Naar goede gewoonte zijn we vanmorgen naar school geweest. Het leek wel 1 september, allemaal nieuwkes, en vooral... puppies... Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk. Dat baasje van mij ook, die doet echt zijn best niet hoor. Anders was ik al lang in de B-klas geraakt. De stoute nieuwe van vorige keer was er niet bij vanmorgen. Gelukkig maar, anders waren de nieuwkes misschien allemaal gaan lopen van de schrik.
Ik ben deze week anders ook ferm geschrokken. We waren ergens aan de Vaart gaan wandelen. Bij onze terugkeer doet mijn baasje de kofferdeur dicht nadat ik op mijn plaats was gaan zitten. Een blauwe reiger schrikt wakker door het geluid van de deur die gesloten werd. Deze vogels zijn prachtig om zien met hun elegante hals en lange puntige bek, hun blauwgrijze verenpracht.... Heel langzaam, in een trage looppas, klapwiekend met zijn vleugels nam hij meer en meer vaart en scheerde rakelings over de auto. Toen heeft hij het gedaan... de blauwe reiger liet vallen ...wat hij kon... Zie hieronder het resultaat : de Robbemobiel volgespetterd met vogelpoep! Gelukkig was de deur dicht of ik had alles op mijn kop gekregen!
Tijdens een andere wandeling kwamen we dit vogelhuis tegen. In onze tuin hangen ook vogelhuisjes, maar die hebben bijlange dit formaat niet! Welke vogel zou hier wonen? Goh, en als die iets laat vallen, God zegent u ...!
Deze week had mijn baasje te maken met een boze madam. Ze was nog nooit op raadpleging geweest bij hem. Ze kwam voor het eerst en ging naar de wachtzaal die reeds goed vol zat met wachtenden. Er waren ook spelende kinderen, die, toegegeven, nogal kabaal maakten. De mevrouw belde met haar GSM de dokter op die in het kabinet bezig was met een patiënt. Ze zei dat ze niet wou wachten en dat ze absoluut wou voorgaan. Want die kinderen maakten echt teveel lawaai. Mijn baasje zei dat dit niet kon, ieder wacht zijn beurt af. Stel je voor, er zou nogal wat afgevochten worden in de wachtzaal om toch maar eerst bediend te worden. Het was niet naar de zin van de madam, en ze nam de paraplubak in de gang en smeet die met geweld tegen de deur van de praktijk. Mijn baasje is onmiddellijk rechtgestaan en kwam kijken wat er aan de hand was. De madam heeft toen de paraplubak tegen de borstkas van mijn baasje gesmeten, en ze is gaan lopen. Mijn baasje is naar de politie geweest, maar die konden niets doen omdat ze niet wisten wie het was.
Gelukkig is niet alles zo spectaculair. Soms mag ik genieten van een welverdiende rust. Liefst met wat lekkers, zoals hier, met een heerlijk varkensoor...
Je krijgt daar getrainde kaakspieren van! Raja had ook zo'n oor gekregen, maar die viel van vermoeidheid in slaap nadat hij een tijdje geknabbeld had. De mijne was toen al lang op...
Dit weekend was er feest thuis. Yentl, het nichtje van mijn bazinnetje was jarig. En dat werd gevierd zoals het hoort : met een verjaardagskaart!
Hapjes, champagne, voorgerecht, hoofdgerecht... voor het dessert hadden ze geen plaats meer zegden ze. Pff, ik zou dat nog opgekregen hebben hoor!
Behalve eten en drinken hebben we gelukkig ook nog kunnen wandelen. Het was prachtig weer : heerlijk frisse wind die door mijn pels blies, het zonnetje dat ten lange leste eens door de wolken brak... ah, wat heeft een hond nog meer nodig? ... Een mooi uitzicht misschien? Zoals hier aan het water bijvoorbeeld. Heel interessant... Aan de overkant zagen we nog mensen wandelen, ook met honden er bij. We kruisten op ons pad 2 dames met 3 honden die, net zoals ik, los liepen. Eén van de honden was een jachthond, en die had een konijn in zijn muil. Ik weet niet of hij dat konijn zelf gevangen heeft, want het zag er nogal nat uit. Bestaat dat, een waterkonijn?
