In januari ben ik 13 jaar geworden, en dat is behoorlijk
oud voor een hond als ik. Omdat ik soms luid snurk terwijl ik lig te slapen, en
omdat mijn darmen soms onbetrouwbaar zijn, heeft het baasje besloten dat ik nu
genoeg gewerkt heb, en dat ik thuis mag genieten van mijn oude dag.
Het is waar dat oud worden enkele nadelen heeft, zoals
rapper moe zijn en slecht horen, maar het ergste zijn die pijnlijke gewrichten.
Door die ondingen geraak ik soms niet meer recht. Het is verschrikkelijk. Het
vrouwtje heeft speciaal voor mij een rubberen mat gekocht en die onder mijn
kussen gelegd. Mijn mat blijft nu vast op de grond liggen terwijl ik met mijn
poten probeer recht te krabbelen. En wonder boven wonder, het lukt!
Toby en Kadee zijn nog altijd de beste maatjes. Ze slapen
dikwijls samen, tussen elkaars poten. Ik slaap liever alleen.
Overdag is het vrouwtje thuis en dan gaan we toch een keer
of drie naar de wei in onze straat. Sinds kort zijn daar kippen. De onnozele
vogels! Ik versta de uitdrukkingen zoals domme kip (stoem kieke) en zo dom
als een kip maar al te goed! Die vogels zitten achter draad, want anders had
ik ze al lang gevangen en doodgebeten. Ik blaf alle lucht uit mijn longen en
loop langs hun draad om ze te verjagen, maar nee hoor, die kippen volgen mij!
En heel dicht hoor! Mijn vrouwtje heeft alle moeite van de wereld om mij
daar weg te krijgen, want ik geef niet op, oh nee! Zelfs wanneer mijn geblaf
begint te lijken op astmatisch gepiep, dan nog zet ik door. Stomme kippen!
Deze rosse kip is erg geïnteresseerd in mij...
Ze komt afgelopen op mijn geblaf en kijkt met die oogjes van haar, alsof ze probeert te begrijpen wat ik zeg! Maar volgens mij is die gewoon doof. En dan steekt die stomme kip zelfs haar kop tussen de draad om het schuim van mijn muil te pikken. Ik was net niet snel genoeg...
Vorige week zijn we met z'n allen naar de dierenarts geweest voor onze jaarlijkse inentingen. Kadee en Toby kregen die venijnige prikken, ik niet. Volgens de dierenarts heb ik genoeg reserve voor de tijd die er nog rest. Ik snap niet wat ze bedoelt, want zij en mijn vrouwtje spreken in raadsels. Zo zeggen ze het bijvoorbeeld dat ik aan mijn laatste hoofdstuk ben begonnen.
De laatste tijd heb ik erg veel last van mijn lijf. Het doet niet meer wat ik wil dat het doet. Zoals rechtstaan om te gaan plassen. Ik heb er veel moeite mee om recht te komen als ik een tijdje gelegen heb. En nu lig ik meestal de ganse tijd. Rechtstaan is dan ook een regelrechte ramp. Een natte ramp. Elke keer verlies ik urine door de moeite die ik doe. Het vrouwtje vindt dat niet leuk, maar ze zegt niets en haalt een doek om alles op te ruimen. Dan sukkel ik met haar naar buiten. Het gebeurt regelmatig dat mijn achtervoeten over de grond slepen bij het stappen, en dat mijn achterkant waggelt als een zatte vent. Volgens de dierenarts weeg ik nu minder dan Kadee en gebruik ik mijn reserves op. Ze zegt dat ik mager ben geworden. Misschien heeft ze geen ongelijk.
Mijn baasje is erg bezorgd en geeft mij goeie medicijnen tegen de pijn en zo. Nu heb ik pillen gekregen waar ik honger van krijg. Het eten smaakt mij weer, oh, ik zou alles opeten wat ik zie. En het vrouwtje heeft mij een spuitje gegeven dat body-builders, coureurs en zo ook krijgen. Ga ik dan terug spieren krijgen?
Bericht van het vrouwtje aan de trouwe lezers van dit blog: Deze foto's werden ongeveer drie weken geleden gemaakt. Robbe stelde het toen nog goed. Vandaag is zijn toestand echter verslechterd, hij moet geholpen worden om recht te staan, en dan nog lukt het niet goed om rechtop te blijven Wandelen gaat moeizaam. Eten doet hij wel goed door de cortisone pillen, en dan zet ik zijn kom op de grond tussen zijn voorpoten. Hij eet al liggend. Ik geef hem alle snoepjes die hij zo graag eet, we knuffelen hem zo vaak mogelijk... want dit zijn de laatste uren/dagen....
Vanmorgen was het al van vroeg een heel gedoe met bottines die in de auto moesten, er werden bokes gemaakt, en de grote fles werd met fris kraantjeswater gevuld. Allemaal tekenen aan de wand... voor een wandeling? Jaaaaaaaaaaa, joepiiiiiiiie!
Toen we er waren, was het een blij weerzien tussen de hondjes en de baasjes. De baasjes veranderden van schoenen en we vertrokken naar het strand. Hoewel we een strakke blauwe lucht hadden en de zon volop scheen (het leek wel een zomerdag!) zorgde de frisse westenwind ervoor dat de baasjes hun jassen en mutsen aanhielden.
Vandaag heb ik vernomen dat Maggy, voorzitter van de Tatra-club en
tevens onze fokker, nog 2 pups over heeft van de nest van november. Het
was een groot nest met 10 puppies. Daarom moest ze vroeger naar huis
vertrekken, omdat nieuwe baasjes een pupje kwamen halen. Wie interesse
heeft, kan Maggy bereiken op haar GSM nr 0476/469338. Op de website http://www.tatra.be/ van de Tatra Club kan je ook informatie vinden over de nesten http://www.tatra.be/tatra_nl/050_020_nesten.htm
Door Kadee leek de wandeling op de Processie van Echternach. Ken je deze uitdrukking niet? Ze wordt gebruikt om te illustreren hoe een proces onnodig traag of inefficiënt kan verlopen: drie stappen vooruit, twee achteruit... Kadee was telkens geïnteresseerd in alle andere honden die hij tegenkwam. Wanneer die baasjes dan in de andere richting vertrokken, ging Kadee mee, terug van waar we kwamen. Het baasje en ik draafden er achteraan om Kadee terug te halen. Ja, dat is de schuld van het vrouwtje, ze was de lange looplijn van Kadee thuis vergeten.
Toen er ruiters op het strand verschenen, zei het baasje "oei oei oei, hij zal daar toch niet gaan achter lopen...pffff!" Maar Kadee deed dat natuurlijk wel! Gelukkig voor het baasje liep hij niet te ver weg ;-)
Het baasje vindt mij een voorbeeldige hond. Hij moet maar doen alsof hij een snoepje vast heeft, en ik sta al klaar!
