Zo, we zijn weer thuis. Vanmorgen zijn we naar school geweest en we moesten hard werken, want we hebben alle toestellen gebruikt. Trap op, trap af, over de banden, zit, kijken hoe de andere honden het met hun baasjes deden, wachten dat ze de oefening af hadden en dan terug beginnen... En dat allemaal in de motregen. Dat vind ik niet erg, mijn pels is dik en door de regen wordt deze mooi, want al het stof gaat er uit wanneer ik mij eens stevig uitschud. Raja was meegekomen, maar hij is met het vrouwtje in de cafetaria blijven wachten. Hij is ziekjes en kan de lessen niet meer volgen, dat is voor hem te vermoeiend. Af en toe neemt ze hem op de arm en van achter het raam kijken ze dan naar ons. Ik weet dat heel goed, want ik kijk regelmatig naar de cafetaria in de hoop een glimp van hen op te vangen. Het was wel gemakkelijker toen ze nog mee de lessen volgden, dan moest ik niet zo omkijken. Het vrouwtje blijft mij supporteren, ook van uit de cafetaria, want toen ze zag dat ik de oefening op de trap goed had afgewerkt, stak ze haar beide duimen omhoog, yeah!
Als mijn baasje 's avonds laat moe van 't werk thuis komt en de
televisie staat aan, dan gaat hij voor het toestel op de grond zitten.
Zijn aandacht gaat dan volledig naar de beelden op de tv, en hij ziet
mij niet meer staan. Verleden keer was hij vergeten dat hij nog koekjes
in zijn borstzakje had, en ik heb het hem héél duidelijk gemaakt, dat
die koekjes wel voor mij zijn. Mijn baasje moest het ganse borstzakje
leegmaken om aan de koekjes te geraken. Ik wou ze er wel zelf uithalen,
maar mijn snuit past er niet in...
Op school worden de oefeningen afgewisseld met spelen, dat is onze
beloning. Mijn baasje heeft een apport voor mij gemaakt door een
tennisbal in een oude sok te steken, en daar nog mergpijpjes bij te
steken, om mij te verleiden. Hij zwaait dan met die sok voor mijn neus
en loopt achteruit in de hoop dat ik ga "spelen", maar met zo'n sok kan
hij mij echt niet verleiden hoor. Op school speel ik niet, ik doe zo
maar wat omdat het moet. Maar, het gebeurt wel tijdens de
ochtendwandeling dat we ergens op een veld of een wei komen en dat mijn
baasje daar een speeltje vindt van een andere hond. Hij gooit dat dan
naar mij en dan wil ik dat wel pakken. Ik kan dan echt beginnen
rondhollen en dollen, gek doen, door mijn voorste poten gaan met mijn
staart in de lucht, omhoog springen, een schijnaanval uitvoeren en net
voor de voeten van mijn baasje in een scherpe bocht afdraaien... ik zie
dan de pretlichtjes in zijn ogen... Hij speelt nog graag hoor
Door zijn werk komt mijn baasje soms mensen tegen die rare dingen denken
en doen. Hij heeft mij uitgelegd dat sommige mensen afwijkend gedrag
vertonen, of een eigenaardige gedachtengang hebben. Hij noemt dat
"hersenkronkels". Onderweg komen mijn baasje en ik soms op de raarste
plekken rare dingen tegen. Zoals hier, dit beeldje zijn we tegen gekomen
in een tuin. Ongelooflijk toch wat mensen elkaar willen wijsmaken.
Alsof wij honden zo'n raar gedrag zouden vertonen... ;-) Voor grote
honden worden de etenskommen hoger gezet, in een speciaal
daarvoor gemaakte staander. Aan de ene kant heb je de kom met vers
water, aan de andere kant de kom met de brokjes. We zijn bij mensen
geweest die een grote hond hebben (ongeveer mijn formaat) en een heel
klein hondje van ocharme twee kilo of zo. De kleine hond kan wel ferm
hoog springen, want die geraakt zo in de etensbak van de grote hond! Die
brokken zijn natuurlijk véél te groot voor de kleine, hij kan ze echt
niet doorbijten. Maar hij kan van daaruit drinken uit de grote waterkom!
