Voilà. Zoals beloofd ben ik hier terug met mijn verhalen. Het heeft nogal wat geduurd, maar nu dat de nieuwe computer geïnstalleerd is en het vrouwtje zo'n beetje met het nieuwe programma heeft leren werken, zal het wel loslopen.
Eerst en vooral moet ik jullie iemand voorstellen: Toby. Toby is er gekomen nadat Raja naar de Eeuwige Jachtvelden is vertrokken eind augustus. Kadee had het er heel erg moeilijk mee dat zijn kameraad er niet meer was. Toen de baasjes moesten gaan werken, is Kadee beginnen huilen. Ja huilen, niet janken, maar huilen zoals een wolf hé. De ganse dag lang. En de volgende dag. En de dag daarna... tot nieuwe buren de politie gebeld hebben, die dan een onderzoek gestart zijn in de straat. Ze zijn bij de buurvrouw geweest, en zij heeft dan aan het vrouwtje gezegd dat Kadee de godganse dag huilt. Luid. Constant. En dat de buren de politie hadden gebeld, enzovoorts. Het vrouwtje wist niet dat Kadee zo'n verdriet had van Raja. Ze is met ons naar het dierenasiel geweest, waar we dan kennis gemaakt hebben met Toby. Toen noemde hij nog niet Toby, maar het vrouwtje vond dit een naam die bij hem past. Het was met Kadee direct liefde op het eerste gezicht. Bij mij niet, toch geen liefde! Maar ik kan hem wel hebben, dat manneke. Hij is erg lief en voorzichtig. Hij komt net als Raja dicht bij mij liggen op de mat. Maar meestal ligt hij tussen de poten van Kadee. Dat is pas een koppel! Je moest eens zien hoe die met elkaar spelen.... het is vertederend! Hieronder vind je een link naar een filmpje over Kadee en Toby, het duurt wel tien minuten, maar het geeft een goed idee hoe ze zich vermaken.
Dus, zie hier Toby. Hij was net uit het asiel en het vrouwtje heeft toen met een klein schaartje alle klitten uit zijn pels geknipt. Eigenlijk zag Toby er in het begin uit als een mop, zo'n borstel met dreadlocks weet je? Hier was hij al een beetje presentabel.
Ja, die Toby heeft eigenlijk niet zo'n fijn leven gehad tot nu. Hij is als puppy binnengebracht in het asiel, waar hij na enige maanden door een dame werd geadopteerd. Spijtig genoeg moest zij snel nadien opgenomen worden in het ziekenhuis en Toby is toen terug gemoeten naar het asiel. Hij was bijna 11 maand oud toen het vrouwtje hem daar is gaan halen. Hij kende niets, plaste in huis, kon geen trappen op of af, had nog nooit aan de leiband gelopen,... was niet gesocialiseerd, was schrikachtig... Ik zeg "was", want ondertussen is dat (gelukkig!) fel verbeterd Het is een echt schatje. En hier zie je hem na zijn eerste echte knipbeurt, want tussen ons gezegd en gezwegen, het vrouwtje kan er niet veel van hoor...
We waren vanmorgen vroeg al vertrokken naar Wenduine. Daar zijn we weer met een hele groep Tatra's op het strand gaan lopen, gezellig samen. We kennen ons ondertussen al even, en zowel de hondjes als de baasjes zijn blij elkaar weer te zien.
Voor Toby was het vandaag zijn eerste grote wandeling, en zijn eerste
uitstap naar zee. Hij vond het blijkbaar leuk, maar wist niet goed wat
hij moest denken van de golven. Hij liep mooi los, naast het vrouwtje.
Af en toe kwam hij naar ons gelopen of liep eens achter een knap teefje,
... wie doet nu niet zo iets? Hij heeft nog veel in te halen, de kleine
Het baasje keek bezorgd naar de hemel.... het werd nogal donker. Stel je voor dat plots een storm opsteekt, we zouden nergens kunnen schuilen! Gelukkig is het bij een dreigende lucht gebleven, het heeft zelfs niet geregend, oef!
Dit is weer iets typisch voor mensen: een wegwijzer zetten om te zeggen naar waar je moet kijken om de zee te zien!
Er was niet zo heel veel volk op het strand. We konden goed lopen en snuffelen aan alles wat aangespoeld op het strand lag: een lege fles Wodka, een lege fles Mister Proper, takken en stokken, stukken van visnetten, plastic ballen, en zo van die witte schelpen van inktvissen. Het vrouwtje heeft de mooiste opgeraapt en in een zakje gestoken, da's voor ons om op te peuzelen straks, mjammie!
We hebben vrij lang gewandeld, tot de baasjes honger kregen. Dat was het signaal om terug te keren. De baasjes gingen aan tafel zitten, en wij mochten ook binnen. Van Maggy hadden we lekkere koekjes gekregen, en daar waren we heel blij om. De baasjes hebben zelfs lekkers van Sinterklaas gekregen!
Onze laatste Tatrawandeling van het jaar zit er op. Maar ik heb nog heel veel te vertellen hoor, en dat zal zeker gebeuren in de volgende weken. Ik heb twee bekers gewonnen, maar hoe, dat vertel ik een volgende keer...
Lieve lezers, we zijn terug in blogland! Het baasje heeft de oude computer vervangen door een nieuwe, en dat was heel erg nodig. Telkens wanneer het vrouwtje tekst of foto's wou posten op het blog, crashte het systeem. Ze is bijna kaal geworden door altijd maar met haar handen in het haar te zitten...
Hou dit blog goed in de gaten, want in de komende dagen zal er van alles op verschijnen... ik heb héél véél te vertellen... Tot gauw, Robbe
Het is een echt schatje. En hier zie je hem na zijn eerste echte knipbeurt, want tussen ons gezegd en gezwegen, het vrouwtje kan er niet veel van hoor... 