Kadee graaft naar schatten, zee-schatten. Hoe kan het ook anders, wij zijn toch zee-honden...?
Toby was natuurlijk ook van de partij. Hij heeft flink gelopen en gespeeld voor zo'n klein beestje. Waarom hij niet zo dikwijls op de foto's staat? Tja, volgens mijn baasje is Toby een mama's-hondje, hij plakt aan het been van het vrouwtje. Zoals Lucky Luke en zijn schaduw. Behalve dat Toby wit is dan.
We hebben echt fijn gewandeld vandaag. De baasjes konden onderweg honderduit vertellen, en wij speelden dat het een lieve lust was. Natuurlijk kregen we daar dorst van. Zoveel water hier, maar brrr, zoooo zout!
Thuisgekomen heeft het vrouwtje ons eten klaargemaakt en dan konden we gaan rusten. Heerlijk is dat, onze kop zit nog vol beelden van aan zee, en als we onze oogjes dicht doen, kunnen we zelfs de golfjes horen, en hey, daar zie ik die en die hond terug en ... wacht op mij, ik koooooom! Ik ren zo hard ik kan, mijn achterpoten maken een schuivend geluid... op de mat? Verdorie, ik had een loopdroom!
Het vrouwtje was een beetje moe en ging in haar relax zitten soezen. Tot Kadee vond dat hij ook een "schoothondje" is...
Tijdens een avondraadpleging was er heibel in één van de
twee wachtzalen in de praktijk van mijn baasje. Er waren twee heel donkere
families die ruzie hadden over iets. Ze riepen dingen naar elkaar in een taal
die wij niet verstaan. Ze lieten het wit van hun ogen zien en hun tanden blonken
gevaarlijk in de schemerige wachtzaal. De andere patiënten in de eerste
wachtzaal waren angstig geworden enhadden mijn baasje verwittigd dat het menens was. Mijn baasje kwam
natuurlijk direct tussenbeide, maar het mocht niet helpen. Het geraas en getier
ging maar door, en ze waren ondertussen ook al slaags geraakt onderling. Mijn
baasje riep hun toe dat ze moesten stoppen en gaan zitten, want anders zou hij
zijn witte helper (ikke dus) gaan halen. De vechtende jongeren hadden hier geen
oren naar en iemand uit de andere wachtzaal had ondertussen de politie gebeld.
Mijn baasje had mij gezegd in de praktijk te blijven, maar ik dacht dat hij
misschien wel mijn hulp kon gebruiken. Op een drafje ben ik de gang doorgelopen
en kwam via de eerste wachtzaal in de tweede wachtzaal waar ondertussen ferm
gevochten werd. Ik zette mijn leeuwenkraag dik op en gromde uit volle borst met
mijn oren achteruit, en mijn opgetrokken lippen toonden al mijn tanden. Eén van
de vechtersbazen was op de grond gevallen en probeerde achteruit recht te
krabbelen. Hij kwam met zijn rug tegen de muur en gilde het uit van angst toen
ik hem dicht naderde. Hierdoorstopte
het gevecht onmiddellijk en de vechtersbazen sprongen op de stoelen om bij mij
uit de buurt te blijven. Ik ging fier rechtop naast mijn baasje zitten en
overzag de situatie. Mijn baasje zei dat het gedaan was met vechten en anders moesten
ze dat maar buiten doen. Ze konden kiezen. Niemand bewoog. In de andere
wachtzaal hoorde ik mensen zuchten van verlichting. Net toen kwam de politie
binnen. Wat is er aan de hand hier?Mijn baasje vertelde wat er gebeurd was en dat ik geholpen had om de
gemoederen te kalmeren. De politie is in de wachtzaal gebleven tot iedereen aan
de beurt geweest was. Mijn baasje heeft toen meer werk gehad dan voorzien, hij
heeft hun gescheurde wenkbrauwen genaaid, bloedneuzen gestelpt en andere wonden
verzorgd. Tegen iedereen heeft hij verteld over zijn witte helper die ervoor
gezorgd heeft dat aan de zwarte ruzie een einde kwam.
Er
gebeuren s nachts dingen in mijn straat waar ik niet goed van ben. Eergisteren
nacht was het vrouwtje te moe om nog met ons naar de wei te gaan. We zijn dan
in de tuin geweest, en dan gaan slapen. Misschien gelukkig maar, anders waren
we in het pikkedonker op een dievenbende gebotst. Hieronder zie je hoe het vrouwtje met de buurman de draad hersteld heeft. Je ziet ook de ene wagen die op houten blokken staat, omdat ze de wielen gepikt hebben. Op de andere wagen heeft de garagist een bache gelegd, omdat er geen ruiten meer inzitten. De zetels zijn eruit, het contact, de versnellingsbak, de asbak, en een groot deel van de motor.
De dieven hebben gebruik gemaakt van ons weggetje naar de wei, hebben de draad
doorgeknipt tussen de wei en de parking van een aanpalende garage en hebben
daar een aantal autos gestript. De onderdelen hebben ze naar hun wagen
gebracht die niet ver van onze wei geparkeerd stond.
Hier zijn ze ook gepasseerd, ze hebben takken afgebroken toen ze zich een weg baanden naar die auto's. Ik ben natuurlijk zelf ook ter plaatse geweest om dat van dichtbij te bekijken en te besnuffelen. De volgende keer dat ze hier zijn, zal ik ze herkennen!
Vanmorgen zijn we naar school geweest. Het was prachtig weer met de zon die op mijn vacht scheen en een fris briesje om het niet te warm te krijgen. Het baasje zit nu ook in de B-klas met Kadee. Ik bleef met het vrouwtje en met Toby achter de draad zitten kijken naar mijn baasje.
Kadee is natuurlijk gewend om met het vrouwtje de les te volgen, en hij was constant afgeleid door onze aanwezigheid achter de draad. Het vrouwtje zag dat hij er niets van bakte en besliste dan maar om binnen te gaan zitten. Zo zou Kadee misschien beter opletten...?
Nu zitten we binnen, in de cafetaria. Zo zonde van het zonnetje...
Terug naar buiten. Het baasje laat Kadee in de kruiwagen kruipen. Gelukkig heeft hij zoiets onnozel nooit met mij gedaan!
Even een anekdote over mijn baasje als houthakker... hij is toch niet zo goed als ik dacht hoor. Enkele dagen nadat hij iedereen in de straat had laten zien hoe goed hij met de bijl overweg kan, heeft hij thuis, bij het hout hakken voor de kachel, een groot en zwaar stuk hout op zijn voet laten vallen. Het baasje heeft toen heel hard geroepen tot de Grote Man in de Hemel, maar die is daarvoor niet naar beneden gekomen. Het resultaat is een gebroken teen en een paars-groen-zwarte voet... en een humeurig baasje!