Hier komen de Leuvense Vaart, de Rupel en de Dijle samen. Op de dijken kom je helaas veel wielerterroristen tegen, die alles onveilig maken. Daarom moest ik terug aan de leiband van het vrouwtje. We hebben dan even een pauze ingelast om het mooie landschap te aanschouwen.
Weet je dat mensen in deze boten wonen? Dit zijn echte huisjes op het water. Sommige van die boten zijn prachtig ingericht, andere weer wat minder of liggen er maar rommelig bij. Ik vind het goed om dat eens van dichterbij te bekijken, maar wonen op zo'n boot, da's niks voor mij. Stel je voor dat we gaan varen en ik moet een plasje doen, wat dan? Ik mag er niet aan denken....
Vanmorgen in de les was er niet zo veel volk. Maar er was een nieuwe bij. Een herder, maar ik weet niet of het een Duitse of een Mechelse herder was. Wat ik wel weet, is dat het een kwaaie is! Stefaan heeft het mogen ondervinden, ocharme! Het vrouwtje van de nieuwe had hem gehaald in het asiel, nog maar even
geleden. Ze is er mee naar een hondenschool geweest, en ze zijn na de eerste
les buiten gevlogen daar. Nu komen ze bij ons. De les was amper een minuut bezig, en het bevel kwam : "Zit". Alle hondjes gaan zitten. Volgende bevel "Lig". Alle hondjes gaan liggen, behalve de nieuwe. Die blijft zitten. Stefaan zegt tegen de mevrouw dat hij zal helpen. Want de mevrouw was al gebeten geweest door haar nieuwe hond. Stefaan grijpt de nieuwe bij zijn voorpoten om hem vooruit te trekken zodat hij zou gaan liggen, maar dat was niet wat de nieuwe van plan was. Daarom heeft hij Stefaan heel erg gebeten in zijn hand. Bloeden dat dat deed! Amaai, geen flauwe kul, die hand lag bijna aan flarden... Gelukkig was mijn baasje daar, hij heeft er direct een verband rond gedaan. Die Stefaan, da's wel "nen harde" zoals ze hier zeggen. Hij heeft geen kik gegeven, en is gewoon doorgegaan met de les. Hij heeft wel eerst de nieuwe alle hoeken van het veld laten zien, hij heeft hem serieus gecorrigeerd... helaas met weinig resultaat. Het lijkt wel of die nieuwe immuun is voor alles wat Stefaan uitprobeerde. Ik heb Stefaan dikwijls horen zeggen dat er geen hond is die hij niet kan temmen. Tot vandaag... hij zei dat hij het ging proberen, maar twijfelde aan het resultaat. Stefaan kennende wil dat zeggen dat de vooruitzichten niet erg goed zijn. In het slechtste geval zullen ze hem moeten een spuitje geven. De nieuwe hé! Niet Stefaan!
Hallo daar, goeie zondag iedereen! Dit was me weer een week om "U" tegen te zeggen. Drukdrukdruk, er zijn veel zieke mensen en mijn baasje vliegt van hot naar her. Daarbij gaat hij ook nog naar de les van de doktoren waar hij, naar mijn mening, rare dingen hoort. Zo vertelde hij mij over "Fast Food". Het was in de les over levensverwachtingen, en hoe je die kan inkorten of verlengen. En één van de redenen die de levensverwachting inkort, is "Fast Food". Mensen die "Fast Food" eten, worden dik. Allez, hoe kan dat nu? "Fast" in het Engels betekent toch "Vlug", en "Food" is toch "Eten"? Awel dan? Als je een kat, of een muis, of een vogel wil eten, dan is dat je "Food". Die beestjes zijn geweldig snel, of "Fast". Je moet daar al serieus wat moeite voor doen om zoiets te vangen, dat eten is heel rap weg! Dik zal je daar niet van worden, integendeel. Kijk maar naar de katten die van Fast Food leven, die zijn eerder aan de magere kant. Volgens mij weten die doktoors echt niet alles hoor!
Gelukkig moet ik niet van Fast Food leven. Mijn baasje geeft me elke morgen voor ontbijt een lekkere yoghurt... Met mijn lange tong lik ik het potje schoon, tot er geen spoortje yoghurt meer te bespeuren valt. Ah ja, ik moet nog iets vertellen. Hetgeen de dierenarts heeft weggenomen bij mij, was goedaardig, en dus moet niemand zich zorgen maken om mijn gezondheid. Eind volgende week moet ik wel terug naar haar om de draadjes te laten verwijderen. Hopelijk krijg ik dan weer geen prik!
