogeltjes en hun kroost dat ze leren vliegen. Hij verscherpte zijn aandacht toen een klein vogeltje in het gras landde en daar wat rondscharrelde. Ik zag het aankomen, de baasjes niet. Kadee was met één sprong tot bij het jong gekomen dat van schrik niet meer wist dat het kon vliegen. Kadee maakte een maaibeweging met zijn open muil en de vogel zat er in! De baasjes hadden iets gemerkt, maar te laat. Ze zijn Kadee achterna gesprongen, maar die was hen te vlug af! Hij spurtte van hier naar daar, en telkens hapte hij de vogel verder naar binnen. Toen er niets meer van over was, heeft hij de baasjes laten dichterbij komen. Die hebben niets meer gevonden, zelfs geen pluim... Toen het baasje gisteren een boek las op het terras, had hij zijn bril naast hem op de tafel gelegd. Die bril heeft hij nodig om te kunnen autorijden, en om verder te zien dan zijn neus lang is. Dus niet om te lezen. Kadee kwam eens kijken waarom het baasje daar zo stilletjes zat. Hij zag de bril, gapte hem van tafel en ging ervandoor zo snel hij kon. Kadee verdween met de bril onder een hele grote struik waar hij zijn hol gemaakt heeft. Ik zag het baasje op handen en voeten onder de struik kruipen, zo ver hij kon, en maar tasten met zijn handen. Hij vond een bal, een stuk koord, wat stenen, een plastic speeltje, een bot of twee, rommel en vanalles, maar geen bril. Vol vertwijfeling is hij dan maar naar binnen gelopen, waar het vrouwtje net van onder de douche kwam. Hij vertelde haar dat Kadee zijn bril had gepikt van tafel, en die onder de struik had verstopt. Het vrouwtje moest even hard lachen, ze vond het eigenlijk wel grappig dat hij het aan haar kwam vertellen, alsof zij in haar natte nakie zijn bril in het stoffig hol van Kadee zou gaan zoeken, hahaha! Ze heeft zich eerst aangekleed en haar bril opgezet, en toen heeft ze direct de bril van het baasje gevonden. De stukken waren gelukkig nog heel, er was geen kras meer op als voordien. Eind goed, al goed
Vorige week zondag was het mooi weer, eigenlijk een beetje warm om al die oefeningen te doen. Maar vandaag, hola, kregen we regen en wind. We zijn niet naar school geweest vanmorgen. Dat is een beetje de schuld van mijn baasje. Hij heeft te lang gewacht om met zijn auto naar de garage te gaan en nu is die kapot. De Robbemobiel is in de garage om te herstellen, en het baasje heeft een vervangwagen gekregen. 't Is duidelijk "gekregen", want ocharme zo iets klein met maar 2 deuren, puh... Mijn baasje krijgt er amper zijn twee boekentassen in en nog wat prullen. En ik, wel ik mag er niet in. Want er zouden eens wat haartjes van mij op de achterbank kunnen blijven hangen. Awel, ik wil er al niet meer in, voilà sé. Het resultaat is natuurlijk dat mijn baasje nu heel veel te voet moet doen met mij. Tja, dat is dan maar zo hé, het zal hem leren vroeger naar de garage te stappen...!
Omdat we nu zo veel samen in de stad rondlopen, komen we natuurlijk weer veel mensen tegen. Er zijn graafwerken bezig aan de Plezante Brug, en er rijden nu geen auto's meer op dat pleintje. Mijn baasje loopt met mij langs daar om naar het park te gaan waar we rustig kunnen wandelen. Hij had mij niet aangelijnd, en dat vond ik wel leuk. Want dan loop ik zo'n meter of twee achter hem, en alle mensen op ons pad maken plaats. We hebben de vrije doorgang, het lijkt wel de Rode Zee die opengaat
Het vrouwtje haar onderarmen staan vol schrammen en blauwe plekken van Kadee. Die kan nogal wild tekeer gaan als hij wil spelen. Hij weet dan van geen ophouden en verveelt het vrouwtje door steeds tegen haar op te springen en tegelijk te bijten, haar vel te pitsen met zijn tanden waar hij haar maar kan raken. Soms is het echt raak hoor! En ik kan er van meespreken, want hij heeft mij regelmatig vast bij mijn staart. Zo'n staartbijter ben ik in gans mijn leven nog niet tegengekomen, en gelukkig maar! Het vrouwtje heeft er iets op gevonden, en ik denk dat het werkt. Het baasje had voor haar een boek meegebracht van Martin Gaus. Ze heeft er in gelezen en ondertussen past ze al enkele technieken toe. Zo is er eentje waarbij ze haar vingers in de muil van Kadee steekt, zo ver dat hij moet kokhalzen en met haar duim houdt ze zijn onderkaak vast. Ze moet dat doen telkens wanneer Kadee haar in de hand bijt. Hij vindt dat zeer onaangenaam, en ik moet zeggen dat hij al flink gebeterd is wat het bijten betreft. Hopelijk duurt het niet te lang meer voor ze leest hoe je een pup van je staart kan afhouden. Dan kan ze mij die truc leren, dan ben ik ook gerust...
Alleen als hij slaapt is hij stil. Anders.... spelen en kattekwaad
uithalen, hola! Je zou de tuin eens moeten zien... ik denk dat Kadee in
een vorig leven "mol" geweest is! Putten dat die gast kan maken... hij
is zelfs begonnen met een grote put te graven waar Winnieke begraven
ligt. Het vrouwtje kreeg zowat een beroerte toen ze hem bezig zag! Ze
heeft de put terug gevuld en ze heeft er iets op gezet, zodat Kadee niet
opnieuw kan graven op die plek. Kadee en Raja zijn goede maatjes geworden. Raja heeft Kadee op tijd en stond de les gespeld, en dat heeft resultaten afgeworpen. Kadee weet perfect wat hij mag en niet moet proberen bij Raja, en toch is dat zijn vriend. Ze besnuffelen elkaar bij het binnenkomen, spelen samen, ja, dat gaat goed met die twee. Ik durf zelfs te zeggen dat hij Raja wat levensvreugde schenkt terwijl hij zo ziek is. Allez, dan kan ik toch ook iets positief zeggen over de kleine.
