De krant van vrijdag schrijft "Huisarts sterft week na overval". Dokter Lauwens, de man die door 2 jonge gasten werd overvallen vorige week, is overleden in het ziekenhuis. Dit is een zeer trieste zaak en al mijn medeleven gaat uit naar de zus die alleen achterblijft. Ik heb hier geen woorden voor. Een dokter schreef als reactie hierop in een artsentijdschrift dat men zich tegen dit soort overvallen niet kan verdedigen. Videobewaking helpt niet, automatische deuropening en andere systemen baten niet. Mijn baasje heeft sinds ik bij hem in dienst ben, geen echte agressie meer meegemaakt behalve toen ze de glazen vitrinekast hebben kapotgeslagen. Als ik eerlijk mag zijn, denk ik echt dat een hond zoals ik helpt om deze schurken buiten te houden. Tenslotte ligt het gevaar in de praktijkruimte zelf, wanneer de dokter alleen is en de deuren dicht zijn. Die mannen zullen meestal niet in de wachtzaal of in de gang de dokter overvallen, maar pas wanneer ze binnen zijn. Daar ligt het geld, medicijnen zijn in handbereik evenals andere waardevolle dingen die ze kunnen gebruiken. Als deze kerels minderjarig zijn, ontsnappen ze aan ons rechtsysteem wanneer ze eventueel toch geklist worden. Dit zijn droevige tijden en ik wens uit de grond van mijn hart dat de situatie in een nabije toekomst mag verbeteren.
Raja, mijn kleine compagnon, was vorige week aan de beurt om in bad te gaan. Zoals je op de foto kan zien, geniet hij met volle teugen van zijn bad avontuur ...
Ondertussen is het weer heerlijk winters. Dit is fantastisch weer voor mij, ik leef mij uit in de sneeuw... waauw, ik hoop dat dit nog lang duurt! Ik heb ergens een weerspreuk opgevangen : "blaast de noordenwind met decembermaan, dan houdt de winter 4 maanden aan". Als dat waar is, manmanman, dan hebben we nog 4 maanden sneeuwpret te goed, joepie!!!
Vrijdagavond was er een heel leuke wandeling te doen in het Vrijbroekpark. Ik kom daar geregeld wandelen met mijn baasje, en ik ken dan ook de weg daar. De weg van de wandeling was verlicht met wel honderden theelichtjes op de grond. Er was ook spektakel te zien, zoals een vuurspuwende draak in hout, en muzikanten die op grote roze schelpen bliezen, ergens anders kon je soep krijgen, en op alle stopplaatsen waren vuurmanden volgeladen met brandende houtblokken om de wandelaars te verwarmen. Het laatste kampvuur was enorm : zeker twee meter hoog, vier meter lang en 2 meter breed. Een hitte kwam daarvan af, je moest echt meters afstand houden. Het voordeel is dat je het van heel ver kon zien branden, dat wel. Het was heerlijk koud, zeker -2°, overal sneeuw, sterren aan de hemel, de maan die veel licht gaf, en dan alle vuurmanden, mensen en kinderen die lichtjes bijhadden... de wandeling had iets feeëriek... dit was echt heel, heel leuk en is zeker voor herhaling vatbaar. Onderweg kreeg ik natuurlijk kommentaar te horen van sommige wandelaars. "Amai, daar komt geen einde aan dien hond!" of "kijk eens, dat lijkt wel een ijsbeer in de sneeuw!" en dan die kleine die luid riep "mama, mama, kijk een witte Blacky" en helemaal op het einde van de wandeling liep ik langs twee jongetjes, en de ene fluisterde tegen de andere "Zou dat Fifi zijn?" Hiermee bedoelde hij natuurlijk de beroemde Fifi uit de avonturen van Jommeke. Ik ben vereerd dat ik met zo'n toffe hond vergeleken wordt door de jeugd, dat is fijn!
Wanneer het enigszins past in zijn agenda, zal mijn baasje tijd nemen om met mij te wandelen langs de dijken, of tussen de velden. Zo kan ik heerlijk lopen en rollen in de sneeuw. Mijn baasje loopt dikwijls mee met mij, en dan draven we zij aan zij over de bevroren paadjes.