Een andere lekkernij is een kauwbeen. Ik eet natuurlijk ook graag koekjes en hondensnoepjes, maar van de dierenarts mag het niet meer. Ze zegt dat ik nu snel heel dik kan worden als ik nog snoepjes krijg. Daarom krijg ik vanaf nu alleen nog "gezonde" snoep. Dat heeft ook weer iets te maken met die levensverwachting ...
Deze week heb ik ontdekt dat mijn baasje een vernielzuchtig mens is. Ja, dit was een eigenschap die ik eigenlijk niet van hem verwacht had. Hij is anders zo'n lieve man, heel attent voor iedereen, probeert nooit brokken te maken... Wel deze week heeft hij zijn schade ingehaald... Het kwam omdat hij gehaast was en al zijn sleutels binnen vergeten was, en het zich pas realiseerde toen hij buiten stond. Hij kon niet in zijn auto, en niet meer terug binnen want de voordeur was in 't slot gevallen... Nog een eigenschap van mijn baasje waar ik verbaasd over was, is zijn lenigheid. Hij draagt een bourgondisch buikje waarvan ik mij kan voorstellen dat zoiets wel eens in de weg zit. Zeker als je gymnastiek moet doen. Groot was mijn verwondering toen hij in één, twee, drie, ... over de tuinmuur klom! Zo kwam hij in de tuin terecht. Maar daar had hij nog steeds zijn sleutels niet mee. Wat toen gebeurde... ik was te verbouwereerd ... sprakeloos... dat mijn baasje dit deed... Hij nam een ijzeren tuig dat daar lag en sloeg daarmee het raam in van de keuken. Het was dubbel glas, hij moest dus twee ruiten kapot slaan. Het was hard werk, want het glas was dik en er staken grote stukken uit die zo bleven hangen. Toen het gat groot genoeg was, is hij erdoor gekropen. Bij dit manoevre is het Cupido beeldje van het vrouwtje gesneuveld... onthoofd. Mijn baasje heeft zich onderweg nog gesneden aan het glas, hij bloedde aan zijn hand, en heeft toen zijn hemd besmeurd. Enkele dagen later kwam de glazenmaker en die heeft er een voorlopig venster in gezet. Maar hoe mijn baasje dit heeft goedgemaakt met het vrouwtje, dat weet ik niet...
Gisterenavond vertelde hij aan mijn bazinnetje dat hij op de A12 een roze olifant had gezien. Een roze olifant met zijn hoofd eraf. Mijn bazinnetje vroeg hem of hij misschien bij den "Duvel" was langsgeweest, en of dat de reden was dat hij roze olifanten zag? "Neeneenee, echt waar, er is daar een roze olifant" hield hij vol. Toen heeft het vrouwtje gezegd dat ze die fameuze roze olifant van hem wel eens van dichterbij wou zien. Daarom zijn we met z'n allen tot daar geweest. Baasje vond dat ik dat ook moest gezien hebben. En ja hoor, hier is hij, de onthoofde roze olifant.
Hij kijkt nog kwaad ook, zo met zijn kop op de grond.
Een beetje verder stond een gewone olifant, een grijze, zoals ze in feite in de natuur voorkomen. Da's wel een groot beest hé, zo'n olifant. Kijk, mijn baasje en ik konden gerust tussen zijn poten zitten om te schuilen voor de regen. Niet dat het toen regende, maar allez, je snapt het wel hé...
Het is een zware week geweest. Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak... Lichamelijk... zie mij hier liggen, nog groggy van de verdoving...