Met het vrouwtje gaan we regelmatig naar "onze" wei om te spelen. Zeker
nu terwijl ze moet leren voor haar examens. Dan spaart ze een wandeling
uit zegt ze. Want met 3 honden wandelen op straat, dat is gewoon niet
haalbaar (voor haar). Wel, die wei is er voor alle honden uit de buurt,
en voor hun baasjes uiteraard. Maar dan wel "apart". Ik bedoel : als wij
er zijn, dan moet niemand anders op de wei komen. Dan ben ik de baas
van mijn roedel, en ik zal mijn wei verdedigen. Ook al zeggen het
vrouwtje en mijn baasje dat het oké is, het is niet oké. En dat hebben
ze allemaal ondervonden toen dat madammeke met Emiel op de wei wou
komen. Het vrouwtje zegt haar dat ze gerust kan binnenkomen, dat het
geen kwaad kan want alle honden zijn braaf. En Emiel is zo'n schattig
hondje. Ja zeg, een dikkerdje op korte poten met een ingedeukte snuit
waardoor hij altijd snurkgeluidjes maakt als hij rond loopt. Een Franse
Bulldog of zo is dat. Komaan, da's geen hond, da's een karikatuur. En
dat heb ik hem laten voelen. Want hij kwam op mijn wei, ik heb
"gechargeerd" en ben als een kanonskogel op hem afgevlogen. Ik heb hem
bij zijn vel gepakt en de lucht in gesmeten. Gegil van zijn bazinnetje,
mijn baasje die zich op mij werpt... ja, oké, ik ben dan gestopt. Ik
dacht dat ze het wel begrepen zouden hebben, en dat Emiel en zijn
bazinnetje de wei zouden verlaten, maar néé! Die kwamen verder binnen!
Ah nee, dat zal niet waar zijn! Ik schud mijn baasje van mij af en ga in
de aanval. Ik heb Emiel nog net kunnen raken, maar zijn vrouwtje had
hem al aan de leiband omhoog getrokken. Mijn baasje is dan met mij uit
de wei vertrokken, het bazinnetje is gebleven met Raja en Kadee om wat
met Emiel te spelen. Om zijn traumatische ervaring te vergeten. Dat hij
maar niet vergeet, dat ik hem ook niet vergeet...
Het baasje heeft gezegd dat als we de Robbemobiel terug hebben, we met z'n allen en met Yentl erbij, eens langs de vijver gaan wandelen. Ik kijk er al naar uit, want dat doe ik graag. Misschien kan ik pootjebaden als het water niet te koud is... Zou Kadee mij ook nadoen dan? Ben benieuwd...
Ja, ik weet het... het is maandag nu, en niet zondag. Het was een lang weekend, en we hebben er van geprofiteerd. Gisteren zijn we nog naar school geweest, en het viel allemaal heel goed mee. Kadee was voorbeeldig braaf. Waarschijlijk omdat hij Jo heeft horen zeggen tegen het vrouwtje dat ze voor hem "Zero tolerance" moet toepassen. Dat wil zeggen dat hij héél héél goed moet opletten en luisteren, anders wordt hij gecorrigeerd. Dan heb ik toch maar chance met mijn baasje hoor
Het vrouwtje heeft zeer weinig tijd, en dat tot het einde van de examens. Daarom deze keer geen foto's maar wel 2 filmpjes over Kadee en mij. Ze heeft gefilmd hoe wij samen spelen in de weide achter ons. Ik heb mij geamuseerd, en ik denk Kadee ook. Nu jullie nog...!
Hallo, het is zondag en dan worden mijn avonturen opgeschreven door mijn bazinnetje. De vorige keer was het een stripverhaaltje geworden, omdat de foto's het toelieten. Vandaag volgen de foto's elkaar niet op dezelfde manier op, en het vrouwtje kon geen stripverhaal maken. Nee, nu maakt ze er een thriller van! Het gaat natùùrlijk niet over mij... wat had je gedacht ... maar over Kadee de Verschrikkelijke. Om te beginnen zie je mij, gelukkig maar, dit is tenslotte mijn blog!
Mijn baasje vindt altijd nieuwe woorden uit. Ik beeld hier een "hondernis" uit zegt hij. Ik snap er niets van...
Ik lig rustig tussen de twee plaatsen in, zo heb ik een goed overzicht van alles wat er gebeurt. Als iemand binnenkomt of naar de andere plaats wil, dan moet die over mij stappen. Zelfs als ik slaap zal ik het weten wat er gebeurt. Voordeel van deze ligging : als Kadee in de keuken is, kan hij niet aan mijn staart...
Vanaf hier begint de thriller. Zet je alvast maar schrap in de zetel... tenminste als Kadee je plaats niet heeft ingenomen... Hij mag het niet hoor van de baasjes, maar toch zal hij in de zetel kruipen als hij zijn kans schoon ziet.
Buiten het feit dat Kadee een staartbijter en zetelkruiper is, is hij ook nog een "Pantoffeldier". Vanmorgen waren het de pantoffeltjes van Yentl die zijn voorkeur hadden...
Wanneer hij in de tuin plots iets rond en glanzend ziet rondvliegen, denkt hij "Hey, dat ken ik nog niet! Wat is dat nu weer voor iets?" Hij is "verrückt", dat zie je toch aan zijn ogen ...!
De ronde, glanzende rondvliegende bollen vliegen met velen in zijn richting. Kadee vindt het maar niks, en toont zijn schoon scherp gebit aan de UFO bemanning. Iets later heeft hij alle UFO's stuk gebeten, het schuim stond hem op de lippen...
De dreamcatcher moest er ook aan geloven. Dat ding hangt daar maar deuntjes te maken in de wind, maar Kadee wil zelf muziek maken. Hij springt en hapt, hij heeft ondertussen de klepel afgerukt, maar dat kan hem niet schelen. Bijna elke keer dat hij eronder loopt, springt hij omhoog om toch maar geluid te krijgen uit de dreamcatcher, die ondertussen een "dogcatcher" is geworden...
Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, Kadee zet zijn tanden graag overal in. De handen, armen, voeten en tenen van het vrouwtje moeten er steevast aan geloven. Vooral de tenen vindt hij interessant. Ik denk dat Kadee een "teen(kn)ager" is... Ik ben al lang gelukkig dat mijn staart niet altijd het doelwit is... Is dit een thriller of wat...
Het is bijna juni, en dan komen de examens er weer aan. Mijn bazinnetje heeft dan weinig tijd om mijn verhalen neer te schrijven... Ik snap dat wel hoor. Daarom heeft ze er vandaag een stripverhaal van gemaakt. Ik ben benieuwd naar het resultaat...!
