Vanmiddag is Robbe van ons heen gegaan. Hij had de laatste dagen zoveel pijn en kon niet meer stappen. We hebben echt alles geprobeerd, maar de pijn bleef. Vandaar onze beslissing om Robbe de rust te geven die hij verdient.
In januari ben ik 13 jaar geworden, en dat is behoorlijk
oud voor een hond als ik. Omdat ik soms luid snurk terwijl ik lig te slapen, en
omdat mijn darmen soms onbetrouwbaar zijn, heeft het baasje besloten dat ik nu
genoeg gewerkt heb, en dat ik thuis mag genieten van mijn oude dag.
Het is waar dat oud worden enkele nadelen heeft, zoals
rapper moe zijn en slecht horen, maar het ergste zijn die pijnlijke gewrichten.
Door die ondingen geraak ik soms niet meer recht. Het is verschrikkelijk. Het
vrouwtje heeft speciaal voor mij een rubberen mat gekocht en die onder mijn
kussen gelegd. Mijn mat blijft nu vast op de grond liggen terwijl ik met mijn
poten probeer recht te krabbelen. En wonder boven wonder, het lukt!
Toby en Kadee zijn nog altijd de beste maatjes. Ze slapen
dikwijls samen, tussen elkaars poten. Ik slaap liever alleen.
Overdag is het vrouwtje thuis en dan gaan we toch een keer
of drie naar de wei in onze straat. Sinds kort zijn daar kippen. De onnozele
vogels! Ik versta de uitdrukkingen zoals domme kip (stoem kieke) en zo dom
als een kip maar al te goed! Die vogels zitten achter draad, want anders had
ik ze al lang gevangen en doodgebeten. Ik blaf alle lucht uit mijn longen en
loop langs hun draad om ze te verjagen, maar nee hoor, die kippen volgen mij!
En heel dicht hoor! Mijn vrouwtje heeft alle moeite van de wereld om mij
daar weg te krijgen, want ik geef niet op, oh nee! Zelfs wanneer mijn geblaf
begint te lijken op astmatisch gepiep, dan nog zet ik door. Stomme kippen!
Deze rosse kip is erg geïnteresseerd in mij...
Ze komt afgelopen op mijn geblaf en kijkt met die oogjes van haar, alsof ze probeert te begrijpen wat ik zeg! Maar volgens mij is die gewoon doof. En dan steekt die stomme kip zelfs haar kop tussen de draad om het schuim van mijn muil te pikken. Ik was net niet snel genoeg...
Vorige week zijn we met z'n allen naar de dierenarts geweest voor onze jaarlijkse inentingen. Kadee en Toby kregen die venijnige prikken, ik niet. Volgens de dierenarts heb ik genoeg reserve voor de tijd die er nog rest. Ik snap niet wat ze bedoelt, want zij en mijn vrouwtje spreken in raadsels. Zo zeggen ze het bijvoorbeeld dat ik aan mijn laatste hoofdstuk ben begonnen.
De laatste tijd heb ik erg veel last van mijn lijf. Het doet niet meer wat ik wil dat het doet. Zoals rechtstaan om te gaan plassen. Ik heb er veel moeite mee om recht te komen als ik een tijdje gelegen heb. En nu lig ik meestal de ganse tijd. Rechtstaan is dan ook een regelrechte ramp. Een natte ramp. Elke keer verlies ik urine door de moeite die ik doe. Het vrouwtje vindt dat niet leuk, maar ze zegt niets en haalt een doek om alles op te ruimen. Dan sukkel ik met haar naar buiten. Het gebeurt regelmatig dat mijn achtervoeten over de grond slepen bij het stappen, en dat mijn achterkant waggelt als een zatte vent. Volgens de dierenarts weeg ik nu minder dan Kadee en gebruik ik mijn reserves op. Ze zegt dat ik mager ben geworden. Misschien heeft ze geen ongelijk.
Mijn baasje is erg bezorgd en geeft mij goeie medicijnen tegen de pijn en zo. Nu heb ik pillen gekregen waar ik honger van krijg. Het eten smaakt mij weer, oh, ik zou alles opeten wat ik zie. En het vrouwtje heeft mij een spuitje gegeven dat body-builders, coureurs en zo ook krijgen. Ga ik dan terug spieren krijgen?
Bericht van het vrouwtje aan de trouwe lezers van dit blog: Deze foto's werden ongeveer drie weken geleden gemaakt. Robbe stelde het toen nog goed. Vandaag is zijn toestand echter verslechterd, hij moet geholpen worden om recht te staan, en dan nog lukt het niet goed om rechtop te blijven Wandelen gaat moeizaam. Eten doet hij wel goed door de cortisone pillen, en dan zet ik zijn kom op de grond tussen zijn voorpoten. Hij eet al liggend. Ik geef hem alle snoepjes die hij zo graag eet, we knuffelen hem zo vaak mogelijk... want dit zijn de laatste uren/dagen....
