Samen met sommige mensen van de hondenschool zijn we deze namiddag gaan wandelen. Het weer was gewoonweg schitterend. Lekker koud, lekkere sneeuw, veel baasjes met hondjes, en het baasje liet mij geregeld los lopen. Kadee moest aan de leiband blijven, want die luistert niét. Als je hem roept, maakt hij zich uit de voeten! Het vrouwtje lokt hem dan,... met snoepjes. Misschien had zij vandaag niet voldoende snoepjes bij om die ganse bende honden te belonen? Enfin, Kadee bleef aangelijnd. Hij stond zo zot als een kelderdeur, en het vrouwtje wist met moeite haar evenwicht te behouden op de gladde ondergrond. Toen kwamen we aan een speelweide, en we gingen daar eens kennis maken met de reeds aanwezige honden. Kadee heeft daar de benen van onder zijn lijf gecrost met deze Australian Ridgeback. Nadien verliep de wandeling voor het vrouwtje beter, Kadee was zijn teveel aan energie wat kwijtgeraakt.
Blijkbaar zet dit winterweer meer baasjes aan tot buitenkomen. Hier zijn baasjes met hun kindjes op het ijs aan 't spelen. Wij mochten daar niet op, maar dat vond ik niet erg. Ik heb een madam gezien die met een smak op haar gezicht terecht kwam... het was geen zicht! Ze geraakte niet zelf recht, ze moest geholpen worden. Kan je je voorstellen wat een spektakel dit zou geven als wij met z'n allen op het ijs, tussen de mensen en hun kindjes zouden terecht komen...?
Plots stonden we bij mensen met een hond die qua vacht en kleur zeer erg op ons leek. Hij was iets kleiner en zijn oren stonden recht. Blijkbaar was dit een Zwitserse "Tatra", of hoe moet ik anders zeggen : ene zoals wij maar dan uit Zwitserland.
Na een uur of twee hielden de baasjes halt op een parking. De hondjes kregen koekjes, en deze hier liet zien hoe je "dood" speelt. Het vrouwtje had het niet door wat er gebeurde en vroeg : "is dat een meisje van plezier?". Luid gelach alom, want dit meisje is wel degelijk een jongen!
Om de mensjes van binnenuit te verwarmen had deze vriendelijke meneer een fles water meegebracht. Volgens mij was dat toch niet hetzelfde water als wat wij drinken. Trouwens, uit zo'n piepklein glaasje zou ik niet eens kunnen drinken! Bij de baasjes ging het echter goed binnen!
De zon begon achter de bomen te verdwijnen toen we de terugtocht aanvatten. Het baasje had de hond geleend van een andere meneer - die even tussen de bomen verdwenen was - en toen ontstond - wat het vrouwtje- een "spaghettiknoop" noemt. Op dat moment leek het wel dat zowel het baasje als de hondjes een danske placeerden.
De zonsondergang was prachtig. De bevroren velden, de kale bomen, de lucht die al die mooie kleuren weerspiegelde... je zou er poëtisch van worden...
Omdat we met meer mensen in de auto zaten tijdens de terugrit, was het vrouwtje met ons in de koffer gedoken, euh, gekropen. Ik was gaan liggen, want zeg, ik ben niet meer van de jongsten hé! Maar Kadee, die viel al zittend in slaap...