Vrijdagochtend nam mijn bazinnetje mij weer mee naar de dierenarts. Ik dacht "Ho neen, toch wéér geen prik zeker???" Helaas, driewerf helaas, ik kreeg er zelfs meer dan één. Na de tweede prik zei de dierenarts dat mijn bazinnetje mocht vertrekken. Ze zegt "Dag Robbe, tot straks. Blijf." En ze vertrekt met haar "blijfbeen", waardoor ik wist dat ik moest blijven zitten. Daar bleef ik dan alleen achter met de dierenarts. Al gauw werd ik slaperig, zoooo moe, ik kon met moeite wakker blijven. Ik denk wel dat ik goed geslapen heb, ik herinner mij niets meer. Plots stond mijn baasje daar met de auto, en ik moest mee. Allez zeg, ik ben nog zo moe, laat mij toch liggen... Niks aan te doen. Mijn baasje pakt mijn voorkant op, de dierenarts mijn achterkant en zo dragen ze mij tot in de koffer van de auto. Wij weg. We komen thuis aan, en mijn baasje wil persé dat ik uit stap. Maar dat gaat niet. Echt niet. Alles danst voor mijn ogen. Mijn sterke poten lijken wel van rubber? De grond lijkt zo ver daar beneden, moet ik hier echt af? Mijn baasje trekt en sleurt en aan mij, en uiteindelijk geef ik mij over. Hij draagt mij half uit de auto en zet mij op de grond. Waauw zeg, zo wiebelen dat die grond doet? Mijn bazinnetje doet de deur open, en helpt mij de gang in. Dit lijkt wel op een eindeloze tunnel, ergens onder de zee, zo blauw...? Plots zie ik mijn mat, en ik plof er op neer. Terug black-out, tot vele uren later...
Waneer ik terug wakker word, ligt Raja tegen mijn onderrug. Hmmm, lekker warm zo. Maar waarom...? Auw, er doet iets pijn onder mijn staart, moet ik eens nader bekijken. Wat ruikt het daar raar? Naar dierenarts? Hé, draadjes? Daar???? Wat heeft die gedaan met mijn ... jeweetwel??? Het is weg!!!!! Ik blijf nog maar wat liggen, dit is te veel voor mij. Raja ligt tegen mij aan alsof hij weet wat er gebeurd is. Is dat niet lief? Ondertussen gaat het al veel beter. Het doet geen pijn meer, en ik kan terug rondlopen en alles doen als voordien. Gelukkig maar!
Raja is zaterdag naar de kapper geweest. Hij moest in bad en geknipt worden. Toen hij en mijn bazinnetje terug waren hoorde ik haar iets vertellen tegen mijn baasje, waar ik tot nu toe niet aan uit kan. Het is wiskundig. Moeilijk dus. Een serieus vraagstuk als je het mij vraagt, en ik heb er niet zo maar een antwoord voor... Bij de kapster zou een nieuwe hond komen, gestuurd door mijn baasje. De kapster zei tegen mijn bazinnetje dat het een speciale hond is. Hij is één derde Labrador, één derde Rottweiler en één derde collie of zo. Nu moet je mij eens uitleggen hoe dat kan. Je hebt één mama, je hebt één papa en je hebt één kindje. Dat kindje lijkt op papa en mama. Hoe kan dat kindje nu lijken op papa, mama en nog iemand???
Toen ik zei dat het op geestelijk vlak ook zwaar geweest is deze week, komt er dit nog bij. Er zijn menseneters in het land!!! En ik kan het weten, want ik heb het gezien. En mijn baasje ook, want hij heeft die persoon terug moeten oplappen. De kannibalen komen uit het Brusselse. Het zijn Maghrebijnse hangjongeren zeggen ze hier. Ze komen naar de stationsbuurt en ze persen daar de mensen af. Bij de man die mijn baasje heeft genaaid, hebben ze zijn oor half afgebeten, omdat hij hen geen 20 euro wou geven... Stel je voor, mijn baasje heeft iemand een oor aangenaaid... Een beetje later kwam er een ander slachtoffer binnen, hij was aangevallen door dezelfde bende kannibalen. Deze keer ging het over een Belg die naar huis wou. Ze hebben in de stationsbuurt die man bij elkaar geslagen, ook voor 20 euro. Ze bleven op hem stampen met hun zware bottines toen hij op de grond lag, en daar hij heeft hij 2 gebroken ribben aan over gehouden... Vorige maandag was het Valentijn. We hebben een madam gezien die voor haar Valentijn een... blauw oog heeft gekregen... Triestige wereld, waar gaat dat naartoe? Hopelijk heb ik tegen volgende keer wat leukere dingen te vertellen!
