De lente hangt in de lucht, alhoewel ik nog geen zwaluwen heb gezien. Deze vogeltjes waren vroeger veel talrijker, nu is het zelden dat je ze nog tegenkomt. Misschien komt het omdat ze hun nest onder de corniche en tegen de gevel van de huizen plakken? De mensen kunnen daar niet tegen... Stel je voor, hun gevel ontsierd door zo'n nest. Het ganse voetpad onder de vogelpoep... Dus steken we het nest maar kapot met een lange stok, of er nu eitjes in liggen of niet... wie trekt zich daar nu nog iets van aan? Vogeltjes hebben het hard te verduren. Overal wordt er gewerkt in de straten. Overal worden bomen uitgedaan, omdat er een weg, of een spoorweg moet doorkomen. Of huizen gezet worden. De huisjes van de vogels, die moeten er aan geloven. De vogeltjes ook...
Gelukkig is mijn bazinnetje "vogel-gezind". Ze vindt het leuk dat gras- en andere mussen, koolmeesjes, vinkjes, roodborstjes en merels hun toevlucht zoeken in de bomen van de tuin. De tuin is piepklein, toch staan er 4 bomen in. Voor de vogeltjes. Het is hier 's morgens dan ook een gekweel van jewelste. Om zes uur in de ochtend kan je ze al horen, de ene al wat luider dan de andere... Dan is dat lentegevoel er weer... En wanneer mijn baasje dan in alle vroegte met mij gaat wandelen, wanneer de dauw als diamanten in het gras ligt, wanneer de zon haar eerste stralen over de horizon laat piepen... dan vind ik het helemaal niet erg dat mijn baasje mij zo vroeg wakker maakt...
Later op de dag, wanneer het bazinnetje met mij gaat wandelen, dan kan ik er zo van genieten om in het warme gras te rollen en te schuren. Dat doet zo'n deugd, dat zand in mijn pels... Daarna sta ik recht en schud ik mij eens flink uit. Mijn bazinnetje zegt dan dat ze het stof kan zien vliegen! Ze heeft liever dat ik dat buiten doe dan binnen. Voor mij is dat al gelijk...
Mijn baasje is met het bazinnetje en Yentl zondag ergens naartoe geweest, en ik weet niet naar waar. Ik ben thuis gebleven met Raja. Toen ze terug kwamen, rook ik aan hun handen, en die geur, die kwam mij zo bekend voor... en toch ... ik kan het niet plaatsen. Het lijkt al zo lang geleden... ik kan het mij niet herinneren... Ze hadden ook iets meegebracht. Een soort van karretje om achter de fiets van mijn bazinnetje te hangen. Ze deden daar allemaal zo geheimzinnig over. Ze zijn toch niet van plan om mij daar in te steken zeker? Ah neen hé! Ik ga niet doen zoals die dikke, vadsige Jean-Philippe de la Brassine, die luiaard die door zijn bazinnetje in een karretje voortgetrokken wordt! Bwah, ik word er niet goed van als ik er nog maar aan denk!
Vorige week kwamen we de kleine meneer met de witte baard en de witte bottekes nog eens tegen. Hij zei : "Dag meneer doktoor, en dag meneer de hond van meneer doktoor". Dit is echt een heel beleefde meneer, die zegt altijd dag als hij ons tegenkomt. Hij verstopt snoepjes in zijn jaszak en dan vindt hij het toch zo geestig wanneer ik met mijn snuit kom snuffelen en duwen om dat snoepje te pakken te krijgen. Een andere dag liepen we op de stoep naar de bakker en aan een huis stonden wel 10 fietsen tegen de gevel. De meneer die toen buiten kwam, zag ons aankomen. Hij bleef staan kijken toen we naderden, en toen we ter hoogte van zijn fietsen kwamen zei hij : " 'k zal 's pleuts maken sé voor die schoenen honkt" en verzette prompt een fiets of drie zodat we konden passeren zonder op straat te moeten lopen. Tof hé?
Soms blijven mensen midden op het voetpad staan babbelen. Met een stuk of vier, vijf blokkeren ze dan de doorgang. Net zoals toen die mevrouw die ons zag aankomen, mijn baasje en mij. Ze bleef maar naar mij kijken. Ik rechtte mijn kop, strekte mijn rug, schudde eens met mijn manen... ik wou er goed uit zien... want ze keek met zo veel belangstelling. Toen we ter hoogte van het groepje kwamen, vroeg ze aan mijn baasje : "meneer, van welk ras is deze hond?" Hij zei dat ik een Poolse berghond ben. "Ah", zei ze, "een Tatra?" Potverdorie, die kent er wat van! Geïnteresseerd bleven mijn baasje en ik staan. "Een kenner?" vroeg mijn baasje aan de mevrouw. "Ja", zei ze, "ik heb een Kuvasz. Je zou kunnen stellen dat het neefjes zijn". Mijn baasje kon het beamen, want we hebben onlangs een meneer gezien met een Kuvasz. Die lijkt erg op mij, maar heeft meer krullen in zijn vacht. Hij had zelfs een muilkorf aan. Ik denk dat die toch heel wat kwaaier is dan ik. Tegen volgende keer zal ik er zeker meer van weten.
Soms denk ik dat mensen niet goed wijs zijn. In deze winkel maken ze het shoppen er alleszins niet gemakkelijker op...
En dan hier, een eierboom! Dit vervult mij met sombere gevoelens. Allez zeg, wanneer die kleintjes uit het ei kruipen, vallen die direct op hun bek...!
GEFOPT!!! Het was 1 april mensen
Mijn baasje is zondag met zijn twee vrouwen naar de Estetika beurs geweest in Brussel. Gelukkig mocht ik thuis blijven, want dit, dit is niks voor mij! Ik mag er niet aan denken dat ze mijn pels zouden bekladden, of stel je voor, nog véél erger... mij willen ontharen met warme was... wouhaaa! De jongeman hieronder vond zeker dat hij het verdiende om eens in de bloemetjes gezet te worden.
En kijk hier eens, onze Yentl die krullen laat zetten. Ze kijkt wel heel serieus, dit is menens als je 't mij vraagt...
Het heeft een beetje geregend dit weekend. Dat vind ik leuk, want dan kan ik heerlijk drinken van het hemels vocht. Niks is zo lekker als regenwater. De smaak kan variëren van slijkerig naar zanderig, zuiver of gezuiverd door mossen en plantjes, soms gearomatiseerd met muggenlarven of andere diertjes. Het is telkens een nieuwe sensatie, een verrassing... je weet nooit op voorhand welke smaakpapillen gestreeld zullen worden. Raja kijkt er naar, die is te klein en kan niet drinken uit deze bak.
Na het drinken ben ik aan de blafmuur in onze tuin een gesprek begonnen met Charlotte van hiernaast. Het was nog vroeg in de ochtend, maar ze was al wakker en het gesprek verliep op rolletjes. Mijn bazinnetje echter vond het te vroeg om al zo veel kabaal te maken, en met een tik op mijn achterste liet ze mij verstaan dat het genoeg geweest was. Dat vond ik niet tof. Awel, toen ze zich omdraaide heb ik eens ferm mijn tong uitgestoken naar haar...
Tja, mijn bazinnetje heeft het druk zegt ze. Daarom kon ze gisteren niets op de blog zetten. Ze wil persé studeren en stage lopen... en dan word ik naar de achtergrond geschoven ... ken je dat? Gelukkig heeft ze gisteren samen met mijn baasje geprobeerd om het goed te maken, door naar het park te lopen met mij. En het werd een heel leuke namiddag. Yentl was er ook weer bij en zij liep met Raja rond. Die genoot er ook zo van. Het park is in dit seizoen wel heel mooi. De bomen staan in bloei, het jonge gras is heerlijk sappig ...
Mijn baasje doet alles vóór. Hij is zeer gemotiveerd om mij voldoende lichaamsbeweging voor te schotelen. Je ziet het, hij komt van de grond, speciaal voor mij.
Ik volg hem, om hem te plezieren. Natuurlijk krijg ik daarna "massa's" knuffels, zoals Yentl zegt. En daar doe ik het ook wel voor. Raja stond er bij en keek er naar. Deze boomstam is voor hem te hoog, hij kan daar onmogelijk over geraken.
Mijn bazinnetje kan heerlijk koken, dat zegt mijn baasje. Ik krijg mijn brokjes, en dat is het. Maar mijn baasje, die weet wel waar zijn buikje vandaan komt... Onlangs had mijn bazinnetje iets klaargemaakt met zo'n oranje dingetjes, worteltjes. Het zag er lekker uit, en ik was benieuwd. Mijn bazinnetje gooit een worteltje in mijn richting, en ik hap het op in de vlucht. Ik denk dat het een snoepje is en ik bijt er op. En nog eens... bweikes! Wat is dat voor iets? Ik spuug het ding uit, dat is niet te vreten! "Nouvelle cuisine" of zo noemde ze het wat ze klaar maakte. Awel, ik vind dat maar niks hoor. We kwamen in het park ook konijntjes tegen die genoten van de eerste warme zonnestralen. Mijn baasje eet dat ook wel graag zegt hij. Was dat nu een stille hint voor mij? Was het de bedoeling dat ik achter dat konijn zou lopen om het te vangen? Ik heb gedaan dat ik het niet zag... het was veel te warm om mij moe te maken...
Hier zijn we terecht gekomen in het verkeerspark. Er reden allemaal kindjes rond op hun fietsjes, die leerden hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen. Dat vind ik een zeer goed initiatief! Kinderen kunnen niet snel genoeg leren hoe ze mij het beste kunnen ontwijken.
Mijn baasje denkt dat ik een circushond ben die trucjes doet op commando. Hij doet het eerst voor, en dan wil hij dat ik dat ook doe. Nu, ik kijk aandachtig toe maar hier zie ik echt het nut niet van in hoor!
En dat heb ik mijn baasje snel duidelijk gemaakt. Ik wil wel kíjken hoe hij het doet, daar niet van...
Er waren nog veel honden in de hondenweide. Het was een zeer interessante namiddag voor mij. Ik heb kennis gemaakt met Tibetaanse Terriërs (zoals mijn vroegere compagnon), New Foundlanders (die lijken echt op zwarte beren), Maltezers (zoals Raja), Duitse herders (die zijn nogal wild en jagen op de kleine hondjes die dan janken van de schrik en tussen de benen van hun baasje gaan schuilen), Afgaanse windhonden, ... en nog wat anderen. Hopelijk komt mijn baasje hier nog terug met mij, en misschien wil ik dan wel eens mijn best doen en door dat ding ... springen...