Ik ben heel boos op de mannen die aan het spoor werken in mijn wei. Niet
alleen hebben ze mijn wei voor 2/3 afgepakt, ze rijden ook nog eens als
cowboys door mijn straat! Zware vrachtwagens die met veel lawaai en
stof aan en af rijden, ik kan er niet tegen! Dus blaf ik zo hard ik kan
en loop langs de afspanning mee om ze te verjagen. Helaas zijn ze met
velen, en ik sta achter de draad. Ik kan ze niet vangen, want anders
zouden ze het wel geweten hebben!
Ik kan alleen maar lijdzaam toekijken hoe ze mijn mooie wei veranderd
hebben in hopen zand en steen. Er staat geen boom meer. Je hoort geen
vogeltjes meer. De eekhoorn heb ik ook al lang niet meer gezien.
Zelfs Kadee vindt het niet leuk. Hij had de gewoonte om tot in de verste
uithoek te lopen en daar rond te neuzen. Hij verstopte zich soms voor
het vrouwtje die hem niet meer vond. Wanneer ze dan haar rug gedraaid
had, kwam Kadee als een witte wind zo stil en snel uit het hoge gras
gevlogen en sprong hij op tegen haar rug. Meestal viel ze dan pardoes
languit op haar buik en dat vonden wij heel erg plezant! Het vrouwtje
kwam dan achter Kadee gelopen en die maakte er een spelletje van: pak me
dan, als je kan!
Toby vindt het geweldig in onze wei. In het asiel zat hij in een betonnen kooi met draad aan de voorkant om buiten te kunnen kijken. Hij was nog nooit echt buiten geweest en had nog nooit gras gevoeld. Laat staan dat hij zou gespeeld hebben... Maar dat is nu gebeterd. Hij houdt ervan om rond te lopen en takken mee te sleuren. Of Indiaantje spelen, dat doet hij ook graag. De andere dag was het lekker aangenaam in het zonnetje. Ik was op het gras gaan liggen en kon zo de werkzaamheden bekijken. Toby is beginnen rondjes lopen rond mij, heel dicht en heel snel. En maar keffen. Hij miste alleen nog pluimen op zijn hoofd om het plaatje compleet te maken! Wil ik eens van het zonnetje genieten in alle rust en stilte...
Sinds enkele weken wordt de werf 's nachts verlicht. Ze hebben daar een gigantische kurkentrekker gezet. Geen idee welke fles ze daarmee kunnen openen, maar ze pakken er graag mee uit. Waarom zouden ze dat ding anders verlichten 's nachts? Als het is om dieven weg te jagen, dan helpt het geen zier. Donderdagnacht zag het baasje toen hij thuis kwam, dat er mannen met gele fluo vestjes beneden op de werf en aan de sporen stonden. Achteraf bleek dat dit een dievenbende was. Ze hebben één van de containers opengebroken en de walkie-talkies en los materiaal meegenomen, en een aanzienlijke hoeveelheid elektriciteitsdraad. Zie je wel, dat licht en die kurkentrekker schrikken de dieven niet af. Moest ik daar rondlopen 's nachts, het zou wat anders zijn!
Sinds kort neemt het baasje Kadee mee naar school in plaats van het vrouwtje. Hij moet leren Kadee onder controle te houden. Kadee is nog een jonge snaak en die doet heel graag zijn ding in plaats van te luisteren. Het vrouwtje was heel stilletjes aan de draad komen kijken en zie...
Kadee heeft zich direct uit de voeten gemaakt richting vrouwtje!
Het baasje maar roepen op Kadee dat hij moest terugkomen, maar Kadee had daar geen oren naar. Dus is het baasje Kadee komen aanlijnen en is terug naar zijn plaats gekeerd. De les was nog niet gedaan hé.
Daarna in de cafetaria is het baasje even gaan uitrusten met Toby op de schoot. Ik mag dat niet hoor, op de schoot komen, pfff...
P.S. Welkom Viviane, kom gerust zo dikwijls lezen als je wil. Robbe.
Hey, alles kits? Hier bij ons in Mechelen heeft een felle storm gewoed. Het was echt heftig man! De hemel werd helemaal donker zoals 's nachts... plots een donder, die klonk als een vrachtwagen die over één van onze kapotte wegen hobbelt, en dan... BOEM, BLIKSEM, FLITS, HAGEL, WIND en WIND en WIND! Alles tegelijk.... Waauw, heftig. Ik voelde mij niets op mijn gemak. Gelukkig was het vrouwtje niet onder de indruk en bleef ze rustig in de living met ons zitten babbelen. Kadee wou weer eens de stoere uithangen, en stond aan de achterdeur om buiten te gaan. Maar het vrouwtje deed dat ze het niet gezien had, en Kadee ging dan maar voor de deur liggen. Zuchten. Toby heeft nog nooit eerder zo'n straf onweer meegemaakt, en omdat wij allemaal rustig waren, was hij dat ook. Zo zaten we gezellig allemaal samen binnen te keuvelen, alsof er niets aan de hand was. Het baasje daarentegen, die zat er midden in. Die heeft ook nergens schrik van, hé! Toen hij mij kwam halen om mee de avondraadpleging te doen, was hij doorweekt. Ah ja, zijn jas met capuchon hangt hier aan de kapstok, bij onze leibandjes...
Zelf hebben we geen schade, niks, nada. Ongelofelijk hé, na zo'n storm... Er zijn anders veel woningen in Mechelen en de Delhaize en het stadion van KV Mechelen die wel brokken hadden. Wij niet! Behalve dan de buren, hun boom was omgevallen. En dat was nu zo'n speciale boom, helemaal volgegroeid met klimop. De buurman snoeide de klimop voor zo ver hij kon. Het baasje noemde die boom de phallus-boom. En nu lag die op de grond, en versperde de doorgang voor de auto's. Het vrouwtje kon niet weg, en het baasje heeft dan maar de bijl ter hand genomen...
Alle andere buren sliepen nog. Ofwel hadden ze schrik van het baasje en durfden ze niet buiten komen (helpen). Als ik dat zo bekijk, dan heeft die dat precies nog gedaan...
Natuurlijk moesten wij nadien nog uitgelaten worden. En Kadee, die was uitgelaten! Het baasje had een fles water mee, om in onze emmer te doen op de weide. Maar Kadee wou persé als eerste uit de fles drinken. Gelukkig is het baasje groot en sterk en kon hij de fles buiten het bereik van Kadee houden. Ondertussen stikte ik van de dorst. Puur uit armoei heb ik dan maar de dauw van de bank gelikt...
