Allereerst, lieve lezers, mijn excuses voor deze lange afwezigheid.
In januari moest het vrouwtje studeren en examens afleggen en was er
geen tijd om te schrijven. Dan werd het baasje ziek (hoesten en hoge
koorts, hij was er slecht aan toe hoor...) en daarna kreeg het vrouwtje
die vier Russen van het baasje over! Grrrr... als mijn poten niet zo
breed waren, kon ik zelf mijn teksten maken. Helaas, ik hang af van
"derden" om mijn verhaal kwijt te kunnen.
In
januari hebben we sneeuw gehad, en sinds vandaag sneeuwt het weer,
joepie! Ik vind dat super! De sneeuw die knispert onder mijn poten, de
sneeuw die op mijn vacht blijft liggen, de sneeuw op mijn neus, ahhh,
het leven kan toch mooi zijn!
De
andere dag bleven de treinen stil staan op het spoor. De mensen keken
allemaal naar mij en naar Kadee die in de sneeuw aan het spelen was. Ik
genoot van die aandacht hoor, en ben dan ook uitgebreid in de sneeuw
gaan rollen. Achteraf heb ik van het baasje gehoord dat er iets gebeurd
was op de sporen, waardoor de treinen moesten wachten vóór ze het
station mochten binnenrijden. En ik die dacht dat die treinen stopten,
speciaal voor mij... Ai, kreeg mijn ego daar wat klappen...
Op
het nieuws vertelden ze onlangs dat hamburgers en worsten uit de rekken
van de winkels gehaald werden omdat er paardenvlees in zou kunnen
zitten. So what ??? Wat is kan daar in hemelsnaam mis mee zijn? Ik snap
de mensen niet hoor. Paardenvlees of koeienvlees, da's toch allemaal
lekker? Ik hoop dat ze al die hamburgers en zo uit de winkels naar een
hondenvoerfabriek brengen en daar lekkere brokjes van maken voor ons.
Wij honden hebben daar niets op tegen hoor, tegen wat paardenvlees in
ons eten!
Ik
ben meertalig. Want ik kan Frans lezen. De baasjes waren de tafel aan
het dekken en liepen af en aan de keuken om lekkers te halen. Op tafel
lag een stuk Brie (da's heel lekkere kaas uit Brie!) nog in de folie
gewikkeld. Daarop stond: "soulever ici pour ouvrir". Dat heb ik dan ook
gedaan: hup, mijn neus eronder, met de tanden even trekken en... toen
kwamen de baasjes binnen,... niks dus! Maar de instructies ken ik nu wel
(voor de volgende keer).
Eén
van de lezeressen vroeg mij per mail hoeveel een Tatra (in dit
geval haar Pyreneeër, onze Franse kozijn dus) mag of moet eten. Ze was
niet zeker of ze haar hond genoeg te eten gaf. Wel, ik kan alvast het
antwoord geven: wij krijgen NOOIT genoeg eten. Wij worden genoodzaakt om
eten te zoeken onder de sneeuw, of te bedelen naar koekjes bij de
voorbijgangers. Soms zet het vrouwtje aperitiefkoekjes klaar op tafel
voor het baasje. Hij kan daar dan van eten terwijl ze zijn eten warm
maakt. Onlangs stond zo'n nieuw doosje met kaasstokjes op tafel toen het
baasje binnenkwam. Het vrouwtje gaat hem verwelkomen in de gang, en
laat ons in de living achter. Bij het doosje koekjes... Het baasje heeft
het die avond zonder zijn aperitiefkoekjes moeten stellen...
Kadee
is ondertussen al bijna 2 jaar, en hij is uitgegroeid tot een flinke
jongen. Hij is beresterk, echt waar. Hij doet ook niet liever dan tonen
hoe snel, lenig en sterk hij is. Soms komt hij met volle "charge" uit
het veld gelopen om dan op te springen tegen de rug van het vrouwtje.
Als zij hem niet heeft horen of zien aankomen, botst hij met geweld
tegen haar op, waardoor zij pats omver valt. Hij heeft dit al een paar
keer gedaan. Ondertussen is het vrouwtje geleerd, en kijkt ze regelmatig
achter haar, om te zien of Kadee niet afgestormd komt.
Ze
leert hem ook iemand achterna te zitten. Ze doet dit nu aan de andere
kant van de draad, anders zou ze elke keer tegen de vlakte gaan...
Zo zie, dat was het voor deze keer. Als het een beetje meezit, komt er wel terug wat regelmaat in mijn verhalen. See you!