Naar goede gewoonte zijn we vanmorgen naar school geweest. Het leek wel 1 september, allemaal nieuwkes, en vooral... puppies... Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk. Dat baasje van mij ook, die doet echt zijn best niet hoor. Anders was ik al lang in de B-klas geraakt. De stoute nieuwe van vorige keer was er niet bij vanmorgen. Gelukkig maar, anders waren de nieuwkes misschien allemaal gaan lopen van de schrik.
Ik ben deze week anders ook ferm geschrokken. We waren ergens aan de Vaart gaan wandelen. Bij onze terugkeer doet mijn baasje de kofferdeur dicht nadat ik op mijn plaats was gaan zitten. Een blauwe reiger schrikt wakker door het geluid van de deur die gesloten werd. Deze vogels zijn prachtig om zien met hun elegante hals en lange puntige bek, hun blauwgrijze verenpracht.... Heel langzaam, in een trage looppas, klapwiekend met zijn vleugels nam hij meer en meer vaart en scheerde rakelings over de auto. Toen heeft hij het gedaan... de blauwe reiger liet vallen ...wat hij kon... Zie hieronder het resultaat : de Robbemobiel volgespetterd met vogelpoep! Gelukkig was de deur dicht of ik had alles op mijn kop gekregen!
Tijdens een andere wandeling kwamen we dit vogelhuis tegen. In onze tuin hangen ook vogelhuisjes, maar die hebben bijlange dit formaat niet! Welke vogel zou hier wonen? Goh, en als die iets laat vallen, God zegent u ...!
Deze week had mijn baasje te maken met een boze madam. Ze was nog nooit op raadpleging geweest bij hem. Ze kwam voor het eerst en ging naar de wachtzaal die reeds goed vol zat met wachtenden. Er waren ook spelende kinderen, die, toegegeven, nogal kabaal maakten. De mevrouw belde met haar GSM de dokter op die in het kabinet bezig was met een patiënt. Ze zei dat ze niet wou wachten en dat ze absoluut wou voorgaan. Want die kinderen maakten echt teveel lawaai. Mijn baasje zei dat dit niet kon, ieder wacht zijn beurt af. Stel je voor, er zou nogal wat afgevochten worden in de wachtzaal om toch maar eerst bediend te worden. Het was niet naar de zin van de madam, en ze nam de paraplubak in de gang en smeet die met geweld tegen de deur van de praktijk. Mijn baasje is onmiddellijk rechtgestaan en kwam kijken wat er aan de hand was. De madam heeft toen de paraplubak tegen de borstkas van mijn baasje gesmeten, en ze is gaan lopen. Mijn baasje is naar de politie geweest, maar die konden niets doen omdat ze niet wisten wie het was.
Gelukkig is niet alles zo spectaculair. Soms mag ik genieten van een welverdiende rust. Liefst met wat lekkers, zoals hier, met een heerlijk varkensoor...
Je krijgt daar getrainde kaakspieren van! Raja had ook zo'n oor gekregen, maar die viel van vermoeidheid in slaap nadat hij een tijdje geknabbeld had. De mijne was toen al lang op...
Dit weekend was er feest thuis. Yentl, het nichtje van mijn bazinnetje was jarig. En dat werd gevierd zoals het hoort : met een verjaardagskaart!
Hapjes, champagne, voorgerecht, hoofdgerecht... voor het dessert hadden ze geen plaats meer zegden ze. Pff, ik zou dat nog opgekregen hebben hoor!
Behalve eten en drinken hebben we gelukkig ook nog kunnen wandelen. Het was prachtig weer : heerlijk frisse wind die door mijn pels blies, het zonnetje dat ten lange leste eens door de wolken brak... ah, wat heeft een hond nog meer nodig? ... Een mooi uitzicht misschien? Zoals hier aan het water bijvoorbeeld. Heel interessant... Aan de overkant zagen we nog mensen wandelen, ook met honden er bij. We kruisten op ons pad 2 dames met 3 honden die, net zoals ik, los liepen. Eén van de honden was een jachthond, en die had een konijn in zijn muil. Ik weet niet of hij dat konijn zelf gevangen heeft, want het zag er nogal nat uit. Bestaat dat, een waterkonijn?
Hier komen de Leuvense Vaart, de Rupel en de Dijle samen. Op de dijken kom je helaas veel wielerterroristen tegen, die alles onveilig maken. Daarom moest ik terug aan de leiband van het vrouwtje. We hebben dan even een pauze ingelast om het mooie landschap te aanschouwen.
Weet je dat mensen in deze boten wonen? Dit zijn echte huisjes op het water. Sommige van die boten zijn prachtig ingericht, andere weer wat minder of liggen er maar rommelig bij. Ik vind het goed om dat eens van dichterbij te bekijken, maar wonen op zo'n boot, da's niks voor mij. Stel je voor dat we gaan varen en ik moet een plasje doen, wat dan? Ik mag er niet aan denken....
Vanmorgen in de les was er niet zo veel volk. Maar er was een nieuwe bij. Een herder, maar ik weet niet of het een Duitse of een Mechelse herder was. Wat ik wel weet, is dat het een kwaaie is! Stefaan heeft het mogen ondervinden, ocharme! Het vrouwtje van de nieuwe had hem gehaald in het asiel, nog maar even
geleden. Ze is er mee naar een hondenschool geweest, en ze zijn na de eerste
les buiten gevlogen daar. Nu komen ze bij ons. De les was amper een minuut bezig, en het bevel kwam : "Zit". Alle hondjes gaan zitten. Volgende bevel "Lig". Alle hondjes gaan liggen, behalve de nieuwe. Die blijft zitten. Stefaan zegt tegen de mevrouw dat hij zal helpen. Want de mevrouw was al gebeten geweest door haar nieuwe hond. Stefaan grijpt de nieuwe bij zijn voorpoten om hem vooruit te trekken zodat hij zou gaan liggen, maar dat was niet wat de nieuwe van plan was. Daarom heeft hij Stefaan heel erg gebeten in zijn hand. Bloeden dat dat deed! Amaai, geen flauwe kul, die hand lag bijna aan flarden... Gelukkig was mijn baasje daar, hij heeft er direct een verband rond gedaan. Die Stefaan, da's wel "nen harde" zoals ze hier zeggen. Hij heeft geen kik gegeven, en is gewoon doorgegaan met de les. Hij heeft wel eerst de nieuwe alle hoeken van het veld laten zien, hij heeft hem serieus gecorrigeerd... helaas met weinig resultaat. Het lijkt wel of die nieuwe immuun is voor alles wat Stefaan uitprobeerde. Ik heb Stefaan dikwijls horen zeggen dat er geen hond is die hij niet kan temmen. Tot vandaag... hij zei dat hij het ging proberen, maar twijfelde aan het resultaat. Stefaan kennende wil dat zeggen dat de vooruitzichten niet erg goed zijn. In het slechtste geval zullen ze hem moeten een spuitje geven. De nieuwe hé! Niet Stefaan!
Hallo daar, goeie zondag iedereen! Dit was me weer een week om "U" tegen te zeggen. Drukdrukdruk, er zijn veel zieke mensen en mijn baasje vliegt van hot naar her. Daarbij gaat hij ook nog naar de les van de doktoren waar hij, naar mijn mening, rare dingen hoort. Zo vertelde hij mij over "Fast Food". Het was in de les over levensverwachtingen, en hoe je die kan inkorten of verlengen. En één van de redenen die de levensverwachting inkort, is "Fast Food". Mensen die "Fast Food" eten, worden dik. Allez, hoe kan dat nu? "Fast" in het Engels betekent toch "Vlug", en "Food" is toch "Eten"? Awel dan? Als je een kat, of een muis, of een vogel wil eten, dan is dat je "Food". Die beestjes zijn geweldig snel, of "Fast". Je moet daar al serieus wat moeite voor doen om zoiets te vangen, dat eten is heel rap weg! Dik zal je daar niet van worden, integendeel. Kijk maar naar de katten die van Fast Food leven, die zijn eerder aan de magere kant. Volgens mij weten die doktoors echt niet alles hoor!
Gelukkig moet ik niet van Fast Food leven. Mijn baasje geeft me elke morgen voor ontbijt een lekkere yoghurt... Met mijn lange tong lik ik het potje schoon, tot er geen spoortje yoghurt meer te bespeuren valt. Ah ja, ik moet nog iets vertellen. Hetgeen de dierenarts heeft weggenomen bij mij, was goedaardig, en dus moet niemand zich zorgen maken om mijn gezondheid. Eind volgende week moet ik wel terug naar haar om de draadjes te laten verwijderen. Hopelijk krijg ik dan weer geen prik!
Een andere lekkernij is een kauwbeen. Ik eet natuurlijk ook graag koekjes en hondensnoepjes, maar van de dierenarts mag het niet meer. Ze zegt dat ik nu snel heel dik kan worden als ik nog snoepjes krijg. Daarom krijg ik vanaf nu alleen nog "gezonde" snoep. Dat heeft ook weer iets te maken met die levensverwachting ...
Deze week heb ik ontdekt dat mijn baasje een vernielzuchtig mens is. Ja, dit was een eigenschap die ik eigenlijk niet van hem verwacht had. Hij is anders zo'n lieve man, heel attent voor iedereen, probeert nooit brokken te maken... Wel deze week heeft hij zijn schade ingehaald... Het kwam omdat hij gehaast was en al zijn sleutels binnen vergeten was, en het zich pas realiseerde toen hij buiten stond. Hij kon niet in zijn auto, en niet meer terug binnen want de voordeur was in 't slot gevallen... Nog een eigenschap van mijn baasje waar ik verbaasd over was, is zijn lenigheid. Hij draagt een bourgondisch buikje waarvan ik mij kan voorstellen dat zoiets wel eens in de weg zit. Zeker als je gymnastiek moet doen. Groot was mijn verwondering toen hij in één, twee, drie, ... over de tuinmuur klom! Zo kwam hij in de tuin terecht. Maar daar had hij nog steeds zijn sleutels niet mee. Wat toen gebeurde... ik was te verbouwereerd ... sprakeloos... dat mijn baasje dit deed... Hij nam een ijzeren tuig dat daar lag en sloeg daarmee het raam in van de keuken. Het was dubbel glas, hij moest dus twee ruiten kapot slaan. Het was hard werk, want het glas was dik en er staken grote stukken uit die zo bleven hangen. Toen het gat groot genoeg was, is hij erdoor gekropen. Bij dit manoevre is het Cupido beeldje van het vrouwtje gesneuveld... onthoofd. Mijn baasje heeft zich onderweg nog gesneden aan het glas, hij bloedde aan zijn hand, en heeft toen zijn hemd besmeurd. Enkele dagen later kwam de glazenmaker en die heeft er een voorlopig venster in gezet. Maar hoe mijn baasje dit heeft goedgemaakt met het vrouwtje, dat weet ik niet...