Vrouwen zijn onvoorspelbaar. Bijn bazinnetje nog niet in het minst! Vanmorgen heeft ze mij doen inzien dat zij niet tot het "zwakke geslacht" behoort. Ze heeft mij gevangen met een lasso, eigenlijk met haar sjaal! Ik was te perplex om terug weg te lopen! Hoe het kwam? Wel, da's heel simpel. Voor we naar school gaan moeten Raja en ik eerst onze ochtendwandeling maken. Deze moest nu een beetje vroeger gebeuren omdat we Yentl ook nog naar het station moesten voeren. Yentl en mijn bazinnetje blijven binnen treuzelen, terwijl mijn baasje met mij en Raja de pipiwandeling gaat doen, in de wei een beetje verder. Er loopt een weggetje naar de wei, en mijn baasje doet daar mijn leiband af. Ik loop naar de wei, doe daar mijn ding, en terwijl mijn baasje bezig is met het ding van Raja op te rapen, besef ik dat wij niet compleet zijn! Oh nee, mijn bazinnetje en Yentl zijn hier niet! Dus, in vliegende vaart wil ik terug naar huis, en loop daarbij mijn baasje bijna omver die op zijn hurken zit om iets van de grond op te rapen. Ik ben bijna aan de voordeur als die opengaat en mijn bazinnetje buiten komt. Ze ziet mij, kijkt heel snel rond om de situatie te overzien, ze springt in mijn richting terwijl ze haar sjaal van haar nek doet en die in één beweging rond de mijne doet...! Het ging allemaal zo snel, ik was effe de kluts kwijt. Met haar sjaal loodst ze mij terug naar de wei waar mijn baasje met Raja komt aangehold. Toen hij mij zag, was de opluchting van zijn gezicht af te lezen. Hij dacht zeker dat hij mij kwijt was? Bij mijn baasje weglopen, zomaar, dat zou ik nooit doen. Maar wanneer ik mijn bazinnetje ga halen, is dat toch niet weglopen? Ik zorg er alleen voor dat mijn roedel kompleet is. Happy Valentine
Vorige week is mijn baasje een meneer tegen gekomen die twee Pyreneeërs gehad heeft. Dat zijn honden van mijn ras, maar dan van de Franse kant. Hij is heel gelukkig geweest met zijn kameraden. Ze zijn allebei van ouderdom gestorven, en ik denk dat ze bij dat baasje een goed leven gehad hebben. Het is waar dat er honden zijn die het veel slechter treffen dan ik. Mijn baasjes zijn echt lief voor mij, ik denk dat ze mij graag zien. Ik ben dan ook graag bij hen, en laat dat zien door ze heel heel hard te knuffelen. Mijn bazinnetje knuffel ik soms tot ze omver valt, gewoon door zo hard tegen haar te duwen. Maar dat vindt ze niet erg hoor
Vanmorgen in de school was het opletten geblazen, we kregen les van Jo. Mijn bazinnetje was met Raja in de cafetaria gebleven, en ze is niet komen kijken omdat ze weet dat ik dan afgeleid ben. Toen ik terug van het veld kwam met mijn baasje, stond mijn bazinnetje met Raja te praten met Lies en Mira. Dat was lang geleden! Raja kon van Mira niet afblijven. Hij is nog altijd stapelgek op haar. Toch schattig dat ze elkaar net voor Valentijn nog eens zien!
We zijn samen met Yentl en Raja naar de bakker geweest. Helaas, wij honden mogen bij deze bakker niet binnen. Er staan zo veel lekkere dingen daar, de bakkerin vertrouwt het niet. Misschien heeft ze wel gelijk, wat mij betreft... Mijn bazinnetje gaat naar binnen, terwijl Yentl met mij en Raja buiten blijft wachten. Dan komt er een mevrouw met twee kindjes aan, die ook bij de bakker binnen willen gaan. De mevrouw blijft staan en kijkt naar ons. Dan zegt het jongetje : "kijk, een papa met zijn zoontje!" (Zucht, weeral dat misverstand...). De mama zegt dat ze denkt dat Raja niet mijn zoontje is. Ze zegt dat wij er anders uit zien. Dan vraagt de kleine : "is het dan misschien een mama met haar kindje?" (Wààààt?) De mama kijkt nog eens naar ons en schudt haar hoofd. "Neen", zegt ze, ik denk niet dat dit een mama met haar kindje is". En dan zijn de twee kindjes samen beginnen gissen : "Misschien is het een tante met haar nichtje? Of een nonkel met zijn neefje? Of een peter met zijn petekindje?"... zo ging dat maar door, er is een hele stamboom aan te pas gekomen... Gelukkig ging de moeder met de kindjes de winkel binnen en kwam ondertussen mijn bazinnetje terug buiten en konden we vertrekken.
