De auto van mijn baasje is kapot. Het was een goede auto, ik had lekker
veel plaats in de kofferruimte. Mooi uitzicht, veel ramen, genoeg
plaats om lang uit te liggen, een mat speciaal voor mij,... dat was een
goeie auto. Hij heeft mij verteld dat er een nieuwe auto op komst is,
maar dat ik nog even geduld moet hebben. Ondertussen rijdt mijn baasje
met een rode sportkar. Zo'n kar die heel laag over de grond schuift.
Het vervelende is dat ik maar met moeite achter in geraak, en die
koffer is voor mij totaal onbruikbaar. Soms mag ik vooraan zitten,
zoals de grote mensen. Ik ben toch ook een grote hond? Stiekem moet ik
lachen, wanneer mijn baasje in en uit de auto stapt. Ik snap niet
waarom mannen op leeftijd persé indruk willen maken met zo'n
sportkarretje? Op mij maakt hij alleszins geen indruk, het is eerder
lachwekkend hoe hij steun moet zoeken en kreunend recht komt uit die
kuipzetel, hihi.
Vanmorgen zijn we naar school geweest, joepie! Ik ben flink geweest en heb erg goed mijn best gedaan. Denk ik toch? Toen mijn baasje voor de 3de keer dat speeltje weggooide en ik het terug moest gaan halen... als hij zo onhandig is dat hij dat ding telkens opnieuw laat vallen, na de derde keer heb ik het dan ook laten liggen. Ondertussen heeft mijn baasje geleerd dat om mij te belonen, hij mij eens goed mag knuffelen. En dat doet hij goed hoor, dat knuffelen! Deze week heeft hij mij zelfs helemaal uitgeborsteld.... Hmmmmmm, zàààààààlig is dat... Onlangs gingen we samen op huisbezoek in een appartementsgebouw. Ik stap samen met mijn baasje in een soort verlichte kooi. Dat is niet erg groot zo'n kooi, en die deur blijft maar open en dicht gaan. Mijn baasje begint te sakkeren, en ik kom dichter bij hem staan en ik zwaai met mijn mooie pluimstaart om hem te tonen dat alles in orde is, want ik ben er toch? De deur gaat eindelijk dicht en de kooi gaat omhoog. Ik zwaai nog met mijn staart, bom, bom, tegen de deur. De kooi stopt. De deur gaat niet open. Wat nu? Ik blijf zwaaien, om mijn baasje gerust te stellen. De kooi vertrekt terug. Valt terug stil. Dan doet mijn baasje iets dat erg vernederend is, ik durf het bijna niet te vertellen... Hij heeft mijn mooie staart met beide handen vastgepakt en tegen zijn buik gedrukt! De kooi gaat terug omhoog en de deur gaat vanzelf open! De volgende keer zijn we met de trap naar boven gegaan, dat was leuk en zo veel sneller! Mijn baasje en ik zijn gaan wandelen ergens temidden van de velden, naast een vliegveld. Wat een wind en lawaai maken die tuigen! Toen ik erin gerust was dat die dingen niet gevaarlijk zijn, ben ik beginnen rondlopen. Ik moest denken aan die kleine malteser, Raja, uit mijn nieuwe roedel. Kan die sporen zoeken, en volgen, ongelooflijk! Eigenlijk frustrerend dat die dat beter kan dan ik... Tussen de velden door lopen kleine weggetjes die wat lager gelegen zijn, en die omzoomd zijn met struiken en kleine boompjes. De wind draait en ik ruik... ik ruik... een spoor! En wat voor één! Ik ren dwars over het veld. Het spoor buigt af naar zo'n lager gelegen weggetje.Voor mij zie ik de struiken en daarachter, ja, daar zit het wild. Heel stilletjes sluip ik verder, bijna plat op mijn buik om niet naar beneden te glijden. Ik maak geen geluid om dat beest niet aan het schrikken te brengen. Hoor ik achter mij mijn baasje luid hijgend en stampend aan komen lopen. Hij kan gelukkig niet meer roepen, daar heeft hij nu geen adem genoeg voor. Ik sluip nog dichterbij, zó dicht bij, dat ik met mijn natte neus... aan het blote achterste riek van een meneer... Al gillend springt die met zijn broek op zijn enkels naar het midden van het weggetje, valt bijna achterover en roept naar mijn baasje : "haal uwen ijsbeer daar weg!". Die man kent zijn zoologie niet als je 't mij vraagt. Ijsberen komen van de Polen, ik kom uit Polen, en da's niet het zelfde!