Heerlijk, deze nazomer hé... Zalig om zo in het zonnetje te liggen, genieten van de zachte warmte op je huid, je pels, je neus... Muziekje van Joe Dassin en dromen maar...
Mijn winterpels komt er door en het begint ferm te jeuken. Niets doet dan meer deugd dan eens goed in het gras te rollen. (Ik weet dat ik volgende week in bad moet, ja, ja... maar da's belange niet zo tof als rollen op je rug en schuren en schuren in het malse gras... Ik mag dan één troost hebben: Kadee en Raja hebben dan ook prijs. Hoe was het ook weer : gedeelde smart is halve smart?)
Mijn baasje heeft mij meegenomen naar de Heide. Ik was daar nog nooit geweest. En ik moet zeggen dat ik het daar "super" vond. Allemaal andere geuren, andere planten, en veel konijnen. En Treets! Ja, Treets. Kennen jullie dat niet? Het lijkt op van die chocolade nootjes, en in de heide liggen die daar voor het rapen op de grond. Overal! Ik heb via Wikipedia opgezocht wat dat betekent, "Heide". En ik vond een heel interessante uitleg. Het gaat als volgt :
"Hét kenmerk van de Kempen is haar zanderige bodem, waardoor de Kempen tot
omstreeks 1960 grotendeels bedekt waren met heide, eikenbos, vennen
en veengebieden. Nu komen er nog een aantal bossen,
vennen, heides en weilanden voor, maar deze zijn stilaan een eerder
kleinschalig landschap door zware bemesting en lintbebouwing geworden. De naam van de streek is een vervorming van het Latijnse Campinia of Campina,
hetgeen 'open ruimte' betekent (campus = vlakte). In het Frans wordt de streek
overigens nog steeds la Campine genoemd en in het Engelsthe
Campine. Ook worden de Kempen soms als Toxandrië
aangeduid, een naam die uit de Romeinse
tijd. Kempen is ook een Duitse stad. De inwoners van de Kempen worden Kempenaars
genoemd." De Kempen zijn zeker te bezichtigen. Als je eens niet weet wat gedaan, trek eens tot daar!
Gisteren zijn we gaan wandelen op de dijken toen het begon te schemeren. We waren met z'n allen, ook Raja was mee. Het baasje was nogal uitbundig en liep om ter hardst met Kadee tot ze allebei van uitputting omvielen. Gelukkig kwamen we toen langs een cafeetje. Het zag er uit als een rustiek boerderijtje met een weliswaar verlaten terras (het was donker en vrij koud buiten), maar door de ramen kon je de gezelligheid van binnen zien. We staan klaar om binnen te stappen als de deur plots open gaat. Een wat oudere man blijft pal in de deuropening staan als hij ons ziet. Hij staart ons aan en stamelt "G*dv***mme...!" en krabt met zijn vinger in zijn haar onder zijn pet. Wij blijven ook staan, en de man ademt diep in, trekt zijn buik in en passeert ons zo vlug hij kan. Oké, wij naar binnen. De warmte van de open haard sloeg ons in de snuit, en in het gedempte licht zagen we de mensen aan de toog en aan de tafeltjes zich naar ons omdraaien. Stilte. Geen woord werd er nog gezegd. We hoorden alleen nog het knetteren van de brandende blokken in de haard. "Goeienavond allemaal". Mijn baasje sprak als eerste. "Mogen wij iets drinken hier?" De man achter de toog kwam en wees ons een plaats. De baasjes gingen zitten, en wij, de drie honden legden ons strategisch op de grond. Ik kon alles en iedereen zien, zowel mijn baasje als de deur als de gasten aan de toog en de tafels. De gesprekken gingen verder, en we gingen op in het decor...
Voor wie televisie kijkt, volgende zaterdag spelen ze de film over Hachiko, de Akita Ino waar ik op 21 november vorig jaar over verteld heb. Ik stel voor dat we allemaal samen kijken. Mijn vrouwtje heeft al gezegd dat ze de doos zakdoeken zal klaar zetten. Ben eens benieuwd...
