Baasje is weer van wacht vandaag. En gisteren was het superdruk! Dan wordt het baasje nerveus, en doet hij domme dingen. Tja, hij wou persé een kastje met glazen deurtjes vervoeren in de auto. Ik vloog uit de koffer (míjn plaats!) van de auto, ik moest vooraan gaan zitten (hoe ongemakkelijk zeg!) en de kast werd in de auto geschoven. Het baasje verzekerde mij dat het niet lang zou duren. Het was een korte rit tot aan de garage. Mijn baasje trekt aan de kast om ze uit de auto te schuiven, dat lukt. Hij zet ze rechtop en begint er mee rond te ... dansen...? Ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven : hij loopt achterwaarts, en trekt de kast aan de ene kant naar hem toe, dan de andere kant. Door die glazen deurtjes was dat een zwaar geval, en hij had (voor alle gemakkelijkheid) er ook de legplanken laten in zitten. Van op mijn stoel zag ik het gebeuren... de kast kantelde, kantelde nog meer, nog meer... Pats! Kattaboemknotsbingbangklingeling! Met een verschrikkelijk lawaai denderde het gevaarte de grond op. Het glas viel in duizend diamanten op de garagevloer. Prachtige lichtflitsen : blauw, rood, groen, paars ... waauw, wat een schouwspel! Maar dat duurde niet lang : na het licht kwam het geluid : "G.dv.rm.lj..rd.n.nd.dj....! Miljaarde, miljaarde, miljaarde G.dv.r..." enzo voorts. Ik ben ervan overtuigd dat diegene wiens naam hier veelvuldig in voorkomt, het gehoord zal hebben. In plaats dat het maar even zou duren, heb ik lang moeten wachten, daar voorin de auto op die ongemakkelijke zetel. In de tijd die het baasje nodig had om alle diamantjes op te rapen, ondertussen 27 telefoons te beantwoorden met "ja, ja, ik kom direct!" had ik met gemak een groot kauwbeen kunnen wegwerken...
Gelukkig is er thuis altijd wel een plaatsje waar ik kan uitrusten na zo'n emotievolle dag. Vandaag ben ik met het baasje weer de baan op geweest. We werden geroepen naar een huis met heel veel bewoners, er waren zeker 10 kleine negertjes! Toen ze mij zagen verstopten ze zich achter hun moeders' volumineuze achterste, ik zag alleen nog enkele snuitjes links en rechts van haar dijen komen piepen, hun verschrikte ogen wijd opengesperd. Voor het baasje was het onmogelijk om in dat kluwen het zieke kindje te onderzoeken, en dus vroeg hij mij of ik in de auto zou willen wachten. Ik heb die kindertjes vol medelijden aangekeken, moeten ze nu zo'n schrik hebben van een grote witte hond?
In een ander huis mocht ik wel mee binnen van de mevrouw. Haar zoontje
had erge keelpijn en schreeuwde het uit. Om hem op te beuren had ze
samen met hem een kerstboom gezet in de living. Het was een enorme boom
vol slingers en figuurtjes en lichtjes, en helemaal boven knipperde een
ster! Ik stond er met open muil naar te kijken, zoiets mooi had ik nog
niet gezien. Toen de mama van het jongetje vroeg om zijn mondje open te
doen opdat de dokter in zijn keel zou kunnen kijken, zette hij het op
een krijsen en verschanste zich onder de boom. Er zat niets anders op
voor het baasje dan mee onder de boom te kruipen. Toen hij er eindelijk
van onder kwam, zat zijn gezicht en zijn haar onder de glittertjes.
Thuisgekomen moest hij van het vrouwtje onder de douche, ze vond zijn
looks een beetje te blits!
Een patiënt van mijn baasje heeft een pitbull. Dit dier is de naam
"hond" niet waard. Die is zoooooo verschrikkelijk dom... maar dom! Maar
bon, dit even terzijde... De baas van de pitbull, ik noem hem
gemakshalve "Meneer Mol", is nogal gevoeticapt en hij ziet niet goed
meer ook niet. Eigenlijk is hij zo blind als een mol, maar mag je dat
wel zeggen? Meneer Mol heeft van mijn baasje een kalender gekregen waar
ik op sta.
Ja, ja, mijn beeltenis hangt in verschillende huisjes aan de muur! Elke
dag komt de verpleger langs om dit baasje te verzorgen. Eergisteren was
het een andere verpleger, en die knoopte met Meneer Mol een gesprek aan,
kwestie van de tijd wat sneller
te doen gaan. Bon, hij begon te
vertellen over de hond van mijnheer doktoor. Het ging dus over mij!
Meneer Mol heeft mij graag, hij vindt mij een fantastische hond. Dat heb
ik hem zelf horen zeggen tegen mijn baasje. Nu, die nieuwe verpleger
die heeft het niet zo met honden. Tja, als je als voorbeeld de pitbull
van Meneer Mol hebt, dan kan ik daar inkomen... maar hij wou wel weten
wat voor hond meneer doktoor heeft : "dat is toch zo iets als een
Labrador zeker?" Meneer Mol was ondertussen een beetje nijdig geworden
van de botte antwoorden van zijn nieuwe verpleger en maakte een eind aan
het gesprek met : "Neeje, da's een kruising van een Chihuahua met een
Maltezer!"
Na zo'n vermoeiend weekend ben ik blij wanneer ik terug thuis ben.
"Oost, west, thuis best" is in mijn geval zeker waar! En Kadee, wanneer
die slaapt is dat een goeie jongen hoor...