Gisterenavond vertelde hij aan mijn bazinnetje dat hij op de A12 een roze olifant had gezien. Een roze olifant met zijn hoofd eraf. Mijn bazinnetje vroeg hem of hij misschien bij den "Duvel" was langsgeweest, en of dat de reden was dat hij roze olifanten zag? "Neeneenee, echt waar, er is daar een roze olifant" hield hij vol. Toen heeft het vrouwtje gezegd dat ze die fameuze roze olifant van hem wel eens van dichterbij wou zien. Daarom zijn we met z'n allen tot daar geweest. Baasje vond dat ik dat ook moest gezien hebben. En ja hoor, hier is hij, de onthoofde roze olifant.
Hij kijkt nog kwaad ook, zo met zijn kop op de grond.
Een beetje verder stond een gewone olifant, een grijze, zoals ze in feite in de natuur voorkomen. Da's wel een groot beest hé, zo'n olifant. Kijk, mijn baasje en ik konden gerust tussen zijn poten zitten om te schuilen voor de regen. Niet dat het toen regende, maar allez, je snapt het wel hé...
Het is een zware week geweest. Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak... Lichamelijk... zie mij hier liggen, nog groggy van de verdoving...
Vrijdagochtend nam mijn bazinnetje mij weer mee naar de dierenarts. Ik dacht "Ho neen, toch wéér geen prik zeker???" Helaas, driewerf helaas, ik kreeg er zelfs meer dan één. Na de tweede prik zei de dierenarts dat mijn bazinnetje mocht vertrekken. Ze zegt "Dag Robbe, tot straks. Blijf." En ze vertrekt met haar "blijfbeen", waardoor ik wist dat ik moest blijven zitten. Daar bleef ik dan alleen achter met de dierenarts. Al gauw werd ik slaperig, zoooo moe, ik kon met moeite wakker blijven. Ik denk wel dat ik goed geslapen heb, ik herinner mij niets meer. Plots stond mijn baasje daar met de auto, en ik moest mee. Allez zeg, ik ben nog zo moe, laat mij toch liggen... Niks aan te doen. Mijn baasje pakt mijn voorkant op, de dierenarts mijn achterkant en zo dragen ze mij tot in de koffer van de auto. Wij weg. We komen thuis aan, en mijn baasje wil persé dat ik uit stap. Maar dat gaat niet. Echt niet. Alles danst voor mijn ogen. Mijn sterke poten lijken wel van rubber? De grond lijkt zo ver daar beneden, moet ik hier echt af? Mijn baasje trekt en sleurt en aan mij, en uiteindelijk geef ik mij over. Hij draagt mij half uit de auto en zet mij op de grond. Waauw zeg, zo wiebelen dat die grond doet? Mijn bazinnetje doet de deur open, en helpt mij de gang in. Dit lijkt wel op een eindeloze tunnel, ergens onder de zee, zo blauw...? Plots zie ik mijn mat, en ik plof er op neer. Terug black-out, tot vele uren later...
Waneer ik terug wakker word, ligt Raja tegen mijn onderrug. Hmmm, lekker warm zo. Maar waarom...? Auw, er doet iets pijn onder mijn staart, moet ik eens nader bekijken. Wat ruikt het daar raar? Naar dierenarts? Hé, draadjes? Daar???? Wat heeft die gedaan met mijn ... jeweetwel??? Het is weg!!!!! Ik blijf nog maar wat liggen, dit is te veel voor mij. Raja ligt tegen mij aan alsof hij weet wat er gebeurd is. Is dat niet lief? Ondertussen gaat het al veel beter. Het doet geen pijn meer, en ik kan terug rondlopen en alles doen als voordien. Gelukkig maar!
Raja is zaterdag naar de kapper geweest. Hij moest in bad en geknipt worden. Toen hij en mijn bazinnetje terug waren hoorde ik haar iets vertellen tegen mijn baasje, waar ik tot nu toe niet aan uit kan. Het is wiskundig. Moeilijk dus. Een serieus vraagstuk als je het mij vraagt, en ik heb er niet zo maar een antwoord voor... Bij de kapster zou een nieuwe hond komen, gestuurd door mijn baasje. De kapster zei tegen mijn bazinnetje dat het een speciale hond is. Hij is één derde Labrador, één derde Rottweiler en één derde collie of zo. Nu moet je mij eens uitleggen hoe dat kan. Je hebt één mama, je hebt één papa en je hebt één kindje. Dat kindje lijkt op papa en mama. Hoe kan dat kindje nu lijken op papa, mama en nog iemand???
Toen ik zei dat het op geestelijk vlak ook zwaar geweest is deze week, komt er dit nog bij. Er zijn menseneters in het land!!! En ik kan het weten, want ik heb het gezien. En mijn baasje ook, want hij heeft die persoon terug moeten oplappen. De kannibalen komen uit het Brusselse. Het zijn Maghrebijnse hangjongeren zeggen ze hier. Ze komen naar de stationsbuurt en ze persen daar de mensen af. Bij de man die mijn baasje heeft genaaid, hebben ze zijn oor half afgebeten, omdat hij hen geen 20 euro wou geven... Stel je voor, mijn baasje heeft iemand een oor aangenaaid... Een beetje later kwam er een ander slachtoffer binnen, hij was aangevallen door dezelfde bende kannibalen. Deze keer ging het over een Belg die naar huis wou. Ze hebben in de stationsbuurt die man bij elkaar geslagen, ook voor 20 euro. Ze bleven op hem stampen met hun zware bottines toen hij op de grond lag, en daar hij heeft hij 2 gebroken ribben aan over gehouden... Vorige maandag was het Valentijn. We hebben een madam gezien die voor haar Valentijn een... blauw oog heeft gekregen... Triestige wereld, waar gaat dat naartoe? Hopelijk heb ik tegen volgende keer wat leukere dingen te vertellen!
Vrouwen zijn onvoorspelbaar. Bijn bazinnetje nog niet in het minst! Vanmorgen heeft ze mij doen inzien dat zij niet tot het "zwakke geslacht" behoort. Ze heeft mij gevangen met een lasso, eigenlijk met haar sjaal! Ik was te perplex om terug weg te lopen! Hoe het kwam? Wel, da's heel simpel. Voor we naar school gaan moeten Raja en ik eerst onze ochtendwandeling maken. Deze moest nu een beetje vroeger gebeuren omdat we Yentl ook nog naar het station moesten voeren. Yentl en mijn bazinnetje blijven binnen treuzelen, terwijl mijn baasje met mij en Raja de pipiwandeling gaat doen, in de wei een beetje verder. Er loopt een weggetje naar de wei, en mijn baasje doet daar mijn leiband af. Ik loop naar de wei, doe daar mijn ding, en terwijl mijn baasje bezig is met het ding van Raja op te rapen, besef ik dat wij niet compleet zijn! Oh nee, mijn bazinnetje en Yentl zijn hier niet! Dus, in vliegende vaart wil ik terug naar huis, en loop daarbij mijn baasje bijna omver die op zijn hurken zit om iets van de grond op te rapen. Ik ben bijna aan de voordeur als die opengaat en mijn bazinnetje buiten komt. Ze ziet mij, kijkt heel snel rond om de situatie te overzien, ze springt in mijn richting terwijl ze haar sjaal van haar nek doet en die in één beweging rond de mijne doet...! Het ging allemaal zo snel, ik was effe de kluts kwijt. Met haar sjaal loodst ze mij terug naar de wei waar mijn baasje met Raja komt aangehold. Toen hij mij zag, was de opluchting van zijn gezicht af te lezen. Hij dacht zeker dat hij mij kwijt was? Bij mijn baasje weglopen, zomaar, dat zou ik nooit doen. Maar wanneer ik mijn bazinnetje ga halen, is dat toch niet weglopen? Ik zorg er alleen voor dat mijn roedel kompleet is. Happy Valentine
Vorige week is mijn baasje een meneer tegen gekomen die twee Pyreneeërs gehad heeft. Dat zijn honden van mijn ras, maar dan van de Franse kant. Hij is heel gelukkig geweest met zijn kameraden. Ze zijn allebei van ouderdom gestorven, en ik denk dat ze bij dat baasje een goed leven gehad hebben. Het is waar dat er honden zijn die het veel slechter treffen dan ik. Mijn baasjes zijn echt lief voor mij, ik denk dat ze mij graag zien. Ik ben dan ook graag bij hen, en laat dat zien door ze heel heel hard te knuffelen. Mijn bazinnetje knuffel ik soms tot ze omver valt, gewoon door zo hard tegen haar te duwen. Maar dat vindt ze niet erg hoor
Vanmorgen in de school was het opletten geblazen, we kregen les van Jo. Mijn bazinnetje was met Raja in de cafetaria gebleven, en ze is niet komen kijken omdat ze weet dat ik dan afgeleid ben. Toen ik terug van het veld kwam met mijn baasje, stond mijn bazinnetje met Raja te praten met Lies en Mira. Dat was lang geleden! Raja kon van Mira niet afblijven. Hij is nog altijd stapelgek op haar. Toch schattig dat ze elkaar net voor Valentijn nog eens zien!
