Mijn bazinnetje heeft iets met blauw. Ze had vanalles gewassen dat blauw was en door het slechte weer moest ze het binnen drogen. Zo had ze een licht blauwe sjaal over de stoelleuning gehangen. Ik was erg benieuwd wat die lap daar hing te doen en ik ging dat eens nader bekijken. Ik duwde met mijn neus en die sjaal gleed van de rugleuning recht op mijn kop! Mijn baasje vond dat ik er heel speciaal uit zag, hij heeft de sjaal dan rond mijn kop gewikkeld en toen noemde hij mij "Robbe of Arabia". Mijn baasje vertelde het verhaal over Laurence,
een Engelsman die in Arabië is gaan vechten lang geleden, en die droeg
ook zo'n sjaal rond zijn hoofd. En die Laurence, die bleek erg geliefd
te zijn bij de dames, dat was een mooie man naar 't schijnt. Wel, ik kan
dat perfect begrijpen, ik heb ook sukses bij de dames. Allemaal willen
ze mij aaien en mij koekjes geven. En er gaat geen week voorbij of er is
er eentje die zegt "Amai, zoene schoene honkt!"
Vandaag zijn we eerst naar school geweest vanmorgen. Het was heel aangenaam weer, heerlijk om buiten te zijn. Kleine Raja was meegekomen, de eerste keer in een maand. Stefaan, onze schoolmeester, had ons bij een groepje beginners gezet omdat wij al iets weten over hoe het moet en wij zouden dan de oefeningen kunnen voordoen. Als afsluiter moesten baasje en woef over autobanden lopen die in een vierkant op de grond lagen. Het is de bedoeling dat het baasje op de banden stapt en dat de hond gewoon mee stapt. Het baasje moet eerst met het "volgbeen" op de banden stappen. Het volgbeen is het been van het baasje dat het dichtste bij de hond is. Dat wil zeggen : ik loop links van mijn baasje, het volgbeen is dus het linkse been van het baasje. Da's niet moeilijk, toch? Wel, mijn baasje gebruikte zijn "blijfbeen", dat wil zeggen zijn rechtse been! In eerste instantie wou ik niet over de banden lopen, maar hij had mij vast met de leiband, en dus moest ik wel voorruit. Ik ben gewoon aan de buitenkant gaan lopen, dat ging veel gemakkelijker, hihi. Stefaan stond erbij en keek ernaar. Hij kon niet geloven dat mijn baasje niet het verschil kent tussen links en rechts! Geen wonder dat we niet naar de B-klas mogen! Raja stond ondertussen heel ongedurig te draaien, hij had Mira gezien! Zij heeft ondertussen wel vooruitgang geboekt en zit nu in de B-klas.
Na de school is het baasje met mij gaan wandelen op een speciale plaats. Hij vindt het daar leuk, ik niet zo. De wandeling op zich is heel leuk. Het is een weggetje te midden van de velden en de achtertuinen van de huizen verderop. Er mogen geen auto's rijden, da's maar goed ook. Wielerterroristen zijn er anders genoeg! Ze komen in volle vaart afgefietst. Je hoort ze niet aankomen, en ze hebben geen bel. Ze beginnen wel te roepen als ze op 2 meter zijn, hoe weet ik dan in godsnaam waar ik naartoe moet? Ik blijf dan gewoon staan waar ik sta, dat ze maar rond mij rijden, ik was stond daar wel eerst hé! Er zijn daar pony's in de wei, en die pony's zijn niet groter dan ik. Dat vind ik maar een raar gezicht, zo'n kleine paardjes. En er waren kindjes bezig appelen te plukken. Dat vind ik nu een zotte bezigheid : de grond onder de bomen lag bezaaid met appelen, waarom ze dan nog plukken als je ze zo kan oprapen? En er waren nog tuinen. Ik heb spruitjes gezien, kolen, spinazie, ajuin en prei. En een aardappelveld dat omgeploegd was. En kleine kromme miniboompjes met groene blaadjes en trossen blauwe bessen. Mijn baasje noemt dat druiven. Mensen eten dat graag, ik vind dat niet zo lekker. Ik heb dat eens geproefd, ik dacht dat het een snoepje was, maar er zat iets bitter in, en nee, ik lust het niet. Mijn baasje zegt dat ze daar lekkere wijn van maken. Dat lust ik ook niet. Geef mij maar water uit de vijver of uit de regenton, da's pas lekker! Enfin, toen kwamen we aan de plaats die mijn baasje zo speciaal vindt.... een doolhof gemaakt van struiken die wel 2 meter hoog zijn! Hij loopt daar in, verdwijnt en begint dan mijn naam te roepen. Hij wil persé dat ik hem zoek! Zeg, de flauwe plezante! Ik zie niks behalve struiken links en rechts en boven mij. En allemaal kleine weggetjes die kronkelen en waar ik amper door kan. Nee, ik zoek rap de uitgang en dan wacht ik op hem. Zie, daar komt mijn baasje tevoorschijn met blaadjes en droge takjes in zijn haar en op zijn vest. Zijn ogen blinken van de pret, en samen gaan we dan terug naar de auto, al spelend onderweg. Hij doet alsof hij gaat lopen, en dan loop ik hem achterna. Als ik hem voorbij gelopen ben, stop ik iets verder en wacht dan op mijn baasje. Ik weet al op voorhand dat hij mij een dikke knuffel zal geven, en dat maakt mij blij. Ik mag echt van geluk spreken dat ik een baasje heb dat mij zo graag ziet!
