Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen?
Mensen doen rare dingen. Ze lopen mee in een Dodentocht. Dit jaar bleek de naam van de tocht goed gekozen te zijn : er viel een dode te betreuren. Hij bezweek op 300 m van de eindstreep. Die man had wel bijna 100 km gewandeld om tot daar te geraken. Da's dan weer het tegenovergestelde van dat madammeke... Innige deelneming aan de familie en de nabestaanden. Ik doe daar niet aan mee aan zo'n lange wandelingen, daar word ik veel te moe van. Ik ga wel graag wandelen met mijn baasje. Hij neemt mij mee naar leuke plaatsen zoals je hierboven en hieronder kan zien. Ik mag daar van hem los lopen en als ik dorst heb, dan ga ik gewoon in het water staan en ik drink van dat heerlijk fris water. Dan wandelen we op ons gemakske verder. Mijn baasje neemt onderweg zelfs foto's van paddestoelen. Denkt hij echt dat daar kaboutertjes in wonen, of smurfen?
Mijn baasje is zaterdag naar de hondenshow geweest in Mechelen. Hij wist vanalles te vertellen over wat hij gezien had. Er waren van alle soorten honden, ook maltezers (zoals mijn compagnon Raja), en poedels in alle kleuren en formaten, zelfs Koningspoedels die helemaal opgeschoren waren met van die bolletjes wol aan hun poten en boven op hun kop. Mijn baasje zei dat hij toch liever met mij op straat gezien wordt als met zo'n versierde hond... Er stond ook een kraam met hot-DOGS. Wel, dat vind ik nu getuigen van slechte smaak! Hot-dogs verkopen op een hondenshow... Maar wil je nu eens weten wie mijn baasje daar ontmoet heeft? Wel, dit is ongelooflijk mooi. Er waren daar mensen met Tatra honden, zoals ik er ook één ben. Hij babbelt met een hele lieve madam, en zij blijkt het baasje te zijn van één van mijn ouders!!!! Zij heeft mij grootgebracht! Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen hij het mij vertelde, ik was ferm onder de indruk. En dat is niet alles, hij heeft nog een verrassing voor mij, maar ik moet daarvoor nog een beetje wachten. Plezant hé! Zeggen dat er nog een verrassing is en dan zwijgen!
Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen? 