We zijn samen met Yentl en Raja naar de bakker geweest. Helaas, wij honden mogen bij deze bakker niet binnen. Er staan zo veel lekkere dingen daar, de bakkerin vertrouwt het niet. Misschien heeft ze wel gelijk, wat mij betreft... Mijn bazinnetje gaat naar binnen, terwijl Yentl met mij en Raja buiten blijft wachten. Dan komt er een mevrouw met twee kindjes aan, die ook bij de bakker binnen willen gaan. De mevrouw blijft staan en kijkt naar ons. Dan zegt het jongetje : "kijk, een papa met zijn zoontje!" (Zucht, weeral dat misverstand...). De mama zegt dat ze denkt dat Raja niet mijn zoontje is. Ze zegt dat wij er anders uit zien. Dan vraagt de kleine : "is het dan misschien een mama met haar kindje?" (Wààààt?) De mama kijkt nog eens naar ons en schudt haar hoofd. "Neen", zegt ze, ik denk niet dat dit een mama met haar kindje is". En dan zijn de twee kindjes samen beginnen gissen : "Misschien is het een tante met haar nichtje? Of een nonkel met zijn neefje? Of een peter met zijn petekindje?"... zo ging dat maar door, er is een hele stamboom aan te pas gekomen... Gelukkig ging de moeder met de kindjes de winkel binnen en kwam ondertussen mijn bazinnetje terug buiten en konden we vertrekken.
Hey, was het voor jullie ook zo'n druk weekend? Yentl was terug gekomen dit weekend, en geloof mij, zoiets jong in huis dat is niet bij te houden...! Lopen dat zij kan, ze heeft het nog maar eens bewezen dat ze dat kan. Zaterdagmorgen, na mijn werk in de praktijk, ben ik terug naar huis gebracht door mijn baasje. Mijn bazinnetje had pilletjes nodig voor Raja en dacht dat het misschien een goed idee zou zijn om met z'n allen tot bij de dierenarts te wandelen. Hola, niet wandelen, loooooopen! Want de dierenarts die heeft gedaan met werken op de middag, en het was al half twaalf voorbij toen we konden vertrekken, dus moesten we lopen. Mijn bazinnetje is verkouden, en daarom kon zij niet goed mee. Ze hijgde als een blaasbalg, ik had er echt compassie mee. Maar jonge Yentl, met Raja op kop, amai, die waren niet tegen te houden. Chance, want zo waren zij nog op tijd binnen. Mijn bazinnetje vraagt de pilletjes van Raja, en dan vraagt ze aan de dierenarts iets over mijn inentingen. Hela, ze gaan daar toch niet weer mee beginnen zeker? Ik probeer te ontsnappen, maar ze hadden mij gezien. Ik kon trouwens niet ver weg, want de deur was dicht. En zo groot was het daar ook niet, ik kon mij niet verstoppen, ik kon niet gaan lopen... ik heb de prik dan maar ondergaan. Waar ze mij echter geen plezier mee doen, is met die druppels in de neus, bweikes, zo vies! De volgende keer kan mijn bazinnetje alleen om de pilletjes gaan, ik moet geen prik meer hebben, nah! Zo gauw we daar buiten waren, heb ik er de pas in gezet. In looppas naar huis, met mijn bazinnetje die achter mij aan hobbelde, want ik wou daar zo rap mogelijk weg zijn. En 't is gelukt.
Vandaag is mijn baasje van wacht. Dat wil zeggen dat hij meer oproepen krijgt dan anders. We waren vanmorgen goed op tijd vertrokken naar de hondenschool, en we zijn daar in de velden een slijkbad gaan nemen. Allez, ikke toch, mijn baasje liep er naast. Hij weet echt niet hoe goed dat is aan je poten, zo'n modderbad. En het frisse water in de plassen is echtigentechtig vééééél lekkerder als dat van de kraan. Nadien zijn we naar de les gegaan. We gingen net beginnen toen mijn baasje telefoon kreeg en hij moest vertrekken. Oei, wat nu? Terug naar huis? Het bazinnetje vraagt aan Stefaan of zij bij wijze van uitzondering de les met mij mag volgen, en Stefaan vindt het goed... joepie, de les gaat door! Yentl blijft in de cafetaria met Raja, of ze loopt wat rond het veld. Raja is steeds aan het blaffen, ik denk dat hij ook terug in de les wil. Wel, er is toch een verschil hoor, tussen mijn baasje en mijn bazinnetje. Mijn baasje is véééééél losser dan mijn bazinnetje. Met haar is het intens werken, ik kreeg het er verdorie warm van! Ze wist constant mijn aandacht erbij te houden, en op den duur vond ik het leuk om steeds naar haar te kijken om te weten wat zou komen. We waren dan ook een goed team vanmorgen... maar ik was blij dat het gedaan was, want ik werd daar toch moe-der van als met mijn baasje. Toen de les gedaan was, hebben Yentl en het bazinnetje in de cafetaria nog een soepje genomen. In afwachting dat het baasje zou terugkomen. Maar die kwam niet terug... Toen heeft het bazinnetje gezegd dat we te voet naar huis zouden gaan, och zo ver kan dat toch niet zijn? En voilà, we waren weer vertrokken. Toen we dik halfweg waren, is het baasje ons komen halen, hij was toevallig in de buurt. Hij heeft ons thuis af gezet, en ik heb mijn mat opgezocht, en ik ben gaan maffen. Dit had ik nu echt verdiend... Na een paar uur werd ik monter en fris wakker, en kreeg ik van mijn bazinnetje een kauwbeen, hmmm, lekkerrrrr!
Jean-Philippe de la Brassine, (die vette hond die steeds in een karretje getrokken wordt door zijn heel mager bazinnetje die de poep op straat laat liggen!) wordt nu gecoached door een honden psycholoog. Ja, die twee hebben gesprekken samen... amai, 'k zou nog niet willen weten waar die het over hebben... over zijn gevijlde en roze gekleurde nagels? Over zijn vetrolletjes? Over de pijn in zijn poten die zijn gewicht toch niet kunnen dragen? Of over zijn bazinnetje die denkt dat ze een kind heeft in plaats van een hond? Geef mij maar mijn baasje, die gaat met mij wandelen op mooie plaatsen, langs de dijken of in het park... dan heb je geen hondenpsycholoog van doen! We zijn ook gaan wandelen in een moeras. Er moet daar ergens een onzichtbare kast gestaan hebben, want ik hoorde de deur piepen. Mijn baasje keek ook rond en zag de kast ook niet. Wel bomen die heel dicht tegen elkaar stonden en die in de wind wiegden, ik vond het maar vreemd.
Temeer dat we later een huisje zagen van een heks. Echt waar, ze zat achter haar raam naar mij te kijken. Brrrr, zo'n enge madam!!!!
Eerder deze week kwam een meneer binnen bij mijn baasje met een eigenaardige vraag. Hij zei dat hij in zijn vinger gebeten was door een hond. Mijn baasje vroeg of hij hem ontstmet had? De meneer zei dat hij dat niet kon, want de hond was ondertussen al weggelopen.
Een goede zondag iedereen... Ik heb een sportief weekend achter de rug, en jullie? Vrijdagavond kregen we het bezoek van een nichtje van mijn bazinnetje, Yentl. Ze is het ganse weekend gebleven, en heeft mij ferm verwend met knuffels en nog eens knuffels. Leuk hoor, zo'n jong meisje in huis Zij studeert aan de sportschool en doet keiveel aan sport. Ze zwemt en loopt en voetbalt. Ongelooflijk, wat een conditie dat kind heeft. Ik had moeite haar bij te houden. We zijn gaan oefenen op een voetbalterrein. Rondjes lopen in de frisse ochtendlucht, daar word je pas wakker van! Raja was er ook bij, maar die moet aan de leiband blijven, want hij durft weg te lopen en niet meer terug te komen.
Enige dagen geleden was mijn bazinnetje met mij en Raja op stap, toen we een mevrouw tegenkwamen die ons nog nooit gezien had. Ze bleef vol bewondering staan kijken en toen we dicht genoeg genaderd waren, vroeg ze aan mijn bazinnetje : "Is dat de papa met zijn zoon?" Goh, dat mens ziet niet goed zeker? Wij zijn allebei van een ander ras, het enige dat we gelijk hebben is de kleur van onze vacht. En daarbij, Raja is de senior van onze roedel, alhoewel hij zich soms anders gedraagt...
We hadden iets te vieren thuis, en mijn bazinnetje had voor taart gezorgd. Met slagroom! Mijn baasje is toch zo onhandig, plots had hij allemaal slagroom aan zijn vingers. Stiekem heeft hij zijn handen onder de tafel gehouden waar ik al met mijn tong in aanslag stond, klaar om alles, maar dan ook alles af te likken. Mijn bazinnetje riep verontwaardigd tegen mijn baasje dat hij het zeker expres had gedaan? Maar mijn baasje is de onschuld zelve...
Yentl, het nichtje van mijn bazinnetje zei dat ze mij wil meenemen naar huis vanavond. Ze zegt dat ze mij gaat opplooien en in haar boekentas steken. Daar heb ik het een beetje moeilijk mee... hoe verfrommeld ga ik daar niet uit komen dan? Nee, dat zie ik toch niet zitten. Hoe graag ik met haar rondjes loop op het voetbalplein, ik blijf toch liever hier, en in mijn waardigheid...
Zo, we zijn weer thuis. Vanmorgen zijn we naar school geweest en we moesten hard werken, want we hebben alle toestellen gebruikt. Trap op, trap af, over de banden, zit, kijken hoe de andere honden het met hun baasjes deden, wachten dat ze de oefening af hadden en dan terug beginnen... En dat allemaal in de motregen. Dat vind ik niet erg, mijn pels is dik en door de regen wordt deze mooi, want al het stof gaat er uit wanneer ik mij eens stevig uitschud. Raja was meegekomen, maar hij is met het vrouwtje in de cafetaria blijven wachten. Hij is ziekjes en kan de lessen niet meer volgen, dat is voor hem te vermoeiend. Af en toe neemt ze hem op de arm en van achter het raam kijken ze dan naar ons. Ik weet dat heel goed, want ik kijk regelmatig naar de cafetaria in de hoop een glimp van hen op te vangen. Het was wel gemakkelijker toen ze nog mee de lessen volgden, dan moest ik niet zo omkijken. Het vrouwtje blijft mij supporteren, ook van uit de cafetaria, want toen ze zag dat ik de oefening op de trap goed had afgewerkt, stak ze haar beide duimen omhoog, yeah!
Als mijn baasje 's avonds laat moe van 't werk thuis komt en de
televisie staat aan, dan gaat hij voor het toestel op de grond zitten.
Zijn aandacht gaat dan volledig naar de beelden op de tv, en hij ziet
mij niet meer staan. Verleden keer was hij vergeten dat hij nog koekjes
in zijn borstzakje had, en ik heb het hem héél duidelijk gemaakt, dat
die koekjes wel voor mij zijn. Mijn baasje moest het ganse borstzakje
leegmaken om aan de koekjes te geraken. Ik wou ze er wel zelf uithalen,
maar mijn snuit past er niet in...
