Jacques Dutronc zong in 1968 "Il est cinq heures, Paris s'éveille". Met
dit liedje in mijn hoofd stond ik op, om 5 uur vanmorgen : de eerste dag
van een nieuw stuk in mijn leven: mijn "ziekenhuis-stagejaar". Ja, dit
heeft een zekere impact op mijn leven, want na dit jaar zal niets meer
hetzelfde zijn. Hoezo? Wel, om te beginnen ben ik niet meer van de
jongsten en deze stages zetten mijn wel gepland leventje op zijn kop.
Voor iemand die nooit voor 1u30 gaat slapen, is 05u00 in de ochtend ...
pijnlijk vroeg. Mijn honden keken mij aan met ogen vol ongeloof: nu?
opstaan?? Nee hoor mannen, blijven jullie nog maar wat liggen, het is
véél te vroeg...
