Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