Zo zie je hoe het er in 't echt aan toe gaat. Kadee laat mij niet gerust, die denkt maar aan één ding : juist ja, SPELEN! Alsof er niets anders bestaat als spelen! En pas op, hij weet niet van ophouden, en bijt in mijn staart om mij te doen opspringen. Bij Raja heeft hij dat ook eens geprobeerd. Hij is toen ferm geschrokken, want Raja, die bijt letterlijk van zich af... Ik had dat beter ook gedaan in 't begin, dan was ik nu misschien gerust geweest... Baasje baasje baasje, waarom hebt ge mij dit aangedaan? 't is wel een toffe Kadee, daar niet van, maar blijft die nog lang zo speels? Nonkel zijn is vermoeiender dan ik dacht...
Wanneer het baasje en het vrouwtje samen thuis zijn, kunnen we met z'n allen gaan wandelen en spelen. In de wei achter ons is er plaats genoeg om rond te lopen en te dollen. Er ligt zelfs een kapotte bal van Emiel, dat is een hondje uit de straat. Die Emiel heeft de neiging om altijd alles kapot te bijten, we vinden dan ook steeds resten terug op ons speelveld. Vorige keer had hij gespeeld met een vuilblik in plastiek, na een paar keer bleef er niets meer van over! Rare gewoonte als je 't mij vraagt... Hoe zou het nu gaan met Jean-Philippe de la Brassine? Want ondertussen weet ik waarom hij voortgetrokken wordt in een karretje in plaats van rond te lopen op zijn vier poten. Awel, dat komt omdat hij ingegroeide teennagels heeft. Dat doet pijn en hij kan er niet op lopen. Maar dan snap ik dat bazinnetje niet hoor! Waarom gaat zij niet naar de dierenarts om die arme jongen zijn nagels te laten knippen? Wedden dat zij naar de manicure gaat? Pfff, zo'n opgedirkte tuttebel, die kijkt alleen naar haar eigen. Dan hebben wij toch maar chance met ons vrouwke die heel dikwijls nakijkt of bij ons alles nog oké is. Zelfs al vind ik het vervelend dat ze in mijn oren zit of in mijn muil kijkt of alle tanden er nog zitten, dan heb ik liever dàt, dan behandeld te worden als Jean-Philippe de la Brassine. Eigenlijk is dat maar een sukkelaar...
Het was vanmorgen spannend om in school te geraken, want mijn baasje was al vroeg moeten vertrekken om mensen te zien en we waren maar nipt op tijd. Hebben die zogezegd zieke mensen niemand anders als mijn baasje dat ze
kunnen ambeteren op zondagmorgen? Onlangs was er zelfs een madam die
dreigde haar keuken in brand te steken als mijn baasje niet direct zou
komen. Dat was ook op een zondag. Mijn baasje was al ergens anders op
huisbezoek en hij geraakte daar niet direct weg. Toen heeft die andere
madam toch wel echt haar keuken in de fik gezet. De pompiers zijn er
moeten bijkomen, en de keuken is niet meer bruikbaar nu. Het resultaat is dat ik het in de auto op mijn darmen heb gekregen, want mijn baasje dacht dat hij in Francorchamps aan het rijden was. Wel, op het veld in school heb ik dan maar losgelaten wat er zat te dringen... mijn baasje heeft 5 euro poepboete moeten betalen! Ja zeg, niet mijn schuld hoor! Maar na dat intermezzo zijn we aan de les kunnen beginnen. Eerst zag het er naar uit dat het zou gaan regenen, maar het zonnetje brak door de wolken en het werd warm. Misschien ook omdat Jo ons van alles liet doen waarvoor we goed moesten opletten. Mijn baasje kreeg het zo warm dat hij zelfs zijn jas heeft uitgedaan.
Kadee heeft de les ook meegedaan, en die zag het op het laatste niet meer zitten. Hij ging er dan maar bij liggen. Er was waarschijnlijk ergens een motortreffen, want we werden de ganse tijd gestoord door het luide motorgeronk van wel zeker honderd zware motoren die voorbij gereden kwamen. Oef, de les is gedaan, maken dat we van het veld zijn.
Wat ik zo leuk vind aan mijn baasje, is dat hij mij overal meeneemt waar hij kan. Wanneer hij in de stad boodschappen gaat doen bij de apotheker of iets gaat afgeven bij de mensen, dan is hij meestal te voet want je kan zo moeilijk parkeren. Dan ga ik mee en dat vind ik tof. Soms kijken de mensen naar ons, maar daar trek ik mij niets van aan. Ik geniet van het wandelen met mijn baasje. Voor we een winkel of een apotheek binnen gaan, vraagt hij eerst vanuit de deuropening of ik mee binnen mag. Bijna altijd zeggen de winkeliers "ja", en trouwens, de meesten kennen ons al. Als ze "neen" zeggen, dan gaat mijn baasje gewoon niet binnen.
Sinds Kadee mee gaat naar school, moet ik mijn plaats delen met hem in de auto. Och, dat valt nog mee, zo groot is hij (nog) niet... Het is wel een stevig baasje aan 't worden! Soms is het echt een ettertje! Dan vind ik nonkel-zijn zo verschrikkelijk moeilijk. Telkens opnieuw bijt hij in mijn poten of in mijn staart, telkens opnieuw moet ik grommen en grauwen naar hem, want hé! Die kleine tandjes van hem die zijn wel héél héél scherp! Mijn baasje vroeg zich af of ik als puppie ook zo'n lastpak was. Maar dat kan ik mij niet herinneren. Voor zover ik weet ben ik altijd braaf geweest...
Die Kadee, je ziet hem groeien waar hij loopt. Hij is nu twee keer zo groot als Raja, hij weegt zelfs al over de 10 kg! Hij is erg actief als hij wakker is. Hij loopt in de tuin, speelt met alles wat hij tegenkomt, bijt overal in, proeft aan alles, en weet echt niet van ophouden. Dan komt hij naar binnen gevlogen, schuift uit op de vloer in de keuken, botst tegen de deur, krabbelt recht, springt bijna in mijn drinkbak om daar uit te drinken, ziet een speeltje liggen en vliegt er op, springt naar de hoeken van het tafellaken, trekt er aan tot alles meekomt en de grond op klettert. Het bazinnetje kwaad, Kadee die er flink van langs krijgt, maar ... die vind dat niet erg. Enkele minuten later heeft hij weer iets gevonden waar hij mee kan spelen. Ik hoorde het bazinnetje de andere dag tegen het baasje zeggen dat ze Kadee zelfs niet voor niet zou willen, omdat hij zo stout was. Ze zei dat hij een varken is, verkleed als lammetje. Eigenlijk heeft ze wel een beetje gelijk... Ik beklaag de mensen die aan Maggie een pup "met pit" gevraagd hebben ;-)) want onze Kadee was (zogezegd) een rustig karaktertje...