Die storm, die wind, die doet de "molentjes draaien", zoals mijn baasje zegt. Kadee zet hier een wilde achtervolging in, Toby crosst de pootjes van onder zijn lijf...
Hela zeg, ik doe daar niet aan mee hoor! Gelukkig is er nog wat kreupelhout waar ik mij kan verstoppen. Hier zullen ze wel niet komen... hoop ik...
Toby wordt moe. Hij moet wel zesenzestig keer harder lopen als Kadee als hij hem voor wil blijven. Iedereen met gezond verstand weet dat Toby het nooit kan halen tegen Kadee. Ik kan ook niet meer op tegen Kadee, da's echt een sterke beer geworden... Toby heeft bescherming gevonden tussen de voeten van het vrouwtje. Je moet goed kijken waar hij zit, want het vrouwtje heeft witte laarsjes aan met peluche. In de hondenschool vroeg iemand of ze dat express deed. "Wat dan?" vroeg het vrouwtje verwonderd. "Ga je dan naar een schoenwinkel en vraag je specifiek naar bottekes die lijken op jouw honden, om assorti te zijn??"
Gelukkig blijven die zottigheden van die twee niet duren. Nu is het tijd om touwtje te trekken.
Maar die molekens die draaien, dat is niet alleen bij de hondjes hoor. Bij de mensen gebeurt dat ook. Het baasje moest naar een café waar gevochten werd. De cafébaas had flink wat meppen gekregen en moest verzorgd worden. Mensen worden gauw agressief wanneer er wind staat... hondjes daarentegen, die gaan spelen. Het was een drukke periode voor het baasje. In het weekend kan hij nooit eens rustig een pintje of een glaasje wijn drinken, omdat hij steevast opgeroepen wordt door de politie tijdens een WODCA controle. WODCA betekent: Weekend Ongevallen Door Controles Aanpakken. Het baasje moet dan ter plaatse gaan en in de combi bloed trekken om vast te stellen of die persoon gedronken heeft, of drugs heeft genomen. Laatst was er een bruine meneer die jammerde omdat het baasje ging bloed trekken. De politiemannen in de combi liepen in en uit de wagen en daardoor waggelde die. Het baasje kon daardoor niet goed prikken en riep plots: "en nu is het gedaan met rondlopen!". De politiemannen bleven stokstijf staan, van 't verschieten. En ploef, naald in de ader en buisjes vullen... De bruine meneer zei tegen het baasje : "Allah ziet u!" en het baasje antwoordde: "die politiemannen zien mij ook, en daar heb ik veel meer schrik van!". Waarop alle politiemannen in lachen uitbarstten en de combi opnieuw begon te schudden... gelukkig had het baasje zijn tubetje gevuld en was de klus geklaard.
Sinds enkele dagen is de wind gaan liggen en vanmorgen lag er zelfs rijm op de takken... Zou het dan toch nog gaan sneeuwen? Ach, zo lang ik bij mijn baasjes ben en wij samen gelukkig zijn.... who cares about snow...
Aan al mijn trouwe vrienden wens ik een heel gelukkig nieuw jaar, vol leuke en onvergetelijke momenten, en een goede gezondheid!
Dit jaar is er bijzonder weinig sneeuw in onze stad, en dat vind ik nu zo spijtig hé. Het baasje zag dat ik heimwee kreeg naar de koude en liet mij deze foto's zien van mijn geboortestreek... Zakopane, in Polen, aan de voet van het Tatragebergte.
Traditioneel kan je daar met paard en slee overal geraken zo gauw er voldoende sneeuw ligt.
Hier zie je de mensen nog gauw cadeautjes kopen om onder de kerstboom te leggen.
Tatra honden zijn beresterk! Ze trekken de slee voort en zijn de beer te vlug af!
Je kan je ook te voet naar het familiefeest begeven, in traditionele kledij, om je dan te goed te doen aan het kerstdiner...
Hm, dat is eens iets anders hé, zo'n kerstdiner... hopelijk warmt het eten niet te snel op, dus ... ten aanval!
Na al dat geschrans kan je maar best gespecialiseerd vervoer nemen om terug thuis te geraken. Wie weet waar je anders terecht komt?
De kerstperiode is niet voor iedereen even somptueus en vermakelijk...
In mei dit jaar was er in Wallonië een hondenshow met een "Special Tatra". Maggy had aan mijn baasjes gevraagd of wij, Kadee en ik, ook mochten meedoen. Ja natuurlijk mochten wij meedoen! Het vrouwtje is met ons en met een vriendin, Fabi, naar het verre Monceau-Sur-Sambre vertrokken. Je kan niet geloven wat wij daar allemaal gezien hebben... ben ik blij dat onze baasjes ons tenminste als hond behandelen, en niet als Barbie en Ken! Vooral de kleine rassen moesten het ontgelden: ze kregen krulspelden, speldjes, pakjes aan, werden gekamd of getrimd, zelfs geparfumeerd (bah!!) ... je kan het zo gek niet bedenken of het werd gedaan! De mensen die met deze honden rondlopen zijn meestal ook wel een beetje vreemd... Er was een grote dikke meneer aanwezig, met weinig maar lang haar in een paardenstaart, die ook nog eens een wit glitterkostuum aan had om met een minuscuul hondje te paraderen (ahum!) Dan toch liever mijn baasjes....
Eerst werden we in een kooi gezet om gewoon te worden aan de geluiden en alle andere honden. Hier zaten we gerust en konden we alles observeren, want we hadden een mooi overzicht van de ganse zaal.
Kadee kwam als eerste aan de beurt. Hij werd nog bij de puppies gerekend. Voor Kadee en het vrouwtje was het de eerste keer, en Kadee was nogal zenuwachtig. Bij het rondjes lopen deed hij onnozel, en toen hij voor de jury moest staan, ging hij zitten of stond met zijn staart naar hen, in de verkeerde richting dus ... Wat hij helemaal niet leuk vond, dat waren de handtastelijkheden van die vrouwelijke jury.
Omdat hij zich niet van zijn beste kant had getoond, kwam hij niet in aanmerking om een beker te winnen. Tja, ik ben gewoon beter! Toch mocht Kadee poseren voor een officiële foto. Hij was nummer 3 bij de puppies. Het vrouwtje hebben ze kopje kleiner gemaakt.
Er was wat tijd tussen de show die Kadee verkocht, en mijn optreden. Fabi, de vriendin van mijn vrouwtje is met ons gaan wandelen in het park. Dat deed deugd!