Op school worden de oefeningen afgewisseld met spelen, dat is onze
beloning. Mijn baasje heeft een apport voor mij gemaakt door een
tennisbal in een oude sok te steken, en daar nog mergpijpjes bij te
steken, om mij te verleiden. Hij zwaait dan met die sok voor mijn neus
en loopt achteruit in de hoop dat ik ga "spelen", maar met zo'n sok kan
hij mij echt niet verleiden hoor. Op school speel ik niet, ik doe zo
maar wat omdat het moet. Maar, het gebeurt wel tijdens de
ochtendwandeling dat we ergens op een veld of een wei komen en dat mijn
baasje daar een speeltje vindt van een andere hond. Hij gooit dat dan
naar mij en dan wil ik dat wel pakken. Ik kan dan echt beginnen
rondhollen en dollen, gek doen, door mijn voorste poten gaan met mijn
staart in de lucht, omhoog springen, een schijnaanval uitvoeren en net
voor de voeten van mijn baasje in een scherpe bocht afdraaien... ik zie
dan de pretlichtjes in zijn ogen... Hij speelt nog graag hoor
Door zijn werk komt mijn baasje soms mensen tegen die rare dingen denken
en doen. Hij heeft mij uitgelegd dat sommige mensen afwijkend gedrag
vertonen, of een eigenaardige gedachtengang hebben. Hij noemt dat
"hersenkronkels". Onderweg komen mijn baasje en ik soms op de raarste
plekken rare dingen tegen. Zoals hier, dit beeldje zijn we tegen gekomen
in een tuin. Ongelooflijk toch wat mensen elkaar willen wijsmaken.
Alsof wij honden zo'n raar gedrag zouden vertonen... ;-) Voor grote
honden worden de etenskommen hoger gezet, in een speciaal
daarvoor gemaakte staander. Aan de ene kant heb je de kom met vers
water, aan de andere kant de kom met de brokjes. We zijn bij mensen
geweest die een grote hond hebben (ongeveer mijn formaat) en een heel
klein hondje van ocharme twee kilo of zo. De kleine hond kan wel ferm
hoog springen, want die geraakt zo in de etensbak van de grote hond! Die
brokken zijn natuurlijk véél te groot voor de kleine, hij kan ze echt
niet doorbijten. Maar hij kan van daaruit drinken uit de grote waterkom!
Die kleine denkt zeker dat als hij uit de kom van de grote hond drinkt,
hij ook zo groot zal worden??? Nu het niet meer sneeuwt en niet
meer vriest, doen de mensen weer normaal. Weet je, sommige mensen tutten
hun hond op alsof het een pop is. Neem nu Jean-Philippe de la Brassine,
die dikke hond die in een wagentje gereden wordt (Pfffuh). Ik ben het
vergeten te vertellen toen, maar echt waar, ik ben hem tegen gekomen en
ik had hem zelfs eerst niet herkend. Zijn bazinnetje had hem, toen het
zo koud was, in een beige skipak gestoken, zijn poten in dikke
laarsjes... alleen zijn snuit was vrij. Zijn bazinnetje had een
mantelpakje aan met lange gebreide kousen, zoals dat nu de mode is. Dat
mantelpakje had ruitjes, het deed denken aan een Schots motief.
Misschien MacDonald's? Of zou het MacDuff's geweest zijn? Hum, ik denk
eerder MacDuff's want MacDonalds is véél te goedkoop voor zo'n chique
madammeke...
Buiten alle verwachtingen om is het dit keer gelukt! De foto's staan er op van de eerste keer, terwijl mijn bazinnetje de vorige keren haar haren uittrok omdat het maar niet wou lukken. Toch heeft ze exact hetzelfde gedaan... 't zal aan de computer liggen zeker ? Wel, hier zie je mijn baasje en mij op school. We zijn erg serieus bezig hé! Ik moest goed opletten en luisteren naar wat er gevraagd werd. En niet zitten suffen, zoals ik soms wel eens doe op zondag ochtend (wie niet?)
Dit is kinderspel. Soms heb ik er zin in, en dat was nu het geval. Toen ik mijn examen moest doen, dat was eind vorig jaar, toen had ik er echt, echt, echt geen zin in. Ik ben dan ook niet op de band gesprongen. Ik bleef staan en mijn baasje mocht trekken, smeken, duwen, ik gaf geen kik. Ik had er gewoon geen zin in. Hierdoor ben ik dan ook gebuisd... en mocht ik niet naar een hogere klas. Maar nu vond ik het wel leuk...
... zo leuk zelfs, dat ik er ongevraagd terug ben opgesprongen. Mijn baasje had het niet zien aankomen en hij schrok even van mijn initiatief. Maar ja, wat wil je dan? We lopen daar terug voorbij en ik dacht : "Hop" en voilà, de klus was geklaard. Mag dit tellen voor mijn volgend examen? Trouwens, hoe heet dit spel, "bandwerk" of zo?
Het is ook zo dat wanneer ik iets goed doe, mijn baasje mij knuffelt als beloning. Zoals je kan zien was Speedy goed op dreef, ze kreeg ook een knuffel van haar baasje
Mensen doen soms rare dingen. Vind ik. Vanuit mijn standpunt gezien, bedoel ik. Stel je voor, mijn baasje koopt een biblioteekkast. Een grote kast in twee delen. Hij vraagt twee mannen om de kast te vervoeren, en tot daar is alles ok. Het onderstel wordt naar boven gebracht, en het staat er wel mooi. De mannen terug naar beneden voor het grote gedeelte. Eerst proberen ze de deuren uit de kast te halen. Maar, dit is een antieke kast, en vroeger maakten ze de kasten rond de deuren. Die deuren waren er met geen stokken uit te krijgen. Dan keken ze of ze de kop van de kast er konden af halen, omdat die gesculpteerde koppen heeft. Het hele gevaarte weegt misschien wel 100 kilo, en de mannen wilden eigenlijk wat gewicht kwijt. De kop van de kast kan er ook niet af... ik hoor sakkeren, ik hoor vloeken (vooral van die ene Luc, die kan er wat van ... G*************V********M*****N*****J***** enzovoort. Dit kan ik niet neerschrijven, het zou niet door de censuur geraken... Enfin, omdat de kast toch niet uit elkaar gehaald kan worden, beslissen ze de kast dan maar in zijn geheel naar boven te sleuren, de trap op en draaien en nog een trap op.... Ze geraken tot halverwege de eerste trap, en dan zitten ze vast. Want de kast is 2 cm hoger dan het trapgat... Wat er dan gebeurd is, tart alle verbeelding. Hoe ze met twee mannen beneden via een krikkensysteem de kast omhoog hebben gebracht tot de twee andere mannen boven op de mezzanine (dat is het tussenverdiep dat voor een stuk open is) de kast konden vastgrijpen, hoe de twee andere mannen naar boven spurtten om de andere twee te helpen het gevaarte over de leuning binnen te hijsen... zoiets hou je niet voor mogelijk... maar het is ze gelukt hé! Dikke proficiat aan de krachtpatsers, want ik heb hun spieren horen kraken, echt waar! Het heeft vier uur geduurd, maar ze hebben de kast boven gekregen, en ze staat er fantastisch. Nu nog vullen met boeken, maar daar zal mijn baasje geen moeite mee hebben...
Er is weer al een week voorbij. Gaat het bij jullie ook zo
snel? Misschien is het zo omdat er bij mij altijd weer nieuwe dingen gebeuren.
Een voorbeeldje is eergisteren avond voorgevallen. Mijn baasje wordt 's avonds
laat naar zijn kabinet geroepen voor een spoedgeval. Hij parkeert de auto voor
de deur van zijn praktijk en neemt mij mee naar binnen. Hij onderzoekt de
persoon en alles verloopt zoals gewoonlijk. De mensen gaan terug weg, en mijn
baasje sluit de praktijk af voor de nacht. We stappen door de voordeur naar de
auto die hier vlak voor geparkeerd staat. Zo ver is nog steeds alles normaal.
Tot we aan de achterkant van de auto komen, waar mijn baasje de kofferdeur wil
openen om mij erin te laten. Dan ziet hij... een deuk in de kofferdeur! Iemand
heeft tegen de auto gestampt! Hela zeg, dit is wel de Robbemobiel waar ze
vandalenstreken mee hebben uitgehaald! Zie je, als ik in de auto was gebleven,
dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Maar hoe kan ik nu twee plaatsen
tegelijk beschermen, dat gaat toch niet? Mijn baasje zit binnen en mijn auto
staat voor één keer buiten, niet in de garage, en zie wat er gebeurt... Daarom
roep ik alle speurhonden op om goed te kijken naar de foto hiernaast. Want de
dader heeft een voetafdruk achtergelaten. Honden aller continenten, verenigt u
en speur naar de voet die bij deze afdruk hoort! De beloning is een volle zak
snoep, voilà.
Eerder deze week kreeg mijn baasje bezoek van een inspecteur
van de hondenbrigade. Deze man werkt samen met honden die drugs opsporen en zo.
Da's nog andere koek dan wat ik doe. De meneer was op raadpleging gekomen zoals
andere mensen doen wanneer ze ziek zijn. Omdat het mijn job is op mijn baasje
te passen terwijl hij werkt, was ik, zoals gewoonlijk aanwezig onder de
bureautafel van mijn baasje. De inspecteur had er helemaal niets op tegen dat
ik aanwezig was, hij vond dat zelfs een heel goed idee. Trouwens, hij is een
man van het vak en verstaat dus heel goed wat ik daar doe. En weet je, hij
heeft mij gecomplimenteerd. Ja, ja, hij was onder de indruk van mijn
hondenleven hier. Hij heeft mijn baasje ook complimenten gegeven over mijn
gedrag, omdat ik een zeer beleefde en welopgevoede hond ben. Eigenlijk heeft de
school dan toch zijn nut, want daar leren we luisteren en samenwerken met het
baasje.
Kijk, hier zie je ons bezig. Dit was vanmorgen in school. Eerst aandachtig
luisteren naar wat Stefaan te vertellen heeft, en dan uitvoeren wat hij zonet
heeft uitgelegd. Wanneer het baasje vindt dat ik het goed heb gedaan, krijg ik een heerlijke knuffel...