Na een vermoeiende dag vol ontdekkingen, rodeo-ritten, school, spelen, leren, opvoeden... en noem maar op, is het tijd om een dutje te doen. Ik kruip op mijn mat, en ja, Kadee komt dicht tegen mij aan liggen... zolang hij mij maar gerust laat en mij laat slapen... zzzzzzzzzzz
Goeie morgen, morgen, goeie dag
Goeie morgen, goeie morgen
Blij dat ik je weer vanmorgen zag
Goeie morgen, goeie morgen
Goeie dag iedereen
Dank U wel dat ik er weer bij mag lopen
Zingen, dansen .... ... Dank u Hugo en Nicole voor deze vrolijke ochtendmelodie...
Vanmorgen was het fris maar stralend weer, echt zo'n zondagochtend waar je blij gezind van wordt... en wij met z'n allen naar school : ikzelf met mijn baasje, Kadee met het vrouwtje en Raja met Yentl. Het was de eerste les in de A-klas voor Kadee. Hij heeft enorm zijn best gedaan voor zo'n klein kereltje. Na drie kwartier echter was zijn pijp uit en is hij gaan liggen... hij was er zo moe van geworden! En ik kan dat beamen dat naar school gaan een vermoeiende bezigheid is. Ik ben er ook gaan bijliggen toen het vrouwtje met Kadee een wandeloefening deed.
Na school heeft baasje ons ergens mee naartoe gebracht... Dit is typisch Mechels moet je weten! De stad heeft een vlietje opengelegd...maar heeft er geen rekening mee gehouden dat de voordeur ... nu moeilijk bereikbaar is... Kijk zelf!
En neen, er is geen andere "voordeur" aan dit gebouw. Wanneer mijn baasje hier een huisbezoek moet afleggen, doet hij dat op deze manier, alleen ga ik niet mee! Oh nee, ik denk er niet aan om over die smalle richel te lopen. Kadee, die is moediger dan ik, die gaat mee alsof hij dat al altijd gedaan heeft! Maar ik ga er van uit dat dit jeugdige overmoed is ;-))
Zaterdagnamiddag heb ik meegedaan aan een fotoshoot. Awel, ik vond dat maar niks. Al die bliksems in mijn ogen, zeg ik hou al niet van onweer, laat staan dat ik dat steeds opnieuw moet meemaken. Pff, ik begin bewondering te krijgen voor fotomodellen die niks anders doen. Sta zus, sta zo, nee Robbe, zit, blijf, allé jongen... Het heeft meer dan een uur geduurd, en ik ben niet zeker dat het resultaat goed zal zijn. Ik heb er alleszins mijn poten aan geveegd! Enfin, het komt in het volgende Mechels Smoelenboek. Allen naar de winkel!!!
Soms kan ik nog eens alleen met mijn baasje gaan wandelen, zoals in de tijd voor de komst van Kadee. Niet dat ik Kadee vervelend vind of zo, nee hoor. Maar het is niet meer zo "rustig"... En wanneer ik met mijn baasje alleen op stap ben, kan ik daar zo van genieten! Alhoewel, soms wordt die rust verstoord door de buren. Ja ja, die hadden deze week een ferme ruzie, je kon ze horen tot op straat. En da's niet niks, want ze wonen op de vierde verdieping. Ze hadden het raam aan de voorkant kapot geslagen, vandaar. Alle glasscherven lagen op het voetpad, gelukkig was niemand gewond geraakt! Mijn baasje heeft dan met een borstel en een vuilblik alle glasscherven opgeruimd om te vermijden dat ik er in zou stappen met mijn pootjes. Toch een lief baasje hé? Zo zorgzaam voor mij! Gisteren had ik last van wind in mijn buik. Het was zo erg dat mijn baasje het raam van de praktijk heeft opengezet. Pff, die kan ook niet veel verdragen zenne! Ik lag zoals gewoonlijk op mijn plaats onder zijn bureau, het raam aan de achterkant stond open en toen kwam ZwartZwart, de kat, binnen. Ah nee hé! De praktijk, da's mijn domein! Ik ben rechtgevlogen, in drie sprongen was ik bij het raam waar de kat alweer door verdwenen was. Voilà, ieder zijn plaats hé! Toen de raadpleging gedaan was, ben ik nog even bij bomma gaan liggen in de living. Ik onder de tafel, ZwartZwart boven op de tafel. En dat gaat goed zo, we kijken alle drie teevee.
Kadee en ik gaan natuurlijk ook samen wandelen. Die kleine is een echte copy-cat. Hij doet mij na in alles. Zet ik een stap hier, dan hij ook. Ga ik gras eten, hij ook. Loop ik in het hoge gras, hij ook, knabbel ik op een kluif, hij ook. Doe ik pipi, hij ook... soms gênant gewoon! Langs de andere kant is het een grappig kereltje, een vrolijk kereltje. Altijd goedgezind, altijd in om te spelen en op avontuur te gaan. Wanneer ik af en toe eens grom tegen hem om hem wat in te tomen, dan denkt hij : oké, ik laat nonkel Robbe effe gerust en kom hem subiet nog eens terug ambeteren ;-) Soms verloopt het vredig, zoals hieronder... we waren op een avond samen op het dekentje op het terras op een beentje aan 't knauwen, dat was wel leuk. De baasjes zaten aan tafel van hun avondmaal te genieten, Raja lag een beetje verder te rusten...
"Small is beautiful, but big is splendid". Dat is mijn lijfspreuk, van mij, Robbe Van Erbecjeshof, omdat het over mijn lijf gaat hé.
Het is een bewogen week geweest. Het is zondag, en ik ben er nog moe van. Zo'n jong ding in huis, da's toch even wennen hoor. Die Kadee van ons, die heeft zijn naam niet gestolen! Ik hoorde het vrouwtje gisteren nog roepen : "Kadee met de K van Krapulleke!" Het is waar dat het een levendig baasje is. Alles is het waard om ontdekt te worden. Of om mee te spelen. Of om in te bijten. Het maakt niet uit wat : een laaghangende hoek van het tafelkleed in de eetkamer, poten van stoelen en tafels, pantoffels, blote tenen, mijn staart, mijn tong, het haar van het vrouwtje,... je bedenkt het en Kadee vindt wel iets uit... soms tot wanhoop van de bewoners van het huis. Daar gaat mijn rustige oude dag. En die van Raja. Die ziet er echt van af. Raja is wat verzwakt door zijn ziekte en dan gaat Kadee hem nog wat jennen om te spelen. Die kleine weet echt niet van ophouden. Maar opgelet, als je hem zó ziet, dan geloof je nooit wat ik hier vertel...