Vervolgens was ik aan de beurt. Maggy was er ook met familie van mij, en zij zijn ook in de prijzen gevallen. Wij deden mee in de categorie "Veteranen". Volgens Wikipedia is dat: Een veteraan (oorspr. Latijnvetus, oud) is een oudgediende, iemand met ervaring. Hey, ik ben wel een hond met ervaring hé! In januari wordt ik 12, en dat begint al te tellen naar 't schijnt
De Jury stond voor een zeer moeilijke keuze. Het speelde tussen mij en die oude wolf (of was het een Husky?) die je ziet op de foto hierboven. Uiteindelijk kon ik niet winnen... spijtig genoeg, en die andere ouwe heeft dus de eerste prijs weggekaapt Dat komt door die handtastelijkheden, die Jury heeft bij mij niet gevonden wat er bij Kadee wel is... en daarom ben ik uit de boot gevallen. Want een hondententoonstelling is om te laten zien hoe mooi wij zijn, om dan een teefje te vinden en kindjes te maken. En kindjes maken, daar doe ik niet meer aan mee. Enfin, een tweede plaats met beker, is toch ook niet slecht!
Diezelfde fotograaf heeft van mij een officiële foto gemaakt met een vrouwtje dat haar hoofd niet meer heeft. Ik vermoed dat ze dat gedaan heeft omdat de hondjes in de kijker stonden, en niet de baasjes! Hopelijk mag ik volgend jaar nog eens meedoen, ik vond al die aandacht wel leuk!
Ik heb nog een tweede beker gewonnen: die van beste Tatra! Die beker heb ik gekregen van Nicole, dank je wel Nicole! Kijk maar hoe fier mijn vrouwtje is
Voilà. Zoals beloofd ben ik hier terug met mijn verhalen. Het heeft nogal wat geduurd, maar nu dat de nieuwe computer geïnstalleerd is en het vrouwtje zo'n beetje met het nieuwe programma heeft leren werken, zal het wel loslopen.
Eerst en vooral moet ik jullie iemand voorstellen: Toby. Toby is er gekomen nadat Raja naar de Eeuwige Jachtvelden is vertrokken eind augustus. Kadee had het er heel erg moeilijk mee dat zijn kameraad er niet meer was. Toen de baasjes moesten gaan werken, is Kadee beginnen huilen. Ja huilen, niet janken, maar huilen zoals een wolf hé. De ganse dag lang. En de volgende dag. En de dag daarna... tot nieuwe buren de politie gebeld hebben, die dan een onderzoek gestart zijn in de straat. Ze zijn bij de buurvrouw geweest, en zij heeft dan aan het vrouwtje gezegd dat Kadee de godganse dag huilt. Luid. Constant. En dat de buren de politie hadden gebeld, enzovoorts. Het vrouwtje wist niet dat Kadee zo'n verdriet had van Raja. Ze is met ons naar het dierenasiel geweest, waar we dan kennis gemaakt hebben met Toby. Toen noemde hij nog niet Toby, maar het vrouwtje vond dit een naam die bij hem past. Het was met Kadee direct liefde op het eerste gezicht. Bij mij niet, toch geen liefde! Maar ik kan hem wel hebben, dat manneke. Hij is erg lief en voorzichtig. Hij komt net als Raja dicht bij mij liggen op de mat. Maar meestal ligt hij tussen de poten van Kadee. Dat is pas een koppel! Je moest eens zien hoe die met elkaar spelen.... het is vertederend! Hieronder vind je een link naar een filmpje over Kadee en Toby, het duurt wel tien minuten, maar het geeft een goed idee hoe ze zich vermaken.
Dus, zie hier Toby. Hij was net uit het asiel en het vrouwtje heeft toen met een klein schaartje alle klitten uit zijn pels geknipt. Eigenlijk zag Toby er in het begin uit als een mop, zo'n borstel met dreadlocks weet je? Hier was hij al een beetje presentabel.
Ja, die Toby heeft eigenlijk niet zo'n fijn leven gehad tot nu. Hij is als puppy binnengebracht in het asiel, waar hij na enige maanden door een dame werd geadopteerd. Spijtig genoeg moest zij snel nadien opgenomen worden in het ziekenhuis en Toby is toen terug gemoeten naar het asiel. Hij was bijna 11 maand oud toen het vrouwtje hem daar is gaan halen. Hij kende niets, plaste in huis, kon geen trappen op of af, had nog nooit aan de leiband gelopen,... was niet gesocialiseerd, was schrikachtig... Ik zeg "was", want ondertussen is dat (gelukkig!) fel verbeterd Het is een echt schatje. En hier zie je hem na zijn eerste echte knipbeurt, want tussen ons gezegd en gezwegen, het vrouwtje kan er niet veel van hoor...
We waren vanmorgen vroeg al vertrokken naar Wenduine. Daar zijn we weer met een hele groep Tatra's op het strand gaan lopen, gezellig samen. We kennen ons ondertussen al even, en zowel de hondjes als de baasjes zijn blij elkaar weer te zien.
Voor Toby was het vandaag zijn eerste grote wandeling, en zijn eerste
uitstap naar zee. Hij vond het blijkbaar leuk, maar wist niet goed wat
hij moest denken van de golven. Hij liep mooi los, naast het vrouwtje.
Af en toe kwam hij naar ons gelopen of liep eens achter een knap teefje,
... wie doet nu niet zo iets? Hij heeft nog veel in te halen, de kleine
Het baasje keek bezorgd naar de hemel.... het werd nogal donker. Stel je voor dat plots een storm opsteekt, we zouden nergens kunnen schuilen! Gelukkig is het bij een dreigende lucht gebleven, het heeft zelfs niet geregend, oef!
Dit is weer iets typisch voor mensen: een wegwijzer zetten om te zeggen naar waar je moet kijken om de zee te zien!
Er was niet zo heel veel volk op het strand. We konden goed lopen en snuffelen aan alles wat aangespoeld op het strand lag: een lege fles Wodka, een lege fles Mister Proper, takken en stokken, stukken van visnetten, plastic ballen, en zo van die witte schelpen van inktvissen. Het vrouwtje heeft de mooiste opgeraapt en in een zakje gestoken, da's voor ons om op te peuzelen straks, mjammie!
We hebben vrij lang gewandeld, tot de baasjes honger kregen. Dat was het signaal om terug te keren. De baasjes gingen aan tafel zitten, en wij mochten ook binnen. Van Maggy hadden we lekkere koekjes gekregen, en daar waren we heel blij om. De baasjes hebben zelfs lekkers van Sinterklaas gekregen!
Onze laatste Tatrawandeling van het jaar zit er op. Maar ik heb nog heel veel te vertellen hoor, en dat zal zeker gebeuren in de volgende weken. Ik heb twee bekers gewonnen, maar hoe, dat vertel ik een volgende keer...
