Dit weekend was ik aan zee met mijn baasje. We zijn naar een voordracht geweest over mensen, (kindjes) die lijden aan de vissenziekte, of Ichthyosis (naar het Griekse Ichthy = vis). Ze hebben de lichaamsbouw van een mens, maar een huid als van een reptiel. Het betreft hier een genetisch bepaalde aandoening waar zo nu en dan een kind mee wordt geboren. Deze ziekte, Ichthyosis genaamd, gaat gepaard met schubvorming van de huid, die zowaar een dierlijk voorkomen kan hebben. Het is een "foutje van de natuur" dat behoorlijk hinderlijk kan zijn voor de patiënt.
Mensen met ichthyosis hebben lange tijd grote populariteit gekend. De
associatie met een dierlijke huid was fascinerend, en de mythe bestond
dat de aandoening het gevolg zou zijn van een traumatische ervaring met
een reptiel of een olifant gedurende de zwangerschap, waarbij de indruk
van het dier zo sterk zou zijn dat het de ontwikkeling van het ongeboren
kind beïnvloedde.
Omstreeks 1910 werden in Amerika twee kinderen, broer en zus, geboren
met ichthyosis. De schubben die hun lichaam bedekten, vertoonden
gelijkenis met die van een alligator, vandaar dat zij de bijnaam
"Alligator Boy and Girl" kregen. Ook het feit dat alleen de onderste
oogleden konden bewegen, gecombineerd met een chronische ontsteking van
de ogen, droeg bij aan het reptielachtige voorkomen. Bovendien hadden
zij door hun huidaandoening niet het vermogen tot zweten, waardoor hun
warmteregulatie aanzienlijk beperkt was, lijkend op dat van een
koudbloedig dier.
De Duitse "Susi" werd in 1908 geboren als Charlotte Linda Vogel. Haar
huid was grijs, dik en lederachtig, en vormde diepe plooien bij haar
gewrichten. Vandaar dat zij werd omgedoopt tot de vrouw met de
"olifantenhuid". Net als Aloa en Alice kon Susi niet zweten. Op warme
dagen voorkwam zij oververhitting door haar lichaam met ijs af te
koelen. Bovendien smeerde ze haar huid meerdere malen per dag in met
babyolie om pijnlijke barsten tegen te gaan. Haar ogen kon ze enkel
dichtdoen door haar oogleden handmatig te sluiten. Om in haar gezicht
een normaal voorkomen te behouden zou Susi iedere nacht haar
gezichtshuid hebben gepeld.
Na in Europa te hebben rondgereisd werd Susi werkzaam bij diverse
circussen. Ze onthulde haar merkwaardige huid op schaars bedekte wijze,
en vertelde haar bijzondere levensverhaal aan meer dan een miljoen
toeschouwers, onder andere in 1933 tijdens de Wereldtentoonstelling in
Chicago.
Deze kindjes hebben het hard te verduren. Dikwijls zijn andere kindjes en grote mensen "vies" aan deze kinderen, die er echt niet kunnen aan doen dat ze er zo uitzien. Mijn baasje had mij vooraf gevraagd of ik het goed zou vinden dat deze kindjes mij zouden knuffelen en strelen. Ik heb er in toegestemd, want ocharme de ukkies, ze konden wel een knuffel gebruiken!
Gelukkig was er ook nog tijd om de kust te verkennen. Het weer was bar slecht : winderig, veel regen, koud... maar als mijn baasje dit weer kan trotseren, dan ik ook. Hier zijn we even gestopt op de "catwalk".
Het baasje van deze hond heeft wel pech. Hij heeft de Rode Hond. Naar het schijnt is dat een erg besmettelijke ziekte, maar mijn baasje wou persé dat ik met hem op de foto zou staan. Het heeft hem veel moeite gekost om mij zo ver te krijgen dat ik even bleef stilzitten, maar mijn baasje heeft het achteraf goed gemaakt. We zijn naar een winkel geweest, een bakker, en mijn baasje heeft daar een frans stokbrood gekocht en een vleesje "voor onmiddellijk gebruik". We zijn samen op een bank gaan zitten aan het water en hebben brood en vleesje gedeeld. Dat deed deugd! Ik vind die zee maar niks hoor. De stille plassen da's oké, maar die golven, ik moet er niet van hebben. Toen zo'n golf naar mij kwam en mij half nat maakte, heb ik eens heel goed geblaft. Maar die zee trok zich daar geen sikkepit van aan. Ik ben dan maar weggelopen, pfff. Ik heb daar van gedronken van dat zeewater, het smaakte erg af. Het enige nadeel is dat je daar zo'n dorst van krijgt. Mijn baasje is daarna met mij naar de stadsfontein geweest en heeft mijn poten daar in gewassen. Dat vond ik ook maar niks. Zo'n fontein maakt al zo veel lawaai als dat water van de zee. Het water smaakte echter lekker, veel minder zout, en ik heb er dan ook heel veel van gedronken! Helaas moesten we de volgende ochtend al voor 6u opstaan en gaan wandelen, omdat al dat water in mijn buik "gezakt" was ...
Mijn baasje vond deze stenen honden wel speciaal. Ik vind er niks aan. Die staan daar maar te staan, blaffen niet, kwispelen niet, grommen niet, slapen en eten en wandelen en knuffelen niet... Daarbij, ik ben vééééééél mooier, al zeg ik het zelf!
Hier lopen we in "Knokke le Zoute". Chique buurt en mooie winkels. Het heeft wel iets om op zo'n brede boulevard te lopen. Da's wat anders dan de Hoogstraat en de Plaisance brug bij ons in Mechelen ...
Mijn baasje vroeg of ik mee binnen mocht. Deze winkel was waarschijnlijk van Ali Baba geweest, het was net een grot vol schatten. Ze hadden alles, maar dan echt waar alles waar een hond (en zijn baasje) van kunnen dromen. Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven, en ik weet al wat ik aan Sinterklaas ga vragen hoor!
Het was een leuk, maar vermoeiend weekend voor mij. Normaal slaap ik tot de middag, en doe ik ook nog namiddag dutjes. Gisteren en vandaag kon het niet, en ik ben dan straks kapotmoe thuis gekomen. Mijn dekentje lag gespreid, lekker eten, en dan zalig maffen....