Alles heeft hij gezien, niks ontsnapt aan zijn aandacht : een vlieg, een stofje, een droog blaadje dat ritselt in de tuin, een speeltje, blote voeten onder tafel. Aan de wasdraad buiten hangt een dreamcatcher in hout. Dat is zo'n ding met houten staafjes en in het midden een schijfje dat tegen de houten staafjes tikt wanneer het gewichtje onder aan de draad beweegt. Kadee heeft dat direct begrepen. Nu springt hij naar het gewichtje, hapt er naar om toch maar dat geluid te krijgen. Mijn baasjes zijn gezegend met zo'n Kastaar... Als er was aan de draad hangt, zoals badhanddoeken of een tafelkleed, dan hapt hij er ook naar. Krijgt hij zo'n hoek te pakken, dan gaat hij er aan rukken tot de handdoek losschiet van de draad. Het vrouwke heeft echt haar handen vol om hem koest te houden.
Kennen jullie het verhaal van Asterix en Obelix? Dat waren dappere Galliërs ten tijde van Caesar, lang geleden. De druïde (of kruidendokter) had een recept voor een magische drank. Diegenen die daar van dronken werden sterk. Obelix is, toen hij baby was, in het vat met magische drank gevallen. Mijn baasje heeft toch zeker zo'n fles gevonden waar magische drank in geweest is! Ik hoop alleen maar dat hij het recept niet heeft om die drank te maken, want gegarandeerd dat Kadee daar in zal springen! Stel je voor wat dan de gevolgen zouden zijn voor ons... Kadee heeft die magische drank niet nodig om zich sterk te voelen, kijk maar hoe hij met mij gaat wandelen...
Het is wel grappig dat die kleine alles doet wat ik doe. Allez, grappig... 't is te zeggen dat het mij soms ook wel verveelt. Overal waar ik ga, gaat hij ook. Snuffel ik hier, snuffelt hij ook. Plasje hier, plasje daar. Ik kan geen vijf stappen zetten zonder dat Kadee mij achtervolgt. Mag ik van geluk spreken dat ik niet paranoïde ben... Terwijl we wandelen met het vrouwtje, hapt Kadee naar mijn baard of naar mijn tong. Ik maak een laag grommend geluid terwijl ik een beweging naar opzij maak om aan zijn scherpe tandjes te ontsnappen. Volgende offensief is in mijn achterpoten bijten. Hoe kan een hond nu deftig wandelen wanneer je in je poten gebeten wordt? Dus moet ik opzij springen en grommen. Da's niks, denkt Kadee en bijt in de kuiten van het bazinnetje...
Toen Kadee vorige zaterdag bij ons kwam, was hij zo hoog en wat molliger als Raja. Nu zijn we een week later en Kadee is zeker al 5 cm hoger en bijna dubbel zo dik als Raja. Die ouwe rakker heeft het wel erg te verduren met Kadee in huis. Het vrouwtje moet Raja apart eten geven, want als Kadee het in de mot
krijgt dat er eten staat voor Raja, dan gooit hij zich letterlijk in zijn
voederbak... Ik dacht : ha, daar blijf ik van gespaard, maar niks is minder waar! Die kleine hond haalt zowaar altijd katte-kwaad uit...
De eerste week met Kadee is voorbij. Onze rustige dagen ook... In het begin had ik het er moeilijk mee, vooral nadat hij ongevraagd naar moedermelk kwam zoeken bij mij. Maar ondertussen is dat bijgelegd, en ik heb begrepen dat een goede grom op tijd en stond de orde terug brengt. Kadee luistert naar mij, zijn nonkel. Als ik hem nog wat manieren kan bijleren, wordt het nog een goeie, geloof mij maar.
Het GROTE MYSTERIE is eindelijk opgelost. Nu snap ik alles. ALLES. Waarom de verbouwingen nodig waren, waarom het vrouwtje zo bezig was thuis om dingen weg te zetten. Nu is het duidelijk. Maarre, ik weet nog niet of ík het wel leuk vind. Aan de hand van de commentaren van mijn lieve fans Esther en Nelly had ik het moeten zien aankomen. Maar helaas, ik zag niets. Tot gisteren middag. Ik werkte zoals anders op zaterdag met mijn baasje in de voormiddag. Het vrouwtje was weg met de auto, met Yentl erbij. En tegen de middag waren ze terug thuis... en ze hadden iets meegebracht... Kijk zelf maar... Hier zie je Kadee in de auto, op schoot bij Yentl. En ik ben zijn nonkel (of zo iets). Het vrouwtje heeft hem meegebracht van bij Maggy en Frans. Daar kom ik oorspronkelijk ook vandaan. En nu zit ik met de gebakken peren, ik moet nonkel spelen. Eigenlijk weet ik niet of ik dat wel wil, uiteindelijk hebben ze mijn mening niet gevraagd, hé!
Raja en ik moeten binnen blijven terwijl het vrouwtje met Kadee naar buiten gaat, op het terras, en de tuin in. Die kleine loopt daar wat rond, gaat hier liggen, gaat daar liggen. Doet een plasje (waar ik dat anders ook doe!). Dat roept allemaal vreemde gevoelens op bij mij. Ik weet het zo nog niet... Enfin, het vrouwtje toont dan aan de kleine waar hij kan drinken.
Ze heeft ook nog eens een mat en een dekentje klaar gelegd voor hem. Hier kan hij uitrusten na zijn ontdekkingstocht door de tuin. Pfff, ze zorgt er wel voor dat hij mals ligt. Moet je weten, dit kleine ding wordt ooit zo groot als ik! Maar zeker en vast niet zo mooi...!
Plots heeft Kadee in de gaten dat wij er ook nog zijn. Door de glazen deur ziet hij Raja zitten en mij liggen. Ha ja hé! Wij mochten niet meer naar buiten met Kadee. Wij moesten maar wachten tot die kleine ons wil leren kennen! Het vrouwtje doet de deur open en maant ons aan tot voorzichtigheid. Wat denkt ze wel van ons? Dat wij ongemanierd zijn misschien?
Ik ben wel heel nieuwsgierig naar dit neefje van mij. Hij ruikt zo bekend. Tiens, nu herinner ik mij dat mijn vrouwke onlangs thuis kwam en een bekende geur bij zich droeg. Dat was het dus, ze was Kadee gaan bezoeken in de kraamkliniek! Als je de naam "Kadee" opzoekt, dan krijg je een ganse reeks synoniemen en betekenissen. Zijn naam betekent zowel man, bink, gast, heerschap, manspersoon, mijnheer, vent als kerel, kastaar, knaap, knul, pee, vrijer, als telg, spruit en kind als nakomeling, afstammeling. Da's een hele boterham als je 't mij vraagt!