Lieve lezers, we zijn terug in blogland! Het baasje heeft de oude computer vervangen door een nieuwe, en dat was heel erg nodig. Telkens wanneer het vrouwtje tekst of foto's wou posten op het blog, crashte het systeem. Ze is bijna kaal geworden door altijd maar met haar handen in het haar te zitten...
Hou dit blog goed in de gaten, want in de komende dagen zal er van alles op verschijnen... ik heb héél véél te vertellen... Tot gauw, Robbe
Vandaag is het Vrouwtjesdag! (In mensentaal zeggen ze "Moederkesdag"). Het is de gewoonte dat je je moedertje, of in ons geval, ons vrouwtje, eens in de bloemetjes zet. Ziezo, bloemetjes genoeg?
Het baasje vertelde ons dat deze gele bloemen "pisbloemen" zijn. Ja maar, we zijn hier wel op onze plasweide hé... Hum, pis en plas, is dat niet hetzelfde...? Oooh, is er dan een bloem gegroeid op elke plasje ??? Heu, Kadee en Raja en ik hebben ons best gedaan dit jaar
Het baasje zegt ook dat je behalve bloemen, ook een cadeautje kan geven aan het vrouwtje. Het baasje had mij meegenomen op toer deze week, en zo kwamen we in een boekenwinkel terecht. Het baasje weet dat het vrouwtje graag leest, en dat ze graag kookt. Ons cadeau was rap gekozen, hihihi !
Nu nog wachten dat ze klaar is met stages en zo, en dat het normale leven weer zijn gangetje kan gaan in juni. Het vrouwtje heeft beloofd dat ze dan terug elke week mijn avonturen zal posten en ... dat ze haar cadeau zal uitproberen. Ben benieuwd sé!
Ondertussen heb ik van een collega van het vrouwtje een kip gekregen. Wat een raar ding is dat zeg! Telkens ik er in bijt, geeft dat ding een gil. Van 't verschieten doe ik dan snel mijn muil open en valt die kip op de grond. Dat opeten zit er niet in, maar ik vind het hoogst plezant om er mee te spelen.
Enige weken geleden was het prachtig weer. We zijn met de club gaan wandelen, het was een leuk weerzien met alle Tatra's. We waren blij toen we terug thuis waren, en we hebben de koelste plek van het huis ingepalmd... met ons drietjes op een rij, maffen maar...
Het baasje kon er helaas niet bij zijn. Net toen we gingen vertrekken werd hij opgebeld voor een spoedgeval en moest hij naar de patiënt. Hij had met het vrouwtje afgesproken dat hij alleen naar daar zou komen, zo gauw hij hier gedaan had. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk is het vrouwtje met ons drie aan de wandeling begonnen, maar dat was nogal vermoeiend, omdat we allemaal aangelijnd moesten blijven. Toen heeft de vrouw van de gids voorgesteld om met mij te wandelen, omdat ik er toch zo'n brave uitzie. Zelf vond ik dat ook een goed idee, omdat ik dan niet naast Kadee moest lopen, die altijd opnieuw in mijn oren en mijn nek en mijn staart wil bijten. Dat jong geweld, dat is niets voor mij. Dus, ik mee met die madam. Ze heeft zelf ook een Tatra, maar die liep met haar man mee. Ze was het dus goed gewoon om met een witte reus als ik rond te lopen, en dat was oké voor mij.
Af en toe hield ik halt, en draaide ik mij om om te zien waar het vrouwtje bleef. Zij kon niet zo snel vooruit, omdat ze ook Raja bij had. Die is al een oude rakker en toch vrij ziek, daarom moest ze hem soms ook in haar armen dragen. Om niet te verongelukken heeft ze Kadee de gentle-leader aangedaan. Hij vindt dat maar niks en is dan zo tam als een lam. Eigenlijk denk ik dat ze het daarom doet, die GL aandoen bij Kadee.
Het was een leuke wandeling en toen we terug aan ons vertrekpunt waren, was het baasje daar ook! Joepie, nu was onze roedel terug compleet! Bedankt aan de madam dat ze met mij wou wandelen, dat was echt tof van haar. We mochten met ons drie bij de baasjes blijven toen die nog iets gingen eten. Wij hebben snoepjes gekregen en hebben wat geslapen op de koude vloer.
Toen we naar de plasweide wandelden deze week, kwamen we deze exemplaren tegen ... Wat mensen zoal weggooien hé!
We hebben een nieuwe paus. Hij is ook groot en helemaal wit en hij
heet Franciscus. Niet die van de kwade Jesuïeten, maar wel Franciscus van
Assisi, die zo lief was voor de beestjes. Hij kon praten met de dieren, zeggen
ze. En hij gaf eten aan de vogeltjes. De hongerigen spijzen is één van de
werken van barmhartigheid. Alleen, hoe lekkerder het is, hoe moeilijker het
lijkt om er aan te geraken!
Hebben wij een muil? Neen, want een muildier is een soort
van ezel. Zo ijverig zijn we nu ook weer niet. We hebben ook geen snuit, want
dat is van de varkentjes met een lange snuit. Wij hebben een hoofdingang. Ik
las dat woord onlangs toen ik samen met mijn baasje het vrouwtje ging halen na
haar laatste dag stage op de intensieve. Ik verstond ineens de betekenis
daarvan: hoofd en ingang! Duidelijker kan toch niet?
Onze buren, Marc en Alice waren aan het ruzie maken. Marc
roept boos naar zijn vrouw: ik wil dat je kiest tussen je drie honden en mij!
En Alice antwoordde: ik heb al gekozen . Sindsdien hebben we haar en de
honden niet meer gezien!
Er is nog een verdwijning te melden: Spike, de terreur van
onze straat is niet meer. Heb ik jullie dat nog niet verteld van die keer dat
Spike ons aanviel? Spike was een American Stafford, zo ene met een brede borst
en brede smoel, en gemene oogjes. Als hij Raja zag, begon hij steevast te
likkebaarden. Flauw hoor, als je het van zon zwak hondje moet halen, puh! Wel,
toen het baasje met mij en Kadee naar de wei liep, bleek dat het baasje van
Spike het poortje niet had gesloten achter hem. Spike kreeg ons in het vizier en
terwijl het baasje met ons rechtsomkeer maakte om elders te gaan wandelen,
vloog die Spike gelijk een zot van dat veld en viel ons aan langs achter. Mijn
baasje is geweldig sterk en met 1 hand drukte hij Spike met zijn kop op de
grond. Kadee was zo verschrikkelijk boos dat die zich losrukte toen Spike zich
bevrijd had en achter hem aan holde. Het baasje van Spike zette het op een
lopen, zijn hond erachter, dan Kadee en dan ik en dan het baasje, en dat
allemaal in een enorm lawaai van roepen en blaffen en grommen. Toen Spike zich
tussen de benen van zijn baasje probeerde te verstoppen, heeft Kadee hem 2 keer
gebeten in zijn achterste. Er waren 8 gaatjes in zijn billen, en dat bloedde
wel hard hoor. Het baasje heeft ons dan terug meegenomen en we zijn ergens
anders gaan wandelen. Spike, de terreur van de straat heeft sindsdien nooit
meer gegromd naar ons. Als hij ons zag, begon hij te beven en te piepen als een
muis!