Oeps, het bazinnetje krijgt de foto's er niet op. Wat is er nu aan de hand? Sorry folks, het lijkt niet te lukken. Ze doet alles zoals gewoonlijk en het werkt niet. Ze zal later opnieuw proberen de foto's erop te zetten, hopelijk lukt het dan wel! Tot straks
Nieuwjaarke zoete, een varken heeft vier voeten, vier voeten en ne staart, is dat dan geen centje waard?
Gelukkig Nieuwjaar !!! Mag 2011 voor iedereen een jaar worden om met plezier naar terug te kijken !!!
Mijn baasjes zijn voor de overgang van oud naar nieuw gaan kijken naar het vuurwerk. Dat werd afgeschoten van op de Grote Markt. Volk dat daar was, je kon er over de koppen lopen! Gelukkig werd het vuurwerk omhoog geschoten naar de hemel, anders had niemand er iets van kunnen zien! Er hing nogal een mist na het vuurwerk, van de kruitdampen zeker? En lawaai dat zo'n vuurwerk maakt, amai mijn oren! Er stond daar ook een podium met jongens die muziek maakten. Al het volk stond te dansen en te bewegen op de maat van de muziek, dat was schoon om zien. Je kon Cava kopen op de markt, per glas of per fles. Maar ik denk dat ze vooral per fles gingen. Het was een vrolijke bende die daar het nieuwe 2011 kwam verwelkomen.
Zie je mij hier al op de koppen van de mensen lopen? De mensen hadden ook vuurstokjes bij die ze in hun handen hielden, of ze staken ballonnetjes gemaakt uit rijstpapier aan die ze omhoog lieten gaan. Dat had ik nog nooit gezien. Het lijkt op een luchtballonnetje met onderaan een bakje waar je een vuurtje aansteekt. Door de warme lucht die in de ballon gaat, gaat de ballon zweven. Ongeveer 5 minuten later is het helemaal opgebrand en blijft er niets van over. Dit is naar het schijnt overgewaaid van China naar Europa. Ik had toch niet gedacht dat die ballonnen zo ver zouden kunnen vliegen...
Ondertussen is het aan het dooien en op enkele plaatsen na ligt er niet zoveel sneeuw meer. Gelukkig heb ik er nog van geprofiteerd toen alles ondergesneeuwd was. Met mijn bazinnetje gaan wandelen langs de voetbalvelden heeft een groot voordeel : ik heb héél het veld voor mij alleen! Dan doe ik niet liever als daar midden op het veld op mijn rug rollen.... Brrrr, héérlijk is dat
Sneeuw is de lekkerste uitvinding die er is. Na de snoepjes natuurlijk. Vandaag had ik een gesprek met collega-hond die samen met zijn bazinnetje bij een Security firma werkt. Hij wordt daarvoor betaald, hé! Eten en dierenartskosten worden betaald door de firma, en daarbovenop krijgt hij nog eens geld voor snoepjes en apportjes! Die apportjes tot daar toe, maar die snoep! Alhoewel, ik mag niet klagen hoor. Ik doe ook security werk, maar dat is relax. Lekker warm in het kabinet. Aan de Okay, dat is een winkel wat verderop, staat in december elke dag een security hond met zijn baas buiten aan de deur. Ze houden alles in 't oog. Als ze een paar uur stilgestaan hebben, zijn ze allebei verkleumd. Gelukkig mogen ze ook binnen komen, ter hoogte van de kassa's. Er staat daar een machine die warme lucht blaast, en dan kunnen ze zich even opwarmen. Maar leuk lijkt mij dat niet, de ganse dag op dezelfde plek de wacht houden. Die andere collega van mij moet dikwijls buiten blijven, of naar evenementen gaan waar heel veel jonge mensen naar naar heel luide muziek luisteren. Ik denk dat ik toch liever doktershond ben, dat lijkt mij minder vermoeiend, terwijl ik toch ook vanalles meemaak.
Vandaag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt, tussen de velden en langs de waterlopen. Hier in de buurt kan je echt fantastisch wandelen. Het is er rustig, of toch meestal. Vandaag waren er jagers bezig, ik schrok telkens op van het geknal van hun geweer. De vogels vliegen dan haastig alle kanten uit, gelukkig heb ik er toch geen zien vallen. Misschien had hij het op de konijntjes gemunt? Zo jagen met een geweer, ik vind daar niks sportief aan. Je ziet dan zo'n dikke vent comfortabel geïnstalleerd in zijn hut met het geweer op een staander. Sport noemen ze dat, pff! Het zou tenminste sport zijn als die jager achter dat konijn zou lopen !
Na de wandeling terug naar huis, waar het bazinnetje ons een koekje gaf. Mijn matje lag gespreid, en het duurde niet lang of ik was ook op jacht... een uiltje vangen geloof ik dat de mensen dat noemen... dat is ook een leuke sport... waar je zo slaperig van wordt...
Mijn baasjes en ik - Robbe - wensen iedereen een Zalige Kerst! En dat wil ook zeggen dat we deze keer voor het laatst verschijnen dit jaar. Ah ja, want volgende zondag is het al 2011, nietwaar. Maar we zullen ons best doen om alle zondagen vol te schrijven met de avonturen die ik beleef.
Ik moet jullie wat laten zien. Kopiëer deze link http://www.nvdl1960.nl/winter2010.html en plak het in je browser. Dit is de blog van Nouchka, een superlieve Cavalier King Charles Spaniel. Maar als je het mij vraagt is zij de enige echte "Santahond"! Hierbij doe ik haar de groeten
Met Kerstavond zijn we naar Leuven vertrokken. Dat was ok, en ook nog gezellig. Maar dat heeft helaas niet lang geduurd. De volgende dag waren de kindjes van de buren (die niet echt brave kindjes zijn) samen met hun neefjes een nichtjes (die zo mogelijk nog stouter en gemener zijn als die van de buren) begonnen met het maken van een sneeuwkasteel in onze tuin . Er lag dan ook onwaarschijnlijk veel sneeuw, zeker 30 cm. Die kinderen maakten een kabaal van jewelste. Roepen, tieren, gillen, ik werd er stilletjesaan onrustig van. Dus wou ik dat eens van dichterbij gaan bekijken en ik besloot om de tuin in te lopen. Van op een afstand zag ik ze doen : ze hadden plastic flessen gevuld met water, en gooiden die naar elkaar. Het water spatte eruit, natuurlijk want de stop zat er niet op! Vandaar het gegil van de meisjes die flink nat werden gegooid. Anderen bestookten elkaar met sneeuwballen en eentje was zelfs bezig de volgesneeuwde sjaal van de sneeuwman vast te maken rond de nek van een ander kind dat het uitgilde. Mijn haren kwamen omhoog toen ik het spektakel zag. Toppunt van ellende was dat de stoutste van de kinderen Rob noemt. Toen mijn baasje achter mij gehold kwam en 'Robbe' riep, begon het gejoel van de gemenerikskes. "Rob" "RobBE" "hahahahaha" Dat vonden ze namelijk leuk dat de stouterik en ik bijna dezelfde naam dragen. Ik vond dat helemaal niet leuk en wou ze dat ook duidelijk maken door eens te grommen. Mijn baasje had mij ondertussen vast aan mijn manen en wou mij terug naar binnen trekken. De kinderen vonden dat zeer vermakelijk en ze lachtten mij uit! De schavuiten! De bandieten! Ik zal ze eens ... maar mijn baasje trok en trok en smeekte dat ik mee zou komen, en ik ben dan maar mee binnen gegaan, maar niet zonder nog eens kwaad achterom te kijken! Mijn baasje heeft mijn leiband genomen en we zijn een wandeling gaan maken. Daardoor werd ik weer wat rustiger, maar het kon niet beletten dat ik moest overgeven van de zenuwen.
Dan was het vorige zondag nogal wat leuker, dat was echt een plezante dag. Want we zijn toen met de school gaan wandelen in de sneeuw.
Het was een tocht van ongeveer 13km langs waterlopen en tussen de velden, het was schitterend. Er waren heel wat honden met hun baasjes komen opdagen, het was echt een leuke en kleurrijke bende.
De braafste honden mochten los lopen, ik dus ook, de anderen moesten aan de leiband blijven. We hebben een klein incident gehad met een grote zwarte hond die een lieve jachthond wou bijten. De jachthond noemt Woody, maar feitelijk hadden ze haar beter Speedy genoemd...! Zo hard lopen dat die kan, en gelukkig maar want anders had die andere haar te grazen genomen! De baasjes zijn tussenbeide gekomen en de zwarte hond werd weer aangelijnd. De vrede was terug gekeerd in de roedel.
Halverwege de wandeling stopte de grote groep mensen en honden ergens aan een weg en er kwam een auto naar ons. In de kofferbak hadden ze een hele grote pot hete groentesoep met balletjes bij, en ijskoude jenever... Mijn baasje heeft 2 keer soep genomen en de balletjes aan mij gegeven, hmm, ze waren heerlijk! Bedankt Rozette voor de lekkere soepballetjes
Dan hebben de baasjes nog een jenevertje gedronken en werd de wandeling terug aangevat. We hebben heel mooie dingen gezien, want alles was stijf bevroren en de sneeuw knisperde onder onze voeten.
Na de wandeling zijn we terug aangekomen in de school, waar pensen en appelmoes werden klaargemaakt voor de baasjes. In afwachting daarvan heeft mijn baasje zich tegoed gedaan aan een lekkere pint.
De krant van vrijdag schrijft "Huisarts sterft week na overval". Dokter Lauwens, de man die door 2 jonge gasten werd overvallen vorige week, is overleden in het ziekenhuis. Dit is een zeer trieste zaak en al mijn medeleven gaat uit naar de zus die alleen achterblijft. Ik heb hier geen woorden voor. Een dokter schreef als reactie hierop in een artsentijdschrift dat men zich tegen dit soort overvallen niet kan verdedigen. Videobewaking helpt niet, automatische deuropening en andere systemen baten niet. Mijn baasje heeft sinds ik bij hem in dienst ben, geen echte agressie meer meegemaakt behalve toen ze de glazen vitrinekast hebben kapotgeslagen. Als ik eerlijk mag zijn, denk ik echt dat een hond zoals ik helpt om deze schurken buiten te houden. Tenslotte ligt het gevaar in de praktijkruimte zelf, wanneer de dokter alleen is en de deuren dicht zijn. Die mannen zullen meestal niet in de wachtzaal of in de gang de dokter overvallen, maar pas wanneer ze binnen zijn. Daar ligt het geld, medicijnen zijn in handbereik evenals andere waardevolle dingen die ze kunnen gebruiken. Als deze kerels minderjarig zijn, ontsnappen ze aan ons rechtsysteem wanneer ze eventueel toch geklist worden. Dit zijn droevige tijden en ik wens uit de grond van mijn hart dat de situatie in een nabije toekomst mag verbeteren.