Onze kennismaking verliep vrij vlot. Kadee onderwierp zich aan onze besnuffelingen, van kop tot teen moesten Raja en ik weten hoe hij is. Tja, zo gaat dat bij ons. Tof manneke, er zit pit in, het is een vrolijk kereltje. Hij kwispelt en is blij, en hij is speels zoals een jonge hond moet zijn.
Ondanks het feit dat hij nog maar amper 8 weken is, weegt hij al 7740gr, en daarmee is hij al groter en zwaarder dan Raja. Die is nu grootvader. Hij en Kadee kunnen het vrij goed met elkaar vinden, voor zover Kadee ons niet omver loopt. Op de middag kreeg de kleine erge honger, en het vrouwtje had zijn eten nog niet klaar gezet. Daar Kadee en ik van dezelfde familie zijn, dacht hij dat ik zijn nieuwe mama was. Ik lag te slapen en hij klom op mij om iets te zoeken dat zijn mama heeft, maar ik niet. Daar kon ik nu echt niet om lachen! En dat zal hij geweten hebben. Voorlopig moet hij niet te dicht in mijn buurt komen. Nah.
Na al het spelen, het ontdekken van zijn nieuwe thuis en huisgenoten, en na het eten is de kleine uitgeput in slaap gevallen. Oef, waren we eindelijk effe gerust! Ik kan geen oog meer toe doen zonder op te schrikken omdat hij op mij springt. Ik ben niet meer van de jongste en zo'n jonge knaap is best vermoeiend... In het begin was ik bang dat mijn baasje liever de puppie zou hebben dan ik. Gelukkig heeft hij mij ondertussen al veel dikke knuffels gegeven, en heeft hij mij laten verstaan dat hij mij nog altijd graag ziet. Zeg, concurreren tegen zo'n jong ding, da's niet simpel hoor! Het vrouwtje doet ook haar best. Als één van ons drie een knuffel komt vragen, zal ze de twee anderen ook knuffels geven. Zo is niemand ongelukkig.
's Nachts is het vrouwtje 3 keer moeten opstaan voor Kadee, omdat hij zoveel kabaal maakte in zijn bench. Ze heeft hem dan telkens even op het gras gezet, en dan deed hij een plasje. Dan konden we weer enkele uren slapen, tot zijn gejank opnieuw begon... Hopelijk voelt hij zich deze nacht beter op zijn gemak en kunnen we allemaal wat langer slapen. Vanmorgen mocht hij al mee naar de hondenschool. Niet dat hij aan de les mocht deelnemen, dat niet, maar wel zo'n beetje rondlopen op het veld. Natuurlijk waren alle andere baasjes benieuwd naar Kadee en ze letten niet op in de les. Dan heeft Jo er maar korte metten mee gemaakt en heeft iedereen in rij langs Kadee laten lopen. Je had ze moeten horen, allemaal "Aahhh" en "Ooooohhh" en "zoooooo schattig". Phuh, zien ze dan niet dat schattig-zijn bij ons in de familie zit?
Een beetje laat maar wel gemeend : aan iedereen een Vrolijk Paasfeest gewenst. De Klokken van Rome en de Paashaas zijn hier ook geweest. Ik dacht eerst dat het een fabeltje was, dat van die klokken en die haas die chocolade eieren brengen, maar hé! Het is echt, echt waar! Yentl was met haar ouders en haar jongste broertje komen logeren, en de Paasklokken en de Paashaas wisten dat. Terwijl iedereen sliep, ik dus ook, hebben ze chocolade eieren in de tuin verstopt.
Na een heuse zoektocht in bomen en struiken, tuinhuis en de over de tuin verspreide bouwmaterialen, kwamen chocolade eieren in verschillende kleuren en formaten tevoorschijn. Ik vond dit hoogst interessant. Hmm, Jonathan wil ze mij wel laten zien, maar niet van te dicht bij. Misschien heeft hij geen ongelijk wat dat betreft Raja en ik werden niet vergeten en we kregen ook Paassnoepjes. Ze smaakten echter vrij doordeweeks...
Nadat alle eieren gevonden waren (hoe wisten ze dat nu, dat alle eieren gevonden zijn? Ik ben voor de zekerheid toch nog eens gaan snuffelen links en rechts, maar ik heb niets meer gevonden) konden we beginnen aan het ontbijt. Er waren chocolade eieren, maar ook zachtgekookte kippeneieren en rozijnenbrood en nog lekkere dingen. Daar hebben mensen toch meer geluk in dan honden, ze hebben meer variatie in hun ontbijt...
In de namiddag kregen we nog bezoek van een "zware gast". Hij kwam zowaar onze Yentl ontvoeren op zijn zware moto! Maar eerst hebben haar ouders toestemming gegeven, hij kreeg haar anders niet mee! Yentl vond het fantastisch, ik zag haar glunderen ondanks de bril en helm die haar onherkenbaar maakten.
En... er is nog iets gebeurd. Tijdens de les in school moest ik op dit ding kruipen. Dit is een oude foto, maar die zal het wel doen. De bedoeling is dat baasje en hond samen op dit ding stappen, en dan er af. Hier zie je Stefaan en baasje die mij helpen. Ik doe dit niet graag. Echt niet. Maar bon, ik moest er op, en volgde mijn baasje tot boven. Ineens kreeg ik... hoogtevrees... en ik ben er van boven af gesprongen. Met mijn baasje aan de leiband. Die hing nog aan zijn arm. Door de kracht van mijn sprong is mijn baasje over kop gegaan, hij zei dat het een "salto mortale" was, omdat hij met de benen in de lucht vloog. 3 meter verder kwam hij neer op zijn bil. Iedereen was stil, zo hard waren ze geschrokken van het spektakel. Iedereen in school noemt mijn baasje nu de "Flying doctor" ;-)
Mijn baasje kwam er met de schrik en een gescheurd hemd van af. Dacht hij. Tot hij onder de douche kroop en merkte dat er nog een bewijs was van zijn val... ocharme baasje toch... sorry ... !!!
Zo, eindelijk is het haar (mijn bazinnetje) gelukt om tijd te maken voor mij. Ik bedoel, om mijn verhalen te schrijven. Zoals gewoonlijk was het hier de laatste dagen drukdrukdruk... maar wel leuk druk. De voorbije zondag namelijk werd een hele leuke dag, hoewel het spannend begonnen was. Daar mijn baasje altijd bereikbaar is voor zijn patiënten, kreeg hij zondagmorgen in de vroegte al veel werk te verzetten. En we moesten om half elf ergens zijn voor de Paaswandeling! Uiteindelijk zijn we kunnen vertrekken en kwamen we tegen kwart na elf toe. Gelukkig, de groep was nog niet vertrokken, ze waren zo tof om op ons te wachten! Het was een leuk weerzien met de mensen van vorige keer en hun honden.