Wel, die Spike is nu overleden. Hij bleek prostaatkanker te
hebben en een hersentumor en overal uitzaaiingen. Waarschijnlijk was die tumor
de reden van zijn agressief gedrag. Zijn baasje heeft hem laten inslapen, omdat
het toch niet meer goed zou komen met hem. Maar, dat heeft niets te maken met
de 2 beten die hij van Kadee heeft gekregen hoor! Daar krijg je geen tumor van,
of kanker, zoals zijn baasjes nu wel lijken te denken. Ik ben best wel fier op
Kadee hoor, die is onverschrokken! Zoals hij toen het baasje en mij verdedigde,
wauw!
Hier zie je Kadee in actie: hij achtervolgt mij om in mijn staart te bijten. Je kan je al inbeelden hoe hij eruit zag toen hij Spike zijn lesje wou leren...
Het baasje heeft een zware week achter de rug. Er zijn veel
zieke mensen, en dan moet het baasje veel werken. Daar word ik zo moe van hé!
Waarvan ik zo moe word? Euh, er is veel te doen en te luisteren hoor, tijdens de raadpleging. En daar stopt het niet bij. Kadee en ik helpen ook het baasje om zich aan te kleden.Man, wat duurt dat lang voor hij die pullover aangetrokken heeft...
Kadee vindt dat hij superieur is aan ons. Mij hebben ze geleerd dat ik op mijn mat moet liggen, en dat doe ik braaf. Ik heb trouwens goeie matten, die de mama van mijn vrouwtje speciaal voor mij gemaakt heeft! Maar Kadee, die ligt liever in de zetel, of er boven op.'t Zal voor 't uitzicht zijn, zeker?
Maar
niet getreurd, het is Paasvakantie. Het baasje vertrekt morgen naar Arcachon
voor een week. Naar het schijnt is het daar warmer weer dan hier. Het lijkt wel
alsof de lente er maar niet door komt. Och, wij vinden dat niet erg hoor, want
sneeuw en ijs vinden Kadee en ik prettig! We voelen ons goed bij die frisse
temperaturen, we kunnen echt genieten van rollen en spelen in de sneeuw, naar
de sneeuwballen happen die het baasje naar ons gooit.
Sint-Maarten reed door weer en wind
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten reed door sneeuw en wind
Zijn vurig paard droeg hem gezwind,
Sint Maarten reed met licht gemoed
Zijn mantel dekt hem warm en goed.
Een oude, een oude,
een oude man zat langs de baan
en sprak de ridder smekend aan:
Ach, help mij toch uit deze nood,
`k vind in deez'harde kou mijn dood.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten innig aangedaan
blijft voor de arme beed'laar staan.
Hij trekt zijn slagzwaard uit de schee
en snijdt zijn mantel glad in twee.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten geeft vol medelij
hem 't grootste stuk en rijdt voorbij.
Sint Maarten reed met licht gemoed
Zijn halve mantel dekt hem goed.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten van zijn tochten moe,
legt zich te rusten welgemoed.
Tot loon van 't geen hij heeft verricht,
ziet hij des nachts een helder licht.
Een oude, een oude,
een oude man verschijnt voor hem
en spreekt met zachte hemelstem:
Ik ben uw Jezus, gij gaaft mij
dees mantelhelft uit medelij!
Het wachten duurde wel lang ... *geeuw*
Alles eens van een andere kant bekijken ...
Onze Stefaan was te koets gekomen, en Jo zat op een reusachtig paard!
Wij werden met z'n allen "gezegend"
en omdat we het zo goed gedaan hadden, kregen we een diploma.
Kijk eens naar dat stuk paard uiterst rechts : dat zouden wij eens moeten durven sé !
Mijn baasje is soms verstrooid. We komen in de wei en daar merkt hij dat hij in zijn overvolle broekzakken géén poepzakje meer heeft zitten. Hij laat ons effe alleen en loopt naar zijn wagen die dichtbij staat om daar een zakje te halen. Hij komt teruggelopen naar ons, en krijgt ondertussen telefoon. Ik zie hoe hij - al babbelend in zijn gsm - nadert en de wei afspeurt naar wat hij in het zakje moet steken...en het niet vindt... hij staat er al midden in...
Meestal komen er treinen langs wanneer we in de wei zijn. Soms blijven die treinen staan. Waarschijnlijk is dat omdat de mensen ons dan beter kunnen zien. Enkele weken geleden echter kwam er op een dag geen enkele trein langs. Ik heb nochtans lang gewacht, maar ik heb er geen gezien. Ik hoorde het baasje iets zeggen over een staking. Maar als er geen treinen rijden, waar zijn dan al die mensen die normaal op al die treinen zitten?
Het baasje wandelde met ons in een leuke straat. De politie had her en der oranje paaltjes gezet met een pijltje naar beneden : hier plassen. Het vreemde was dat daar een datum op stond. Dus, enkel dan mocht je daar tegen plassen, en nog wel tussen bepaalde uren! We kwamen net van een wandeling, dus... geen mogelijkheid meer om te plassen. Kadee had een spoor geroken en had daardoor het paaltje niet gezien.
Kadee loopt langs de ene kant van het paaltje en ik langs de andere kant... botsing van het paaltje met het baasje! Het paaltje kantelt heen en weer en maakt daarbij een vreselijk metaalachtig geluid. Het klonk als klokkengelui uit de grote toren. Kadee, met zijn neus tegen de grond is heel erg geschrokken van het geluid dat het paaltje maakte en wou doodsbenauwd de benen nemen.
Dat was gerekend zonder het baasje die ons allebei stevig vast had. Alleen, hij stond aan de andere kant van het paaltje, dat opnieuw met veel lawaai begon te dansen. Kadee deed het in zijn broek!
Het baasje heeft veel moeite gehad om de situatie terug recht te trekken. Kadee is uiteindelijk gaan zitten, zover als zijn leiband het toestond. het baasje en ik zijn dan rond het paaltje gegaan en zo konden we verder wandelen.