Raja, mijn kleine compagnon, was vorige week aan de beurt om in bad te gaan. Zoals je op de foto kan zien, geniet hij met volle teugen van zijn bad avontuur ...
Ondertussen is het weer heerlijk winters. Dit is fantastisch weer voor mij, ik leef mij uit in de sneeuw... waauw, ik hoop dat dit nog lang duurt! Ik heb ergens een weerspreuk opgevangen : "blaast de noordenwind met decembermaan, dan houdt de winter 4 maanden aan". Als dat waar is, manmanman, dan hebben we nog 4 maanden sneeuwpret te goed, joepie!!!
Vrijdagavond was er een heel leuke wandeling te doen in het Vrijbroekpark. Ik kom daar geregeld wandelen met mijn baasje, en ik ken dan ook de weg daar. De weg van de wandeling was verlicht met wel honderden theelichtjes op de grond. Er was ook spektakel te zien, zoals een vuurspuwende draak in hout, en muzikanten die op grote roze schelpen bliezen, ergens anders kon je soep krijgen, en op alle stopplaatsen waren vuurmanden volgeladen met brandende houtblokken om de wandelaars te verwarmen. Het laatste kampvuur was enorm : zeker twee meter hoog, vier meter lang en 2 meter breed. Een hitte kwam daarvan af, je moest echt meters afstand houden. Het voordeel is dat je het van heel ver kon zien branden, dat wel. Het was heerlijk koud, zeker -2°, overal sneeuw, sterren aan de hemel, de maan die veel licht gaf, en dan alle vuurmanden, mensen en kinderen die lichtjes bijhadden... de wandeling had iets feeëriek... dit was echt heel, heel leuk en is zeker voor herhaling vatbaar. Onderweg kreeg ik natuurlijk kommentaar te horen van sommige wandelaars. "Amai, daar komt geen einde aan dien hond!" of "kijk eens, dat lijkt wel een ijsbeer in de sneeuw!" en dan die kleine die luid riep "mama, mama, kijk een witte Blacky" en helemaal op het einde van de wandeling liep ik langs twee jongetjes, en de ene fluisterde tegen de andere "Zou dat Fifi zijn?" Hiermee bedoelde hij natuurlijk de beroemde Fifi uit de avonturen van Jommeke. Ik ben vereerd dat ik met zo'n toffe hond vergeleken wordt door de jeugd, dat is fijn!
Wanneer het enigszins past in zijn agenda, zal mijn baasje tijd nemen om met mij te wandelen langs de dijken, of tussen de velden. Zo kan ik heerlijk lopen en rollen in de sneeuw. Mijn baasje loopt dikwijls mee met mij, en dan draven we zij aan zij over de bevroren paadjes.
Het is toch God geklaagd... We naderen het einde van december met Kerstmis als hoogtepunt. Dit betekent voor de mensheid een boodschap van Liefde voor je naaste. Blijkbaar heeft niet iedereen daar oren naar. Twee dagen geleden werd dokter Lauwens uit Mechelen door 2 jonge allochtonen overvallen in zijn praktijk. Resultaat van het gevecht : ze hebben een tiental euros gepikt, maar de arme man ligt wel met 2 gebroken schouderbladen op intensieve zorgen. Het is niet gezegd dat hij zich terug aan het werk zal zetten na zijn revalidatie. Het is al de 4de keer in 10 jaar dat hij overvallen wordt in zijn praktijk. Bij zijn voorlaatste overval had hij zijn belagers herkend, want het waren patiënten van hem! De ganse familie van deze overvallers is tot bij hem gekomen, ze hebben dokter Lauwens met een pistool tegen zijn hoofd een brief laten schrijven waarin hij verklaarde deze allochtone gangsters niet te kennen. Dokter Lauwens heeft dit persoonlijk aan mijn baasje verteld. Dokter Cnops werd door patiënten van hem met baseball bats geslagen en zijn arm is nog steeds niet genezen. Hij zou vorige week terug overvallen zijn en waarschijnlijk zal hij hierna niet meer werken. Dokter Budts heeft zijn arm gebroken tijdens een overval en doet nu vooral administratief werk. Dokter Vanhoudt stond in de gang van zijn praktijk om de buitendeur vast te draaien, toen de
deur plots weer open ging. Hij dacht aan een late patiënt maar daar
stond hij oog in oog met een gemaskerde man. Zonder ook maar één woord te
zeggen sloeg hij met een hard voorwerp op zijn hoofd, vermoedelijk met een matrak. Maar de dokter verweerde zich en slaagde er uiteindelijk
in om de deur dicht te duwen en op slot te doen. Zo kon de gangster
niet meer binnen. Maar dat was niet zo naar de zin van de kerel. Hij
trapte onderaan de deur een raam stuk. Maar omdat er scherpe pinnen van
het gebroken glas aanhingen, raakte hij via die weg gelukkig niet
binnen. Ondertussen heeft dokter Vanhoudt ook een grote hond. De schrik zit er bij de doktoors goed in! Mijn baasje heeft een gebroken voorarm en ellenboog overgehouden aan een vorige overval om van de laatste maar te zwijgen. Die was net voor ik bij hem in dienst kwam. Er waren toen 2 allochtonen binnengekomen, zonder masker. Een grote en een kleinere. Allebei hadden ze zware bottines aan en één van hen had een vleemes vast. Daarmee wilden ze de dokter in de buik steken. Gelukkig kon hij het mes uit de hand van zijn belager schoppen, maar hierdoor verloor hij zijn evenwicht en viel op de grond. De twee bandieten hebben toen met hun zware bottines op mijn baasje geschopt waardoor hij er een gebroken neus, een gebroken pols en twee gebroken tanden aan overhield. Gelukkig hebben ze dat mes niet kunnen gebruiken, anders had ik hem zelfs niet als baasje gekend... en zou de stad een dokter minder geteld hebben. Ik versta dat eerlijk gezegd niet. Hoe kan je iemand die instaat voor de gezondheid van anderen, iemand die dag en nacht oproepbaar is, iemand bij wie de patiënten altijd vóór gaan, hoe kan je zo iemand kwaad aandoen? Als je het mij vraagt zijn het stuk voor stuk ezels. Als dokter Lauwens een goede hond had gehad in zijn praktijkruimte, dan zou dit nooit gebeurd zijn. Geloof mij maar. Sinds ik bij mijn baasje in de praktijkruimte blijf, zijn er geen stoute meneren meer geweest. 't Is te zeggen, ze komen nog wel, maar zijn stukken braver. Als ze lastig beginnen doen tegen mijn baasje volstaat het dat ik eens grom om ze wat in te tomen. Sinds ik er ben, komen er terug Belgen naar mijn baasje. Vroeger bleven die weg omdat ze zich niet veilig voelden in de wachtzaal. Er ontstonden daar nogal eens meningsverschillen tussen de Belgen en de allochtonen, om niet te spreken over de gevechten. De Belgen hebben mijn baasje verzekerd dat ze zich nu veilig voelen, sinds de grote witte hond er is.
Mijn baasje heeft boeken over alle hondenrassen. Tijdens het doorbladeren van één van zo'n dikke boeken kwam hij foto's tegen van een grote witte berghond, en hij dacht : "Hier sé, een Tatra!" Maar neen, het bleek een Pyreneese Berghond te zijn. Kijk, op de foto hieronder zie je mijn Franse neef. De gelijkenis is frappant, niet?
In het boek staat dat de Pyreneese Berghond al heel oud is. Er werden in archeologische sites botresten gevonden van dergelijke honden die dateren van 1800 tot 1000 v. Chr. Ze vermoeden ook dat de voorvader van de Pyreneese Berghond uit Centraal-Azië stamt, en het zou dan waarschijnlijk over de Tibetaanse Mastiff gaan, die door de Hunnen en de Mongolen werd meegenomen op hun veroveringstochten naar Europa. Op die lange reis van de Tibetaanse hoogvlakten naar onder andere de Pyreneeën, zouden zich verschillende hondetypen hebben ontwikkeld. Waarschijnlijk zou de route van de Tibetaanse Mastiff gelopen hebben van Afghanistan via Iran en de Kaukasus tot Turkije, en dan van Joegoslavië via Tsjechoslowakije, de Alpen en de Pyreneeën tot de Spaanse en de Portugese hooggebergten. Het boek vertelt dat de honden die in deze streken ontstonden, achtereenvolgens de Leonberger, de Tatra (waar ik van afstam!), de Berghond van de Maremmen, de Kuvasz, de Komondor, de Sint Bernhard en de Pyreneese Berghond waren. Het is zeker niet toevallig dat hun verspreidingsgebied samenvalt met de gebieden waar de laatste grote roofdieren leefden zoals beren, wolven en lynxen. Hun belangrijkste taak was het verdedigen van de kudden. En dat is net wat ik doe: ik bescherm mijn kudde en mijn herder.
Om over iets helemaal anders te spreken, mijn baasje heeft gisteren laat gewerkt in het huis van Bomma. Er was daar een waterlek en niemand kon juist zeggen waar al dat water vandaan kwam. Mijn baasje heeft het gevonden. Het lek was verstopt in een zuil waar de watertoevoer en de afvoer van het toilet zat. Hij heeft zeker honderd tegels losgewrikt en zag toen een grote natte plek. Daar heeft hij de zuil kapot geklopt en op dat moment spoot het water recht in zijn gezicht. ZwartZwart de poes en ik stonden er naar te kijken en zagen het gebeuren. ZwartZwart heeft het niet zo met water en die maakte zich direct uit de voeten. Ik ben gewoon op een andere plaats gaan zitten, het was niet nodig dat ik ook nat werd, toch? Mijn baasje was bezig in zijn onderhemd, want hij had het warm gekregen van dat loskloppen van de tegels. Maar toen hij dat ijskoude water over zich kreeg, is hij beginnen vloeken... dat het de moeite was, hihihi !!! Hij heeft dan de hoofdkraan van het water dichtgezet en het water is direct gestopt met spuiten. Hij moest dan de ganse boel opruimen van Bomma voor hij mocht gaan slapen. Enfin, nu het lek gevonden is, zal het niet moeilijk zijn om de buizen te herstellen en de tegeltjes terug tegen de nieuwe zuil te plakken.