Maar wat is dat nu weer voor iets? Mijn baasje is geïnteresseerd in deze lama, maar de mensen waarschuwden ons dat hij spuugt! Ah neen hé! Daar moet ik niet van weten, maken dat we weg zijn hier...
Het was heerlijk weer. Nog een beetje fris in de ochtend, nadien brak het zonnetje door en kregen we het serieus warm. Kleine Raja was ook van de partij, hij heeft bijna het hele stuk zelf gelopen. Het bazinnetje heeft hem een minuut of tien gedragen in haar armen toen hij wat moe werd. Maar hij herpakte zich en liep de ganse wandeling uit.
Deze haan heeft veren tot tussen zijn tenen. Als je 't mij vraagt, die zal geen kouwe voeten hebben in de winter! (misschien wel zweetpateekes in de zomer? hihihi)
Mijn baasje draagt trots zijn T-shirt met mijn foto op. Gelukkig was Yentl er ook weer bij. Zij heeft een heel deel van de wandeling met mij rondgelopen. Zij maakt nu wel degelijk deel uit van mijn roedel, en ik heb haar graag. En zij mij ook, dat weet ik want ze heeft het mij verteld...
Deze wandeling is niet alleen voor grote witte honden, ook kleine witte honden (zoals Raja) en de kleine van hieronder waren welkom. Na de wandeling was er eten voorzien voor de wandelaars. Wij honden mochten bij de baasjes blijven als we braaf waren. Sommige honden werden in de auto gezet, in de schaduw. Dan konden de baasjes het zich gemakkelijk maken aan tafel. Ik mocht gelukkig bij mijn baasje blijven. Aan onze tafel waren we met drie, nog een soortgenoot en een King Charles van hetzelfde gezin. Heel lieve mensen trouwens. Mijn baasje heeft zich goed geamuseerd in hun gezelschap.
Dat het zo druk is dezer dagen, heeft ook te maken met werken die thuis uitgevoerd worden. Mijn bazinnetje laat een plaats bijbouwen aan het huis. Ze heeft het sinds een paar weken over "de kleine", over "gezinsuitbreiding" en over "de kadee". Zeg, moet ik nu ongerust worden? Ze zal toch niet... allez, je verstaat dat wel ... in positie zijn?
De lente hangt in de lucht, alhoewel ik nog geen zwaluwen heb gezien. Deze vogeltjes waren vroeger veel talrijker, nu is het zelden dat je ze nog tegenkomt. Misschien komt het omdat ze hun nest onder de corniche en tegen de gevel van de huizen plakken? De mensen kunnen daar niet tegen... Stel je voor, hun gevel ontsierd door zo'n nest. Het ganse voetpad onder de vogelpoep... Dus steken we het nest maar kapot met een lange stok, of er nu eitjes in liggen of niet... wie trekt zich daar nu nog iets van aan? Vogeltjes hebben het hard te verduren. Overal wordt er gewerkt in de straten. Overal worden bomen uitgedaan, omdat er een weg, of een spoorweg moet doorkomen. Of huizen gezet worden. De huisjes van de vogels, die moeten er aan geloven. De vogeltjes ook...
Gelukkig is mijn bazinnetje "vogel-gezind". Ze vindt het leuk dat gras- en andere mussen, koolmeesjes, vinkjes, roodborstjes en merels hun toevlucht zoeken in de bomen van de tuin. De tuin is piepklein, toch staan er 4 bomen in. Voor de vogeltjes. Het is hier 's morgens dan ook een gekweel van jewelste. Om zes uur in de ochtend kan je ze al horen, de ene al wat luider dan de andere... Dan is dat lentegevoel er weer... En wanneer mijn baasje dan in alle vroegte met mij gaat wandelen, wanneer de dauw als diamanten in het gras ligt, wanneer de zon haar eerste stralen over de horizon laat piepen... dan vind ik het helemaal niet erg dat mijn baasje mij zo vroeg wakker maakt...
Later op de dag, wanneer het bazinnetje met mij gaat wandelen, dan kan ik er zo van genieten om in het warme gras te rollen en te schuren. Dat doet zo'n deugd, dat zand in mijn pels... Daarna sta ik recht en schud ik mij eens flink uit. Mijn bazinnetje zegt dan dat ze het stof kan zien vliegen! Ze heeft liever dat ik dat buiten doe dan binnen. Voor mij is dat al gelijk...
Mijn baasje is met het bazinnetje en Yentl zondag ergens naartoe geweest, en ik weet niet naar waar. Ik ben thuis gebleven met Raja. Toen ze terug kwamen, rook ik aan hun handen, en die geur, die kwam mij zo bekend voor... en toch ... ik kan het niet plaatsen. Het lijkt al zo lang geleden... ik kan het mij niet herinneren... Ze hadden ook iets meegebracht. Een soort van karretje om achter de fiets van mijn bazinnetje te hangen. Ze deden daar allemaal zo geheimzinnig over. Ze zijn toch niet van plan om mij daar in te steken zeker? Ah neen hé! Ik ga niet doen zoals die dikke, vadsige Jean-Philippe de la Brassine, die luiaard die door zijn bazinnetje in een karretje voortgetrokken wordt! Bwah, ik word er niet goed van als ik er nog maar aan denk!
Vorige week kwamen we de kleine meneer met de witte baard en de witte bottekes nog eens tegen. Hij zei : "Dag meneer doktoor, en dag meneer de hond van meneer doktoor". Dit is echt een heel beleefde meneer, die zegt altijd dag als hij ons tegenkomt. Hij verstopt snoepjes in zijn jaszak en dan vindt hij het toch zo geestig wanneer ik met mijn snuit kom snuffelen en duwen om dat snoepje te pakken te krijgen. Een andere dag liepen we op de stoep naar de bakker en aan een huis stonden wel 10 fietsen tegen de gevel. De meneer die toen buiten kwam, zag ons aankomen. Hij bleef staan kijken toen we naderden, en toen we ter hoogte van zijn fietsen kwamen zei hij : " 'k zal 's pleuts maken sé voor die schoenen honkt" en verzette prompt een fiets of drie zodat we konden passeren zonder op straat te moeten lopen. Tof hé?