Kadee heeft er een grote schrik aan overgehouden. Hij mijdt nu alle oranje paaltjes als de pest. Toen laatst het vrouwtje nietsvermoedend met Kadee ging wandelen en ergens op straat een paaltje tegen kwam, ging Kadee plots op zijn buik liggen en wou niet meer verder. Toen het vrouwtje hem dan met veel moeite recht kreeg, trok hij haar bijna omver toen hij in een wijde boog rond het paaltje spurtte. Die Kadee doet soms heel stoer, maar hij kan ook heel puppie-achtig zijn hoor, puh!
Wanneer je hieronder op de link klikt, zie je een filmpje over ons in de wei. See you!
Het vrouwtje heeft "de zenuwen". Ik hoor haar dat toch zeggen. Gisteren al. Vanavond nog meer... iets met de computer denk ik. Ze zei dat foto's uploaden nu trager gaat dan in het stenen tijdperk. Maar heu, hadden ze toen al computers? ... Misschien wel hoor, want de Flintstones hadden een auto, ze gingen naar de open-lucht cinema, ze hadden zelfs een soort MacBronto... dus waarom geen computers? Alleszins is het vrouwtje er niet over te spreken. Zo lang voor een herstelling binnen gedaan, terug gaan halen en het werkt maar half z'n g*t! Je zou voor minder boos worden.
Gelukkig heb ik haar daarstraks kunnen doen lachen. Ze was met mij alleen naar de wei geweest, en dat vind ik best leuk. Eigenlijk veel leuker dan wanneer Kadee erbij is. Die valt mij steeds aan! Om in mijn staart te bijten nota bene! Als ik denk dat hij mijn richting uitkomt, dan zet ik het op een lopen, maar die jonge snaak is mij steeds te vlug af. Hij haalt mij in en springt op, bijt mij waar hij kan... Als het baasje erbij is, dan springt die in de bres voor mij, lief hé. Maar toch blijft Kadee dikwijls de snelste...
Dus, we waren in de wei aangekomen waar ze mij de tijd liet om te doen wat ik moest doen. Automatisch word ik daar vrolijk van, ik weet niet hoe dat komt...? Het vrouwtje zag dat ik blij was en gooide een balletje in mijn richting. Joehoe, ik sprong op en ving hem op in mijn muil. Ze was zo enthousiast over mijn kunnen, dat ze het balletje nog zeker 5 keer heeft gegooid. Telkens maakte ik gekke sprongen om het balletje te vangen, en rende dan in het rond zoals ik indianen heb zien doen. Het vrouwtje zei dat ik eruit zag als een gekke geit, hihihi. Ik zou wel willen dat ze daar eens foto's van nam, dan zien jullie mij ook eens in actie!
Voilà se, het werd tijd! Door de kapotte computer van mijn baasje kon ik geen verhalen vertellen en geen foto's laten zien. Maar da's nu opgelost.
Gisterenavond liet het vrouwtje mij uit in de wei, net voor het donker werd. Uit de vochtige grond kwamen dampen en slierten mist verzamelden zich boven het hoog gras. Het vrouwtje zei dat er veel dauw zou zijn 's ochtends, en ze had nog gelijk ook! Toen het baasje mij vanmorgen uit liet voor we naar school gingen, stond hij opgetogen te kijken naar alle diamantjes die schitterden in de vroege ochtendzon. Hij kon het niet laten en moest en zou foto's trekken van bedauwde spinnenwebben, van dauwdruppels aan de rode besjes van de aspergeplant... enfin, hij doet maar. Hij werd er zowaar poëtisch van, en vergat de tijd. Gelukkig dat het vrouwtje hem op het uur wees, anders waren we zeker te laat gekomen.
Ik vraag mij af, is dit nu het weureldwaajdeweb of wééwééwéé, waar iedereen het altijd over heeft? Ja? Ah, dan is de website van die spin, ik snap het.
September is al voorbij, en de lessen zijn terug begonnen. Ik heb het gemerkt aan het aantal kinderen op straat tijdens het spitsuur. Onze lessen in de school gingen onverminderd voort tijdens de zomervakantie. Het baasje en ik proberen zoveel mogelijk lessen te volgen om Kadee bij te benen. Die zit ondertussen in de B-klas! Vanmorgen zag ik hen bezig en ik dacht: dat ziet er leuk uit: recht vooruit - voet - recht vooruit - lig - halve draai links - keer - spelen - lig - ... enzovoorts, en dat in een tempo om "u" tegen te zeggen. Ik zag het vrouwtje al direct haar sjaal, dan haar jasje en iets later nog haar pullover uitspelen, en zij was niet de enige die het warm kreeg van de drill. Misschien ziet het baasje dat niet zitten en doet hij daarom niet zo erg goed zijn best...?
Ik vind het leuk als mijn baasje mij beloont voor mijn goeie volgoefeningen. Ik kan mij echt niet herinneren dat hij mij al eens gezegd heeft dat ik iets niet goed doe. Behalve wanneer ik op straat opspring wanneer een fietser of een bromfiets heel dicht langs ons passeert. Maar ik kan dat toch niet zomaar laten gebeuren? Wat als ze mijn baasje omver rijden? Ik geef ze gewoon een waarschuwing dat ze uit de buurt moeten blijven, dat is al.
Ik ben weer bijgekomen. Het vrouwtje zegt dat ik vet ben geworden sinds ze op stage is. Het baasje geeft mij nu eten, en ik moet zeggen dat hij dat héééél goed doet. Ik krijg zeker dubbel zoveel als bij het vrouwtje
Mollen zijn vreemde beesten. Die lopen onder de grond, in plaats van over de grond. In onze tuin zijn er molshopen, en ook in onze speelweide wat verderop in onze straat. En nu zag ik dat die mol ook in de weide van onze school hoopjes heeft gemaakt. Dat beest legt wel grote afstanden af hé!
Mijn baasje is gisteren naar de les geweest in Brussel. Het ging over "evidence based medecine". Er staat wel een typfout op die zak hé, volgens mij moet dat "evidence BEEST practice" zijn.... (en dan gaat dat over mij in de praktijk bij mijn baasje hé!!!)
Het is enkele weken stil geweest op dit blog, en niet omdat ik niets te vertellen had! Integendeel zelfs... Maar, de computer heeft het laten afweten. Ondertussen dat is probleem ook opgelost en de baasjes hebben beloofd om foto's te posten en mijn verhalen te vertellen zo gauw ze 5 minuutjes tijd hebben. Maar of 5 minuutjes voldoende zullen zijn, dat betwijfel ik, hoor tot gauw!
Dat komt door die handtastelijkheden, die Jury heeft bij mij niet gevonden wat er bij Kadee wel is... en daarom ben ik uit de boot gevallen. Want een hondententoonstelling is om te laten zien hoe mooi wij zijn, om dan een teefje te vinden en kindjes te maken. En kindjes maken, daar doe ik niet meer aan mee. Enfin, een tweede plaats met beker, is toch ook niet slecht!