Vanmorgen zijn we zoals van gewoonte naar school geweest. Raja is voor de eerste keer sinds september meegekomen. Hij krijgt nu pijnstillers en medicijnen en het gaat veel beter. Hij is zelfs wat aangedikt en eigenlijk is hij nu ook veel liever in de omgang. Tijdens de les zaten we in twee verschillende groepen op het terrein en dat vind ik niet leuk. Hoe kan ik nu goed opletten terwijl ik regelmatig achterom moet kijken om te zien hoe het gaat met de rest van mijn kudde? Mijn baasje probeert mij te motiveren om op te letten, en ik doe dan ook mijn best om hem te plezieren. Neemt niet weg dat ik stiekem omkijk, om mijn bazinnetje met Raja bezig te zien.
Je gaat nooit kunnen raden wat er met mij gebeurd is vorig weekend. Nooit. Ik had het ook niet kunnen raden, echt niet. Maar het is mij wel overkomen. Een heel avontuur hoor! Ik word er nog moe van als ik er aan denk. Het begon zaterdag namiddag. We maken een namiddagwandeling, samen met Raja. Wanneer we terug thuis komen, zet mijn bazinnetje Raja in de living, en ze doet mijn leiband niet af. Ze gooit een rugzakje over haar schouders en zegt : "Kom Robbe, we zijn weg". Ah, nog wandelen? Ja, nog wandelen. Op een goed tempo lopen we naar het station van Mechelen. We gaan toch niet met de trein reizen zeker? Ik heb dat wel gezien bij die meneer enkele weken geleden, maar eigenlijk weet ik het niet zo goed met die treinen. We lopen voorbij de ingang, voorbij de uitgang... nog verder door... Daar staan netjes in de rij allemaal autobussen te wachten, en mijn bazinnetje stapt met mij recht op zo'n grote autobus af. De deuren zijn dicht, want het is flink koud. De chauffeur ziet ons staan en doet één deel van de dubbele deur open. Mijn bazinnetje vraagt heel beleefd of ik mee op de bus mag. Van de chauffeur mag het, "maar wat als hij iets doet???" Mijn bazinnetje antwoordt dat we net gewandeld hebben en áls het moest gebeuren, wel dan is ze daar op voorzien. Met kakazaki's en zo. De chauffeur trekt vragend één wenkbrauw op, en doet vervolgens de andere halve deur open. We stappen op. We gaan zitten in het breedste gedeelte, in het midden van de bus. Mijn bazinnetje klapt een stoeltje naar beneden en gaat erop zitten. Ik ga braaf zitten, zoals gevraagd, en geef mijn ogen de kost. Ik kan zelfs naar buiten kijken door de middelste deuren vlak voor ons. Alles is oké tot plots alles begint te daveren, en de bus begint te grommen! Ik weet effe niet waar ik het heb! Moeten we niet vluchten? Hoe kunnen we hier in godsnaam uit? Bazinnetje help! Dan begint dat gevaarte nog te bewegen ook! Oh nee, mijn maag begint te klotsen in mijn buik en ik sta te trillen op alle 4 mijn poten. Mijn bazinnetje probeert mij ondertussen rustig te krijgen, maar ik word zo misselijk als ik naar buiten kijk! Ze wil persé dat ik ga liggen, en uiteindelijk doe ik dat ook. Dan blijkt het beter te gaan met mijn maag, want ik kan niets meer zien buiten. De chauffeur heeft de verwarming opgezet, en het wordt onbehaaglijk warm aan mijn rug. Mijn bazinnetje zit als een gek te trekken aan mijn poten en duwt aan mijn onderrug, maar ik lig en ik blijf liggen! Nadien heb ik begrepen dat ze dat deed omdat ik met mijn onderrug tegen de verwarming van de bus lag, en dat was behoorlijk heet. Nog een beetje en ik stond in brand! Na een vervelende rit (mij krijgt ze nooit meer in zo'n gevaarte, hoor!) stappen we uit, ergens aan een kerk. Ken ik niet, ben hier nog nooit geweest. Mijn bazinnetje knuffelt mij en zegt dat ik flink geweest ben, maar ik keer mijn kop af en trek mij weg. Nu moet ze daar niet mee afkomen hé zeg! We wandelen tot we aan een huis komen waar ik allerlei hondengeuren opvang. We gaan naar binnen en daar zijn twee madammen die ons begroeten. En dan begint het verhaal nog maar pas...
Ze helpen mij in een hoog bad, en dan begint het gewas en geplas en maar schuimen... kijk maar...
Plezant hé!
Na al het gewas begint het geblaas. Met een grote stofzuiger die veel warme lucht blaast word ik gedroogd, deels in het bad.
Wanneer ik droog genoeg ben om uit het bad te komen, blazen ze mij verder droog. De plukken haar vliegen in het rond. Voor mijn bazinnetje lijkt het op de pluimpjes bij een kussengevecht. Mijn pels is nadien heerlijk zacht en mooi glanzend. De resten zomerpels zijn nu definitief verwijderd en mijn winterpels komt volledig tot zijn recht.
Gelukkig is mijn baasje ons komen halen met de auto. Thuis gekomen heeft Raja mij besnuffeld van kop tot teen. Wist hij nu echt niet dat ik het was, Robbe?
Het duurde niet lang of ik vond mijn plaatsje op de mat. Enkele uren aan een stuk diep slapen, heerlijk maffen... alles vergeten...
Een paar dagen later ligt de eerste sneeuw in de tuin. Dit is vroeger dan vorig jaar. Want sinds gisteren ben ik al een jaar in Mechelen, en toen was er nog geen sneeuw.
Mijn bazinnetje strooit altijd wat brood voor de vogeltjes, hebben die niks meer laten liggen?
Honden worden ook wel eens de "beste vriend van de mens" genoemd. Helaas is de mens niet altijd de beste vriend van de hond... iedereen kent wel voorbeelden van mishandeling uit zijn omgeving of van televisie. De geschiedenis kent vele episodes waar honden ingezet werden om de mens te dienen. Het Poolse leger zocht na de eerste wereldoorlog naar inzetbare honden. De "Schapenjongens uit Podhale" dienden als kanonnenvlees : ze werkten als boodschappers, waren trekhonden voor de sleden van de bergbrigade, trokken samen met hun twee-benige kompanen de wacht op, droegen in onherbergzaam gebied de munitie, fungeerden als diensthond bij de grensbewaking, haalden als reddingshonden de drenkelingen uit de woeste bergstromen, en waren tevens blindengeleidehond.
Het is enkele malen gebeurd in de geschiedenis dat het
zuivere Akita ras bijna uitgestorven was. Tijdens het Meiji tijdperk waren
hondgevechten zeer populair in Japan en Akitas werden vaak gekruist met Tosa
vechthonden. Pas in 1917 werd de Akita Dog Preservation Society opgericht om
het zuivere Akita ras te verzekeren. Ondanks deze maatregel werden de Akitas
bijna uitgeroeid tijdens WO II toen alle honden, behalve Duitse Herdershonden,
afgemaakt werden voor hun vlees en hun pels als voering diende voor de
militaire uniformen. Ondertussen doet de mens weer inspanningen om de Akita van
uitsterven te behoeden.
Hieronder zie je een foto van een Akita Inu.
Soms ontstaat er een innige band tussen baasje en hond. Wie heeft al
gehoord van Hachiko, een Akita inu die zo trouw en loyaal aan zijn
baasje was dat het verhaal toendertijd zelfs voorpaginanieuws werd van
Japans' grootste krant? Het is een echt gebeurd verhaal over een hond die ongelooflijk
trouw en loyaal was aan zijn baasje. Het gaat hier over Hachiko, een Japanse Akita
inu, afkomstig uit Akita uit het noordwesten van Japan. Via DNA hebben
onderzoekers ontdekt dat de Akita, samen met de Afghaanse Hound, Chow Chows en
Siberische Huskies de minste genetische afwijking vertoont met de wolf.
Het verhaal van Hachiko
Hachiko
werd geboren in 1923 in Akita (Japan) en kwam naar Tokyo in 1924 met zijn baasje,
Professor Hidesaburo Ueno. Deze man was professor Landbouw aan de Universiteit van Tokyo. Ze leefden in
Shibuya vanwaar Hachiko elke dag met zijn baasje meeliep tot aan het
treinstation. Elke avond, op het exacte tijdstip dat Professor Ueno zou
toekomen, stond Hachiko hem al op te wachten op het perron, en samen liepen ze
de weg terug naar huis. Dit gebeurde dag in, dag uit, gedurende 1 jaar en 4
maanden, tot op de dag dat Professor Ueno niet naar huis kwam.Professor Ueno stierf aan een plotse
hersenbloeding tijdens zijn werk aan de Universiteit.Hachiko werd aan een andere familie gegeven,
maar ontsnapte voortdurend en liep terug naar de woning van wijlen Professor
Ueno. Na een tijdje moet hij zich gerealiseerd hebben dat zijn baasje daar niet
meer leefde. Daarom trok hij elke dag naar het station waar hij zijn baasje
trouw opwachtte.Na verschillende maanden merkte het stationspersoneel de hond op en ze gaven hem dagelijks te eten en te drinken.
Het verhaal over de hond die trouw elke dag zijn baasje kwam
opwachten begon de ronde te doen. Een student van Professor Ueno publiceerde
artikels over Hachiko, en in 1932 werd Hachiko voorpaginanieuws van de grootste
krant van Japan. Het was in 1934 dat ter ere van Hachiko een bronzen standbeeld
werd opgericht aan het Shibuya station. Hachiko stierf een jaar later in het
Shibuya station, na negen jaar nog steeds wachtend op de terugkeer van zijn baasje. Zijn
lichamelijk overschot wordt tot op heden bewaard in het National Science Museum
of Japan in Ueno, Tokyo.
Dit aangrijpende verhaal over Hachiko inspireerde Japanse filmmakers
die in 1987 een film maakten over zijn leven met Professor Ueno. Deze film
noemt Hachiko Monogatari. Er werd een Hollywood versie uitgebracht in 2009
waar Richard Gere de rol speelt van Professor Ueno. Een aanrader voor alle
fervente hondenliefhebbers en voor hen bij wie de betekenis over de schoonheid
van liefde en toewijding eens opgefrist mag worden.