Soms blijven mensen midden op het voetpad staan babbelen. Met een stuk of vier, vijf blokkeren ze dan de doorgang. Net zoals toen die mevrouw die ons zag aankomen, mijn baasje en mij. Ze bleef maar naar mij kijken. Ik rechtte mijn kop, strekte mijn rug, schudde eens met mijn manen... ik wou er goed uit zien... want ze keek met zo veel belangstelling. Toen we ter hoogte van het groepje kwamen, vroeg ze aan mijn baasje : "meneer, van welk ras is deze hond?" Hij zei dat ik een Poolse berghond ben. "Ah", zei ze, "een Tatra?" Potverdorie, die kent er wat van! Geïnteresseerd bleven mijn baasje en ik staan. "Een kenner?" vroeg mijn baasje aan de mevrouw. "Ja", zei ze, "ik heb een Kuvasz. Je zou kunnen stellen dat het neefjes zijn". Mijn baasje kon het beamen, want we hebben onlangs een meneer gezien met een Kuvasz. Die lijkt erg op mij, maar heeft meer krullen in zijn vacht. Hij had zelfs een muilkorf aan. Ik denk dat die toch heel wat kwaaier is dan ik. Tegen volgende keer zal ik er zeker meer van weten.
Soms denk ik dat mensen niet goed wijs zijn. In deze winkel maken ze het shoppen er alleszins niet gemakkelijker op...
En dan hier, een eierboom! Dit vervult mij met sombere gevoelens. Allez zeg, wanneer die kleintjes uit het ei kruipen, vallen die direct op hun bek...!
GEFOPT!!! Het was 1 april mensen
Mijn baasje is zondag met zijn twee vrouwen naar de Estetika beurs geweest in Brussel. Gelukkig mocht ik thuis blijven, want dit, dit is niks voor mij! Ik mag er niet aan denken dat ze mijn pels zouden bekladden, of stel je voor, nog véél erger... mij willen ontharen met warme was... wouhaaa! De jongeman hieronder vond zeker dat hij het verdiende om eens in de bloemetjes gezet te worden.
En kijk hier eens, onze Yentl die krullen laat zetten. Ze kijkt wel heel serieus, dit is menens als je 't mij vraagt...
Het heeft een beetje geregend dit weekend. Dat vind ik leuk, want dan kan ik heerlijk drinken van het hemels vocht. Niks is zo lekker als regenwater. De smaak kan variëren van slijkerig naar zanderig, zuiver of gezuiverd door mossen en plantjes, soms gearomatiseerd met muggenlarven of andere diertjes. Het is telkens een nieuwe sensatie, een verrassing... je weet nooit op voorhand welke smaakpapillen gestreeld zullen worden. Raja kijkt er naar, die is te klein en kan niet drinken uit deze bak.
Na het drinken ben ik aan de blafmuur in onze tuin een gesprek begonnen met Charlotte van hiernaast. Het was nog vroeg in de ochtend, maar ze was al wakker en het gesprek verliep op rolletjes. Mijn bazinnetje echter vond het te vroeg om al zo veel kabaal te maken, en met een tik op mijn achterste liet ze mij verstaan dat het genoeg geweest was. Dat vond ik niet tof. Awel, toen ze zich omdraaide heb ik eens ferm mijn tong uitgestoken naar haar...
Tja, mijn bazinnetje heeft het druk zegt ze. Daarom kon ze gisteren niets op de blog zetten. Ze wil persé studeren en stage lopen... en dan word ik naar de achtergrond geschoven ... ken je dat? Gelukkig heeft ze gisteren samen met mijn baasje geprobeerd om het goed te maken, door naar het park te lopen met mij. En het werd een heel leuke namiddag. Yentl was er ook weer bij en zij liep met Raja rond. Die genoot er ook zo van. Het park is in dit seizoen wel heel mooi. De bomen staan in bloei, het jonge gras is heerlijk sappig ...
Mijn baasje doet alles vóór. Hij is zeer gemotiveerd om mij voldoende lichaamsbeweging voor te schotelen. Je ziet het, hij komt van de grond, speciaal voor mij.
Ik volg hem, om hem te plezieren. Natuurlijk krijg ik daarna "massa's" knuffels, zoals Yentl zegt. En daar doe ik het ook wel voor. Raja stond er bij en keek er naar. Deze boomstam is voor hem te hoog, hij kan daar onmogelijk over geraken.
Mijn bazinnetje kan heerlijk koken, dat zegt mijn baasje. Ik krijg mijn brokjes, en dat is het. Maar mijn baasje, die weet wel waar zijn buikje vandaan komt... Onlangs had mijn bazinnetje iets klaargemaakt met zo'n oranje dingetjes, worteltjes. Het zag er lekker uit, en ik was benieuwd. Mijn bazinnetje gooit een worteltje in mijn richting, en ik hap het op in de vlucht. Ik denk dat het een snoepje is en ik bijt er op. En nog eens... bweikes! Wat is dat voor iets? Ik spuug het ding uit, dat is niet te vreten! "Nouvelle cuisine" of zo noemde ze het wat ze klaar maakte. Awel, ik vind dat maar niks hoor. We kwamen in het park ook konijntjes tegen die genoten van de eerste warme zonnestralen. Mijn baasje eet dat ook wel graag zegt hij. Was dat nu een stille hint voor mij? Was het de bedoeling dat ik achter dat konijn zou lopen om het te vangen? Ik heb gedaan dat ik het niet zag... het was veel te warm om mij moe te maken...
Hier zijn we terecht gekomen in het verkeerspark. Er reden allemaal kindjes rond op hun fietsjes, die leerden hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen. Dat vind ik een zeer goed initiatief! Kinderen kunnen niet snel genoeg leren hoe ze mij het beste kunnen ontwijken.
Mijn baasje denkt dat ik een circushond ben die trucjes doet op commando. Hij doet het eerst voor, en dan wil hij dat ik dat ook doe. Nu, ik kijk aandachtig toe maar hier zie ik echt het nut niet van in hoor!
En dat heb ik mijn baasje snel duidelijk gemaakt. Ik wil wel kíjken hoe hij het doet, daar niet van...
Er waren nog veel honden in de hondenweide. Het was een zeer interessante namiddag voor mij. Ik heb kennis gemaakt met Tibetaanse Terriërs (zoals mijn vroegere compagnon), New Foundlanders (die lijken echt op zwarte beren), Maltezers (zoals Raja), Duitse herders (die zijn nogal wild en jagen op de kleine hondjes die dan janken van de schrik en tussen de benen van hun baasje gaan schuilen), Afgaanse windhonden, ... en nog wat anderen. Hopelijk komt mijn baasje hier nog terug met mij, en misschien wil ik dan wel eens mijn best doen en door dat ding ... springen...