Die kleine denkt zeker dat als hij uit de kom van de grote hond drinkt,
hij ook zo groot zal worden??? Nu het niet meer sneeuwt en niet
meer vriest, doen de mensen weer normaal. Weet je, sommige mensen tutten
hun hond op alsof het een pop is. Neem nu Jean-Philippe de la Brassine,
die dikke hond die in een wagentje gereden wordt (Pfffuh). Ik ben het
vergeten te vertellen toen, maar echt waar, ik ben hem tegen gekomen en
ik had hem zelfs eerst niet herkend. Zijn bazinnetje had hem, toen het
zo koud was, in een beige skipak gestoken, zijn poten in dikke
laarsjes... alleen zijn snuit was vrij. Zijn bazinnetje had een
mantelpakje aan met lange gebreide kousen, zoals dat nu de mode is. Dat
mantelpakje had ruitjes, het deed denken aan een Schots motief.
Misschien MacDonald's? Of zou het MacDuff's geweest zijn? Hum, ik denk
eerder MacDuff's want MacDonalds is véél te goedkoop voor zo'n chique
madammeke...
Buiten alle verwachtingen om is het dit keer gelukt! De foto's staan er op van de eerste keer, terwijl mijn bazinnetje de vorige keren haar haren uittrok omdat het maar niet wou lukken. Toch heeft ze exact hetzelfde gedaan... 't zal aan de computer liggen zeker ? Wel, hier zie je mijn baasje en mij op school. We zijn erg serieus bezig hé! Ik moest goed opletten en luisteren naar wat er gevraagd werd. En niet zitten suffen, zoals ik soms wel eens doe op zondag ochtend (wie niet?)
Dit is kinderspel. Soms heb ik er zin in, en dat was nu het geval. Toen ik mijn examen moest doen, dat was eind vorig jaar, toen had ik er echt, echt, echt geen zin in. Ik ben dan ook niet op de band gesprongen. Ik bleef staan en mijn baasje mocht trekken, smeken, duwen, ik gaf geen kik. Ik had er gewoon geen zin in. Hierdoor ben ik dan ook gebuisd... en mocht ik niet naar een hogere klas. Maar nu vond ik het wel leuk...
... zo leuk zelfs, dat ik er ongevraagd terug ben opgesprongen. Mijn baasje had het niet zien aankomen en hij schrok even van mijn initiatief. Maar ja, wat wil je dan? We lopen daar terug voorbij en ik dacht : "Hop" en voilà, de klus was geklaard. Mag dit tellen voor mijn volgend examen? Trouwens, hoe heet dit spel, "bandwerk" of zo?
Het is ook zo dat wanneer ik iets goed doe, mijn baasje mij knuffelt als beloning. Zoals je kan zien was Speedy goed op dreef, ze kreeg ook een knuffel van haar baasje
Mensen doen soms rare dingen. Vind ik. Vanuit mijn standpunt gezien, bedoel ik. Stel je voor, mijn baasje koopt een biblioteekkast. Een grote kast in twee delen. Hij vraagt twee mannen om de kast te vervoeren, en tot daar is alles ok. Het onderstel wordt naar boven gebracht, en het staat er wel mooi. De mannen terug naar beneden voor het grote gedeelte. Eerst proberen ze de deuren uit de kast te halen. Maar, dit is een antieke kast, en vroeger maakten ze de kasten rond de deuren. Die deuren waren er met geen stokken uit te krijgen. Dan keken ze of ze de kop van de kast er konden af halen, omdat die gesculpteerde koppen heeft. Het hele gevaarte weegt misschien wel 100 kilo, en de mannen wilden eigenlijk wat gewicht kwijt. De kop van de kast kan er ook niet af... ik hoor sakkeren, ik hoor vloeken (vooral van die ene Luc, die kan er wat van ... G*************V********M*****N*****J***** enzovoort. Dit kan ik niet neerschrijven, het zou niet door de censuur geraken... Enfin, omdat de kast toch niet uit elkaar gehaald kan worden, beslissen ze de kast dan maar in zijn geheel naar boven te sleuren, de trap op en draaien en nog een trap op.... Ze geraken tot halverwege de eerste trap, en dan zitten ze vast. Want de kast is 2 cm hoger dan het trapgat... Wat er dan gebeurd is, tart alle verbeelding. Hoe ze met twee mannen beneden via een krikkensysteem de kast omhoog hebben gebracht tot de twee andere mannen boven op de mezzanine (dat is het tussenverdiep dat voor een stuk open is) de kast konden vastgrijpen, hoe de twee andere mannen naar boven spurtten om de andere twee te helpen het gevaarte over de leuning binnen te hijsen... zoiets hou je niet voor mogelijk... maar het is ze gelukt hé! Dikke proficiat aan de krachtpatsers, want ik heb hun spieren horen kraken, echt waar! Het heeft vier uur geduurd, maar ze hebben de kast boven gekregen, en ze staat er fantastisch. Nu nog vullen met boeken, maar daar zal mijn baasje geen moeite mee hebben...